Με τον σύζυγό μου γνωριζόμαστε από παιδιά. Σε όποιον το λέω μου λέει «από τότε το είχε το τεκνό στο μάτι;» μιας και ο κύριος είναι ένα χρόνο μικρότερος. Σημαντικό στο θέμα «πως καταλήξαμε να έχουμε σχέση«.

Θυμάμαι ότι κάναμε παρέα στο φροντιστήριο, ότι τον έλεγα καραμούζα (λόγω γκαριδοφωνάρας) και μια μέρα εγώ η του φιλολογικού, τον είπα χαμερπή και έμεινε να με κοιτάζει με το ύφος «με έβρισε τώρα; πείτε μου…»

Το 2000 τελειώνω το σχολείο και περνάω στην Φιλοσοφική (κοτζάμ» χαμερπής» υπήρχε στο λεξιλόγιό μου… μη με λέει άδικα φιλοσοφίδα η αδερφή μου) οπότε χανόμαστε για έναν χρόνο, καθότι ο μπέμπης ήταν ακόμη στο σχολείο. Την επόμενη χρονιά όμως συναντώ τον έταιρο της παρέας (τρεις ήμασταν ζωή να ‘χουμε) στο μετρό καθώς πήγαινε στην σχολή του. Ανταλάσσουμε κινητά (από αυτά τα μηχανάκια του διαβόλου που έπρεπε να απαντάω 2 φορές την μέρα όταν με έπαιρναν οι δικοί μου και να λέω ότι κάνω μάθημα…ενώ βόλταρα ενίοτε στο κέντρο) και βρισκόμαστε. Και οι τρεις. Μέχρι να καλοκαιριάσει είχαμε γίνει παρεάκι τρελό. Ο γοργόνος, η φιλοσοφίδα και ο καραμούζας… Ω ναι!

Το ωραίο με τον νυν σύζυγό μου είναι ότι όταν βγαίναμε οι δυό μας πολλές φορές δεν χρειαζόταν καν να μιλάμε… Ξέρετε… από τις φάσεις εκείνες που απλά κοιτιέστε για λίγο και έχετε συννενοηθεί για τα πάντα. Με τον άλλον μεν τρελό γέλιο, με τον Α. απίστευτη επικοινωνία. Οι δε φίλοι, μάνα και αδερφή μου με είχαν φάει…»τι τρέχει, γιατί σας βλέπουμε πολύ πίτσι πίτσι με τον Α.» Εγώ να ορκίζομαι και να φιλάω σταυρούς (μμμ ναι) ότι είμαστε απλά φίλοι.

Και ερχόμαστε στην 22α Φλεβάρη του 2003. Αν δεν είχε συνωμοτήσει το σύμπαν εκείνη την ημέρα, τότε σίγουρα το είχε κάνει η κολλητή μου, η οποία με είχε φάει «βρε ΖΩΟΝ (εγώ είμαι αυτή) αυτός λιώνει για σένα» και εγώ την κορόιδευα, και το αστροπελέκι ο άντρας μου. Κανονίζουμε όλοι (μεγάλη παρέα) πλην της εξέχουσης προσωπικότητας και wannabe προξενήτρας φίλης μου, να πάμε σε καφετέρεια της περιοχής. Εκείνη έχει μόλις χωρίσει με τον επί 3 χρόνια φίλο της και την παίρνω να δω τι κάνει και μου κλαψουρίζει στο τηλέφωνο. Πάιρνω αυτοκίνητο, πάω σπίτι της, την σηκώνω από τον καναπέ και τσουπ! στην καφετέρια. Όπου (να δεις δρομολογημένο ήταν) από τους 10 νοματέους που ήταν στην παρέα, κανονίζει να κάτσω ανάμεσα σε εκείνον κι εκείνη.

Ξεκινάμε τα χαζά… Αρχικά παίξαμε αναπτήρα (δέχτηκα προσωπικές ερωτήσεις από τον κύριο… πολύ προσωπικές) και μετά θάρρος ή αλήθεια, οπότε και όταν έρχεται η σειρά της ευλογημένης φιλενάδας μου, με ρωτάει «θάρρος ή αλήθεια;«. Έχοντας ψιλομπεί στο νόημα εγώ (είπαμε Ζώον, αλλά με κάποια νοημοσύνη) απαντάω θάρρος και μου ζητάει να φιλήσω έναν από τους άντρες της παρέας στο στόμα. Χωρίς δεύτερη σκέψη γυρνάω και τον φιλάω… με τέτοια φόρα που κοπάνησε το κεφάλι του στον τοίχο πίσω… Περιττό να πω ότι επικράτησε πανικός αντίστοιχος με το γκολ της εθνικής στον ημιτελικό το 2004. 

Για να μην τα πολυλογώ, βγαίνουμε επί τόπου για βόλτα, πουντιάζουμε, αλλά μου εξομολογείται ότι με βλέπει «αλλιώς» εδώ και καιρό. Το μόνο που ήθελα (όπως κι εκείνος) ήταν να μην τον χάσω από την ζωή μου και φοβάμαι το βήμα αυτό, αλλά συμφωνούμε να πάμε λάου λάου και όπου μας βγάλει. Γυρίζουμε σαν τα ποντίκια, που πήραν όλο το τυρί από την φάκα και γλίτωσαν, στην καφετέρια και έρχεται η θεϊκή ατάκα από τον τρίτο της παρέας ¨Δεν κατάλαβα ρε παιδιά. Δηλαδή τώρα τα φτιάξατε;«. Να΄ναι καλά ο φοβερός και ατακαδώρος Π. …λιώσαμε στο γέλιο… Και ναι… ρώτησε τον Α. 2 βδομάδες αργότερα αν τα είχαμε…

Περάσαμε έναν χωρισμό, 3ων μηνών, 3 φορές ήμασταν πολύ μακριά ο ένας από τον άλλον για μήνες, περάσαμε ζόρια με τους δικούς του… αλλά σήμερα είμαστε μαζί… ακόμα μιλάμε με τα μάτια και έχουμε άλλα δύο ματάκια να μας κοιτάνε και να μας μιλάνε… το κοριτσάκι μας…. Δύο χρόνια, στις 14 Φλεβάρη, έμαθα ότι είμαι έγκυος…. Εκείνος για την ημέρα μου έκανε δώρο σέξι εσώρουχα και μια αντιασφυξυογόνα μάσκα (είχαμε κατέβει στις 12 στο κέντρο με τις φασαρίες…και θα ξανακατεβαίναμε) κι εγώ ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης…

Μωρό μου σε αγαπώ. Πονάω όταν πονάς, σε καμαρώνω όταν πετυχαίνεις, νιώθω περήφανη για σένα, χαίρομαι όταν είσαι καλά…καμιά φορά θέλω να σου πετάξω κάτι όταν με τσατίζεις άσχημα, αλλά ξέρω ότι δεν θα το έκανα ποτέ… Γιατί είσαι αυτός που είσαι… Απλά υπέροχος…

Είσαι η μισή μου ζωή… Είσαι το στήριγμά μου… Είσαι τα πάντα… και τα κοάλα μου!