Η ζωή μας με τον Τάκη

Όταν γεννήθηκε ο Τάκης, δυστυχώς «δεν πήρα το manual» από το μαιευτήριο. Ήμουν μόνη, άσχετη, πανικοβλημένη, χωρίς γονείς, χωρίς πείρα παιδιών Δεν ήξερα ούτε τα βασικά και δεν υπήρχε κανείς να μου δείξει. Ο άντρας μου… μια απ’ τα ίδια. Πώς αλλάζουν πάνα, πώς πλένουν το μωρό; Αρκεί να σας πω ότι όταν πρώτη φορά του έκανα φρουτόκρεμα, ψιλόκοψα τα φρούτα σαν ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι και παραλίγο το μωρό να πνίγει! Δεν ήξερα ότι πρέπει να είναι σαν πολτός, σαν πούρες…

Όσο ο Τάκης μεγάλωνε, κάτι δεν μας πήγαινε καλά. Ήταν γλυκός, ήσυχος, χαρούμενος αλλά… δεν μιλούσε!

Ήταν 2 χρονών και δεν μιλούσε! Και δεν ήταν τόσο ότι δεν μιλούσε, το πρόβλημα ήταν ότι δεν μας καταλάβαινε. Θα μπορούσε να μη μιλάει, αλλά να εκτελεί εντολές (όπως έκανε αργότερα ο μικρότερος μου ο γιος) ή ακόμα το πιο απλό: να δείχνει με το δάχτυλο αυτό που ήθελε, να μας κοιτάζει όταν του μιλούσαμε (αργότερα μάθαμε ότι το έλεγαν «βλεμματική επαφή»)

Αναφέρω το πρόβλημα στον παιδίατρο και μας προτείνει να πάμε σε ΩΡΛ, καταρχήν να αποκλείσουμε το θέμα με τα αυτιά και σε παιδοψυχολόγο μετά για να αποκλείσουμε οτιδήποτε άλλο. Kαι κάπως έτσι άρχισε ο Γολγοθάς!

Ο Τάκης όταν μόλις 2 ετών και κάτι ψιλά. Η διάγνωση ήταν καταπέλτης: Αυτισμός (που με τα χρόνια άλλαξε σε Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή) και το πόρισμα, η θανατική μας καταδίκη «δεν ξέρουμε αν θα μιλήσει… δεν ξέρουμε αν θα μπορεί να αυτοεξυπηρετείται… για το σχολειό ούτε λόγος»

Ήταν μόλις 2 ετών.

Έτσι απλά λένε μια κουβέντα στον γονέα, χωρίς να υποψιάζονται τι επιπτώσεις θα έχει αυτό, χωρίς να περιμένουν να δουν την πορεία, χωρίς να αφήνουν κανένα άνοιγμα ελπίδας…

Γυρνώντας με το αυτοκίνητο απ το γιατρό είπα στον άντρα μου  «Μη με πας απ’ το σπίτι, στο Θεό να με πας» Αποφασίσαμε να αυτοκτονήσουμε Όλοι μαζί. Και δεν ντρέπομαι που το λέω, το πίστευα απόλυτα ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Δεν είμαι ηρωίδα. Δώσαμε περιθώριο λίγους μήνες γιατί δεν ήταν ούτε δυόμισι χρονών κι αν δεν άλλαζε τίποτα, σίγουρα θα το κάναμε.

Άρχισε τότε μια τιτάνια προσπάθεια. Λογοθεραπεία, εργοθεραπεία, πήγαινε έλα σε γιατρούς, να πιάνεσαι από μια τους λέξη, ένα «χμμμ» που μπορεί να έκαναν για να καταλάβεις αν είναι καλό ή κακό αυτό που είδαν στις αντιδράσεις του Τάκη. Η ζωή μας όλη να κρίνεται από το αν ο Τάκης κατάλαβε και εκτέλεσε μια εντολή, αν απάντησε όταν τον ρώτησαν, αν κοίταξε άλλα παιδιά. Ζούσαμε (και ζούμε ακόμα) παιδοκεντρικά. Χάλασαν φιλίες ετών γιατί τα παιδιά τους δεν τα πήγαιναν καλά με τον Τάκη, κάναμε παρέα με ανθρώπους που υπό κανονικές συνθήκες ούτε που θα τους έφτυνα, μόνο και μόνο επειδή ο Τάκης μπορούσε να παίξει με τα παιδιά τους. Και μόνο για όσο χρόνο έπαιζαν καλά. Όταν δυσκόλευαν τα πράγματα κι αυτούς «στον πάγο»

Και η πρόοδος ερχόταν σιγά σιγά. Για το οικονομικό κόστος όλων αυτών ας μη μιλήσουμε καλύτερα. Χαλάλι του.

