Είμαι και εγώ μια μαμά, είμαι 38 χρόνων, είμαι παντρεμένη και έχω ένα αγοράκι 6.5 χρόνων. Είμαι παντρεμένη 10 χρόνια και δουλεύω σε μια εταιρεία 6ωρο. Απολύθηκα από την προηγούμενη μου δουλειά στην οποία ήμουν πολλά χρόνια. Όσο περίεργο και αν σας φαίνεται, από αυτή την απόλυση νομίζω ότι ξεκίνησε ο γολγοθάς μου. Ήμουν από τις τυχερές που βρήκα δουλειά, αλλά έπρεπε να παίρνω 4 συγκοινωνίες, ενώ στην προηγούμενη πήγαινα με το αυτοκίνητο (δεν είμαι καμιά καλομαθημένη!!!!) Μια απεργίες, μια συγκεντρώσεις, μια το περιβάλλον της δουλειάς που στην προηγούμενη ήμουν σε καλή θέση ενώ σε αυτή για να με κρατήσουν δεν μιλούσα καθόλου, μια μου έλεγαν ότι θα σε κρατήσουμε μέχρι το Ιανουάριο, μετά μέχρι το Μάρτιο, μετά μέχρι το Φεβρουάριο του άλλου χρόνου (τελικά ακόμη εδώ δουλεύω και έχω κλείσει τα 2 χρόνια), μου βγήκε ένα τρομερό άγχος να μην μπορώ να ηρεμήσω ούτε νύχτα ούτε μέρα. Όλο αυτό το άγχος να με χτυπάει στο στομάχι και να έχω διαταραχές στην όρεξη.
Μου λέγανε να πάω σε γιατρό πριν επιδεινωθεί η κατάσταση… Πήγα λοιπόν σε ένα ψυχίατρο μου είπε ότι είναι «Αγχώδης διαταραχή με στοιχεία κατάθλιψης», μου έδωσε να χάπι… Εν τω μεταξυ εγώ ήμουν ενάντια στο να πάρω χάπια, αλλά μου λέει θα σε βοηθήσει και δεν φέρνει εξάρτηση (αντικαταθλιπτικό)… Στεναχωρέθηκα και έγώ και ο άντρας μου πάρα πολύ. Λέω πως κατάντησα έτσι, εγώ που μόνο γελούσα, που ήμουν ο πιο αισιόδοξος και γελαστός άνθρωπος. Ο άντρας μου έλεγε ότι με αγάπησε για την θετική ενέργεια που έβγαζα σαν άνθρωπος και τώρα είμαι ένας άλλος άνθρωπος. Ο μικρός μου ζητάει να περνάμε χρόνο μαζί, παίζουμε για να μην καταλαβαίνει την κατάσταση που βρίσκεται η μαμά και κάθε μέρα ζητάει να του κάνουμε ένα αδελφάκι, παρακαλάει ακόμη και στην προσευχή του το βράδυ (αυτό το παιδί είναι όλη μου η ζωή!!! τον βλέπω και λέω πρέπει να καταφέρω, να γίνω καλά για να μεγαλώσω το παιδάκι μας).
Το χάπι το πήρα 4 μήνες και σταδιακά αρχισα να το μειώνω, έτσι τον Ιανουάριο το σταμάτησα, το Φεβρουάριο ξανά τα ίδια. Αποφάσισα να κάνω ομοιοπαθητική… Παιδιά έχω δει κάποια αποτελέσματα, όμως πάλι έχω διαταραχή στην όρεξη. Τώρα καλοκαίρι είπαμε να φύγει το παιδί λίγες μέρες στους γονείς του άντρα μου και λίγες μέρες στους δικούς μου γονείς για να ξεκουραστώ και εγώ! Δεν μπορείτε να φανταστείτε πως είμαι, ειδικά τις πρώτες μέρες που λείπει το παιδί… Κάνω εμετό, δεν έχω όρεξη να φάω. Και λέω είναι δυνατόν, είναι φυσιολογικά πράγματα αυτά; Με την οποιοπαθητικό που μίλησα μου λέει μπορεί να σε έχει επηρρεάσει η απουσία του μικρού. Στην τελευταία επισκεψη στην οποιοπαθητικό μου είπε «Μεγάλωσες στην επαρχία με τον πλέον παραδοσιακό τρόπο, τον οποίο έχεις υιοθετήσει και εδώ στην Αθήνα. Αυτό πρέπει να αλλάξεις, δεν μπορεί ότι κάνει μια νοικοκυρά στο χωριό να το κάνεις και εδώ και να δουλεύεις και να έχεις να διανύσεις και αποστάσεις για να φτάσεις στη δουλειά. Επιπροσθέτως δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες αντοχές!!! Χαλάρωσε»
Αντί να χαρώ που μειναμε μόνοι μας με τον άντρα μου, εγώ να παθαίνω τέτοιες κρίσεις;
Με τον άντρα μου δεν μιλάμε και πάρα πολύ, είναι της τεχνολογίας και ασχολείται πάρα πολύ με το computer ή το tablet και εγώ ασχολούμαι με το tablet. Μιλήσαμε πολλές φορές να πάω σε ένα ψυχολόγο αλλά μου λέει «Εάν και εκεί δεν καταφέρεις κάτι μετά τι θα κάνεις; Πάλεψέ το μόνη σου»
Δεν μας φτάνουν και λεφτά γιατί έχουμε και ένα στεγαστικό δάνειο, οπότε εγώ τώρα τι να κάνω… Δεν έχω και φίλες εδώ να τους μιλήσω, είναι όλες εκτός Αθήνας. Εχω μιλήσει στην κουμπάρα μου αλλά μένει στην Ξάνθη. Έχω δύο αδελφές, οι οποίες η μία είναι στο χωριό και η άλλη στην Αθήνα, γνωρίζουν το πρόβλημα αλλά μέχρι εκεί και οι γονείς μου λένε να μην στεναχωριέμαι, να μην αγχώνομαι και να τρώω. Βλέπετε, οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν τι είναι αυτό που με αγχώνει έτσι. Τώρα τελευταία το έχω στρέψει το βλέμμα μου και στους Άγιους, παρακαλώ να με βοηθήσουν.
Τι να κάνω; Πως θα μπορέσω να περάσω τα χρόνια σε αυτή τη κατάσταση; Πόσο θα μπορέσει να αντέξει ο γάμος μου; Θα μπορώ να ανταπεξέρχομαι στις ανάγκες της οικογένειάς μου και αλλά και των γονιών μας που μεγαλώνουν; To μόνο σίγουρο είναι ότι κάτι πρέπει να κάνω, αλλά τι;
Περιμένω με πολύ αγωνία τις γνώμες σας. Και άν κάποια κοπέλα έχει περάσει παρόμοια κατάσταση θα χαρώ πολύ να της μιλήσω.
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Πραγματικά χαίρομαι τόσο πολύ που βρίσκω ανθρώπους να μοιραστώ το πρόβλημα μου.ενα πρόβλημα που το περνάει και το γνωρίζει κάποιος..
Είμαι 43 ετών κι όλα ξεκίνησαν πριν δέκα χρόνια αν και πιστεύω ότι πάντα υπήρχαν άλλα όχι σε έντονο βαθμό.δουλςυα σε λογιστικό γραφείο...πολύ άγχος μέχρι που λύγισα από τις κρίσεις πανικού.καθε μέρα νοσοκομείο και πίσω στο σπίτι...
Αρνιομουν αγωγές με χάπια και έφτασα σε σημείο κλαίω χωρίς λόγο και να έχω μια μόνιμη θλίψη.
Από τότε μέχρι σήμερα έκανα αγωγή Τρίερ φορές με μεγάλη επιτυχία,ενοιωθα άλλος άνθρωπος !!!!
Έκανα τα διαλείμματα μου και μετά από κάποιο διάστημα τα ξανάεπαιρνα.διαγνωστηκα.με γενικευμένη αγχωδη διαταραχή.....
Ακόμη και σήμερα που μιλάμε παλεύω με αυτό...τον Απρίλιο τα ασταμάτητα και τώρα μέσα σε τρεις μήνες έχω την ανάγκη και πάλι.
Είναι ένας φαύλος κύκλος που δε με αφήνει να ζήσω!!!
Αγωνίζομαι χώρις να καταλαβαίνει κανείς τίποτα...όμως δυσκολεύομαι....
Ανησυχώ και αγχώνομαι για όλα!!!!!
Μια θλίψη και μια απαισιοδοξία μόνιμη....
Δεν ξερω...νιώθω πως είναι μονίμως εκεί....
Μπερδεμενη μαμα,δεν εχω βρεθει στη θεση σου να αισθανομαι τοσο χαλια,τις φρικες μου τις τρωω κι εγω και σαν νορμαλ ανθρωπος που πιστευω οτι ειμαι εχω κι εγω τις ανασφαλειες μου.Ομως ποτε δεν εχω νοιωσει ετσι με κρισεις πανικου και εμετους!Πιστευω οτι η περιπτωση σου ειναι σοβαρη και χρειαζεται να πας σε καποιον ειδικο!!Οι Αγιοι,οι παπαδες και τα μαντζουνια στην περιπτωση σου δεν νομιζω οτι βοηθανε!!Αυτα οπως κι η ομοιοπαθητικη ειναι placebo και αν κανουν δουλεια ειναι μονο επιφανειακη!!Πρεπει να πας σε εναν ειδικο να ξεκινησεις ψυχοθεραπεια,μην ξεχνας εχεις κι ενα παιδι και πρεπει να εισαι καλα για εκεινον!!!Και μην ανησυχεις ολα καλα θα πανε αρκει να εχεις θεληση και να συνεργαστεις καλα και να μην κανεις μονη σου πειραματα με την αγωγη,ο,τι σου πει ο γιατρος!!
Η Ψυχοθεραπεια ειναι η λυση.
Θα πηγαινεις με ενα βαρος στο στηθος και οταν βγαινεις θα νιωθεις αναλαφρη σαν να πετας ,αρκει να βρεις (θα συνιστουσα γυναικα)ψυχολογο που να ειναι ανθρωπος και οχι εμπορος.
Φιλη μου...χαίρομαι που βρήκες το θάρρος να ζητήσεις έστω κ κάπως αργά την γνώμη κ άλλων ανθρώπων,,,κ οχι μόνο την γνώμη των φιλων(που απο άγνοια δεν μπορούν να βοηθήσουν)...Συμφωνώ απόλυτα με αυτούς που σου λένε κορίτσι μου πως για κάθε ασθένεια υπαρχει η κατάλληλη θεραπεία...το μόνο που κανείς χωρις την κατάλληλη αγωγή ειναι να αμβλύνεις το πρόβλημα σου....το οποίο πίστεψε με ειναι πολυ μικρό μπροστά στην αναστάτωση που δημιουργεί κ τον χαμένο χρόνο με την οικογένεια σου...ειμαι παθών κ με μεγαλύτερο πρόβλημα το οποίο κρατώ σε μια κατάσταση γιατί σαν κ σένα δεν εχω τα χρήματα να απευθυνθώ σε έναν ακριβό γιατρό..παρ'ολα αυτα ειμαι τυχερή γιατί αν κ στήνομαι στην ουρά της ψυχιατρικής μονάδας σε δημόσιο νοσοκομείο της επαρχίας εχω βρει έναν γιατρό που ειναι πάνω απ ολα άνθρωπος κ εχει δώσει την ζωη του κ τον χρόνο του σ όσους τον χρειάζονται...στα λέω ολα αυτα έχοντας μάθει να ζω με τα προβλήματα που μας δημιούργησαν οι αυξημένες κ πολλές φορές πλασματικές ανάγκες...εχω ταξιδέψει αρκετά κ αυτό που είδα σε χώρες όπου ο κόσμος εχει φτώχεια...ειναι η ανάγκη για επιβίωση σε κάνει χαρούμενο με το παραμικρό αγαθό κ πως το χαμόγελο αυτών που δεν προσπαθούν να διαμορφώσουν το μέλλον ..ειναι πως χαίρονται την κάθε στιγμή...αν κ εμεις μάθουμε να χαιρόμαστε τις στιγμές μας ειδικότερα με τα παιδιά μας που φεύγουν κ δεν μπορούμε να τις ξανά ζήσουμε...τότε έχεις κάνει μια νεα αρχή..κ πίστεψε με είτε με θεραπεία είτε οχι αυτό που πρέπει να κανείς ειναι να επαναπροσδιορισεις την στάση σου στη ζωη....ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ..και αυτό παλεύω 3 χρονια τωρα ...αυτό που κέρδισα όμως ειναι πως εκτίμησα πρώτα τον εαυτό μου μου κ τα λάθη μου κ προσπαθώ να ειμαι παρών ουσιαστικά κ οχι για να αποκτήςω κάποια ταμπέλα που ικανοποιεί τους γύρω μου...μην αναλωνεσαι άλλο με το πως φαίνεται στους άλλους ακομη κ στον άντρα σου η ιδέα της θεραπείας...ειναι έξω απ το παιχνίδι όπως ήταν κ ο δικός μου μέχρι που τον πήρα μαζί μου στο γιατρό κ κατάλαβε οτι ειναι ανάγκη όλων να αισθάνονται όμορφα κ ήρεμα...για να ζήσουν...Συγνωμη αν σε κούρασα θελω πολυ να βοηθήσω οποιονδήποτε εχει πρόβλημα γιατί εγω τα ανακάλυψα ολα μόνη...κ αυτό ήταν χάσιμο χρόνου κ κούραση κ αδιέξοδο....μην αρνείσαι στον εαυτό σου κατι που θα σε βοηθήσει....φαντάσου εγω εχω φτάσει σε σημείο που μπροστά σ όλους παραδέχομαι κ λέω πως η θεραπεία μου ήταν απαραίτητη κ πως νιώθω ακομη οτι εχω μπροστά μου πολυ χρόνο μ αυτή...καλή τύχη .....οτι χρειαστείς απο μένα ,,,μην διστασεις
ΔΙΑΒΑΣΑ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΤΑ ΟΣΑ ΓΡΑΦΕΙΣ . ΔΕ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΕ ΦΑΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ . ΑΛΛΑ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΧΕΙ ΤΑ ΔΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΙ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΑΝΤΟΧΕΣ . ΘΑ ΜΕΙΝΩ ΟΜΩΣ ΣΕ ΜΙΑ ΦΡΑΣΗ ΣΟΥ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΙΠΕΣ ΟΤΙ Ο ΑΝΔΡΑΣ ΣΟΥ ΑΧΟΛΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΣΥ ΤΟ ΙΔΙΟ. ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΕΞΥΠΝΗ ,ΕΠΕΙΔΗ ΙΣΩΣ ΤΟ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΘΑ ΣΕ ΡΩΤΗΣΩ ΚΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΗΗ;;;;; ΕΙΠΕΣ ΔΕ ΜΙΛΑΤΕ ΠΟΛΥ ;;; ΓΙΑΤΙ;;; Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΡΥΒΕΙ ΚΑΤΙ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΗ ΜΟΥ ΒΕΒΕΙΑ ΓΝΩΜΗ. ΑΛΛΩΣΤΕ Η ΦΡΑΣΗ ΠΑΛΕΨΕ ΤΟ ΜΟΝΗ ΣΟΥ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΟΛΛΑΑΑΑΑ ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΗ ΣΟΥ ; ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΕΑ Η ΞΕΓΝΟΙΑΣΑ.. ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΝΙΑΞΙΜΟΟΟ . ΝΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ Η ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΑΝΑΓΚΗ ΑΛΛΑ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΒΓΑΛΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΙΜΩΡΙΑ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΟΛΑ ΠΕΡΝΑΝΕ ΚΑΝΕΡ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΣΤΑΣΟΥ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ ΒΡΕΣ ΜΙΑ ΦΙΛΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΣ ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣΕ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΕΣΕΝΑ
Δεν ξέρω αν αναφέρθηκε σε προηγούμενο σχόλιο,δεν τα διάβασα όλα.
Σκέφθηκες ότι απλά είσαι κουρασμένη; Και όπως είπε ο ομοιοπαθητικός,χαλάρωσε. Σκέψου ποιές είναι στα αλήθεια οι προτεραιότητές σου.
Παιδί,σύζυγος=γάμος,δουλειά,νοικοκυριό,ελεύθερος χρόνος,υγεία,κλπ κλπ κλπ...
Η στάση του άντρα σου ποιά ακριβώς είναι; Ναι,σε αγάπησε χαρούμενη και γελαστή όταν δεν υπήρχαν τόσες ευθύνες,και τώρα σου ζητάει να το παλέψεις χωρίς ψυχολόγο. Πιστεύει ότι είσαι τόσο δυνατή ή σκέφτεται μόνο τα χρήματα; Μοιράζεστε τις δουλειές του σπιτιού και τις ευθύνες που έχει ένα μικρό παιδί; ή πέφτουν όλα πάνω σου;
Πολλές φορές οι μικρομαμάδες νιώθουν ότι κλατάρουν διότι ακριβώς από τον σύζυγο δεν υπάρχει καμία μα καμία συνεργασία. Ναι,συνεργασία και όχι βοήθεια,διότι το να θεωρεί ένας άντρας πως στο 2014 η γυναίκα του είναι η μοναδική υπεύθυνη για το νοικοκυριό και τα τρεχάματα του παιδιού είναι τουλάχιστον αναίσθητο κι εγωϊστικό.
Εσύ ξέρεις καλύτερα τη σχέση και τη συμβίωσή σας.Από ένα κείμενο λίγα μπορούμε να δούμε εμείς οι τρίτοι.
Κι έπειτα η δουλειά. Γιατί μένεις σε ένα χώρο εργασίας τόσο μακριά από σένα όταν μάλιστα η αυτοπεποίθηση και η ενέργειά σου εξανεμίζονται στη σκέψη της και μόνο;
Ψάξε να βρεις κάτι άλλο ή μείνε για λίγο στο σπίτι,χρειάζεσαι επειγοντως να γεμίσεις τις μπαταρίες σου.
Κάνε κάτι για τον εαυτό σου.Βρες ένα χόμπι,έστω και 1 φορά τη βδομάδα. Ελεύερο χρόνο,το χρωστάς στον εαυτό και την οικογένειά σου να έχεις χρόνο για σένα ώστε να επιστρέφεις στις υποχρεώσεις και στις αγάπες σου ήρεμη,γεμάτη ενέργεια.
Να απευθυνθείς στο δήμο που μένεις, μηπως έχουν τμήμα δωρεάν ψυχολογικής υποστήριξης κ συμβουλευτικής γονέων. Ο δήμος Μοσχάτου για παράδειγμα εχει για τους δημότες του και κανει καταπληκτική δουλειά, εντελώς δωρεάν. Εύχομαι να βγεις γρήγορα απο αυτήν την κατάσταση...
Εχουν περάσει 2 χρόνια από τη μερα που ξεκίνησαν τα πρώτα συμπτώματα από την κρίση πανικού:ζαλάδες,μουδιάσματα,αυπνία(1μήνα σχεδόν αυπνη κανονικά!),σφίξιμο στο στομάχι,εμετοί.Όλα ξεκίνησαν από μια δουλεια που δεν μπορόυσα να την αντέξω όσο κ αν ελεγα στον εαυτό μου "έλα μωρε όλοι αυτοι που δουλεύουν εδω τι έπαθαν?εγώ γτ να μην μπορω?"πολλές φορές όσο και να το παλεύουμε μόνοι μας ο ψυχισμός μας αντιδραει και φωναζει βοηθεια.Πώς?με τα ψυχοσωματικά!Άργησα να ζητησω βοηθεια από γιατρο γτ ημουν προκατειλημμένη με τα χάπια.Ε λοιπόν και θεραπεία έκανα αρχικά με αγχολυτικά κ επειτα με ήπια αντικαταθλιπτικα(χωρις να εχω καταθλιψη) χωρίς καμία παρενέργεια,χωρις να αλλαξει ο χαρακτήρας μου(γτ θα ακουσεις κ κατι τετοια) και ψυχοθεραπεία για 1 χρόνο.Χαλάλι τα χρήματα που ξόδεψα.Μαθαίνεις τόσα για τον εαυτό σου,μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι τα αγχη και τους φοβους σου(αυτό είναι το κλειδί).Από τότε είμαι μια χαρά,όσες φορές ένιωσα ότι κάτι πάει να στραβωσει το διαχειρίστηκα μόνη μου κ είμαι πολύ περήφανη γιαυτο!Ξέρω ότι στο μέλλον μπορει να συμβει κατι και να μη μπορέσω να το διαχειριστώ άλλα πλέον τον δρόμο τον ξέρω και θα είμαι κ προετοιμασμένη.Για μένα αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να βρείς έναν ΣΩΣΤΟ γιατρό,να ξεκινήσεις γυμναστική (ειναι επιστημονικα τεκμηριωμένο ότι βοηθάει πολυυυ και προληπτικά) και να σταματησεις να πιστευεις οτι ΠΡΕΠΕΙ να τα προλαβαίνεις όλα και να τα έχεις όλα τέλεια.Α και κάτι ακόμα μη θεωρείς τον εαυτό σου αδύναμο επείδη σου έτυχε αυτό,συνήθως οι δυνατοί την πατάνε.Εύχομαι μέσα απτην καρδιά μου να περάσει γρηγορα ..γτ θα περάσει.
Καλησπέρα, έχω κρίσεις πανικού τον τελευταίο 1,5 χρόνο και μπορώ να καταλάβω τι περνάς, ακόμα κι από τον τρόπο που γράφεις, ξέροντας ακόμα κι αυτά που δεν γράφεις.. Βλέπεις είναι τόσο κοινά αυτά τα συμπτώματα, οι κρίσεις, οι ανασφάλειες..
Όλα αντιμετωπίζονται, αλλά θέλει τον σωστό τρόπο! Θα σου κάνει τρομερό καλό να αρχίσεις να βλέπεις έναν ψυχολόγο! Θα σε βοηθήσει πάρα πολύ! Δεν μπορείς να τα καταφέρεις μόνη σου, θέλεις κάποιον να βάζει σε τάξη τις σκέψεις σου, να σε απενεχοποιεί, να σε καθησυχάζει και να σε καθοδηγεί! Δεν είναι ταμπού πια, δεν χρειάζεται να ντρεπόμαστε επειδή σαν άνθρωποι έχουμε μια αδύναμη στιγμή και ζητάμε βοήθεια...
Αυτό που μπορώ να σου πω είναι το εξής: Να μην κάνεις αρνητικά σενάρια, μην καταστροφολογείς! Ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει αυτή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και δεν σημαίνει ότι θα είναι έτσι για πάντα ή για καιρό.. Αυτός είναι ο φόβος σου και δεν βασίζεται πουθενά! Όσο περνάει ο καιρός θα ξεφουσκώνει...
Υπάρχουν και βιβλία αυτοβοήθειας, τα οποία με βοήθησαν πολύ!
Μπερδεμμένη μανούλα καλησπέρα.
Δεν έχω βιώσει κάτι παρόμοιο με το δικό σου, αλλά μέσα από όσα λες βλέπω δύο άκρες κι εσένα στην μέση.
Το πρώτο πράγμα για το οποίο μιλάς με ένταση είναι η δουλειά σου. Μια δουλειά που σε αγχώνει σε περιορίζει και σε κάνει να αρρωσταίνεις. Αναφέρεις όμως και την οικογένειά σου και λες πως ο γιος σου είναι όλη σου η ζωή...Θεωρώ πως η λύση είναι μπροστά σου και απλά σε αγχώνει το πως θα το δεχτούν οι άλλοι. Καμιά φορά τα λόγια των άλλων (μην σκας, να τρως κλπ) μοιάζουν να υποβιβάζουν το πρόβλημά μας και πιστεύουμε πως οι άλλοι έχουν μια καλύτερη λύση από την δική μας.
Θα σου πω λοιπόν τι πέρασα εγώ. Φέτος μετά από 8 χρόνια κλείνω την επιχείρησή μου. Η πελατεία καλή αλλά δεν πληρώνουν όλοι στην ώρα τους, τα έξοδα στάνταρ κι εγώ με το σταγονόμετρο να δω πως θα περάσουμε τον μήνα και πως θα βγει το δάνειο και τα έξοδα. Δούλευα κάτω από το σπίτι μου, έκανα μια δουλειά που λατρεύω (είχα φροντιστήριο ξένων γλωσσών) και τα απογεύματα άκουγα την μικρή να κλαίει και να με ζητάει και το στομάχι μου γινόταν κόμπος. Κλείνω την επιχείρησή μου (μετά από 3χρόνια που το πάλευα με νύχια και με δόντια) γιατί δουλεύω 8 μήνες για να πληρώνω για 12 και φέτος το καλοκαίρι η εφορία με καίει και δεν έχω να περάσω με την οικογένειά μου. Ο άντρας μου μέχρι πριν ένα μήνα σε διαθεσιμότητα. Φαινομενικά έχω πάρει λάθος απόφαση, αλλά βλέποντας κάποια πράγματα ξεκάθαρα είπα ότι οι προτεραιότητά μου είναι το παιδί μου. Δουλεύω 6-7 ώρες το απόγευμα (δεν είναι πολλές το ξέρω) αλλά λείπω από το σπίτι και την ακούω να κλαίει και σπαράζει η καρδιά μου για να πληρώνω την εφορία, το τέβε και την δεη; Να μου λείπει. Ιδιαίτερα, όσα και όπως μπορώ...Και οι γονείς μου ένα φαγητό κάθε τόσο μπορούν να φτιάχνουν για όλους.
Δεν ξέρεις πόσο με άγχωνε η όλη απόφαση και πόσο φοβόμουν τον πόλεμο που θα δεχτώ από τους δικούς μου κυρίως ανθρώπους. Κυρίως από τον πατέρα μου, που θα έρθει να μου πει πάλι "έλα να τα βάλουμε κάτω να σου πω εγώ πόσα μπορείς να βγάζεις τον μήνα" κι ας μην έχει ιδέα 8 χρόνια τώρα πως λειτουργεί η επιχείρηση. Όμως την απόφαση την πήρα. Δεν θα αρρωστήσω και δεν θα χάσω την κόρη μου ούτε λεπτό παραπάνω για την εφορία και το κ@λοκράτος...
Στην δική σου περίπτωση λοιπόν. Αξίζει το στριμωξίδι που τρως στην δουλειά και δεν μιλάς, οι τέσσερεις συγκοινωνίες που παίρνεις (βάλε πόσα σου πάει κάθε μήνα) και α λεφτά που σου μένουν για να σκας; Αξίζουν για να γίνεσαι κόμπος; Αν αξίζουν πόσο καιρό ακόμα μπορείς να τα καταφέρεις (που σίγουρα θα τα καταφέρεις) μέχρι να πεις "ως εδώ"....Τι έχει προτεραιότητα για σένα;
Ειμαι ψυχολογος. Πρεπει να ζητησεις βοηθεια απο ψυχολογο-ψυχοθεραπευτη η ψυχιατρο-ψυχοθεραπευτη. Αυτο που χρειαχεσαι ειναι σιγουρα ψυχοθεραπεια σε συνδυασμο με φαρμακευτικη αγωγη τουλαχιστον στην αρχη. Τα φαρμακα χρειαζονται αλλα οχι απο μονα τους.μην αργησεις να ζητησεις βοηθεια. Οσο πιο νωρις ξεκινησεις, τοσο το καλυτερο.
Ναι μην ξεχάσεις να του πας μια νεκρη πέστροφα για να τη στριφογυρναει πανω από το κεφάλι του όταν κανει τα βουντου του. ΑΜΑΝ πια με τους παπαρδέλες γυριστε και κανενα γραναζι στο μυαλό σας κουρκουτι το κανατε απο το πολυ λιβανι και την αγιαστουρα.
Εγώ πάσχω από κατάθλιψη εδώ και 5 χρόνια, βέβαια αντιμετωπίζω πάρα πολύ σοβαρά προβλήματα και πολλά μαζί και η κατάθλιψη είναι κάτι σαν φυσικό επακόλουθο στην περίπτωσή μου, σύμφωνα με την ψυχίατρο. Για 4 χρόνια προσπαθούσα με ψυχοθεραπεία να το "λύσω μόνη μου". Η ψυχολόγος με βοήθησε πολύ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη, να δω τι θέλω και τι με βλάπτει, βέβαια την μεγάλη προσπάθεια την έκανα μόνη μου. Όμως, η θλίψη, η απόγνωση, η απελπισία και -το χειρότερο για μένα- το συνεχές, καθημερινό κλάμα δεν σταματούσαν. Μέχρι που κάποια μέρα, εκεί που διέσχιζα το δρόμο, έπιασα τον εαυτό μου να θέλει να σταθεί στη μέση, να τελειώσει αυτή η μαυρίλα. Δύο δευτερόλεπτα μετά συνήλθα αλλά είχα φοβηθεί πολύ. Αυτό συνέβη άλλες 3-4 φορές μέχρι να πάρω την απόφαση ότι κάτι πάει πάρα πολύ στραβά με μένα. Πήγα σε ψυχίατρο και μου έδωσε το "μαγικό χαπάκι", όπως το λέω εγώ. Τους πρώτους 3 μήνες ήμουν άλλος άνθρωπος με τα Α κεφαλαία. Δεν πίστευα πόσο καλά ένιωθα παρόλα τα προβλήματά μου, δεν πίστευα πώς κατάφερνα να ζήσω τα τελευταία χρόνια στο χάλι που ήμουν. Είδα τραγικές διαφορές -προς το καλύτερο- στην οικογένειά μου, τα παιδιά μου επιτέλους με είδαν χαμογελαστή! Έπειτα όλος ο ενθουσιασμός καταλάγιασε κι επιτέλους είχα τον έλεγχο της ζωής μου. Ακόμα έχω προβλήματα, ακόμα περνάω φάσεις "χαμηλές" αλλά τώρα ξέρω ότι εγώ δεν είμαι έτσι και αύριο θα είμαι καλύτερα.
