Η πιο όμορφη ηλιαχτίδα στο σκοτάδι μου!

Η ιστορία της Αναστασίας

Μετά από τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα μου όταν ήμουν έγκυος 7 μηνών (ενώ όλο τον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης μου τον έβγαλα να πηγαίνω να τον βλέπω στην εντατική… με την πίεση να μην κατεβαίνει κάτω από 16), το μόνο πράγμα που με έκανε να ελπίζω και να είμαι δυνατή ήταν ο ερχομός του γιου μου!

Στις 12-1-12, λοιπόν, 7 το πρωί ξεκινήσαμε με τον άνδρα μου να κάνουμε εισαγωγή στο ΙΑΣΩ. Το προηγούμενο βράδυ φυσικά δεν έκλεισα μάτι… πως να κλείσεις άλλωστε!!!

Είχα τόση λαχτάρα να τον δω… μετά και από όσα περάσαμε μαζί…

Ο άντρας μου ανέλαβε τα χαρτομάνια για την εισαγωγή και εμένα με πήραν για να με ετοιμάσουν. Σε ένα δωματιάκι ήμουν, η αναμονή ήταν μεγάλη, ο χρόνος μου φαινόταν ατελείωτος… ήθελα να έρθει η στιγμή! Αφού έπιανα τον εαυτό μου να γελάω!

Ώσπου ήρθε μια κοπελιά, με εξέτασε, μου έκανε καρδιογράφημα, αφού πρώτα έβγαλα τα ρούχα και μου έδωσαν να φορέσω τη γνωστή ρομπίτσα του τρελού που δένει πίσω (ξυρισμένη ήμουν ήδη από το σπίτι), μετά ήρθε και μια άλλη νοσηλεύτρια για να μου κάνει το κλίσμα.. ακόμα και αυτό μου φάνηκε μια χαρά που με είχε αγχώσει τόσο..!

Αργότερα ήρθε να με πάρει ένα παλικάρι με το καροτσάκι…. εκεί μπορώ να πω αγχώθηκα για τα καλά… αλλά το άγχος αυτό μου το πήρε η μαία μου… όταν με πήγε σε άλλο δωμάτιο που με περίμενε. Μια φανταστική γυναίκα που ποτέ δεν θα ξεχάσω και θα την ευγνωμονώ πάντα… για την σιγουριά, την ασφάλεια και την γνώση που μου έδωσε για τα πάντα… για την διαδικασία του τοκετού, για την φροντίδα του μωρού μου, για όλα! Πρώτη φορά την είχα δει και με είχε δει κι όμως ήταν η επικοινωνία μας σαν να γνωριζόμασταν χρόνια!

Μου έβαλε την πεταλούδα για τους ορούς, τον καθετήρα και μετά από αρκετή ώρα ήρθε ο τύπος να μου κάνει την επισκληρίδιο… αχ!!!! Η πεταλούδα κ αυτό με πέθαναν από τον πόνο… εκείνη τη στιγμή μόνο βέβαια ευτυχώς!

Η μαία μου μου έβαλε τεχνικούς πόνους να αρχίσει η διαδικασία…

Ξέχασα να πω πως ήμουν ήδη 39 εβδομάδων και 7 ημερών… η περίπτωση μου ήταν δύσκολη γιατί ο μικρός ήταν στο στομάχι μου, αν και είχε γύρισει και ερχόταν και στραβά ενώ είχε 3πλη περιτύλιξη….

Σταδιακά έμπαινε να με δει και ο ανδρουλης μου μέσα στην χαρά αλλά και την αγωνία…

Θυμάμαι πως το άγχος μου ήταν πως θα έρθουν οι δικοί μου και πότε γιατί ερχόντουσαν από Εύβοια (η μανα μου ο αδερφός μου και η αδερφή μου), παρα η γέννα και η εξέλιξη της, είχα εμπιστοσύνη απόλυτη στη γιατρό μου.

