Γιατί δεν πρέπει οι γονείς να φοβούνται τα βιντεοπαιχνίδια
γράφει η Sandra Shpilberg για το Game Changer
Κάθε φορά που ένας μπαμπάς ρωτάει τον σύζυγό μου με τι ασχολείται , τεντώνω τα αυτιά μου. Είμαστε σε ένα μπάρμπεκιου, τα παιδιά τρέχουν τριγύρω και οι γονείς προσπαθούν να κοινωνικοποιηθούν. Έρχονται τα πυροτεχνήματα, σκέφτομαι.
«Έχω μία εταιρεία που προωθεί παιχνίδια για κινητά τηλέφωνα», λέει ο άντρας μου, κάτι που σε αυτούς τους κύκλους μεταφράζεται ως «Πουλάω κόκα σε μικρά παιδιά».
«ΜΙΣΩ τα βιντεοπαιχνίδια», απαντά ο άλλος μπαμπάς όπως συνηθίζεται. «Δηλαδή δεν τα μισώ. Αλλά δεν μπορώ να κάνω τα παιδιά μου να σταματήσουν να παίζουν βιντεοπαιχνίδια».
Κι ο άντρας μου απαντά: «Σε καταλαβαίνω. Έχω το ίδιο πρόβλημα με τα βιβλία. Δεν μπορώ να τα κάνω να σταματήσουν να διαβάζουν για να έρθουν να παίξουμε βιντεοπαιχνίδια παρέα».
Αυτή είναι η δική μας ιστορία. Βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά, Ο άντρας μου εργάζεται στον κλάδο των βιντεοπαιχνιδιών από το 2005. Έχει συνεργαστεί με ορισμένους από τους κορυφαίους εκδότες βιντεοπαιχνιδιών και τώρα διευθύνει τη δική του εταιρεία μάρκετινγκ βιντεοπαιχνιδιών για φορητές συσκευές. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα, η οικογένειά μας έχει βρεθεί στο σπίτι με κάθε λογής κονσόλα και συσκευή και η «παιχνιδοθήκη» μας είναι γεμάτη με εκατοντάδες τίτλους. Τα παιδιά μου έμαθαν να χειρίζονται τα χειριστήρια προτού καλά καλά μάθουν το αλφάβητο. Δεν μπορούσαμε να εμποδίσουμε την έκθεσή τους στα βιντεοπαιχνίδια – εγώ και ο άντρας μου έχουμε σκεφτεί πολύ το πώς θα τα μεγαλώσουμε με αυτά και ανακαλύψαμε τρόπους με τους οποίους τα βιντεοπαιχνίδια βγάζουν προς τα έξω τον καλύτερο εαυτό στα παιδιά μας:
Είναι ένας υπέροχος τρόπος για να έρθει πιο κοντά η οικογένεια –
Αυτό που ακούω περισσότερο όταν η οικογένειά μου παίζει βιντεοπαιχνίδια, δεν είναι ο ήχος των εφέ από αυτά, αλλά οι συζητήσεις, οι συζητήσεις που γίνονται κατά τη διάρκεια. Όταν κάθεσαι πλάι στον άλλον για μισή ώρα με ένα χειριστήριο στα χέρια, μπορείς να ηρεμήσεις και να αρχίσεις να μοιράζεσαι το τι συμβαίνει στη ζωή σου. Το βασικό είναι πως προσπαθούμε να παίζουμε ΜΑΖΙ με τα παιδιά μας, όσο πιο συχνά μπορούμε και αν όχι, γνωρίζουμε τα παιχνίδια με τα οποία παίζουν και τα θεωρούμε εποικοδομητικά.
Αναπτύσσουν τις λεπτές κινητικές δεξιότητες –
Έρευνες έχουν δείξει πως ο χειρισμός των βιντεοπαιχνιδιών αναπτύσσει τις λεπτές κινητικές δεξιότητες, εκείνες που χρειάζονται για να μάθει κάποιος να κρατάει σωστά το μολύβι για να γράψει κεφαλαία και καλλιγραφικά γράμματα. Ο γιος μας απέκτησε την ικανότητα να γράφει τα πιο δύσκολα γράμματα αφού δυνάμωσε τα χέρια του χρησιμοποιώντας το χειριστήριο.
