Ο υπέροχος γιατρός και μια υπέροχη γέννα μιας υποχόνδριας φοβιτσιάρας μαμάς!

Τι γίνεται όταν η μέλλουσα μαμά είναι η πιο υποχόνδρια φοβιτσιάρα του κόσμου;

Με τον άντρα μου προσπαθούσαμε να κάνουμε παιδί πριν παντρευτούμε, όμως το σποράκι μας τρύπωσε στην κοιλίτσα μου ένα μήνα μετά το γάμο μας. Εκείνη την περίοδο δεν είχα ιδέα ότι μπορεί να ήμουν έγκυος αλλά δεν θα ξεχάσω μια μοναδική διαίσθηση που με κρατούσε μακριά από τις υπερβολές. Όταν κουραζόμουν, όταν έβγαινα για ποτό, όταν άναβα τσιγάρο, είχα μια μικρή σιγανή φωνούλα να μου λέει «Όλα με μέτρο!» Φυσικά δεν είχα αντιληφθεί τίποτα, όμως τώρα μου είναι πολύ ξεκάθαρο τι ένιωθα!

Μετά από λίγο καιρό ήρθε και η καθυστέρηση. Διστακτικά είπα στον άντρα μου ότι είχα υποψία εγκυμοσύνης, γιατί με το άγχος μου κάθε μήνα νόμιζα συνεχώς ότι είμαι έγκυος! Όταν κράτησα το χαρτί της χοριακής μου ξέσπασα σε κλάματα. Τι όμορφη στιγμή! Όμως εκείνο τον καιρό ήμουν σε αναζήτηση γυναικολόγου και βρισκόμουν στα χαμένα! Κανείς δεν ήξερε για την εγκυμοσύνη μου, οπότε δεν μπορούσα να ρωτήσω γνώμες. Αποφάσισα να κάνω έρευνα στο διαδίκτυο. Έμπαινα σε φόρουμ και σημείωνα ονόματα, έψαχνα ξαναέψαχνα ώσπου κατέληξα στον γυναικολόγο που θα με παρακολουθούσε. Ήλπιζα το ένστικτό μου να με οδηγούσε σωστά!

Δεν θα ξεχάσω το πρώτο ραντεβού μας. Είχα ξαπλώσει για τον υπέρηχο και χωρίς να το περιμένουμε ακούσαμε την καρδιά του μωρού μας. Ο άντρας μου βούρκωσε! Ο γιατρός με εξέτασε, μου είπε όλα καλά και ξεκινήσαμε τη συνεργασία μας.

Είχα μια πολύ καλή εγκυμοσύνη. Όμως είπαμε. Ήμουν υποχόνδρια! Πολλές φορές ο γιατρός μας κρατούσε για 5 λεπτά, κάναμε υπέρηχο και αυτό ήταν, τι στο καλό έλεγα, μας ξεπετάει έτσι! Όταν του το είπα σε κάποια συνάντησή μας, γέλασε και μου είπε πως θα έπρεπε να χαίρομαι. Αυτό σημαίνει πως όλα πηγαίνουν καλά.

Με έτρωγαν λοιπόν οι υποψίες. Διάλεξα σωστά; Ήταν καλός γυναικολόγος; Γιατί μου έδωσε μόνο σίδηρο και όχι ασβέστιο; Γιατί μου επέτρεψε να έχω σχέσεις με τον άντρα μου από το πρώτο τρίμηνο ενώ άλλοι το απαγορεύουν; Γιατί δεν έκανα κάθε μήνα αιματολογικές εξετάσεις, αλλά ανά τρίμηνο; Θα μου πείτε γιατί δεν έπαιρνα και μια δεύτερη γνώμη από άλλο γιατρό; Δεν ξέρω να σας απαντήσω. Ένστικτο; Μπορεί. Ίσως απλά δεν ήθελα να μπερδευτώ. Νομίζω πως αυτός ήταν ο πραγματικός λόγος. Α ναι. Και ο άντρας μου που έλεγε ότι παραλογίζομαι. Παρόλα αυτά, αμφισβήτηση στην αμφισβήτηση, λιώσιμο στο διαδίκτυο για να τσεκάρω αν αυτά που μου έλεγε ήταν σωστά, έφτασα στον όγδοο μήνα!

