Mummy Bullying: ναι, έπεσα θύμα του!

Είναι πολύ της μόδας τώρα τελευταία να μιλάμε για το bullying στα σχολεία. Είναι ένα θέμα που τουλάχιστον αγγίζει όλες τις μαμάδες, ακόμα κι αν δεν έχουμε όλες την ίδια γνώμη. Είναι ένα πρόβλημα που υπάρχει από τότε που υπάρχουν παιδιά και σχολεία, αλλά τουλάχιστον μέχρι που τελείωσα εγώ το σχολείο δεν το πολυσυζητούσαμε. Τώρα επιτέλους το αγγίζουμε και προσπαθούμε -οι περισσότερες- να μάθουμε στα παιδιά μας να σέβονται τα άλλα παιδάκια και τη διαφορετικότητα. Να σέβονται τη γνώμη και την ύπαρξη των άλλων γύρω τους. Όμως ξεχνάμε συχνά ότι τα παιδιά δεν μαθαίνουν με τα λόγια αλλά με το παράδειγμα.

Την ίδια στιγμή που κάνουμε μάθημα στα παιδιά μας περί σεβασμού, κρίνουμε και κατακρίνουμε τις άλλες μαμάδες ανεξέλεγκτα. Όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε και κυρίως όπου μπορούμε να μιλήσουμε χωρίς να μας βλέπουν – όπως στο ιντερνετ- γινόμαστε θύτες και θύματα mummy bullying. Κάθε θέμα είναι μια καλή ευκαιρία. Ξεκινάμε από το θηλασμό και τον φυσιολογικό τοκετό -μακράν τα αγαπημένα μας – και συνεχίζουμε με ότι μας παρουσιαστεί. Με τα σχολεία, τις παιδικές χαρές, τις πιπίλες, τα νάνι, τα χρώματα των ρούχων, τα πεθερικά, το θέμα των πάρτυ. Συνεχίζουμε ασταμάτητα να κατακρίνουμε κάθε μαμά που θα μας πει τη γνώμη της, από τη στιγμή που θα μας δείξει φωτογραφίες από τα βαφτίσια του κανακάρη της μέχρι τη στιγμή που θα μας διηγηθεί μια ιστορία από τη μέρα που εν λόγω κανακάρης πάει στο στρατό.

Είχα πρόσφατα νοσηλευτεί για δύο εβδομάδες με βαριά πνευμονία. Χρειάστηκε να πάρω φάρμακα που δεν ήταν συμβατά με το θηλασμό, σύμφωνα με τη γνώμη της ομάδας γιατρών που με παρακολουθούσε. Αποφάσισα να κρατήσω το μωρό μαζί μου στο δωμάτιο – κάτι που μπορεί και να μην είχε ξαναγίνει στο νοσοκομείο – για να το αποθηλάσω μαλακά, να δοκιμάσει για πρώτη φορά μπιμπερό και να πάρω τα βαριά φάρμακα την επόμενη μέρα. Είχα ταραχτεί πολύ αλλά το είχα αποφασίσει. Το απογευματάκι μπήκε στο θάλαμο μια γλυκύτατη νοσηλεύτρια που όπως όλες πέσαν με τα μούτρα πάνω στη μικρούλα και με ρώτησε γιατί την έχω μαζί μου. Όταν της εξήγησα με συγχάρηκε λες και είχα κάνει κάτι καταπληκτικό που θήλαζα.

Ήδη από το σχόλιό της αυτό μπλόκαρα. 

