Τα αγοράκια μου!
Ειμαι 23 χρονων και με τον συντροφο μου, 30 χρονω,ν συγκατοικουσαμε ηδη εναν χρονο, αποφασισαμε ομως να βρουμε ενα μεγαλυτερο σπιτι που να ειμαστε πιο ανετοι.. Αρχες Μαιου λοιπον κανουμε την μετακομιση, μεσα Μαιου περιμενω να αδιαθετησω εχοντας αφορητους πονους στην μεση μου («απο την κουραση θα ειναι» σκεφτομουν, καθως δεν ειχα πολυ βοηθεια!)
Περνανε οι μερες, τιποτα.. Αρχιζω να φοβαμαι, αλλα μονολογω και λεω οτι δεν υπαρχει περιπτωση να ειμαι εγκυος, οποτε δεν χρειαζεται να αγχωνομαι. Στις 8 μερες καθυστερησης αποφασιζω να το μοιραστω με τον συντροφο μου δειλα δειλα… Δινουμε περιθωριο αλλες 2 μερες και αν δεν αδιαθετουσα θα εκανα εξεταση β χοριακης. Την ημερα της εξετασης λοιπον με κοιτουσα στον καθρεφτη και ενιωθα οτι ειμαι εγκυος. Η εξεταση βγηκε υπερ-θετικη, πολυ υψηλες οι τιμες της… ΣΟΚ!!!!!!!!
Να χαρω ή να κλαψω; Δεν ηξερα τι μου γινοταν, πραγματικα!
Κλεινω ραντεβου στον γυναικολογο και εκει εζησα το απολυτο σοκ… οχι απλα δεν περιμενα να ειμαι εγκυος, αλλα ειχα και διδυμα!!!! Κανεις δεν με πιστευε, ολοι νομιζαν οτι τους κανω πλακα.
Δεν πιστευα οτι με ολη την ταλαιπωρια της μετακομισης, με τοσα φορτια που σηκωσα, οτι ειχα 2 ζωουλες μεσα μου χωρις να το ξερω και ομως δεν επαθαν τιποτα!
Μετα απο 2 εβδομαδες αρχισαν τα δυσκολα, δεν μπορουσα να φαω και να μυρισω τιποτα, ολη μερα εκανα εμετους… Και καπως ετσι συνεχισα μεχρι τον πεμπτο μηνα! Ημουν 45 κιλα με 2 μωρακια!
Παρ’ ολα αυτα ημουν πολυ καλοδιαθετη και ενεργητικη, εκανα ακομα και καμπινγκ (τηρωντας παντα κανονες υγιεινης).
Απο τον πεμπτο μηνα και μετα πετουσα! Ενιωθα απιστευτη ενεργητικοτητα και ευεξια.. Ενιωθα πανεμορφη και ειχα τρομερη αυτοπεποιηθηση. Ετσι ημουν και μεχρι το τελος, το οποιο εφτασε και πολυ ξαφνικα…
Παρασκευη πηγα στον γιατρο και μου ανακοινωσε οτι την Δευτερα γενναω. Πλησιαζαν βλεπετε Χριστουγεννα και δεν θελαμε να συμβει κατι εκτακτο τετοιες μερες και να χαλασουμε τις γιορτες!
Γεννησα με καισαρική τομή και γενικως οι μερες παραμονης μου στο νοσοκομειο ηταν παρα πολυ ασχημες. Εκατσα δεκα μερες γιατι το ενα μωρακι μου ηταν 2 κιλα, καθως γεννησα 36 εβδομάδων και 1 ημέρας. Ηταν αδυναμο πολυ και δυσκολευοταν να φαει, δεν χρειαστηκε ομως θερμοκοιτιδα…
Οσο καλα ενιωθα στην εγκυμοσυνη, τοσο χαλια ημουν μετα την γεννα. Ημουν στα προθυρα επιλοχειας καταθλιψης. Οι συνθηκες στο νοσοκομειο ηταν απαραδεκτες… Ταλαιπωριομουν και εγω και τα αγορακια μου! Ετσι αποφασισα οτι απο την στιγμη που τα παιδακια μου δεν χρειαζοντουσαν καποια ειδικη ιατρικη περιθαλψη, το καλυτερο θα ηταν να παμε στο σπιτακι μας! Δυσκολευτηκα για να τα καταφερω, μεχρι που αρχισα να γραφω καθε ποτε ταιζα τα μωρακια μου και ποσο ακριβως πινουν και καθε μερα τα εδειχνα στους γιατρους για να τους αποδειξω οτι μπορω να τα καταφερω!
