Γιατί δεν μαθαίνω στο γιο μου να μοιράζεται
Υπάρχει μία πολιτική στα προνήπια του γιου μου σχετικά με τον τρόπο που θα μοιράζονται αυτά τα πράγματά τους. Είναι ένας σταθμός που λειτουργεί κοινοτικά, έτσι έχουμε θεσπίσει πολιτικές όπως αυτή ώστε να μπορούμε να διαχειριζόμαστε τις καταστάσεις με παρόμοιο τρόπο. Η πολιτική αυτή αναφέρει πως ένα παιδί μπορεί να κρατάει ένα παιχνίδι για όσο θέλει. Αν ένα άλλο παιδί θελήσει το παιχνίδι, θα πρέπει να περιμένει ώσπου να σταματήσει να παίζει μαζί του το πρώτο παιδί. «Φυλάμε» τα παιχνίδια τους ακόμη και όταν αυτά πάνε στην τουαλέτα, στην τραπεζαρία, κτλ, ώστε να μην το πάρει κανένα άλλο παιδί μέχρι να σταματήσουν να παίζουν εκείνα μαζί του. Αυτό ισχύει για τα πάντα μέσα στην αίθουσα με τα οποία μπορεί κάποιο παιδί να παίξει, αλλά και έξω στην αυλή, όπως το μονόζυγο και οι κούνιες.
Στην αρχή, δεν με απασχόλησε ιδιαίτερα γιατί αυτό το πράγμα αποτελούσε πολιτική. Απλά την ακολουθούσα, επειδή αυτός ήταν ο κανόνας και δεν με προβλημάτιζε και πολύ. Όλα τα παιδιά γνωρίζουν τον κανόνα και έτσι, εκτός από τις πρώτες δύο εβδομάδες τους στο σχολείο, ξέρουν και δεν ξεσπούν τσιρίζοντας όταν τους λέμε «Θα μπορέσεις να παίξεις μαζί του μόλις τελειώσει η Μαρία». Τελευταία όμως παρατηρώ μία εντελώς διαφορετική συμπεριφορά σε άλλα μέρη που πηγαίνουμε σχετικά με το μοίρασμα και αρχίζω να καταλαβαίνω ακριβώς γιατί αυτό αποτελεί πολιτική του σχολείου.
Ακολουθούν δύο παραδείγματα αμφισβητήσιμων πρακτικών για το μοίρασμα, τις οποίες συνάντησα πρόσφατα. Η πρώτη ακολουθείται από μία καλή μου φίλη. Εκείνη και ο σχεδόν 2 ετών γιος της ήταν μία μέρα στο πάρκο. Εκείνος είχε φέρει μαζί του από το σπίτι ένα μικρό αυτοκινητάκι. Ένα άλλο παιδί, λίγο μεγαλύτερο στην ηλικία, ήθελε να παίξει με το αυτοκίνητο και απαιτούσε από το γιο της φίλης μου να του το δώσει. Ξέσπασε ένας κλασικός καβγάς μεταξύ των νηπίων και η άλλη μαμά είπε στο γιο της «Μάλλον η μαμά του δεν του έχει μάθει να μοιράζεται τα πράγματά του». Χωρίς να λογαριάζει το ότι το αυτοκινητάκι του ανήκει και όταν κάποιος σου ζητήσει να το μοιραστείς μπορείς κάλλιστα να απαντήσεις με ένα «Όχι».
Το δεύτερο περιστατικό συνέβη ένα πρωινό στο κέντρο αναψυχής της γειτονιάς. Τα πρωινά της Παρασκευής γεμίζουν το χώρο του γυμναστηρίου με δεκάδες κατασκευές στις οποίες τα παιδιά μπορούν να σκαρφαλώσουν και εκείνα τα πλαστικά αυτοκίνητα που μπορούν να οδηγήσουν, με τρίκυκλα, με μεγάλες φουσκωτές μπάλες, ακόμη και ένα φουσκωτό κάστρο. Είναι ένας ονειρεμένος παιδότοπος. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο κόκκινο αυτοκίνητο που ο γιος μου αγαπά να οδηγά και την τελευταία φορά που πήγαμε το οδηγούσε και τη μιάμιση ώρα που βρισκόμασταν εκεί. Παρόλο που οι περισσότερες μαμάδες των μικρών παιδιών παρακολουθούν από κοντά τα παιδιά τους καθώς αυτά παίζουν, ο γιος μου είναι αρκετά μεγάλος και έτσι εγώ μπορώ να κάθομαι στην άκρη και απλά να τον βλέπω. Από εκεί που καθόμουν είδα μία μαμά της οποίας ο γιος ήθελε να οδηγήσει το αυτοκίνητο και πλησίαζε επανειλημμένως τον γιο μου λέγοντας «Ήρθε η ώρα να τον αφήσεις κι αυτόν να οδηγήσει λίγο, εντάξει;» Φυσικά εκείνος την αγνόησε και τελικά εκείνη τα παράτησε. Υπήρχαν ένα εκατομμύριο άλλα μικρά αμάξια τα οποία μπορούσε ο γιος της να οδηγήσει, μεταξύ αυτών και ένα το οποίο ήταν σχεδόν πανομοιότυπο. Αλλιώς ίσως και να παρενέβαινα κι εγώ.
Δε συμφωνώ με την προσέγγιση των δύο μαμάδων στα δύο αυτά περιστατικά. Πιστεύω πως δεν βοηθά καθόλου ένα παιδί το να του μαθαίνεις πως μπορεί να έχει κάτι που έχει κάποιος άλλος, απλά επειδή το θέλει. Μπορώ να καταλάβω την επιθυμία να δώσεις στα παιδιά σου όλα όσα θέλουν – όλοι μας το θέλουμε. Αλλά είναι ένα καλό μάθημα και για τους δύο το να μάθετε πως αυτό δεν είναι δυνατό και δεν θα πρέπει να πατάτε επάνω σε άλλους ανθρώπους για να αποκτήσετε αυτά τα πράγματα.
Αυτός είναι και ο τρόπος, άλλωστε, που λειτουργούν τα πράγματα στον πραγματικό κόσμο. Όταν το παιδί σας ενηλικιωθεί, θα θεωρεί πως ο κόσμος οφείλει να του δώσει ό,τι εκείνο επιθυμεί. Αυτό είναι ήδη εμφανές στην επόμενη γενιά. Διάβασα ένα συναρπαστικό άρθρο σχετικά με το πώς οι έφηβοι και οι εικοσάρηδες του σήμερα περιμένουν να πάρουν αύξηση και προαγωγή στη δουλειά τους γιατί πολύ απλά «πηγαίνουν κάθε μέρα».
Αν αμφιβάλετε για το συλλογισμό μου, σκεφτείτε τη δική σας καθημερινότητα ως ενήλικας. Δεν θα κλέβατε τη σειρά κάποιου στο ταμείο σουπερμάρκετ επειδή απλά δεν θέλατε να περιμένετε. Οι περισσότεροι ενήλικες δεν θα έπαιρναν κάτι από κάποιον άλλον, όπως για παράδειγμα ένα ζευγάρι γυαλιά ή ένα τηλέφωνο, επειδή απλά ήθελαν να το χρησιμοποιήσουν. (Εντάξει, ορισμένοι από εσάς ίσως και να το κάνατε. Σε αυτή την περίπτωση, η συγκεκριμένη ανάρτηση μάλλον δεν σας αφορά).
Είναι δύσκολο, όπως και πολλά άλλα πράγματα που αφορούν το να μεγαλώνεις ένα παιδί, αλλά ας μάθουμε στα παιδιά μας πώς να διαχειρίζονται την απογοήτευσή τους, επειδή θα το νιώσουν κάποια στιγμή. Δεν θα είμαστε πάντα εκεί για να διορθώσουμε την κατάσταση. Ας τους μάθουμε πως μπορούν να αποκτήσουν τα πράγματα που θέλουν μέσα από επιμονή, υπομονή και σκληρή δουλειά.
