Πώς έγινα μαμά σε επτά μέρες

γράφει η Leah Campbell για το babble

Εννέα μήνες. Τόσο χρειάζεται συνήθως μία γυναίκα για να γίνει μαμά. Κατά τη διάρκειά τους οι μέλλοντες γονείς σχεδιάζουν πώς θα είναι το παιδικό δωμάτιο, πλένουν και διπλώνουν φορμάκια, φτιάχνουν τα έπιπλά του, διαλέγουν το όνομά του και προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν τη δραματική αλλαγή που έρχεται στη ζωή τους. Με πολλούς τρόπους, αυτοί οι εννέα μήνες είναι ένα σημαντικό κομμάτι της μετάβασης προς τη μητρότητα.

Ξέρετε πόσο μου πήρε εμένα για να προετοιμαστώ;

Μία εβδομάδα. Επτά μέρες για την ακρίβεια – από τη στιγμή που έμαθα για πρώτη φορά πως θα γινόμουν μητέρα, ως τη στιγμή που ερωτεύτηκα το νεογέννητο που ακούμπησαν στα χέρια μου.

Όχι, η ιστορία μου δεν είναι μία από εκείνες με τις απροσδόκητες εγκυμοσύνες που βλέπει κανείς στην τηλεόραση. Για την ακρίβεια, χρόνια πριν μου είχαν πει πως δεν θα μπορούσα ποτέ να κυοφορήσω, αφού μία απροσδόκητη ασθένεια με άφησε στείρα στα 27 μου. Πάλεψα με τη μοίρα, υποβλήθηκα σε δύο γύρους εξωσωματικής γονιμοποίησης προτού χαθούν οι ελπίδες, αλλά και οι δύο απέτυχαν. Πέρασα τα επόμενα τρία χρόνια της ζωής μου να προσπαθώντας να το ξεπεράσω μόνη μου.

Παρ’ όλ’ αυτά, δεν ήθελα ακόμη να υιοθετήσω ένα παιδί. Καθώς άρχισα όμως να συμβιβάζομαι με την ιδέα της υιοθεσίας, υπέθεσα πως θα μου έδιναν ένα μεγαλύτερο παιδί. Ακόμη και έφηβο. Δεν πίστευα πως θα υιοθετούσα ένα μωρό.

Όταν λοιπόν μία τυχαία συνάντηση μου έδωσε την ευκαιρία να γίνω η μαμά ενός υγιέστατου νεογέννητου, το μόνο που αισθάνθηκα στην αρχή ήταν σοκ. Ήταν μία τυχαία συνάντηση, με μία γυναίκα που σκόπευε να δώσει την κόρη της εξ αρχής για υιοθεσία. Τη μέρα εκείνη έμαθε κάποιες δυσάρεστες πληροφορίες για τους μελλοντικούς θετούς γονείς, μόλις μία εβδομάδα πριν από την ημερομηνία τοκετού και έτσι ακύρωσε την όλη διαδικασία λίγες ώρες προτού με γνωρίσει.

Όσα συνέβησαν μετά μπορώ μονάχα να τα αποκαλέσω μοίρα, και η ίδια μου είπε πως ένιωσε σίγουρη από την πρώτη μας συνάντηση πως ήταν γραφτό να γίνω εγώ η μητέρα της κόρης της.

Δεκαπέντε λεπτά στη συζήτηση εκείνη, με ρώτησε αν θα δεχόμουν να πάρω το κοριτσάκι της. Αφού είχα περάσει όλα όσα είχα περάσει, δεν μπορούσα να πω «όχι», ακόμη και αν δεν πίστευα πως όλο αυτό συνέβαινε στ’ αλήθεια. Η διαδικασία της υιοθεσίας άλλωστε εμπεριέχει λίστες αναμονής και κρατάει χρόνια στην περίπτωση υγιών νεογέννητων. Πολλοί ξοδεύουν δεκάδες χιλιάδες δολάρια για να αποκτήσουν αυτό το δώρο που εμένα μου προσέφεραν. Δεν μπορούσε να είναι τόσο απλό.

