Ασπρόμαυρες φωτογραφίες…

Δεκαετια του ’70. Αθηνα, γειτονια, χαμηλα σπιτακια με αυλες…

Σ’ ενα δυαρι, καθε δωματιο γεματο κρεβατια, γιουκους με ρουχα, γεματο ανθρωπους… Παππους, γιαγια, 3 γυναικες γυρω στα 30, 2 αντρες, ο ενας νεος -σχεδον παιδι ακομα, ο αλλος κοντα στα 40. Κι ενα κοριτσακι…. Μωρο ακομα. Ο παππους καθε μεσημερι, γυριζοντας απο το καφενειο, φερνει -κρυφα- ενα λουκουμακι για τη μικρη τυλιγμενο προσεκτικα στο καθαρο μαντιλι του. Η γιαγια ταιζει τη μικρη την καλυτερη απο τις 8 μεριδες που χωρισε το ενα και μοναδικο κοτοπουλο του μεσημεριανου -αυτο πρεπει να φαει καλα, να μεγαλωσει, μη γυρισουν και το βρουν καχεκτικο. Ο μεγαλος θειος καθε βραδυ μετα τη δουλεια φερνει μια μικρη σοκολατιτσα στο κοριτσακι, μια σοκολατιτσα τοση δα με γεμιση κρεμα φυστικι, πρασινη! Ο μικρος θειος – ο φωτογραφος – βγαζει καθε βδομαδα 50 φωτογραφιες το κοριτσακι για να στειλουν στη Γερμανια, να βλεπουν οι ξενιτεμενοι γονεις.

«Η μικρη μας στο ζωοολογικο κηπο»

«Η Χαρουλιτσα μας γκεισσα»

«Το κοριτσακι μας στο Ζαππειο ταιζει τις παπιες»

Καθε πρωι οι 3 γυναικες πριν φυγουν για τη δουλεια, χτενιζουν το μικρο κοριτσακι και το ντυνουν με τα φουστανακια που του ραβουν απο ρεταλια του κιλου -μοδιστρες ειναι, ξερουν.

«Να εισαι ησυχη, να μη στεναχωρησεις τη γιαγια!»

«Ναι, μαμα!» (και τις 3 μαμαδες τις λεει…)

Θα περασει το πρωινο της φορωντας τα ψευτικα σκουλαρικια των «μαμαδων» της και παιζοντας «μαμα και παιδια» με τις κουκλες της… Της αρεσει να παιζει τη μαμα. Δεν ξερει πως ακριβως ειναι μια μαμα, δεν εχει δει ποτε τη δικη της, αλλα φανταζεται πως θα ειναι μαλλον καπως σαν τις θειες της…. ή σαν τη γιαγια της….

Δεκατια του ’80, Αθηνα, ιδια γειτονια, ιδιο δυαρι

Ο παππους δεν ειναι πια εδω, εφυγε ενα πρωι με βροχη…. Οι «μαμάδες» ειναι ακομα εδω, δεν εκαναν αλλα παιδακια, πως να παντρευτουν αλλωστε που στη γειτονια δε ξερει κανεις ποιανης ειναι το παιδι….. Γιατι μπορει οι ξενιτεμενοι να γυρισαν – εφεραν και καινουριο , γυαλιστερο, κοκκινο ποδηλατακι- μα η μικρη δε θελησε ποτε να ζησει στο μεγαλο ρετιρε με τις μεγαλες βεραντες που αγορασαν με «τα λεφτα της Γερμανιας» Νιωθει πολυ μονη εκει, χανεται στα δωματια και στο σκοταδι φοβαται. Εχει συνηθισει το βραδυ που κοιμαται διπλα διπλα με τις «μαμαδες» να τις κρατανε το χερι, να της λενε παραμυθια, να ακουει τις ανασες τους. Η μαμα της δεν τα κανει αυτα, δεν τα ξερει, αλλωστε γι’ αυτο εφερε το ποδηλατακι και την κιθαρα…. Κι ο μπαμπας γι’ αυτο εφτιαξε το δωματιο, για να χει το χωρο της. Δε θελει το χωρο της – που ειναι χωριστα απο τον δικο τους-  προτιμαει τα βιβλια -Καζαντζακης, Μπρεχτ, Ριτσος, Σεφερης – στριμωγμενα στη βιβλιοθηκη στο χωλ του μικρου δυαριου. Προτιμαει να διαβαζει την εφημεριδα που ακομα αφηνουν οι θειοι στο σερβαν μετα τη δουλεια. Προτιμαει το παλιο τραπεζι της μικρης κουζινας που πανω του εχει μυρωδιες απο πασχαλινα κουλουρια και χριστουγενιατικα μελομακαρονα που ζυμωνουν οι γιαγια και οι «μαμάδες». Δεν θελει την κανουρια ροτοντα στο ρετιρε με τις 6 καρεκλες, το μονο που θελει ειναι καπου καπου τις αναμνησεις απο το μικρο δυαρι, οχι καθε μερα, μη στεναχωρησει και τη μαμα που ηρθε απο τοσο μακρια… Καπου καπου, να κοιμαται στο μικρο δυαρι και να της κρατανε το χερι το βραδυ….

