Γιατί δεν μαθαίνω στο γιο μου να μοιράζεται

Υπάρχει μία πολιτική στα προνήπια του γιου μου σχετικά με τον τρόπο που θα μοιράζονται αυτά τα πράγματά τους. Είναι ένας σταθμός που λειτουργεί κοινοτικά, έτσι έχουμε θεσπίσει πολιτικές όπως αυτή ώστε να μπορούμε να διαχειριζόμαστε τις καταστάσεις με παρόμοιο τρόπο. Η πολιτική αυτή αναφέρει πως ένα παιδί μπορεί να κρατάει ένα παιχνίδι για όσο θέλει. Αν ένα άλλο παιδί θελήσει το παιχνίδι, θα πρέπει να περιμένει ώσπου να σταματήσει να παίζει μαζί του το πρώτο παιδί. «Φυλάμε» τα παιχνίδια τους ακόμη και όταν αυτά πάνε στην τουαλέτα, στην τραπεζαρία, κτλ, ώστε να μην το πάρει κανένα άλλο παιδί μέχρι να σταματήσουν να παίζουν εκείνα μαζί του. Αυτό ισχύει για τα πάντα μέσα στην αίθουσα με τα οποία μπορεί κάποιο παιδί να παίξει, αλλά και έξω στην αυλή, όπως το μονόζυγο και οι κούνιες.

Στην αρχή, δεν με απασχόλησε ιδιαίτερα γιατί αυτό το πράγμα αποτελούσε πολιτική. Απλά  την ακολουθούσα, επειδή αυτός ήταν ο κανόνας και δεν με προβλημάτιζε και πολύ. Όλα τα παιδιά γνωρίζουν τον κανόνα και έτσι, εκτός από τις πρώτες δύο εβδομάδες τους στο σχολείο, ξέρουν και δεν ξεσπούν τσιρίζοντας όταν τους λέμε «Θα μπορέσεις να παίξεις μαζί του μόλις τελειώσει η Μαρία». Τελευταία όμως παρατηρώ μία εντελώς διαφορετική συμπεριφορά σε άλλα μέρη που πηγαίνουμε σχετικά με το μοίρασμα και αρχίζω να καταλαβαίνω ακριβώς γιατί αυτό αποτελεί πολιτική του σχολείου.

Ακολουθούν δύο παραδείγματα αμφισβητήσιμων πρακτικών για το μοίρασμα, τις οποίες συνάντησα πρόσφατα. Η πρώτη ακολουθείται από μία καλή μου φίλη. Εκείνη και ο σχεδόν 2 ετών γιος της ήταν μία μέρα στο πάρκο. Εκείνος είχε φέρει μαζί του από το σπίτι ένα μικρό αυτοκινητάκι. Ένα άλλο παιδί, λίγο μεγαλύτερο στην ηλικία, ήθελε να παίξει με το αυτοκίνητο και απαιτούσε από το γιο της φίλης μου να του το δώσει. Ξέσπασε ένας κλασικός καβγάς μεταξύ των νηπίων και η άλλη μαμά είπε στο γιο της «Μάλλον η μαμά του δεν του έχει μάθει να μοιράζεται τα πράγματά του». Χωρίς να λογαριάζει το ότι το αυτοκινητάκι του ανήκει και όταν κάποιος σου ζητήσει να το μοιραστείς μπορείς κάλλιστα να απαντήσεις με ένα «Όχι».

Το δεύτερο περιστατικό συνέβη ένα πρωινό στο κέντρο αναψυχής της γειτονιάς. Τα  πρωινά της Παρασκευής γεμίζουν το χώρο του γυμναστηρίου με δεκάδες κατασκευές στις οποίες τα παιδιά μπορούν να σκαρφαλώσουν και εκείνα τα πλαστικά αυτοκίνητα που μπορούν να οδηγήσουν, με τρίκυκλα, με μεγάλες φουσκωτές μπάλες, ακόμη και ένα φουσκωτό κάστρο. Είναι ένας ονειρεμένος παιδότοπος. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο κόκκινο αυτοκίνητο που ο γιος μου αγαπά να οδηγά και την τελευταία φορά που πήγαμε το οδηγούσε και τη μιάμιση ώρα που βρισκόμασταν εκεί. Παρόλο που οι περισσότερες μαμάδες των μικρών παιδιών παρακολουθούν από κοντά τα παιδιά τους καθώς αυτά παίζουν, ο γιος μου είναι αρκετά μεγάλος και έτσι εγώ μπορώ να κάθομαι στην άκρη και απλά να τον βλέπω. Από εκεί που καθόμουν είδα μία μαμά της οποίας ο γιος ήθελε να οδηγήσει το αυτοκίνητο και πλησίαζε επανειλημμένως τον γιο μου λέγοντας «Ήρθε η ώρα να τον αφήσεις κι αυτόν να οδηγήσει λίγο, εντάξει;» Φυσικά εκείνος την αγνόησε και τελικά εκείνη τα παράτησε. Υπήρχαν ένα εκατομμύριο άλλα μικρά αμάξια τα οποία μπορούσε ο γιος της να οδηγήσει, μεταξύ αυτών και ένα το οποίο ήταν σχεδόν πανομοιότυπο. Αλλιώς ίσως και να παρενέβαινα κι εγώ.

Δε συμφωνώ με την προσέγγιση των δύο μαμάδων στα δύο αυτά περιστατικά. Πιστεύω πως δεν βοηθά καθόλου ένα παιδί το να του μαθαίνεις πως μπορεί να έχει κάτι που έχει κάποιος άλλος, απλά επειδή το θέλει. Μπορώ να καταλάβω την επιθυμία να δώσεις στα παιδιά σου όλα όσα θέλουν – όλοι μας το θέλουμε. Αλλά είναι ένα καλό μάθημα και για τους δύο το να μάθετε πως αυτό δεν είναι δυνατό και δεν θα πρέπει να πατάτε επάνω σε άλλους ανθρώπους για να αποκτήσετε αυτά τα πράγματα.

Αυτός είναι και ο τρόπος, άλλωστε, που λειτουργούν τα πράγματα στον πραγματικό κόσμο. Όταν το παιδί σας ενηλικιωθεί, θα θεωρεί πως ο κόσμος οφείλει να του δώσει ό,τι εκείνο επιθυμεί. Αυτό είναι ήδη εμφανές στην επόμενη γενιά. Διάβασα ένα συναρπαστικό άρθρο σχετικά με το πώς οι έφηβοι και οι εικοσάρηδες του σήμερα περιμένουν να πάρουν αύξηση και προαγωγή στη δουλειά τους γιατί πολύ απλά «πηγαίνουν κάθε μέρα».

Αν αμφιβάλετε για το συλλογισμό μου, σκεφτείτε τη δική σας καθημερινότητα ως ενήλικας. Δεν θα κλέβατε τη σειρά κάποιου στο ταμείο σουπερμάρκετ  επειδή απλά δεν θέλατε να περιμένετε. Οι περισσότεροι ενήλικες δεν θα έπαιρναν κάτι από κάποιον άλλον, όπως για παράδειγμα ένα ζευγάρι γυαλιά ή ένα τηλέφωνο, επειδή απλά ήθελαν να το χρησιμοποιήσουν. (Εντάξει, ορισμένοι από εσάς ίσως και να το κάνατε. Σε αυτή την περίπτωση, η συγκεκριμένη ανάρτηση μάλλον δεν σας αφορά).

Είναι δύσκολο, όπως και πολλά άλλα πράγματα που αφορούν το να μεγαλώνεις ένα παιδί, αλλά ας μάθουμε στα παιδιά μας πώς να διαχειρίζονται την απογοήτευσή τους, επειδή θα το νιώσουν κάποια στιγμή. Δεν θα είμαστε πάντα εκεί για να διορθώσουμε την κατάσταση. Ας τους μάθουμε πως μπορούν να αποκτήσουν τα πράγματα που θέλουν μέσα από επιμονή, υπομονή και σκληρή δουλειά.

Πηγή: popsugar.com

Συμφωνείτε με τη μαμά του άρθρου; Πώς αντιμετωπίζετε εσείς το θέμα του «μοιράσματος»;