Τρία παιδιά σε τέσσερα χρόνια: τα δύο στον ουρανό, το ένα στην αγκαλιά μου!

Δυσκολεύομαι πολύ να γράψω την ιστορία μου, όχι επειδή δεν μιλάω για αυτή, μιλάω και πολύ περισσότερο απ’ όσο ίσως θα ενέκρινε κανείς- βλέπετε ο κόσμος δεν θέλει να ακούει θλιβερές ιστορίες, φοβούνται ότι αν ακούσουν κάτι κακό θα τους συμβεί κιόλας- αλλά επειδή δυσκολεύομαι να εκφράσω την ένταση των συναισθημάτων, την απελπισία της αναμονής, το χάσιμο της ψυχής σου και της λογικής σου και την αναγέννηση από τις στάχτες σου. Πως να «κλείσω» 4 χρόνια σε ένα κείμενο;

Σε αυτά τα 4 χρόνια, τους 24 μήνες ήμουν έγκυος- εκ των οποίων τους 15 ήμουν κλινήρης, γέννησα 3 παιδιά, το πρώτο φυσιολογικά, τα επόμενα με καισαρική, τα δυο μου τα πήρε κοντά του ο Θεούλης, το τρίτο το κρατάω στην αγκαλιά μου.

Παντρευτήκαμε με τον άντρα μου μετά από 7 χρόνια σχέσης, 7 χρόνια μοναδικά και υπέροχα, ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη διότι είχα γνωρίσει τον απόλυτο έρωτα, αυτόν τον έρωτα που σου κόβει τα γόνατα και σου ανακατεύει το στομάχι, με κοινά όνειρα για μια πολυμελή οικογένεια. Ξεκινήσαμε άμεσα τις προσπάθειες για παιδί.

Μένω έγκυος αμέσως, η χαρά απερίγραπτη. Χαρά που κράτησε μόλις μια βδομάδα μιας και ξεκίνησα να έχω αιμορραγία- τάση για αποβολή μου λένε, ακινησία μου λένε και προσοχή- στρατιώτης εγώ τα ακολουθώ όλα κατά γράμμα. Φτάνουμε στην αυχενική διαφάνεια, οι τιμές καλές, το αμνιακό καλό, μόνο τα άκρα του μωρού έχουν μια απόκλιση.

«Είναι νωρίς ακόμα» μου λένε «θα δούμε, στο μεταξύ κάνε αμνιοπαρακέντηση να σιγουρευτούμε«

Την κάνω με τρελό φόβο αποβολής, μου τηλεφωνεί σε 5 μέρες ο γιατρός μου, «Έχεις ένα υγιέστατο κοριτσάκι» μου λέει. Καταρρέω στην αγκαλιά του άντρα μου και κλαίμε παρέα από ευτυχία. Όμως και πάλι στα ραντεβού με τον γιατρό κάτι δεν πάει ποτέ καλά. Δεν μεγαλώνει σωστά. Και τα άκρα δεν μεγαλώνουν ομοιόμορφα.

«Να περιμένουμε» μου λέει ο τσαρλατάνος «να έρθει ο γενετιστής από Αθήνα να σε δει. Στην Β επιπέδου«

Αναμονή. Να έχω φτάσει 23 εβδομάδων και το παιδί να μην το έχω ακούσει ακόμη.

Έρχεται ο γενετιστής. Τα ίδια. Μόλις 376 γραμμάρια, είναι πολύ μικρό, δεν μεγαλώνει και τα άκρα του είναι δυσανάλογα.

