Μάνα… ΔΕΠΥ!
Και μου το ΄λεγε εμένα το ένστικτο μου. Μεγάλο πράγμα το ένστικτο της μάνας. Λες και είμαστε δεμένες με έναν αόρατο ομφάλιο λώρο με τα παιδιά μας από την ώρα που θα τα γεννήσουμε μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας.
Μου το έλεγε λοιπόν το ένστικτό μου ότι μεγαλώνω ένα ανθρώπινο pongo stick και ότι αυτό κάτι λέει. Μου το έλεγε ότι το να είναι τετράδιο του γεμάτο λάθη από καθαρή απροσεξία κάτι λέει. Μου το έλεγε ότι το να μην μπορώ να συζητήσω χωρίς να με διακόψει τουλάχιστον 1256341 φορές κάτι λέει. Μου το έλεγε ότι το να έχει φτάσει Β’ δημοτικού και να μην μπορεί να ακολουθήσει τον στοιχειώδη κανόνα του να σηκώσει το χέρι του πριν μιλήσει κάτι λέει… Πολλά μου έλεγε το ένστικτό μου (κορυφή του παγόβουνου όσα περιέγραψα) αλλά μέχρι πρόσφατα μόνο το ένστικτό μου τα έλεγε.
Μέχρι που αποφάσισα να πάρω τα πράγματα στα χέρια μου. Εγώ έβλεπα ότι το παιδί μου δεν ήταν ευτυχισμένο. Έβλεπα ένα παιδί αποδεδειγμένης υψηλής ευφυίας να μην μπορεί να συγκεντρωθεί να κάνει μία κάθετη πρόσθεση την μία μέρα και την άλλη να την κάνει στο μυαλό του μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Έβλεπα ένα παιδί το οποίο από την ώρα που ξύπναγε μέχρι την ώρα που κοιμόταν (αργά, πολύ αργά) χοροπήδαγε στους καναπέδες, στο αυτοκίνητο, στο σχολικό, στην τάξη. Καρφιά στον πωπό στην κυριολεξία.
Και άρχισαν κάπως έτσι τα τρεχάματα… Που να πάμε; Ποιος είναι ο καλύτερος; Ποια είναι η διαδικασία; Και άρχισαν οι ερωτήσεις…. Πως ήταν η εγκυμοσύνη; Θηλάσατε; Ποια εβδομάδα γεννήσατε; Έχει χτυπήσει ποτέ το κεφάλι; Υπάρχει συγγενής με ΔΕΠΥ στον ευρύτερο οικογενειακό κύκλο (που να ξέρω μάνα μ’, λες και υπήρχε έστω και σαν όρος όταν ήμουν εγώ μαθήτρια); Τι τρώει; Πως τρώει; Πως κοιμάται; Πως παίζει; Εσείς τι κάνετε; Πως είναι η σχέση με τον πατέρα; Με τον παππού; Με την γιαγιά; Με τον τρίτο ξάδερφο; Ερωτήσεις, ερωτήσεις, ερωτήσεις που με άφηναν μετά να νοιώθω σαν ένα άδειο μπαλόνι, εξουθενωμένη από την προσπάθεια να θυμηθώ κάθε μικρή λεπτομέρεια.
Και μετά ξεκίνησε η αξιολόγηση του μικρού. Και να τον βλέπω να ταλαιπωρείται και να προσπαθεί να συγκεντρωθεί και να μην μπορεί. Να κουνάει χέρια, πόδια, κεφάλι, μάτια. Να του τραβάει την προσοχή ένας πίνακας στον χώρο για είκοσι δευτερόλεπτα, να παρατάει τον ειδικό για να πάει στον πίνακα. Και τα αμέσως επόμενα δευτερόλεπτα να του τραβάει την προσοχή ένα βιβλίο και να κάνει το ίδιο. Μετά ένα πουλί που είδε από το παράθυρο, μετά ένα μολύβι, μετά το ύφασμα της καρέκλας κ.ο.κ. Τον έβλεπα να ταλαιπωρείται, να προσπαθεί και να μην μπορεί. Και σκιζόμουν στα δύο που δεν μπορούσα με μία αγκαλιά και ένα φιλί να το κάνω να περάσει.
