Χρωματιστά συναισθήματα!

Την Κυριακή του Πάσχα πηγαίναμε στους γονείς του άντρα μου, οδηγούσα εγώ. Κλασσικά όπως πάντα έβαλα μουσική, ραδιόφωνο. Πίσω στο κάθισμα ο Κωστής 4 ετών παρά κάτι και δίπλα του ο άντρας μου ο Αλεξ. Το ραδιόφωνο έπαιζε ενα κομμάτι άσχετο. Δεν το ήξερα. Με το που τελειώνει ξεκινάει ένα άλλο λίγο «χαζοχαρούμενο» να το πω;;!

Ρωτάει ο Αλεξ: «Κωστή, τι χρώμα είναι αυτό το τραγούδι;«

Μετα από λίγα δευτερόλεπτα ακούω τον Κωστή να λέει «πράσινο!«

Το επόμενο τραγούδι ήταν ένα «λυπητερό» (καταλαβαίνετε φαντάζομαι πανω κάτω τι εννοώ) στο οποίο ο Κωστής στην ίδια ερώτηση απάντησε με σιγουριά «μπλε«. Μου εξηγεί χαμηλόφωνα ο Αλεξ οτι και σε ένα αλλο τραγούδι των cure που άκουσαν την προηγούμενη ημέρα οι δυό τους, πάλι είχε δώσει το μπλε χρώμα, ενώ σε ένα άλλο σαν φλαμένκο είχε πει «κόκκινο». Κουφάθηκα! Είπα να το συνεχίσω… Πραγματικά σε όλα όσα είχαν λίγο μελαγχολική μελωδία ο Κωστής τα χρωμάτισε μπλε! Και όλα τα υπόλοιπα τα χρωμάτιζε με το πιο αντιπροσωπευτικό χρώμα. Ένα κομμάτι αδιάφορο, χωρίς ιδιαίτερα φωνητικά- από αυτά που τώρα τα ακούς μετα τα ξεχνάς- είπε «καφέ». Μετά ζήτησε ενα τραγούδι απο ενα cd που μας αρέσει και στους δυο, system of a down… Metal. Στο μοναδικό κομμάτι που εκτός από πολύ δυνατό, είναι και λίγο μελαγχολικό, το χρώμα ήταν μωβ!! Δεν πίστευα το πόσο ταιριαστό ήταν το μωβ σ’ αυτό το κομμάτι (chop suey)!!

Δοκιμάστε το!! Πιθανότατα μετά από κάποια στιγμή ίσως κουραστούν και πετάνε απλά άσχετα. Εγώ είμαι πεπεισμένη πως τα παιδιά έχουν κάποια τρομακτική ικανότητα να χρωματίζουν τα συναισθήματα που τους προκαλεί η μουσική!!!!

μαμά Αθανασία

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com