Το αγγελούδι μου ξαναγύρισε (ενδομητρικός θάνατος και επόμενη εγκυμοσύνη)

Όταν στις 27 Ιουνίου 2008, και ώρα 11.15 π.μ. γέννησα την κούκλα μου, την Αλεξάνδρα–Ελένη μου, ύστερα από μια πανεύκολη σύλληψη, μια, σε γενικές γραμμές, εύκολη εγκυμοσύνη και μία, κυριολεκτικά αστεία, γέννα, πίστευα ότι τα πράγματα είναι πάντα κάπως έτσι. Ότι δηλαδή τα μωράκια έρχονται όποτε το ζευγάρι το αποφασίσει, οι εγκυμοσύνες, αν και με δυσκολίες κάποιες φορές, είναι πάντα τελειόμηνες και τα βρεφάκια γεννιούνται υγιή.

Το θέλαμε τόσο πολύ ένα δεύτερο παιδάκι και προσπαθήσαμε αρκετά……. η δεύτερη εγκυμοσύνη δεν ήρθε εύκολα και γρήγορα όπως η πρώτη. Και, τι χαρά και τι ευτυχία, 29/12/2011 τεστ εγκυμοσύνης θετικό!! Πώς συγκρατήθηκα και δεν έτρεξα να το πω στον καλό μου ούτε και εγώ ξέρω. Ήθελα να του το κρατήσω για Πρωτοχρονιάτικο δώρο, και έτσι και έκανα. Βράδυ Πρωτοχρονιάς, και αφού το σπίτι μας είχε αδειάσει από τον κόσμο, καθόμαστε αγκαλιά στον καναπέ και του λέω: »Σου έχω παραγγείλει και ένα δωράκι αλλά θα έρθει σε περίπου 9 μήνες από τώρα». Στην αρχή δεν το κατάλαβε και γυρίζει και μου λέει : »Έλα ρε Ιωάννα, τι πήγες και έκανες; Δεν είπαμε να μην ανταλλάξουμε δώρα μεταξύ μας;» Σε δευτερόλεπτα όμως το κατάλαβε και με ξεκίνησε στα φιλιά και στις αγκαλιές. Ίσως ήταν η πιο ευτυχισμένη Πρωτοχρονιά της ζωής μου…….

Το πρώτο τρίμηνο κύλησε δύσκολα. Ζαλάδες, κούραση, ανακατωσούρες, εμετοί….. δεν παραπονιόμουν όμως γιατί όλα αυτά έδειχναν ότι η εγκυμοσύνη προχωρούσε. Σάββατο 21/1 είδα αίμα και πανικοβληθήκαμε. Παίρνω το γιατρό τηλέφωνο και μου λέει ξεκούραση και utrogestan. Κυριακή πρωί ξημερώσαμε στο ιατρείο του και, ουφ ευτυχώς όλα καλά. Η εγκυμοσύνη μου προχωράει και όλα φαίνονται άψογα. Αυχενική 1/1030 αλλά ο γιατρός μου θέλει να γίνει και αμνιοπαρακέντηση καθώς είμαι πια στα 37. Γίνεται και αυτό και όλα καλά. Αναλύσεις τέλειες και μπέμπης δείχνει να μεγαλώνει και θεριεύει.

Μ. Πέμπτη, 12/4/2012, είχα προγραμματισμένο υπέρηχο και πάλι ο μπέμπης μας αναπτυσσόταν φυσιολογικά και ήταν ζωηρότατος. Ήταν η τελευταία φορά όμως που είδα την καρδούλα του να χτυπάει…..

Κυριακή 29/4 βλέπω λίγο ροζ και αρχίζω να αγχώνομαι. Τηλεφωνώ στο γιατρό και μου αρχίζει τα »μήπως κουράστηκες;» κλπ. Η αλήθεια είναι ότι είχα κουραστεί λίγο αλλά δεν ηρεμώ. Ροζ δεν ξαναείδα, παρόλα αυτά του τηλεφωνώ ξανά και του λέω ότι τη Δευτέρα το πρωί θα πάω για να το δούμε. Έτσι και έγινε. Πριν με εξετάσει μου λέει ότι πιθανόν δεν θα είναι τίποτα…….. Είναι όμως το χειρότερο. Η καρδούλα του δεν χτυπάει πια…. Είναι στην 23η εβδομάδα, είναι δυνατόν;;; Αφού όλα ήταν φυσιολογικά;;;; Νιώθω το αίμα να παγώνει στις φλέβες μου και το κεφάλι μου γυρίζει. Δεν το πιστεύω. Τηλεφωνώ στον καλό μου και στη μαμά μου και έρχονται στο γιατρό σε λίγα λεπτά. Όλοι προσπαθούν να με παρηγορήσουν »Και αν γεννιόταν και είχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα; Και αν δεν ζούσε μετά; Αν ταλαιπωρούταν και αυτό και εσείς; Ίσως καλύτερα έτσι. Ίσως η φύση προνόησε. Μην στεναχωριέσαι. Έχεις την κορούλα σου και θα κάνεις και άλλο παιδάκι» Πόσο κούφια και ανόητα μου φαίνονται τα λόγια τους. Θέλω μόνο να κλάψω……