«Θα σε ξαναδώ σε ένα μήνα» μου λέει και το δέχομαι η ηλίθια. Αναμονή. Κλείσαμε τα αυτιά σε όσους μας έλεγαν ότι πρέπει να πάρουμε και μια δεύτερη γνώμη. Πιστεύαμε και περιμέναμε. Ένας μήνας περνάει- δύσκολα- έρχεται ο περίφημος γενετιστής. Είναι πλέον γεγονός. Καταρχάς το παιδί έχει σταματήσει πλέον να μεγαλώνει, απορεί πως εξακολουθεί και έχει καρδιακή λειτουργία. Επίσης είναι πλέον σίγουρο ότι πάσχει από αχονδροπλασία και μάλιστα μια από τις χειρότερες μορφές της με τοξοειδή κλίση των κάτω άκρων. Ξέρετε τι θυμάμαι από εκείνη τη στιγμή που ξεστόμισε αυτά τα λόγια; Τον άντρα μου. Το κατάχλωμο του πρόσωπο και το ότι χρειάστηκε να καθίσει για να συνέλθει. Εγώ πάλι, η αιώνια ψύχραιμη, ρωτάω αν μιλάμε απλά για νανισμό ή κάτι περισσότερο, διότι αν πρόκειται για νανισμό, οκ, δεν είναι μια απειλητική για τη ζωή του ασθένεια και θα συνεχίσουμε.

«Έτσι δεν είναι;» ρωτάω το άντρα μου. Γνέφει θετικά χωρίς όμως στην ουσία να με ακούει.

Ο γιατρός μου εξηγεί για τη μορφή αχονδροπλασίας, για το γεγονός πως το παιδί έχει σταματήσει να αναπτύσσεται και πως θα καταλήξει ούτως ή άλλως μέσα μου, πως υπάρχει κίνδυνος σηψαιμίας. Ουσιαστικά ο άνθρωπος μου μιλάει για διακοπή κύησης. Στην 27η εβδομάδα.

Επιστροφή στον γυναικολόγο.

«Υπάρχουν δυο τρόποι διακοπής κύησης σε αυτό το στάδιο» μου λέει. «Ο σωστός αλλά δύσκολος και ο εύκολος άλλα λάθος«

Αμέσως κατάλαβα τι ήθελε από εμένα. Το μοναδικό σωστό πράγμα που έκανε αυτός ο άνθρωπος για μένα ήταν αυτό. Να μην με φορτώσει με μια καισαρική, τόσο για τη δική του ευκολία όσο και για τη δική μου, άδικα.

«Και αν το ξαναπάθεις;» μου λέει «Υπάρχει όριο στις καισαρικές, είσαι μόλις στην αρχή«

Έτσι, τόσο απλά, κατέληξα να γεννάω φυσιολογικά, με πρόκληση τεχνητών πόνων, το 376 γραμμαρίων κοριτσάκι μου. Νεκρό. Οι πόνοι σε ένα τόσο μικρό έμβρυο το σκοτώνουν. Ουσιαστικά δέχτηκα να σκοτώσω την κόρη μου. Αντί να περιμένω να καταλήξει μόνη της. Το αποτέλεσμα ήταν να ζήσω όλο το «μεγαλείο» μιας γέννας μόνο και μόνο για να ακούσω το παιδί μου να σκάει στο πάτωμα εφόσον ο γιατρός μου δεν το έκρινε προφανώς απαραίτητο να βρίσκεται εκεί για να το πιάσει. Αυτό τον ήχο δεν θα το ξεχάσω ποτέ και ας μου έχωσαν αμέσως ηρεμιστική ένεση για να σταματήσω να ουρλιάζω. Όπως δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι δεν προσπάθησα αρκετά για αυτό το παιδί μου. Έπρεπε να περιμένω να αποφασίσει ο Θεός για εκείνο και εμένα, όχι εγώ.

Ήταν 20 Μαρτίου 2010 ώρα 04:30 τα ξημερώματα.

