Πώς να του μιλήσουμε για το θάνατο του αγαπημένου του παππού;
Θέλω τη συμβουλή σας και τις εμπειρίες σας.
Πριν λίγες μέρες έφυγε από τη ζωή ο πεθερός μου σε ένα περίπου μήνα από τη στιγμή που μάθαμε ότι είναι άρρωστος.
Το θέμα είναι ότι δεν ξέρουμε πώς να μιλήσουμε στο παιδί μας –27 μηνών– για αυτό. Περνούσε κάθε μέρα με τη γιαγιά και τον παππού και ήδη η απουσία του παππού είναι αισθητή στη ζωή του.
Τόσες μέρες μας ρωτάει πού είναι και η αλήθεια ειναι ότι δεν του έχουμε πει τιποτα συγκεκριμένο, ακριβώς γιατί δεν ξέρουμε τι είναι σωστότερο…
Αν και είναι μικρός, έχει ανεπτυγμένο λόγο. Χθες μας ρώτησε αν έφυγε ο παππούς επειδή δεν μας αγαπαει πια.
Καταλαβαίνετε ότι βρισκόμαστε σε πολύ ασχημη ψυχολογική κατάσταση, τόσο για την απώλεια, όσο και για το παιδάκι μας που δείχνει πραγματικά να πονάει.
Θα ήθελα να μας βοηθήσετε, ειδικά αν είχατε παρόμοια εμπειρία.
Ευχαριστώ
μαμά Χ.
Πολύ σωστές οι παραπάνω συμβουλές. Να προσθέσω οτι παιδοψυχολόγος μου είπε επίσης να αναφέρω οτι "σίγουρα σε βλέπει από ψηλά και σε καμαρώνει" για να μη νιώσει εγκατάληψη και προδοσία από το άτομο που έχει πεθάνει. Πάντως μη καυθστερείτε να του πείτε την αλήθεια, είναι χειρότερα να νιώθει οτι ο παππούς δε το αγαπάει πια.
ειλικρινή συλληπητήρια! έχω ανάλογη εμπειρία με τον δικό μου παππού όμως (95 χρόνων), που έφυγε πριν ένα χρόνο ακριβώς και ζούσε στο σπίτι των γονιών μου. η μικρή μου τότε ήταν 2 ετών. της είπαε την αλήθεια, όσο κι αν αυτό φαντάζει παράλογο σε τόσο μικρή ηλικία, αλλά τον έψαξε και της έλειπε! έκαναν καλή παρέα, της έλεγε ιστορίες, της τραγουδούσε... της είπαμε ότι πήγε στον ουρανό μαζί με τα αστεράκια και το φεγγαράκι για να μας βλέπει και να μας προσέχει.. δε χρησιμοποιήσαμε τις λέξεις πέθανε ή θάνατος, μπορεί και λάθος μας, αλλά το πήρε μια χαρά. απλά τον πρώτο καιρό δεν ήθελε να μπει στο δωμάτιό του, παρόλο που η μαμά μου το άλλαξε σε παιδικό ειδικά γι αυτήν, όπως ήταν και δικό μου δωμάτιο πριν φύγω από το σπίτι. τώρα, τον βλέπει στις φωτογραφίες και τον νοσταλγεί με αγάπη!!
Θερμά συλλυπητήρια για την απώλεια σας. Όταν αντιμετωπίσαμε αντίστοιχη κατάσταση η δική μου κόρη ήταν 2,5 ετών. Της είπαμε την αλήθεια. Της εξηγήσαμε πως ο παππούς ήταν πολύ πολύ άρρωστος και πολύ πολύ γέρος, ολοκληρώθηκε ο κύκλος της ζωής του και πέθανε. Είχαμε δώσει ιδιαίτερη έμφαση στη λέξη πολύ ώστε να μην θεωρήσει πως κάθε φορά που κάποιος από την οικογένεια μπορεί να αρρωστήσει θα πεθάνει. Η μικρή το είχε διαχειριστεί καλά και ακόμα και τώρα 5 χρόνια μετά έχει τρυφερές αναμνήσεις από τον παππού της.
