Να προσέχετε τα παιδιά σας…
Είμαι μαμά και έχω ένα γιο 3 ετών…
Η ιστορία όλη ξεκίνησε όταν γέννησα τον γιο μου… Ένα απίστευτο άγχος μην μου τον πειράξει κανείς, μην τον ακουμπήσει κανείς… Μα γιατί τόσο άγχος, τι μπορεί να πάθει; Πολλά μπορεί να πάθει… πολλά από ανθρώπους που ούτε το περιμένεις…
Όταν ήμουν μικρό παιδί περίπου 7-8 ετών με έπαιρνε η γιαγιά μου και πηγαίναμε επίσκεψη σε κάποιους συγγενείς λίγο έξω από την Αθήνα, σε αυτό το σπίτι ζούσαν ένα ανδρόγυνο και τα δυο τους παιδιά, δυο κορίτσια περίπου 12 ετών. Αυτό που μου έχει μείνει στο μυαλό είναι μόνο εικόνες, μια εικόνα να κλείνει η πόρτα του δωματίου και να μένω μόνη με τα κορίτσια… Μια εικόνα η μια να φυλάει τσίλιες, μια εικόνα η άλλη να μένει γυμνή… μια εικόνα ότι τα γεννητικά της όργανα μόλις είχαν ξεκινήσει να βγάζουν τρίχες…μια εικόνα που ντρέπομαι να περιγράψω… Μια εικόνα να μπαίνει η μάνα τους μέσα και να λέει «Αν το ξανακάνετε, θα τον πω στον πατέρα σας» και να ξανακλείνει η πόρτα… Μια εικόνα με το δώρο μου (συνήθως παραμύθια) επειδή ήμουν καλό και συνεργάσιμο παιδί… Και η χειρότερη εικόνα όταν επέστρεφα στο σπίτι, να βάζω τον ξάδελφο μου (μικρότερο από έμενα) να κάνει σε έμενα ότι μου έκαναν αλλά δυστυχώς δεν θυμάμαι τι δώρο του έδινα…
Αυτά νόμιζα ότι είχα καταφέρει να τα βγάλω από το μυαλό μου, αλλά γεννώντας τον γιο μου κατάλαβα ότι απλά τα είχα θάψει που βαθιά με αποτέλεσμα το τελευταίο δίμηνο να μου έχει γίνει έμμονη ιδέα, να είναι η πρώτη μου σκέψη όταν ξυπνώ και η τελευταία όταν κοιμάμαι… Μην μου πειράξει κανείς το παιδί… Και μετά όλες αυτές οι εικόνες…
Κατάλαβα ότι χρειάζομαι βοήθεια… Φυσικά και δεν είχα μιλήσει σε κανέναν ποτέ, ούτε τότε στους γονείς μου που θα μπορούσα να το είχα κάνει γιατί τους είχα πάντα πολύ κοντά μου. Ένα βράδυ εκεί που κουβέντιαζα κάτι με τον άντρα μου, με έπιασαν τα κλάματα και το μόνο που έλεγα είναι χρειάζομαι βοήθεια, φοβάμαι μην πειράξει κανείς το παιδί… Έκλαιγα με λυγμούς και το μόνο που έκανε ήταν να με κρατά αγκαλιά και να μην ρωτήσει τίποτα… Αφού πέρασε μια ώρα με ρώτησε αν φοβάμαι μην πειράξει κανείς σεξουαλικά το παιδί… Εκεί το κλάμα έγινε αφόρητο και κατάλαβε τι είχε συμβεί… Το μόνο που ρώτησε είναι «Σου έχει συμβεί κάτι;» Μετά από πολύ ώρα άρχισαν να βγαίνουν κουβέντες…
Ντρεπόμουν πολύ να του πω τι μου είχε συμβεί… Φοβόμουν μη με σιχαθεί… Με άκουσε με υπομονή και το μόνο που μου είπε είναι «Να πάρεις βοήθεια από ένα ψυχολόγο αφού το έχεις ανάγκη, σε ευχαριστώ πολύ που μου το είπες» και προσπάθησε να μου βρει ένα θετικό ότι θα είμαι πιο υποψιασμένη με το παιδί μας… Με είχε αγκαλιά και του έλεγα «Δεν θα με χωρίσεις, δεν με σιχαίνεσαι;» Απλά γέλασε και μου είπε «Τι λες βρε αγάπη μου;«
Το μεγαλύτερο σοκ ήρθε όταν μου είπε μια δική του ιστορία για τα παιδικά του χρόνια πιο ήπια βέβαια, αλλά και αυτή με σεξουαλική παρενόχληση στον ίδιο… Την επόμενη μέρα ήμουν αρκετά ανακουφισμένη αλλά και πολύ αμήχανη απέναντι του…
Μου είναι πολύ δύσκολο να πάρω βοήθεια και κυρίως να τα πω σε έναν ‘’άσχετο’’ άνθρωπο… Έκανα 25 χρόνια να το αποδεχτώ και να το εκμυστηρευτώ… Πώς θα πω τώρα αυτό σε ψυχολόγο; Ντρέπομαι πολύ! Θα το κάνω όμως σύντομα. Μέσα μου έχω κάπως συγχωρέσει αυτά τα κορίτσια γιατί και αυτές παιδιά ήταν που προφανώς ζούσαν κάποιες καταστάσεις που τις μετέφεραν και σε έμενα… Την μάνα τους όμως την σιχαίνομαι και να πεθάνει μου είναι αδιάφορο τελείως… Από τότε (αυτό έγινε 3-4 φορές) δεν τους έχω ξαναδεί και ούτε θέλω… Ξέρω ότι και οι δυο τους έχουν κάνει οικογένεια. Αυτό που θέλω να δουλέψω είναι πώς θα προφυλάξω το παιδί μου χωρίς να έχω εμμονές και πώς θα τον μάθω να με εμπιστεύεται απόλυτα και να ξέρει ότι οτιδήποτε του συμβεί θα είμαι εκεί να τον ακούσω και να τον προστατεύω..