Το μωράκι μου δεν είχε πάρει θέση. Σε κάθε υπέρηχο ο γιατρός έλεγε «Άντε παιδί μου γύρισε!» Ήταν και μεγάλο έμβρυο! Μόλις μπήκα στον ένατο και ξεκινήσαμε τον καρδιοτοκογράφο αρχίσαμε να μιλάμε για την πιθανότητα καισαρικής. Δεν είχα κανένα κόλλημα φυσιολογικός τοκετός ή καισαρική, ωστόσο δεν θα δεχόμουν να φάω μαχαίρι χωρίς λόγο! Μόλις λοιπόν το ανέφερε με έζωσαν τα φίδια. Όμως αυτός μου είπε πως απλά θα πρέπει να αρχίσω να το σκέφτομαι σαν ενδεχόμενο. Και η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει.

36 εβδομάδα η μικρή μου με το κεφαλάκι της ψηλά στην κοιλιά μου.

37 εβδομάδα ο γιατρός μου πρότεινε κάτι που δεν ήξερα. Ο ίδιος θα μπορούσε με επισκληρίδιο να μου γυρίσει το μωρό μου ώστε να πάρει θέση. Και μόλις γινόταν αυτό θα μου έσπαγε τα νερά Αυτό θα γινόταν με ραντεβού στην κλινική για ασφάλεια γιατί υπήρχε περίπτωση να έχω ρήξη πλακούντα (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) και να πάμε κατευθείαν για καισαρική. ΠΑΛΙ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΕΓΩ! Έτρεμα με την ιδέα να μπω σε μια τέτοια διαδικασία, όχι, δεν προτείνεις σε υπερ-υποχόνδρια μέλλουσα μανούλα κάτι τέτοιο. ΔΕΝ ΣΦΑΞΑΝΕ!

38 εβδομάδα ξαναπάω για υπέρηχο. Εκεί το μωράκι μου παραμεγάλωσε. Ο γιατρός αυτή τη φορά ήταν πιο επιφυλακτικός, γιατί με τόσο μεγάλο έμβρυο θα ήταν δύσκολο να μου το φέρει προς τα κάτω. Ωστόσο μου πρότεινε να μην κλείσουμε ακόμα ραντεβού για καισαρική, να περιμένουμε άλλη μια βδομάδα μπας και γυρίσει, απίθανο μεν, αλλά γιατί να βιαστούμε; Όταν του είπα ότι θέλω να το βγάλω ΤΩΡΑ γέλασε.

«Μα εμένα με συμφέρει αυτό! Θα σου κάνω μια καισαρική και θα σου πάρω και περισσότερα λεφτά! Το θέμα είναι να κάνουμε το καλύτερο δυνατό για εσένα και το παιδί. Ας περιμένουμε λοιπόν άλλη μια εβδομάδα και μετά κλείνουμε ραντεβού»

Δύο ημέρες μετά, στις 7:00 το πρωί ξύπνησα από ένα «κλακ» που ένιωσα μέσα μου και μια υγρασία ανάμεσα στα πόδια μου. Μήπως μου σπάσαν τα νερά; σκέφτηκα. Δεν έμενε παρά να το τσεκάρω στο διαδίκτυο. Καθόμουν όρθια και πληκτρολόγησα στο google: Πώς είναι να όταν σου σπάνε…. SPLASHHHHH ένα λίτρο νερό έφυγε ανάμεσα από τα πόδια μου! ΟΚ! Αυτό ήταν! ΓΕΝΝΑΩ!

Ξύπνησα τον άντρα μου όσο πιο ήρεμα μπορούσα. Μάταιο! Εκσφενδονίστηκε από το κρεβάτι και έτρεχε σαν τον τρελό! Τον κοιτούσα και γελούσα.

Ξαφνικά δεν ήμουν υποχόνδρια.

Ξαφνικά δεν ένιωθα κανέναν φόβο.

Ένιωθα ήρεμη.

ΤΟΣΟ ΗΡΕΜΗ! Σε λίγο θα κρατούσα το μωρό μου στην αγκαλιά μου. Τι ευτυχία!

Πήγαμε στην κλινική και μόλις με ανέλαβαν η πρώτη μου κουβέντα ήταν να με συνδέσουν με τον καρδιοτοκογράφο. «Μα δε χρειάζεται ακόμα» μου είπαν, αλλά καταλαβαίνει μια υποχόνδρια; ΠΟΤΕ!

