Γιατί σκέφτηκα να χωρίσω ενώ ήμουν έγκυος

γράφει η Marnie Brodersen για το babble 

Αν μπορούσα να πάρω ένα χάπι και να χωρίσω, θα το κατάπινα χωρίς δεύτερη σκέψη – θα το έπαιρνα και ως δια μαγείας ο άντρας μου και εγώ θα μέναμε σε δικά μας σπίτια, θα σχεδιάζαμε τη δική μας ξεχωριστή πορεία. Μπορείτε να φανταστείτε την ιστορία, κι όμως εγώ ήμουν στα μισά της δεύτερης εγκυμοσύνης μου όταν αποφασίσαμε να χωρίσουμε με τον άντρα μου. Ακόμη και τώρα που τα γράφω, μου φαίνεται σαν ένας τρομερός εφιάλτης.

Όταν ανακοινώσαμε την απόφασή μας στην οικογένεια και τους φίλους μας τότε, μας πέρασαν για τρελούς και συχνά αναρωτιόμουν αν ήμασταν όντως. Είχαν ειπωθεί όμως πράγματα που δεν πιστεύω πως θα μπορούσαμε να ξεπεράσουμε. Ειλικρινά δεν θυμάμαι πολλές από τις λεπτομέρειες, μιας και η ψυχή μας κάνει πολύ καλή δουλειά στο να μας προστατέψει από όλες αυτές τις «κακές μνήμες», αλλά στην τελική αυτό που έγινε ήταν το εξής: τον αποκάλεσα ένα ρομπότ χωρίς αισθήματα και με αποκάλεσε εκείνη τη λέξη που λέμε για ένα θηλυκό σκυλί. Όπως είπα, τα σχόλια φαίνονται ανυπέρβλητα, αλλά ευτυχώς είχα άδικο.

Ελπίζω να μην γενικολογώ πολύ όταν λέω πως οι γυναίκες τείνουμε να είμαστε κακομαθημένες. Είναι στη φύση μας, ιδίως όταν είμαστε έγκυες. Ο άντρας μου είναι ένας πολύ γλυκός άνθρωπος, αλλά η κακομάθηση δεν είναι στη δική του φύση. Είχα πολύ περισσότερες ναυτίες στη δεύτερη εγκυμοσύνη μου παρά στην πρώτη και προσπαθούσα να φέρω βόλτα τις δουλειές μου ως ελεύθερος επαγγελματίας και ένα 18 μηνών αγόρι. Υπήρχαν μέρες που με λυπόμουν, αλλά ο άντρας μου δεν έδειχνε να καταλαβαίνει.

Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη, τον θυμάμαι να είναι πιο αφοσιωμένος. Έδειχνε να ασχολείται περισσότερο και να δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον στις λεπτομέρειες. «Α, είναι σε μέγεθος φασολακίου τώρα; Τι καλά!» μου έλεγε καθώς του διάβασα πολλά, πολλά βιβλία γονεϊκότητας με τα οποία είχα γεμίσει τη βιβλιοθήκη. Ίσως εγώ ωραιοποιώ την κατάσταση με το πρώτο μου μωρό, αλλά ένιωθα πως ήταν  τόσο ξεχωριστές εκείνες οι στιγμές. Σίγουρα, η εγκυμοσύνη δεν είναι ποτέ εύκολη, αλλά με θυμάμαι ευτυχισμένη… πραγματικά ευτυχισμένη.

Παρόλο που ένιωθα χειρότερα στη δεύτερη εγκυμοσύνη, ο σύζυγός μου δεν έδειχνε να νοιάζεται. Ξεκίνησα να είμαι passive-aggressive (παθητική-επιθετική) και να του παραπονιέμαι συνέχεια ενώ τελικά εκνευριζόμουν επειδή δεν «τσιμπούσε» και δε με ρωτούσε τι θα μπορούσε να κάνει.

Η νύφη μου είπε μια φορά πως η εγκυμοσύνη μπορεί να είναι μία εμπειρία που σε απομονώνει και εκείνο το διάστημα δεν το καταλάβαινα. Έχεις έναν άνθρωπο να μεγαλώνει μέσα σου. Πώς γίνεται να αισθάνεσαι μοναξιά; Κι όμως, ένιωθα πως είχα να αντιμετωπίσω τον κόσμο ολομόναχη.

Και τότε ξεκίνησαν οι φοβεροί καβγάδες μεταξύ μας. Ανταλλάξαμε περισσότερες προσβολές. Πληγώσαμε ο ένας τα αισθήματα του άλλου. Κλάψαμε, ξανά και ξανά. Έστειλα ένα email στα πεθερικά μου για να τους πω πως δεν θα ήθελα τα αγόρια μου να μεγαλώσουν πιστεύοντας πως έτσι είναι η αγάπη. Θα προτιμούσα να είμαστε χώρια αντί να τους κάνω να πιστέψουν πως η αγάπη κρύβει τόσο θυμό.