Το έμβρυο θέλαμε να το πάμε για βιοψία (ή νεκροψία, δεν ξέρω πως το λένε) σε μια περιγενετική παθοανατομολόγο στην Αθήνα. Δεν αφήνω τον άντρα μου να το πάει ο ίδιος από φόβο για τη διαδρομή- δεν ήταν ψυχολογικά καλά. Δεν μου το έχει συγχωρήσει ακόμα. Ξεκινάει ο πεθερός μου με το παιδάκι μας σε ένα τόσο δα κουτί για τα διαδικαστικά. Στο μεταξύ εγώ, λεχώνα χωρίς παιδί, να δέχομαι αμήχανες επισκέψεις, να ανησυχώ υπερβολικά για τον άντρα μου, να ακούω το γιατρό να μου λέει πως λόγω ακατάσχετης αιμορραγίας η απόξυση ήταν δύσκολη, μπορεί να μου έχει καταστρέψει τα τοιχώματα της μήτρας πρέπει να υποβληθώ σε σαλπιγγογραφία σε λίγους μήνες.

Αναμονή και πάλι και από Αθήνα και για την εξέταση. Περνάμε δύσκολα μέχρι να το χωνέψουμε, να ορθοποδήσουμε, εγώ να βιώνω απίστευτες τύψεις- οι οποίες ακόμα με καταδιώκουν- να ανυπομονώ να με δικαιώσουν έστω και λίγο τα αποτελέσματα της βιοψίας. Η σαλπιγγογραφία ευτυχώς πολύ καλή. Λαμβάνουμε με κούριερ μια 12σέλιδη αναφορά.

Το κοριτσάκι μας ήταν μια εξαιρετικά κακή συγκυρία χρωμοσωματικών ανωμαλιών. Η αχονδροπλασία ήταν το λιγότερο. Το μόνο που λειτουργούσε σωστά σε αυτό το τόσο δα κορμάκι ήταν η καρδούλα της. Μέχρι και σύνδρομο turner εντοπίστηκε. Ο δε πλακούντας σε άθλια κατάσταση, όλος θρομβώσεις. Η αναφορά καταλήγει: «Σύμφωνα με τα ευρήματα, απαιτούνται περαιτέρω αιματολογικές εξετάσεις» Δυσκολευόμαστε τόσο να το χειριστούμε που κλείνουμε και πάλι τα αυτιά, πείθουμε τον εαυτό μας ότι πρόκειται για τυχαίο γεγονός, δεν αλλάζουμε καν γιατρό και σε 6 μήνες ξαναπροσπαθούμε για παιδί.

Μένω και πάλι αμέσως έγκυος. Αυτή τη φορά κοιτάμε το τεστ εγκυμοσύνης με επιφύλαξη. Πιο αγαπημένοι ωστόσο και ενωμένοι από ποτέ, πιστεύουμε το καλύτερο. Η μόνη διαφορά αυτή τη φορά από το γιατρό μου είναι ότι μου δίνει αντιπηκτικές ενέσεις από την αρχή. Όλα φαίνονται καλά. Φτάνω 6η εβδομάδα, νιώθω κάπως παράξενα, πάω να ουρήσω… πέφτουν ολόκληρα κομμάτια πηγμένου αίματος. Είμαι σίγουρη ότι απέβαλα. Πάμε στη κλινική, με κοιτάει ο γιατρός, το μωρό είναι εκεί και δείχνει καλά. Βλέπει όμως τα απομεινάρια ενός άλλου σάκου.

«Δίδυμη κύηση» μου λένε «έχασες το ένα«

Κλαίμε και για αυτό.