«Συνδέστε με ΤΩΡΑ και μέχρι να γεννήσω θέλω να ακούω ότι όλα είναι καλά» Τι να κάνουν κι αυτοί; Με συνέδεσαν. Μόλις άκουσα την καρδούλα χαλάρωσα.

«Μωρό μου ήρθε η ώρα να γνωριστούμε» σκέφτηκα και μια γλυκιά ανυπομονησία με είχε πιάσει. Και άρχισαν και τα πρώτα πονάκια. Αμάν αμάν! Δεν θέλω να πονέσω σου λέωωωωωωωω!!!! Ναρκώστε μεεεεε!

Εκείνη την ώρα μπήκε ο γυναικολόγος μου και ζήτησε τον υπέρηχο μήπως και είχε γυρίσει η μικρή.

«Άσε με γιατρέ μου τώρα με τους φυσιολογικούς, έχω προετοιμαστεί για καισαρική, ααααααααααααα δεν θέλω κάτι άλλο!«

Το μωρό μου δεν είχε πάρει θέση οπότε με ετοίμαζαν για χειρουργείο. Μόλις μπήκε και η επισκληρίδιος ηρέμησα. Είχα ξεψαχνίσει όλο το διαδίκτυο, ήξερα πλέον πως δεν θα πονούσα άλλο. Πηγαίνοντας με προς το χειρουργείο με πέρασαν μπροστά από τον άντρα μου, τους γονείς μου, τα πεθερικά μου. Εγώ ξαπλωμένη με ρόμπα, σκούφο, με ορούς, έπρεπε να τους δώσω θάρρος! Να μην ανησυχήσουν. Μέσα στην τρέλα μου το σκέφτηκα και αυτό!

«Πάω να σας φέρω το μωράκι μας» τους είπα χαμογελώντας πλατιά!

Με έβαλαν στο χειρουργείο, μου έβαλαν και το παραβάν. Ο αναισθησιολόγος μου χάιδευε το κεφάλι, ο τραυματιοφορέας μου κρατούσε το χέρι. Ο γιατρός μου με τη μαία του κάτι έκαναν εκεί κάτω αλλά τι; Νόμιζα πως μου περνούσαν betandin στην κοιλιά… αλλά αυτός με έκοβε!

«Έτοιμάσου να ακούσεις το παιδί σου» μου είπε ο αναισθησιολόγος, αλλά εγώ δεν κατάλαβα τι εννοούσε, αφού ακόμα ήμασταν στο betandin, σωστά; Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τη σκέψη μου και άκουσα τον πιο όμορφο ήχο της ζωής μου, το κλάμα του μωρού μου και μαζί με αυτό ξέσπασα κι εγώ σε κλάματα! Το είδα και μετά μου το πήραν να το ετοιμάσουν. Όταν με έραβε ο γιατρός μου, είχε λαϊκά στο ραδιόφωνο, και κάναμε χαβαλέ, «Γιατρέ, να ανέβω στο κρεβάτι να ρίξω ένα τσιφτετέλι;» Ποια; Εγώ; Φοβιτσιάρα εγώ; ΧΑ!

Και κάπως έτσι γέννησα… Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον ΥΠΕΡΟΧΟ γιατρό μου που εκ των υστέρων κατάλαβα ότι η χαλαρότητα του ήταν λόγω εμπειρίας! Θα μπορούσε να με πάει για καισαρική αδιάβαστη, αλλά αυτός το προσπάθησε. Ήταν ένας καταπληκτικός και πολύ έμπειρος συνοδοιπόρος στο ταξίδι της εγκυμοσύνης μου. Ένα συγνώμη που τον αμφισβητούσα! Τέλος, θα ήθελα να πω σε όλες τις φοβιτσιάρες μανούλες ότι ο τοκετός, δύσκολος, εύκολος, δεν έχει σημασία είναι απλά ένα σκαλοπάτι για να ζήσουν την απόλυτη ευτυχία, οπότε να μην τον φοβούνται! Η φύση εκείνη τη στιγμή σου δίνει μεγάλη δύναμη!

ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΕΣ ΚΑΛΑ!

μαμά Αλίκη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com