Βγαίνοντας από την επιλόχειο…
Οταν κάνεις ένα παιδί όλα είναι όμορφα!
Οταν κάνεις ένα παιδί νιώθεις γεμάτη!
Οταν κανεις ένα παιδί βιώνεις την απόλυτη ευτυχία!
Οταν κάνεις ένα παιδί… χάνεις τον εαυτό σου…
Λένε ότι η εγκυμοσύνη είναι η πιο ευτυχισμένη περίοδος της γυναίκας. Μένεις έγκυος και λίγο πολύ βιώνεις τις αλλαγές στο σώμα και στη ζωή σου όπως σου τις περιγράφουν, γνωστοί και άγνωστοι, επιστήμονες και μη. Μελετάς, ακούς, συμβουλεύεσαι για όλα όσα θα έρθουν. Να είσαι έτοιμη. Κάπου εκεί, ανάμεσα σε οδηγίες για την φροντίδα του μωρού μαθαίνεις και για τη φροντίδα της ίδιας της μανούλας. Μα γιατί; Από τι να κινδυνεύει, άραγε; Και διαβάζεις: επιλόχειος κατάθλιψη. Σκέφτεσαι: «μπα! αποκλείεται να το ζήσω, το θέλω τόσο αυτό το παιδί και είμαι απόλυτα προετοιμασμένη για όλα». Και το αφήνεις..
Οι επιστήμονες το αποδίδουν στην ραγδαία πτώση των ορμονών, οι οποίες χορεύουν σα τρελές στη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Ολες λίγο πολύ κλάψαμε όταν γεννήθηκε το μωράκι μας. Κλάψαμε από χαρά, από κούραση, από φόβο. Οταν όμως αυτο το κλάμα αρχίζει και εσωτερικεύεται και μια μανούλα κλαίει μέσα της γιατί νιώθει ανεπαρκής τότε ναι, μιλάμε για επιλόχειο.. Χωρίς η ίδια να το καταλαβαίνει.
Κάπως έτσι ξεκίνησε και με μένα. Κατι οι δυσκολίες του θηλασμού, κάτι η έλλειψη ύπνου, κάτι η κούραση, γρήγορα άρχισα να σκέφτομαι ότι δεν ήμουν έτοιμη να γίνω μάνα. Γιατί κλαίει συνέχεια το μωρό μου; Γιατί δε χορταίνει; Γιατί δε κοιμάται αρκετές ώρες; Μήπως κάνω κάτι και το ταλαιπωρώ εγώ η ίδια; Και οι σκέψεις πλήθαιναν. Σκέψεις που εμπεριείχαν φόβο και αργότερα άσχημες σκέψεις. Νομίζω το πιο δύσκολο είναι να το εξωτερικεύσεις, να το μοιραστείς με κάποιον, με τον άνθρωπό σου. Φοβάσαι όμως μη σε επιβεβαιώσουν και σωπαίνεις. Βαθμιαία λοιπόν άρχισα να μη μιλάω.
Τις ώρες που έμενα μόνη μου με το μωρό σκεφτόμουν ότι δε θα τα καταφέρω. Οτι κάτι θα πάθει, ότι -ακόμη χειρότερα- εγώ θα του προκαλέσω κάτι άσχημο. Αναλογιζόμουν πόσο ανέμελα ζούσα λίγο πριν το μωρό και πόσο «εγκλωβισμένη» ένιωθα τώρα. Με τύψεις αναρωτιόμουν αν υπήρξα τόσο κακομαθημένη και τώρα μου φαίνονται όλα βουνό. Ξαφνικά οι ώρες γέμιζαν με άσχημα συναισθήματα. Οχι μεταμέλειας. Οταν κοιτούσα τα μικρά αυτα ματάκια ήξερα ότι έκανα το σωστό. Δεν ένιωθα όμως ικανή να το στηρίξω.
