H Ζέτα δεν φοράει jean
Ε ναι λοιπόν, η κόρη μου η Ζέτα δεν φοράει jean… Αυτό δεν έχει καμία σημασία, ούτε φυσικά είναι πρόβλημα! Σημασία έχει αυτό που κατάλαβα μέσω της μικρής αυτής ιστορίας που θα σας πω.
Η Ζετούλα, η μεγάλη κόρη μου είναι 6,5 και πάει πρώτη δημοτικού. Ποτέ δεν είδε με καλό μάτι τα jean παντελόνια επειδή της φαίνονται σκληρά σε σχέση με τα κολάν και τις φούστες που συνήθως φοράει. Την πιέσαμε αρκετές φορές να αλλάξει γνώμη χωρίς αποτέλεσμα. Τελευταία προσπάθεια πριν από κανένα μήνα, όταν η μητέρα της, της αγόρασε ένα πολύ όμορφο παντελόνι, jean μεν αλλά με ρόζ κορδελίτσες μήπως και τη δελεάσει.
Το δοκίμασε αλλά όταν το έβγαλε με μεγάλη δόση ντροπής και μέσα από τα δόντια, κατάφερε να πει ότι δεν της αρέσει.
Κάπου εκεί υπήρχε η πατρική παρέμβαση! Με ύφος δασκαλίστικο, της φώναξα ότι δεν γίνεται να μην φοράει jean, τα οποία εκτός απ’ ότι της πάνε, τα φοράνε και όλα τα άλλα κορίτσια. Και είναι και της μόδας…
Η Ζετούλα δεν άντεξε. Ετρεξε στο δωμάτιο, έπεσε στο κρεβάτι της και άρχισε να κλαίει σιωπηλά. Την ακολούθησα αλλά όταν μπήκα στο δωμάτιο της, πάγωσα. Ηταν μπρούμυτα με το κεφάλι της μέσα στο μαξιλάρι ώστε να μην ακούγεται… Τότε μόνο συνειδητοποίησα ότι πίεσα την – έτσι και αλλιώς πειθαρχημένη – κόρη μου, για ένα παντελόνι. Για ένα απλό σκατοπαντέλονο…
Αμέσως την αγκάλιασα και την ρώτησα γιατί κλαίει. Ξεθάρρεψε λίγο και με κουβέντες ανάμικτες με λυγμούς μου είπε: «μπαμπά γιατί μου λες να βάλω κάτι που δεν μου αρέσει. Γιατί το κάνεις…». Την έσφιξα πάνω μου και το μόνο που κατάφερα να πω ήταν συγγνώμη. Ενα μεγάλο και δυνατό συγγνώμη.
Ενα συγγνώμη που πρέπει να λέμε όλοι εμείς οι γονείς όταν πιέζουμε τα παιδιά μας, σε ανούσια και μη σοβαρά θέματα χάνοντας το πραγματικό νόημα.
Ενα συγγνώμη που πρέπει επίσης να λέμε, όταν σώνει και καλά θέλουμε να επιβάλλουμε τη γνώμη μας στα παιδιά, επειδή είμαστε γονείς, επειδή είμαστε μεγάλοι, επειδή τα ξέρουμε όλα, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι και αυτά σε τελική ανάλυση, μετά τα πρώτα 3-4 χρόνια της ζωής τους, έχουν διαμορφώσει άποψη.
Παρότι δεν μου το ζήτησε, της υποσχέθηκα ότι δεν θα την πιέσω ξανά για κάτι που δεν θέλει. Να την συμβουλέψω, ναι. Να της προτείνω, επίσης ναι. Και να την παροτρύνω. Αλλά μέχρι εκεί, ειδικά για απλά θέματα της καθημερινότητας.