Πηγή: popsugar.com
Συμφωνείτε με τη μαμά του άρθρου; Πώς αντιμετωπίζετε εσείς το θέμα του «μοιράσματος»;
Κατανοώ απόλυτα το παιδί να έχει ενα αγαπημένο παιχνίδι και να μη θέλει να το μοιραστεί με κανέναν....όχι όμως όλα τα παιχνίδια ... Και ποιο το νόημα του παιχνιδιού αν δεν μοιράζεσαι τη χαρά του με τους φίλους σου....κι αυτό ισχύει και για τους ενήλικες....όσο για το αυτοκινητάκι στον παιδότοπο διαφωνώ με τη λογική σου...σε παιχνίδια κοινόχρηστα έχουν δικαίωμα όλοι και δεν κατοχυρώνεται σε όποιον προλάβει να το πάρει....και το να συμβιβαζόμαστε είναι ένα μάθημα κι αυτό που πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά μας....
Η καθεμία έχει το δικαίωμα να μεγαλώσει το παιδί της όπως θέλει. Αν όμως θέλεις πχ να μάθεις το παιδι σου να μην μοιράζεται να το μάθεις και να μην θέλει πράγματα άλλων παιδιών. Πήγα επίσκεψη σε σπίτι και το παιδάκι της οικοδέσποινας δεν άφησε το παιδι μου να παίξει με κανένα παιχνίδι του φωνάζοντας κάθε φορά μη είναι δικο μου. η μάνα δεν μιλούσε. δικαίωμα της. Όταν ηρθε όμως σπίτι μου άρπαζε από το χερι της κόρης μου καθε παιχνιδι δικό της που πήγαινε να παιξει. η μάνα πάλι δεν μιλαγε και εκει δεν ήταν δικαίωμα της! επειδη δεν ήταν σωστο να πω κάτι στο κενό παιδάκι είπα στην μάνα πως αν θελει το παιδι της να μην δινει πρέπει να το μάθει και να μην παιρνει. Μου εκοψε και την Καλημέρα. ξυδι!
η πιο σωστη λογικη ειναι μαλλον η λογικη πως δεν εχει τοση αξια να παιξεις με ενα παιχνιδι οσο να κανεις φιλους.εγω προσπαθω να τους δειξω πως τα αντικείμενα δεν εχουν αξια οσο το να παιζεις ως μερος μιας ομαδας.ολα τα παιδια θέλουν ομαδικα παιχνιδια οπως η γενια μας και εμεις τους δινουμε αντικείμενα για να παιξουν. οι μικρες μου κάλλιστα θα διάλεγαν να παιξουν μια ωρα κυνηγητο παρα να παιξουν με μια κουκλα ...
νομιζω οτι η μαμα που μας παραθετει την τοποθετηση αυτη,φασκει και αντιφασκει!μου ηρθε στο μυαλο η εκφραση.."τα δικα μας,δικα μας και τα δικα σας δικα μας"
Τα πάντα μπορεί να μάθει ένα παιδί...Αν όμως το αφήσεις να μάθει ότι του προσφέρει μόνο το περιβάλλον και συγκεκριμένα τα υπόλοιπα νήπια σε αυτήν την ηλικία, τότε το μόνο που θα μάθει είναι να είναι εγωιστικό...κι αυτό ΔΕΝ είναι βάση για να μάθει κι άλλα πράγματα στην πορεία. Η μικρή μου έχει μάθει ότι αν θέλει να πάρει κάποιο παιχνίδι θα πρέπει να δώσει...αν θέλει παρέα θα πρέπει να μοιραστεί. Έχει μάθει να ρωτάει "μπορώ να το πάρω;", όχι να αρπάζει. Αν πάλι το άλλο παιδάκι ΔΕΝ θέλει να της το δώσει έχει μάθει να το δέχεται κι αυτό. Αν εκείνη δεν θέλει να δώσει έχει μάθει στο να μην θέλουν τα άλλα παιδάκια να μοιραστούν μαζί της. Και είναι μόνο 3ων ετών... Πολλές φορές επεμβαίνουν γονείς παιδιών που αρνούνται να της δώσουν κάποιο παιχνίδι, με σκοπό να τα κάνουν να δώσουν, αλλά τους σταματώ. Το παιδάκι τους έχει κάποια άποψη και πρέπει να την δεχτούν, αλλά αν θέλουν να παίξουν μαζί με την κόρη μου θα πρέπει να μάθουν να δίνουν...αυτό τους λέω. Κι όχι να τα δώσουν με το ζόρι...
Μισο λεπτακι... αλλο ειναι να μοιραζεται το παιδι τα δικα του παιχνιδια και αλλο πραγμα να μοιραζεται τα παιχνιδια που προοριζοντε για κοινη χρηση. Τι εννοω... Το παιχνιδι που ειναι δικο του και το πηρε απο το σπιτι κτλ κτλ... εχει καθε δικαιωμα να μην το μοιραστει αν δεν θελει... Δυστυχως ομως τα παιχνιδια που βρισκοντε σε καποιον πχ. παιδοτοπο προοριζοντε για κοινη χρηση απο ολα τα παιδακια και πρεπει να μαθουν να τα μοιραζοντε !!! Οταν πληρωσατε την εισοδο στον παιδοτοπο αποκτησατε και το δικαιωμα να χρησιμοποιησουν τα παιδια σας/μας κατι που δεν τους ανηκει... δηλαδη καποιος μοιραστηκε κατι δικο του εναντι ενος αντιτιμου με τα παιδια ! Καλλιστα λοιπον μπορειτε να μαθετε στα παιδια τι μπορουν να μοιραστουν αν το θελουν και τι πρεπει να μοιραστουν αν τους ζητηθει !!! Το οτι το ενα παιδακι εφτασε 1ο σε ενα κοινοχρηστο παιχνιδι δεν σημαινει αυτοματως οτι αποτελει πληρη ιδιοκτησια του ωστε να παιζει με αυτο ατελειωτες ωρες... μπορει να παιξει φυσικα για καποιο ευλογο διαστημα... αλλα καποια στιγμη πρεπει να αφησει και κανενα αλλο παιδακι να παιξει με αυτο !!! Το οτι παρκαρω καθε μερα στο ιδιο σημειο το αμαξι μου δεν σημαινει αυτοματως και οτι η θεση μου ανηκει !!! Μπορει να παρκαρει και καποιος αλλος... και στην συγκεκριμενη περιπτωση για οσο χρειαστει... εκτος εαν βεβαια αποφασισει να το παρατησει εκει για παντα... οπου πλεον αποτελει και θεμα δημοσιας υγειας κτλ κτλ. (παει μακρια η βαλιτσα και δεν ειναι επι του παρωντως). Δυστυχως ομως τα παιδια θελουν να παιξουν με το συγκεκριμενο παιχνιδι που εχει το αλλο παιδακι... ασχετως αν υπαρχουν 500 ολοιδια παιχνιδια εκει διπλα !!! (Νομος !!!) Μερικες φορες ομως η μοιρασια μπορει να ειναι και αμφιδρομη... οπως θα σου δωσω εγω κατι δικο μου και θα μου δωσεις και εσυ κατι δικο σου !!! Οχι τα δικα μου, δικα μου και τα δικα σου, δικα μου !!! Αυτο ειναι πραγματικα το " ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΙ " !!! Οτιδηποτε αλλο περαν αυτου... εχει αλλες λεξεις ωστε να εξηγηθει... οπως το δανειζω, κλεβω, χαριζω κτλ κτλ...