Βοηθούν στον αυτοέλεγχο –
Τα βιντεοπαιχνίδια μαθαίνουν επίσης στα παιδιά μου πώς να ελέγχουν τη συμπεριφορά τους και να γνωρίζουν πότε και πώς να σταματήσουν μία δραστηριότητα για να προχωρήσουν στην επόμενη. Συμφωνούμε από πριν πόση ώρα θα παίξουν και βάζουμε ένα χρονόμετρο όπως το ξυπνητήρι του κινητού για να την υπολογίσουμε. Όταν χτυπάει το ξυπνητήρι, όλοι ξέρουν πως ήρθε η ώρα να σταματήσουν και να διαβάσουν, να γράψουν, να πάνε για βόλτα ή να κάνουν ποδήλατο.
Εισάγουν τα παιδιά στην τεχνολογία, τον προγραμματισμό και τον σχεδιασμό –
Χαίρομαι να ακούω τις ερωτήσεις των παιδιών μου, απορίες που τους γέννησαν τα βιντεοπαιχνίδια: Πώς φτιάχνουν ένα παιχνίδι; Ποιος έκανε αυτές τις ζωγραφιές; Πώς; Ποιος έκανε τη μουσική; Πώς; Σιγά σιγά αυτές οι ερωτήσεις εξελίχθηκαν: «Θέλω να γίνω προγραμματιστής. Πώς μπορώ να γίνω;» Ο γιος μου γράφτηκε σε μία ψηφιακή τάξη και δημιούργησε το πρώτο του βιντεοπαιχνίδι. Συνάντησε στη συνέχεια ένα φίλο του και δοκίμασαν παρέα το παιχνίδι, και μαζί έφτιαξαν ένα καινούριο. Οι δύο τους αποφάσισαν να γραφτούν σε μία θερινή κατασκήνωση για μικρούς προγραμματιστές στο Stanford, όπου ο γιος μου έμαθε ακόμη περισσότερα. Και δημιούργησε την πρώτη του εφαρμογή για το iPhone, με την οποία μπορεί κάποιος να καταγράφει παρτίδες σκάκι. Πώς τα έκανε όλα αυτά; Χάρη στα βιντεοπαιχνίδια.
Παιχνίδια ουδέτερα για τα δύο φύλα –
Επειδή το αγαπημένο παιχνίδι του γιου μου είναι το Forza Motorsports στο Xbox, ένας προσομοιωτής οδήγησης, η κόρη μου σχεδίασε το δικό της αυτοκίνητο στο παιχνίδι, τη Reenie Cooper (έχει αρχίσει να λατρεύει τα Mini Cooper και όποτε βλέπει ένα φωνάζει Mini Cooper, Mini Cooper!) Με αυτό τον τρόπο η κόρη μου γνώρισε τον κόσμο των αυτοκινήτων. Τα αγόρια δοκίμασαν να οδηγήσουν το αυτοκίνητο που σχεδίασε και εκείνη με τη σειρά τους ανησυχούσε μήπως της το τρακάρουν. Αυτό μας έδωσε την ευκαιρία να συζητήσουμε για το ότι πρέπει να σεβόμαστε την ιδιοκτησία του άλλου, ακόμη κι αν αυτή είναι ψηφιακή. Η Reenie Cooper βρίσκεται σώα και αβλαβής στο ψηφιακό γκαράζ της.
Γεννούν συζητήσεις για τον πραγματικό κόσμο –
Στο SIMS, ο γιος μου προσέχει την ψηφιακή του οικογένεια. Είναι μπαμπάς ενός μικρού αγοριού, τον οποίο ονόμασε Audi Ferrari (σας ανέφερα πόσο λατρεύει τα αυτοκίνητα;) Κατά πώς φαίνεται, ο χαρακτήρας του στο SIMS ήταν μονίμως κουρασμένος, σύμφωνα με τη μπάρα της ενέργειάς του στο παιχνίδι, επειδή ο μικρός Audi ξυπνούσε κάθε λίγες ώρες και ήθελε να φάει. «Μαμά, έτσι είναι όταν έχει κάποιος μωρό;» Ακριβώς, γιε μου. «Μάλιστα, θα προσπαθήσω να σε ξυπνάω λιγότερο για να μπορείς να κοιμηθείς» Και όντως έχει αρχίσει να μας ξυπνάει πιο σπάνια το πρωί.
