Το δίχρονό μου δεν έχει παρέα!
Ο μικρος μου πριγκηπας τον Νοεμβριο κλεινει τα δυο.
Ειναι κοινωνικο παιδακι και λεει πολλες λεξουλες και φρασεις ακομα.
Το θεμα μου ειναι οτι στον κυκλο μου δεν υπαρχουν παιδακια στην ηλικια του ή κοντα στην ηλικια του για να παιξει. Δηλαδη τα παιδια που συναναστρεφεται περισσοτερο ειναι η 8χρονη ξαδελφη του και η 7χρονη κορη μιας φιλης μου. Μια φορα το μηνα ή το διμηνο πηγαινουμε στο χωριο του αντρα μου και εκει παιζει με τον ξαδελφο του που ειναι 5 χρονων. Δυστυχως πλεον οπως γνωριζετε δεν υπαρχουν οι «γειτονιες»οπως στην εποχη μας που βγαιναμε και παιζαμε στους δρομους και στις πλατειες παιδια ολων των ηλικιων..
Εχω κανει αιτησεις για παιδικο σταθμο και στο δημο και μεσω εσπα αλλα απο οτι μου εχουν πει προτεραιοτητα εχουν ηλικιες απο δυομισι και πανω.
Προσπαθω να τον πηγαινω παιδικη χαρα οσο πιο συχνα μπορω. Τωρα που θα χειμωνιασει θα τον πηγαινω παιδοτοπο. Φοβαμαι μηπως στη πορεια γινει αντικοινωνικος και δεν μοιραζεται παιχνιδια.
Γενικως εχω τυψεις, επειδη εγω μεγαλωσα παιζοντας με ξαδελφια και γειτονοπουλα συνεχεια. Δεν θελω να απομονωνω το παιδι μονο με μεγαλους.
Απο την αλλη σκεφτομαι μηπως ειμαι υπερβολικη;
Αφου του χρονου που θα κοντευει τα 3, αν δεν τον παρουν σε δημοσιο παιδικο σταθμο θα τον στειλω σε ιδιωτικο.
Πειτε μου βρε κοριτσια… Μηπως σκαω τζαμπα;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Καλησπέρα! Δεν έχω εμπειρία. Η μικρή μου είναι 16 μηνών. Έχω γνώμη, σκέτο, την οποία πολύ πρόσφατα επιβεβαίωσα κιόλας και δε θυμάμαι με τίποτα να σου πω να μπεις να διαβάσεις και εσύ τα αποτελέσματα μιας σχετικής έρευνας. Μέχρι τα τρία, τα πιτσιρικάκια είναι επαρκώς κοινωνικοποιημένα εντός της οικογένειας με την λίγο πιο ευρεία έννοια. Εννοώ ξαδέρφια, παιδιά φίλων κτλ. Μέχρι τότε, βασικά πρόσωπα στο παιχνίδι τους είμαστε εμείς οι γονείς. Έως ένα σημείο ούτε καν μόνα τους δεν μπορούν να παίξουν ακόμα. Έχει το χρόνο του και αυτό το στάδιο. Βασικά η σκέψη μου είναι η εξής... Δεν ξέρω πόσο χρονών είσαι. Εγώ είμαι γέννημα της δεκαετίας του 80'. Δε μπορεί να έχουμε και πολλά χρόνια διαφορά. Ναι, μεγαλώσαμε στις γειτονιές που τώρα δεν υπάρχουν πια. Αλλά πριν τα δύο, πριν τα τρία, έβγαινες έξω στη γειτονιά να παίξεις; Εγώ όχι! Στην αυλή μου έπαιζα υπό το άγρυπνο μάτι της γιαγιάς!!!!! Κ φυσικά οι γονείς στη δουλειά κ φυσικά ούτε λόγος για ιδιωτικό παιδικό σταθμό τότε. Δε θυμάμαι καν εάν υπήρχαν ιδιωτικοί τότε. Νηπιαγωγείο πηγαίναμε κατευθείαν στα πέντε. Εγώ προσωπικά ούτε ακοινώνητη είμαι ούτε εγωκεντρική ούτε μονοφαγού. Μπράβο μου λοιπόν!!!!!!!!! Για να καταλήξω... Πραγματικά θεωρώ ότι αυτή η ξαφνική επιτακτική ανάγκη για κοινωνικοποίηση τόσο μικρών παιδιών είναι θρέμα του "ας ανοίξω έναν ιδιωτικό παιδικό σταθμό να έχω να ασχολούμαι με κάτι ευχάριστο τα πρωινά μου". Και τελικά πληρώνουμε και γι'αυτο!!!!! Να συμπληρώσω και κάτι άσχετο που όμως αφορά το ίδιο θέμα. Η έρευνα που σου είπα, κατέληξε επίσης ότι η ηλικία των τριών ετών για να αρχίσει ένα παιδί το πρώτο του σχολείο δεν είναι καθόλου τυχαία και σε ό,τι αφορά την ανάπτυξη του ανοσοποιητικού του συστήματος. Μέχρι τότε τσουκου τσουκου το ενισχύουν για να μπορούν να αντέξουν τα "χτυπήματα" από τις ιώσεις που κάνουν πανηγύρια στους παιδικούς σταθμούς. Ελπίζω να έβγαλες καμία άκρη! Καλά παιχνίδια λοιπόν και να τον χαίρεσαι!