Το φορεματάκι

Μάζευα σήμερα τα ρούχα μας –όταν είσαι σε διακοπές, είσαι λιγουλάκι πιο… ακατάστατος, έτσι δεν είναι;– και κάπου μπλεγμένο ανάμεσα σε ένα t-shirt του Μάνου και ένα δικό μου φόρεμα, βρήκα το λατρεμένο γαλάζιο φορεματάκι με τα λουλούδια της Αθηνάς. Ξέμεινε από χθες που το έβγαλε για να κάνει μπανάκι.

Το πήρα στα χέρια μου και δεν ξέρω γιατί, αλλά το πλησίασα στη μύτη μου και το μύρισα. Η πιο γλυκειά μυρωδιά γέμισε τα ρουθούνια μου, ένας συνδυασμός μωρουδίλας, Αθηνούλας και παιδικής κολώνιας.

Όσοι την παίρνουν αγκαλιά, λένε «Αααααχ, τι μυρωδίτσα!«. Το ίδιο κάνω και εγώ όταν παίρνω στην αγκαλιά μου άλλα μωράκια, αλλά τη δική μου κόρη δεν μπορώ να την απολαύσω σε όλο της το… άρωμα. Κάθε μέρα αγκαλιά, είναι λίγο σαν την κολώνια σου που επειδή την έχεις συνηθίσει δεν μπορείς να την μυρίσεις.

Όμως το φορεματάκι της μοσχομύριζε. Για μια στιγμή, σκέφτηκα να το φυλακίσω μέσα σε ένα σακουλάκι να κρατήσω το άρωμα για όσα χρόνια πάει. Πώς κρατάμε ρουχάκια, κουκλάκια και την πρώτη τουφίτσα των μαλλιών; Έτσι και τη μυρωδιά!

Πόσο υπέροχα πλάσματα είναι αυτά τα μωράκια, βρε παιδί μου… Πόσο αγνά, γλυκά, όμορφα και μυρωδάτα… Ώρες ώρες μου φαίνεται απίστευτο που όλοι πάνω σ’ αυτή τη γη, πλούσιοι ή φτωχοί, καλοί ή εγκληματίες, όμορφοι ή άσχημοι, ψηλοί ή κοντοί, γιατροί, πολιτικοί, χτίστες, άντρες, γυναίκες, μαμάδες, μπαμπάδες, θείοι και θείες, όλοι μα όλοι, άσχετα με τη μετέπειτα ζωή και τον χαρακτήρα μας, όλοι κάποτε υπήρξαμε ένα αθώα, αγνά και γλυκά μωρά…

Κάπως πρέπει να το φυλάξω αυτό το άρωμα… Κάποια στιγμή ίσως μου λείψει!

Ολίβια