Η διαφορά στην γέννηση των δυο αγγέλων μου!

Θα ηθελα να μοιραστω τις 2 πιο γλυκιες ιστοριες τις ζωης μου!

Ιστορια πρωτη

Εμεινα εγκυος τον Μαιο του 2013. Oι πρωτοι μηνες ηταν αρκετα δυσκολοι… Eμετοι, ζαλαδες, ναυτιες, αποκολληση… Mολις μπηκαμε στον πεμπτο ειχαμε και συσπασεις. Mε πολυ μαγνησιο, ξεκουραση, υπομονη φτσασαμε στον 9ο. Jεχασα να αναφερω οτι απο τον εβδομο ειχα διαστολη!

Στις 15-02-2013 κατα τις 9:30 πηγα στο νοσοκομειο σε συνεννοηση με την γιατρο μου για προετοιμασια, μιας και ειχαμε σχεδον 2,5 διαστολη… Πηγα μες την τρελη χαρα με τον αντρουλη μου με τα πραγματα μας, μιας και ξεραμε οτι μεχρι την επομενη θα ειχαμε το αστερακι μας αγκαλιτσα…

Πηγαινω κανω νον στρες και μου λενε οτι ειμαστε σε καλο δρομο. Κανουμε την προετοιμασια και ευτυχως τα ειχα καταφερει με το ξυρισμα, το κλυσμα δεν το γλυτωσα. Ξαναπηγαινω στο δωματιο και μου λενε να κοιμηθω γιατι θα εχω δυσκολη μερα. Μου εβαλαν το υποθετο και περιμενα… Το ματι γαριδα! Ο αντρας μου ολο «Κοιμησου» και «Κοιμησου» ηταν… Στο τελος κοιμηθηκε και ησυχασα!

Κατα τις 2 το βραδυ αρχισα να εχω τα πρωτα πονακια… Ισα ισα που τα ενιωθα.

Κατα τις εξι το πρωι τα πονακια ηταν πονοι και ξαναμπαινω στο μηχανημα… Ολα καλα!

Στις 9 το πρωι οι πονοι ηταν πονοι πονοι και μπηκα παλι στο μηχανιμα… Δεν εδειχνε την πραγματικη ενταση των συσπασεων και ενω πονουσα νομιζαν οτι τους εκανα πλακα… Οταν το ξαναεβαλαν καταλαβαν οτι το εννοουσα… Ομως οι πονοι ερχονταν διπλοι ο ενας μετα τον αλλον, οσο περνουσε η ωρα τοσο δυναμωναν και ηταν πιο συχνοι…

Κατα τις 10:30 ζηταω να ερθει μεσα ο αντρουλης μου… Ερχεται και μου κραταει το χερι… Η γιατρος μου μου τριβει την πατουσα για να με βοηθησει και κατα τις 12 παιρνει τους γιατρους γιατι κοντευαμε να γεννησουμε…Ο αντρουλης μου να μου κραταει το χερι και να τρελαινεται που με εβλεπε να ποναω τοσο πολυ…

12:25 εσπασαν τα νερα… Ενιωσα ενα εντονο τσουξιμο και σαν να ηθελα να κανω κακα μου…

Με σηκωνουν απο το κρεβατι για να κατσω στην καρεκλα, εγω φωναζα «Πιαστε τον μπεμπη, βγαινει! Δεν μπορω να κατσω, θα του πατησω το κεφαλι!» και αλλα τετοια… Με το ζορι εκατσα…

12:28 η γιατρος μετα απο μια κραυγη δικια μου επιασε τον μπεμπουλη μας στον αερα και εκεινη την στιγμη ακουσα τον πιο ομορφο ηχο… Το πρωτο του κλαμα! Τον ειδα που τον ειχε η γιατρος και δεν μπορουσα να το πιστεψω οτι μολις ειχα γεννησει τον αγγελο μας…

2890 και 50 εκατοστα.

Ο αντρας μου ηταν στην πορτα γιατι δεν προλαβε να αποστειρωθει και να ετοιμαστει και γελαγε, δακρυζε…

Ωσπου να το καθαρισουν ειχαν ετοιμασει και εμενα… Ευτυχως δεν χρειαστηκα ραμματα…

Μολις τον πηρα αγκαλια, ετρεχαν δακρυα απ τα ματια μου… Ηρθε ο αντρας μου κοντα και κοιταζαμε τον μπεμπακο μας… Ηταν η πιο γλυκια στιγμη της ζωης μου… Και μετα απο λιγη ωρα ο παιδιατρος… Εγω σηκωθηκα πηγα εκανα μπανιο και μετα μου τον εφεραν στο δωματιο!

Ιστορία δεύτερη

3 μηνες μετα την γεννηση του μπεμπουλη μας κι ενω ετρεχα με δουλεια, μωρο, σπιτι και να ψαχνομαι για την βαφτιση… Ειχα καθυστερηση… Για εγκυμοσυνη ουτε που μου περασε απο το μυαλο οτι υπηρχε πιθανοτητα… Και ομως! Πηγα στον γιατρο μεσα Ιουνιου και με το που εβαλε τον υπερηχο την ειδαμε! Ακουσαμε καρδουλα, παθαμε την πλακα μας! Ηταν πολυ νωρις…

Τρομοκρατηθηκαμε, φοβηθηκαμε….

Υπηρχε ενα μικρο αιματωμα κοντα στο νινακι μας και επρεπε να μεινω λιγο ξαπλα… Εμετους ειχα μεχρι που γεννησα… Καναμε την βαφτιση του γιου μας οταν ημουν 5 μηνων εγκυος… Ενα μηνα μετα μετακομισαμε σε αλλο σπιτι…

Λιγο η κουραση, λιγο το αγχος, ειχα πονακια και πηγα στον γιατρο… Με βλεπει, ειχα συσπασεις και διαστολη… Καναμε ενεσεις για τους πνευμονες της μπεμπας μας, επαιρνα τα χαπακια μου και ακινησια μεχρι που γεννησα…

Στις 16-2-2014 ειχαμε τα πρωτα γεννεθλια του γιου μας… Το επομενο βραδυ πεφτω να κοιμηθω και στις 4 τα ξημερωματα ξυνησα γιατι ειχαν σπασει τα νερα…

Ξυπναω τον αντρα μου, ντυνομαστε και ξεκιναμε για το νοσοκομειο… Στην διαδρομη πηραμε και καφεδακι…

4:30 φτασαμε στο νοσοκομειο. Με βλεπει η γιατρος και ειχα διαστολη 3. Μεχρι να ανεβω εναν οροφο με ανσανσερ παρακαλω και να αλλαξω ρουχα και παω στην αιθουσα (10 λεπτα δηλαδη), εφτασα διαστολη 7…

Πονους ελαχιστους!

7 το πρωι γεννησα την μπεμπα μας με 3 ωθησεις τυλιγμενη με τον ομφαλιο λωρο φυσιολογικα χωρις τεχνητους πονους, ουτε επισκληριδιο….

Ηταν τελεια!

3510 και 52 εκατοστα. Κουκλα σαν τον αδερφο της!

Τωρα το αγορακι μας ειναι 15 μηνων και η μπεμπουλα μας σχεδον 3 μηνων, ειμαι πολυ χαρουμενη που τα εχω και πηγαν ολα καλα!

μαμά Λαμπρινή

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com