Και βγαίνει η διάγνωση: ΔΕΠΥ. Δεν καταλάβαινα τι σημαίνει μέχρι που μου εξήγησε η ψυχολόγος. Τα παιδιά με ΔΕΠΥ λέει, αντιλαμβάνονται τον κόσμο σαν να έχουν συνέχεια μέσα τους έναν σταθμό που δεν έχει συντονιστεί σωστά και ακούγεται αυτό το χρουτς, χρουτς, χρουτς. Όλη μέρα κάθε μέρα χρουτς, χρουτς, χρουτς!! Ε, λογικό τα νεύρα του να είναι κρόσσια. Τα δικά μου θα ήταν ακόμη χειρότερα.
Ένιωσα ανακούφιση όταν βγήκε η διάγνωση. Είχα τις απαντήσεις μου, κάτι ήξερε το ένστικτό μου και έτσι είχα ένα ξεκάθαρο σχέδιο δράσης για να βοηθήσω το pongo stick μου να γίνει το καλύτερο που θα μπορέσει να γίνει (και μπορεί πολλά το σκασμενάκι μου).
Πριν την ανακούφιση με έτρωγαν οι φόβοι. Θα τα καταφέρουμε; Πως θα τον βοηθήσω; Τι θα γίνει στην πορεία της ζωής του; Διάβαζα για τη συννοσηρότητα και τρόμαζα. Κατάθλιψη, βίαιη συμπεριφορά, αντικοινωνικότητα και χίλια μύρια. Το έκλεισα το ρημάδι το ιντερνετ. Με τρόμαζε όλη αυτή η πληροφόρηση. Στατιστικά, ποσοστά, έρευνες, αδυνατούσα να επεξεργαστώ όλη αυτή τη μάζα πληροφοριών. Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να δράσω και να μάθω να ζω διαφορετικά.
Μαθαίνω πως θα πρέπει να διαβάσει, προσπαθούμε να αλλάξουμε την διατροφή μας, προσπαθούμε να θεσπίσουμε τις «τελετουργίες» εκείνες που θα τον κάνουν να νιώσει πιο ασφαλής. Δεν τσιγκουνευόμαστε τον έπαινο, τις αγκαλιές και τα φιλιά. Μέσα στα υπόλοιπα προβλήματα τις καθημερινόητας, προσπαθούμε το σπίτι να είναι η όαση ηρεμίας που χρειάζεται. Δεν τα καταφέρνουμε πάντα, για την ακρίβεια κάνουμε συχνά λάθη, αλλά προσπαθούμε και θα τα καταφέρουμε είμαι σίγουρη για αυτό.
Μιλάω συνεχώς με το σχολείο του, εξερευνώ την πιθανότητα να αλλάξει κιόλας. Θα δούμε. Είμαστε στην αρχή αλλά είμαι σίγουρη, πιο σίγουρη δεν γίνεται, ότι το παιδί pongo, και θα μεγαλουργήσει αλλά πάνω απ’όλα θα ευτυχήσει. Στο κάτω κάτω αυτό δεν θέλουμε όλοι για τα παιδιά μας;
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Αν όλες ψάχνανε .....πολλά παιδάκια θα ήταν ευτυχισμένα !!!! Να ρωτήσω σε τι ειδικότητα πρέπει να απευθυνθουμε για να καταλαβουμε αν υπάρχει αυτο το πρόβλημα;
Εγω ξεκινησα με παιδοψυχιατρο .θεωρω πως μονο παιδοψυχιατρος μπορει να κανει διαγνωση αλλα να ειναι γνωστης για το δεπυ γιατι ευκολα μπαινουν λαθος ταμπελες στο παιδι.και αν πηγαινειωσχολειο θελει λογο και εργο εκτιμηση απο λογοθεραπευτη και εργοθεραπευτη αντιστοιχα.μπορει βεβαια να χρειαστει και παιδο υχολογος ωστε να καθοδηγηθει και ο γονεας και το παιδι
