Πάλι παιδική ταινία;

Οταν ο Μάνος μου είπε πριν απο λίγο καιρό ότι είχε προτείνει στον παλιό του φίλο και συναδελφο Παναγιώτη Τιμογιαννάκη να γράφει στο eimaimama, ομολογώ ότι έμεινα παγωτό.

Ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης λοιπόν, αυτή την εβδομάδα επαναστατεί για λογαριασμό των μαμάδων. Αντί λοιπόν να μας στείλει λοιπόν σε άλλη μία ταινία κινουμένων σχεδίων, προτείνει την ταινία «Το παρελθόν»

[divider]

Πάλι παιδική ταινία;

γράφει ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης

(μέλος της European Film Academy)

«Είμαι μαμά»

Πόσο δύσκολο! Όχι μόνο αυτό που λέει η συντομότατη φράση αλλά και το να επικοινωνήσεις το περιεχόμενο της όταν μαμά δεν είσαι.

Και μπαίνεις σε ένα site τέτοιο, στην αρχή από παρακίνηση, κατόπιν από περιέργεια (η σειρά μπορεί και να αλλάξει κι η περιέργεια να προηγηθεί) και να βλέπεις μπροστά σου ένα άλλο κόσμο να ανοίγεται με τον οποίο δεν έχεις επαφή.

Δεν έχεις επαφή;

Μα όλοι έχουμε μια μαμά και γύρω μας κυκλοφορούν πλήθος οι μαμάδες. Και ξέρουμε, έχουμε δει, έχουμε ακουστά, πως το όλο πράγμα είναι μεγάλος μπελάς για ένα τρίτο και σκοπός ή κι εξαναγκασμός ζωής για το μισό πλανήτη και για όλα αυτά που έχουμε διδαχτεί.

Εδώ σταματώ αυτή την εισαγωγή διότι δεν θα βγάλουμε άκρη, είναι τόσο τεράστιο το θέμα και κοσμογονικό μαζί όσο και δεδομένο ταυτόχρονα.

Όταν όμως ούτε μαμά είσαι ούτε θα γίνεις για πολύ συγκεκριμένους , «γενετήσιους» λόγους κι όταν η δουλειά σου κι αυτό με το οποίο ασχολείσαι δεν έχει άμεσο θέμα, εκεί, απότομα, διαπιστώνεις ότι γελάστηκες.

Τι δουλειά έχει ένας κινηματογραφικός δημοσιογράφος κι αρθρογράφος (θέλετε και «κριτικός»; μέσα κι αυτό!) καθώς περιπλανιέται σε ένα τέτοιο site, με ένα τέτοιο θέμα; Τι να πει σε μια μανούλα για το σινεμά; Εχει όρεξη η γυναίκα, μέσα σε όλα αυτά με τα οποία την βαραίνει ο ρόλος της να ακούει και για… σινεμάδες;

Κι εδώ έρχεται η απάντηση: Αμ πως δεν έχει. Αν μη τι άλλο, θέλει κι αυτή κάποτε να ξεσκάσει. Αλλωστε, δεν είναι κι όλες οι μαμάδες με μωρά στην αγκαλιά. Κάποια παιδιά έχουν μεγαλώσει.. Λέμε τώρα… Συνεπώς μπορεί κι αυτή να θέλει να βγει, και θα θέλει, μια και το μαμά δεν της αφαιρεί τα συνταγματικά της δικαιώματα.

Και θες να της πείς για σινεμά. Μάλιστα. Άλλη παγίδα. Διότι αυτομάτως ο περιορισμένος νους πάει να σε σπρώξει να της πεις για «παιδική ταινία». Ε, αφού έχει παιδάκια, πού θα πάει η γυναίκα.

Α, όχι. Εκεί επαναστάτησα εγώ για λογαριασμό των μαμάδων. Α, όχι και στο σινεμά θα με τρέχετε στα κινούμενα σχέδια και στα Cineplex και στα παιδικά προγράμματα.

Χμ! καλή η ιδέα, σκέφτομαι, που μου κατέβηκε από το μυαλό!

Διότι αυτή την εβδομάδα, σε καμία γυναίκα που με ρώτησε τι να πάει να δει δεν σκέφτηκα, δεν τόλμησα  να της πω να πάει να δει το «Εγώ ο απαισιότατος Νο2» επειδή είναι γυναίκα, άρα θα ‘ναι και μαμά, αρα στο κινούμενο σχέδιο είναι καταδικασμένη να σιτίζεται κινηματογραφικά, για να της γίνει και το σινεμά βραχνάς.