Μια συμβουλή…
ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ! ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΚΑΙ ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ.. ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ…
Λυπάμαι για ότι πέρασα αλλά ήρθε ο καιρός ολο αυτό να με κάνει πιο δυνατή…
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Κατσε ρε κοπελια...αυτο που μπορει να εννοηθει σαν σεξουαλικη παρενοχληση ειναι η συμπεριφορα σου απεναντι στον ξαδερφο σου..τα συναισθηματα που εχεις μπορει να ονομαχονται και τυψεις..το χεις σκεφτει;;οχι τα κοριτσια επραξαν σωστα αλλα οντως οπως ειπαν κ αλλες μπορει να ηταν πειραματισμος λογω ηλικιας που καλως η κακως υφισταται..
Σε καταλαβαίνω και σε νιώθω απόλυτα. .. πίστεψέ με.... Αυτο εχω να πω μονο... σε πονάω , σε νιώθω, σε αισθανομαι...
Στα 15 με βιασε ο ξάδερφος μου. Θα σας πω άλλη φορά την ιστορία. Το θέμα είναι οτι συνηθως περιστατικα κακοποίησης συμβαίνουν στο οικογενειακο περιβάλλον. Για αυτό προσοχη!!!
όταν ήμουν κάπου 9-10, είχα μια φίλη πιο μεγάλη, 12-13. Εγώ τελείως παιδάκι...αυτή όμως προφανώς είχε ήδη έντονο ενδιαφέρον για τα σεξουαλικά θέματα. Έτσι με έβαζε να παίζουμε διάφορα πονηρά παιχνίδια, π.χ. "το γιατρό" ή ότι είμαστε αντρόγυνο και θέλουμε να κάνουμε παιδί. Ούτε που θυμάμαι πια τι κάναμε, πάντως δεν με τραυμάτισε καθόλου. Απλά δεν ήθελα να της χαλάσω χατήρι όταν επέμενε για τέτοια παιχνίδια, πάντως μου ήταν παντελώς αδιάφορα. Αλλά κάπου καταλάβαινα ότι δεν πρέπει να μας δουν. Από την άλλη ούτε όταν έκλεβα φρούτα από τον κήπο της γειτόνισσας ήθελα να με δουν!!! :) Στα παιδιά μου μαθαίνω σήμερα - γιατί δεν μπορώ να κάνω και τίποτα άλλο - να μου λένε πάντα την αλήθεια και να μην αφήνουν κανένα να τα ζορίζει να κάνουν κάτι που δεν θέλουν. Και προσπαθώ να μην σκέφτομαι το κακό, μην τυχον και το προσελκύσω.
Καλησπέρα ..Θα σας ξεκαθαρίσω κάποιες απορίες ,η Γιαγια μου πιστεύω οτι δεν το γνώριζε γιατι ηταν προστατευτική σαν άνθρωπος αλλα τελείως απονηρευτη,τωρα με σιγουριά δεν μπορώ να το ξερω εκείνη και η ψυχούλα της το ξερουν(δεν ειναι στη ζωη).Εγω σκεφτεί και εγω όσα γράφετε παραπάνω οτι ανακαλυπταν το σώμα τους και ηταν σε προεφηφικο στάδιο αλλα δυστυχώς δεν το αποδέχομαι ..θα ηταν αν απλα έμεναν γυμνά η έστω να άγγιζε απλα το σώμα μου ,οταν όμως για να πάρεις το δώρο σου επρεπε να γλυψεις τα γεννητικα όργανα του αλλού με χρονόμετρο (οταν ο δείκτης στο ρόλοι παει εκεί...)αυτο δεν ειναι ανακαλύπτω το σώμα μου,βοήθεια θα πάρω σιγουρα φίλη Νανα γιατι θεωρώ οτι δεν παει άλλο ,το οτι το ανέφερα εδω ηταν μια ανακούφιση διαβάζοντας τα σχόλια σας αλλα μην ξεχνάς ποσο ανώνυμος τρόπος επικοινωνίας ειναι ,ούτε σας ξερω ούτε με ξέρετε ,δεν σας εχω απέναντι μου να σας εξιστορω τα βιώματα μου(πράγμα το οποίο δεν θα μπορούσα να κανω ποτέ)φαντάσου λοιπον να εχω έναν άνθρωπο απέναντι μου και να πρέπει να μιλήσω...θα δυσκολεύτω πολυ..Σας Ευχαριστω για ολες τις απαντήσεις να είστε καλα και να χαίρεστε τις οικογένειες σας!
Αυτο ξεφευγει απο τα ορια ανακαλυπτω το σωμα μου, γιατι εχει μεσα και εξαναγκασμο. Η εντυπωση που μου δημιουργηθηκε οταν τα πρωτοεγραψες πιο αοριστα ειναι οτι εσενα δε σε εμπλεκαν σε ολο αυτο. Μπορεις να θυμηθεις τι ηταν αυτο που σε εμποδιζε τοτε να πεις οτι δε θελεις η εστω να το εκμυστηρευτεις σε εναν μεγαλο. Συγνωμη που σου σκαλιζω τα παλια. Αν μπορεις να γραψεις τι ενιωθες και δεν μπορουσες να το πεις σε καποιον για να σε προστατευσει, ισως να μας βοηθουσες για να ξερουμε κι εμεις τι σημαδια να ψαχνουμε στα δικα μας παιδια. Επισης υπηρχε καποιος τροπος που πλαγιως το ελεγες και δεν μπορουσαν να το πιασουν γιατι δεν πηγαινε το μυαλο τους ως εκει; Εχεις καθε δικιο που εισαι θυμωμενη με τη μητερα τους που αρκουνταν σε απλη επιπληξη. Ειχα τελειως αλλη εικονα απο το πρωτο σου κειμενο.
Μακαρι να μπορουσα να σου απαντησω τι με εμποδισε τοτε...πραγματικα δεν ξερω..στο μυαλο μου δεν ξερω κατα ποσο το ειχα κακο,αλλα λογικα θα το ειχα διαφορετικα κατι θα ελεγα σε καποιον,σιγουρα το ειχα αηδιαστικο ομως..Τους γονεις μου τους ειχα κοντα μου αλλα χωρις να θελω να τους κακολογησω ισως δεν πονηρευονταν τοτε οπως εμεις τωρα...η δικη μας η γενια θεωρω οτι προστατευει και εχει πολυ κοντα τα παιδια της,ενω σε εμας ηταν και λιγο δεν βαριεσαι τα πραγματα..αυτο που μπορω να σου πω ομως ειναι οτι εγω το δικο μου το παιδι δεν θα το αφηνω με κλειστη την πορτα και καποιον μαζι του,ακομα και φιλος του να ναι μεχρι να σιγουρευτω οτι ειναι σε ηλικια που μπορει να διαχωρησει καποια πραγματα
Φίλη Μαμά, διάβασα μερικά από τα σχόλια κ διαπίστωσα ότι όλες το ρίχνουν στην παιδική - εφηβική περιέργια κ τον πειραματισμό, μάλλον γιατί δεν τους έχει τύχει, όπως αρκετές γράφουν, ή ήταν στην αντίπερα όχθη. Δυστυχώς όταν είσαι έξω από το χορό ξέρεις κ λες πολλά τραγούδια!!! Έκανα μια μικρή εισαγωγή που πολλές μπορεί να κατακρίνουν αλλά αδιαφορώ διότι ξέρω πάρα πολύ καλά πως νιώθεις αφού έχω παρόμοια βιώματα. Οι γονείς μου δούλευαν κ από πολύ μικρή ηλικία μέναμε μόνοι στο σπίτι, εγώ κ ο αδεφός μου (ένα χρόνο μεγαλύτερος). Σε ηλικία 6-7 ετών, θυμάμαι, ερχόντουσαν τα μεγαλύτερα αγόρια ξαδέρφια μας σπίτι, 12-14 ετών τότε, "υποτήθεται" για παιχνίδι. Έχω εικόνες στο μυαλό μου που με γδύνανε με το ζόρι, με ξαπλώναν στο κρεβάτι, μου κρατούσαν χέρια πόδια να μην φύγω κ επεξεργάζονταν το κορμί μου. Τον έρμο τον αδερφό μου τον είχαν σε μια γωνιά κ του έλεγαν να μην μιλάει μόνο να κοιτάει κ εγώ άδικα προσπαθούσα να ξεφύγω. Από όσο θυμάμαι, ευτυχώς, δεν υπήρχε επαφή με τα γεννητικά τους όργανα, αλλά μόνο που με χαϊδεύαν με τα βρωμόχερά τους σε όλο μου το κορμί κ κάνανε διάφορους μορφασμούς πάνω από τα γεννετικά μου όργανα έφταναν να τραυματίσουν την ψυχή μου. Στους γονείς μου δεν είχαμε μιλήσει ποτέ διότι μας απειλούσαν ότι αν το πούμε θα μας πλακώσουν στο ξύλο. Το αποτέλεσμα?? Έπειτα από αυτά, όταν ήμασταν μόνοι μας με τον αδερφό μου ξαπλώναμε στο κρεβάτι κ αυτός με χάϊδευε σε όλο μου το κορμί (πόσο ντρέπομαι μόνο που το σκέφτομαι). Αλλά τι να κάνουμε, παιδάκια ήμασταν κ μιμούμασταν. Αυτό γινόταν μέχρι την ηλικία των 10-11 ετών, όπου πλέον μεγαλώνοντας καταλάβαμε ότι ήταν λάθος αυτό που γινόταν. Το πιο τραγικό, εγώ για να κάνω σχέση έφτασα τα 25 χρόνια παρακαλώ. Μου άρεσαν τα αγόρια, φλέρταρα, αλλά όταν το πράγμα πήγαινε για σχέση με έπιανε μια φοβία κ ένας πανικός κ εξαφανιζόμουν. Και όταν λέω σχέση δεν εννοώ μόνο ολοκληρωμένη... ούτε να με φιλήσουν δεν άφηνα. Η αλήθεια είναι ότι αυτή την ιστορία την έχω θάψει πλέον βαθιά μέσα στην ψυχή μου. Απλά τώρα, θα προσπαθήσω να θωρακίσω την κόρη μου με αυτοπεποίθηση κ να της μάθω ότι στο κορμί της μόνο αυτή κάνει κουμάντο κ αν ποτέ βρεθεί κάποιος να την απειλήσει, αν δε μπορεί μόνη της να τον αντιμετωπίσει θα είμαι εγώ εκεί!! Όσο για εσένα φίλη Μαμά, ο κάθε άνθρωπος μπορεί κ διαχειρίζεται διαφορετικά τα βιώματά του. Αν πιστεύεις ότι χρειάζεσαι βοήθεια από κάποιον ειδικό μην δυστάσεις να τη ζητήσεις απλά να ξέρεις ότι ο καλύτερος ψυχολόγος είναι ο εαυτός μας!!
Συμφωνώ ότι ο βαθμός στον οποίο έφτασε ο πειραματισμός με εσάς ήταν λίγο υπερβολικός. Όλα τα παιδάκια κάνουν διάφορα αλλά όχι να φτάνουν και στο στοματικό σεξ! Μίλησε με ένα ψυχολόγο και βγάλε το όλο από μέσα σου. Το παιδί σου θα είναι πάντα καλά, μη σκέφτεσαι έτσι. Γίνε εσύ καλά για να μην τραυματίσεις την ψυχούλα του χωρίς λόγο από την καχυποψία σου. Καλό κουράγιο!
Πολλά παιδιά σε αυτές τις ηλικίες παίζουν σεξουαλικά παιχνίδια. Αυτά δεν αποτελούν κακοποίηση. Ωστόσο σε καταλαβαίνω να ανησυχείς για το γιό σου, γιατί ελοχεύουν κίνδυνοι παντού για τα παιδιά μας. Το σημαντικό είναι να τον κάνεις "δυνατό" και να χτίσεις μία σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ σας. Επίσης να του πεις κάποια πράγματα, χωρίς να τον τρομάξεις. Π.χ τον κανόνα του εσώρουχου.
Μου θυμησατε κατι που ειχα ξεχασει... εχω περασει κι εγω κατι τετοιο οταν ημουν παιδι και δε ξερω αν το χω σαν καλη ή σαν κακια αναμνηση.. Δε το 'χω πει σε κανεναν γιατι απλα νομιζω οτι δεν ειναι κατι σοβαρο θεμα προς συζητηση για να λεγεται σε καποια παρεα, ή σε συζητηση με μια φιλη, ή κατι τετοιο.. Το χω κρατησει για τον ευατο μου τωρα απο ντροπη... Δε ξερω αν ντρεπομαι. Ημουν μονο 9 χρονων και ημουν σε κατασκηνωση και κοιμομουν μαζι με ενα κοριτσι που καναμε πολυ κολλητη παρεα σ εκεινη τη κατασκηνωση.Εκεινη ηταν 12 χρονων. Τη νυχτα που ειμασταν ετοιμες να κοιμηθουμε,αρχισαμε κατι φιλια,χαδια και τετοια. Οχι χαδια στα γεννητικα οργανα αλλα στο υπολοιπο σωμα,ναι. Αυτο που ενιωθα ηταν οπως ειπε και η κοπελα πιο πανω ενα δεος... απλα αυτο. Μετα απο κεινο δεν εγινε κατι αλλο. Δε ξερω,μου εχει μεινει και ακομα το θυμαμαι αλλα ηταν εντονα η χρονια που ανακαλυπτα το σωμα μου.. Το θυμαμαι αυτο. Αργοτερα στο σχολειο (ειδικοτητα Βρεφονηπιοκομια) μαθαμε οτι, να ξερετε: Τα παιδια ανακαλυπτουν τη σεξουαλικοτητα τους απο πολυ μικρα,μπορει 2-3 χρονων να αυνανιζονται, ενστικτωδως γνωριζουν το σωμα τους και αργοτερα στη παιδικη ηλικια μπορει να ανακαλυπτουν το σωμα και τη σεξουαλικοτητα τους και με ατομα του ιδιου φυλου. Φιλες και φιλοι μεταξυ τους,παιδια που κανουν παρεα..(Οπως συνεβει σε μενα) Χωρις αυτο να σημαινει τιποτα περιεργο και αφυσικο γιατι ανακαλυπτουμε το σωμα μας και δε θα σκεφτουν τα παιδια να κανουν κατι πιο σοβαρο απο φιλια και χαδια. Απλα γνωριζουν τη σεξουαλικοτητα τους και νιωθουν ενα δεος.. Οταν τα ακουσα αυτα,απο μεσα μου εφυγε η περιεργεια γιατι μου συνεβει εκεινο σαν παιδι και καταλαβα οτι απλα γνωριζα το σωμα μου. Δε παιζει κατι πιο πονηρο.. Σχεδον ανακουφιστηκα οταν ακουσα οτι δεν ειναι κατι αφυσικο και πονηρο και οτι συμβαινει.. Μη φοβαστε μαμαδες απλα να εχετε απο κοντα τα παιδακια σας και να ειστε διακριτικες αλλα μη πανικοβαλεστε. Διαβαστε, ψαξτε γι αυτο το θεμα και δειτε τι λενε οι ειδικοι.. πιστευω πως και ο γυναικολογος σας και ο παιδιατρος σας μπορει να σας συμβουλεψει σε κατι τετοιο..
Γλυκια μανούλα, τετοιους ειδους εμπειριες πράγματι μπορει να βιωθουν πολυ τραυματικα. Ειναι εμπειριες, οπου πολλλες φορες, μπορει να επηρεασουν σε ενα μεγαλο βαθμο συμεπριφορες ως ενηλικες. Συνηθως , η εννοια της ντροπης που βιωνεται εχει να κανει με το κομματι της ηθικης. Επισης, η ενοχη ειναι αυτη που προκαλει μια εμπειρια ντροπης και δυσκολιας στο να το μοιραστει κανεις. Ομως, χρειαζεται να σταθεις περισσοτερο στο οτι αυτη η εμπειρια σε ταλαιπωρει και κουβαλαει ενα εντονο ψυχικο φορτιο. Ενα φορτιο το οποιο ειναι χρωματισμενο με θυμο, ντροπη, φοβο και εν τελει σε εχει παγιδευσει σε μια κατασταση που σε δυσκολευει και σου προκαλει δυσφορια. Ηταν ενα μεγαλο βημα οτι καταφερες και το μοιραστηκες με τον καλο σου. Διοτι, πολλες φορες οταν μοιραζεται το βαρος της εμπειριας και ακουμπαει εστω κ για λιγο στους ωμους , ενος δικους μας ανθρωπου... νιωθουμε μια γλυκια θαλπωρη και ασφαλεια.Η αληθεια ειναι οτι στο πλαισιο ενος πειραματισμου κατα την παιδικη -εφηβικη ηλικα τετοιους ειδους περιστατικα ειναι πολυ συχνο φαινομενο. Ομως, στο καθε ανθρωπο η εμπειρια καταγραφεται και βιωνεται διαφορετικα. Ειναι σημαντικο να κατανοησεις και να γνωρισεις καλυτερα την εμπειρια αυτη...Να ερθεις κοντα της και να τη τοποθετησεις στη σωστη διασταση μεσα σου...Να γλυκανει ο πονος και ολα αυτα τα αρνητικα συναισθηματα να μαλακωσουν και να βρουν ανακουφιση... Η εμπειρια να ειναι μια δημιουργικη επαγρυπνηση για σενα, σε σχεση με το πως προσταυτεις το δικο σου παιδι και οχι φοβία!!! Χρειαζεται να " ταξιδεψεις μεσα σου" και να δεις με πολυ στοργη και φροντιδα ...πως μπορεις να βοηθησεις την καρδια σου να ανακουφιστει και να μην βασανιζεσαι. Μεσα απο την συμπορευση σου με ενα καλο συντροφο-θεραπευτη θα βρεις την ανακουφιση που αποζητας. Θα δεις εσυ τι μπορεις να κανεις τωρα με την εμπειρια που για σενα υπηρξε τραυματικη ...να μιλησεις για τα συναισθηματα που κουβαλα...και να επιλεξεις τι θα την κανεις... Το να μενουμε στα ρνητικα συναισθηματα μια τραυματικης εμπειριας ειναι ενα πολυ συνηθες φαινομενο. Χρειαζεται να κανουμε το επομενο βημα που ειναι μια βουτια στον εαυτο μας ...και καθε τοσο να παιρνουμε τις ανασες μας... Ειναι κριμα να μην κολυμπας, ενω γνωριζεις κολυμπι... Τολμησε το ! Σχετικα με τη συναντηση με τον ειδικο να σου πω οτι τετοιους ειδους εμπειριες ειναι πολυ συχνες για τους θεραευτες. Εξαλλου ο θεραπευτης δεν θα ειναι κριτης, αλλα θα σε συντροφευσει στην προσπαθεια σου... Εχεις Επιλογη ...οχι μια αλλες πολλες , στο τι θα κανεις με την συγκεκριμενη εμπειρια... Εμπιστευσου την δυναμη σου !!!
Κοριτσάκι μου γλυκό! Αρχικά έκανες το καλύτερο που μίλησες με τον σύζυγό σου...σκέψου ότι βοήθησες κι εκείνον αν όχι να αποδεχτεί (μου φάνηκε πως το είχε διαχειριστεί καλύτερα από εσένα), τότε να σου ανοιχτεί για κάτι που πιθανόν ήθελε κι εκείνος να σου πει. Δεύτερον, όσα βίωσες έγιναν σε μια ηλικία που θα μπορούσαν πολύ εύκολα να μην έχουν γίνει αν υπήρχε κάποιος ενήλικος να το σταματήσει. Οπότε καταλαβαίνω απόλυτα τον θυμό σου απένταντι στην μάνα των κοριτσιών. Πρόσφατα είχαμε στην οικογένεια ένα θέμα που με ώθησε να μιλήσω σε ψυχολόγο. Μου είπε (το λέω για την μάνα των κοριτσιών) ότι δεν αντιδρούν όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο ή τον αναμενόμενο όσο τρελό και τραγικό κι αν μου φαίνεται. Τρίτον ο ειδικός σε αυτήν την περίπτωση είναι απαραίτητος. Εμένα μου είπε πράγματα που είχα σκεφτεί, αλλά δεν παραδεχόμουν, μου είπε πράγματα που δεν είχα σκεφτεί και με ηρέμησε σε πολύ πολύ μεγάλο βαθμό. Ένας ειδικός σε τέτοια περίπτωση είναι απαραίτητος. Όπως θα πήγαινες σε γυναικολόγο για κάτι γυναικολογικό ή σε ορθοπεδικό για το πόδι σου, έτσι είναι και με τον ψυχολόγο...Ξέρει τι θα σου πει, θα καταλάβει τι περνάς όσο κανένας άλλος και η εχεμύθειά του είναι αυτονόητη...ιατρικό απόρρητο...
Kι εγώ αυτό που είπε η Βεατρίκη και τη Χριστίνα σκέφτηκα ότι μπορεί να συνέβη. Μου άρεσε πάρα πολύ ο άντρας σου που σε άκουσε και σε κατανόησε...μου φάνηκε πάρα πολύ καλός άνθρωπος. Τυχερή είσαι. Να ξέρεις πως και με την ψυχολόγο έτσι ωραία θα νιώσεις γιατί (συνήθως) είναι άνθρωποι που ακούν και κατανοούν χωρίς να κριτικάρουν. Θα μπορέσει να σε βοηθήσει με την εμπειρία της ώστε να ξεπεράσεις τους φόβους που έχεις για το παιδί. Κι εγώ ήμουν πολύ ήσυχο παιδάκι σαν εσένα και αν είχα βρεθεί στη θέση σου και αισθανομουν έτσι άσχημα υποθέτω ότι δε θα είχα το θάρρος να ανοίξω την πόρτα μόνη μου και απλά να φύγω. Εγώ από όλη την ιστορία που μας διηγήθηκες εκεί θα έμενα μόνο. Στο γιατί ένα παιδί δεν έχει το θάρρος να πει όχι σε κάτι που δε θέλει. Δεν ξέρω αν ήμασταν έτσι λόγω χαρακτήρα ή αν ακούγαμε πολύ συχνά να είμαστε ευγενικές και καλά παιδιά. Με τα παιδιά μου δε μένω πάρα πολύ στο να τους μάθω κοινωνική ευγένεια γιατί φοβάμαι μη χάσουν αυτό το αυθόρμητο "όχι, δε θέλω" που έχουν όλα τα παιδια. Κι ενώ θα μείνω πάρα πολύ στο "μην κοροϊδεύετε" και "μη χτυπάτε", δε θα μείνω πολύ σε άλλα θέματα ευγένειας. Για παράδειγμα μου έχει τύχει να μιλήσει η κόρη μου άσχημα σε κύριο μεγάλης ηλικίας επειδή της έκανε χαρούλες και αυτή δεν ήθελε. Εμένα δε μου φάνηκε καθόλου πονηρή η προσέγγισή του και της είπα δε μιλάμε έτσι σε ανθρώπους ειδικά αν δεν τους ξέρουμε, αλλά δεν έμεινα πάρα πολύ σε αυτό γιατί θέλω να ξέρει πως αν δε θέλει κάτι θα το λέει άσχετα με τον ποιον έχει απέναντί της. Και μου έχει τύχει και άλλη φορά που πραγματικά κάποιος στα ψώνια την πείραζε με τρόπο που δε μου άρεσε, επίσης να αντιδράσει αμέσως και του πει φύγε από εδώ παλιόπαιδο και να τον αγριοκοιτάξει. Οπότε προτιμώ να αποπάρει και έναν γλυκό παππού κάποια στιγμή παρά να την μπερδέψω με διδαχές σχετικά με το που φερόμαστε ευγενικά και που όχι, γιατί βλέπω πως δεν είναι ακόμη έτοιμη να καταλάβει τη διαφορά αυτή. Αυτό νομίζω, πως επειδή ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε συνεχώς από πάνω και να τα προσέχουμε, καλύτερα να τους μάθουμε να διεκδικούν τα θέλω τους και έτσι εγώ νιώθω πιο σίγουρη.
Σωστή... σου μιλάω εκ πείρας, γιατί όπως είπα ήμουν ένα παιδι που μόνο ΟΧΙ και μη άκουγε. Με αποτέλεσμα να κάνω συνέχεια βλακείες ετσι από αντιδραση, πολλές φορές επικίνδυνες, ειδικά στην εφηβεία.
ΠΗΓΑΙΝΕ ΟΣΟ ΠΟΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΣΕ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΝΑ ΤΟ ΒΓΑΛΕΙΣ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ.ΤΟ ΟΤΙ Ο ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟΥ ΤΑ ΠΕΙΣ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ....ΕΔΩ ΠΩΣ ΤΑ ΕΙΠΕΣ ?ΜΑΣ ΞΕΡΕΙΣ?ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΠΙΑΣΕΙΣ ΚΟΛΛΗΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΝΤΕΠΕΣΑΙ....ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙΣ ΠΡΙΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΤΙΣ ΦΟΒΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΕΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΤΟ ΘΕΛΕΙΣ ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΑΥΤΟ ΘΑ ΣΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ...ΘΑ ΣΟΥ ΠΕΙ ΚΙΟΛΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΣΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΦΟΒΙΚΟ...... ΘΑ ΣΟΥ ΠΕΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΘΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙ ΑΠΟ ΤΕΤΟΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΩΣΤΟ ΤΡΟΠΟ ....ΠΡΟΛΑΒΕ ΤΟ ΠΡΙΝ ΣΕ ΠΡΟΛΑΒΕΙ!
Αν σε ενοχλεί τόσο πολύ αυτό που έγινε και αυτό που έκανες, πήγαινε σε έναν ψυχολόγο. Αλλά προσωπικά εγώ συμφωνώ με τη Χριστίνα, οτι αυτά τα πράγματα τα κάνουν τα παιδιά, και μεταξύ τους δεν πληγώνονται οταν γίνονται "πονηρες" πράξεις. Και μάλιστα μου θύμισες κάτι που είχα ξεχασει και θεωρώ οτι ήταν χειρότερο από αυτό που έκανες εσύ: Όταν ήμουν 5η ή 6η δημοτικού, μου είχε "κολλήσει" ένα αγόρι μεγαλύτερο, του γυμνασίου (θυμάμαι ακόμη και το επίθετό του), και μάλιστα λίγο παραμελημένο από τους γονείς, λίγο αλητάκι. Εγώ κολακεύτηκα και τα "έφτιαξα" μαζί του, και τον έμπασα σε ένα πάρτι μιας φίλης μου, που οι γονείς της ήταν λίγο "αλλου" και δεν πρόσεχαν και πολλά. Ε, και με πήγε τουαλέτα, και φιληθήκαμε στο στόμα και ...μου βαλε το χέρι μέσα στο παντελόνι του για λίγη ωρα.... Περιττό να σου πω οτι απλώς είχα ένα δέος γιατί μου ήταν άγνωστο και απαγορευμένο αυτό που γινόταν, αλλά δε σοκαρίστηκα κιόλας, γιατί ήταν απλά ένα αγόρι. Ημουν μάλλον περήφανη για την εμπειρία μου. Και δεν νομίζω οτι είμαι διεστραμμένη που μου άρεσε, απλά είχα αρχίσει να έχω τις αναζητήσεις μου.