Γεια σας, θα ήθελα να μάθω και εγώ κάποιες περισσότερες πληροφορίες για το τι είναι ΔΕΠΥ. Επίσης θα ήθελα να ρωτήσω αν υπάρχει περίπτωση πολλοί ενήλικες να έχουν αυτή τη "διαταραχή" (δεν ξέρω αν χαρακτηρίζεται ως τέτοια) και να μην ήταν αναγνωρίσιμη στο παρελθόν. Έχω μια μικρή αίσθηση (δεν ξέρω αν είναι σωστή) ότι ψάχνουμε να βρούμε εξηγήσεις για τις μαθησιακές δυσκολίες & δυσκολίες σε ανάπτυξη, ενώ θα έπρεπε να δεχθούμε ότι δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες κλίσεις και ικανότητες. Δεν λέω φυσικά να μην προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας αλλά ότι ίσως καμιά φορά υπερβάλλουμε. Αυτά που γράφω δεν τα γράφω με σιγουριά, απλώς έχουν περάσει από το μυαλό μου. Εύχομαι καλή επιτυχία και να λυθούν όλα σας τα προβλήματα!
Αυτό με την υπερβολή που λες το έχω σκεφτεί πάρα πολλές φορές. Παλιά που δεν τα ξέραμε όλα αυτά νομίζω πως τα λύναμε με τη μέθοδο του "άσε τις τεμπελιές, κάτσε και διάβασε!". Είχα άνθρωπο στην οικογένειά μου που από αυτά που διαβάζω πρέπει να είχε ΔΕΠΥ. Στο σχολείο να φανταστείς δεν καθόταν στην καρέκλα, όλο όρθιος ήθελε να είναι και συνεχώς σηκωνόταν και έκανε βόλτες. Αυτό στις πρώτες τάξεις του δημοτικού ήταν τραγικό και τη μάνα του την είχε ζαλίσει. Μπήκε στο Πανεπιστήμιο και αυτή τη στιγμή είναι ένας υπερδραστήριος και πολύ έξυπνος νέος. Και ΔΕΠΥ να είχε ή να μην είχε προφανώς κάποια στιγμή βρήκε μόνος του τρόπους να την αντιμετωπίσει. Αν είχα ένα τέτοιο παιδί που θα με ζάλιζε γιατί δε θα καθόταν με τίποτα να διαβάσει θα το έψαχνα να σου πω, αλλά δε θα του έδινα άλλοθι για τους κακούς βαθμούς που μπορεί να είχε στο σχολείο. Μια φίλη μου δυσλεκτική μου έχει παραδεχτεί ότι μπορεί να μην κάνει κανένα ορθογραφικό λάθος αν προσέχει πολύ την ώρα που γράφει και αν κάνει συνεχώς (ακόμη και τώρα στα 30!) επανάληψη τους κανόνες της ορθογραφίας. Το ότι δεν τα κάνει αυτά και γράφει ακόμη και σήμερα τα ρήματα με -ο δικαιολογώντας τον εαυτό της στους άλλους ότι είναι δυσλεκτική μου έχει πει πως είναι από καθαρή τεμπελιά. Άρα, καταλαβαίνω πως ακόμη και η δυσλεξία σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να διορθωθεί από μόνη της με απλό διάβασμα και μεγαλύτερη προσοχή. Νομίζω πως έτσι τα λύναμε παλιά όλα αυτά τα προβλήματα και γι΄αυτό δεν ψάχναμε πάντα τι φταίει. Την υπερβολή πάντως την έχουμε σε πολλά θέματα ανάπτυξης των παιδιών και μερικές φορές έχω κι εγώ την αίσθηση ότι ψάχνουμε την τρίχα της τρίχας.
Ειμαι μαμα με δεπυ και παιδι με δεπυ.ο μπαμπας μαλλον φασμα αυτισμου και το παιδι το ιδιπ.Ωραιο παντρεμα καναμε.Δυστυχως εγω το εμαθα πριν λιγα χρονια και τυχαια.Χαιρομαι που η κορη μου δεν θα εχει τα δικα μου θεματα.αγωνιζομαι γιαυτο και ευχομαι η κορη μου να εξεληχθει σε ευτυχισμενη κοπελα
Μπορείτε να μας πείτε μερικές περισσότερες πληροφορίες σχετικά για τη ΔΕΠΥ; Για να μην τρελαθώ κι εγω ψάχνοντας στο ίντερνετ. Ο δικός μου είναι ούτε 4 ακόμα, θα μπορεί να γίνει διάγνωση ή είναι πολύ νωρίς; Απλά πάντα ήταν πολύ υπερκινητικός κι αναρωτιέμαι....
Αχ αυτό το ένστικτο της μάνας!!!! Πάντα αλάνθαστο! Με εσένα δίπλα του, το σίγουρο είναι, οτι το παιδάκι σου, θα είναι Πάντα Ευτυχισμένο!!!!
Καλησπέρα ....μια από τα ίδια και εμείς. Από την αρχή και γω το κατάλαβα ότι είναι "διαφορετικός".Ενα πανεξυπνο παιδί που δεν μπορούσε να κάτσει για να μάθει. Μετά από τρία χρόνια που έχουμε πάρει την διάγνωση τα πράγματα είναι καλύτερα .Αυτο που είναι σημαντικό για μένα είναι ότι είναι χαρούμενος !!!Πολυ δουλειά στο σπιτι και στο σχολείο ...λίγη κριτική και πολύ αγάπη.Πολλες μέρες νιώθω σαν να ακροβατω ..αλλά τα πράγματα που έχουμε κατακτήσει δεν με αφήνουν να το βάλω κάτω.Το ταξίδι στην ζωή με ένα παιδί Δεπυ ίσως είναι κουραστικό αλλά μπορεί να γίνει και συναρπαστικό!Αν θέλεις οτιδήποτε γράψε μου στο chalkimar@yahoo.gr Ευχομαι τα καλύτερα!
πολυ σημαντικό που το είδες και δεν βασίστικες σε δικαιόλογιες τύπου" δεν θέλει "το παιδί σας για αυτό δεν διαβάζει εσείς φταίτε που το έχετε κακομάθει ....πόσο μου την δίνει αυτό το "δεν θέλει" αλλίως μπορεί τα πάντα....χωρίς να κοιτάξει κανένας εαν τελικά δεν μπορεί και ας θέλει! ...λογίκα πρώτα το δεν μπορεί δεν αποκλείουμε.... απλώς χρειάζεσαι διαφορετικό τρόπο μελέτης και μεγαλώματος... σαν να χρειάζεται γυαλιά γιατί δεν βλέπει....μετά όλα είναι εφικτά...μην σου πω πως είναι και τυχερός που θα βρει τον τρόπο να αποδώσει τα μέγιστα γιατί πολλά παιδία χωρίς διάγνωση δεν το πετυχαίνουν αυτό γιατί δεν έχουν την σωστή βοήθεια!
Αυτούς τους διαφορετικούς τρόπους διαβάσματος σου τους λένε αυτοί που εξετάζουν το παιδί και βρίσκουν τη μαθησιακή δυσκολία και από εκεί και πέρα τους εφαρμόζεις μόνος σου ή πρέπει οπωσδήποτε να πάρεις ειδικό παιδαγωγό ή άλλη ειδικότητα (ποια?) για να διαβάζει το παιδί?
Μαθαίνουν οι ειδικοί τόσο στο παιδί όσο και στους γονείς τους τρόπους. Δεν υπάρχει ανάγκη για ειδικό παιδαγωγό, τουλάχιστον στην περίπτωσή μας.
Τωρα τι σου λέει αυτός που κανει τη αξιολόγηση που πιθανότατα ειναι αναπτύξιολογος η παιδοψυχίατρος δεν ξέρω...κατα το ποσο βοηθάει στην μάθηση....γιατι χρειάζεται και διαφοροποίηση στο σχολειο πχ διαφορετική δουλεια για το σπιτι, διαφορετική διδασκαλία συγκεκριμένων θεμάτων οπως η προπαιδείας, χρήση οπτικων βοηθημάτων πχ. Εικόνας με τα βήματα για την ολοκληρωςη άσκησης,σταθερή επιβραβευςη,συχνά διαλείμματα τη ωρα του μαθήματος, μη λεκτική επικοινωνία με το δάσκαλο ωςτε να τον επαναφέρει στο μάθημα χωρις να τον εκθέτει στα αλλα παιδια, κτλ....ενώ στο σπιτι θέλει απο την πλευρά των γονιών σταθερή ρουτίνα, οπτικό προγραμμα μελετης, καλή οργάνωση γραφείου χωρις περιττά αντικείμενα, μονο τα απαραίτητα και ίσως και μια μπάλα χαλάρωσης ,συχνά διαλείμματα ακόμη και εαν δεν νιώθει κουρασμένος, εκπαίδευση ωςτε να λύνει μόνος τις απορίες του η να ζητά βοηθεια χωρις να του κανει κάποιος την άσκηση και πολλά αλλα...υπάρχουν κια ειδικοί στο σχολειο.... αλλα καθε παιδι προφανώς χρειάζεται διαφορετική βοηθεια για αυτο πρέπει να βρεις τον κατάλληλα εκπαιδευμένο άτομο να σε βοηθήσει.....
Βιβιάννα έχεις δίκιο. Τα του σπιτιού τα έχουμε εμπεδώσει και τα κάνουμε σιγά σιγά πράξη καθώς η καθημερινότητα μας απείχε πολύ από αυτό που χρειάζεται ο μικρός. Όσον αφορά το σχολείο, είναι άλλο θέμα....Το δουλεύουμε και προσπαθούμε να του προσφέρει όσα αναφέρεις αλλά έχουμε δρόμο ακόμη. Δεν θα ήθελα να επεκταθώ, αλλά είναι και ένας από τους λόγους για τους οποίους κοιτάμε την αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος.
Εχω το εξης. Παιδακι που ξερω εχει μεγαλα προβληματα στο σχολειο. Επειδη η μαμα του δε νιωθει οτι μπορει να το διαβασει προσφερθηκα εγω καποιες φορες που ειχα χρονο. Μου εκανε εντυπωση πως κανει πολλα λαθη ορθογραφιας, δεν μπορει να συγκρατησει απλους μαθηματικους κανονες (τους καταλαβαινει και μετα τους ξεχναει), δεν μπορει να λυσει απλα προβληματα (δηλαδη, αν της πεις οτι η Μαρια. 2 χρονων εχει 5 παιχνιδια, ο Κωστας 3 χρονων εχει 2 παιχνιδια, ποσα παιχνιδια εχουν και οι 2 μαζι; θα παρει και θα προσθεσει ολα τα νουμερα που δινει η εκφωνηση. Επισης δεν μπορει να ξεχωρισει ποτε κανεις προσθεση και ποτε αφαιρεση , πολ/σμο, διαιρεση στα προβληματα. Τα λυνει ολα προσθετωντας τα νουμερα). Επισης συχνα κανει λαθη απροσεξιας εως και λαθος αιτιγραφες απο τον πινακα της ταξης (αποκλειω η δασκαλα του να κανει τετοια λαθη στον πινακα) Στο σχολειο τα ειδε ολα τα παιδια ειδικη παιδαγωγος στην α και γ δημοτικου και δεν του βρηκε τιποτα. Αλλα το παιδι διαβαζει και δεν υπαρχει καμια προοδος. Ειπα στη μαμα αν θελει να το παει σε παιδοψυχιατρο, αλλα επειδη ειμαι κι εγω ηδη σε λιστα αναμονης ξερω οτι θα το δει πιθανον του χρονου. Τι μπορει να κανει μεχρι τοτε για να το βοηθησει λιγο. Χρηματα για ιδιαιτερα με ειδικο δασκαλο μαλλον δεν υπαρχουν. Παει καπου το μυαλο σου για τι μαθησιακη δυσκολια μπορει να μιλαμε? Αν δεν ειναι μαθησιακη δυσκολια τι μπορει να του φταιει? ηλικια:10 χρονων. Συγνωμη για τα πολλα. Δε με αφορα αμεσα αλλα το ξερω απο την ημερα που γεννηθηκε και νιωθω αλλο δεσιμο μαζι του.