Νοσηλεύομαι μια εβδομάδα μέχρι να καθαρίσω. Πάω σπίτι μου, απόλυτη ακινησία, μου λένε, και προσοχή. Στρατιώτης και πάλι εγώ. Προσεύχομαι όλη μέρα, παρακαλάω την Παναγίτσα, ξέρω πλέον πως θα το παλέψω όσο πάει. Στην 12 εβδομάδα λίγο πριν την αυχενική αρχίζω και βγάζω διάφανα υγρά. Το λέω στον γιατρό μου, δεν είναι τίποτα μου λέει. Εγώ νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά. Μας πείθει επιτέλους μια αδελφική φίλη να πάρουμε μια άλλη γνώμη, να πάμε σε ένα εξαιρετικά καλό γιατρό που ειδικεύεται σε δύσκολες περιπτώσεις. Με δέχεται εκτάκτως Κυριακή ξημερώματα στο ιατρείο του και με έχει στον υπέρηχο για 2 ώρες, μου κάνει και αυχενική. Εξακολουθεί να υπάρχει αίμα μέσα στη μήτρα, ο δεύτερος σάκος είναι ακόμα εκεί και έχω πάθει και υψηλή ρήξη υμένων. Με απλά λόγια; Χάνω αργά και σταθερά αμνιακό υγρό. Από τη δωδέκατη εβδομάδα. Μου τονίζει το ρίσκο της εγκυμοσύνης, αφήνει υπόνοιες για διακοπή κύησης- εμείς ούτε που το συζητάμε- δεν αντέχω άλλο τέτοιο φορτίο στη πλάτη μου- προχωράμε και όπου βγει. Και πάλι φυσικά απόλυτη ακινησία, ούτε μπάνιο, μου χορηγεί όσο το δυνατόν πιο δυνατή αντιβίωση διότι από μόλυνση υπέστη ρήξη ο σάκος, κινδυνεύω μέχρι και εγώ- δεν μπορεί να πιστέψει πως ο άλλος μου γιατρός δεν μου χορήγησε αντιβίωση ευθύς εξαρχής. Τέσσερις εβδομάδες μόλις έκατσα σπίτ,ι μέχρι που μια μέρα τα υγρά είναι πάρα πολλά, πάω στον νέο μου πλέον γιατρό, είναι αμνιακό υγρό μου λέει έντρομος, νοσηλεία αμέσως και αν μέχρι την επόμενη μέρα δεν σταματήσει, μου παίρνει το παιδί- θέλω δε θέλω- δεν θα ρισκάρει άλλο τη δική μου ζωή.

Την επόμενη δεν έχω υγρά και το αμνιακό έχει αυξηθεί λίγο. Τον παρακαλάω να το παλέψει, να παλέψει για μένα και το μωρό.

«Είναι τεράστιο ρίσκο» μου λέει. «Αν συνεχίσεις με τόσο λίγο αμνιακό, κινδυνεύει ούτως ή αλλιώς να γεννηθεί με εγκεφαλική βλάβη, θες τέτοιο ρίσκο;» με ρωτάει.

Θέλω να παλέψω απαντώ, δεν είναι στο δικό μου χέρι, άλλος θα αποφασίσει και το πιστεύω ακόμα ακράδαντα. Προσπαθώ να εξιλεωθώ για το κοριτσάκι μου. Εν ολίγοις, νοσηλεύομαι από την 18η εβδομάδα μέχρι και την 29η. Διασωληνωμένη για όλο αυτό το καιρό, χορηγούμενη μόνιμα αντιβίωση, φάρμακο για τις πρόωρες συσπάσεις μου, (είχα τόσες συσπάσεις που έπαιρνα τη μεγαλύτερη δόση τοκόλυσης, με αποτέλεσμα έντονη ταχυκαρδία που έκανε τα χέρια μου να τρέμουν τόσο πολύ που δεν μπορούσα να βάλω το πιρούνι στο στόμα μου) και απλό ορό για να ενυδατώνομαι επαρκώς και να βοηθάμε το αμνιακό. 5 λίτρα υγρών ημερησίως. Ήμουν ήδη υπέρβαρη, ήρθα και φούσκωσα σαν μπαλόνι. Έκανα και δυο αντιπηκτικές ενέσεις ημερησίως λόγω των κιλών μου. Να παρακολουθούμε το μωρό δυο με τρεις φορές τη μέρα.