Sumfwnw....opws epishs ginetai kai sto parko....3kounies kai 30paidakia pou theloun kounia...me eknevrizoun apistefta autes oi manes pou ta afhnoun 15wres epanw kai enw vlepoun pws perimeneis me to paidi sou aytes aptohtes ekei!!!!entaxei xreiazetetai kai ligo mualo kai ligh anthrwpia to thema...pou profanws polloi den exoun!!!!
Συμφωνω με το αρθρο απολυτα. Στις αρχες που το παιδι μου ηταν μικροτερο θεωρουσα πω μια καλη μαμα θα πρεπει να μαθει στο παιδι της να μοιραζεται. Λαθος μεγαλο. Βαλτε στην θεση του παιδιου τον εαyτο σας. Θα δινατε ποτε το αυτοκινητο σας να το παει μια βολτα ενας αγνωστος? Οχι. Θα θελατε να ερθει ξαφνiκα μια αγνωστη να σας πιασει την παρλα και να σας παρει το κινητο σας, τα τσιγαρα σας ,το περιοδικο που διαβαζατε μεσα απο τα χερια και οτι εχετε στο τραπεζι? Οχι ασφαλως. Το παιχνιδι του παιδιου ειναι κατι πολυτιμο για αυτο. Δεν μπορεις να απαιτεις να το δωσει καπου αλλου γιατι καποιος αποφασισε οτι ειναι σωστο. Ειμαι πολυ θετικη να μοιραστει μονο οταν ο ιδιος το θελει και αιθανθει ανετα με το παιδι που το ζηταει. Προτιμω να του μαθω να μην ζηταει τα παιχνιδια των θπολοιπων παρα να τον αναγκασω να μοιραστει το δικο του.
Νομίζω ότι το άρθρο έχει παρεξηγηθεί λίγο. Αλλο είναι να μοιράζομαι κάτι κ άλλο είναι να μου βουτάν μέσα απο τα χέρια κάτι κ εγώ να το δέχομαι γτ πρέπει σώνει κ καλά να το μοιραστώ. Το ότι το παιδί μου έχει ένα παιχνίδι με το οποίο παίζει κ ξαφνικά απο το πουθενά έρχεται ένα άλλο παιδί κ του το βουτάει κ επιμένει να παιξει μαζί του, δεν σημαίνει ότι είναι σωστό γτ κατ' ανάγκη ΠΡΕΠΕΙ το παιδί μου να μοιράζεται και ΠΡΕΠΕΙ να παίξει με κάποιον που για τον α ή β λόγο δεν θέλει. Ο παραλληρισμός που γίνεται με ενήλικα άτομα είναι πολύ σωστός. Πιστεύω ότι ο τρόπος αντιμετώπισης ενός παιδιού δεν θα πρέπει να διαφέρει απο αυτό ενός ενήλικα, όπως κ τα δικαιώμα που έχει κάθε άτομο κ αυτό είναι θέμα σεβασμού. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να σέβεται τον εαυτό του κ κατ' έπέκταση και τους άλλους. Εμείς σαν ενήλικες διαλέγουμε σε ποιους θα μιλήσουμε, με ποιους θα μοιραστούμε κ με ποιους θα κάνουμε παρέα. Δεν θα έπρεπε αυτό να ισχύει κ για ένα παιδί; Γτ θα πρέπει να παίξει με το ζόρι με ένα άγνωστο παιδί; Κ αυτό δεν είναι θέμα κοινωνικότητας ή ευγένειας. Είναι άλλο να είναι ευγενικό κ άλλο να είναι αναγκασμένο να δεχτεί ότι πρέπει να μοιραστεί κ να παίξει με οποιοδήποτε παιδί του υποδείξουμε. Προσωπικά η μικρή μου κόρη είναι 3 1/2 όταν κατεβούμε για βόλτα στην πλατεία πάντα θα έχει κ κάποιο παιχνίδι μαζί τη είτε είναι το ποδήλατό της, είτε το καροτσι με την κούκλα της κτλ. Αν έρθει κάποιο παιδάκι κ της μιλήσει πιθανότατα να μοιραστεί ό,τι έχει, πιθανότατα κ όχι. Δεν επεμβαίνω όταν δεν θέλει. Είναι δικά της πράγματα κ θεωρώ φυσικό κάποιες φορές να μην θέλει να μοιραστεί, κάποιες φορές θα θέλει κ κάποιες φορές θα προτιμήσει να παίξει κ μόνη της. Επίσης ποτέ της δεν πήγε να πάρει πράγματα που ανήκουν σε άλλο παιδάκι κ δεν νομίζω ότι αυτό είναι τυχαίο. Το οτι πολλά παιδιά τρέχουν να "βουτήξουν" παιχνίδια απο άλλα εγώ προσωπικά το θεωρώ αγένεια κ μη σεβασμού του άλλου ατόμου. Δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί αυτό να είναι σωστό για την περαιτέρω διαπαιδαγώγιση του ατόμου κ ότι μεγαλώνεις καλύτερους ανθρώπους έτσι. Τα παιδιά που δεν μοιράζονται υπάρχουν γτ υπάχουν παιδιά που δεν σεβονται την ιδιοκτησία του άλλου. Όπως εγώ σαν ενήλικας έχω το δικαίωμα να επιλέξω τους φιλους μου, έτσι έχει κ το παιδί μου γτ θα πρέπει να το βάλω με το ζόρι κ πού θα το οφελήσει; Μήπως τελικά τα παιδιά που δεν έχουν μάθει να μην απαιτούν τα πράγματα των άλλων παιδιών είναι τα κακομαθημένα; Όσον αφορά τα αυτοκινητάκια που αναφέρει η κοπέλα του άρθρου, λέει ξεκάθαρα ότι υπήρχαν πολλά άλλα κ ένα πανομοιότυπο αυτοκίνητο γι αυτό κ δεν επενέβη. Μήπως το άλλο αγοράκι ήταν το κακομαθημένο που ήθελε σώνει κ ντε το αυτοκινητάκι που είχε πάρει το άλλο παιδάκι;
Στην δεύτερη περίπτωση το αυτοκινητάκι ΔΕΝ ήταν δικό του. Κι όσο κι αν το αγαπούσε το δικό της παιδάκι, αυτό δεν αποκλείει να το αγαπούν κι άλλα ή δεν του επιτρέπει να το χρησιμοποιεί σαν να είναι δικό του. Αν υπήρχε σχεδόν πανομοιότυπο γιατί να μην πάει ο γιος της εν λόγω κυρίας που γράφει και γιατί δεν χαρακτηρίζεται εκείνος κακομαθημένος που στην ουσία "καταχράστηκε" δημόσιο παιχνίδι επί μιάμιση ώρα; Δηλαδή αν εγώ θέλω να χρησιμοποιήσω το καρτοτηλέφωνο για να κουτσομπολέψω με όλες τις γνωστές μου, έχω το δικαίωμα να κάτσω επί μιάμιση ώρα σε αυτό ενώ θέλει κι άλλος κόσμος να το χρησιμοποιήσει; Η κυρία τα θέλει-σε αυτήν την περίπτωση- μονά ζυγά δικά της. Λέει: "Πιστεύω πως δεν βοηθά καθόλου ένα παιδί το να του μαθαίνεις πως μπορεί να έχει κάτι που έχει κάποιος άλλος, απλά επειδή το θέλει. Μπορώ να καταλάβω την επιθυμία να δώσεις στα παιδιά σου όλα όσα θέλουν – όλοι μας το θέλουμε. Αλλά είναι ένα καλό μάθημα και για τους δύο το να μάθετε πως αυτό δεν είναι δυνατό και δεν θα πρέπει να πατάτε επάνω σε άλλους ανθρώπους για να αποκτήσετε αυτά τα πράγματα." Όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση μαθαίνει στον γιο της να μονοπωλεί κάτι που ανήκει σε ΟΛΟΥΣ και σίγουρα όχι πως ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να έχει ότι θέλει για όσο θέλει...
