O Aντώνης πήγε πρώτη φορά μόνος του στο φούρνο
γράφει ο Γιάννης Καφάτος
www.u-hoo.gr/gianniskafatos
Πριν από λίγα Σάββατα, το μεσημεράκι συνειδητοποιήσαμε με τη γυναίκα μου ότι ενώ είχαμε βγει για τα ψώνια της μέρας δεν πήραμε ψωμί!
«Και τι πήρατε τότε;» θα μου πεις, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Ήταν από τα πρώτα ηλιόλουστα Σάββατα και η Βίκη μου λέει: στέλνουμε τον Αντώνη;
«Ναι αμέ! γιατί όχι» απάντησα εγώ!
Τον προετοιμάζαμε ότι σιγά-σιγά θα αρχίσει να πηγαίνει μόνος του σε διάφορα σημεία της γειτονιάς, ώστε με πρόφαση κάποιες δουλειές να αρχίσει να κυκλοφορεί μόνος του στο δρόμο.
Από μικρό, και στην αδελφή του, τους μάθαμε να λένε πού μένουν, και το τηλέφωνο μας λέγοντάς τους ευθέως: αν χαθείτε, θα βρείτε μια κυρία (έτσι μας βγήκε) και θα της πείτε «χάθηκα, αλλά ξέρω την οδό και τον αριθμό του τηλεφώνου»
Ο Αντώνης έκλεισε τα 9 κι έτσι, μετά τα αγγλικά που είναι στην απέναντι γωνία και το σχολείο – που είναι στην άλλη γωνία – ξεκίνησε για να πάει στο φούρνο, τρία στενά πιο κάτω. Σάββατο μεσημέρι, στο Παλαιό Φάληρο.
Ο φούρνος είναι στην ίδια «άχθη» της Αγίου Αλεξάνδρου – που ακόμη τη φοβάμαι να την διασχίσει μόνος του, ως πιο πολυσύχναστο δρόμο – όπως και το σπίτι μας και έχει μόνο να περάσει τα στενά που είναι μάλλον πιο ήσυχα με το φούρνο. Θα ακολουθήσει ένα μίνι μάρκετ για ψιλολόγια, το περίπτερο για εφημερίδα και μετά θα μεγαλώσει το βεληνεκές!
Η Μαρίνα με το που έκλεισε η πόρτα άρχισε να ρωτάει: εγώ πότε θα πάω για ψώνια μόνη μου, γιατί στο χωριό το καλοκαίρι με αφήνετε να πηγαίνω στην πλατεία στο φούρνο… και γενικά ένα μελόδραμα του στυλ: πόσο μου λείπει ο αδελφός μου, εμένα δε θα με αφήσετε ποτέ μόνη μου, είμαι μικρή αλλά μπορώ… και πήγε στο μπαλκόνι, κόλλησε το κεφάλι της στα κάγκελα κι έστησε το καρτέρι της για να δει τον αδελφό της.
Μετά από δέκα λεπτά, κοίταξα τη γυναίκα μου και μονολόγησα: δεν άργησε ε! σκέψου τι ουρά μπορεί να βρήκε στο φούρνο. Με κοίταξε κι εκείνη και συμφώνησε.
Σκέφτηκα να βγω έξω στο μπαλκόνι και αμέσως μου ήρθε στο νου η ανάποδη κατάσταση. Δηλαδή να με δει ο Αντώνης επιστρέφοντας να του έχω στήσει καραούλι! Δεν μου άρεσε.
Δεν βγήκα.
Βγήκα όμως όταν είδα τη Μαρίνα να σκαρφαλώνει στο τραπέζι για να βλέπει καλύτερα.
Μένω στο έκτο πάτωμα. «Μαρίναααααα δεν σκαρφαλώνουμε στο τραπέζι του μπαλκονιού ΠΟΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ»
«Μα θέλω να δω τον Αντώνη«
«Ό,τι βλέπεις από τα κάγκελα, θα έρθει, μην ανησυχείς» ΜΑΣ είπα!