Ο άντρας μου όλο αυτό το διάστημα δεν κοιμήθηκε ούτε μια μέρα σπίτι, ούτε ένα μεσημεράκι. Ήταν διαρκώς δίπλα μου. Όλο το νοσηλευτικό προσωπικό είχε και το έλεγε. Τόσα περιστατικά είχαν ζήσει, ο μόνος άντρας που έμενε κυριολεκτικά μαζί με τη γυναίκα του στο δωμάτιο ήταν ο δικός μου. Από την δουλειά ερχόταν κατευθείαν. Ούτε για τους λογαριασμούς μας δεν πήγαινε, έστελνε τον πατέρα μου.

Δεν ήθελα να μάθω το φύλο του μωρού αλλά η διαίσθηση μου λέει πως είναι αγόρι. Και έτσι το παλεύουμε. Με διαρκή σχεδόν αιμορραγία, συνεχόμενα υγρά, διαρκείς εξετάσεις, τρυπήματα στα τρυπήματα, (ακόμα έχω σημάδια στις φλέβες μου), διαρκείς συσπάσεις και να ζω μόνο για τη στιγμή που βλέπω το μωράκι μου στον υπέρηχο.

Κάνουμε Χριστούγεννα μέσα στη κλινική, η αδελφή μου στολίζει το δωμάτιο, η μητέρα μου μαγειρεύει τα αγαπημένα μου φαγητά, όλοι προσπαθούν να ξεχάσουν που βρισκόμαστε και τον λόγο που βρισκόμαστε εκεί. Με τον νέο χρόνο αρχίζω και διαλέγω και πράγματα για το μωρό ώστε να ετοιμάσουν το δωμάτιο του και τη βαλιτσούλα του, το ξέρω μέσα μου πως το μωρό θα γεννηθεί πρόωρο.

Φτάνει 12 Φλεβάρη. Οι συσπάσεις στον θεό. Ο καρδιοτοκογράφος να τις δείχνει φυσιολογικές. Εγώ να ξέρω. Γεννούσα. Το είχα ξαναζήσει.

«Βλακείες» μου έλεγαν μαίες και γιατρός, «ο τοκογράφος δεν δείχνει τίποτα.«

14 Φλεβάρη. Μια τεράστια κατακόκκινη ανθοδέσμη από τον άντρα μου. Κόκκινα πυτζαμάκια από την αδελφή μου να μου φτιάξει τη διάθεση. Οι μαίες όλες με το χαμόγελο να μας εύχονται, δεν έχουν γνωρίσει πιο αγαπημένο ζευγάρι είναι συγκινημένες. Εγώ πάλι είμαι μελαγχολική. Το παιδί έρχεται, το ξέρω και κάτι δεν πάει καλά. Μετά το απόγευμα οι συσπάσεις είναι πλέον ανά τέταρτο, τις νιώθουν και οι μαίες- ο καρδιοτοκογράφος το χαβά του. Περνάμε τα μεσάνυχτα, η σύσπαση είναι μία μοναδική και συνεχόμενη. Γεννάω.

Μπαίνω αμέσως χειρουργείο για καισαρική φυσικά, δεν θέλει να ρισκάρει φυσιολογικό τοκετό. Ξυπνάω στην ανάνηψη στο ένα πλευρό ο άντρας μου στο άλλο ο γιατρός μου. «Να σου ζήσει. Έκανες γιο, 1.5 κιλό. Είναι ήδη στην εντατική μονάδα νεογνών του κρατικού νοσοκομείου» Κάτι στο βλέμμα του δεν μου αρέσει. Φαίνεται στεναχωρημένος. Ο άντρας μου συγκινημένος. «Τον είδα» μου λέει. «Είναι κούκλος και κουνούσε τα πόδια του και τα χέρια του«

‘Ηταν 15 Φλεβάρη 2011 02:30 τα ξημερώματα.