Οταν μοιραζεσαι ενα παιχνιδι,δικο σου η μη, το πιο πιθανο ειναι να κανεις ενα νεο φιλο που αυτο ειναι το πιο σημαντικο. Στην περιπτωση του κοκκινου αυτοκινητου θα μπορουσαν τα παιδακια να κανουν εναλλαξ αυτοκινητακι και το αλλο να κανει τον τροχονομο πχ. Το καλυτερο παιχνιδι γινεται μεταξυ δυο, τριων...μεταξυ φιλων. Και ενα παιχνιδι μπορει να γινει η αιτια μιας καλης παρεουλας. Η βεβαια και ενος καβγα...παντα υπαρχει το ρισκο αυτο. Και ας μην ξεχναμε πως το ρημα μοιραζομαι παντα περιλαμβανει τουλαχιστον δυο. Και αυτο θεωρω πως ειναι το σπουδαιο. Να μαθουμε στα παιδια μας πως το να μοιραζονται και ακομα περαπερα το να προσφερουν ειναι το μυστικο να γινει ο κοσμος μας καλυτερος. Γιατι και το να δωσεις το χερι σου στον αλλο "μοιρασμα" ειναι. Και αν το χρειαζεσαι για να φας...μη φοβασαι θα σε ταισει ο διπλανος σου..."αν ολα τα παιδια της γης σφιγγαν γερα τα χερια..."
Θα το εφαρμοσω από σήμερα κιόλας!!!!
Ασχετο! Να ρωτησω που ειναι αυτος ο παιδοτοπος που αναφερεις??? οεο?!
ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ ΤΗΝ Μ&C ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΦΤΩΧΥΝΟΥΝ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΑΝΩ ΑΠΟΛΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟi ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ. ΕΓΩ ΕΧΩ ΣΚΟΠΟ ΜΟΛΙΣ ΑΡΧΙΣΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΛΙΓΟ ΝΑ ΜΑΖΕΨΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΜΕΡΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤa ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΧΑΡΙΣΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΣΕ ΦΤΩΧΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΟΤΙ Η ΧΑΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΝΙΩΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΞΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ.
Σκοπός ειναι να κανεις παιδια που θα ειναι καλοί ανθρωποι. Τους μαθαίνεις να μοιράζονται και να βοηθούν. Έτσι όταν μεγαλώσουν θα προσφέρουν στην κοινωνια. Αν μεγαλώσουμε παιδια που κοιτάνε την πάρτη τους και μόνο, τι κοινωνία φτιάχνουμε;
Με καλυψες απολυτα.
σωστα!!!!!
ΕΜΕΙΣ ΠΑΝΤΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΕΞΗΣ....ΝΑ ΖΗΤΑΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΥΓΕΝΙΚΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ....ΩΠΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΚΑΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥ ΖΗΤΗΘΕΙ ΟΜΟΡΦΑ...ΑΝ ΚΑΠΟΙΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΑΠΑΙΤΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΤΟ ΧΕΙΡΙΖΕΤΕ Η ΔΙΚΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΕΡΑ...ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΚΑΙ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ!!!!!!!!!!ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΔΕΝ ΤΡΑΒΑΜΕ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟ ΠΑΙΔΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΡΑΤΑΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ....ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΣΕ ΕΜΑΣ...ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΑΚΟΥΓΕΤΕ ΑΥΤΟ...ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ ΒΛΕΠΩ ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΣΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΙ!!!
Εμείς είμαστε στη διαδικασία ότι όταν είναι κάποιος φίλος/φίλη μπορεί να μοιραστεί τα παιχνίδια του, με τον όρο να μην το χαλάσει κλπ με φίλους μπορεί να μοιραστεί τα παιχνίδια του, εκτός αν κάτι είναι πολύ αγαπημένο του και δεν θέλει να το μοιραστεί με κανέναν... δεν αντιλαμβάνομαι την διαδικασία αυτή ως "πατάω επί πτωμάτων" στην ενήλικη ζωή, αλλά ούτε και σαν "κλεψιά", για μένα είναι ο τρόπος που κάνεις ή λες κάτι!! σαφώς υπάρχουν άνθρωποι που ούτε νερό δεν θέλουμε να τους δώσουμε γιατί έχουν ύφος ξερόλα και σαφώς υπάρχουν άνθρωποι που θέλεις πραγματικά να τους βοηθήσεις ...φαγητό, χρήματα, ρούχα κλπ είναι ο τρόπος ,λοιπόν, που ζητάς κάτι και ο τρόπος να αρνείσαι,/ αυτό έχει κάνει κυρίως με την οικογένεια και την στάση και τα πιστεύω της προς τον τρόπο ζωής.
Και μετα σου λεει γιατι εχουν ξεφυγει τα νεα παιδια και γιατι εχουν γινει τοσο υλιστες και εγωιστες!!!Απο κατι τετοιες συμπεριφορες μαμαδων λοιπον γινεται αυτο...Τωρα το καταλαβαααααααα......... Μα καλα,ποσο εγωιστικο ειναι αυτο??Μαθαινω στο παιδι μου να μην μοιραζεται γιατι η ζωη ειναι σκληρη και πως θα αντιμετωπιζει καταστασεις σαν ενηλικας?Ειμαστε σοβαροι????Ειναι λογικη αυτη?Και συμφωνειται κιολας οι περισσοτερες!!!Ειναι τραγικο...απλα τραγικο..... Πρωτα μαθαινουμε να μοιραζομαστε και να δινουμε στον αλλον και μεγαλωνοντας μαθαινουμε και να αντιμετωπιζουμε τις σκληροτητες της ζωης!!!!Να γιατι γινονται κακομαθημενα καποια παιδια!!!!! Να υποθεσω η μανταμ που εγραψε το κειμενο υπερηφανευεται που ο κανακαρης της εγραψε την αλλη τη μαμα στα τετοια του και συνεχισε να κανει βολτες με το αυτοκινητακι επι μιαμιση ωρα!!!!!!!!!!!!Αιντε-αιντε!!!!!!Δεν καταλαβαινεις κυρα μου οτι ετσι θα τον κανεις τερμα εγωιστη και οταν μεγαλωσει θα τα θελει ολα δικα του χωρις να σκεφτεται τις συνεπειες?Οοοοοοχιιιι βεβαια,ειναι καινουργια μοντερνια και πρεπει να ακολουθησω,μη με πουνε και βλαχα!!!Αντε σταματαω τωρα γιατι θα πω κι αλλα και μαλλον δεν κανει!!!
ΠΕΣ ΤΑ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΗ Μ&C!!!!!!!!!!ΝΑ ΑΓΙΑΣΕΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ!!!!!!
Με καλυψες.......... κακομαθημενες μαναδες -κακομαθημενα παιδιά,και το αντίστροφο. Φαυλος κύκλος Δυστυχώς. Και τελικά,διαβάζοντας κατι τέτοια κείμενα δε ξέρω,να εκνευριστω η να λυπηθω!!!!!!
Αυτό ακριβώς!!!!!!!!!!!!!!!! Και λίγα είπες!!!!!!
