Στιγμή: Εδώ είμαι!

Κάθε Σάββατο πηγαίνουμε η Ολίβια, τα παιδιά κι εγώ στο πατρικό μου για να δει η μητέρα μου τα εγγόνια της… και για να τη δούν κι αυτά.

Το σπίτι αυτό – μια μονοκατοικία- χτίστηκε τη χρονιά που γεννήθηκα εγώ.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το εγκαινίασα.

Είναι όλες οι παιδικές αναμνήσεις μου εκεί.

Μόνο που με τα χρόνια είχαν αρχίσει να ξεφτίζουν. Είχα αρχίσει να ξεχνώ…. Ή καλύτερα: δεν έμπαινα στη διαδικασία να θυμηθώ, με αποτέλεσμα να έρχεται η λήθη.

Όμως τα παιδιά μας κάνουν να θυμόμαστε.

Εχετε παιδιά και είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνετε τι εννοώ. Μια κίνηση τους, μια προτίμησή τους, μια απορία τους, μια δυσκολία τους με τα πράγματα, ή μια λύση που δίνουν αμέσως τσιμπά σαν καρφίτσα τη μνήμη.

Μας μοιάζουν… είτε μας αρέσει (συχνά)… είτε δεν μας αρέσει (επίσης συχνά).

Το Σάββατο που πέρασε λοιπόν πήγαμε ξανά.

Ο Αρχέλαος έχει αρχίσει να εξερευνά το σπίτι.

Στην  αρχή τα αντικείμενα.

Όμως αυτό δεν βοηθούσε πολύ τη μνήμη μου, καθώς τα περισσότερα απ’ αυτά τα αντικείμενα δεν υπήρχαν όταν εγω ήμουν παιδάκι.

Προχθές όμως άρχισε να ψάχνει (να προτιμά) τις γωνιές.

Ξαφνικά τον χάσαμε.

Κάποια άγνωστη (;) δυναμη με έσπρωξε να πάω στην είσοδο… εκεί που υπάρχει ένα μικρό ψιλσοσκοτεινό προχώλ.

Ηταν εκεί καθισμένος στα πλακάκαι που έχουν κομματάκια από άσπρο γυαλιστερό μάρμαρο, εκ κατασκευής.

Ηταν εκεί και με το δακτυλάκι του –απολαμβάνοντας  την κάλυψη που του ’δινε το ημίφως- προσπαθούσε να καταλάβει τι είναι αυτό που γυαλίζει στο πατωμα…

Ο μικρός Μάνος έκανε ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο στο ίδιο ακριβώς σημείο.

–Εδώ είναι! είπα.

Δηλαδή δεν είμαι σίγουρος αν είπα αυτό… ή αν είπα:

–Εδώ είμαι!

[divider]

Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Είναι δημοσιογράφος.

Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr