«Είσαι ίδιος η μάνα σου!»
Με αφορμή βιωματική εμπειρία και συγκεκριμένα φράση της μητέρας μου η οποία μ’ έκανε ως παιδί να αισθάνομαι τεράστιο θυμό, θα μοιραστώ μαζί σας σκέψεις για να προλάβετε -αν αγαπάτε τα πλάσματα που φέρατε στον κόσμο- ν’ αποφύγετε το «στίγμα» που πολύ εύκολα θα τοξινώσει το παιδί σας αφάνταστα.
Είναι πολλές οι φορές, συμβαίνει τόσο στα ζευγάρια που ζούνε μαζί, αλλά και στα ζευγάρια που έχουν χωρίσει, όταν το ένα παιδί συμπεριφέρεται νευρικά, θυμωμένα ή αντιδραστικά, να χρησιμοποιεί κανείς την ΟΛΕΘΡΙΑ ΦΡΑΣΗ «Είσαι ίδιος ο πατέρας σου»
Είναι » Θάνατος» για το παιδί αυτή η έκφραση. Δεν υπάρχει χειρότερη προίκα απο το να πείτε στο πλάσμα που αποκτήσατε με άνθρωπο που αγαπήσατε, που κάνατε έρωτα και περάσατε μαζί του και ευτυχισμένες στιγμές ότι… το απορρίπτετε, γιατί… γιατί σας θυμίζει με τους τρόπους του εκείνον ή εκείνη με τον οποίον το αποκτήσατε!!!
Καταρχάς ακυρώνετε με αυτή την φράση την επιλογή σας, όπως και ακυρώνετε το ίδιο το παιδί, καθώς όταν ερωτευόσασταν, όταν κάνατε όνειρα, όταν αφιερώνατε τραγούδια στο » άλλο σας μισό» δεν πήρατε την άδεια του «αγέννητου παιδιού» για να το φέρετε στην ζωή!
Είναι τόσο συνηθισμένη η κακοποίηση της ψυχής που ξεσηκώνει η συγκεκριμένη φράση που αν θέλετε ν’ απασφαλίσετε την αρνητική πλευρά του παιδιού, το έχετε με τέσσερις λέξεις καταφέρει. Τα παιδιά μας μπορούν κάποια στιγμή και μετά απο αρκετό κόπο ν’ αποδεχθούν ότι μπορεί να μην είμαστε σύντροφοι με τον πατέρα τους ή την μάνα τους, αλλά θα συνεχίσουμε να είμαστε γονείς για εκείνα. Δυστυχώς όμως, γονείς δεν γεννιόμαστε, αλλά γινόμαστε, χωρίς να έχουμε «περάσει εξετάσεις», χωρίς να δοκιμαστούμε στο αν μπορούμε να διαχειριστούμε την ευθύνη ψυχών και αν είμαστε ικανοί να δώσουμε αγάπη και όχι μίσος.
Μπορεί να σας φαίνετε υπερβολικό, αλλά πιστέψτε με, όταν ακούω θυμωμένο φίλο-πατέρα ν’ αναφέρεται στην γυναίκα του λέγοντας «Για μάζεψε το γιο σου» ή το ακόμη βαρύτερο «Εσύ τον έκανες έτσι«, δεν ξέρετε πόσο θα ήθελα να τον διασύρω λεκτικά για την ανωριμότητα και την αγνωμοσύνη στο θείο δώρο του να είσαι γονιός… Όταν φτάνει άντρας ή γυναίκα να οργιστεί με το παιδί του, γιατί (Θεε μου, τι φρίκη!) του θυμίζει τον σύντροφο που επέλεξε για να το φέρει στον κόσμο, θα έπρεπε η συμπαντική δικαιοσύνη να του αφαιρεί μ’ ένα μαγικό τρόπο την δυνατότητα επιρροής στην γονική μέριμνα.
Υπάρχουν, ξέρετε, οι νόμοι που ο νομοθέτης δημιούργησε για να βρεθεί τρόπος να διαχειριστεί μια πολιτεία τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των πολιτών και το άγραφο ηθικό δίκαιο που αφορά το αξιακό σύστημα την συνείδησης μας.
Σήμερα γράφω και με τον ρόλο του παιδιού και με το ρόλο του γονιού και με το ρόλο της γυναίκας που θα ήθελα να μεγάλωνα όχι ένα αλλά πολλά περισσότερα παιδιά… Όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο αισθάνομαι ότι τα ίχνη που άφησαν αρνητικά βιώματα εγωιστικών θέσεων απο γεννήτορές μας καθήλωσαν αργότερα τις ζωές μας μετατρέποντας τις προσωπικές μας σχέσεις σε άλυτα σταυρόλεξα…
Σας ευχαριστώ που με διαβάζετε και σας ευχαριστώ για την κριτική σας, σκεφτείτε λίγο περισσότερο την επόμενη φορά που θα απευθυνθείτε στο παιδί σας με αυτή την απαξιωτική φράση ότι το πλάσμα αυτό δεν το φέρατε μόνοι σας στον κόσμο
Πάντα με αγάπη!