Το να θεωρεί κανεις εμπειρία το άγγιγμα ενός παιδικού γεννητικόυ οργάνου σε ηλικία μολις 5 η 6 ετών δε νομίζω να πρεπει να μοιράζεται δημόσια...σιγουρα Η παιδική περιέργεια υπάρχει,και το να ανακαλύπτει κανεις τα γεννητικα του όργανα σε ηλικία 5 η 6 ειναι απόλυτα φυσιολογικό αλλα να κλείνεται στην τουαλέτα και να αγγίζει το γεννητικό όργανο αλλού νομιζω οτι ειναι πολυ προχωρημένο..όταν σε αυτές τις ηλικίες τα ενδιαφέροντα ευτυχως παραμένουν σας άμαξα κια και στις κούκλες!!! Μηπως τελικά φταίμε με τα τόσα απελευθερωμένα μας μυαλά και εχουμε οδηγηθεί στην απόλυτη διαστροφή και ανωμαλία;;;;;
Η κοπέλα πάντως δεν μίλησε για 5-6 χρονων αλλά για 5η-6η δημοτικου, γύρω στα 11-12 δηλαδή
Απάντησα πιο κάτω, και όπως λέει η νιτσα ήμουν 11 η 12... Και αν θυμάστε καλά την παιδική σας ηλικία, τα 11 και τα 12 δεν είναι και τόσο αθώα, είναι η αρχή της εφηβείας. Με τις φιλες μου στα 12 όλο για αγορια μιλάγαμε, συγγνώμη κιολας. Επίσης είπα οτι ΤΟΤΕ το θεωρησα εμπειρία. ΤΩΡΑ, δε μου κάνει καμια εντύπωση. Ηταν μια παιδικη χαζομάρα η οποία στην τελική δεν με έθεσε σε κανένα κινδυνο. Άρα ποιο το πρόβλημα;
Α καλα οτι να ναι. Ειναι περιεργο να αγγιζονται μεταξυ τους? Τι να πω, αντιληψη 0.
Δηλ. Αν συνέβαινε στην κόρη σου θα σουν οκ με ολο αυτό το σκηνικό? Δεν θα κανες τιποτα? Κι αν σου λεγε η κόρη σου (ή κι ο γιος σου) 5ης ή 6ης δημοτικού ότι ένιωσα δέος θα λέγες απόλυτα φυσιολογικό? Δε ξέρω... εγώ δε μπορώ να το δω ετσι.... κ τα δικά μου βιώματα που είναι από δύο διαφορετικά αγοράκια (ξαδερφο κ οικογενειακό παιδικό φίλο) δεν μου άφησαν καλή ανάμνηση.... κι εγώ ντρέπομαι γι όλο Ααυτό κ θύμωσα πολύ σαν έφηβη που συνειδητοποίησα τι γινόταν κι ότι δεν ήταν παιχνίδι όλο αυτό... με έκανε απίστευτα ντροπαλή κ δεν έκανα σχεση μ αγορι μέχρι τα 17 μου με πολλές επιφυλάξεις.... κ δεν το έχω πει σε κανέναν εννοείται... κ νιώθω ασχημα για αυτές τις αναμνήσεις κ δεν θέλω να τις ζήσουν τα παιδιά μου...
Είτε μου αρέσει είτε όχι, τα παιδιά τα κάνουν κάτι τετοια, θέλω δε θέλω. Άλλα πιο light κι άλλα πιο hardcore.. .Τωρα το αν μου έλεγε η κόρη μου (αν ειχα) οτι έκανε κάτι τετοιο, και ίσως το αν τόλμαγε να κάνει κάτι τετοιο, εξαρτάται κι απο εμένα. Εμενα οι γονείς μου θα με κρέμαγαν ανάποδα αν το μάθαιναν αυτο που έγινε (και ποτε δεν το έμαθαν), και βασικά γι αυτό ήμουν έτσι, γιατι ειχα υπερβολικά αυστηρούς γονείς. Τέλοσπάντων. Η δική μου εμπειρια ήταν κάτι που τότε με είχε συναρπάσει, και θεωρώ περίεργο κανενα κορίτσι στην ηλικία των 11-12 να μην είχε περιέργεια τι έχει το αγόρι των 13ων στο παντελόνι του... Και σαφώς το να κάνεις κάτι τετοιο με ενα αγορι 13ων, το οποίο επίσης είναι πάνω στην αναζητηση, είναι τελειως διαφορετικό απο το και να ΣΟΥ το κάνει ένας ενήλικας που ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Δεν μπορω με τίποτε να θυμωσω με το 13χρονο που μου βαλε το χερι μεσα από το παντελόνι γιατι απλά ήταν κι αυτος ενα παιδι...