Το μάτι του ρεπόρτερ, και του πατέρα όμως κατέβηκε μέχρι τη γωνία και είδα τον γιόκα μου να στρίβει με τη σακούλα με το ψωμί στο χέρι.
Τραβήχτηκα προς τα πίσω, γιατί δεν ήθελα να με δει και να νομίζει ότι τον παρακολουθώ.
Πριν προλάβω να το πω στη Βίκη, η Μαρίνα ξεφώνισε: Νάτος ο Αντώνης, έρχεται!
Έτρεξε, άνοιξε την πόρτα και περίμενε!
Ήταν μια εύκολη άσκηση για όλους μας. Ελπίζω μετά, που θα πάμε στο «για δυνατούς λύτες» να είμαστε το ίδιο ψύχραιμοι και να έχουμε εφοδιάσει τα παιδιά με την αυτοπεποίθηση που χρειάζονται, και ό,τι άλλο – εδώ που τα λέμε!
Καλή μας αρχή!
Εσείς αρχίσατε;
Μήπως αργήσαμε;
Μήπως αργήσαμε;
Εγω εχω τοσο αγχος με αυτο θεμα...να παει λιγο φανταρος πρωτα...και βλεπουμε....!!!!τοσα που ακουω....
ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΑΦΗΣΑΜΕ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΑ 7 ΑΛΛΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΡΝΑ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΣΤΕΝΟ ΠΟΥ ΕΙΑΝΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΗΣΥΧΟΣ.ΒΕΒΑΙΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΒΓΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥ Ο ΛΑΙΜΟΣ ΜΟΥ ΝΑ ΤΕΝΤΩΝΟΜΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΝΑ ΔΩ ΝΑ ΣΤΡΙΒΕΙ ΣΤΟ ΣΤΕΝΟ ΜΑΣ...ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ 9 ΕΧΕΙ ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΜΑΝΑΒΗ ΧΑΣΑΠΗ ΚΑΙ ΣΟΥΠΕΡ.ΕΙΜΚΑΣΤΕ ΤΥΧΕΡΟΙ ΟΜΩΣ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΙΑ.ΑΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ (ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΣΕΡΡΩΝ)ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕ ΑΚΟΜΑ!!!!ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ....
Εγω παντως τρεμω, τρεμω οτι καποιος θα απαγαγει την κορη μου αν τυχον βγει εξω μονη της. Ειναι μολις 2,5ετων, εχουμε ακομη χρονια μπροστα μας, αλλα φοβαμαι πολυ και μονο που σκεφτομαι οτι καποια στιγμη θα πρεπει να κυκλοφορησει μονη της. Πριν ενα μηνα, στην διπλανη πολη απο την δικη μας (μενουμε Γερμανια) καποιος αρπαξε ενα κοριτσακι 9 ετων, το βιασε και μετα το σκοτωσε και το πεταξε στο ποταμι. Μετα απο αυτο και αλλα τοσα που διαβαζουμε και ακουμε πως να αφησουμε τα παιδια μας μονα τους να κυκλοφορησουν στο δρομο? Δεν ξερω αν εγω φοβαμαι υπερβολικα αλλα δεν μπορω να ξεπερασω αυτον το φοβο. Ειμαι η μονη?
Καλα εμεις μενουμε σε αλλο πλανητη. Μενω εξω απο τη Θεσσαλονικη σε προαστειο. Τα παιδια στην ηλικια του αντωνη πηγαινανε στο παρκο, το ψιλικατζιδικο, το φουρνο, τα Αγγλικα μονα τους οταν ηταν καλος ο καιρος και με τα ποδηλατα (κρανος επιγονατιδες απαραιτητα). Και οι δυο εχουν κλειδια απο το σπιτι και κινητα τηλεφωνα ωστε αν χαθουν να μας καλεσουν (δεν εχει συμβει ως τωρα). Επισης βγαζουν βολτα το σκυλί μονα τους. Μεγαλωσα πολυ ανεξαρτητη (στη Θεσσαλονικη κιολας) και θελω τα παιδια μου να κανουν το ιδιο.