Ο… δεύτερος!
Μπορεί να μην έχουμε τόσες πολλές φωτογραφίες σου όσες είχε η αδερφή σου σε αντίστοιχη ηλικία.
Μπορεί να μην έχεις τόσα ρούχα, ούτε τόσα παιχνίδια.
Μπορεί να μην τρέχουμε πανικόβλητοι όταν πέφτεις.
Μπορεί να μεγαλώνεις λίγο «στον αυτόματο πιλότο», όπως λένε για τα δεύτερα παιδιά.
Μπορεί να είχες ροζ κουβερτάκι και να φοράς καμιά φορά καλτσάκια με ροζ πινελιές.
Όμως να ξέρεις πως σ’ αγαπάμε το ίδιο δυνατά, το ίδιο βαθιά, το ίδιο έντονα. Ούτε στάλα λιγότερο. Είσαι ένα θαύμα ζωντανό, ένα πλάσμα που σκορπά χαρά και γεμίζει την καρδιά μας χαρά και ευτυχία.
Να σου πω και ένα μυστικό;
Έχει και τα καλά του το να είσαι ο «δεύτερος». Μην το παίρνεις σαν αδιαφορία. Πάρτο σαν χαλαρότητα. Γιατί εσύ πατάς σε στρωμένο μονοπάτι. Ξέρεις πόσο καλό είναι αυτό;
Ποτέ μην αμφισβητήσεις τη λατρεία μας για σένα.
Μικρέ, όμορφε άγγελέ μου!
Η αλήθεια ειναι Ολιβια μου ( όπως την έζησα εγώ βέβαια) από προσωπική πείρα, όντας εγώ ή ίδια δεύτερο παιδί στην οικογένεια ( συνολικά 4 παιδιά, πολύτεκνη η μανούλα μου), πως... ένιωθα κάποιες φορές λίγο παραμελημένη, λίγο διαφορετική από τον πρωτότοκο αδερφό μου. Χωρίς να θέλει η καημένη η μαμά μου να με κάνει να νιώθω έτσι βέβαια αλλά τα παιδιά έχουν πολυ ένστικτο και καταλαβαίνουν κάποια πράγματα. Γι' αυτο λοιπόν από μικρή πάντα έλεγα πως άμα ποτέ κάνω παιδιά, θα προσέχω το δεύτερο ιδιαίτερα και θα το αγαπάω όσο και το πρώτο. Προς το παρόν έχω ένα κοριτσάκι 15 μηνών και ευελπιστώ κάποτε να έρθει και ένα δεύτερο παιδάκι για να κανω τα λεγόμενά μου, πράξη...
Όποια μανούλα σκέφτεται έτσι Olivia, είναι καλή μανούλα... Όποιο παιδάκι μεγαλώνει με αυτή την μανούλα είναι ευτυχισμένο με όσα αδέλφια και να την μοιράζεται. Είσαι πολύ γλυκιά.
Είμαι κόρη μιας πολύτεκνης οικογένειας, ποτέ δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να με αγαπάνε οι γονείς μου λιγότερο από τα άλλα παιδιά τους επειδή αυτά ήταν πολλά. Τώρα που έχω κι εγώ πολλά παιδάκια νομίζω και μόνο η απόφασή μας να τα φέρουμε στην ζωή είναι απόδειξη της μεγάλης αγάπης που έχουμε γι΄αυτά. Εξάλλου αφού η αγάπη δεν έχει όρια.Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου και να χαίρεσαι με τα παιδάκια σου!
Κι εγω θετικό το βλέπω το θέμα δεύτερου παιδιού. Είμαι πολύ πιο χαλαρή και νορμάλ από ό,τι στο πρώτο. Ο καημένος ο πρώτος έφαγε όλο το άγχος, τις υπερβολές και τις φρίκες μας! Ενω το δεύτερο το έχω λίγο πιο ελεύθερο, το θήλασα και περισσότερο, το κάνω περισσότερες αγκαλιές...μη σου πω ότι νιώθω τον πρώτο ριγμένο...Αχ, να είναι γερά τα παιδάκια μας και τα πρώτα και τα δεύτερα και τα...20στά!!!!
'Ισα ίσα που έχοντας ένα παιδάκι μόνο για λίγους ακόμα μήνες συχνά σκέφτομαι ότι δεν είναι κι εύκολη η ζωή του πρώτου! Το πόσα πράγματα θα ήθελα να έχω κάνει διαφορετικά (κι ίσως κάνω τώρα) δεν λέγεται... άσε που ζει και τον ερχομό του δεύτερου που όσο να΄ναι πρέπει να είναι μεγάλο σοκ για το παιδάκι... (άσχετο, συγγνώμη, το "δώρο" που φέρνει το νεογέννητο βοηθάει καθόλου;) Αυτό βέβαια με τις φωτογραφίες είμαι σίγουρη ότι θα συμβεί και σ'εμάς, ελπίζω να μην το προσέξει σε μερικά χρόνια ;-) 'Οσο για τα ροζ καλτσάκια δε βαριέσαι, αυτό προς το παρόν τουλάχιστον τον Αρχέλαο (και το κάθε δεύτερο παιδάκι) δεν τον ενοχλεί καθόλου φαντάζομαι... αργότερα θα θέλει τα δικά του (σε άλλο χρώμα χιχι)!