Πολύ γρήγορα και εφόσον κλεινόμουν στις σκέψεις μου άρχισαν οι διαφωνίες. Με τον σύζυγό μου, με την οικογένειά μας, με τους φίλους μας. Δεν είναι δύσκολο να περιοριστείς σε έναν μεμονωμένο (και αμυντικό) τρόπο σκέψης και να μη δέχεσαι οτιδήποτε διαφορετικό. Νιώθεις ότι μονο εσυ μπορείς να προστατέψεις το μικρό σου, οπότε όποιος το πλησιάζει μπορεί να το τραυματίσει.. Η λέξη «βοήθεια» έχανε το νόημά της. Για έναν παράδοξο λόγο πίστευα ότι -αν και ανεπαρκής- μόνο εγώ ήξερα πως να φροντίσω το μικρό μου. Οσο για τη βοήθεια προς εμένα, μάλλον μπερδευόμουν περισσότερο. Ηταν όλοι αυτοί τρελοί γύρω μου που φώναζαν ότι κάτι τρέχει με την «νέα μαμά» ή απλώς δεν ήξεραν αρα δεν έπρεπε να μιλούν;
Το πιο τρομακτικό είναι το διάστημα που μπορεί να διαρκέσει. Στην αρχή ξέρεις και ελπίζεις ότι είναι κάτι παροδικό. Σιγά σιγά καθώς το μωρό μεγάλωνε και οι ανάγκες του άλλαζαν έμπαινα σε έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης. Πλέον μπορούσα να δω τις αλλαγές πάνω μου. Ακόμη κι εγώ η ίδια δεν άντεχα πολλές φορές τον τρόπο σκέψης μου. Η κινδυνολογία ή ακόμη χειρότερα οι σκέψεις πανικού λειτουργούν σαν ναρκωτικό. Ξέρεις ότι σε καταστρέφουν αλλά παράλληλα μόνο μέσα σε αυτές νιώθεις ένα είδος «ασφάλειας». Πρέπει να τις κάνεις, έτσι θα νιώσεις καλύτερα..
Οι ειδικοί λένε ότι μπορεί να πάρει ακόμη και ένα ημερολογιακό έτος σε μια γυναίκα μέχρι οι ορμόνες της να επανέλθουν στα κανονικά επίπεδα. Κάπου στο χρόνο λοιπόν και περνώντας μέσα σε όλον αυτόν το κυκεώνα που ένιωθα συνεχώς να μεγαλώνει άρχισε να βλέπω καθαρότερα. Σαν να έφευγε η ομίχλη από μπροστά μου. Πλέον οι σκέψεις δεν ήταν ακραίες. Αναγνώριζα τυχόν «λάθη» που είχα κάνει στην μέχρι τώρα ανατροφή του μωρού αλλά ενταξει, δεν είχε έρθει και το τέλος του κόσμου. Το μωρό μου συνέχιζε να είναι αρτιμελές και χαρούμενο. Παράλληλα τα έβρισκα καλύτερα με τον «περίγυρό» μου. Τυχόν κριτικές και συστάσεις δε με εκνεύριζαν όσο άλλοτε ή πιθανόν να είχα μάθει και να τις αντιμετωπίζω στο χρόνο αυτό. Το βασικότερο όμως ήταν ότι μέσα μου άρχιζα να νιώθω ότι στις εξετάσεις αυτού του έτους τα πήγα καλά.