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, είχα ήδη αρχίσει να αισθάνομαι μετανιωμένη για πολλά σ’ εκείνο το σημείο. Ήθελα πολύ να αλλάξω την ιστορία μας. Όλοι έχουν μία ιστορία – πώς γνωρίστηκαν, πώς αρραβωνιάστηκαν, τον παραμυθένιο γάμο, όλα αυτά. Είμαι πολύ ρομαντική κατά βάθος και κάνω μαραθώνιους ρομαντικών κομεντί. Ήθελα να αλλάξω την ιστορία μας, αλλά η δική μας κάθε άλλο παρά ρομαντική ήταν.

Χωρίσαμε πολλές φορές κατά τη διάρκεια που βγαίναμε και ο άντρας μου περίμενε έξι μήνες για να μου ζητήσει να τον παντρευτώ αφού ζήτησε την άδεια του πατέρα μου. Τόλμησε να μην πέσει στα γόνατα όταν με ζήτησε (σοκ!). Θυμάμαι να πηγαίνω στο μπάνιο του ξενοδοχείου μας στην εξοχή και να κλαίω γι’ αυτό. Ξέρω πως ήταν χαζό, αλλά δεν μπορούσα να κρατηθώ.

Η ημέρα του γάμου μας ήταν ένας χαμός… στην κυριολεξία, μιας και το μπάνιο στο μικρό μας διαμέρισμα στο Λος Άντζελες αποφάσισε εκείνη τη μέρα να βουλώσει και να ξεχυθεί η αποχέτευση σε όλο το πάτωμα. Η στιγμή που μου έμεινε περισσότερο από εκείνη τη μέρα ήταν όταν ο άντρας μου με κουβάλησε με το νυφικό πάνω από το κεφάλι του για να με βγάλει από το διαμέρισμα, για να αποφύγω το βρωμερό ποτάμι από κάτω. Ήθελα λοιπόν να αλλάξω την ιστορία μας, αλλά όπως είναι φυσικό, κανείς δεν μπορεί να αλλάξει το παρελθόν.

Ποτέ μου δεν φανταζόμουν τι μπορεί να συμβαίνει πίσω από τις πόρτες σε άλλα σπίτια. Ένα πράγμα με το οποίο όλοι πιστεύω πως συμφωνούν είναι πως ο γάμος είναι σκληρή δουλειά. Το πράγμα για το οποίο ένιωθα άσχημα ήταν πως εμείς έπρεπε να παλέψουμε πολύ πιο σκληρά από τους άλλους και φαντάζομαι πως αυτό με έκανε μνησίκακη. Παρόλο που ήξερα πως ήταν αδύνατο, ήθελα να έχω την τέλεια ιστορία.

Όταν έφτασε ο καιρός να γεννήσω το δεύτερο παιδί μου, τον Declan, είχαμε χωρίσει οριστικά αλλά ακόμη μέναμε μαζί. Είχαμε συνειδητοποιήσει πως δεν θα μπορούσαμε με τίποτα να το κάνουμε αυτό από μόνοι μας, γι’ αυτό και υπομέναμε τον πόνο. Κοιμόμασταν σε ξεχωριστά κρεβάτια και φαίνεται πως το μόνο που μου έδινε δύναμη να συνεχίσω εκείνη την περίοδο ήταν οι μικρές κλωτσιές που με έβαζαν για ύπνο κάθε βράδυ. «Σ’ ακούω μικρούλη», θυμάμαι να ψιθυρίζω. «Η μαμά θα τα κάνει όλα καλά».

Η γέννα ήταν παράξενη σίγουρα. Τα νερά μου έσπασαν καθώς έμπαινα στο αυτοκίνητο για το μανάβικο και ήρθαν οι γονείς μου για να περιμένουμε όλοι να γεννήσω. Ο τοκετός δεν ήρθε, γι’ αυτό και κλείσαμε ένα ραντεβού με το γιατρό το επόμενο πρωί για να μου κάνει πρόκληση. Ήταν άβολο, καθώς όλοι μας στεκόμασταν τριγύρω, προσπαθώντας να δώσουμε όνομα σε ένα παιδί που όλοι φοβόμασταν πως θα είχε ψυχικά τραύματα ή πολύ χειρότερα θα αρρώσταινε από το άγχος που είχα στην εγκυμοσύνη μου. Ο άντρας μου και γω μαλώναμε για το όνομα εννιά μήνες, αλλά εκείνη τη μέρα τελικά ενέδωσε και με άφησε να διαλέξω. Μιας και είμαι και γω γενναιόδωρη, του επέτρεψα να διαλέξει το μεσαίο του όνομα. Ε μα δεν είμαι κανά τέρας.