τα παιχνιδια ειναι για να τα παιζουν τα παιδια, το καλυτερο παιχνιδι ομως για τα παιδια ειναι αυτο που θα παιξουν με τους φιλους τους, αυτους που κερδιζουν οταν μοιραζονται τα παιχνιδια τους , συμφωνω απολυτα μαζι σου, αντε παρτε στα παιδια σας απο ενα tablet κ οταν θελουν να παιξουν να εχουν αυτο, το δικο τους, να μην χρειαζονται ουτε φιλους ουτε ανθρωπους ουτε τιποτα, Α!!!!! και συγχαρητηρια για την αγωγη που δινετε στα παιδια σας να αγνοουν τους παντες ( παιδια κ ενηλικες), απλα να μην χαλαστειτε οταν μεγαλωνοντας γραφουν στα ... ..,. εσας, τον πατερα τους, τους δασκαλους τους κλπ....
Είμαι κάθετη στο ότι τα παιδιά "ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΟΙΡΆΖΟΝΤΑΙ" και της λογικής ο,τι μόλις τελειώσει το παιχνίδι το ένα παιδάκι θα το πάρει το άλλο. Οπως και σε αυτό καλό ειναι να βοηθάμε κι εμείς οι γονείς ωστε να αντιληφθούν τα παιδιά τη διάρκεια χρήσης του παιχνιδιού ειδικά οταν υπάρχουν άλλα παιδιά στην σειρά και περιμένουν. Φυσικά ειμαι και υπέρ πως οταν θες κάτι κάποιο παιχνιδι μπορείς να το διεκδικήσεις με ευγένεια ομως και οχι να απαιτεις και να πλακώνεις το άλλο αλλα φυσικά ουτε να αφήνεις να σε πατάνε.. Αυτοί ειναι οι τρόποι που μεγαλώνω τα παιδιά μου, και η λογική του "σε παταω για να πάρω αυτο που θελω" ειναι εντελώς έξω απο μένα.. όσο κι αν υπάρχει στον κόσμο μας. παρ'ολα αυτα προτιμώ τα παιδιά μου να μεγάλωσουν σαν άνθρωποι κι οχι σαν '΄ζωα". ετσι αφήνω περιθώριο στην ελπίδα πως κάποτε μαζί με κάποια άλλα παιδιά θα φτιάξουν ενα καλύτερο κόσμο ποιο ανθρώπινο..
Συμφωνώ με το άρθρο.
Συμφωνώ απόλυτα με NATALIA, είναι άλλο να λες "όχι δεν θα σου το δώσω" για ενα παιχνίδι που είναι δικό σου(εκεί φυσικά κ είναι δικαίωμά σου) κι άλλο για ένα παιχνίδι που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ!Είναι κοινό, του παιδικού σταθμού ή της παιδικής χαράς.Εκεί λοιπόν, όσο σου ανήκει εσένα η κούνια και η τραμπάλα άλλο τόσο μου ανήκει κι εμένα....Δε μπορείς να μη με αφήνεις να την χρησιμοποιήσω....
Η τακτική αυτή ίσως να ήταν σωστή αν μάθαινε το παιδί οτί μπορεί να παίξει με κάτι αλλά οχι και για όλη του τη ζωή σε πράγματα που απευθύνονται σε όλα τα παιδάκια.. Δεν δικαιολογείται η στάση της μαμάς που γράφει το κείμενο όταν λέει οτι το παιδι της άλλης μαμάς ήθελε να ανέβει συο κόκκινο αυτοκινητάκι κ ο γιος μου δεν κατέβαινε γαι μιάμιση ώρα... Έλεος ρε κοπελιά .. Στη ζωή δεν είμαστε μονοκόματοι.. ΆΛλο ο παιδικός και άλλο η παιδική χαρά ή οτιδήποτε άλλο.. Δεν ανήκουν όλα τα παιχνίδια στον γιόκα σου..
ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΩ ΜΕ ΤΗΝ NATALIA ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΕΦΕΡΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΔΩΣΕΙ ΑΝ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΑΣ ΣΕ ΜΙΑ Π.Χ. ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ 2 ΚΟΥΝΙΕΣ ΚΑΙ 20 ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΕΒΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥ ΠΕΙΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΥΛΟΓΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΕΒΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΠΑΙΔΙΑ. ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΙ. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ.
τι κανουμε ομως στην περιπτωση που προκειται για αδελφακια και το μικροτερο 18 μηνων ζηταει αυτο που κρατα ο αδελφος της που ειναι 4,5 χρονων?λιγο δυσκολα τα πραγματα εκει γιατι αν πχ πεις οχι στο μικροτερο θα κλαιει και το αντιστροφο.Ωραια τα λεει αλλα στην πραξη ειναι δυσκολο ειδικα οταν προκειται για αδελφια.
Νομιζω υπαρχει μια διαφορα στα παιχνιδια του σχολειου,με τα παιχνιδια του παιδιου και τα παιχνιδια του παιδοτοπου.Στο σχολειο ολα ειναι ολονων και ειναι καθε μερα εκει για να τα παιξουν και για να μην υπαρχουν κλαματα και δραματα ειναι πολυ λογικο να υπαρχει μια πολιτιτη αυτου του στυλ.Απο την αλλη το παιχνιδι που θα παρει μαζι του το παιδι στο παρκο εννοειται πως ειναι αποκλειστικα δικο του και θα το μοιραστει μονο αν το ιδιο το επιθυμει.Τα παιχνιδια στο παιδοτοπο ειναι του παιδοτοπου και επειδη πανω κατω παμε κοινες ωρες με αλλες μαμαδες και παιδακια δεν γινετε να αφηνουμε το παιδι μας να παιζει επι 1,5 ωρα με μονο παιχνιδι! Και καπως ετσι με αυτη την διαφορα των πραγματων θα μαθουν και τα παιδακια να λειτουργουν και στην κοινωνια. Τα προσωπικα μας αντικειμενα μας ανηκουν αν θελω θα δωσω στην φιλη μου την τσαντα μου για το ΣΚ. Αν βρω ελευθερη θεση στο λεωφορειο και καθησω αλλα μετα απο μια ωρα διαδρομης θα σηκωθω να κατσει και καποιος αλλος. Και στην πιατσα των ΤΑΞΙ θα περιμενω την σειρα μου για παρω το επομενο που θα φτασει στην πιατσα! Τοσο απλα!
Εγώ μεγάλωσα με την φιλοσοφία της μοιρασιας. Ειμασταν και τρία παιδιά... δε είχαμε οικονομικο πρόβλημα αλλα όσο ναναι... ολα ηταν στα 3. Σιχαινόμουν το ότι οι γονείς μου μου επέβαλαν να μοιραστώ κάτι που ήταν αποκλειστικά δικό μου. Την μπάλα που αγόρασα αποταμιευοντας το χαρτζιλίκι μου, και αναγκαστηκα να την "μοιραστω" με τον αδελφό μου που την τρύπησε (Και οι γονείς μου δεν του ζήτησαν να μου την αντικαταστησει). Το βιβλίο που λαχταρούσα όλη τη χρονια και ΜΟΛΙΣ το διαβασα ενα αγορακι που ειχε ελθει να παιξει μαζι μας το μουτζουρωσε κλπ. Οπότε ακολουθώ μία μέση οδο με τα παιδιά μου. Όλα τα κοινόχρηστα παιχνίδια είναι για περιορισμενο χρόνο χρήσης, είτε ειναι πισίνα, είτε είναι κουνια, είτε είναι υπολογιστής, αυτό ισχύει και για τον υπολογιστη του σπιτιου, οι κόρες μου τον μοιραζονται ανα 20λεπτο. Αλλά ότι είναι μεσα στα δωμάτιά τους και ότι είναι παιχνίδι "τους" αποφασίζουν οι ίδιες αν και πότε θα το μοιραστούν και με ποιόν. Επειδή είναι κάπως μεγαλυτερες τωρα, αυτό ισχύει ΚΑΙ για οποιοδηποτε αντικειμενο δεν ασχολουνται εκεινη τη στιγμη μαζί του. Ακόμα και αν η κόρη μου έχει να πιάσει ένα χρόνο ΠΧ το Nintendo αν δεν θέλει να το δανείσει στην αδελφή της, στο φίλο της κλπ δεν το δανείζει. Επίσης εάν η μία καταστρέψει κάτι που ανήκει στην άλλη πρέπει να της το αντικαταστησει είτε με καποιο δικό της ισης αξίας είτε αποταμιεύοντας και αγοράζοντας ενα καινουριο (ειπαμε είναι μεγαλυτερες 14 και 11). Τέλος επειδή είμαι και πολύ υπέρ της κοινωνικής προσφοράς κλπ Δύο φορές τον χρόνο ξεκαθαρίζουν οι ίδιες ότι δεν θέλουν πλέον από βιβλία - ρούχα και "παιχνίδια" και τα δωρίζουμε στη δανειστική βιβλιοθήκη σχολείο τους και στο χαμόγελο του Παιδιού.
