Είναι μύθος πως μια γυναίκα μπορεί να τα έχει όλα

γράφει η Lisa Morguess για το scarymommy, μία μαμά στα σαράντα η οποία μένει στο σπίτι και μεγαλώνει τα επτά της παιδιά

Ο άντρας μου ο Michael επέστρεψε πρόσφατα σπίτι από τη δουλειά και άρχισε να μου λέει για μια υπόθεση με την οποία ασχολείται και πως το Εφετείο ενέκρινε την αίτηση του (πελάτη του) να επανεκδικαστεί, που σημαίνει πως θα πρέπει να πάει στο Σαν Φρανσίσκο και να υποστηρίξει τους ισχυρισμούς του μπροστά σε έντεκα δικαστές. Συναρπαστικά πράγματα. Μετά με ρώτησε πώς ήταν η δική μου μέρα. «Α, είχα μία πολύ παραγωγική μέρα», είπα. «Έβαλα τρεις φορές πλυντήριο, πήγα τον Finn στη λογοθεραπεία, έφτιαξα κουλουράκια, έκανα μπάνιο το μωρό…»

Όλο και πιο συχνά τελευταία, οι μέρες μου – η μονοτονία τους, η κοινοτοπία τους, η ταλαιπωρία τους – με ρίχνουν ψυχολογικά. Ξέρω πως δεν θα έπρεπε να λέω τέτοια πράγματα, σωστά; Ως μαμά που δεν εργάζεται και μένει στο σπίτι, αυτό που θα έπρεπε να κάνω θα ήταν να τραγουδώ στις στέγες με ευτυχία για το πόσο υπέροχη και μαγική είναι η ζωή μου ως νοικοκυρά και ως «μαμαδομπλόγκερ» (αν είμαι καν αυτό, δεν είμαι σίγουρη), θα έπρεπε να γίνομαι όλο και πιο καλή φωτογράφος για να απαθανατίζω την υπέροχη και μαγική ζωή μου έτσι ώστε να μπορεί να τη δει όλος ο κόσμος.

Η αλήθεια όμως είναι πως ξοδεύω υπερβολικά πολύ χρόνο τελευταία να αισθάνομαι πως δεν είμαι τίποτα άλλο παρά ένας υπηρέτης. Όλοι σ’ αυτό το σπίτι θέλουν κάτι από μένα όλη την ώρα και οι περισσότεροι παραπονιούνται γι’ αυτό που τους δίνω. Είμαι εδώ για να ικανοποιήσω, να υπηρετήσω, να ακούσω (χωρίς να με ακούνε). Είμαι ένα ζευγάρι χέρια και ένα ζευγάρι αυτιά.

Ακούγομαι πικραμένη; Μάλλον είμαι.

Από τη μία, αισθάνομαι εξαιρετικά τυχερή που μπορώ να κάθομαι στο σπίτι και να μεγαλώνω τα παιδιά μου. Ξέρω πως δεν μπορούν να το κάνουν όλοι αυτό και κάποτε δεν μπορούσα ούτε και γω να μένω σπίτι γιατί δεν μπορούσαμε να ανταπεξέλθουμε οικονομικά. Από την άλλη, αμφισβητώ τελευταία τις επιλογές που έχω κάνει. Δεν πιστεύω πως ήταν οι πιο σοφές επιλογές.

Διάβασα πρόσφατα το Why Have Kids της Jessica Valenti. Δεν μπορούσα να το αφήσω απ’ τα χέρια μου, με έκανε να αισθάνομαι θυμό και κατάθλιψη. Το θέμα του βιβλίου είναι προπαντός πως η μητρότητα δεν είναι όλα όσα διαφαίνεται πως είναι. Σας ακούω να λέτε και σεις Αλληλούια; Δεν είναι. Το γνωρίζω καιρό αυτό. Έχει μπόλικη μονοτονία και ταλαιπωρία. Υπάρχουν, αδιαμφισβήτητα, στιγμές ευτυχίας, υπέρβασης, αλλά αυτές οι στιγμές είναι σχετικά σπάνιες – τόσο σπάνιες που δεν τους δίνεις σημασία. [Η μητρότητα] Είναι ως επί το πλείστον μια άχαρη δουλειά. Υποθέτω αργότερα έρχονται και οι ανταμοιβές, όταν τα παιδιά έχουν μεγαλώσει και αποδεικνύεται πως είναι αξιοπρεπή και παραγωγικά μέλη της κοινωνίας. Τότε μπορούμε να καθίσουμε αναπαυτικά και να πούμε «Υποθέτω πως έκανα πολύ καλή δουλειά». (Στην πραγματικότητα όμως, το πώς θα εξελιχθούν δεν περνάει πάντα από το χέρι μας – αν βγουν μαλάκες, εμείς θα φταίμε; Φαντάζομαι στην περίπτωση αυτή, η όλη προσπάθειά μας αποδεικνύεται μια πλήρης αποτυχία).

Η Valenti υποθέτει επίσης στο βιβλίο της πως, ουσιαστικά, εμείς οι μητέρες έχουμε εξαπατηθεί στο να πιστέψουμε ότι η μητρότητα είναι η πιο σημαντική δουλειά στον κόσμο από μία πατερναλιστική κοινωνία η οποία στην ουσία, ακόμη και στην προοδευτική, πεφωτισμένη εποχή που ζούμε, θέλει να κρατήσει τις γυναίκες στο σπίτι όπου ανήκουν και να αφήσει τους άντρες να διοικούν τον κόσμο. Ακόμη και η προώθηση του θηλασμού, ισχυρίζεται, είναι ένας τρόπος να μείνουν οι γυναίκες στο σπίτι και κοντά στα παιδιά και να περιοριστούν οι επιλογές τους. Μπορώ να διακρίνω την αλήθεια στα λεγόμενά της: παρόλο που ήμουν πάντοτε υπέρμαχος του θηλασμού, δεν μπορώ να αμφισβητήσω το ότι η φόρμουλα δημιουργήθηκε αρχικά από τη χειραφέτηση των γυναικών – ένας τρόπος να έχουν οι γυναίκες περισσότερες επιλογές. Και παρόλο που ως κοινωνία προωθούμε τον θηλασμό, σίγουρα δεν επιτρέπουμε το ίδιο εύκολα να θηλάζει κανείς έξω στον κόσμο – ιδίως στον χώρο της εργασίας.

Είναι λοιπόν η μητρότητα πραγματικά η πιο σημαντική δουλειά στον κόσμο; Είναι σαν να λέμε «Το να φροντίζω αυτό το σπίτι που έχτισα, που κανείς δεν μου ζήτησε να χτίσω, είναι η πιο σημαντική δουλειά στον κόσμο». Μεγαλώνω απλά τα παιδιά που επέλεξα να έχω – δεν κάνω χάρη στην κοινωνία. Εκτός και αν κάποιο από τα παιδιά μου μεγαλώσει και συνεισφέρει με πραγματικά αξιόλογο τρόπο στην κοινωνία – και έτσι αποδειχθεί ευλογία για την ανθρωπότητα το γεγονός ότι έφερα στον κόσμο αυτό το παιδί. Αλλά αυτό είναι μάλλον απίθανο. Ας είμαστε ειλικρινείς: η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών μας θα ζήσουν μια μέση ζωή και δεν θα αφήσουν κάποιο μόνιμο σημάδι εκεί έξω, εκτός από την οικογένειά τους.

Πραγματικά δηλαδή, είναι η μπουγάδα το καλύτερο που μπορώ να κάνω; Θαμπώνεται κανείς με το πόσο επιδέξια είμαι στο να κάνω μπάνιο το παιδί μου;

Η μητρότητα σίγουρα δεν αξιοποιεί κάποιο από τα μεγαλύτερα ταλέντα μου, και στην πραγματικότητα, αυτό που κάνει περισσότερο είναι να φέρνει στο φως τις αδυναμίες και τις ελλείψεις μου.

Η αλήθεια είναι πως αυτές τις σκέψεις γυροφέρνω στο μυαλό μου καιρό τώρα. Είναι δύσκολο να γράψω αυτά τα πράγματα και να μη με πουν αχάριστη, ακόμη και άστοργη. Αγαπώ τα παιδιά μου, εντάξει; Τα αγαπώ. Είναι ο κόσμος μου όλος. Αυτό είναι που με ρίχνει μάλλον. Πως είναι ο κόσμος μου.

Τι μου συνέβη στην πορεία; Ποια είμαι εγώ; Δεν είχα ιδέα πως όταν αναλάμβανα τον ρόλο αυτό όλη μου η ταυτότητα θα ήταν πια συνυφασμένη με τα παιδιά μου. Είμαι μητέρα. Είμαι μαμά. Εκτός από αυτό, δεν ξέρω πια τι είμαι.

Μάλλον θα έπρεπε να είχα κάνει λιγότερα παιδιά. Μάλλον θα έπρεπε να συνεχίσω να δουλεύω εκτός σπιτιού – έστω και σε μία δουλειά μερικής απασχόλησης. Όχι μόνο έχασα τον εαυτό μου, αλλά κατέληξα να εξαρτώμαι οικονομικά αποκλειστικά από τον άντρα μου (κάτι που ορκίστηκα στον εαυτό μου πως δεν θα έκανα ποτέ από τότε που έχασα τον πρώτο μου σύζυγο και πούλησα το σπίτι μας, εξόφλησα όλα τα χρέη μας, αγόρασα ένα μικρότερο σπίτι για εμένα και τον Kevin και ξανάρχισα τη ζωή μου από την αρχή). Έχω θυσιάσει την δύναμη του να κερδίζω τα δικά μου χρήματα. Δεν αποτελώ μέλος του εργατικού δυναμικού δέκα χρόνια τώρα και θα χρειαστούν αρκετά ακόμη χρόνια ώσπου η Scarlett πάει σχολείο για να μπορώ να βρω μια μερική απασχόληση. Αλλά τότε θα είμαι στα πενήντα μου (!!!) και δεν θα έχω τα προσόντα για τίποτα ώστε να βγάζω όσα χρήματα έβγαζα όταν δούλευα. Είναι τρομακτικό όταν κάνω τα σενάρια στο μυαλό μου ξεκινώντας με το «τι θα γινόταν εάν…».

Και δεν έχει να κάνει μόνο με τα χρήματα. Τι διδάσκω στις κόρες μου για την ανεξαρτησία; Έχω αρχίσει να πιστεύω πως ίσως δεν είμαι τόσο φοβερό πρότυπο για εκείνες. Και ίσως να με εκτιμούσαν λίγο περισσότερο όλοι στο σπίτι αν δεν ήμουν στη διάθεση του καθενός κάθε ώρα και στιγμή.

Αυτό είναι το πρόβλημα: είναι ένας γαμημένος μύθος το ότι οι γυναίκες μπορούν να τα έχουν όλα, να τα κάνουν όλα. Όχι, δεν μπορούμε. Αν θέλεις να μείνεις σπίτι να μεγαλώσεις τα παιδιά σου, θυσιάζεις την ανεξαρτησία σου, τα δικά σου χρήματα, ενδεχομένως χάνεις και την αίσθηση του εαυτού σου. Αν συνεχίζεις να εργάζεσαι αφού αποκτήσεις παιδιά, προσπαθείς διαρκώς να τα βγάλεις όλα πέρα, μάλλον δεν θα έχεις την πρακτική υποστήριξη που χρειάζεσαι στο σπίτι ή στον εργασιακό σου χώρο για να πιστέψεις πως δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό.

Κι έτσι, έχω σκαλώσει. Αισθάνομαι κολλημένη, όπως και να ‘χει.

Δεν μπορεί να αισθάνομαι μόνο εγώ το ίδιο… έτσι δεν είναι;

–

Υ.Γ. Ευχαριστούμε πολύ τη μαμά Θάλεια που μας πρότεινε αυτό το κείμενο 🙂

Τι λέτε μανούλες; Καταλαβαίνετε τις ανησυχίες της μαμάς Lisa; Οι γυναίκες θυσιάζουν πάντοτε κάτι όταν γίνονται μητέρες;