Δικιά της είναι η ζωή, δικές της και οι αποφάσεις…
—
Ο Δήμος Μπουλούκος είναι δημοσιογράφος στο Mega και στο gazzetta.gr
Πόσο μα πόσο δίκιο έχεις! Γινόμαστε μερικές φορές, τόσο καταπιεστικοί γονείς, που αν βλέπαμε τους εαυτούς μας πραγματικά θα μας μισούσαμε και ίσως αναδύονταν παλιές κακές εικόνες του παρελθόντος, με θύματα εμάς και θήτες την κοινωνία των μεγάλων (γονείς, δάσκαλοι, "σοφότεροι" κτλ). Έχουμε ξεχάσει πως είναι να είμαστε παιδιά γι' αυτό και πάψαμε να παίζουμε να ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε...
Και η δικια μου η κορη 3 και κατι δεν τα χωνευει με τιποτα τα τζην κ γενικοτερα τα παντελονια!Συμφωνω με τον προλαλησαντα, δεν χρειαζεται να πιεζουμε τα παιδακια μας για τετοια ανουσια πραγματα...Εχουν καιρο μπροστα τους για να πιεστουν οταν θα μεγαλωσουν...
Ο δικός μου να φανταστείς που είναι 4 εχει ξεκάθαρη άποψη του τι να φορέσει. Να δώσω ένα παράδειγμα. Αρχές Σεπτέμβρη του 12 με ψοφερή ζέστη η θεία μας και νονά μας μας έκανε δώρο κάτι υπέροχες μπότες τις οποίες σαν τις φορέσαμε δεν βγήκαν από το πόδι μας και ας καιγόμασταν. Ναι αλλα ήταν ικανοποιημένος και χαρούμενος για την επιλογή του. Και δεν θυμαμαι να τον έχω πιέσει να φορέσει κάτι που δεν θέλει γιατί το θεωρώ ανόυσιο. Ασε που αποφεύγω τους καυγάδες και τις γκρίνιες
Η δικιά μας πάλι μάλλον τα συμπαθεί πολύ!! φταίμε κι εμείς γι αυτό! μέχρι και τζιν καρότσι της αγοράσαμε!!! και λέω 'αντε μεγαλώνοντας να είναι όλο φρου-φρου και στρας σε πλήρη αντίθεση με μένα και το μπαμπά της!!! πλάκα θα χει!!!
Κι εγώ μαζί σου, αν και ο τριχρονος γιός μου στο θέμα των ρούχων δεν είχε ποτέ μέχρι τώρα άποψη για τέτοια "μικροπράγματα" το θεωρώ χαζομάρα να πιέζουμε και να δημιουργούμε γκρίνιες με τα παιδιά μας .Ο δικός μου π.χ. εχθές το απόγευμα που θα πηγαίναμε στην γιαγιά του (με τα πόδια 15 λεπτά δρόμος)ήθελε να φορέσει το καπέλο του ινδιάνου που έφτιαξαν τις απόκριες στον παιδικό σταθμό και φυσικά τον άφησα να το φορέσει, σε όλο τον δρόμο όλοι χαμογελούσαν βλέποντας μας ,αλλά σιγά να μην νοιαστώ για την γνώμη του κόσμου περισσότερο απ' ότι για το παιδί μου. Αφού αυτό το καπέλο ήθελε αυτό φόρεσε και ήταν μες στο χαμόγελο και την χαρα, αυτό δεν θα το άλλαζα με τίποτα και πολύ περισσότερο μόνο και μόνο για να του επιβληθώ ως μάνα.
Πέρα από το γεγονός ότι σηχαίνομαι τα τζην (πραγματικά πολύ άβολο πράγμα) το νόημα από όλα αυτά είναι ότι δικιά τους είναι η ζωή. ΚΑι πρέπει να το καταλάβουμε γρήγορα, να ισορροπήσομυε κι εμείς και μέσα από εμάς και τα παιδιά μας!!!
ΠΟλύ σωστός ο Δήμος.Θεωρώ κι εγώ ότι δεν έχει κανένα νόημα και δεν πρέπει κιόλας να πιέζουμε τα παιδιά για ασήμαντα και ανώδυνα θέματα. Αρχής γενομένης όταν είναι μωρά από το πόσο θα φάνε,πχ. μην τυχόν και φάνε 8 κουταλιές αντί για 10. Πρέπει ντε και καλά να το φάνε όλο ή να φάνε με το ζόρι ένα φαγητό που τους αηδιάζει.Προσπαθώ κι εγώ να είμαι χαλαρή με τέτοια ζητήματα.
