Η ευτυχία βρίσκεται στον αριθμό 4!

Είμαι η  Αλεξάνδρα και θα ήθελα να σας  πω για την γέννηση της κόρης μας.

Το κορίτσι μας, αποφάσισε να έρθει στην ζωή μας, σε μια δύσκολη περίοδο  για να απαλύνει το πόνο μας  από τον ξαφνικό χαμό του μπαμπά μου.

Έχοντας μια προηγούμενη εγκυμοσύνη με αρκετά προβλήματα (αποκόλληση στον τρίτο μήνα και χαλαρό τράχηλο από τον 5ο με υποχρεωτική κατάκλιση μέχρι την ημέρα της γέννας) αυτή η εγκυμοσύνη ξεκίνησε  με πολλούς φόβους και αγωνίες. ΠΗΤ είχα 14-01-2013.

Σε όλη σχεδόν την εγκυμοσύνη δούλευα κανονικά  και μετά επέστρεφα στο σπίτι στον 1,5 χρονών γιό μου και σε όλες τις υποχρεώσεις μιας εργαζομένης μητέρας.

Στις 11-11-2012 ο μπαμπάς μας ο Μάνος θα έτρεχε πρώτη φορά τον Μαραθώνιο της Αθήνας και εννοείται ότι εκείνη η μέρα ήταν πολύ σημαντική για όλη την οικογένεια. Ξεκίνησε ο αγώνας και η έγκυος Αλεξάνδρα στον 7ο μήνα μαζί με την οικογένεια και τους φίλους βρισκόταν στο Νομισματοκοπείο για  να εμψυχώσει τον άντρα της (περίπου 1,5 ώρα όρθια στην Μεσογείων  να φωνάζω και να αγωνιώ). Με το που περνάει επιτέλους το στεφάνι μου από μπροστά μας, αρχίζουμε να τρέχουμε να προλάβουμε τον τερματισμό του στο Καλλιμάρμαρο. Φτάνω εγώ και η κοιλία μου στο γεμάτο στάδιο και εκεί αρχίζει η μεγάλη αναμονή (3 ώρες περίπου), γιατί ο άντρας μου σε όλη σχεδόν την διαδρομή  είχε έναν πόνο στο πόδι του και αυτό τον ανάγκασε να πηγαίνει  από αργά έως περπατώντας σχεδόν, με αποτέλεσμα να αργήσει να τερματίσει και όλοι να ανησυχούμε ότι είχε πάθει κάτι. Ευτυχώς όλα πήγανε μία χαρά και ο μπαμπάς μας τερμάτισε τον πρώτο του Μαραθώνιο!!!!!!! (ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΥΠΕΡΗΦΑΝΗ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ !!!!!!!)

Όλη αυτή η κούραση και η αγωνία είχαν άσχημο αντίκτυπο στην εγκυμοσύνη γιατί την επόμενη μέρα ξεκίνησα να έχω συσπάσεις μήτρας. Το αποτέλεσμα ήταν κατάκλιση για ακόμη μία φορά, utrogestan και φόβος για πρόωρο τοκετό…..

Πέρασαν έτσι 3 μήνες και κάτι με εμένα ξάπλα στον καναπέ, τον γιό μου να περιφέρεται  γύρω μου συνέχεια  και όλους τους υπόλοιπους απλά να κάνουνε υπομονή… Φτάνουμε στα Χριστούγεννα με τον γιό μου άρρωστο συνέχεια με πυρετό-γαστρεντερίτιδα-πυρετό και την μαμά να κολλάει ότι έφερνε ο μικρούλης από τον σταθμό.

Περνάνε και οι γιορτές και φτάνουμε αισίως 1 εβδομάδα πριν την τελική ημερομηνία τοκετού, με εμένα έτοιμη να σκάσω και να μην αντέχω άλλο. Πάμε στον γιατρό μου και κανονίζουμε να μπω με πρόκληση στις 12-01-2013 ημέρα Σάββατο, αν στο μεταξύ δεν είχα γεννήσει.

Την Παρασκευή 11-01-2013 πήγα με τα αντράκια μου την τελευταία μας βόλτα σαν τριμελής οικογένεια, έκανα μπάνιο το μικρό μου το αγόρι που σε λίγες ώρες θα γινόταν ο μεγάλος αδερφός και στο τέλος της ημέρας ετοιμάστηκα για την έλευση της μικρούλα μας.

Με τον γιατρό είχαμε ραντεβού στις 6 το πρωί στο μαιευτήριο. Στις 3 ξύπνησα με έντονη επιθυμία να πάω στην τουαλέτα. Σηκώνομαι και όπως σκουπίζομαι βλέπω αίμα!!!!! ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ  ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΒΓΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟΥ!!!!!!!!!!! Ξύπνησα τον άντρα μου και την μαμά μου φίλησα το γλυκό μου το αντράκι και ξεκινήσαμε  με τον Μάνο μου για το μαιευτήριο.

Φτάσαμε στην κλινική στις 5 παρά το πρωί και η Χριστοφίνα μας  ήρθε στην ζωή με φυσιολογικό τοκετό στις 07:28  στις 12-01-2013. 3370 γρ  51 εκατοστά και με  πάρα πολύ μαλλί.

Σήμερα είμαστε 7,5 μηνών μια κουκλίτσα που χαμογελάει συνέχεια.

Το όνομα της μικρής μας είναι του μπαμπά μου, πού είναι στον ουρανό, άγγελος και μας βλέπει. Η καρδιά του, που τον πρόδωσε, συνεχίζει να χτυπάει με την μικρούλα μας.

ΜΑΝΟΣ –ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ –ΓΙΑΝΝΗΣ –ΧΡΙΣΤΟΦΙΝΑ

Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ 4.

Φιλια σε όλες

Αλεξάνδρα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com