Εγωκεντρική νοοτροπία. Θα έπρεπε όλοι να είμαστε υπέρμαχοι της κοινοκτημοσύνης. Αυτό είναι το ιδεατό αν και όχι πρακτικά εφαρμόσιμο. Κρίμα που θα μετατρέψεις το παιδί σου σε υλιστή, υπόδουλο των υλικών αγαθών και εγωιστή. Εάν αρνείσαι να μοιραστεί το παιδί σου ένα παιχνίδι του για λίγο με κάποιον συνομήλικο του, ας μην ρωτήσω για τις απόψεις σου περί φιλανθρωπίας και στήριξης όσων βρίσκονται σε δυσμενέστερη από εμάς θέση. Κανείς πάντως δεν είναι υποχρεωμένος -δεν είναι καν ηθική υποχρέωση- να μοιράζεται, είναι προσωπική επιλογή. Εγώ σκοπεύω να ζήσω την ζωή μου προσφέροντας -είμαι δοτικό άτομο και το ίδιο το επάγγελμα που έχω επιλέξει σχετίζεται με την κοινωνική προσφορά. Εσύ μπορείς να διεκδικήσεις και να προστατεύσεις τα υλικά αγαθά που έχεις χωρίς να διδάξεις στο παιδί σου πως η μεγαλύτερη χαρά πηγάζει από το να δίνεις στον άλλον.
Τα είπες ολα.......... υποκλινομαι,ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ!!!!!!!
symfwnw me thn mama natalia!!!entaksei otan paei to allo paidaki me to etsi thelw to paixnidi tou!!den einai wraio opote ekei exei dikio ..alla kopela mou sta koina xrisis paixnidia sygnwmi alla den exete orio kai freno oute to paidaki sou alla oute kai esy pou eisai eniliki!!!!kai afou ypirxan tosa alla aytokinhtakia kai ena allo panomoiotypo gt den evgales esy to paidi sou meta apo tosi wra na to pas allou???na sou pw gt????gt tha ginotan o panikos....to paidi sou tha ourliaze kai tha xtypiiotan ..gt poly apla den exei mathei na exei oria kai fragmous kai oti sevomaste to oti kai ena allo paidaki thelei na paiksei!!!ksanakoita pio prosektika to paidagwgiko tou systima gt tha exeis thema!!!
Νομίζω το άρθρο μπερδεύει δύο διαφορετικά πράγματα. Στην πρώτη περίπτωση έχει απόλυτο δίκιο, ο ιδιοκτήτης του παιχνιδιού έχει κάθε δικαίωμα να πεί όχι. Στην δεύτερη όμως νομίζω πως εφόσον πρόκειται για δημόσια αγαθά που απευθύνονται σε όλα τα παιδιά θα έπρεπε κι αυτή να σεβαστεί πως όπως ο γιός της έχει μανία με το συγκεκριμένο αυτοκινητάκι, μπορεί να έχει και ένα άλλο παιδί και εφ' όσον δεν ανήκει σε κανέναν από τους δύο πρέπει να μοιράσουν το χρόνο τους και όχι να το μονοπωλήσει ο πρώτος.
Θα συμφωνήσω απόλυτα!!
Συμφωνώ απολύτως.
Αντίθετα με το πρότυπο των τελευταίων χρόνων που υποστηρίζει πως πρέπει να μαθαίνουμε τα παιδιά να μοιράζονται τα πάντα, εγώ διαφωνώ. Ναι μεν να μάθουν να μην λειτουργούν εγωιστικά, αλλά ταυτόχρονα έχουν το δικαίωμα να μην δώσουν σε κάποιον άλλον κάτι δικό τους. Εμείς σαν ενήλικες, στον χώρο εργασίας μας για παράδειγμα, μοιραζόμαστε τα πάντα με τους συναδέλφους μας? Αν μία συνάδελφος δηλαδή δει την καινούρια τσάντα που έχουμε αγοράσει και την θέλει θα την αδειάσουμε και θα της την δώσουμε? Δεν νομίζω.Ή αν ένας φίλος μας θέλει ντε και καλά να δανειστεί ένα βιβλίο που για κάποιο λόγο δεν θέλουμε να δώσουμε πουθενά, γιατί θα πρέπει να είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε? Άρα γιατί τα παιδιά θα πρέπει να μάθουν να μοιράζονται τα προσωπικά τους αντικείμενα?Το να μάθουν να μοιράζονται ισχύει μόνο για πράγματα που είναι κοινόχρηστα, οπότε εκεί θα πρέπει να τα χρησιμοποιούν με μέτρο, να μάθουν να περιμένουν την σειρά τους ή να μάθουν να μην κάθονται με τις ώρες στο αλογάκι/αυτοκινητάκι κλπ της παιδικής χαράς εαν δεν υπάρχει άλλο, γιατί απλούστατα δεν είναι ευγενικό.
Θα συμφωνήσω απόλυτα.
καλημέρα,να ρωτησω και εγω κατι γιατι και εγω μπερδεμενη είμαι με το πως να το χειρίζομαι αυτό. τα ξαδελφακια μας δν δινουν τιποτα στον μικρον,οτι περνει του το αρπαζουν,οι γονεις τους λοιπον τους λενε ενταξει αλλα τωρα που εχει τα δικα του παιχνίδια μην τολμήσετε να παρει κατι από αυτά γιατι εσεις πριν δεν του δινατε.εγω απλα προσπαθω να του αποσπασω την προσποχη με τα δικα του παιχνίδια και καποια στιγμη μετα που θα ειμαστε μονοι μας του λεω ότι τα ξαδελφακια σου σε αγαπανε και καποιες φορες απλα δν θελουν να σου δινουν τα παιχνίδια τους αλλα δεν πειραζει θα σου τα δωσουν όταν θα θελουν.το αντιμετοπιζω καλα?τι θα πρεπει να του λεω στη φαση που συμβαινει?