Με αυτά εξερευνείς τα ενδιαφέροντά σου –
Με το Forza τα παιδιά μου γνώρισαν τον κόσμο των αυτοκινήτων. Ο γιος μου συγκεκριμένα μπορεί να θυμηθεί όλα τα ονόματα και τις τιμές των 30 καλύτερων αυτοκινήτων στον κόσμο και του άρεσε τόσο πολύ που αγόρασε ένα βιβλίο με θέμα τα πρωτότυπα αυτοκίνητα. Σχεδιάζει μάλιστα τις δικές του εκδοχές διάφορων πρωτότυπων αυτοκινήτων. Φυσικά και υπήρχαν και άλλοι τρόποι να μάθει για τον κόσμο της αυτοκίνησης και των αγώνων ταχύτητας, αλλά ο τρόπος με τον οποίο τον εισήγαγε το παιχνίδι σε αυτόν ήταν τόσο καλός που οδήγησε τα ενδιαφέροντά του και πέρα από τον ψηφιακό κόσμο.
Είναι ξεκάθαρο πως η σημερινή γενιά παιδιών θα εκτεθούν στα βιντεοπαιχνίδια, είτε το θέλουν είτε όχι, και στόχος μας ως γονείς είναι να γίνουν αυτά τα παιχνίδια ένα πλεονέκτημα, μία ευκαιρία να διδάξουν στα παιδιά μας διάφορα πράγματα και να τους προετοιμάσουν για το μέλλον.
Δεν χρειάζεται να είστε τρελαμένοι με το Pacman όπως εγώ, απλά καθίστε πλάι στο παιδί σας την ώρα που παίζει και ρωτήστε τον «Τι σου αρέσει σε αυτό το παιχνίδι;» Να ένας καλός τρόπος να ξεκινήσετε.
WhLola, δεν υπέθεσα καθόλου ότι η κειμενογράφος βλέπει τα βιντεοπαιχνιδια σαν αποκλειστική απασχόληση για τα παιδιά της. Θεωρώ όμως ότι σίγουρα τα παιδιά της απασχολούνται αρκετές ώρες της ημέρας με τα βιντεοπαιχνίδια. Επίσης δεν είπα ότι ΟΛΟΙ μπορούν να πάθουν τεντοντίτιδα! Κ εγώ έπαιζα πολύ βιντεοπαιχνίδια κ παιχνίδια στον υπολογιστή κ η δουλειά μου είναι τέτοια όπου κ τις 8 εργάσιμες ώρες κάθομαι μπροστά από έναν υπολογιστή κ χρόνια έπαιζα τένις κ βόλει κ ποτέ δεν έπαθα ΤΙΠΟΤΑ. Απλώς λέω ότι είναι κάτι που μπορεί να πάθεις, μπορεί! Ίσως αυτό μπορεί (για την χρήση των βιντεοπαιχνιδιώ μιλάω) να λειτουργεί θετικά κ καλά για την οικογένεια της κ αυτό πιστεύω γίνεται εξαιτίας των γονιών γιατί προφανώς έχουν βάλει κάποια όρια, αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί να λειτουργήσει το ίδιο θετικά κ καλά για όλες τις οικογένειες κ αυτό πολύ απλά γιατί δεν είναι όλες οι οικογένειες ίδιες. Έτσι δεν είναι; Εγώ απο την δική μου προσωπική εμπειρία θεωρώ ότι ναι αποβλακώνουν τα βιντεοπαιχνίδα, αυτό πάθαινα εγώ ενώ είχα κ πολλές άλλες δραστηριότητες στα παιδικά μου χρόνια. Πίστεψε με έκανα πολλά αλλά όταν είχα την ευκαιρεία να παίξω κάποιο βιντεοπαιχνίδι δεν ξεκολούσα. Βέβαια δεν είχαμε στο δικό μας σπίτι βιντεοπαιχνίδι γιατί οι γονείς μου ήταν πολύ αντίθετοι με αυτήν την ιδέα, αλλά όποτε έβρισκα σε άλλα σπίτια συνέχεια ζητούσα να παίξω. Μόνο για μια πολύ μικρή περιόδο είχαμε στο σπίτι μας, μας είχε δώσει ο νονός μου το δικό τους, μτχ δηλαδή, κ για όσο κράτησε το παίζαμε. Καταλαβαίνεις τι γινόταν; Στην μάνα μου φώναζα όποτε στρίγκλιζε να το κλείσω "άλλα 5 λεπτά, άλλα 5 λεπτά"!!! Επίσης όλα αυτά που μαθαίνουν τα παιδιά της με την βοήθεια των βιντεοπαιχνιδιών κ όλα αυτά που μπορεί κ εσύ να έμαθες εγώ τα έμαθα από τις άλλες μου δραστηρίοτητες πχ από τον αθλητισμό γιατί εκεί μαθαίνεις πειθαρχία αλλά κ αυτοέλεγχο, να ζεις κ να δουλεύεις μέσα σε μια ομάδα, ομαδικό πνεύμα, συνεργασία, κοινονικότητα κλπ κλπ Sorry αλλά στα βιντεοπαιχνίδια δεν τα μαθαίνεις αυτά. Γνώμη μου. Συμφωνώ πολύ με αυτό που είπες "Αρκεί να υπάρχουν σαφή και απαράβατα όρια και κανόνες. " Αν μπορεί αυτό η κάθε οικογένεια να το τηρήσει καλός τότε, είναι πολύ σημαντικό γιατί αλλιώς το έχασε το παιχνίδι.
