H Ζέτα δεν φοράει jean

Ε ναι λοιπόν, η κόρη μου η Ζέτα δεν φοράει jean… Αυτό δεν έχει καμία σημασία, ούτε φυσικά είναι πρόβλημα! Σημασία έχει αυτό που κατάλαβα μέσω της μικρής αυτής ιστορίας που θα σας πω.

Η Ζετούλα, η μεγάλη κόρη μου είναι 6,5 και πάει πρώτη δημοτικού. Ποτέ δεν είδε με καλό μάτι τα jean παντελόνια επειδή της φαίνονται σκληρά σε σχέση με τα κολάν και τις φούστες που συνήθως φοράει. Την πιέσαμε αρκετές φορές να αλλάξει γνώμη χωρίς αποτέλεσμα. Τελευταία προσπάθεια πριν από κανένα μήνα, όταν η μητέρα της, της αγόρασε ένα πολύ όμορφο παντελόνι, jean μεν αλλά με ρόζ κορδελίτσες μήπως και τη δελεάσει.

Το δοκίμασε αλλά όταν το έβγαλε με μεγάλη δόση ντροπής και μέσα από τα δόντια, κατάφερε να πει ότι δεν της αρέσει.

Κάπου εκεί υπήρχε η πατρική παρέμβαση! Με ύφος δασκαλίστικο, της φώναξα ότι δεν γίνεται να μην φοράει jean, τα οποία εκτός απ’ ότι της πάνε, τα φοράνε και όλα τα άλλα κορίτσια. Και είναι και της μόδας…

Η Ζετούλα δεν άντεξε. Ετρεξε στο δωμάτιο, έπεσε στο κρεβάτι της και άρχισε να κλαίει σιωπηλά. Την ακολούθησα αλλά όταν μπήκα στο δωμάτιο της, πάγωσα. Ηταν μπρούμυτα με το κεφάλι της μέσα στο μαξιλάρι ώστε να μην ακούγεται… Τότε μόνο συνειδητοποίησα ότι πίεσα την – έτσι και αλλιώς πειθαρχημένη – κόρη μου, για ένα παντελόνι. Για ένα απλό σκατοπαντέλονο…

Αμέσως την αγκάλιασα και την ρώτησα γιατί κλαίει. Ξεθάρρεψε λίγο και με κουβέντες ανάμικτες με λυγμούς μου είπε: «μπαμπά γιατί μου λες να βάλω κάτι που δεν μου αρέσει. Γιατί το κάνεις…». Την έσφιξα πάνω μου και το μόνο που κατάφερα να πω ήταν συγγνώμη. Ενα μεγάλο και δυνατό συγγνώμη.

Ενα συγγνώμη που πρέπει να λέμε όλοι εμείς οι γονείς όταν πιέζουμε τα παιδιά μας, σε ανούσια και μη σοβαρά θέματα χάνοντας το πραγματικό νόημα.

Ενα συγγνώμη που πρέπει επίσης να λέμε, όταν σώνει και καλά θέλουμε να επιβάλλουμε τη γνώμη μας στα παιδιά, επειδή είμαστε γονείς, επειδή είμαστε μεγάλοι, επειδή τα ξέρουμε όλα, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι και αυτά σε τελική ανάλυση, μετά τα πρώτα 3-4 χρόνια της ζωής τους, έχουν διαμορφώσει άποψη.

Παρότι δεν μου το ζήτησε, της υποσχέθηκα ότι δεν θα την πιέσω ξανά για κάτι που δεν θέλει. Να την συμβουλέψω, ναι. Να της προτείνω, επίσης ναι. Και να την παροτρύνω. Αλλά μέχρι εκεί, ειδικά για απλά θέματα της καθημερινότητας.

Δικιά της είναι η ζωή, δικές της και οι αποφάσεις…

—

Ο Δήμος Μπουλούκος είναι δημοσιογράφος στο Mega και στο gazzetta.gr