Αχ πόσο σε καταλαβαίνω ! Εμείς δεν έχουμε ΔΕΠΥ αλλα έχουμε καθηστερηση λόγου και εκφοράς ! Μπράβο σου και παλι μπράβο σου !! Εμείς τρέχουμε με λογοθεραπειες !!!
Αγαπημένη μου μανούλα, ειναι σαν να διαβάζω την περιπέτεια μας, απο άλλον!! :) Εμείς το ξεπεράσαμε, γιατί αλλάξαμε εμείς και οι εκπαιδευτικοί της, και με αυτή την αντιμετώπιση απο εμάς, το παιδι εχει άριστη απόδοση στα μαθήματα!! Όχι πως αν δεν είχε θα έσκαγα κιόλας, αλλα το μεγάλο τους μυαλο βγαίνει στην επιφάνεια, και τονώνει τόσο την αυτοπεποίθηση τους!! Κανε υπομονή, και κανε όλα αυτά που ξέρεις!! Ηρεμία, αγάπη, κατανόηση, αγάπη, αγκαλιές, αγάπη, φιλιά, αγάπη, αγάπη, αγάπη!!! Το λουλούδακι σου θα ανθίσει!! Οπότε θέλεις μπορείς να επικοινωνήσεις μαζι μου να μιλήσουμε!!! Και μην ξεχνάς θελει ΠΟΛΥ αγάπη!!!!!
Εχω σχεση με καποιες οικογενειες από αμερική, και γνωρίζω 4-5 παιδάκια με ΔΕΠΥ από εκεί. Δεν ξέρω αν θα σε βοηθησω. Αλλα τα παιδιά τους οταν κάθονται ακίνητα (πχ για να διαβασουν) νιωθουν το αντίστοιχο της ναυτίας του αυτοκινητου, δηλαδη ζαλίζονται. Οι φιλοι μου αντικατέστησαν τις καρέκλες με αυτες τις μπαλες που χρησιμοποιούν στις pilates που βοηθανε τα παιδακια να κουνιούνται χωρις να μετακινουνται από τη θεση τους και το διάστημα της προσοχής αυξηθηκε. Επίσης χρησιμοποιούν κάτι που λέγεται κουβερτα ή γιλέκο αισθησεων Sensory blanket και ειναι κουβερτα με τσέπες που μεσα εχει ραμμενα υλικα με διαφορετικες υφες, το βαρος σε συνδυασμό με την τριβή των υλικών με το δέρμα βοηθά τα παιδιά να "αποφορτιστούν" http://mamasmiles.com/sewing-tutorial-how-to-make-a-weighted-sensory-blanket/ εδω έχει και οδηγίες για να τη φτιάξεις μονη σου. Τέλος μιας φίλης μου ο γιος χρησιμοποιεί αυτες τις μπάλες,meridian balls λεγονται, που τις στριφογυρνας στην παλαμη για να συγκεντρωνεται, αυτες τις πουλανε παντου και στην Ελλάδα, είναι διακριτικές και μπορεί να τις έχει και στο σχολείο.
Μπράβο καλή μου, είσαι πραγματική Μάνα!!! Όταν μια μάνα ψάχνει και ενδιαφέρεται, πάντα βρίσκει απαντήσεις και λύσεις!!! Σας εύχομαι ο,τι καλύτερο! Και μην ξεχάσεις ποτέ αυτό που είπες: "Φτάνει να είναι ευτυχισμένο!"
Σε παρακαλω επικοινωνησε μαζι μου ή στο mariatranaka@yahoo.gr ή στο facebook maria tranaka. Σε ευχαριστω