Όλα αυτά τα λέω για να τονίσω ότι κι εγώ φοβόμουν τα αντικαταθλιπτικά, δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι τα χρειάζομαι, το έβλεπα σαν ήττα. Κι αυτό ήταν μια μεγάλη μπούρδα. Όταν πονάει το στομάχι, πάμε στον γαστρεντερολόγο, όταν πονάει το δόντι στον οδοντίατρο κι όταν πονάει η ψυχή μας, στον ψυχίατρο. Οι καλές μου φίλες με απέτρεπαν κι έκαναν λάθος. Πήγα σε ομοιοπαθητικό και δεν είδα την παραμικρή βελτίωση. Με τα αντικαταθλιπτικά, μέσα σε 15 μέρες κοίταξα τη φάτσα μου στον καθρέφτη και της χαμογέλασα! Κι από παρενέργειες, όλα αυτά που μου λέγανε ότι θα γίνω φυτό και δε θα έχω συναισθήματα και ένα σωρό άλλες βλακείες, τίποτα από αυτά δε συνέβη κι αν συνέβαινε θα άλλαζα αγωγή. Η παράλληλη ψυχοθεραπεία θεωρώ ότι είναι αναγκαία.
Μην αφήνετε τη ζωή σας να περνάει, ζητήστε βοήθεια, δεν είμαστε σούπερ ήρωες.
Παρόμοια περίπτωση εδώ! ΜΑΖΙ ΣΟΥ 1000%!! Όποιος λέει ότι τα αντικαταθλιπτικά σε κάνουν φυτό και άλλα τέτοια, είναι το λιγότερο ανόητος και όχι στενοκέφαλος, αλλά αμόρφωτος.
Τα αντικαταθλιπτικά δεν θα σας λύσουν τα προβλήματα, αλλά θα "λύσουν" εσάς ώστε να κάτσετε κάτω, να έχετε την ψυχραιμία και να λύσετε εσείς τα προβλήματα. Κι αυτό είναι λόγος για να είστε περήφανοι, όχι να ντρέπεστε!
K go exo stomaxikes diataraxes k piga se gastrenterologo....oxi se psyxiatro...k mou pe na paro mia agogi gia 1 mina k afto itan....min vazete etiketes ston eafto sas me toys psixiatrous....to agxos fevgei me oraies drastiriotites tin eleftero xrono k oxi me paraitisi ap ti douleia
Οταν γεννησα την κορη μου ειχα το ιδιο προβλημα σχεδον, αγχωδη διαταραχη με ψυχοσωματικες αντιδρασεις και καταθλιψη. Δεν μπορουσα να φαω κ εκανα εμετους. Πηρα κι εγω αντικαταθλιπτικα κ ηρεμηστικα τα οποια με βοηθησαν αρκετα αλλα θελει κ απο πλευρας σου προσπαθεια το οποιο ειναι και το πιο δυσκολο κομματι. Αυτο που με βοηθησε περισσοτερο ειναι το ηρεμιστικο. Παντως κανε και καποιες εξετασεις μηπως ειναι κ κατι παθολογικο γιατι εγω ετσι την πατησα. Το προβλημα μου ηταν κ παθολογικο και ψυχολογικο και το ενα επηρεαζε το αλλο. Ολοι μου ελεγαν οτι ειναι ψυχολογικο και τελικα εγω στην πορεια ειχα παθει παγκρεατιτιδα και πετρα στη χολη. χρειαστηκε να νοσηλευτω κ να κανω εγχειρηση. Οποτε κανε και μερικες εξετασεις. Οσον αφορα στο αγχος σου, προσπαθησε να σκεφτεσαι θετικα. Θελει πολυ προσπαθεια. Σου ευσομαι να πανε ολα καλα
Παλευοντας εδω και πολλα χρονια το 'τερας' που λεγεται καταθλιψη, συμπερανα οτι οριστικη και ριζικη θεραπεια δεν υπαρχει. Σημερα αγχωνομαι για τη δουλεια, περσι για προσωπικους λογους, προπερσι ηταν κατι οικογενειακα ζητηματα, κ.ο.κ... Παντα καποια αφορμη θα βρεθει, αλλα η πραγματικη αιτια ειναι η ιδια η ασθενεια. Δεν λεω οτι δεν βοηθουν οι εξωγενεις παραγοντες να νιωσω καλυτερα (πχ μια βολτα στη φυση 'η εξοδος με μια καλη φιλη), αλλα... νομιζω οτι ενας σωστος ειδικος που δεν θα σε φορτωσει απλα χαπια αλλα θα δοκιμασει πρωτα αρκετες συνεδριες ψυχαναλυσης-ψυχοθεραπειας θα βοηθησει πολυ. Μην θεωρεις οτι πρεπει να φανεις 'δυνατη' και να το παλεψεις μονη σου. Ισως οι ψυχικες νοσοι να αντικατοπτριζουν το οτι υπηρξαμε δυνατες για υπερβολικα πολυ καιρο και τελικα λυγισαμε... Να πας σε εναν καλο ψυχιατρο, προτεινω. Σε φιλω και να δεις που ολα θα πανε καλα. :-)
Αν θέλεις μπορείς να ζητήσεις βοήθεια σε κρατική υπηρεσία ψυχικής υγείας που σίγουρα υπάρχει γιατί υπάρχουν και σε μικρές πόλεις τώρα πια.Είναι ραντεβού με ψυχολόγο και πληρώνεις το πολύ 5Ε κάθε φορά.Είναι συναντήσεις μια φορά την εβδομάδα για όσο χρειαστεί.Αν θέλεις στείλε μου mail να σου πω λεπτομέρειες.
Μια σωστη αντικαταθλιπτικη αγωγη διαρκει τουλάχιστον ένα ετος και περιλαμβανει φαρμακευτικη αγωγη και ανα τακτα χρονικα διαστήματα παρακολουθηση από τον ψυχιατρο σου.Εσυ σταμάτησες μονη σου το χαπι και υποτροπιασες.Οι εμετοι,ταχυκαρδιες,φοβιες,τρεμουλο κτλ είναι τα σωματοποιημένα συμπτώματα της καθως επισης και οι μαυρες σκεψεις που μπορουν να φτασουν μεχρι αυτοκτονικο ιδεασμο.Σε παρακαλω μην εγκαταλείπεις την αγωγη σου,μην πειραματίζεσαι γιατι μπορει να μπεις σε ένα εξαιρετικα δυσκολο φαυλο κυκλο.Σου ευχομαι να εχεις ταχεια και πληρη αναρωση,ολα να πανε καλα!
Σε καταλαβαίνω απόλυτα αλλά για να νιώσεις καλύτερα δεν πρέπει να κοιτάς αυτά που έχασες αλλά αυτά που έχεις ακόμη! Δεν μπορώ να σου πω περισσότερα εδώ. Θα μπορούσα να σου εξηγήσω τι εννοώ ίσως σε κάποιο mail και πιστεύω θα δεις και την άλλη όψη του νομίσματος. Κουράγιο και όλα καλά θα πάνε!