Να είμαι να σκάσω. Να ρωτάω διαρκώς τους πάντες αν όντως είναι καλά το παιδί μου. 08:00 το επόμενο πρωί επικοινωνούν από το νοσοκομείο ότι το παιδί δεν πηγαίνει καλά. Κόντεψα να τρελαθώ. Ήθελα να σηκωθώ όπως ήμουν και να πάω και εγώ. Με πλάκωσαν και πάλι στα ηρεμιστικά. Δεν με έπιανε τίποτα. Εκεί που πήγαινα να κλείσω τα μάτια μου, πεταγόμουν, τα γούρλωνα και φώναζα πως θέλω να φύγω να πάω στο μωρό μου. Τελικά στις 14:45 μμ μου τηλεφωνεί ο άντρας μου. Και μου ανακοινώνει αυτό ακριβώς που φοβόμουν.

«Αγάπη μου, το χάσαμε το παιδί«

Αργότερα μου είπε πως ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχει κάνει. Πως μπορούσε να μου ανακοινώσει τέτοιο πράγμα;

«Σταμάτησε η καρδούλα του. Δεν άντεξε άλλο. Θα το πάρω και θα το πάω για βιοψία στην Αθήνα εγώ ο ίδιος και αυτή τη φορά δεν θα με σταματήσεις» μου δηλώνει. «Μετά θα γυρίσω αμέσως κοντά σου.«

Τότε λοιπόν, εγώ, ο βράχος ψυχραιμίας και δύναμης ξέσπασα. Πόσα ηρεμιστικά ακόμα να μου δώσουν; Κλαίω και ζητάω παντού συγνώμη. Στον άντρα μου, στον πατέρα μου, στην πεθερά μου μέχρι και στον γιατρό μου. Ο γιατρός τους διώχνει όλους, μου εξηγεί πως το μωράκι μας δεν μπορούσε να αναπνεύσει παρά και την τραχειοτομή και τελικά κατέληξε. Πήγε να με χάσει στο χειρουργείο μου λέει, έκανα σπασμούς δάγκωσα τον σωλήνα και σταμάτησα να αναπνέω, άγιο είχα μαζί μου, πρέπει να το ψάξω και αυτό μου λέει. Μου στέλνει ψυχολόγο, μου λέει ένα σωρό μπαρούφες, την ακούω απαθέστατη, εγώ μόνο τον άντρα μου θέλω παρατήστε με όλοι. Μετά από ατελείωτη αναμονή επιστρέφει επιτέλους ο άντρας μου. Και για πρώτη φορά μετά από δυόμιση μήνες στο δωμάτιο μείναμε εντελώς μόνοι μας. Ούτε οι νοσοκόμες. Και τότε μου είπε: «Θέλω απλά να το ξέρεις. Το μωρό το έχω βγάλει φωτογραφία. Όποτε και εάν είσαι έτοιμη πες μου και θα στο δείξω.» Ένιωσα ευγνωμοσύνη για αυτόν το άντρα που ήξερε ακόμα και σε μια τόσο δύσκολη ώρα τι ήθελα.

Εκείνο το βράδυ κοιμηθήκαμε πιασμένοι από το χέρι.

Όταν επιστρέψαμε σπίτι είχαμε να κανονίσουμε την ταφή του μικρού. Είχε «αεροβαφτιστεί» και περιμέναμε να το πάρουμε και πάλι κοντά μας από Αθήνα. Κανένα φυσικά γραφείο δεν αναλαμβάνει κάτι τέτοιο, οπότε κατέληξα να τρέχω με καισαρική τομή μόλις 6 ημερών και τη ψυχολογία που είχα να βρω τα απαραίτητα. Η ειρωνεία; Μόνο στα βαφτιστικά μπόρεσα τελικά να βρω το «κουτάκι» που ήθελα για να ταφεί το μόλις 12 ωρών μωρό μας. Ο άντρας μου δεν με άφησε να ανεβώ μαζί του να το φέρουμε. Πήγε μόνος του, με όλα όσα ήθελα να φοράει το παιδάκι μας όταν θα το αποχαιρετούσαμε, παρακολούθησε να το ντύνει η κοπέλα και φρόντισε να μου το φέρει πίσω. Αυτός είναι ο άντρας μου. Για τη ταφή επιτρέψτε μου να μην μιλήσω. Μου είναι πάρα μα πάρα πολύ δύσκολο. Κάναμε όμως το σωστό και δεν το μετανιώνω. Και έχω ένα σημείο αναφοράς για αυτό το παιδί που ποτέ δεν γνώρισα, ούτε καν κράτησα στην αγκαλιά μου. Ένα ξέρω, ότι ήταν σίγουρα μαχητής. Και ότι θα φυλάει τώρα και την μεγάλη του αδελφή.