Νέλλη, το κείμενο δεν μιλάει για τα βιντεοπαιχνίδια ως αποκλειστική ασχολία ούτε ως τρόπο διαπαιδαγώγησης, απλά αναφέρει κάποια θετικά στοιχεία που έχουν όταν υπάρχει μέτρο . Νομίζω, έχεις παρεξηγήσει το ύφος του κειμένου. ---- Από μικρή μου είχαν πάρει οι γονείς μου μια κονσόλα βιντεοπαιχνιδιών. Μου επέτρεπαν να παίζω για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα κάθε μέρα και πάντα κάθονταν και εκείνοι μαζί μου και παίζαμε παρέα (μου πέρναγε και καμμιά πίστα ο μπαμπάς αν δυσκολευόμουν!! χεχε) Ήταν από τις αγαπημένες μου ώρες της ημέρας, όχι λόγω των εκάστοτε παιχνιδιών, αλλά γιατί περνούσαμε πολύ καλά, γελούσαμε κλπ. Δεν είναι ότι δεν ήμασταν γενικώς κοντά σαν οικογένεια, δεν είναι ότι δεν τρώγαμε όλοι μαζί, ότι δεν παίζαμε επιτραπέζια, μπάσκετ στην αυλή κλπ ή ότι δεν συζητούσαμε σε άλλες στιγμές για άλλα πράγματα. Ήταν μια επιπλέον ομαδική δραστηριότητα, που μας προσέφερε ομαδική ψυχαγωγία. Πράγματι, ήταν και πολλές φορές το έναυσμα για διάφορες συζητήσεις του πραγματικού κόσμου ή για να αποκτήσω επιπλέον ενδιαφέροντα, αντίστοιχα όπως ήταν εναύσματα πχ και τα διάφορα βιβλία που διάβαζα. Έβλεπα πχ δεινοσαυρους, έλεγα "αααα τι ωραίοι", το πιαναν οι γονείς μου, με έτρεχαν στα μουσεία, μου έπαιρναν παρεμφερή παιχνίδια και περιοδικά από αυτά που κάνεις συλλογή κλπ. Δεν αποκόμισα βέβαια όλα όσα αναφέρονται στο κείμενο, με βοήθησαν ωστόσο στο να διαχειρίζομαι τα συναισθήματά μου όταν χάνω, να έχω αυτοέλεγχο ως προς το χρόνο που θα αφιερώσω σε κάθε χόμπι (προφανέστατα, είχα και άλλα χόμπι σαν παιδί και γω) να έχω καλύτερο συντονισμό στα χέρια, άμεσες αντιδράσεις στα διάφορα ερεθίσματα, οξυδέρκεια και διάφορα άλλα. Δεν έπαθα ποτέ τενοντίτιδα παρεμπιπτόντως, Νέλλη. Απεναντίας η ξαδέρφη μου που δεν έπαιζε ποτέ βιντεοπαιχνίδια γιατί δεν της άρεσαν αλλά έγραφε πάρα πολύ πάθαινε κάθε τρεις και λίγο. Τενοντίτιδα μπορεί να πάθεις από οποιαδήποτε δραστηριότητα στρεσσάρει τους τένοντες, όταν δεν ξεκουράζεσαι επαρκώς ή έχεις ευαισθησία! Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, αλλά ακολούθησα παρεμφερή κλάδο στα επαγγελματικά μου (ευτυχώς!!!!) και παίζω παιχνίδια ακόμα και σήμερα. Από την άλλη, ο σύζυγός μου που δεν είχε αντίστοιχες εμπειρίες από μικρός παρόλο που ήθελε πολύ, τώρα παθαίνει έρωτα με τα βιντεοπαιχνίδια. Χάνει τον ύπνο του ξενυχτώντας, γιατί δεν μπορεί να σταματήσει να παίζει πχ στη μια ώρα παιχνιδιού. Θεωρώ πολύ πιο υγιές λοιπόν