Τα κουτάκια μου

Κάποτε μου ‘χε πει ένας πολύ μεγαλύτερος απο μένα ότι περιμένει τα βράδια να κοιμηθούν όλοι για να μπορεί ήσυχος να παίξει με τα κουτάκια του.

– Ποια κουτάκια; τον είχα ρωτήσει.

– Δεν εχει σημασία να σου πω. Ο καθένας έχει τα κουτάκια του.

Έτυχε να ‘μαι νυχτοπούλι και πολύ γρηγορα κατάλαβα τί εννοούσε.

Το προφανές ήταν ότι έγραφα (γράφω) τα άρθρα μου με όση ησυχία ήθελα εγώ…

Από τότε που γεννήθηκαν τα παιδιά μου κοιμάμαι ακόμα πιο αργά.

Κάτι μέσα μου μου υπαγορεύει να ‘μαι φρουρός τους.

Κάτι μέσα μου μου απαγορεύει να κοιμηθώ.

Ταυτόχρονα παίζω και με τα κουτάκια μου.

Αυτα τα κουτάκια δεν είναι ποτέ τα ίδια. Υποθέτω ότι κάτι τέτοιο θα ήταν μονοσήμαντο και τρομερά βαρετό. Κάτι σαν να φρόντιζα π.χ. τη συλλογή (που δεν έχω) των γραμματοσήμων μου.

Τωρα τελευταία λοιπόν φοράω τα ακουστικά μου, μπαίνω στο Youtube και διαλέγω τραγούδια που ακούει ΣΗΜΕΡΑ ο κόσμος. Όχι, δεν ψάχνω μουσική της εφηβείας μου… ακούω τη μουσική των νεότερων.

Ακούω στην τσίτα….

Και μετα απο κάθε τραγούδι βγάζω τα ακουστικά και αφουγκράζομαι αν όλοι είναι καλά. Συχνά σηκώνομαι και πηγαίνω στο δωμάτιο των παιδιών να βεβαιωθώ ότι είναι καλά, ότι είναι σκεπασμένα… και μετά ρίχνω μια ματιά στην αναπνοή της Ολιβ… και μετα ξανά στα κουτάκια.

Παρέα μου ο γάτος μου ο Σμούντα… δίπλα μου… που κοιμάται… ή που κάνει ότι κοιμάται… ίσως κι εγω να’μαι γι’ αυτον το κουτάκι του… αργότερα έρχεται αθόρυβα και η γάτα μου, η Σέρπα…. που ω του θαυματος τον …πιάνει αγκαλιά… ίσως κι αυτη έρχεται να βεβαιωθεί ότι ο γατο-γεράκος της είναι καλά.

Για μένα λοιπόν είναι οι ώρες που τα βρίσκω με τον εαυτό μου. Είναι οι ώρες που κάνω παρέα με τον εαυτό μου. Είναι οι ώρες που βγαίνω έξω από τον εαυτό μου και τον παρακολουθώ να κάνει βόλτες σε μονοπάτια που δεν έχουμε πάει ποτέ οι δυό μας.

Είναι οι ώρες που μαθαίνω.

Τί μαθαίνω;

Μμμμμμ δεν μου είναι πολύ ευκολο να σας εξηγήσω γιατι μάλλον δεν έχω τίς λέξεις… ξεφυλλίζω μερικά βιβλία που (για να συνεννοηθούμε) είναι γραμμένα σε μια απόκοσμη γραφή.

Είναι οι ώρες που τα τέρατα-πολιτικοί κοιμούνται.

Είναι οι ώρες που οι κωλομεγαλοδημοσιογράφοι κοιμούνται.

Είναι οι ώρες που το ξύλινο σύστημα κοιμάται.

Είναι οι ώρες που οι κουτοί δεν σκέφτονται.

Είναι οι ώρες που τα νούμερα είναι άψυχα-άχρηστα γραμμικά σύμβολα.

Είναι οι ώρες που αυτοί που ‘χω “σκοτώσει” είναι στα φέρετρά τους.. κι αυτοί που έχω αγαπήσει στις βεράντες της ψυχής μου.

Είναι οι ώρες που φτερουγίζω για να πάω να κάνω παρέα στον φίλο μου τον Bill.

Είναι οι ώρες που δροσίζω το μαξιλάρι της φίλης μου της Αρτεμις.

Eιναι οι ώρες που περιμένω πότε η Κάρυ θα αλλάξει τη φωτογραφία του προφίλ της από περίστροφο σε στρουμφάκι.

Και όταν όλα μπουν στα κουτάκια τους σηκώνομαι από τη θέση μου.

Κλειδώνω την εξώπορτα.

Δίνω ενα φιλάκι στη μύτη της Αθηνάς.

Δίνω ενα φιλάκι στη μύτη του Αρχέλαου.

Παίρνω αγκαλιά την Ολιβ μου και αφήνομαι.

Ονειρεύομαι με τον ρυθμό της ανάσας της.

Πάντα έγχρωμα όνειρα.

[divider]

Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Είναι δημοσιογράφος.

Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr