το σύννεφο!

Είμαι από τους πολύ τυχερούς μπαμπάδες που δεν χρειάζεται να περιμένω να επιστρέψω το βράδι από τη δουλειά για να «απολαύσω» το μωρό μου.

Η Ολίβια κι εγώ έχουμε (αφού την έχουμε διεκδικήσει) την μεγάαααλη πολυτέλεια να εργαζόμαστε και οι δυό στο σπίτι. Η μικρή μας Αθηνά λοιπόν μεγαλώνει μαζί μας… ή αν προτιμάτε: μεγαλώνουμε όλοι μαζί.

Η φύση αυτό έχει προβλέψει, όμως ο άνθρωπος -όπως πάντα- έβαλε το χεράκι του και άλλαξε (χάλασε) μερικούς από τους πιο βασικούς κανόνες.

Μπορώ λοιπόν και παρατηρώ 24ώρες το 24ωρο μάνα και κόρη. Είναι η πιο σημαντική και ενδιαφέρουσα παρατηρηση που΄χω κάνει ποτέ και είναι Η απάντηση σε δεκάδες ερωτηματα που με έχουν βασανίσει στα χρόνια που πέρασαν.

Μεγαλώντας όλοι μαζί μαθαίνουμε από την αρχή και χωρίς δυσκολίες τους ρόλους. Για να είμαι ειλικρινής ο πιο εύκολος ρόλος είναι του πατέρα. Η βασική του δουλειά είναι να είναι ΕΚΕΙ.

Μια άλλη βασική δουλειά είναι να ΜΗΝ αναλαμβάνει ευθύνες και ακόμα περισσότερο να ΜΗΝ παίρνει αποφάσεις, που δεν του αναλογούν. Οσο ανακατεύεται σε πράγματα που δεν γνωρίζει, τόσο μπερδεύει τα πράγματα.

Ποτέ μου δεν είχα άποψη αν η Αθηνούλα μας έπρεπε να φάει γιαούρτι ή μήλο… Είχα δηλαδή, αλλά εγώ που δεν αντέχω να μην πώ τη γνώμη μου, ακόμα κι όταν δεν μου τη ζητήσουν, δεν την είπα ποτέ.

Πολλές φορές η Ολιβ με ρωτά:

–Λες να της βάλω καλτσάκια;

Κι εγώ απαντώ:

–Ο,τι νομίζεις.

Εισπράττω ένα χαμόγελο και αναλόγως η Αθηνά φορά καλτσάκια ή όχι. Τρώει γιαούρτι ή παγωτό. Κοιμάται στις 9 ή στις 10. κ.λ.π.

Η μαμά ξέρει από μόνη τι ΑΚΡΙΒΩΣ πρέπει να κάνει. Ακόμα και η μαμά του πρώτου παιδιού. Εξ ενστίκτου… όπως ακριβώς όλα τα θηλαστικά. Ρωτά τη γνώμη του μπαμπά για λόγους συντροφικότητας… κι όχι για καθοδήγηση.

Βλέπω πολλούς μπαμπάδες που χώνουν τη μύτη τους.

–Το παιδί κλαίει. Του εδωσες την κρέμα του στις 6;

–Μην του φοράς κορμάκι, Κάνει ζέστη.

–Πόσες φορές σου΄χω πει ότι δεν θέλω ο μικρός να ψάχνει την τσάντα σου;

ΟΛΕΣ τις φορές έχω παρατηρήσει τον εκνευρισμό της μητέρας. Κακά τα ψέμματα. Στην (δυστυχώς) εντελώς ανδροκρατούμενη κοινωνία που ζούμε, η γυναίκα έχει βασανισθεί πολύ με την «αυτονόητη υπακοή» με την οποία την έχει εκπαιδεύσει (με το ζόρι) αυτή η κοινωνία.

Το μεγάλωμα των παιδιών είναι το βασίλειο της.

Είναι και πρέπει να είναι η απόλυτη κυρίαρχος.

Όταν λοιπόν αρχίζεις φίλε μου και της βάζεις το χέρι στην κυριαρχία της, εκνευρίζεται. Εδώ εκνευρίζεται όταν προσπαθεί να την επηρρεάσει η ίδια η μαμά της (που την έχει εκπαιδεύσει), πόσο πολύ εσύ και πόσο περισσότερο (χαχαχαχαχα) η δικιά σου μαμά.

Ζωντας λοιπόν συνεχώς με την Ολιβ και την Αθηνά, απολαμβάνω αυτό το θαύμα της φύσης: Να μεγαλώσεις ένα παιδί.

Είναι τόσο κολλημένες η μία με την άλλη, που είναι εντελώς αόρατη η συρραφή. Την μαθαίνει από το να ανοίγει το στοματάκι της για να φάει μια μπουκιά, μέχρι να κάνει τα πρώτα της βήματα… να ηρεμεί στην αγκαλιά της… Σκεφθείτε την γκάμα. Πώς; Τραγουδώντας της, αγκαλιάζοντας την, μεταφέροντας την μαζί της με μάρσιπο, χαϊδευοντας την, ταϊζοντας την… μυρωδιές, λέξεις,εικόνες, αφή, αγάπη γίνονται ένα συννεφο… το οποίο καλύπτει και τις δυό τους από την ημέρα που η Αθηνά, έκανε το πρώτο της ουάαααα στο μαιευτήριο… για να μη σας πω από τότε που η Αθηνά ήταν ένα μπιζελάκι στην κοιλιά της Ολιβ.

