Ένας ιδιαίτερος μπαμπάς

Με αφορμή μια περιπέτεια υγείας ενός πολύ κοντινού μας νεογέννητου, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τα παρακάτω…

Ο μπαμπάς του νεογέννητου ακολουθεί το ασθενοφόρο που μεταφέρει το μωρό σε μεγαλύτερο νοσοκομείο σε απόσταση μιάμισης ώρας από την πόλη που βρίσκονται και ενώ μιλάμε στο τηλέφωνο μου λέει «Έχω χάσει το ασθενοφόρο και προσπαθώ να ακολουθήσω γρήγορα…» Κλείνουμε το τηλέφωνο για προστασία τους και ξαφνικά συνειδητοποιώ την αγωνία του γονέα που προσπαθεί να είναι μαζί με το παιδί του και την θυσία και προσπάθεια αυτού του αγνώστου που οδηγεί το ασθενοφόρο και ο οποίος προσπερνάει ακόμα και το ένστικτο του γονιού.

Και εδώ μπαίνει η προσωπική μου ιστορία, όντας κόρη ενός οδηγού ασθενοφόρου…  Οι φορές που ο πατέρας μου ήρθε σε εκδηλώσεις του σχολείου να δει εμένα και τα αδέρφια μου είναι μετρημένες στο ένα χέρι. Πάντα δούλευε ή περίμενε πάνω από ένα τηλέφωνο, ιδιαίτερα τότε που δεν υπήρχαν κινητά και έπρεπε να είναι κάπου που θα τον έβρισκαν γιατί εφημέρευε. Άπειρες φορές έχει φύγει από γιορτές γιατί κάτι είχε τύχει, μας είχαν μαλώσει άλλες τόσες να κάνουμε ησυχία γιατί ο μπαμπάς κοιμόταν ή θα πήγαινε νύχτα για δουλειά, έχει χάσει γενέθλια και ήταν απών σε κοινωνικές εκδηλώσεις με την μαμά πάντα σχεδόν ασυνόδευτη.

Επίσης όμως άπειρες φορές έχει λερώσει τα χέρια του με αίμα γιατί βοήθησε συνάνθρώπους του, έχει κάνει απόσταση 6 ωρών σε τρείς για να φτάσει εγκαίρως το πρόωρο βρέφος σε κατάλληλη μονάδα και έχει αφήσει χιλιόμετρα πίσω του συγγενείς που δίνουν τα πάντα για τον δικό τους άνθρωπο. Έχει κουβαλήσει στα χέρια του παιδάκια, γέρους και νέους, έχει δει τα πάντα που αφορούν τον ανθρώπινο πόνο και για να κάνεις αυτή τη δουλειά τριάντα χρόνια δεν είναι ο μισθός που σε κρατάει. Δεν είναι οι συνεχείς εφημερίες με περιορισμένο προσωπικό και υλικά που σε θέτουν σε κίνδυνο. Δεν είναι η αναγνώριση, γιατί δεν υπάρχει. Είναι η ανταμοιβή που παίρνουν όταν φτάσουν εγκαίρως και μπορέσουν οι γιατροί να σώσουν τον ασθενή, η ανακούφιση στα πρόσωπα των συνοδών.

Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που βρίσκονται εκεί και παίζουν δευτερεύοντα αλλά εξίσου σημαντικό ρόλο, οδηγούς, νοσοκόμους, όλους όσους συμβάλλουν, τους αξίζει ένα ευχαριστώ! Κάνετε καλή δουλειά!

Και παρόλο που η ζωή τα έφερε αλλιώς, όταν με ρωτούσαν τη δουλειά θέλω να κάνω, μέχρι να τελειώσω το σχολείο έλεγα: «Θέλω να γίνω οδηγός ασθενοφόρου!» Γέλαγαν και ο πατέρας μου μου έλεγε «Μην λες βλακείες, θέλεις να τρέχεις όπως εγώ; Δεν είναι δουλειά για γυναίκα«

Μετά από πολλά χρόνια αν είχα και πάλι επιλογή πάλι το ίδιο θα έλεγα, μπαμπά. Ναι, θέλω να γίνω όπως εσύ! Γιατί τελικά είσαι ο ήρωάς μου!

Ματίνα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com