Δεν γνωρίζω με ακρίβεια τον βαθμό της επιλόχειου που βίωσα προσωπικά. Θεωρώ όμως ότι ελάχιστη σημασία έχει. Ναι υπήρχαν στιγμές που ήθελα να διαλύσω τα πάντα ή τον ίδιο μου τον εαυτό. Υπήρχαν στιγμές που ζήλευα τη ζωή μου όπως ήταν πριν και χρέωνα πολλά στις δυσκολίες της μητρότητας. Στο τέλος όμως όλα καταλάγιασαν. Και φυσικά δεν ήμουν μόνη. Δίπλα μου στάθηκαν οι άνθρωποί μου που υπομονετικα περίμεναν να με ξαναδουν να χαμογελάω με μάτια καθαρά, χωρίς πανικό. Είναι αλήθεια ότι πολλές σχέσεις δοκιμάστηκαν με πρώτη και βασικότερη τον ίδιο μου τον γάμο. Αλλά αυτό είναι κάτι που δουλεύεται ούτως ή άλλως, έτσι δεν είναι;
Ενιωσα την ανάγκη να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις με κάθε μανούλα που ένιωσε ή νιώθει χαμένη κάπου μέσα της. Αν μπορούσα να χρησιμοποιήσω κάποιο κλισέ θα ήταν το εξης: τίποτα δε χαρίζεται στη ζωή, κερδίζεται. Στις δυσκολίες λοιπόν που κρύβει αυτο το θαύμα της μητρότητας, μανούλες, αξίζει να μη το βάζουμε κάτω. Γιατί πολύ σύντομα, όταν νιώσουμε καλύτερα, θα κοιτάξουμε δίπλα μας και θα δούμε πόση δύναμη μας δίνει ο Θεός για δημιουργήσουμε υγιείς ανθρώπους από την αρχή μέχρι το τέλος. Μόνο που υπάρχει ένα μικρό «μυστικό». Μοιραστείτε! Οχι μόνο γιατί θα βρεθεί κάποιος να σας βοηθήσει αλλά κυρίως γιατί κι εσεις χωρίς να το καταλάβετε θα βοηθήσετε κάποιον άλλο..
Να είστε όλες καλά (μέσα σας)!
Μαμά Β.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Κατι ανάλογο έπαθα κ εγώ οταν γεννήθηκε η κόρη μου αλλα σε πολυ μεγάλο βαθμό που με οδήγησε σε κρίσεις πανικού κ φοβίες 24 ώρες το 24ωρο. Ευτυχώς για μένα ζούσα τοτε στο εξωτερικό όπου υπάρχει μεγάλη εξειδίκευση στις επιλοχειες διαταραχές σε αντίθεση με την Ελλάδα όπου ολα μπαίνουν κάτω απο την ομπρέλα της κατάθλιψης. Η επίσημη διάγνωση μου απο 2 ψυχιάτρους ήταν post partum ocd, ελληνιστί επιλοχειος ιδεοψυχαναγκαστικη εμμονή. Ειναι μια απίστευτα δύσκολη κατάσταση που σε γεμίζει με φόβους οι οποίοι μετατρέπονται σε φοβίες, ιδεοληψίες κ ψυχαναγκασμους. Χαρακτηρίζεται απο εμμονικες άσχημες σκέψεις για οτι εχει μεγαλύτερη σημασία στον καθένα (στην περίπτωση της λεχώνας σκέψεις που αφορούν το μωρο της). Αυτές οι σκέψεις όπως περιγραφεις μπορει να έχουν είτε χαρακτήρα ατυχήματος (πχ: πω πω δεν κάνω τπτ σωστά άρα κατι θα πάθει το μωρο, μήπως δεν ειμαι ικανή, μήπως δεν ήμουν έτοιμη, μήπως, μήπως, μήπως οτιδηποτε) είτε χαρακτήρα οτι θα κανεις επίτηδες καποιο κακο στο μωρο χωρις ομως στην πραγματικότητα να θέλεις να το κανεις. Αυτά τα σενάρια λόγω της σημαντικότητας του θέματος τους φαντάζουν απίστευτα τρομακτικά στο μυαλό αυτού που τα βιώνει κ του φέρνουν συναισθήματα θλίψης, φόβου, δυσφορίας κ πανικού. Εγώ για παράδειγμα είχα φτάσει σε σημείο να μην μπορώ να μείνω λεπτό μονη μου με την μικρή μου με τον φόβο μήπως τρελαθω κ της κάνω κατι. Στην πρώτη κρίση πανικού πήγα στα επείγοντα με σκοπό να τους πω να με κλείσουν μέσα! Δεν το έκαναν ομως! Ξέρεις γιατι; Γιατι το καλό της υπόθεσης ειναι οτι τίποτα απο ολα αυτά δεν ισχύει.