Τέσσερα παρά

Όταν ήμουν έγκυος στην Αθηνά, ρωτούσα διάφορα τη μαμά μου για τις δικιές της εγκυμοσύνες και αυτή όλο μου έλεγε «Πού να θυμάμαι τώρα!»

Πολύ με νευρίαζε. Σκεφτόμουν, είναι δυνατόν να έχει ξεχάσει τη ΜΑΓΙΚΗ, ΜΟΝΑΔΙΚΗ φάση της εγκυμοσύνης;

Α πολύ με νευρίαζε, σας λέω.

Τελικά κοίτα να δεις που όντως ξεχνάς! Φανταστείτε ότι εγώ που έχω καταγράψει τα πάντα από την πρώτη μέρα που έμαθα ότι είμαι έγκυος μέχρι σήμερα, πολλές φορές διαβάζω τα παλιά μου κείμενα και λέω «Καλά, είχε γίνει αυτό;» Και μιλάμε ότι το παιδί μου δεν είναι καν 4 ετών ακόμα!

Για αυτό λεω σε όλες μου τις φίλες να καταγράφουν τις αναμνήσεις… Στις φίλες μου τις λεχώνες, μαζί με τις ευχές «Να σας ζήσει», λέω και «Κάτσε γράψε την εμπειρία τοκετού με το που βρεις λίγο χρόνο, γιατί οι λεπτομέρειες σβήνουν μέρα με τη μέρα«. Και έτσι είναι… Ποτέ δεν περίμενα ότι θα έπρεπε να στύψω καλά καλά τον εγκέφαλό μου για να θυμηθώ 4 παρά χρόνια μετά τη μεγάλη εκείνη μέρα που έγινα μάνα για πρώτη φορά.

Και κάπως έτσι βλέπω σήμερα την κόρη μου που τον Φλεβάρη θα κλείσει τα 4 και αναρωτιέμαι ΠΟΤΕ ΕΓΙΝΕ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΗ; Προσπαθώ να τη φέρω στο μυαλό μου μωρό και δεν τη θυμάμαι… Βλέπω τις φωτογραφίες, βλέπω τα βίντεο και ενώ μου έρχονται οι μνήμες, έχω χάσει τη μετάβαση από Αθηνά-μωρό σε Αθηνά-νήπιο. Σαν μια νύχτα να κοιμηθηκε μωρό και την άλλη να ξύπνησε παιδί. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω…

Ρε παιδί μου… Δεν κατάλαβα πως φτάσαμε από την αρχή του καλοκαιριού που ήταν ένα μάλλον λιγομίλητο νήπιο που δεν έπαιρνε πολλές πρωτοβουλίες από μόνο του, να έχουμε φτάσει λίγους μήνες μετά και να έχουμε απέναντί μας ένα παιδί που π.χ. αυτοεξυπηρετείται πια στα πάντα. Ένα παιδί που δεν μου προκαλεί κανένα ιδιαίτερο άγχος, καμία φοβερή ανησυχία. Ξέρω οτι αν πω κάτι μια φορά, θα το θυμάται. Δεν χρειάζεται πια να της υποδεικνύω τι να κάνει.

Θελει να πάει τουαλέτα; Θα πάει, θα ανοίξει την πόρτα, θα κάνει ότι είναι να κάνει, θα σκουπιστεί, θα πλύνει τα χέρια, θα βγει εξω, θα κλείσει και την πόρτα.

Θέλει να ζωγραφίσει; Θα πάει, θα πάρει τις μπογιες και το μπλοκ ζωγραφικής και θα κάτσει ωραία και καλά.

Θα ανοίξει μόνη την τηλεόραση, θα αλλάξει τις κάλτσες της, θα δώσει την πιπίλα στον αδερφό της όταν πέσει κάτω, θα επιλέξει μόνη της τα ρούχα της, θα σταματήσει στο κόκκινο φανάρι χωρίς να της σφίξω με τρελή δύναμη το χέρι να μην μου φύγει, θα κάνει ένα σωρό πράγματα χωρίς να ζητήσει βοήθεια.

Και αντίστοιχα θα καταλαβει ότι μα ότι της πούμε όσο σύνθετο και αν είναι αυτό. Από το «Κράτα μια στιγμή τη σακούλα» μέχρι το «Πήγαινε στο δωμάτιο της μαμάς και του μπαμπά και άνοιξε το τάδε συρτάρι και φέρε μου την πράσινη μπλούζα, ξέρεις, εκείνη με τις καρδούλες και μην ξεχάσεις να κλείσεις την πόρτα«.

Με λίγα λόγια, είναι πια παιδάκι.

Απλά έχασα τη μετάβαση. Έχω ένα κενό. Την κοιτάζω και δεν το πιστεύω. Βλέπω τον αδερφό της και σκέφτομαι ότι και αυτή μόλις πριν 2 1/2 χρόνια κάπως έτσι ήταν, αλλά δεν έχω πια την εικόνα.

Και θα παραδεχτώ και εγώ αυτό που τότε μου έλεγαν και δεν πίστευα οτι θα το πάθω: καλή η μωρο-φάση, αλλά όταν πια γίνονται παιδάκια κανονικά, είναι αααααάλλο πράγμα.