Τα πράγματα ήρθαν έτσι, που κάποια στιγμή έβαλα κι εγώ ένα χεράκι για να μετακομίσει ένα νηπιαγωγείο με το όνομα Λιλιπούπολη από μια γειτονιά του Παλαιού Φαλήρου σε μια άλλη.

Μέχρι ιστιοπλοϊκό κουβαλήσαμε, του Τζούλη, που το χάρισε στο Χρήστο και τη Μαρία από τη Μαρίνα Αλίμου το οποίο βρήκε τη θέση του στον κήπο πάνω σε πολύ σκληρά ελατήρια. Την πρώτη και μοναδική μου αφισσοκόληση με βούρτσες και κουβάδες την έκανα επίσης για τη Λιλιπούπολη και μετά … έπιασε εκεί δουλειά η αδελφή μου.

Όταν έκανα παιδιά, ήταν μονοδρομος ο δρόμος του παιδικού σταθμού.

Στον κήπο που τις νύχτες της ανακαίνισης κάναμε τεράστιες κουβέντες και μπάρμπεκιου (ακόμη και για χορτοφάγους με μανιτάρια) άρχισε να ροβολάει ο Αντώνης μου και μετά από λίγο η Μαρίνα μου.

Σε κάθε σχολική γιορτή για το τέλος της χρονιάς, το Αντίο Λιλιπουλη που έλεγαν τα παιδιά που τον επόμενο Σεπτέμβρη θα ήταν πρωτάκια μέ έκανε να βουρκώνω. Όταν το άκουσα από τα δικά μου τα παιδιά απλώς άφησα τα δάκρυά μου να τρέχουν, όπως κι άλλοι στον κήπο.

Τις προάλλες στο Ηρώδειο, καθισμένος με τον γιο μου – που να λέμε την αλήθεια ψιλονύσταζε γιατί είχε προηγηθεί και πρωινό μπάνιο στη θάλλασα, δεν άφησα τα δάκρυα μου να τρέξουν … γιατί; δεν το κατάλαβα. Βούρκωσα όμως. Ένας κόμπος στο στήθος, με την πρώτη νότα της τρομπέτας.

Μια παρασταση που ετοιμασαν οι μαθητές του Αρσακείου, οι μουσικοί του Ιόνιου Πανεπιστημίου και η Αλκηστης Πρωτοψάλτη υπόδειγμα σεβασμού στους δημιουργούς της ΛΙΛΙΠΟΥΠΟΛΗΣ.

Οι καλλιτέχνες σεβάστηκαν τα παιδιά, ακόμη και για να τους εξηγήσουν τα πιο απλά πράγματα. Τους θεώρησαν ισάξιους ακροατές της αγωνίας τους για δημιουργία.

Αυτή είναι η Λιλιπούπολη, τουλάχιστον η δική μου: η στιγμή που η αναγκη για δημιουργία των καλλιτεχνών συναντά τις ανάγκες των παιδιών – στην πιο ευτυχή της συγκυρία!

(και παρά την απαγόρευση, στο «μπιζ» έκλεψα λίγα δευτερόλεπτα από το Χοντρό Μπιζέλι (αν και το δικά μου αγαπημένα τραγούδια είναι ο Δόκτωρ Δρακατόρ, και το Χρυσαλιφούρφουρο)