Δυσκολευτήκαμε όμως πολύ να το ξεπεράσουμε. Η αναφορά από Αθήνα ήταν πολύ θετική πέρα από το αποτέλεσμα, ήταν ένα υγιέστατο μωράκι που λόγω έλλειψης αμνιακού υγρού δεν κατάφερε να αναπνεύσει πλέον έξω από αυτό. Τύψεις και πάλι που δεν είχα αλλάξει εξ’αρχής γιατρό. Ωστόσο, έκανα το ταξίδι που φοβόμουν και υποβλήθηκα σε όλες τις απαραίτητες εξετάσεις. Εκτός από επίκτητη θρομβοφιλία και προδιάθεση ζαχάρου και πολύ υψηλά ΝΚ, δεν μου βρήκαν κάτι άλλο. Οι σπασμοί μου στο χειρουργείο οφείλονταν τελικά σε ένα σύνδρομο που έχω κληρονομήσει από το πατέρα μου, το σύνδρομο του Τόμσεν, το οποίο στη πράξη σου προκαλεί απλώς παραπάνω κράμπες και αγκυλώσεις από το κανονικό, αλλά η ολική αναισθησία αντενδείκνυται. Δύναται να προκαλέσει θάνατο. Οπότε, θα άλλαζαν πολλά για την επόμενη εγκυμοσύνη. Αφού τα κάνουμε όλα και συμφωνούμε για τη τακτική μας για την επόμενη φορά, προσπαθούμε να μην το σκεφτόμαστε διαρκώς, «δουλεύουμε» τη πληγωμένη μας ψυχή, επισκεπτόμαστε πάρα πολύ συχνά το τάφο του μωρού μας, ξεφεύγουμε από τη καθημερινότητα αρκετά συχνά, δενόμαστε ακόμα περισσότερο και αφήνουμε απλώς το χρόνο να κυλήσει μέχρι να είμαστε ξανά έτοιμοι.

Και φτάνουμε πλέον στην τρίτη εγκυμοσύνη. Που σε γενικές γραμμές κύλησε ανέλπιστα καλά. Αν εξαιρέσεις το γεγονός πως πάντα κάποιες τιμές στις εξετάσεις της αυχενικής και β επιπέδου ήταν οριακά, αν εξαιρέσεις πως αρνούμασταν πεισματικά να κάνω αμνιοπαρακέντηση και οι γιατροί με έβαζαν να υπογράφω πως με ενημέρωσαν σχετικά και αρνήθηκα, αν εξαιρέσεις ότι άλλαξα και πάλι γιατρό αφού στην ιδιωτική κλινική οι αναισθησιολόγοι δεν με αναλάμβαναν λόγω του συνδρόμου, αν εξαιρέσεις ότι έγινα αντικείμενο μελέτης στο νοσοκομείο λόγω του ιστορικού μου με διευθυντές, γιατρούς και φοιτητές πάνω από το κεφάλι μου και αν εξαιρέσεις ότι και πάλι υπογράψαμε πως έχουμε ενημερωθεί για τον κίνδυνο που διέτρεχα αν χρειαζόταν να υποστώ αναισθησία, όλα καλά! Εγώ πετούσα στα ουράνια. Δεν είχα στάλα αιμορραγία ούτε μια φορά, άκουγα το αγοράκι μου να κλωτσάει διαρκώς, δεν έμεινα κλινήρης ούτε μια μέρα και ένιωθα απίστευτα έντονα τη Παναγία στο πλευρό μου. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Και τελικά έρχεται η μέρα που γεννάω με καισαρική και επισκληρίδιο τον γιο μου. Και εκείνη η στιγμή που τον άφησαν στο στήθος μου και άρχισε αμέσως να θηλάζει με μανία και το πρόσωπο του άντρα μου, είναι δυο πράγματα που δεν θα ξεχάσω ΠΟΤΕ!