Και ετσι εγινε, με το που ηρθαμε σπιτι μας ολα αλλαξαν! Δείξαμε πολλή υπομονη με τον αντρα μου, αλλα τα καταφεραμε… Σηκωνομασταν ανα 2ωρο να τα ταιζουμε για να παρουν τα πανω τους και το πετυχαμε! Ηταν η πιο κουραστικη αλλα και η πιο ομορφη περιοδος της ζωης μου.
Τωρα πια ειμαστε 9 μηνων, αρκετα μεγαλοσωμα για την ηλικια μας και αρκετα ζωηρα.
Μπορει να μην ηθελα εκεινη την περιοδο παιδι-α, μπορει να θελω να ξεχασω την νοσηλεια μου στο νοσοκομειο, αλλα ειμαι παρα παρα πολυ ευτυχισμενη που εχω δυο υγιεστατα αγορακια, που εχω εναν πολυ τρυφερο και στοργικο συζυγο και αψογο χαζομπαμπα.
Καθε μερα που περναει ειναι και πιο ευτυχισμενη και γεματη νοημα!
μαμά Νικολέτα
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Να χαίρεσαι τα αγοράκια σου και τον αντρουλη σου!κ γω οταν ήμουν εγκυος και δεν το ήξερα, καθότι δεν προσπαθουσαμε για μωρακι,είχα πολυ κουβαλημα γιατί βαφαμε το σπίτι και είχαμε παραγγείλει και καινούργιο σαλόνι!!οι ρυθμοί εκείνο τον μηνα ηταν στο κόκκινο!!ευτυχώς όλα καλα με το αντρακι μου!τώρα ειναι 6 μηνών αλλα φαίνεται και μενα μαγαλυτερος :-) !ο πρώτος καιρός ηταν δύσκολος,όπως πιστεύω ειναι για τις περισσότερες μανουλες,αλλα τώρα όλα τέλεια!φαντάζομαι για σένα με δυο μωρακια πως θα ηταν...υγεία και πολλες ευτυχισμενες στιγμές με τους 3 άντρες σου εύχομαι!!
Ο άψογος χαζομπαμπάς έκανε όλη τη διαφορά. Να είστε καλά οι δυό σας και να χαίρεστε τα καμάρια σας.
πολύ αληθεια αυτο!!!!! να τους ζησουν και ας ειναι γερά και καλοτυχα όλα τα παιδια του κόσμου!!!!
Να σου ζησουν γλυκια μου τα μικρακια σου κ να τα καμαρωσεις οπως επιθυμεις τα αντρακια σου!!!!! Ολα καλα σου ευχομαι κ να ξεχασεις τις δυσκολες στιγμες που περασες στο νοσοκομειο. Ειχα μια πολυ ασχημη κ δυσκολη εγκυμοσυνη για λογους υγειας δικους μου αλλα κ με κυνδινο καθημερινο για τη ζωη του μωρου μου, που ευτυχως ειχε αισιο τελος. Μια πολυ καλη γεννα αλλα πολυ ασχημη ψυχολογια για πολλους λογους, δεν ξερω αν γλυτωσα την καταθλιψη δεν πηρα ποτε βοηθεια, αλλα τωρα ειμαι ευτυχως καλα κ εχω το ζουζουνακι μου να γεμιζει την ζωη μου με χαμογελα!!!!! Ευχομαι να εισαι παντα γερη κ δυνατη να καμαρωνεις τα διαμαντια σου!!!!!!
Νικολέτα μου μπράβο σου! Είστε πολύ άξιοι και εσύ και ο σύζυγός σου! Δεν έχω δίδυμα αλλά μπορώ σε ένα βαθμό να καταλάβω πόσο δύσκολη είναι η πρώτη περίοδος! Έχω και εγώ 2 αγοράκια (3 και 5 χρονών) και είναι ό,τι καλύτερο στη ζωή μου! Εύχομαι να έχετε μόνο χαρές με τα αγγελούδια σου, να τα χαίρεστε και να τα καμαρώνετε!
Να τα χαίρεσαι.!!!! Εγω έκανα την κόρη μου στα 18 μου και τον γιό μου 3 χρόνια μετά....Τώρα στα 27 μου θέλω και 3ο....Είναι υπέροχο να είσαι μικρή μαμά. Υγειά εύχομαι και πολύ αγάπη! !!
Κατερινα μου να σου ζησουν!!! εγω εκανα το πρωτο στα 17 κ το δευτερο στα 20 το τριτο...........στα 36 κ με τον ιδιο αντρα, χαχαχαχα κ δεν ετυχε πετυχε μην το αφησεις τοσο πολυ αν το θελεις πραγματικα. Με το καλο σου ευχομαι!!!