Συγγνώμη που δεν ρώτησα καμία από όσες με ρώτησαν «τι έργο συνιστάτε;», εάν έχουν παιδιά. Εμπαινα απευθείας στο θέμα.

Όχι, δεν θα πω σε καμία γυναίκα να πάει να σπαταλήσει το δίωρο της και τα λεφτά που στις μέρες μας μάλλον δεν θα της περισσεύουν στο να πάει να κλειστεί στο καρτούν.

Θα της έλεγα άλλο έργο κι αυτό έκανα. Είπα σε όλες για «Το παρελθόν». Αν και κάποιος φίλος με «πρόγκαρε» λέγοντας μου ότι και το «Prisoners» που είναι ωραίο έργο δεν έχει λόγο να μην αρέσει στις γυναίκες. Ούτε blockbuster είναι με αυτοκίνητα και σιδερικά να γκρεμίζονται και τους ήχους να ξεκουφαίνουν ούτε κανένα από εκείνα τα «ανεξάρτητα» με τις σπυριάρες πρωταγωνίστριες και τους ψυχοπαθείς της αμερικάνικης επαρχίας.

Εγώ, όμως, κάπου κόλλησα με «Το παρελθόν» και σκεφτόμουν τις γυναίκες. Επειδή κι η ηρωίδα του δράματος είναι σχετικά νέα κοπέλα και μαμά. Εχει δύο κορίτσια από πρώτο γάμο, το ένα στη δύσκολη εφηβεία, το άλλο πιο μικρό, έχει ένα πρώτο πρώην σύζυγο που έχει φύγει από το παριζιάνικο λαικό προάστιο κι έχει εγκατασταθεί στο Βέλγιο, έχει παντρευτεί σε δεύτερο γάμο ένα Ιρανό φυγά, ο οποίος μετά από τέσσερα χρόνια νοστάλγησε την πατρίδα του κι όταν ξαναγυρίζει τη βρίσκει σε άλλη αγκαλιά. Εχει τώρα ένα Αραβά, που της έχει φέρει και το παιδί του, ένα αγοράκι, διότι η γυναίκα του έκανε απόπειρα αυτοκτονίας όταν υποτίθεται πως έμαθε για το δεσμό τους , η απόπειρα δεν ολοκληρώθηκε, την άφησε φυτό.

Κι έχει τώρα εκείνον που ξαναγύρισε, τον Ιρανό, έχει και τον άλλο με τα τραύματα κι έχει και την κόρη να κακίζει τη μάνα της ως υπεύθυνη για το κώμα στο οποίο περιήλθε η σύζυγος του Αραβα, από τον οποίο περιμένει και παιδί. Η ηρωίδα. Όχι η άλλη.

Πραγματικά, έβλεπα την ταινία αυτή του Ιρανού Ασγκάρ Φαραντί, που λατρεύτηκε προ διετίας με το «Ενας χωρισμός» και τώρα πλέον δουλεύει στη Γαλλία χαρίζοντας βραβείο γυναικείας ερμηνείας στις Κάνες στην πρωταγωνίστρια Μπερενίς Μπεζό, αυτή που έπαιζε τη σταρ του βωβού στο «The artist», αν το είδατε όσοι το είδατε, κι ο νους μου ήταν εκεί.

Και σκέφτηκα κι αυτή την παράμετρο που αντιμετωπίζει μια μανούλα, την κριτική από τα παιδιά της. Και να ήταν μόνο αυτό; Αν πω κι άλλα θα αποκαλύψω το τέλος, θα αποκαλύψω ακόμα και την εξέλιξη, όλο το δεύτερο μέρος, οπότε θα έχω στερήσει από τον άλλο – από την άλλη- την ομορφιά ενός δικαιώματος, του δικαιώματος να είσαι θεατής.

Αυτές σκεφτόμουν.

Όχι, με τίποτα δεν σκέφτηκα, επειδή ήταν καρπερές κι έγιναν μαμάδες, να τις στείλω στο «Εγώ ο απαισιότατος 2». Το καθήκον τους ως μητέρες το ξέρουν εκείνες καλύτερα από μένα.