Είμαι μητέρα ενός μικρού αγοριού 2 ετών και μετα απο μια εφιαλτική ημέρα έπεσα κατα σύμπτωση σ´αυτη τη δημοσίευση.... Εμένα αν εξαιρέσεις τις απειλές περί του ´ θέλω να πεθάνεις ´ και ´ εύχομαι να ήσουν νεκρή ´ κάνει ολα τα υπόλοιπα! Ειναι τοσο καλο παιδι αλλα απ ότι μου λένε οι δασκάλες στον παιδικό πετάει πραγματα κάτω, πειραζει τα ντουλάπια, φεύγει απο τον κύκλο με τα παιδάκια που τραγουδάνε και παει και παίζει με μια τεράστια καμπια που έχουν μέσα στην αίθουσα, με αποτέλεσμα να κάθεται συχνά στο καρέκλακι της ´ σκέψης ´ ! Κατι απο τα ίδια κάνει και στο σπίτι με μονη διάφορα ότι δεν μπορω να κανω τιποτα γιατι θελει όλη την ωρα να παίζουμε μαζι! Σημερα φτάσαμε όμως και εγω και ο σύζυγος στα όρια μας! Δεν καταλαβαίνει τιποτα αν μουλαρωσει! Και αυτές οι τιμωρίες τελικα πιο πολυ χάος φέρνουν στο σπίτι μας παρα παραδειγματισμο! Βρίσκομαι πραγματικά στα όρια της κρίσης! Ευχαριστω που ακούσατε τον πόνο μου!

Απευθύνσου άμεσα σε ειδικό.

Είχα μιλήσει με παιδοψηχολογο και μου είχε πει να τον στείλω σε παιδικό σταθμό αλλά εδώ που μένω δεν υπάρχει ...το πιο κοντινό είναι 60 χιλιόμετρα από εδώ. Μου είχε πει να τον βάζω τιμορια αλλά δεν πιάνει. Μένω και με τα πεθερικά μου και είναι και το πρώτο εγγονή καταλαβενετε τι γίνετε. ..Εγώ λέω όχι οι άλλοι λένε ναι και γίνετε χαμός . Μπορεί να φταίει το ότι έχω πολλές δουλειές και δεν μου μένει πολλή χρόνο για να παίξουμε μαζί. .. και πολλές φορές του λέω ότι πρέπει να περιμένει μέχρι να τελειώσω για να κάνουμε αυτό που θέλει. . Σας ευχαριστώ πολύ όλες για την βοήθεια