Είμαι καλλιτέχνης, προσπάθησα για αρκετά χρόνια να ζήσω από την τέχνη μου και το κουτσοκατάφερα, αλλά από ένα σημείο και μετά δεν γινόταν. Έπρεπε να κάνω κάτι άλλο. Η τέχνη όμως είναι καημός και όταν καταλαβαίνεις ότι αν θέλεις να κάνεις οικογένεια πρέπει να την αφήσεις, η ψυχολογία παίρνει την κάτω βόλτα. Εγώ δεν είχα ιδιαίτερα προβλήματα με το φαγητό, αλλά πάθαινα απίστευτες κρίσεις άγχους και θλίψης. Όταν κάποια στιγμή κόντευα να τρελαθώ, ο άντρας μου μού πρότεινε να πάμε σε ψυχίατρο. Κι έτσι βρήκα την υγειά μου και σε λίγους μήνες μόλις ήμουν πολύ-πολύ καλά. Ο ψυχίατρος μου έδωσε αντικαταθλιπτικά, τα οποία κι εγώ στην αρχή δεν ήθελα να πάρω (ΤΟ λάθος, και το κάνουν οι περισσότεροι), αλλά είπα στον εαυτό μου ότι σε καμία περίπτωση δεν μου αξίζει η τρέλα που ζω και θα τα δοκιμάσω.
Ο ψυχίατρος είναι όπως και οι άλλοι γιατροί, φίλη "μπερδεμένη μαμά". Όπως υπάρχουν νόσοι που δεν μπορούμε να φροντίσουμε μόνοι μας και πάμε σε ειδικό γιατρό, έτσι και η ψηχή μας κάποιες φορές συναντά προβλήματα που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας και τότε πρέπει να ζητάμε τη βοήθεια του ειδικού. Πρέπει επειτέλους να βγάλουμε από πάνω μας το εντελώς ανόητο στίγμα ότι όποιος πάει σε ψυχολόγο ή ψυχίατρο είναι τρελός ή τουλάχιστον "αδύναμος" άνθρωπος. Και το ίδιο ισχύει και για τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα. Από την εμπειρία μου μπορώ να σου πω ότι τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα δεν πρόκειται να σου δώσουν τη λύση στα προβλήματα που σου δημιουργούν την άσχημη ψυχολογική κατάσταση, θα σε βοηθήσουν όμως πολύ να βρεις την ψυχραιμία που χρειάζεσαι για να βάλεις τα πράγματα κάτω και να διορθώσεις εσύ αυτά που πρέπει να διορθωθούν για να είσαι καλύτερα. Εμένα με βοήθησαν πολύ. Τα πήρα για ενάμιση χρόνο και όταν ένιωσα καλά (και καλά για αρκετό διάστημα όχι μόλις ένιωσα κάπως καλύτερα να τα σταματήσω), τα σταμάτησα. Αν θέλεις τη συμβουλή μου, ρώτα, βρες έναν καλό ψυχίατρο και κάνε ό,τι σου πει. Άκουσέ τον. Άκουσέ τον καλά. Η παραδοχή του ότι έχεις πρόβλημα και η θέληση να βοηθήσεις τον εαυτό σου, είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο βήμα προς το να βελτιώσεις την κατάστασή σου. Όσο για τα χρήματα, ναι, μπορεί να κοστίζει ο ψυχίατρος ή ψυχολόγος, αλλά το κόστος της κατάστασης που ζεις τώρα είναι και θα είναι πολύ μεγαλύτερο. Κόψε χρήματα από αλλού και φρόντισε τον εαυτό σου. Να είσαι σίγουρη ότι με αυτόν τον τρόπο φροντίζεις και τον άνδρα σου και κυρίως το παιδάκι σου. Αυτό φροντίζεις πάνω απ' όλα.
Σε νιώθω, σου στέλνω μια αγκαλιά και σου εύχομαι ό,τι καλύτερο!
Δεν έχεις καταλάβει ούτε εσύ ούτε ο άντρας σου (που θα έπρεπε να σε στηρίζει) ότι αυτή η κατάσταση που βρίσκεσαι δεν είναι θλίψη για να περάσει μόνη της και να το "παλέψεις μόνη σου". Αυτή η κατάσταση είναι ψυχική νόσος. Όπως πχ αρρωσταίνουν άλλα όργανα του σώματός μας και πάμε στο γιατρό και παίρνουμε φάρμακα (μπορεί και για πάντα σε κάποιες περιπτώσεις), έτσι και στην περίπτωσή σου χρειάζεσαι γιατρό να σου πει τί να κάνεις (κατά τη γνώμη μου ψυχίατρο πρέπει να δεις, όχι ψυχολόγο. Οι ψυχολόγοι είναι για άλλα θέματα, όχι για το δικό σου). Θα ξαναγίνεις ο εαυτός σου αν βοηθηθείς από γιατρό! Θα το δεις! Αν αφήσεις τον εαυτό σου δε θα βρίσκεις άκρη μετά. Η νευρική ανορεξία ήδη έχει κάνει την εμφάνισή της! Να έρθει μαζί και ο σύζυγός σου στο γιατρό και αφού σε αγαπάει να σε στηρίξει και να κοιτάξει το παρόν και το μέλλον μαζί σου, όχι το παρελθόν, αν θέλει να δει ξανά τη γυναίκα του να χαμογελάει! Σου εύχομαι περαστικά, να βρεις σύντομα τη λύση ή/και τη βοήθεια στο πρόβλημά σου και να είσαι και πάλι όπως πριν :)
Χρειάζεσαι βοήθεια ειδικού. Θέσε σωστά τις προτεραιότητες σου και επισκέψου έναν σύντομα. Κακώς έκοψες την φαρμακευτική αγωγή που σου έδωσε ο ψυχίατρος. Προφανώς την χρειαζόσουν. Ούτε ο άντρας σου (με την λάθος νοοτροπία του) ούτε οι Άγιοι θα σε βοηθήσουν. Έχεις σοβαρό πρόβλημα και χρειάζεσαι την βοήθεια ειδικού επιστήμονα. Άμεσα.
Καλησπερα!
Θα ήθελα να σου ζητήσω να σκεφτείς λίγο διαφορετικά:
Ας υποθέσουμε ότι είχες έναν πόνο στο πόδι, ο οποίος γινόταν όλο και χειρότερος. Θα πηγαίνες στον γιατρό και θα σου έλεγε να πάρεις ενα φάρμακο. Εσύ θα το επαιρνες χωρίς να το σκεφτείς και πολυ γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσες να περπατήσεις. Αν αυτό το φάρμακο δεν σε βοηθούσε, θα πηγαίνες και σε άλλον γιατρό και θα προσπαθουσες να βρεις και άλλους τρόπους για να βοηθηθείς προκειμένου να μην παίρνεις φάρμακο για πάντα.
Αυτό που αντιμετωπίζεις ειναι μια ψυχική διαταραχή που έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με τη σωματική νόσο. Όπως δεν θα προσπαθουσες να κανείς μονη σου το πόδι σου καλα, έτσι δεν πρέπει να ταλαιπωρείσαι και να μην απευθύνεσαι σε κάποιον ειδικό.
Η πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση για τις αγχώδεις διαταραχές ειναι η ψυχοθεραπεία, συχνά σε συνδυασμό με φαρμακευτική αγωγή για ενα μικρό διάστημα (και αυτό όχι πάντα).
Φρόντισε τον εαυτό σου για να μπορέσεις να επανελθεις στην καθημερινότητα σου και στην φροντίδα του μικρού σου.
Σου εύχομαι τα καλύτερα
Μπερδεμένη μαμά, έχω την εντύπωση ότι υπάρχουν καταστάσεις που σε πιέζουν και σου δημιουργούν όλο αυτό τον μπελά, άλλες συνειδητά και άλλες υποσυνείδητα. Θα πρέπει να συζητήσεις με κάποιον, να δώσεις περισσότερες πληροφορίες για τον εαυτό σου, το παρελθόν σου και την καθημερινότητά σου, μέχρι να ανακαλύψεις εσύ πού βρίσκεται ο κόμπος και να τον διαλύσεις (δεν είναι ανάγκη να είναι ψυχίατρος ή ψυχολόγος, μπορεί να είναι και οικογενειακός σύμβουλος ή ένας πολύ καλός φίλος). Εγώ προσωπικά διαβάζοντας βιβλία εμπνέομαι και αρχίζω την ενδοσκόπηση. Ο εαυτός μου είναι ο ψυχολόγος μου. Πάντως αν θες μπορείς να με βρεις στο μειλ
korina-argi@hotmail.com. Καλή τύχη.
γλυκια μου καταλαβαινω οτι τα οικονομικα σας ειναι δυσκολα,οπως σε ολους,αλλα νομιζω οτι ενας ψυχολογος θα σε βοηθουσε πολυ.Αν δεν βρεις την αιτια του προβληματος δεν θα κανεις τιποτα.Τσαμπα λεφτα θα δινεις στους υπολοιπους γιατρους.Επισης για να σου δωσω κουραγιο,ολοι περναμε προβληματα,εγω τα τελευταια χρονια εχω περασει:θανατο αγαπημενου προσωπου,σοβαρα προβληματα υγειας του αντρα μου,οικονομικα προβληματα μεγαλα και προβληματα στην σχεση με τον αντρα μου...αυταααα...σιγουρα καθε ανθρωπος εχει διαφορετικες αντοχες αλλα ενας ψυχολογος θα σε βοηθησει οπως πρεπει.
Αγαπητή μανούλα.Το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να θυμώσεις.Να θυμώσεις πολύ!
Το ότι ξεκίνησες να πηγαίνεις σε κάποιον ειδικό δεν είναι απαραίτητα λάθος, αν και θα έπρεπε ήδη να έχεις δει κάποια βελτίωση.Εάν όχι, άλλαξε ψυχολόγο και εάν μετά από κάθε επίσκεψη φεύγεις λιγότερο μπερδεμένη απ'ότι πας τότε αυτός είναι ο σωστός γιατρός για σένα.
Σου λέω να θυμώσεις με το εαυτό σου βασικά. Δεν γίνεται να επιτρέπεις σε κανέναν και τίποτα να επεμβαίνει στη ψυχολογία και την υγεία σου.Έχω περάσει δυστυχώς τα ίδια και χειρότερα και έχω να σου πω τα εξής:
Εάν δεν πιάσεις πάτο, δε γίνεται να ανέβεις πάλι στην επιφάνεια.Όταν όμως ξεπεράσεις την κατάθλιψη που περνάς(εάν το πιστέψεις πραγματικά, θα συμβεί), θα βγεις τόσο δυνατή που ποτέ ξανά δε θα φοβηθείς..
Πέταξε ανθρώπους και καταστάσεις από τη ζωή σου που θεωρείς πως δεν αξίζουν την προσοχή σου. Μίλα στον άνδρα σου.Πίστεψε με, είναι πολύ βαρύ αυτό που περνάει και ο ίδιος, και θα το καταλάβεις αργότερα.Μαζί θα είστε πιο δυνατοί και οι δύο.Αγάπησε και φρόντισε τον εαυτό σου(την εμφάνισή σου, κάνε πράγματα που σου αρέσουν,βρες ένα καινούριο χόμπι).Άλλαξε το περιβάλλον εργασίας σου.Μην πιέζεσαι να κάνεις πράγματα(π.χ. μαγείρεμα κ.τ.λ.)Είναι απόλυτα φυσιολογικό να μην έχεις όρεξη να κάνεις τίποτα.Προσπάθησε όμως να κάνεις κάθε μέρα και από κάτι με όρεξη, έως ότου να επανέλθεις.Πάρε την καινή διαθήκη και διάβαζε όσο σε ηρεμεί και σου δίνει δύναμη. Να ασχολείσαι με το παιδάκι σου και να θυμάσαι πως εσύ δε φταις σε τίποτα.Υπάρχουν άνθρωποι ευαίσθητοι και αυτό δεν είναι ελάττωμα. Απλά θέλει να προστατεύουμε λιγάκι περισσότερο την ψυχή μας. Θα το ξεπεράσεις και μετά θα είσαι πιο ευτυχισμένη από ποτέ..
Φιλικά...
Στεναχωρέθηκα πολυ διαβάζοντας την ιστορία σου...έχουμε κι εμεις ενα μωρακι και τα οικονομικά μας.....χάλια!!πολυ άγχος,αγωνία,στενοχώρια!!!δεν το βάζουμε κάτω όμως,πάνω απο ολα πρεπει να ειμαστε καλα ,να έχουμε τη υγεια μας και το μυαλό μας για να μπορέσουμε να μεγαλώσουμε το παιδι μας....δυστυχως προβλήματα υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα...δεν γίνεται να καταστρέφεις την καθημερινότητα σου,τη σχέση σου με το παιδι και το γάμο σου και τη. Υγεια σου....πραγματικά απο προσωπική εμπειρία σου το προτείνω ένας ψυχολόγος βοηθάει και τα χάπια επίσης!!παντα με τις οδηγίες του γιατρού.εμεις έτσι ξεπέρασαμε παλιότερα πολυ σοβαρά προβλήματα...επίσης γλυκεια μου μιλά στον άντρα σου,πες του τα αγχη σου,τις αγωνίες σου,τις σκέψεις σου,συζητήστε και αφήστε την τεχνολογίας για αργότερα...εύχομαι ο θεός να σε φωτίσει να βρεις τον δρόμο σου και ολα να πανε καλα για εσένα και την οικογένεια σου!
Aλλαξε δουλεια, βρες κατι με λιγοτερες υποχρεωσεις, ξεφορτωσου υποχρεωσεις, κανε κατι που σου αρεσει, βρες μια καινουργια φιλη απο τη γειτονια, μιλα στον αντρα σου για το πως νιωθεις, γραψου σε εναν συλλογο για να γνωρισεις νεο κοσμο και να αποκτησεις ενα ενδιαφερον, αν η δουλεια του αντρα σου το επιτρεπει γυριστε πισω στην επαρχια... να συνεχισω? Και μη γυρισεις και βρεις δικαιολογιες οτι το ενα δεν γινεται, το αλλο ειναι δυσκολο κλπ γιατι το μονο που πραγματικα εχεις σε αυτην τη ζωη ειναι ο εαυτος σου, κι αν συνεχισεις να τον τσαλαπατας, θα στο "επιστρεψει" με ψυχοσωματικα, ισως και κατι σοβαροτερο. Δες ποιο ειναι το προβλημα (εσυ το ξερεις καλυτερα) και αλλαξε το.