Μπορούσε;

Τις πρώτες δύο μέρες ήμουν δύσπιστη, προσπαθούσα να συγκρατήσω τα συναισθήματά μου και έλεγα στον εαυτό μου να μην κολλήσει στην ιδέα.

Διαβάστε επίσης: Μαμά… στη στιγμή!

Την τρίτη μέρα, συναντηθήκαμε για φαγητό το μεσημέρι, μαζί με μία φίλη που είχε έρθει για ηθική υποστήριξη. Γελάσαμε και κλάψαμε οι τρεις μας και ήρθαμε πιο κοντά, με τρόπο που φαινόταν αδύνατος, μιας και οι ζωές μας ήταν τόσο διαφορετικές και η φάση που περνούσαμε τόσο δύσκολη. Κι όμως συνέβη και μετά το γεύμα αυτό αποδέχτηκα πως θα γινόμουν μητέρα – πίστεψα πως όλο αυτό συνέβαινε στ’ αλήθεια και αυτή η εκπληκτική γυναίκα κουβαλούσε το μωρό που ήδη προόριζε για μένα.

Η φίλη μου είχε αποδεχτεί το μοιραίο της όλης κατάστασης πιο εύκολα από εμένα και στο τέλος του μεσημεριανού  μού έδωσε το πρώτο δώρο για το μωρό – μία κορδέλα νεογέννητου που αγόρασε λίγες ώρες πριν, λίγο αφότου είχα μιλήσει με λεπτομέρεια για την πρώτη μας συζήτηση.

Το βράδυ εκείνο, χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Αρκετές φίλες μου είχαν γεννήσει τους προηγούμενους εννέα μήνες και άρχισαν να μου δίνουν τα ρούχα των μωρών τους. Καθόμουν στη γωνία, ακόμη σοκαρισμένη, όσο αυτές έβαζαν με τη σειρά μπουγάδα και οργάνωναν ό,τι χρειαζόταν.

Την τέταρτη μέρα ξύπνησα πανικόβλητη. Τι πήγαινα να κάνω;;; Ήμουν νέα και αδέσμευτη. Η ζωή μου ήταν ανέμελη. Μπορούσα να φύγω από τη χώρα οποιαδήποτε στιγμή ήθελα ή να περάσω βδομάδες στο κρεβάτι με το οποιοδήποτε φλερτ μου. Ήθελα πράγματι να τα αφήσω πίσω όλα αυτά; Ήμουν στ’ αλήθεια τόσο έτοιμη να γίνω μαμά; Πέρασα την υπόλοιπη μέρα παλεύοντας με τις φοβίες μου, αναλογιζόμενη αν θα έπρεπε να το κάνω ή όχι, ξανά και ξανά. Θύμωνα με τον εαυτό μου που δεν ήμουν σίγουρη, έχοντας περάσει χρόνια να θρηνώ για την ανικανότητά μου να τεκνοποιής.

Πώς μπορούσα να είμαι τόσο αναποφάσιστη;

Το βράδυ εκείνο, με έλουσε κρύος ιδρώτας στο κρεβάτι που ξάπλωνα, καθώς σκέφτηκα το εξής: Πρέπει να βρω όνομα για το μωρό! Άμεσα. Μπήκα στο ίντερνετ και άρχισα να κοιτάζω λίστες με ονόματα για μωρά, ζητώντας τη γνώμη των φίλων μου για τις επιλογές που έκανα τις επόμενες τρεις ώρες, ώσπου κατέληξα σε μία επιλογή. Είχα επιλέξει το όνομά της και ξάφνου, όλο αυτό έγινε πραγματικότητα.

Την πέμπτη μέρα, οι φίλες μου οργάνωσαν ένα baby shower της τελευταίας στιγμής. Εκείνο το βράδυ μου έδωσαν όλα όσα θα χρειαζόμουν για να μεγαλώσω το νεογέννητο στο σπίτι: πάνες, φόρμουλα, μπιμπερό, πανάκια και μια τσάντα για τις πάνες από τον Marc Jacobs, κάτι που ποτέ δεν θα δικαιολογούσα σαν έξοδο στον εαυτό μου. Σα να είχαν επιλέξει την τακτική του διαίρει και βασίλευε, με προετοίμαζαν για τη μητρότητα. Αν χρειάζεται ένα χωριό για να μεγαλώσει ένα παιδί, το δικό μου χωριό έγινε ένα, όσο εγώ ήμουν ακόμη σοκαρισμένη, και έκαναν ό,τι χρειαζόταν για να με προετοιμάσουν για την τροπή που θα έπαιρνε η δική μου ζωή.