«Τα κατάφερα» έλεγα σε όποιον γιατρό ή φοιτητή βρισκόταν στο δρόμο μου.

Ήταν 09 Ιουλίου 2013, 09:10 πμ.

Τώρα έχουν περάσει ήδη 6.5 μήνες απόλυτης ευτυχίας. Εξακολουθώ και πηγαίνω κάθε βδομάδα στο κοιμητήριο και υπάρχουν στιγμές που πενθώ και πάλι για τα άλλα μου δυο παιδιά διότι τώρα βιώνω και στην πραγματικότητα μου τι έχασα. Νομίζω πως παρά τα λάθη μας, αντιμετωπίσαμε τις προκλήσεις της δικής μας ζωής όσο καλύτερα μπορούσαμε. Δοξάζω τον Θεό που έχω έναν σύζυγο που με κατανοεί πλήρως και στέκεται πάντα βράχος ακλόνητος δίπλα μου, που έχω μια υπέροχη οικογένεια και πιστούς φίλους να με στηρίζουν αλλά και για άλλη μια υπέροχη οικογένεια που απέκτησα από τη πλευρά του άντρα μου. Αν έμαθα κάτι, είναι πως έχουμε πολύ περισσότερη δύναμη απ’ όσο νομίζουμε και πως δεν υπάρχει γιατί και πως. Κάπου, κάποιος περνάει κάτι πολύ πιο δύσκολο και επώδυνο. Και πως το μόνο βέβαιο είναι ο θάνατος. Οπότε ας φροντίσουμε να αξιοποιήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα τη ζωή μας. Διότι είναι πολύτιμο δώρο.

Αν είμαι ένοχη για κάτι, είναι για την υπερβολική αγάπη που δείχνω στο γιο μου, συγχωρέστε με όμως, είχα πολύ συσσωρευμένη αγάπη για άλλα δυο παιδιά μου που δεν εξέφρασα ποτέ στην πράξη. Και αν ακόμα αδυνατώ να τον αφήσω υπό τη φύλαξη κάποιου άλλου εκτός του άντρα μου, και πάλι συγχωρέστε με- φοβάμαι πολύ αλλά θα το ξεπεράσω όπως ξεπέρασα τόσα. Και αν έχω κάτι να συμβουλέψω όλες τις μέλλουσες μανούλες εκεί έξω είναι να παίρνουν πάντα και δεύτερη και τρίτη γνώμη, να εμπιστεύονται το ένστικτό τους, να μην κατηγορούν τους εαυτούς τους για τα λάθη που κάνουν απλά να μαθαίνουν από αυτά και να προσεύχονται πάντα στην Παναγία. Και αν καμιά φορά νιώθουμε πως δεν είναι εκεί για μας, Αυτή όχι μόνο είναι, αλλά μας κρατάει και αγκαλιά και φροντίζει για μας με ένα τρόπο υπεράνω της δικής μας αντίληψης και κατανόησης.

Είμαι η μαμά Γιάννα, έχω τρία παιδιά και αυτή είναι η ιστορία μου. Για την ακρίβεια είναι ένα κομμάτι της ψυχής μου.

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com