Αφού γέννησα, συνέβη κάτι περίεργο. Ο άντρας μου έμοιαζε χαρούμενος. Δεν ξέρω γιατί περίμενα κάτι διαφορετικό, αλλά φαινόταν πραγματικά αισιόδοξος για πρώτη φορά εδώ και καιρό. Μου έδωσε ακόμη και ένα δώρο που είχα από πίσω του πολλή σκέψη παρά τα όσα είχαμε περάσει τον τελευταίο χρόνο.

Ήταν σίγουρα παράξενο που φέρναμε στον κόσμο ένα μωρό που πιστεύαμε πως θα μεγάλωνε σε ένα σπίτι που ήταν χωρισμένο στα δύο, αλλά καταφέραμε να το αντιμετωπίσουμε. Ήρθαμε περισσότερο κοντά από ποτέ, όπως και έπρεπε. Γεννήθηκε από την ανάγκη, επειδή, όπως κάθε μητέρα γνωρίζει, χρειάζεται ένα ολόκληρο χωριό για να μεγαλώσει ένα μωρό… ή τουλάχιστον δύο γονείς που δεν τρώγονται όλη την ώρα.

Οι αλλαγές ήταν μικρές αλλά σημαντικές. Με βοηθούσε περισσότερο με τις δουλειές του σπιτιού και με τα παιδιά. Και παρά τις τρομερές αυπνίες μου, παραπονιόμουν λιγότερο. Οι ισορροπίες είχαν και πάλι αποκατασταθεί και ήταν μία ήρεμη περίοδος (κάτι που δεν ισχύει πάντα σε ένα σπίτι με ένα νεογέννητο!). Όσο δύσκολο και αν μου ήταν να το αντιμετωπίσω, άρχισα να συνειδητοποιώ πως το άγχος μου και η διαρκής μου γκρίνια έπαιξαν σημαντικό κομμάτι στη ρήξη της σχέσης μας. Δεν είμαι σίγουρη γιατί δεν το είχα προσέξει όσο ήμουν έγκυος, αλλά όπως λένε, κάλλιο αργά παρά ποτέ. Είχα φορτώσει τα προβλήματά μας όλα επάνω στους δικούς του ώμους και αφότου αυτό διορθώθηκε ξεκίνησε η διαδικασία της «επούλωσης». Φυσικά οι καρδιές και τα όνειρα ήταν ακόμη πληγωμένα ως ένα βαθμό, αλλά είχαμε αφήσει στην άκρη τις διαφορές μας για αυτό το όμορφο και, ευτυχώς, υγιέστατο αγοράκι.

Συνεχίσαμε ακόμη και τις συναντήσεις μας με μία σύμβουλο γάμου που είχαμε επισκεφτεί πολλές φορές στο παρελθόν και η οποία γνώριζε όλη την οδυνηρή μας ιστορία. Μακάρι να μπορούσα να πω πως όλο αυτό ήταν μια αστραπή και πως ξαφνικά ο κόσμος γέμισε μονόκερους κι ουράνια τόξα, αλλά βρισκόμασταν απλά σε ένα μαγαζί με τάκος όταν είπα «Θα πρέπει να συνεχίσουμε τη συμβουλευτική». Και τότε άστραψαν τα μάτια του συζύγου μου και συμφώνησε. Τελικά, ήταν μια ήρεμη, απλή στιγμή που άλλαξε τις ζωές μας.

Η θεραπεύτριά μας μας ενθάρρυνε να κάνουμε μικρά βήματα, κάτι που είχε μια δόση ειρωνείας με ένα μικρό παιδί στο σπίτι. Ήταν σαν να μαθαίναμε και μεις να περπατάμε πλάι στον γιο μας.

Ως και σήμερα, ακόμη δεν ξέρω πώς τα καταφέραμε, αλλά καταφέραμε να βγούμε δυνατοί και πιο ενωμένοι ως ζευγάρι. Η θεραπεύτριά μας μας αποκαλεί το «ζευγάρι θαύμα», μιας και γνώριζε όλες τις προσβολές και τα σχόλια που είχαμε ανταλλάξει μεταξύ μας.

Είμαστε ευγνώμονες που το διαζύγιο ήταν μια τόσο δύσκολη και ακριβή επιλογή εκείνο το διάστημα. Αν υπήρχε χάπι, θα το είχαμε πάρει. Και δεν θα μαθαίναμε ποτέ πως θα μπορούσε να γεννηθεί τόση ομορφιά μέσα από τόσο πόνο.