Ο λόγος που δεν θα ξαναπάμε στα McDonald’s

γράφει ο John Kinnear

Πήγαμε χθες με τη γυναίκα μου, Stevie και τα παιδιά για ψώνια. Κάναμε μια στάση στα McDonald’s στο δρόμο της επιστροφής γιατί ήταν αργά για να φτιάξουμε βραδινό. Σκεφτήκαμε πως θα ήταν καλύτερο να εκτονωθεί η κόρη μας στον παιδότοπο του καταστήματος προτού αρχίσουμε τον μαραθώνιο των παρακαλητών για να πέσει για ύπνο.

Τέλοσπαντων, βγάζει τα παπούτσια της και μπαίνει στον παιδότοπο, ο οποίος θυμίζει χρωματιστά φίδια που μπλέκονται το ένα με το άλλο ενώ προσπαθούν να φάνε το ένα τον πισινό του άλλου. Από τη στιγμή που το παιδί σου μπει εκεί μέσα, δεν ξέρεις πού βρίσκεται ή αν είναι αυτό που ουρλιάζει από πόνο. Είναι τρομακτικό – αλλά μου επιτρέπει να φάω το τσίζμπεργκερ μου με την ησυχία μου, γι’ αυτό την αφήνω να ξεσαλώσει στο εφιαλτικό εκείνο τούνελ. Είναι δυνατή. Θα ‘ναι μια χαρά.

Μετά από λίγο, εγώ κι η Stevie είχαμε τελειώσει το φαγητό μας και ετοιμαζόμαστε να γυρίσουμε σπίτι – ο γιος μας θέλει να θηλάσει. Μόλις είμαστε έτοιμοι, εγώ κι η Stevie προσπαθούμε ντροπιασμένοι να βρούμε το παιδί μας στον παιδότοπο. Γυρίζουμε γύρω από την κατασκευή, κοιτάζοντας μέσα από τα διάφορα χρωματιστά παράθυρα και φωνάζοντας το όνομά της.

Ξαφνικά, απ’ το πουθενά, εμφανίζεται το πρόσωπο της κόρης μου σ’ ένα κόκκινο παράθυρο μέσα σε έναν από τους σωλήνες. Τρέχω με χαμόγελο, μα σύντομα το χαμόγελο σβήνει. Κάτι έχει αλλάξει, αλλά το πρόσωπό της είναι ακόμη το ίδιο. Φαίνεται πως σκέφτεται κάτι επίμονα. Με κοιτάζει και ξαφνικά καταλαβαίνω. Και το ξέρει πως ξέρω τι τρέχει. Θέλει να κάνει κακά της. Θέλει να κάνει κακά της και έχει εγκλωβιστεί σ’ αυτή την πολύχρωμη σπηλιά, λίγα βήματα απ’ την έξοδο, αλλά δεν θα τα καταφέρει. Το ξέρω πως δεν θα τα καταφέρει. Το ξέρει κι αυτή πως δεν θα τα καταφέρει.

Αγγίζει με το χέρι της το κόκκινο, πλαστικό παράθυρο. Βάζω κι εγώ το δικό μου χέρι στο ίδιο σημείο. Ψελλίζω «συγγνώμη». Είναι ο Bruce Willis στο Armageddon κι εγώ η Liv Tyler. Τα κάνει πάνω της κι εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό.

Όχι μόνο πρέπει να μπω και να τη βγάλω από κει μέσα, θα πρέπει να το κάνω χωρίς να καταλάβουν οι άλλοι γονείς στο χώρο το γιατί. Επιστρέφω στο τραπέζι, λέω στη Stevie να είναι έτοιμη να φύγουμε γρήγορα και προετοιμάζομαι ψυχολογικά να μπω μέσα στο λαβύρινθο με τα κακά και τα τσίσα να μαζέψω την κόρη μου. Σκατά!

Η Stevie μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο, μου εύχεται καλή τύχη και είμαι έτοιμος να πάω. Και να τη! Κατάφερε να φτάσει μόνη της στην έξοδο! Η καρδιά μου πεταρίζει! Είναι ένα λερωμένο, κατουρημένο θαύμα!

Δεν υπάρχει χρόνος για πανηγυρισμούς όμως. Τρέχω στον πράσινο σωλήνα από τον οποίο ξεπροβάλλει. «Μπαμπά! Έκανα κα…» Κλείνω με τη χούφτα μου το στόμα της και τρέχουμε προς την πόρτα. Ναι, είμαι αυτός. Είμαι ένας απαίσιος άνθρωπος. Το παιδί μου τα έκανε πάνω της στον παιδότοπο του McDonald’s και γω… τρέχω.

Στην επιστροφή, παίρνω τηλέφωνο στο κατάστημα και τους λέω τι συνέβη. Απ’ όσο ξέρω, τα κακά τα συγκρατήσαμε – αλλά μπορεί να υπήρχαν λίγες πιτσιλιές από τσίσα μέσα στο λαβύρινθο. Η Stevie κι εγώ συμφωνούμε να μην αναφερθούμε ποτέ ξανά στο γεγονός, φτάνουμε σπίτι και ξεκινάω να γράφω.

Η γυναίκα μου επέμενε να σημειώσω και τα εξής:

• Όλα τα κακά συγκρατήθηκαν στο βρακί Wonder Woman του παιδιού μας. Δεν αφήσαμε κανένα κακούνι στον παιδότοπο.
• Στη σκηνή με το παράθυρο που μοιάζει με εκείνη της ταινίας Armageddon, όπου ο Bruce Willis και η Liv Tyler κοιτάζουν ο ένας τον άλλο στις οθόνες προτού ο Bruce εκραγεί μαζί με τον αστεροϊδή, ίσως και να τραγούδησα το «Don’t Want to Miss a Thing” των Aerosmith.
• Όλα τα κακά τα συγκρατήσαμε και μάλλον… πιθανότατα… τα περισσότερα τσίσα.
• Δεν μαλώσαμε φυσικά καθόλου την κόρη μας. Την πλύναμε, την αλλάξαμε και της δώσαμε και μια γρανίτα στο σπίτι.
• Δεν αφήσαμε κακά στον παιδότοπο.

Με αγάπη,

Ο μπαμπάς (John)

[divider]

Μανούλες, σας έχει συμβεί ποτέ κάποιο ντροπιαστικό «ατύχημα» έξω με τα παιδιά σας;