Οι σκέψεις αυτές ειναι φυσιολογικοτατες κ έρευνες έχουν δείξει οτι τεράστια ποσοστά νέων η μη γονιών τις κάνουν σε καθημερινή βάση (πάνω απο 95%). Το πρόβλημα ξεκινάει στον τροπο αντιμετώπισης αυτών των σκέψεων που ειναι κ ο λόγος που ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτά τα συναισθήματα. Οι υπέρ ευαίσθητοι, υπερπροστατευτικοί, υπερηθικοι άνθρωποι τείνουν να μεταφράζουν αυτές τις σκέψεις σαν κατι που εχει βαρύτητα (καθώς ειναι κατι που τους ενδιαφέρει πολυ) σε αντίθεση με τους περισσότερους που απλα τις προσπερνούν ως απίθανες κ άνευ σημασίας. Το περιεχόμενο των σκέψεων δεν μετράει! Ούτε σε χαρακτηρίζει σαν άνθρωπο! Οι πιθανότητες να κάνει κάποιος άνθρωπος με OCD πραγματικότητα τις σκέψεις τους λιγότερες απο έναν οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο γύρω μας. Ασε που ποτε δεν εχει καταγράφει κατι τέτοιο. Οι άνθρωποι με OCD κάνουν κακο μόνο στον εαυτό τους με τον να μην τον αφήνουν να ηρεμει κ με το να υπεραναλυουν όλες τους τις σκέψεις. Κοινώς ειναι εντελώς άκακοι κ γίνονται οι καλύτεροι γονείς. Υπάρχει τεράστια βιβλιογραφία γύρω απο το θέμα η οποία προσωπικά με βοήθησε παρα πολυ. Ελπίζω να βοήθησα έστω κ λιγο! :) Αν χρειαστείς οτιδήποτε, ειμαι εδώ!
Καλησπέρα. Γέννησα πριν τρεις εβδομάδες... Και σπο προσωπική έρευνα κατέληξα οτι αυτο που μου συμβαίνει εινσι αυτο που περιγράφετε... θα μπορούσαμε ίσως να τα λέγαμε.. θα με βοηθούσε παρα πολυ...
έχω μια μπεμπούλα 8 μηνών και έχω μια ερώτηση να σας κάνω....θεωρείται επιλόχεια κατάθλιψη οταν νιώθεις οτι δεν θα προλάβεις να το ζήσεις όλο αυτό,να το δεις να μεγαλώνει και ότι δεν θα τα καταφέρεις να το αναθρέψεις σωστά και οτι γενικά όλο αυτό που σου έχει έρθει είναι πολύ μεγάλο για σένα?Η' επίσης όταν διαβάζεις μια ιστορία για την ιστορία κάποιου παιδιού η κατι άσχημο που βλέπεις στο δρόμο να σε κάνει να θέλεις να βάλεις συνεχώς τα κλάματα?
δεν ξερω αν ειναι επιλοχειος αυτο αλλα κ εγω το ιδιο νιωθω και ολα τα παραπανω και αυτα αρχισανε 4-5 μηνες μετα την γεννα.ειδικα αυτο το οτι συνεχεια φοβαμαι μην παθει τιποτα το μωρο... εδω κ 2 βραδυα βλεπω στον υπνο μου οτι την ακουω να κλαιει και δεν μπορω να την βρω
Νομίζω - και χωρίς να είμαι ειδικός επί του θέματος- ότι η ευαισθησία στο χαρακτήρα της γυναίκας από τη στιγμή που φέρνει στον κόσμο ένα παιδάκι είναι δεδομένη. Ευαισθητοποιείται και γίνεται πιο συναισθηματική. Ειδικά κατά την πρώτο χρόνο που είναι όλα τόσο πρωτόγνωρα και δυνατά, μαζί με το δικό σου παιδί πονάς όλα τα παιδιά(και όχι μόνο) του κόσμου. Οσον αφορά το φόβο του αγνώστου και την αίσθηση αδυναμίας να τα καταφέρεις, είναι κάτι που λίγο πολύ το νιώθουμε σε όλα τα μεγάλα γεγονότα της ζωής μας. Πόσο μάλλον όταν έχουμε πια την ευθύνη ενός νέου ανθρώπου. Οπότε νομίζω ότι τα όσα σκέφτεσαι και νιώθεις είναι λογικά. Στο βαθμό βέβαια πάντως του φυσιολογικού ορίου. Γιατί στην περίπτωσή μου (είμαι η μαμά του άρθρου) όλα αυτά είχαν γίνει τεράστια.. και είχαν φέρει και άλλες "μαύρες σκέψεις" για παρέα..
Σαν να διάβαζα την ιστορία μου. Εχω ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή η οποία χειροτέρεψε πολύ κατά τη λοχεία. Διάβασε εδώ περί τίνος πρόκειται, εάν νιώθεις ότι σε εκφράζει κάτι από αυτά ζήτησε βοήθεια. http://www.ocfoundation.org/uploadedFiles/MainContent/About_OCD/IOCDF%20Brochure%20-%20Greek.pdf Μη ντρέπεσαι να επιλέγεις το δρόμο της ήσσονος προσπαθείας ενίοτε για να τα βγάλεις πέρα. Πολλές μέρες σκέφτομαι ότι πρέπει απλά να τα καταφέρω και σήμερα, κι όλα θα πάνε καλά.
εγώ τα άφησα κάπως πίσω όλα αυτά. τι μου θύμησες όμως με το άρθρο σου; μου ξύπνησες παλιές μνήμες που ποτέ δεν σβήνουν.τα πέρασα όλα αυτά, με κάποια κατάλοιπα ίσως.ένα θα πω σε όλες τις μανούλες: να έχετε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας, να διαβάζετε βιβλία σχετικά με την ανατροφή αλλά και να εμπιστεύεστε εσάς, το ένστικτό σας και ας κάνει και λάθη ενίοτε. Μην ακούτε και κυρίως παραμερίστε τους δήθεν ειδήμονες:γονείς, πεθερικά, παιδιάτρους, ψυχιάτρους κτλ. Εμπιστευθείτε τον εαυτό σας, κανείς δεν είναι τέλειος γονιός, έχουμε όμως δικαίωμα να μάθουμε μέσα από τα δικά μας λάθη, και πιστέψτε με δεν κάνουμε και κανένα μεγάλο κακό στα παιδιά μας.
Καλησπέρα! Εγώ το βίωσα 6 μήνες μετά τη γέννηση της 2ης κόρης μου! Έχουν διαφορα 1 χρόνο! Δυστυχώς κανένας δε με βοήθησε! Ξαφνικά άρχισα να μην αναγνωρίζω τον εαυτό μου και να έχω πολλές εκρήξεις ειδικά προς τη μεγαλύτερη! Αισθανόμουν σαν τρελή, ότι θα φτάσω στο έγκλημα! Έτσι απευθύνθηκα σε ψυχολόγο στο δήμο που μένω αφού είμαι άνεργη και είμαι πολυ καλύτερα τώρα!!!! Πολυ δύσκολη κατάσταση!!!!
Δεν ξέρω αν αυτό που πέρασες ήταν επιλόχειος τελικά... Με κάποια συναισθήματα που περιέγραψες ταυτίστηκα και εγώ. Είναι που είχα ενημερωθεί τόοοσο πολύ πριν γεννήσω, για τη φροντίδα του μωρού, το θηλασμό κτλ.. που δεν άκουγα κανέναν. Με εκνεύριζαν και από πάνω αν μου έλεγαν κάτι διαφορετικό (δεν το έδειχνα βέβαια-αλλά το ένιωθα). Υποτίθεται ότι είχα διαβάσει, ήμουν προετοιμασμένη καλά και η μάνα μου, ας πούμε, είχε μείνει 25 χρόνια πίσω. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική από τη θεωρία. Όταν ας πούμε το μωράκι έχει κολικούς και κλαίει με λυγμούς και τίποτα δεν μπορεί να το ηρεμήσει, είναι μια πολύ πιο στρεσογώνα κατάσταση από αυτη που θα σου περιγράψει οποιοδήποτε κείμενο-άρθρο-φόρουμ. Επίσης ο ερχομός του πρώτου μωρού φέρνει τόσες αλλαγές, κακά τα ψέματα, που στην αρχή σοκάρεσε(γιατί το βρεφάκι μας δεν έχει καμία ανάγκη να βρίσκεται σε μπαράκι στις 12 το βράδυ, όσο και αν εμάς μας λείπει ενα ποτάκι με τον σύντροφο ή την παρέα χαλαρά).. άρα τελικά δεν είμαστε και τόσο προετοιμασμένες όσο πιστεύουμε ακόμη και αν όλοι οι άλλοι παράγοντες, όπως ο θηλασμός, εξελιχθούν ομαλά. Να μην αναλύσουμε την περίπτωση που το μωράκι θα πρέπει να περάσει κάποιο χρόνο στη ΜΕΝΝ. Εκεί ο κόσμος μας διαλύεται.. γεννάς και αγωνιάς από το πρώτο λεπτό και η χαρά του ερχομού πάει περίπατο έτσι απλά. Φυσικά η απότομη πτώση των ορμονών παίζει σημαντικό ρόλο στο πως δεχόμαστε τις καταστάσεις.. Εκεί είναι που χρειαζόμαστε πολύ πολύ πολύ στήριξη και κατανόηση. Επίσης όταν το μωράκι είναι πολύ μικρό, το βλέπεις τόοοσο εύθραυστο, νιώθεις μια τεράστια ευθύνη να το προστατέψεις (λογικό και αυτό). Μεγαλώνοντας απόκτας άλλο θάρρος, αφήνεσαι λίγο παραπάνω. Άμα είναι και το πρώτο μωρό!!!! Τότε είναι που γίνεσαι τίγρης!!! Όπότε αυτά που περιγράφεις μου φαίνονται πολύ φυσιολογικά, ειδικά για πρωτομάνα. Οι πολλές πληροφορίες-θεωρίες δεν μας κάνουν πάντα καλό
Πόσο σε καταλαβαίνω!Ειδικά για τους κολικούς και τη ΜΕΝΝ..Αφού μερικές φορές σκέφτομαι δεν μπορεί να είναι τόσο δύσκολο αλλιώς κανείς δεν θα έκανε παιδιά..Νομίζω πως όλες λίγο πολύ τα ίδια τραβάμε και τα ίδια σκεφτόμαστε.
Πόσο δίκιο έχεις πέρασα και εγώ αυτό το στάδιο με την μένν Και τους κολικούς νιώθεις ότι είσαι αδύναμη
ναι γλυκια μου να ειμαστε ολες καλα μεσα μας! γιατι ισσοροπημενη μαμα ισσοροπημενα παιδια. μου πηρε τρια χρονια ναι τρια ολοκληρα χρονια να συνελθω. η μαια μου ειπε στην κλινικη . αν σας αντεξει το σκοινι με τον συζυγο τον πρωτο χρονο μαζι με το παιδι μη φοβασαι τιποτα. θα γερασετε μαζι! και το σκοινι μας αντεξε 1 +2+3 +4+5+6+7 χρονια και το παιδακι μου με αντεξε και οχι μονο!εγινε ενα γλυκο και ηρεμο παιδακι παρολη την τρελα της μαμας. τελικα η φυση δεν αφηνει να πεσει τιποτα κατω ολα τα ισσοροπει με υπομονη. να σαι καλα εσυ το παιδακι λαι ο αντρας σου. αυτη ειναι η οικογενεια σου. οι αλλοι περαστικοι!