Πέρασα τα ίδια με τη μεγάλη μου... Ήθελε συνέχεια φουστάνια..και τα κατάφερε..φέτος στο σχολείο δεν έβαλε ούτε μία μέρα κολάν.. Ευτυχώς δεν άργησα να αντιληφθώ τα 'θέλω'της!
Πολυ όμορφο ειναι να καταλαβαινουμε το λαθος μας κ να ζηταμε συγνωμη ακομη κ απο ενα παιδακι... θελω να σου πω αγαπητε μπαμπα οτι κ γω δεν φοραω τζιν κ ειμαι 25 οταν η πλειοψηφια μονο τζιν φοραει...και μαρεσουν πιο πολυ τα κοριτσακια με τις φουστιτσες τους! να χαιρεσαι τα παιδακια σου!
Πολύ σωστές σκέψεις. Πολύ σωστές.
Ουτε η δικες μου θελουν τα τζιν!!
Ax ρε Δήμο, πόσα απλά, αλλά ΛΑΘΗ κάνουμε για "σκατοπράματα" όπως λες!!! ευτυχώς που δεν ντρέπομαι να πω: συγνωμη έκανα λάθος, και να το εννοώ όπως ακριβώς το περιγράφεις!!! α προ πο ... ούτε η δικιά μου γουστάρει τα τζιν, μόνο τις τζιν φούστες - κι ειναι μια ηλικία με τη δικη σου, τι έχουν πάθει? χαχαχα
Το καλό με τα παιδιά είναι ότι μέχρι μια ηλικία δεν επηρεάζονται και τόσο από το τι κάνουν όλοι γύρω τους, βέβαια αυτό αλλάζει πολύ γρήγορα και σύντομα καταλήγουν και αυτά να υποστηρίξουν κάτι που ίσως δεν τους αρέσει και τόσο. Όμως το συμπέρασμα του άρθρου σου είναι αυτό που μετράει περισσότερο. Μακάρι όλες τις στιγμές που είμαστε έτοιμοι να πιέσουμε για κάποιο ασήμαντο λόγο το παιδί μας να σκεφτούμε ότι δεν αξίζει καθόλου ή μια άλλη καλή λύση είναι να προσπαθήσουμε να θυμηθούμε πως νιώθαμε εμείς οι ίδιοι όταν μας πίεζαν οι γονείς μας για ανούσια πράγματα.
μα ειναι γλυκά κοριτσάκια .. γιατί να φορέσουν παντελόνια τζιν τη στιγμή που όλοι τις ονομάζουμε πριγκίπησσες και βασιλισσες και όλα τα σχετικά...! το ιδιο άσχημα ενιωσα κι εγώ οταν πιεσα την ανηψιά μου (5 ετων) να χορέψει ενώ δεν ήθελε... πραγματικά ενιωσα χαλια... της ζητησα συγνωμη και 10 λεπτα μετα χοροπηδαγε σα το κατσικάκι... Μπραβο στο μπαμπα της Ζετας και σε ολους εκεινους που καταλαβαινουν πως τα παιδακια σας μεγαλώνουν και διαμορφωνουν οχι μονο χαρακτηρα, αλλα και αποψη που ενδεχομενως να ειναι και ισχυρη!
Αν καθε φορα που προσπαθουσαμε να επιβαλλουμε τη γνωμη στα παιδια μας σταματουσαμε για λιγακι και αναρωτιομασταν αν αυτο το κανουμε πραγματικα γιατι χρειαζεται η απλα γιατι εμες νομιζουμε οτι χρειαζεται τοτε πολλες απο τις αποφασεις μας θα ηταν διαφορετικες.
Ευγε μπαμπα!! Παρεπιπτοντως κ η δικια μου κορη που ειναι 5 χρονων δεν θελει να φοραει τζιν!!