Ο Φόβος, ο ύπνος και το φαινόμενο του «αερίου»
γράφει ο Γιάννης Καφάτος
– Μαμά… φοβάμαι!
‘Οποιος δεν το έχει πει ως παιδί να σηκώσει το χέρι του.
Α, μπράβο!
Η Μαρίνα μου όλα τα συναισθηματικά της τα βγάζει στον ύπνο. Νομίζω ότι σε πολλά παιδιά συμβαίνει αυτό. Εκεί που είναι μέσα στην καλή χαρά και γεμίζει το σπίτι με το γάργαρο γελάκι της, μόλις έρθει η ώρα για ύπνο, συννεφιάζει, και δηλώνει: εγώ δε νυστάζω!
– Μην κοιμηθείς, πήγαινε στο κρεβάτι σου και ξάπλωσε
– Όχι!
– Μαρίνα, πρέπει να ξεκουραστείς, είσαι όλη τη μέρα ξύπνια, αύριο έχεις να σηκωθείς, θέλεις να μην ξυπνάς και να γκρινιάζεις;
– Σου είπα δε νυστάζω! Δεν θέλω, θέλω να κοιμηθώ μαζί σου, φοβάμαι.
…
Νομίζω ότι έχετε κάνει αυτό το διάλογο και τον έχετε προχωρήσει ε;
Υπάρχουν πάντα λόγοι που όντως έχει θέμα το παιδί, και άλλοτε υπάρχουν λόγοι που ο φόβος χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για κάτι άλλο, που θέλει αλλά δεν… θέλει να το πει!
Τι να πω, δεν ξέρω! Ξέρω όμως ότι πάντα το παιδί μου, και όχι μόνο, δοκιμάζει τα όρια των γονιών του και όσο βρει χώρο «απλώνεται».
Ποτέ δεν ξεχνώ αυτόν το κανόνα της Φυσικής για τις ιδιότητες των αερίων: Το αέριο έχει την τάση να καταλαμβάνει όσο χώρο βρει διαθέσιμο.
(ο ίδιος κανόνας ισχύει και για τους γονείς προς τα παιδιά τους… αλλά αυτό είναι άλλο θέμα συζήτησης)
Η ξάπλα παιδιών-γονιών, μπορεί να είναι ωραία και χουζούρικη και γλυκειά και ζουζουνιάρικη και για τις δύο πλευρές, όμως δεν ντρέπομαι να πω, ότι πλέον θέλω όταν κοιμάμαι, να κοιμάμαι εγώ με τη γυναίκα μου και μόνο!
Η κάθε Μαρίνα μόλις βρει ντουβάρι, παίρνει τα πόδια της, πάει στο κρεβάτι της, περιμένει για το φιλάκι της και σε τριάντα δευτερόλεπτα έχει κοιμηθεί.
Όμως δεν χάνει ποτέ την ευκαιρία να κερδίσει έναν ύπνο αγκαλιά με τη μαμά της ή τον μπαμπά της.
Άλλες φορές σκαρφαλώνει στην πλάτη, όποιου εκ των δύο αντέχει βραδιάτικο, και μεταφέρεται στο κρεβάτι της και γλαρωμένη επιμένει ότι δε θέλει να κοιμηθεί ενώ ήδη κοιμάται…
Μακάρι να μπορούσαμε να διαβάσουμε όλους τους φόβους των παιδιών, αν υποθέσουμε ότι ως προσωπικότητες έχουμε ξεμπερδέψει με τους δικούς μας φόβους – και μη βιαστείτε για αφορισμούς!
Μακάρι!
Και όπως λέει και ο λατρεμένος μου Παύλος Παυλίδης:
«Θα ‘ρθει μια μέρα που θ’ αφήσω αυτό το φόβο πίσω μου
θα γίνει δέντρο που θα παίζουν από κάτω τα παιδιά
θα ‘ναι ο καπνός από ‘να τρένο που σφυρίζει μακριά»
…
Όλα τα παιδιά το ίδιο ακριβώς κάνουν, τι τράβηξα για να κοιμηθεί μόνη της στο κρεβάτι της δεν μπορείτε να φανταστείτε. 'Οταν τα κατάφερα δεν το πίστευα, όταν έτυχε μετά να κοιμηθούμε μαζί ήταν πραγματικά ευτυχισμένη, 'ελαμπε ολόκληρη σαν να της είχα κάνει το πιό ωραίο δώρο. Τελικά αποφασίσαμε να γίνετε αυτό κάθε Σάββατο, και είμαστε όλοι καλά και ήσυχοι