Παλιά έκανα και γω το λάθος, μεταξύ άλλων, στο πρώτο μου παιδί να του λέω να μοιράζεται τα παιχνίδια του και τα σχετικά και έκανα παρεμβάσεις στο παιχνίδι όποτε ένιωθα ότι χρειαζόταν. Εντάξει, δεν του το επέβαλα και με το ζόρι απλά του έλεγα ότι θα ήταν ωραίο να παίξει π.χ και το άλλο παιδάκι για λίγο με το παιχνίδι του. Μετά από λίγο καιρό ευτυχώς "ξύπνησα" κάπως... Κατάλαβα ότι τα παιχνίδια είναι δικά του και αν θέλει θα πρέπει να τα μοιράζεται. Αν δε θέλει όχι...Και ότι είναι αποκλειστικά δικαίωμα του... Ακόμα και μετά από λίγο καιρό που ήρθε και ο αδερφός του, είναι πια ελάχιστες έως μηδαμινές οι φορές που μπορεί να του είπα δώσε για λίγο αν θέλεις το παιχνίδι αυτό και στον αδερφό σου. Το άφησα να εξελιχθεί μόνο του. Και κατάφερα από την μια ο μεγάλος μου να έχει αυτού του είδους την "ελευθερία" με αποτέλεσμα πολλές φορές να του δίνει από μόνος του παιχνίδια για να παίζουν μαζί και από την άλλη τον μικρό να διεκδικεί για να πάρει αυτό που θέλει. Πολλές φορές χωρίς να το βάζει κάτω εύκολα. Φυσικά είναι και θέμα χαρακτήρα του κάθε παιδιού. Συνειδητοποιώ τώρα με το δεύτερο και την λίγη εμπειρία που απέκτησα πόσα λάθη έκανα στον πρώτο μου ένεκα των καλών τρόπων, του σεβασμού προς τους άλλους...Μην κάνεις αυτό, μην κάνεις εκείνο...Εξηγώντας του βέβαια κάθε φορά γιατί και όχι απλά απαγορεύοντας... ώσπου πήρα χαμπάρι ότι αυτά τα δόλια δεν είναι ρομποτάκια αλλά ξεχωριστές προσωπικότητες που πρέπει να τις σεβόμαστε και να τους επιτρέπουμε να "ανθίσουν"...
Δεν ηξερα οτι υπαρχουν κι αλλοι που σκεφτονται ετσι, γιατι αυτο που βλεπω να επικρατει ειναι η αποψη οτι τα καλα παιδια πρεπει να δινουν τα παιχνιδια τους οταν καποιος τα ζητησει ασχετως του πως τα ζηταει η αν αυτος που τα θελει θα μπορουσε να περιμενει λιγο για να τα παρει.Εμενα με ενοχλει παρα πολυ οταν πηγαινουμε καλεσμενοι σε αλλα σπιτια και οι μαμαδες λενε στα παιδια τους δωσε αυτο το παιχνιδι στη φιλη σου γιατι εινιι φιλοξενουμενη μας και φυσικα το παιδι αντιδρα εντονα γιατι ειναι κατι που του ανηκει και δεν καταλαβαινω καθολου γιατι πρεπει να το δωσει αν δε θελει. Τις περισσοτερες φορες πισω απο τετοιες αντιδρασεις εχω καταλαβει οτι βρισκεται ο φοβος του οτι ο αλλος θα του χαλασει η θα του παρει το παιχνιδι. Οταν τα διαβεβαιωσεις οτι δε θα συμβει αυτο και τα πεισεις κι ολας, ειναι προθυμα να το δωσουν το παιχνιδι. Επισης μου φαινεται εντελως αδικο να ζητας απο το παιδι σου να μην ειναι απαιτητικο και οταν καποιο αλλο παιδι απαιτει ασχημα κατι που ανηκει στο δικο σου να του λες οτι πρεπει να το δωσει για να ειναι ευγενικο. Γενικα οπου πρεπει να μοιραστουν (οπως στις κουνιες που περιμενουν ουρες), θα πω θα κατεβεις σε λιγο για να κανει και ο επομενος, αλλα θα συμπληρωσω και οτι και οι υπολοιποι θα κανουν απο λιγο και θα ερθει ξανα η σειρα μας να ανεβουμε. Ο,τι λεω στη δικια μου, τα ιδια της δειχνω πως ισχυουν και για τους αλλους, γιατι αυτο ειναι στην πραγματικοτητα το μοιρασμα. Οτιδηποτε αλλο νομιζω πως τους μαθαινει να ειναι και λιγο οι βλακες της υποθεσης. Αρα καλα της κανει οποιο παιδι δεν της δινει οταν ειναι απαιτητικη και δε συνεργαζεται και καλα κανει και η δικια μου οταν δε θελει να δωσει κατι σε αλλον που δεν το ζαταει ομορφα η που δεν μπορει να την περιμενει να τελειωσει. Αυτη ειναι και μενα η αποψη μου, αλλα με οποιον γονιο εχει τυχεινα το συζητησω μου λενε οτι ειμαι λαθος. Παντως στο σπιτι μας μονο αυτο το συστημα δουλευει στα αληθεια και μονο ετσι εμαθαν να δινει ο ενας στον αλλον χωρις να γινονται ομηρικοι καβγαδες.
Συγγνώμη δηλαδή αλλά έτσι όπως τα λες όταν πηγαίνουμε καλεσμένοι σε άλλα σπίτια θα πρέπει να κουβαλάμε και τα παιχνίδια μας μαζί, γιατί τα παιδιά του οικοδεσπότη έχουν κάθε δικαίωμα να μη δωσουν τα παιχνίδια τους στα φιλοξενούμενα παιδάκια...
Είναι κι αυτό μια σκέψη, αλλά δεν είπα αυτό. Eμένα πάντως αν έρθεις σπίτι μου και το παιδάκι σου ουρλιάζει να πάρει το παιχνίδι που μόλις κράτησε στα χέρια του το δικό μου θα του πω ότι εδώ δε φωνάζουμε και ότι θα περιμένει να τελειώσει με το παιχνίδι της και μετά μπορεί να το ζητήσει ευγενικά και αν θέλει θα του το δώσει. Αν το δικό μου δε θέλει να δίνει τίποτα πρόβλημά του γιατί εννοείται πως θα το απομονώσουν οι υπόλοιποι και πως κανείς δε θα έρχεται πια σπίτι μας. Όπου πάμε φιλοξενούμενοι και η μαμά συμπεριφέρεται στο παιδί της λες και είναι υποχρεωμένο να κάνει τα καπρίτσια του δικού μου επειδή είμαστε καλεσμένοι τους, κατά τη γνώμη μου, απλώς αδικεί το παιδί της και κάνει το δικό μου ένα κλικ πιο κακομαθημένο. Μεταξύ των παιδιών μου αυτή η ελεύθερη επιλογή του πότε θα δώσει ο ένας στον άλλον ένα παιχνίδι δούλεψε υπερβολικά καλά και έχουν καταφέρει να συνεννοούνται μεταξύ τους. Τις λίγες φορές που δεν καταφέρνουν να τα βρούνε και σκοτώνονται, απλώς παίρνω το παιχνίδι και τελειώνουμε. Στο επόμενο 2λεπτο στο ζητάνε πίσω με "σε παρακαλώ" και ως δια μαγείας καταφέρνουν να συνεννοηθούν για το ποιος θα το πάρει πρώτος και πόσο θα το κρατήσει ή μπορεί να διαλέξουν να παίξουν παρέα. Έτσι τα λύσαμε τα προβλήματά μας και έτσι τα λύνουμε και όταν έχουμε και άλλα παιδιά σπίτι και βλέπω πως όλα ανταποκρίνονται καλά σε αυτό κι εγώ δεν κάνω τον τροχονόμο ή την ειρηνευτική δύναμη. Στην τελική ας μάθουν από μικρά πως δεν μπορεί συνεχώς κάποιος να είναι από πίσω τους να τα οργανώνει ή να τα υποστηρίζει. Το παιχνίδι είναι προσωπική τους δουλειά και δικό τους θέμα είναι το να το κάνουν να δουλέψει καλά. Αν δεν τα καταφέρνουν η συνέπεια του να μην τα θέλει ο άλλος είναι αποκλειστικά δική τους ευθύνη. Αν ένα παιδί σου δείχνει ότι αντιλαμβάνεται καλά μπορείς να το αφήσεις να μάθει μόνο του αυτό το πάρε-δώσε και σίγουρα θα το καταλάβει. Αν για κάποιο λόγο δεν μπορεί να αντιληφθεί εύκολα το πως δουλεύουν οι κοινωνικοί "κανόνες", εκεί εντάξει θα κάτσω από πάνω του όσες φορές χρειαστεί μέχρι να το βοηθήσω και θα του πω δώσε και το παιχνίδι σου στον άλλον. Αλλά αυτά τα παιδιά που δυσκολεύονται πραγματικά να καταλάβουν τέτοιους κανόνες είναι πολύ λίγα, οπότε μιλώντας για την πλειοψηφία των παιδιών συμφωνώ με το άρθρο ότι δε χρειάζεται να επεμβαίνουμε για το αν θα δώσουν κάτι, γιατί μόνα τους μέσα από τις συνέπειες που έχει η κάθε τους πράξη καταλαβαίνουν πως πρέπει να αντιδρούν αν θέλουν να έχουν φίλους.