Μετά άρχισε να μου συστήνει να συνεχίσω το θηλασμό, παρά την γνώμη των γιατρών κι αν μή τί άλλο να πάρω θήλαστρο, να το βγάζω και να συνεχίσω το θηλασμό μόλις βγω από το νοσοκομείο. Εκεί κάπου άρχισα κι εγώ να κλονίζομαι και να μετανιώνω για την απόφασή μου. Όταν το συζήτησα με τους γιατρούς, εκείνοι με είπαν ότι είναι κάτι εφικτό, αλλά ότι δεν το συστήνουν λόγω του ότι ο οργανισμός μου χρειάζεται απόλυτη ξεκούραση για να συνέλθει. Πήρα λοιπόν κι εγώ τα χαπάκια για να μου κοπεί το γάλα, έφυγε και το μωρό από κοντά μου την επόμενη μέρα και άρχισε η βαριά αντιβίωση. Μαζί της άρχισε κι ένας γολγοθάς τύψεων. Κάθε φορά που έπρεπε να μου αλλάξει τον ορό η συγκεκριμένη νοσηλεύτρια άρχιζε επίσης και μια λογοδιάρροια έμμεσων κατηγοριών. Δεν με ρώταγε πώς αισθάνομαι, αλλά πώς αισθάνεται το μωρό μου που είναι στο σπίτι «μόνο του» και που θα του λείπει απίστευτα η μαμά του μιας και δεν θηλάζει πιά.

Ήταν τέτοια η ψυχολογική μου κατάσταση που παρά τα φάρμακα το γάλα δεν μου κόπηκε καθόλου. Συνέχισα να έχω μέχρι που γύρισα στο σπίτι και ξαναθήλασα τη μικρή μου κανονικά. Τρεις μέρες μετά, την ώρα του βραδινού θηλασμού, εξήγησα στην 11,5 μηνών κόρη μου ότι η μανούλα έχει κουραστεί πολύ κι ότι χρειάζεται να γίνει καλά. Της είπα ότι θα πίνουμε αγκαλίτσα το γάλα από το μπιμπερό.

Την άλλη μέρα το πρωί δεν είχα πια σχεδόν καθόλου γάλα και δεν ξαναθήλασα.

Δεν κατάλαβα αμέσως ότι είχα πέσει θύμα mummy bullying, γιατί ως κλασική μαμά έχω τις τύψεις στο τσεπάκι μου και θεωρώ ότι πάντα κάπου φταίω εγώ. Δεν είχα καν συνειδητοποιήσει ότι είχα πέσει θύμα mummy bullying όχι μόνο από τη συγκεκριμένη νοσηλεύτρια-μαμά και κατά τ’ άλλα γλυκύτατη κοπέλα, αλλά κι από όλες τις μαμάδες που λένε τη γνώμη τους παντού, κρίνουν και κατακρίνουν ανεξέλεγκτα κι έχουν βγάλει τις μαμαδοσύνες τους για να τις μετρήσουν.

Το να είσαι μαμά δεν είναι διαγωνισμός ούτε θα πάρουμε κανένα καλό βραβείο στο τέλος. Το γεγονός ότι θήλαζα επί δωδεκάωρα και είχα την υπομονή να μην τα παρατήσω μέχρι να πάρει μπρος η μηχανή δεν με κάνει καλύτερη μαμά από την κολλητή μου που θήλασε 40 μέρες. Το γεγονός ότι εκείνη κατάφερε την κορούλα της να πετάξει την πιπίλα, ενώ η δική μου κόρη δεν την αποχωρίζεται με τίποτα, δεν την κάνει καλύτερη μανούλα από εμένα. Ας σταματήσουμε λοιπόν όλες αυτές τις κρίσεις που βάζουν το διαφορετικό στο στόχαστρο και επιβραβεύουν το όμοιό μας.

Δεν έχω τίποτα κατά της ενημέρωσης, ίσα ίσα που πρέπει όλοι οι γονείς να μάθουν τα προτερήματα και ελαττώματα κάθε επιλογής τους που αφορά στα παιδιά τους. Αλλά το mummy bullying δεν είναι ενημέρωση, όπως δεν είναι κι ενημέρωση τα επιφωνήματα θαυμασμού και τα μπράβο σε κάθε μανούλα που θήλασε, που γέννησε φυσιολογικά, που δεν δέχτηκε επισκληρίδιο, που οργάνωσε το τέλειο παιδικό πάρτυ με όλα «απ’τα χεράκια της».

Ας μάθουμε στα παιδιά μας να δέχονται και να αγαπάνε το διαφορετικό παιδάκι, όπως εμείς δεχόμαστε κι αγαπάμε τη διαφορετική μανούλα.

μαμά Άρτεμις

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com