Δεκαετια του ’90, Αθηνα, ιδια γειτονια, ιδιο δυαρι

Το κοριτσακι δεν ειναι πια κοριτσακι, εχει 2 δικα του κοριτσακια και 2 αγορακια, τα φερνει να τα δουν οι «μαμάδες» κι η γιαγια κι αυτες πανε να τα δουν κι οι θειοι, παντα με τα χερια γεματα σακουλες με φρουτα, γλυκα, δωρα – η γιαγια δε περπαταει πια, μονο ευχες δινει και διαβαζει προσευχες. Τα 2 κοριτσακια και τα 2 αγορακια εχουν πολλες «γιαγιάδες» και θειους, εχουν κι αληθινη γιαγια και παππου. Κι αυτοι τα αγαπουν, γι’ αυτο τους δινουν χαρτονομισματα μαλλον, αλλα οι αλλες «γιαγιαδες» κι οι θειοι ειναι αλλιως…. Ρωτανε λεπτομερειες.

«Πως περασατε σημερα, τι κανατε;»

Παιζουν μαζι τους, τους μαθαινουν πως να ζωγραφιζουν χαρτες -οπως εμαθαν και στη μαμα τους- τα αγκαλιαζουν, τους δειχνουν παλιες φωτο, τους λενε ιστοριες… Ερχονται για «Χρονια πολλα» στη γιορτη τους. Τους δινουν τις ριζες για να βγαλουν τα δικα τους κλαδια, να τα γεμισουν φυλλα, να απλωθουν…. Οπως ακριβως εκαναν και με τη μαμα τους οταν μικρη…

Χθες, σημερα, αυριο στην καρδια μου

Οταν καποιος χανει τους γονεις του ποναει 2 φορες, αλλος περισσοτερο, αλλος λιγοτερο, ποναει πολυ…. Καποιος που χανει οσους -τοσους πολλους- που τον μεγαλωσαν ,ποναει τοσες πολλες φορες τοσο πολυ… Οσοι ομως εδωσαν τοση πολλη αγαπη δε φευγουν ποτε πραγματικα…. Ζουν στις γαμηλιες φωτογραφιες, στις φωτογραφιες απο τις σχολικες γιορτες των παιδιων μου, μεσα στις αφιερωσεις πανω στις ζωγραφιες «Θειουλα μου σ΄αγαπω πολυ», ζουν στο παλιο βιβλιο » να αυτο μου το εφερε ο θειος», στην πρωτη konika – κειμηλιο του αλλου θειου, ζουν στις αναμνησεις μου και των παιδιων μου, μεσα στις καρδιες μας…..

 Ειστε ακομα «ΕΔΩ»! Σας ευχαριστω για την αγαπη που δωσατε σε μενα και στα παιδια μου, για τις ριζες και τα γερα κλαδια που τα βοηθησατε να αποκτησουν, για το δεντρο που ποτισατε με την αγαπη σας!

Σας ευχαριστω που με μαθατε πως να γινω ΜΑΝΑ!

(αυτες οι σκεψεις και τα δακρυα που εφεραν, ειναι αφιερωμενο σε εκεινους που εδωσαν και σε κεινους που πηραν πολλη αγαπη ! )

Χαρα

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com