Στην ιδια ηλικία με το δικό σου ηταν η κόρη μου οταν πέθανε η μαμά μου. Της ειπα την αλήθεια , οτι πήγε στον ουρανό κλπ και εμεις δςν θα μπορουμε να την ξαναδούμε μονο αυτή μας βλέπει απο εκει ψηλά. ....ήταν δύσκολα βέβαια για εκείνη γιατί μετά δεν καθοταν στον παιδικό σταθμό και πολλές φορές δεν αφηνε τον πατέρα μου να φύγει απο το σπίτι μας και κοιμόταν στον καναπέ. Της στοίχισε αυτο το οτι ειναι τοσο απλό ξαφνικά κάποιος να φύγει για κάπου (οπως η μητέρα μου για το νοσοκομείο) και να μην ξαναγυρίσει. ....ειχε θεμα με τους αποχωρισμους....την χαιρετουσες και ελεγα θα σε ξαναδω???? Ηταν βέβαια η αντίδραση της φυσιολογική. ..ηταν αυτό που νιώθουμε όλοι οταν κάποιος φεύγει. ...εκανε τον κύκλο του και το ξεπέρασε πολύ γρήγορα. ...ακομα μελετάει την γιαγιά της και την αναφέρει,ακομα λεει εχω δυο παππουδες και δυο γιαγιάδες η μια στον ουρανό. ..εμενα μου φάνηκε φυσιολογικό το να ζησει και εκείνη το "πένθος" της και να το ξεπεράσει και να ξέρει οτι δυστυχώς συμβαίνουν και αυτα τα ξεπερνάμε και παμε παρακάτω. .
Είχα την ίδια ανησυχία με σένα όταν έπρεπε να πω στο παιδί μου ότι πέθανε η γιαγιά του, φυσικά ο δικός μου ήταν πιο μεγάλος-6 1/2 χρονών-όμως ήταν εκείνη που τον μεγάλωσε, ήξερε ότι δεν ήταν καλά... Μίλησα λοιπόν σε μια παιδοψυχολόγο γιατί κακά τα ψέματα ότι και να σου λέει το ένστικτό σου ότι πρέπει να κάνεις, όταν ένα παιδάκι έρχεται αντιμέτωπο με μια τόσο μεγάλη απώλεια τόσο κοντά του, πρέπει να είσαι προσεκτική. Μου είπε λοιπόν να του μιλήσω ειλικρινά, και να του το εξηγήσω όσο πιο απλά μπορώ τι έχει γίνει. Να μην του πω ψέματα γιατί θα το καταλάβει και να το καθοδηγήσω στα πλαίσια που πιστεύουμε για αυτά. Επειδή λοιπόν εγώ πίστευα ότι η γιαγιά του πήγε στον ουρανό, αυτό του είπα. Αν έχει απορίες θα τον αφήνεις να σε ρωτάει και θα του απαντάς με ειλικρίνεια. Δεν θα του πεις κάτι παραπάνω από αυτά που σε ρωτάει γιατί πολύ πιθανόν να του δημιουργήσεις περισσότερες απορίες που από μόνο του δεν θα είχε. Αν θελήσεις να κλάψεις, θα κλάψεις.Δεν θα του κρυφτείς...ότι αισθάνεσαι θα το δείξεις. Και πρέπει να το δει γιατί δυστυχώς έτσι είναι η ζωή, και αν θέλει να το συζητήσετε,θα το συζητήσετε. Σε γενικές γραμμές να είσαστε ειλικρινείς.
Einai mikrouli akoma tha tou peite oti o papous pige ston ourano konta sto theouli giati ton eixe anagki kai oti tha ton prosexei kai tha ton agapaei apo ekei psila. Silipitiria,exw xasei k egw ton patera mou kai kserw pws einai duskola.