Τί να πω..... μόνο ότι και η συμπόνια κι η συμπάθεια μαθαίνονται. Εγώ πάλι μαθαίνω στα παιδιά μου, όταν πηγαίνουμε στην παιδική χαρά, να μοιράζονται τα παιχνίδια τους με παιδάκια που δεν έχουν και φυσικά να μην κάθονται με τις ώρες στην κούνια, επειδή τους αρέσει περισσότερο απ'όλα, γιατί υπάρχουν κι άλλα παιδιά που θέλουν να παίξουν. Δεν τους ανήκουν οι κούνιες, ούτε φυσικά και τα παιχνίδια του παιδικού σταθμού. Αν δεν θέλουν να μοιράζονται αυτά τα πράγματα, ας κάτσουν στο σπίτι τους, με τα δικά τους παιχνίδια κι ας παίζουν με τους τέσσερις τοίχους! Και πραγματικά εκνευρίζομαι αφάνταστα όταν βλέπω μαμάδες να μην δίνουν σημασία όταν το παιδί τους συμπεριφέρεται σαν να του "ανήκουν" κοινά παιχνίδια κι αγνοούν επιδεικτικά τα άλλα παιδιά και τις μαμάδες. Και, τί αστείο αλήθεια...., η συμπεριφορά που περιγράφεις, μου θυμίζει λίγο τους σημερινούς πολιτικούς...
Ομολογώ πως δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι...Και πάλι δεν ξέρω αν συμφωνώ.Τόσο αγώνα κάνουμε ως γονείς για να μάθουμε στα παιδιά μας να είναι δοτικοί άνθρωποι και να προσφέρουν απλόχερα...
Δεν ξέρω αν εκνευρίστηκα μόνο εγώ απόσα διάβασα....έχω 2 παιδάκια 2.5 και 3.5 ετών και αυτό που προσπαθώ να τους μάθω είναι να μοιράζονται....Το αποτέλεσμα είναι να ακούς "σε παρακαλώ μπορώ να το παίξω κι εγώ λίγο?" και η απάντηση "ναι ορίστε θα παίξουμε μαζί"...Φυσικά υπάρχουν και δύσκολες στιγμές αλλά ως γονείς πρέπει να δείχνουμε τον σωστό δρόμο στα μικρά μας....Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερα από κακομαθημένα νήπια που θεωρούν πως όλα τους ανήκουν....χαρακτηριστικό το παράδειγμα σου που το παιδάκι σου αγνοουσε τη μανούλα που του ζητούσε τόσες φορές να οδηγήσει και το δικό της παιδάκι το αμαξάκι...γιατί λοιπόν το δικό σου παιδάκι δεν έκανε στο πανομοιότυπο αυτοκινητάκι??καμαρώνεις κιόλλας που την αγνοούσε???Το βασικό στα νήπια είναι τα όρια και φυσικά ο σεβασμός!!!Αλλά πίσω από άσχημες συμπεριφορές μικρών παιδιών καθρεφτίζονται γονείς που οι ίδιοι πιστεύουν πως όλα τους ανήκουν....αρκεί το δικό τους παιδάκι να μην κλάψει.....του διπλανού ας κάνει ότι θέλει....ωραία λογική!!!!Λυπάμαι και στεναχωριέμαι γι αυτά τα παιδάκια ...τίποτα άλλο.....
Προσωπικα δε θα σηκωνα το παιδι μου απο την κουνια απλα και μονο επειδη ενα αλλο κλαιει κ χτυπιεται κ θελει να ανεβει εκεινο..! Δε σημαινει ομως πως θα το αφηνα και με τις ωρες, αδιαφορωντας για τα υπολοιπα παιδακια (τυπου "πρω" την κουνια κ θα αφησω τα κοκαλακια μου εδω!). Οφειλεις να σκεφτεσαι κ τους υπολοιπους γιατι εισαι σε δημοσιο χωρο κι οχι γιατι το απαιτουν! Επισης δε θα σηκωνα και κανενα παιδακι απο την κουνια για να κατσει το δικο μου, οσο κι αν γκρινιαζει/χτυπιεται/ κλαιει. Μπορει να περιμενει παιζοντας με αλλο παιχνιδι. Η υπομονη αλλωστε ειναι σπουδαια αρετη! Οσο για τα προσωπικα του αντικειμενα ειναι δικη του δουλεια αν θα τα μοιραστει ή οχι και παρολο που προσπαθω να τον μαθω να μοιραζεται, δεν υπαρχει περιπτωση να τον πιεσω! Ειπαμε, να μην πατα επι πτωματων, αλλα μη γινει κ μαλθακος!
Ναι !!!! ΕΥΧΑΡΙΣΤω! Το εθεσες παρα πολυ σωστα. Εμενα οταν θελει το ποδηλατο ενος παιδιου της εξηγω οτι ειναι του παιδιου, ειναι δικο του κ αμα θελει της το δινει. Αμα δε θελει δε της το δινει.. Απλα. Κ οταν της ζητανε κατι παλι ειμαι σαφης, "θέλεις αννούλα να το δώσεις;" Κ βεβαια εχει το σικαιωμα να λεει οχι, πραγμα που σπανια κανει, απλως διευκρινιζει "οτι θα μου το δωσεις παλι πισω μετα" Ουφ. Κ βεβαια δε μπορεις να εχεις κατι που εχει καποιος αλλος απλως επειδη το θελεις. Η ζωη δεν ειναι δικαιη. Ας το θυμομαστε αυτο.
απολυτο δικιο
Και το σχολείο της κόρης μου ακριβώς αυτό έκανε και είχα ακριβώς την ίδια αντιμετώπιση έξω, μάλιστα με προσέβαλαν πολύ πρόσφατα και ομολογώ με πείραξε πολύ (μου χάλασε τη μέρα), ότι "καλό είναι μιας και είναι μοναχοπαίδι να μάθει να μοιράζεται" και "Α! το δικό μας σχολείο μας έχει μάθει να μοιραζόμαστε" (όταν της ανέφερα ότι είναι τακτική του σχολείου και γι' αυτό της είπε να περιμένει). Λίγο αργότερα μου ζήτησε συγγνώμη η ίδια μητέρα, όταν η κόρη μου χάρισε στο παιδί της ένα από τα παιχνίδια της. Εγώ προσωπικά είμαι κάπου στη μέση: υπάρχουν θετικά και στη μία τακτική και στην άλλη, όπως και αρνητικά. Με τον καιρό και με καθοδήγηση όλα μαθαίνονται.
Συμφωνω με ολα εκτος απο ενα κομματι. Νομιζω οτι και το να παιζει ενα παιδι για ωρες με ενα παιχνιδι που δεν του ανηκει ειναι λαθος. Θεωρω οτι θα πρεπει να γνωριζει οτι υπάρχει χρονος στη χρηση ενος δημοσιου αντικειμένου. Γιατι μεγαλωνοντας θα το βρισκει πολυ φυσιολογικο να μονοπωλει πραγματα κ καταστασεις...για σκεφτειτε το λιγο...:)