Κάποια στιγμή πέρασε να με εξέτασει και η γυναικολόγος μου… με είχε προετοιμασει από το ιατρείο στην τελευταία μου επίσκεψη πως η περίπτωση μου ήταν από τις δύσκολες που η κατάληξη ήταν καισαρική… αλλά με προέτρεπε όπως και η μαια να το προσπαθήσουμε φυσιολογικά.

Οι πόνοι δυνάμωναν που και που αλλά αποτέλεσμα κανένα.. επομένως με την δική μου επιμονή προετοίμασαν το χειρουργείο…. για καισαρική!

Η πίεση μου ήταν στο 11 σταθερά, ήμουν και καλά… λίγη αγωνία είχα μόνο να είναι καλά το μωράκι μου… ώσπου ήρθαν να με πάρουν για χειρουργείο… εκεί μου έκαναν πιο δυνατή δόση επισκληριδιου.. η μαια πάντα στο προσκεφάλι μου να μου μιλάει για άσχετα θέματα για να μη με πιάσει πανικός και να ξεχνιέμαι, θυμάμαι εκεί ανεβασα 14 πίεση.

Μου έκαναν τεστ για το αν αισθάνομαι κάτι… εγώ είχα μουδιασει εντελώς… ήρθε η γιατρός μου, μου έβαλαν αυτό το απαίσιο παραβάν μπροστά στα μούτρα μου (μπορώ να πω αυτό με άγχωσε πιο πολύ) και άρχισε η διαδικασία…

Αριστερά μου είχε ένα μεγάλο ρολόι, 11:45 άρχισαν να με ανοίγουν… στο διάστημα του 5λεπτού άκουσα να γεννιέται ένα άλλο μωρό στο διπλανό δωμάτιο και συγκινήθηκα… Μου είπε η μαια «Καλά, χαζή είσαι; Κράτα τα κλάματα για το δικό σου μωράκι… Σε λίγο!» και της γέλασα…

11:50 άκουσα το πιο όμορφο κελάηδισμα της Ζωής μου…. το κλάμα του γιου μου! (Θυμάμαι όταν μου τον έβγαζαν, προφανώς, ένιωθα σαν να μου ξερίζωναν τα σωθικά, μεγάλη πίεση και τράβηγμα)

Μου έλεγαν όλοι στο χειρουργείο «Να σου ζήσει!» και εγώ ξεψυχισμένα από τη συγκίνηση έλεγα «Ευχαριστώ! Σας ευχαριστώ όλους!!«

Δεξιά μου ήταν η ζυγαριά… εκεί μου τον ζύγισαν, μου τον καθάρισαν και μου τον έδωσαν για να τον καλωσορίσω «Ομορφαντρα μου» του είπα «καλώς όρισες«, του έδωσα ένα φιλί και του είπα «Επιτέλους σε βλέπω!!!» και αυτό με κοίταγε με μάτια ορθάνοιχτα…

Τον πήραν να τον δείξουν στον μπαμπά και τους δικούς μας…. Η μαια μου έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο «Συγχαρητήρια κοριτσάκι μου, είναι κούκλος» μου είπε.

Ανυπομονουσα να με τελειώσουν… με εραβαν για αρκετή ώρα… νόμιζα ότι αισθανόμουν σαν πόνους μετά και μου έκαναν άλλη μια μικρή δόση… μετά στην ανάνηψη μου ερχόταν ο πιο γλυκός ύπνος…. αλλά με ενοχλούσαν να μου παρουν την πίεση, να μου δείξουν πως θηλαζεις το μωρό… και δεν έκλεισα μάτι.. φυσικά κουτσοκοιμηθηκα μετά από 2 μέρες….

ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ το Θεό για τον άγγελο που μου έστειλε, όπως επίσης και την υπέροχη αυτή μαια που δεν με άφησε λεπτό και μου στάθηκε όσο κανείς άλλος!!!!!!!!

Αλεξάνδρα Νεράιδα… το κατάλληλο επίθετο στον κατάλληλο άνθρωπο, πραγματική νεράιδα!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com