το να εξοικειώνονται από μικρά τα παιδιά (εφόσον είναι κάτι στο οποίο έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον, όχι να τους επιβάλλεται φυσικά!) και να τίθενται από τους γονείς σαφή όρια ως προς το χρόνο, ως προς την αποδεκτή συμπεριφορά (το να πετάς τα χειριστήρια και να σπας οθόνες για παράδειγμα είναι no-no!) αλλά και ως προς το περιεχόμενο των παιχνιδιών. Εν ολίγοις, συμφωνώ στα περισσότερα με το κείμενο και δεν θεωρώ πως "είναι του διαβόλου" ούτε ότι σε αποβλακώνουν σώνει και ντε. Αντιθέτως, μπορεί να είναι μια ευχάριστη ασχολία για ολόκληρη την οικογένεια. Αρκεί να υπάρχουν σαφή και απαράβατα όρια και κανόνες. Τέλος, κάτι το οποίο με βρίσκει αντίθετη είναι να δίνονται κονσόλες χειρός και tablets στα παιδιά για να βρει ο γονιός την ησυχία του. Είναι νομίζω πιο δύσκολο να ελέγξεις και το χρόνο που αφιερώνουν σε αυτά (γιατί μπορεί να το πάρουν και στα κρυφά και να μην πάρεις χαμπάρι) αλλά και να συμμετέχεις μαζί τους, κάτι το οποίο θεωρώ κλειδί για να μάθουν να τα διαχειρίζονται σωστά.
Εγώ νομίζω ότι όλα αυτά είναι υπερβολικά κ θεωρώ ότι αυτά πιάνουν μόνο στην δική της οικογένεια κ κάποια τα θεωρώ χαζά. Πως μπορείς να κάνεις αληθινή, πραγματική, ουσιαστική συζήτηση όταν είσαι καρφωμένος στο βιντεοπαιχνίδι; Δηλαδή θα ρωτήσεις στο παιδί σου πως ήταν η ημέρα του στο σχολείο ή πως έγραψε στο τεστ μαθηματικών κ θα περιμένεις να σε ακούσει κ να σε απαντήσει; "Είναι ένας υπέροχος τρόπος για να έρθει πιο κοντά η οικογένεια" σόρυ αλλά πρέπει να το διορθώσω λίγο "Είναι ένας ΑΚΟΜΑ υπέροχος τρόπς για να έρθει ππιο κοντά η οικογένεια". Το θεωρώ τόσο τραγικά λάθος να περιμένεις από ένα βιντεοπαιχνίδι να φέρει την οικογένεια σου πιο κοντά; Ή το να μην μπορείς να βρεις άλλους τρόπους πιο ωραίους κ πιο ανθρώπινους, πιο διαδραστικούς, για να φέρεις την οικογένεια σου πιο κοντά; Όπως πχ Πρωινό όλοι μαζί ή Κυριακή μεσημέρι όλη η οικογένεια μαζεμένη γύρω από το τραπέζι ή βόλτα όλη η οικογένεια μαζί στο πάρκο ή στο βουνό ή στην θάλασσα ή επιτραπέζια παιχνίδια ή να πάνε στο θέατρο ή να φτιάξουν κάτι όλοι μαζί κλπ κλπ κλπ Επίσης πως γίνεται να ηρέμισεις με τα βιντεοπαιχνίδια; Το ότι σε αποβλακώνουν δεν σημαίνει ότι σε ηρεμούν! "Αναπτύσουν τι λεπτές κινητικές δεξιότητες" οκ μπορεί αυτή η έρευνα να έχει δίκιο, οκ μπορεί όντως ο χειρισμός του τηλεχειριστηρίου να βοήθησε το παιδί της να γράψει, αλλά η ίδια κ όλοι εμείς κ όλες οι προηγούμενες γενιές που μεγαλώσαμε