Το σχόλιο μου δεν έχει καθόλου σκοπό να σε προσβάλει ή να σε κάνει να νιώσεις ασχημα.... κ συγνωμη αν ενιωσες στο ελάχιστο ετσι.... μίλησα καθαρα απο την σκοπιάπου το βίωσα εγω κι πως ενιωσα αργότερα... κ απλά είναι λίγο τρομαχτικό το ότι η "απλή" περιέργεια μπορεί να οδηγήσει σε δρόμους χωρίς επιστροφή... γιατίσε αυτή την ηλικία πλέον είναι πολύ ιν να το προχωράς... ... σίγουρα θέλει πολύ συζήτηση με τα παιδιά μας ... πάντως σίγουρα δεν χρειάζεται ν απολογηθείς για τίποτα.... να σαι καλά κ ευχομαι τα καλύτερα για όλους μας.... φιλιά
Καλες οι αναζητησεις αλλα σε τετοιες ηλικιες ειναι πολυ επικινδυνα τα πραγματα..χωρια απο το αυτονοητο(ανεπιθυμητη εγκυμοσυνη)πορει να εχει δυσμενεις συνεπειες κ στην μετεπειτα σεξουαλικη κ γενικοτερα ερωτικη ζωη..κατι τετοιο μαλλον συνεβη στην κοπελα
Λυπάμαι για όλο αυτό που σου συνέβη και μπράβο που κατάφερες να μιλήσεις για αυτό έστω και μετά από τόσα χρόνια. Χωρίς να μου έχει συμβεί κάτι παρόμοιο, τρέμω για τον ίδιο ακριβώς λόγο! Τρέμω μη συμβεί τίποτα στα παιδιά μου, τρέμω μη μου τα πληγώσει κανείς, μη μου τα αγγίξει, μη μου τα κακοποιήσει σεξουαλικά-σωματικά-ψυχικά! Τους μίλησα και τους έδειξα το βιντεάκι με τον κανόνα των εσωρούχων! Τα συμβουλεύω ότι πρέπει να μου μιλάνε για όλα και πως εγώ θα είμαι πάντα δίπλα τους να τα βοηθήσω, ακόμα και αν τα ίδια κάνουν κάποιο λάθος! Ποτέ δεν τα μαλώνω ή δεν τα βάζω τιμωρία όταν θα μου πουν την αλήθεια και αυτό, για να τα κάνω να μου λένε τα πάντα! Αλλά δεν είμαι σίγουρη αν τα έχω καταφέρει... Πιστεύω ότι είναι το πιο δύσκολο πράγμα απ' όλα όσον αφορά την ανατροφή τους. Φοβάμαι μήπως αυτές οι φοβίες μου τα καταπιέζει, τα πνίγει ή τα κάνει να μην εμπιστεύονται τους ανθρώπους αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να τους υπενθυμίζω τους κινδύνους!
συμφωνω απολυτα μαζι σου! επισης θα προσθεσω κατι στην φιλη μαμα .. καποιος σιγουρα στο παρελθον σου εκτος απ αυτα που περιγραφεις σε εκανε να νιωθεις ντροπη για το σωμα σου και κατ΄επεκταση για τα αλλα σωματα. αυτα που περιγραφεις απεχουν πολυ απο την παιδικη κακοποιηση ευτυχως. να το βγαλεις ομως απο μεσα σου αν σε ενοχλει τοσο πολυ. να χαρεις την οικογενεια σου.
Νομίζω ότι το τραγικό στο γεγονός αυτό είναι ότι οι γονείς και η γιαγιά γνώριζαν τι και πως και δεν συμβούλεψαν τα παιδιά τους… το βέβαιο είναι ότι μένουν μέσα μας για πολύ καιρό όταν δεν τα συζητάμε για να το ξεπεράσουμε. Ομως είναι σύνηθες αυτό στην προεφηβεία να ψάχνουν τα παιδιά και να επιδεικνύουν τα γεννητικά τους όργανα ακόμα και να πειραματίζονται ή να πιάνουν των άλλων… κάτι σαν παρενόχληση δηλαδή αλλά όχι με αυτό το νόημα διότι ψάχνονται για κάτι που δεν γνωρίζουν και που η φύση τους καλεί.
α μπράβο, γιατι παραλίγο να με βγάλουν ανώμαλη που έγραψα οτι το κανα κι εγω....
Θα σου πω κάτι μήπως και σε ανακουφίσω. Αυτά που γράφεις μου ακούγονται σαν παιδική περιέργεια σχετικά με τα σεξουαλικά θέματα και όχι ως παρενόχληση (η μητέρα απαράδεκτη αλλά ενδεχομένως να προσπαθούσε να μην τα "πονηρέψει" περαιτέρω με το να δώσει περισσότερη σημασία? Τι να πω!) Εσύ ωστόσο δεν έκανες κάτι κακό κι αμφιβάλλω να τραυμάτισες τον ξάδερφό σου. Τέτοιου είδους πράγματα τα κάνουν τα παιδάκια, δυστυχώς. Μπορείς όμως να το βγάλεις από αυτό το πλαίσιο ντροπής που το έχεις τοποθετήσει. Ναι, προστάτεψε το παιδί σου κι έσο πανταχού παρούσα αν θες, αλλά συγχώρεσε (κατά τη γνώμη μου) και τα κοριτσάκια και τον εαυτό σου.
Καταρχην ορθα επραξες και ζητησες βοηθεια ειδικου.απλα εχω μια απορια.η γιαγια σου γνωριζε τι γινοταν σε αυτο το σπιτι;παντως μετα απο τετοια βιωματα θελει κοτσια να πας μπροστα.παντως πρεπει συνεχεια να μιλαμε στα παιδια μας,να αναγνωριζουμε σημαδια και αλλαγες και μη ξεχναμε οι κινδυνοι ειναι μεσα στο σπιτι μας τις πιο πολλες φορες.καλη συνεχεια και να ειναι γερο το καμαρι σου!