Αχ Ολίβια αυτό είναι και εμένα το μικροάγχος μου! Περιμένω το δεύτερο σε 1,5 μήνα (!) κοριτσάκι. Το πρώτο μου είναι αγοράκι. Σ'εκείνο έπεσα με τα μούτρα. Να διαλέξω τα καινούρια έπιπλα, να ψωνίσω τα "καλά" πρώτα του ρουχάκια που θα βγεί από το μαιευτήριο, να του αγοράσω ένα σωρό παπουτσάκια, πραγματάκια, χαζάκια (που τα μισά δεν φορέθηκαν πάνω από μια φορά), να πάρω το πιο ανατομικό καρότσι και πάει λέγοντας! Ο πρίγκηπας! Τώρα που έχω αναθεωρήσει για πολλά και για το τί είναι πραγματικά σημαντικό, σε όλα αυτά δε δίνω τόση σημασία. Λέω, unisex τα πήρα όλα, θα τα χαρεί και η μικρή. Από μέσα μου όμως με τρώει μια μικρή αδικία ως προς την κορούλα μου! Αυτό όμως που θα καταλάβει και θα θυμάται το παιδί είναι πόσο πολλή αγάπη της δώσαμε, οπότε νομίζω ότι όλα τ'άλλα λίγη σημασία θα παίξουν σε αυτό το στάδιο. (Αυτό με τα ροζ καλτσάκια που λες, εγώ τα έχω σε μπλε με αυτοκινητάκια και μηχανές! Δεν πειράζει, ας γίνει και λίγο αγοροκόριτσο! Αναγουλίαση πια με έχει πιάσει με όλα αυτά τα ροζ :) )
Πριν κάνω δεύτερο παιδί πίστευα (ως πρώτο παιδί και η ίδια) ότι τα πρώτα είναι ευνοημένα, συγκεντρώνουν τα φώτα, τους εχουν αδυναμία γιατί είναι πρώτα και άλλα τέτοια. Όταν έκανα δεύτερο παιδί είδα ότι τελικά και η δεύτερη θέση έχει φοβερά πλεονεκτήματα που ούτε καν είχα σκεφτεί και ότι τελικά μπορούν εξίσου να τους έχουν αδυναμία που εκφράζεται με άλλο τρόπο. Το πρώτο παιδί με έκανε μαμά. Το δεύτερο παιδί βρήκε μια έτοιμη μαμά με πολύ λιγότερες ανασφάλειες και διλήμματα ως προς το τι να κάνει κάθε ώρα και στιγμή. Βρήκε μια μαμά έτοιμη να βλέπει τη στιγμή και όχι το μέλλον. Που μπορεί να το κοιτάει και να γελάει με την καρδιά της χωρίς να βασανίζεται με το τι σημαίνει αυτό για το χαρακτήρα του και την μελλοντική του ευτυχία/επιτυχία ή πως πρέπει να αντιμετωπιστεί. Που δεν αναρωτιέται όλη την ώρα αυτό που κάνει τώρα θα το κάνει για πάντα? Που δεν είχε διλήματα αν θα το πάρει αγκαλιά ή όχι αν πρέπει ή δεν πρέπει, πως θα επηρεάσει αυτό τις μετέπειτα σχέσεις του? Που δεν πειραματίστηκε με το αν πρέπει να του φωνάξει ή όχι, με σκαλάκια τιμωρίας που δεν έπιασαν τόπο και άλλα πολλά. Βρήκε ένα σπίτι γεμάτο παιχνίδια και δεν έζησε τη μετατροπή από σπίτι λαμπίκο σε σπίτι playroom. Βρήκε όλα τα παιχνίδια από διάφορες ηλικίες και έπαιξε με όλα βρίσκοντας δικούς του τρόπους και όχι μόνο με αυτά που μαθησιακά ήταν σωστά για την ηλικία του. Βρήκε ένα άλλο παιδάκι να αντιγράψει και να μάθει (και καλά και κακά πράγματα) και όχι μόνο ενήλικες. to make a long story short... με το πρώτο μπορεί να ζούμε πρώτη φορά συγκινήσεις δυνατότερα με το δεύτερο τις ευχαριστιόμαστε πιο ξέγνοιαστα. υ.γ. μερικές φορές αναρωτιέμαι τελικά μήπως τα πρώτα αδικούνται και υπερφορτώνονται.
Popo ta idia aisthanomai k go!!exo ena agoraki 3 eton k ena koritsaki 4 minon k ego monaxopaidi!
Ακριβως ετσι !!!
μας πιανουν τυψεις που κ που ε???? θελω να πιστευω οτι τα παιδια μας καταλαβαινουν ποσο τα αγαπαμε......