[divider]
Τη Νανά Παλαιτσάκη θα τη βρείτε -εκτός των άλλων- στο
Μακάρι να μοιάσει ο γιος μου στον πατέρα του. Θα είμαι μια πολύ ευτυχισμένη μαμά. Εγώ πάλι, είμαι το αντίθετο. Ότι και να συμβεί, είναι "ο γιος μου"! :D
Κάπως υπερβολικό το άρθρο και κάπως υπερβολή και το ψυχικό τραύμα που αφήνει αυτή η φράση, και κατά την άποψή μου, άσκοπη η ανάλυση του τί κρύβεται πίσω από αυτή. Δεν επικροτώ τους γονείς που μπορεί να έχουν πει αυτή τη φραση στα παιδιά τους αλλά δεν θα τους λιθοβολήσω κιόλας. Άλλωστε ας μη ξεχνάμε ότι είτε το θέλουμε είτε όχι γινόμαστε λίγο - πολύ σα τους γονείς μας και στα καλά και στα άσχημα. Παρασυρόμαστε σε συμπεριφορές όμοιες με τις δικές τους ασυναίσθητα, ακόμη και εάν τις έχουμε απορρίψει. Υπάρχουν πολλές συμπεριφορές που μπορεί να βλάψουν ενα παιδί, αλλά αυτή η φράση ειπωμένη από μία μάνα μία φορά, έτσι γιατί τσαντίστηκε και ενώ το παιδί ξέρει ότι οι γονείς του αγαπιούνται, δεν θεωρώ ότι μπορεί να του δημιουργήσει το παραμικρό ψυχικό τραύμα. Τώρα, εάν οι γονείς είναι χωρισμένοι, τότε, όποιος πει κάτι τέτοιο στο παιδί του, προφανώς και είναι ανόητος, γιατί είναι σα να απορρίπτει και το ίδιο. Το τραγικό της φράσης, για μένα, είναι όταν αυτή βγαίνει από το στόμα παππουδογιαγιάδων για τους γαμπρούς και τις νύφες και την ακούν τα έρμα τα παιδάκια και οι θέοι του (οι γονείς τους) εκθρονίζονται έτσι σε μία στιγμή.
Μάλλον δεν έχεις βρεθεί σε αυτή την θέση -ευτυχως για σένα-Προφανώς κανείς δεν μιλάει για μια φορά ..Όταν το ακούς επί χρόνια,,, Το αστείο είναι ότι κάποτε όλοι αυτοί οι γονείς ήθελαν το παιδί τους να μοιάσει στο ''άλλο μισό''
Νανά,συγχαρητήρια για τις απόψεις που έχεις πάνω στο συγκεκριμένο θέμα!!!!Ειλικρινά,καθώς διάβαζα το κείμενό σου,νόμιζα πως ήμουν εγώ εκείνη που τα έγραφε όλα αυτά.Δυστηχώς οι άνθρωποι κι ιδιαίτερα κάποιοι γονείς,δεν συνειδητοποιούν τι λένε και τι κάνουν όταν βρίσκονται σε κατάσταση θυμού,άγχους,έντασης,στεναχώριας....Κι αμέσως,η μοναδική τους λύση(λανθασμένα βέβαια),είναι να βγάζουν την όποια ευθύνη από πάνω τους και να την ρίχνουν στο έτερον ήμιση!Λες και το παιδί φύτρωσε από μόνο του κι ο ίδιος ο γονιός δεν έχει κάνει κάτι.Πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει,γιατί δεν μπορούν αυτοί οι άνθρωποι όχι μόνο να διαχειριστούν μια κατάσταση με το παιδί τους,αλλά και με τον ίδιο τους τον εαυτό.Έχω μια γειτόνισσα,η οποία μιλάει στο αγοράκι της λες κι είναι αντικείμενο...ούτε καν στα κατοικίδια δεν μιλάμε έτσι!!Την ακούω(ειδικά το καλοκαίρι που είναι όλα ορθάνοιχτα)να του λέει....."Καλά παιδί μου είσαι τόσο μαλακισμένο όσο ο πατέρας σου;Μα τόσο άχρηστος έχεις γίνει σαν ατόν;Τόσο δύσκολο σου είναι να μαζέψεις τα παιχνίδια σου;Δούλα σου εγώ δεν είμαι,ακούς;Σε έκανε σαν αυτόν,ε;Τα κατάφερε...