Η παρέμβαση αυτή συνεχίζεται μέχρι και σήμερα με μικρά διαλειμματα.

Ο Τάκης ήταν και είναι πολύ δύσκολος στις προσωπικές σχέσεις με τους συνομηλίκους του. Δύσκολα μιλάει, δύσκολα κάνει φιλίες. Δεν υπάρχει μάνα που να παρακαλάει το παιδί της τόσο πολύ, να βγαίνει, να μιλάει στο fb, να παίρνει τηλέφωνο. Γι’ αυτόν οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι ότι για τους άλλους είναι τα ανώτερα μαθηματικά. Άλυτος γρίφος. Αισθάνεται την ανάγκη να κάνει παρέες αλλά δεν ξέρει τον τρόπο. Ίσως έφταιξα κι εγώ. Μοιράστηκα το πρόβλημα του με κάποιες μαμάδες συμμαθητών θεωρώντας ότι έτσι θα επηρέαζαν τα παιδιά τους να είναι πιο ανεκτικά. Δεν κατέληξε έτσι ακριβώς σε όλες τις περιπτώσεις. Δεν επηρεάστηκαν όλοι έτσι, ώστε να τον βοηθήσουν. Κάποιοι τον εξώθησαν στα άκρα, στη δυσπιστία απέναντι σε όλους και στην έλλειψη αυτοπεποίθησης. Τον βλέπουν και τον κρίνουν ως κάτι το περίεργο, δεν τον πλησιάζουν για να τον γνωρίσουν.

Αν άλλαζα κάτι απ’ όλο αυτό που ζήσαμε θα ήταν αυτό: Δεν θα έλεγα πουθενά τι συμβαίνει με τον Τάκη.

Μετά τον Τάκη έκανα άλλα δυο παιδιά. Έκανα δεύτερο παιδί όταν κατάλαβα ότι σίγουρα θα τα κατάφερνε. Σε καμία περίπτωση δεν θα έκανα παιδί για να του φορτώσω την ευθύνη του Τάκη όταν δεν θα ήμασταν πια στη ζωή. Γιατί θεώρησα εγωιστικό να έβαζα ένα φορτίο στη πλάτη ενός αγέννητου παιδιού. Αγαπώ φυσικά και τα άλλα μου παιδιά. Αλλά για τον Τάκη είμαι ικανή να σκοτώσω όποιον τον πειράξει.

Αν ένας στίχος ταιριάζει σ ότι αισθανόμαστε για τον Τάκη είναι «να σε δω να γελάς μου φτάνει απόψε για να ξαναρχίσω…» Η χαρά μας και η λύπη εξαρτάται ολοκληρωτικά και απόλυτα από τον Τάκη. Αν βγήκε, αν μίλησε με φίλους, αν είναι απογοητευμένος, αν τον κορόιδεψαν στο σχολείο. Βλέπω παρέες συμμαθητών του στο δρόμο κι ένα καρφί μου χαράζει την καρδιά που δεν είναι μέσα σ’ αυτούς ο Τάκης μας. Ξέρω ότι αυτή είναι μια χαρά που δεν θα την γευτώ ποτέ. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν εξελίχτηκαν τα πράγματα έτσι όπως μας τα είχαν παρουσιάσει και προβλέψει στην αρχή αυτής της προσπάθειας. Σχολείο πήγε φυσικά και είναι πολύ λειτουργικός σε σχέση με άλλα παιδιά της ηλικίας του.

Κι όταν πριν λίγους μήνες σήκωσε την σημαία του Γυμνασίου είπα: Σε νίκησα, Θεέ, Σε νίκησα!!! 

Κατερίνα μαμά του Τάκη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com