Και εδώ αρχίζει ο γολγοθάς. Μόνο το Νοσοκομείο και μια Κλινική έχουμε εδώ και ο γιατρός μου ξεγεννάει στην Κλινική, η οποία είναι κλειστή για εργασίες. Παίρνει τηλέφωνο και τον διαβεβαιώνουν ότι θα ανοίξει την 1/5, τους εξηγεί το περιστατικό και κανονίζουν να πάω Τρίτη 1/5 το βραδάκι, να μου βάλουν 2 χαπάκια κολπικά για να ξεκινήσει η διαδικασία του τοκετού και Τετάρτη πρωί να γεννήσω. Αυτή η αναμονή είναι ότι χειρότερο. Όλη τη Δευτέρα δεν σταματώ να κλαίω…. Μόνο αυτό μπορώ να κάνω….. να κλαίω…… ούτε να φάω θέλω, ούτε να πιω νερό, ούτε να κοιμηθώ…… Τρίτη πρωί τηλεφωνεί ο γιατρός στον καλό μου και του λέει ότι τελικά η Κλινική δεν θα έχει προσωπικό την Τρίτη το βράδυ και να πάμε το απόγευμα στο ιατρείο του, να μου βάλει αυτός 1 χαπάκι για να αρχίσει να ωριμάζει και πάμε στην Κλινική Τετάρτη πρωί. Και άλλη αναμονή;;;; Δεν αντέχω άλλο…..

Πάμε στις 20.00 στο ιατρείο του και μου βάζει 1 χαπάκι κολπικό όπως είχε πει, και αφού το έχει βάλει του τηλεφωνούν ότι η Κλινική δεν θα ανοίξει ούτε Τετάρτη, αλλά από Πέμπτη και αν. Με πιάνει πανικός. Αρχίζω να φοβάμαι για εμένα. Φεύγουμε και πάμε στο νοσοκομείο. Εξηγούμε το περιστατικό και όλοι είναι άψογοι, με εξαίρεση ένα γιατρό – κτήνος που με έβρισε. Κάνουν εισαγωγή και μου λένε να ηρεμήσω, να κοιμηθώ και να ξεκουραστώ γιατί η διαδικασία λογικά θα τραβήξει. Στις 06.00 θα έρθει ο γιατρός να μου δώσει 2 χαπάκια από το στόμα και άλλα 2 κολπικά και λογικά στις 18.00 θα γεννήσω. Δεν κλείνει το μάτι μου καθόλου και ήδη από τις 21.00 ξεκίνησαν κάτι μικροπονάκια. Στις 03.00 οι πόνοι δυναμώνουν και νιώθω να μην αντέχω. Στις 04.00 έρχεται η μαία και μου κάνει μια παυσίπονη ένεση και αντέχω λίγο. Στις 05.00 νιώθω πια ότι θα λιποθυμήσω. Δεν είναι δυνατόν αυτοί οι πόνοι να κρατήσουν ως τις 6 το απόγευμα. Ζαλίζομαι και θέλω να κάνω εμετό. Έχω έντονη ανάγκη να πάω στην τουαλέτα. Πάω και σπάνε τα νερά. Τρέχει ο καλός μου και ενημερώνει τους νοσοκόμους και μου λένε να σηκωθώ σιγά – σιγά για να με πάνε στην αίθουσα τοκετών.

Σηκώνομαι και φεύγει το αγγελούδι μου εκεί…….. Πάνω από την τουαλέτα…..

Τρέμω, φοβάμαι, δεν με κρατάνε τα πόδια μου και νομίζω ότι θα σωριαστώ. θέλω να σκύψω να το πάρω αγκαλιά και δεν το κάνω….. Γιατί δεν το έκανα;;;;; Γιατί το άφησα να φύγει χωρίς μία αγκαλιά;;;;

Έρχεται η μαία, κόβει το λώρο και το παίρνει. ΤΕΛΟΣ! Είχα μία και μοναδική ευκαιρία να το πάρω αγκαλιά και δεν το έκανα…… Το αγάπησα όμως. Το αγάπησα από την πρώτη στιγμή και το ήθελα. Ελπίζω τώρα να έχει γίνει ένα αγγελούδι και να έχει βρει αγκαλιές, στοργή και αγάπη που δεν βρήκε από τη μανούλα του.

Ακολουθεί ένα πολύ δύσκολο Καλοκαίρι. Ένα Καλοκαίρι με πολύ κλάμα, άγχος, ιατρικές εξετάσεις και οικογενειακή ψυχολογική υποστήριξη. Υπήρχε και το 4χρονο κοριτσάκι μας στο οποίο έπρεπε να εξηγήσουμε με απλά λόγια ότι ο αδερφούλης της δεν θα γεννηθεί. Ύστερα από τη συμβουλή της ψυχολόγου της είπαμε ότι δεν είναι όλα τα μωράκια δυνατά και δεν καταφέρνουν να γεννηθούν. Αυτή ήταν ένα δυνατό μωράκι και κατάφερε να μεγαλώσει στην κοιλιά της μανούλας και να γεννηθεί αλλά ο μπέμπης όχι. Στην ερώτηση ποιος φταίει που ο μπέμπης δεν ήταν δυνατός απάντησε μόνη της ότι φταίει ο ίδιος. Όταν με έβλεπε να κλαίω ερχόταν και κούρνιαζε στην αγκαλιά μου και μου έλεγε: ‘μην κλαις μανούλα, έχεις εμένα’. Κάπως έτσι περνάει το Καλοκαίρι και βγάζω εντελώς από το μυαλό μου την ιδέα ενός δεύτερου μωρού. Στο κάτω–κάτω είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε την κορούλα μας ενώ υπάρχουν ζευγάρια που παρόλο που προσπαθούν δεν καταφέρνουν να αποχτήσουν παιδάκι.

Κάπως έτσι φτάνει το Φθινόπωρο…..

T.E.P. 22/9/2012 και στις 24/10/2012 συνειδητοποιώ ότι δεν έχω αδιαθετήσει ακόμα. Ούτε για μια στιγμή δεν περνάει από το μυαλό μου η ιδέα της εγκυμοσύνης και σκέφτομαι ότι από μέρα σε μέρα θα αδιαθετήσω. Στις 27/10 κάνω ένα τεστ, με τη σιγουριά ότι θα βγει αρνητικό, αλλά αυτό είναι θετικό. Και πάλι δεν πιστεύω ότι είμαι έγκυος, αφού δεν νιώθω έγκυος. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι οι ορμόνες μου έχουν τρελαθεί και μάλλον θα πρέπει να περάσω από νέο κύκλο εξετάσεων. Στις 31/10/2012 κάνω μια χοριακή και η τιμή της είναι 12200!!!!! Και τώρα τι γίνεται; Χαίρομαι; Λυπάμαι; Το σίγουρο είναι ότι αγχώθηκα πολύ. Δεν θα ήθελα να ξαναζήσω το ίδιο. Παρακαλώ το Θεό και την Παναγιά για την καλή πορεία της εγκυμοσύνης. Αν είναι να συμβεί κάτι άσχημο ας γίνει τώρα που είναι ακόμα αρχή.

Η εγκυμοσύνη προχωράει και εγώ είμαι συνέχεια μέσα στο άγχος. Άντε να κάνουμε και τη μία εξέταση, άντε να κάνουμε και την άλλη, άντε να δούμε αποτελέσματα από εδώ, άντε να δούμε αποτελέσματα από εκεί. Άγχος, αγωνία, κλάματα… που με χάνεις που με βρίσκεις, στο Internet, να διαβάζω και εγώ δεν ξέρω τι. Απορώ πως με άντεξε ο καλός μου; Στο κοριτσάκι μου δεν λέω τίποτα. Ούτε που ξέρει ότι η μαμά είναι έγκυος.

Στις 10/1/2013, σε ένα από τα προγραμματισμένα ραντεβού στο γυναικολόγο, βλέπουμε και το φύλο του μωρού. Αγοράκι!!!! Φεύγουμε από το ιατρείο και εγώ κλαίω. Κλαίω από χαρά. Το αγγελούδι μου ξαναγύρισε. Κάνε θεούλη μου να γεννηθεί γερό και θα το πάρω όσες αγκαλιές θέλει. Η καλή πορεία της εγκυμοσύνης συνεχίζεται αλλά εγώ φοβάμαι να χαρώ. Φοβάμαι μήπως και πάλι κάτι πάει στραβά. Β’ επιπέδου 7/3/2013 και όλα είναι καλά. Κάπου εδώ αποφασίζω να το πω και στην κορούλα μου. Σε λίγο ο μπέμπης θα γεννιόταν και το κοριτσάκι μου θα ήταν σε άγνοια.

Πρώτη ερώτηση: Θα γεννηθεί αυτό το μωράκι μαμά; Ναι αγάπη μου, θα γεννηθεί.

Δεύτερη ερώτηση: Που το ξέρεις; Δεν το ξέρω. Το διαισθάνομαι…

Και διαισθανόμουν σωστά. Στις 19/6/2013, στις 2 τα ξημερώματα ήρθε στην αγκαλιά μας ο Εμμανουήλ – Άγγελος και πραγματικά μας άλλαξε τη ζωή. Ομόρφυνε τις μέρες μας, απάλυνε τον πόνο μας, γέμισε τις καρδιές μας…..

Εύχομαι σε όλες τις μανούλες, σε όλους τους γονείς, ποτέ να μην ζήσουν αυτό που έζησα εγώ στη 2η εγκυμοσύνη. Αν όμως η μοίρα τους το επιφυλάσσει να το ζήσουν, να ξέρουν ότι το θαύμα θα συμβεί αρκεί να το θέλουν και να το πιστέψουν.

μαμά Ιωάννα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com