χωρίς βιντεοπαιχνίδια πως καταφέραμε και μάθαμε να γράφουμε ε; Επίσης δεν την έχει πει κανείς την κυρία ή δεν έχει διαβάσει καμία έρευνα ή άρθρο όπου λένε ότι μπορεί πάθεις τενοντίτιδα στον αντίχειρα ή στον καρπό λόγο πολύς χρήσης του χειριστηρίου ή του μάους ή του τελεκοντρόλ; "Βοηθούν στον αυτοέλεγχο".... Αν δεν είναι εκεί η μαμα ή ο μπαμπάς παραδίπλα να παραμονεύει, να παρακολουθεί ώστε να πει το παιδί να σταματήσει να παίζει... άστο. Επίσης μόνο έτσι μπορεί ένα παιδί να μάθει να έχει αυτοέλεγχο; Δηλαδή αν πεις στο παιδί σου θα πας να παίξεις με τους φίλους σου μόνο για μισή ώρα κ μετά θα γυρίσεις να κάνεις τα μαθήματα σου, αυτό δεν μπορεί να το βοηθήσει; "Παιχνίδια για ουδέτερα φύλα".... Συγνώμη αλλά μόνο στα βιντεοπαιχνίδια μπορείς να βρεις παιχνίδια για ουδέτερα φύλλα; Δηλαδή τα επιτραπέζια παιχνίδια τι είναι όπως το scrabble ή η μονόπολη ή τα λέγκο ή το τζέγκα κλπ κλπ Αλλά κ παιχνίδια εκτός σπιτιού όπως κρυφτώ ή κυνηγητο κλπ κλπ Όπως επίσης γιατί μόνο σε βιντεοπαιχνίδι μπορεί ένα κοριτσάκι να παίξει με αυτοκίνητο; Επειδή εκεί μπορεί να το φτιάξει; Να της πάρετε λέγκο να το φτιάξει ή να πάτε σε ένα παιχνιδάδικο για να διαλέξει ένα αυτοκινητάκι. Εγώ έπεζα πολύ με αυτοκινητάκια. "Γενούν συζητήσεις για τον πραγματικό κόσμο".... Κ γιατί να μην εκεί έξω τα παιδιά στον πραγματικό κόσμο κ να το ζουν από κοντά!! Γιατί πρέπει να είναι μέσα σε ένα σπίτι κ να μαθαίνουν για τον πραγματικό κόσμο μέσο ένος βιντεοπαιχνιδιού; Αν είναι σε μια κατάλληλη ηλικία το παιδί πάρτε του ένα ζωάκι, ένα κατοικίδιο, ώστα να αποκτήσει ευθύνες κ να μάθει να το φροντίζει κ να το ταίζει συγκεκριμμένες ώρες έτσι όπως κάνουν κ οι μαμάδες με τα παιδιά τους. "Με αυτά εξερευνείς τα ενδιαφέροντα σου".... Μα πως; Αρέσουν στο παιδί σου τα αυτοκίνητα πάντο στο μουσείο αυτοκινήτου ή αγόρασε του βιβλία που είναι για αυτοκίνητα (παιδικά βιβλία βέβαια) ή λέγκο ώστε να τα φτιάχνει ή μινιατούρες απο πραγματικά αυτοκίνητα ή πάρτου μπογιές κ βοήθησε το να μάθε να ζωγραφίζει αυτοκίνητα κλπ κλπ κλπ Πάνε το παιδί σου σε μαθήματα ζωγραφικής ή μουσικής ή χειροτεχνίας ή χορού ή σε θεατρικό παιχνίδι ή σε κάποιο άθλημα ώστε να δει τι τον ενδιαφέρει. Στην ζωή σε όλα τα πράματα υπάρχουν όρια κ νομίζω ότι σε κάποια πράματα πρέπει να βάζουνμε όρια για να μην ξεφεύγουμε κ για να μην χάνουμε τον έλεγχο. Ναι να παίζουν τα παιδιά βιντεοπαιχνίδια δεν λέω αλλά όχι να χάνονται εκεί μέσα κ να ζουν μεσα απο αυτά!!!