Τέτοιους φίλους έχω, που ούτε στα όνειρα μπορεί κανείς να τους φανταστεί.

Την έκτη μέρα ήρθαν περισσότεροι στο σπίτι, ενώ στο μυαλό μου είχαν αρχίσει να ξεκαθαρίζουν τα πράγματα και άρχισα να βοηθάω στην οργάνωση. Το σπίτι μου έμοιαζε βομβαρδισμένο από χρώμα. Ροζ παντού, σε κάθε γωνιά του σπιτιού μου. Δεν είχα ακόμη ξοδέψει ούτε ένα δολάριο για αυτό το μωρό και έτσι βγήκα για να αγοράσω κάτι εγώ – το ρούχο που θα φορούσε όταν θα την έπαιρνα στο σπίτι, κάτι που επέμενα πως μόνο η μαμά μπορεί να αγοράσει.

Την έβδομη μέρα, άρχισα επιτέλους να προετοιμάζω τη φωλιά μου, καθαρίζοντας και τακτοποιώντας το σπίτι περιμένοντας να υποδεχτώ μια νέα ζωή. Ήταν αργά το βράδυ όταν χτύπησε το τηλέφωνο.

Είχε φτάσει η ώρα. Το μωρό μου ήταν καθοδόν.

Η γέννα και η κηδεμονία κύλησαν ρολόι. Η άλλη μαμά της κόρης μου και εγώ κλάψαμε μαζί στο νοσοκομείο, κάθε μία ευχαριστώντας την άλλη που έκανε αυτό που δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε μόνες μας. Έτσι, 24 ώρες μετά, η κόρη μου ήρθε στο σπίτι.

Τους μήνες που ακολούθησαν, δεν κατάφερα να κοιμηθώ την ώρα που κοιμόταν το μωρό. Είχα πολλά με τα οποία έπρεπε να ασχοληθώ, που απαιτούσαν εννέα μήνες προετοιμασίας και τα έκανα όλα τους δύο πρώτους μήνες – έφτιαξα την κούνια της όσο κοιμόταν, έβαψα το παιδικό δωμάτιο όσο εκείνη έπαιζε, την κρατούσα στην αγκαλιά μου όσο διάβαζα οδηγίες για να συναρμολογήσω την κούνια της. Είχε φτάσει να μπουσουλάει προτού νιώσω πως τακτοποιήσει τα πάντα. Μέσα από το χάος, την ακαταστασία και τον τρόμο ορισμένες φορές, έμαθα πολλά. Ο τρόπος με τον οποίο έγινα αμέσως μαμά μου δίδαξε τόσα για τη ζωή, τη φιλία και το τι σημαίνει πραγματικά να είσαι μητέρα. Έμαθα πως δεν χρειάζεσαι όλα αυτά τα «πράγματα» που οι μεγάλες αλυσίδες βρεφικών προσπαθούν να σου πουλήσουν και πως δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό όταν μεγαλώνεις ένα παιδί από τους αγαπημένους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω σου. Έμαθα πως δεν υπάρχει ποτέ η «κατάλληλη» στιγμή για να γίνεις μητέρα, και πως αν η ευλογία αυτή έρθει στο διάβα σου, μπορείς να τα καταφέρεις όλα.

Έμαθα επίσης πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από αυτή που νιώθεις όταν κρατάς για πρώτη φορά το παιδί σου στην αγκαλιά σου.

Ιδίως όταν το παιδί αυτό είναι κάτι που είχες σταματήσει να ελπίζεις πως θα αποκτήσεις.

Ένα θαύμα που βρήκε το δρόμο του σε μένα μέσα σε επτά μόλις μέρες.