Ο μπαμπάς είναι εκεί (χωνεται κι αυτός συχνά-πυκνά στο συννεφο), αλλά η σκιά του και μόνο είναι αυτό που βασικά είναι χρήσιμο. Είναι ίσως ο ήλιος που δίνει τα σωστά χρώματα στο σύννεφο.

Φυσικά βοηθά να πιεί το γαλατάκι της… όταν η μαμά είναι κουρασμένη.

Φυσικά παίζει μαζί της, όταν η μαμά χρειάζεται να κοιμηθεί.

Φυσικά την πάει βόλτα, όταν η μαμά θέλει να μιλήσει στο τηλέφωνο με τις φίλες και φίλους της.

Φυσικά ξενυχτά όταν το μικρό αρωστήσει και διαμαρτύρεται. Είναι δυνατόν να κοιμάσαι σαν ζωο, όταν η μαμά ανησυχεί;

Ο μπαμπάς είναι το πιο αγαπημενο παιγνίδι του μωρού.
Η μαμά είναι η ανάσα του.

Τις προάλλες στεναχωρέθηκα μέσα στη θάλασσα. Η Ολιβ κρατούσε την Αθηνά και παίζανε στο νερό… Μπήκα κι εγώ… πλησίασα και απλώνοντας τα χέρια μου πήρα την Αθηνά στην αγκαλιά μου… Η μικρή έβαλε τα κλάμματα και άρχισε να με σπρώχνει. Ήθελε τη μαμά της. Η αλήθεια είναι πικράθηκα και της την έδωσα. Αμέσως η Αθηνά γύρισε το κεφάλι της και μου χάρισε ένα τεράστιο χαμόγελο: «Σ΄αγαπώ μπαμπά μου… αλλά προτιμώ να πιάνομαι από την μπρατέλα της μαμάς. Οκ; Μουάτς!»… Της χαμογέλασα κι εγώ κι έκανα μια βουτιά.

«Φυσικό δεν είναι;» σκέφτηκα, καθώς έπαιρνα μια ανάσα για να μπω κάτω από την επιφάνεια.

Είμαι η δεύτερη προτεραιότητά της. Δεν της έμαθα ούτε να ανοίγει το στοματάκι της φάει μια μπουκιά… ούτε τίποτα από όλα τα υπόλοιπα… τα χειροκρότησα και την επιβράβευσα όταν μου έκανε demonstration , αλλά βασικά δεν της τα έμαθα.

Tην άλλη μέρα την πήρα εγώ στην αγκαλιά για να κολυμπήσουμε. Η Ολιβ έπινε το φρέντο της στην παραλία. Η Αθηνά κρεμάστηκε πάνω μου σαν μαϊμουδάκι, μου χαϊδεψε τα μούσια, γουργούρησε και μπήκαμε μαζί στο νερό… Όλα πάλι ήταν τέλεια… Μας πλησίασε ο φίλος μας ο Κωνσταντίνος, τον οποίο ξέρει και συμπαθεί. Του την έδωσα για μια στιγμή για να βουτήξω το κεφάλι μου… πριν βουτήξω την άκουσα να κλαίει και να θέλει να έρθει στην αγκαλιά μου.

Δεν βούτηξα.

Την ξαναπήρα στο φτερό.

Η μικρή με άρπαξε από το λαιμό και μου σφιξε το μαγουλό της στο δικό μου. «Μπαμπά μου!» Ποιος είπε ότι είναι άσχημο να ’μαι η αμέσως δεύτερη προτεραιότητα της…

Αυτός είναι ο ρόλος μου.

Αυτό έχει προβλέψει η φύση. Εκείνη τη στιγμή μουν η απόλυτη ασφάλειά της. «Μωρό μου» της ψιθύρισα και της έσκασα ένα φιλί… έβαλε τα γέλια και μ’ έσφιγε ακόμα περισσότερο.

Παίξαμε μαζί, κάναμε το κρισ-κράφτ, βουτήξαμε το κεφαλάκι μας στο νερό που τόσο μας αρέσει… Η Ολίβια σηκώθηκε σιγά σιγά και μπήκε και εκείνη στη θάλασσα.

– Κοιτα! Ερχεται η μαμά… της είπα στ’ αυτί.

Αχρηστη πληροφορία γιατί την είχε δει πριν από μένα…

–Ελα πάρτην…είπα στη γυναίκα μου…

Η Αθηνά μου έκανε γκιλι-γκιλι, μου χαϊδεψε ξανα τα μούσια και έφυγε από μένα που ήταν κρεμασμένη σαν μαϊμουδάκι και μετατράπηκε σε βεντούζα πάνω στη μαμά της.

Βουτηξα και πήγα καμμιά 10αριά μέτρα πιο εκεί…

Βγαίνοντας από το νερό τις είδα τις δυο τους να παίζουν και να γελάνε… Είχε ήλιο… και τα χρώματα του συννεφού τους ήταν ολοκάθαρα…

Χαμογέλασα.

«Είναι η οικογενεια μου» σκέφτηκα, πριν χωθώ κι εγώ στο σύννεφο.

Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Είναι δημοσιογράφος.

Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr