Ο δρόμος της ζωής

Καιρο τώρα διαβάζω τις ιστορίες σας. Κλαίω, γελαω, θαυμάζω, συγκινουμαι μαζι σας. Καιρο τώρα σκέφτομαι να σας γράψω… Περίμενα μια αφορμή και τη βρήκα!

Ειμαι μανούλα και εγωενος υπέροχου μπεμπη σχεδόν 5 μηνών! Δε θα σας μιλήσω για την εγκυμοσύνη και τον τοκετο μου, μονο θα σας πω ότι είχα μια πολυ καλή εγκυμοσύνη χωρίς προβλήματα (χωρίς ζαλαδες, εμετους, υπνηλια κτλ) και έναν εύκολο φυσιολογικό τοκετο (μέσα σε 7 ωρες είχα γεννήσει χωρίς καμια επιπλοκη). Η αφορμή να σας γράψω δόθηκε απο τις πολλες ιστορίες που διαβάζω και ακούω πολυ συχνά για παιδάκια με σπάνιες και μη ασθένειες, για παιδάκια με εξαρτημενους γονείς, για παιδάκια κακοποιημενα σωματικά και ψυχολογικά, για παιδάκια εγκαταλελειμενα..

Ποσα δάκρυα κάθε φορά… δάκρυα συμπόνιας, δάκρυα οργής, δάκρυα απορίας… Θεέ μου, σκέφτομαι, γιατί να βιώνουν τέτοιες καταστάσεις αυτά τα αγγελουδια; Γιατί να αναγκάζονται να παλεύουν για πράγματα που θα έπρεπε να ειναι δεδομένα για αυτά όπως η ζωή, η αγάπη, η φροντίδα; Γιατί Θεέ μου τα δοκιμαζεις σε αυτή την τόσο τρυφερή ηλικία; Δε φταίνε αυτά για τα δικά μας λάθη, τα λάθη των «μεγάλων». Αυτά θα έπρεπε να ειναι ανέμελα, χαμογελαστά και να απολαμβάνουν την αγκαλιά μας, τα χάδια μας, την αγάπη μας.

Τόσες σκέψεις, τόσα γιατί… Και μετα έρχεται η προσευχή…

Θεέ μου, έχε γερό το παιδάκι μου και όλα τα παιδάκια του κόσμου. Και σε όσα παιδάκια δοκιμάζονται να είσαι δίπλα τους, να τα βοηθάς στον αγώνα τους και να τους δείχνεις τον δρόμο, τον δρόμο της ζωής…

Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας… Εύχομαι όλοι να κάνουμε κάτι για να βοηθάμε αυτά τα μικρα αγγελουδια. Μας έχουν ανάγκη!

Μαμά Έλενα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com