Nα σου πω (το συζήτησα με ψυχολόγο) ότι αυτά τα να πεθάνεις και φύγε, δε σε θέλω τα λένε πολλά παιδιά. Περνάνε κάτι σαν εφηβεία τώρα και μετράνε τις δυνάμεις τους για το ποιος θα βγει από πάνω - η μαμά ή το παιδί. Θα στα πω όλα θεωρητικά γιατί στην πράξη κι εγώ δεν τα καταφέρνω τις περισσότερες φορές. 1. Δεν τσακώνεσαι με το παιδί γιατί βγαίνει πάντα νικητής. Θα θυμώσει, θα πεισμώσει, θα κάτσει ακίνητο, θα σε βρίσει, στο τέλος θα κερδίσει γιατί θα σου σπάσει τα νεύρα, άρα πείθεται ότι έχει αυτός το πάνω χέρι και κατευθύνει τις αντιδράσεις σου. 2. Δεν τα παίρνεις στα σοβαρά αυτά που λέει και δε στενοχωριέσαι. Δεν τα εννοεί 1000000...0000%. 3. Όταν ξεσπάει του λες καταλαβαίνω ότι θύμωσες τώρα, σε αφήνω να ηρεμήσεις και θα τα πούμε μετά. Πολύ νηφάλια και χωρίς να θυμώνεις. Το κάνεις κι εσύ αυτό για παραδειγματισμό, δηλ. όταν έχεις τα νεύρα σου δεν ξεσπάς και μιλάς αφού πρώτα ηρεμήσεις. 4. Επειδή είστε μάλλον στην αρχή του να χτίσετε μια πιο καλή επικοινωνία, ίσως είναι καλύτερο για ένα διάστημα στην αρχή να μην κάνεις το 3 που έγραψα παραπάνω, αλλά το εξής: Eκεί που θυμώνει το ακουμπάς λίγο στο χεράκι ή αν δέχεται περισσότερα το χαϊδεύεις ή αγκαλιάζεις και του λες τι σου συμβαίνει, βλέπω ότι είσαι θυμωμένος, τι έγινε. Σου λέει (εμένα ανοίγεται πάντα με αυτόν τον τρόπο) και το κατανοείς, του συμπαραστέκεσαι. Και το πιο άκυρο να σου πει και κακό πράγμα του κόσμου εκείνη τη στιγμή του λες σε καταλαβαίνω που σκέφτηκες έτσι και συνεχίζεις να το χαϊδεύεις όσο στα λέει και ξαλαφρώνει. Τα ηθικά διδάγματα τα αφήνεις για άλλη φορά που είναι σε φάση ηρεμίας. Όταν το παιδί θα αρχίσει να σου ανοίγεται (θα σου λέει πιο συχνά σ' αγαπώ, θα σε παίρνει συχνά αγκαλιά), αν αυτή η μέθοδος πια δε δουλεύει και δε βλέπεις να μειώνει τις υστερίες κάνε το 3. 5. Τελευταίο και μετά από όλα τα παραπάνω. Άρχισε να βάζεις όρια. Στην αρχή θα γίνει χειρότερος από τώρα, αλλά εσύ θα μένεις σταθερή ότι δεν του επιτρέπεις να σε χτυπάει γιατί εσύ δεν του φέρεσαι με τέτοιο τρόπο. Οι τιμωρίες λένε πως δεν είναι αποδοτικές. Κι εγώ συμφωνώ ότι είναι εντελώς άχρηστες, γιατί τις έχω δοκιμάσει και δεν είναι καθόλου επικοδομητικές. Όμως, είναι απαραίτητο να λες όχι και να το εννοείς. Να μην το παρακάνεις, αλλά σε μερικά πράγματα που είναι σε θέση να τα κάνει να είσαι σταθερή. Βγάζει παιχνίδι, πριν φύγει πρέπει να το βάλει στη θέση του. Μπορεί να το κάνει αυτό, δεν είναι μικρός. Πες του ότι αν δεν το βάλει θα το πάρεις και παρτο. Δώστο πίσω την επόμενη ημέρα όσο κι αν κλαίει και χτυπιέται. Το δύσκολο είναι το πως θα μένεις σταθερή απέναντί του, καθόλου θυμωμένη και πειστική. Και τελευταίο είναι πως πίσω από το θυμό του μπορεί να κρύβεται ένα εντελώς διαφορετικό συναίσθημα και ανάγκη (π.χ του λείπεις, δε γελάτε συχνά μαζί, θέλει να αγκαλιάζεστε πιο συχνά απ΄ό,τι τώρα....μπορεί να αγκαλιάζεστε συχνά αλλά αυτός να θέλει κι άλλο λίγο παραπάνω). Αφού κοιτάξετε πρώτα να καλύψετε την ανάγκη που του λείπει μετά ξεκίνα με τα όρια. Δώστου πρώτα για ένα διάστημα αυτό που χρειάζεται χωρίς να σκέφτεσαι τόσο τα όρια και αφού συναισθηματικά καλυφθεί και φτιάξετε την επικοινωνία σας ξεκίνα. Έχω μιλήσει με αρκετούς ψυχολόγους. Και μεταξύ τους δεν τα λένε και όλα ίδια. Μερικοί π.χ. λένε ακόμη για τα σκαμνιά της σκέψης που θα είναι πλήρης αποτυχίας για ένα παιδί στη συναισθηματική κατάσταση που είναι τώρα το δικό σου. Και το ίδιο είναι πολύ μπερδεμένο, με τις τιμωρίες θα το μπερδέψεις χειρότερα νομίζω. Τα βήματα που σου είπα ένα κράμα από όλα όσα έχω ακούσει, δοκιμάσει και είδα ότι δούλεψαν. Δε μου τα είπε κανένας ψυχολόγος με αυτή τη σειρά και αυτό το συνδυασμό, αλλά το κάθε ένα κομμάτι από αυτά το έχω ακούσει από ειδικό. Δοκίμασε και πάρε κι εσύ ό,τι σας ταιριάζει καλύτερα.

καλησπέρα, γενικά με την επιθετικότητα υπάρχει ΘΕΜΑ. γνώμη μου, αν νιώθεις ότι δεν τα καταφέρνεις ζήτα βοήθεια ή και ενημέρωση από ειδικούς ώστε να σου δώσουν μια κατεύθυνση. από αυτά που ακούω είναι, ότι τα παιδιά αυτά ή έχουν δεχτεί βία, σωματική /λεκτική(όχι απαραίτητα από γονείς, αλλά και από τρίτους) ή έχουν δει σκηνές βίας (μέσω τηλεόρασης, ακόμα και παιδικά προγράμματα),όπως επίσης να νιώθουν άγχος ή να είναι υπερδραστήρια και να εκφράζονται με διάφορες εκρήξεις γενικά δες το γιατί από μόνο του να γεννήθηκε έτσι ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ φιλικά