Σταμάτησες με δική σου πρωτοβουλία τη θεραπεία που σου έδωσε ο γιατρός; Αν ναι ήταν φυσικό κι επόμενο να ξανακυλήσεις. Να ξαναρχίσεις τις επισκέψεις σου στον γιατρό (ψυχίατρο) να κάνεις και συνεδρίες με έναν ψυχοθεραπευτή και τότε θα δεις βελτίωση. Όταν κάνεις σωστά και ολοκληρώσεις τη θεραπεία σου
Καλά έκανες και στράφηκες στους Αγίους, ο καθένας όπου βρίσκει παρηγοριά κι όπου αναπαύεται.Αλλά πρόσεξε!!! Μη πέσεις στην παγίδα να ακουμπήσεις ΜΟΝΟ εκεί και παρατήσεις χάπια και θεραπεία. Χωρίς τη συνέργεια του ανθρώπου, ο Θεός δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει κι εσύ να βάλεις ένα χεράκι. Προσευχήσου, πάρε συγχρόνως και την αγωγή σου.
Αν είχες αμυγδαλίτιδα , θα επαναπαυόσουν μόνο στους αγίους; δε θα έπαιρνες αντιβίωση; Τώρα γιατί να μη πάρεις χάπι; Κι αν επιλέξεις να έχεις και πνευματικό να είσαι πολύ προσεκτική στην επιλογή του. Αν σου πει να σταματήσεις τα χάπια , καλά θα κάνεις να αποχωρήσεις με ελαφρά πηδηματάκια και να πας αλλού.
Από μόνη της η πνευματική ζωή δε θεραπεύει της αρρώστιες του σώματος ή τις ασθένειες που προκαλεί το άγχος ή η έλλειπής έκκριση ουσιών στον εγκέφαλο. Αυτά θεραπεύονται με ΧΑΠΙΑ . Κι όσο αφήνεις την κατάσταση χωρίς να κάνεις κάτι , τόσο θα χειροτερεύεις. Από τη στιγμή που ο γιατρός σου έδωσε φαρμακευτική αγωγή, δεν μπορείς να γίνεις καλά χωρίς αυτή. Κι όσο νωρίτερα το καταλάβεις, τόσο καλύτερα θα είναι.
Εύχομαι να πάρεις τη σωστή απόφαση για να έχεις το καλύτερο αποτέλεσμα. Μη ξεχνάς ότι έχεις κι ένα παιδί. Δεν είσαι μόνη! ΠΑΛΕΨΕ με όλα τα μέσα
Με έπιασε ο οίστρος και ξέχασα να σου αναφέρω ότι έχω περάσει κι εγώ από "αγχώδη διαταραχή με έντονα ψυχοσωματικά συμπτώματα", αυτή ήταν η διαγνωση. Έκανα κανονικά τη θεραπεία μου (ένα αντικαταθλιπτικό την ημέρα+ένα ελαφρύ ηρεμιστικό). Πήγαινα παράλληλα και σε ψυχολόγο.Τώρα το χω ξεπεράσει (έχει χρόνια που σταμάτησα τη θεραπεία) κι είμαι μια χαρά. Κι αν με πιάνει αραιά και που , ξέρω πώς να το διαχειριστώ
Αρχικά να σου πω πως οι άγιοι, οι ξεματιαστρες, τα φυλαχτα, τα διαβάσματα, τα αγιασμενα νερα κλπ δεν θα σου κάνουν τίποτα. Μην ακούσεις κανένα που θα τολμήσει να σου πει οτι σου έχουν κάνει μάγια επίσης, μην αρχίσεις να εξομολογείσαι και να κάνεις μετάνοιες και τάματα. Αυτά δεν λύνουν το πρόβλημα.
Γιατί σταμάτησες το αντικαταθλιπτικό; Με τίνος την συμβουλή; Έτσι μόνη σου αποφάσισες να μειώσεις την ποσότητα γιατί είσαι "κατά των χαπιών"; Αν λες οτι ξαναρχισαν τα προβλήματα όταν το σταματησες τοτε όντως σε βοήθησε και αποφάσισες απο μόνη σου να το διακόψεις γιατί; Φυσικά και δεν βλέπεις βελτίωση με την ομοιοπαθητική, είναι placebo, δεν υπάρχει καμμία αποδεδειγμένη έρευνα που να λέει πως όσο αραιώνεις κατι τόσο αυξάνεται η αποτελεσματικότητά του, το αντίθετο μάλιστα. Μην παίζεις με την ψυική σου υγεία και μην ζητάς συμβουλές από μαμαδες ΔΕΝ ΒΟΗΘΑΝΕ. Πρέπει οπωσδηποτε να δεις γιατρό, και να ακολουθήσεις αγωγή που θα την παρακολουθεί εκείνος σε συνεργασία με εσένα, όχι του κεφαλιού σου, όχι τωρα ειμαι καλα τα κοβω τωρα δεν είμαι χαπακωνομαι.
Αστα τα παλεψε το μόνη σου δεν γίνεται, αμα είχες πνευμονία θα το "παλευες μόνη σου"; Ή θα πηγαινες στον πνευμολόγο και η καταθλιψη πνευμονία του μυαλού είναι, δες το έτσι, για όλα παμε στο γιατρό για τα ψυχολογικά το "παλευουμε μονοι μας"; Τίποτα δεν παλεύεται έτσι, χρειαζεσαι την γνωμη και την θεραπεια του ειδικού. Καλή τύχη αλλά μην αναζητάς συμβουλές εδω...μίλα με γιατρό.
ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΕΣ ΜΟΥ, ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ! ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΓΧΩΔΕΙΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ!!! ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ.
Φίλοι μου καλησπέρα. Αρχικά, θα ήθελα να με συγχωρέσετε για το μεγάλο κείμενο, όμως πιστέψτε με πως όταν θα το διαβάσετε, θα έχετε πια τη λύση στα χέρια σας. Θέλω να ξέρετε ότι καταλαβαίνω πολύ καλά πως περνάτε και πόσο δύσκολο είναι να παλεύεις με μια διαταραχή άγχους. Αυτή τη στιγμή είμαι 32 χρονών και πριν από 5 χρόνια ξεκίνησε και για μένα μια αντίστοιχη κατάσταση. Πραγματικά, θέλω να με πιστέψετε πως στο διάστημα αυτό πέρασα από πολλά στάδια που μπορεί να σε οδηγήσει μια τέτοια διαταραχή όπως γενικευμένο άγχος, κρίσεις πανικού, φοβίες, κατάθλιψη, εμμονές, ψυχαναγκασμοί και κυρίως έντονα ψυχοσωματικά συμπτώματα (για τα οποία η λίστα είναι ατελείωτη). Τα αναφέρω αυτά για να τονίσω πως απευθύνομαι σε όλους σας, ανεξάρτητα από τη μορφή εκδήλωσης του άγχους. Έτσι λοιπόν, από τη στιγμή που όλο αυτό εκδηλώθηκε σε μένα, ξεκίνησε ένας μεγάλος αγώνας με άπειρες εξετάσεις, φάρμακα, ψυχοθεραπείες και πολύ μεγάλη αναζήτηση για το τι σημαίνει αγχώδης διαταραχή. Παρόλα αυτά όμως, η κατάσταση μου παρέμενε πολύ επώδυνη με καθημερινές κρίσεις άγχους και διαφόρων τύπων ψυχοσωματικά συμπτώματα. Πραγματικά, παρά το γεγονός ότι όλο αυτό το διάστημα έλαβα θεραπεία με ένα πλήθος από αντικαταθλιπτικά φάρμακα ή συνδυασμούς αντικαταθλιπτικών και αντιψυχωσικών φαρμάκων, η κατάστασή μου παρέμενε εξαιρετικά κρίσιμη. Αυτός ήτανε και ο λόγος που με έκανε να μη σταματήσω ποτέ την αναζήτηση για το τι άλλο θα μπορούσα να κάνω για να βοηθήσω τη κατάσταση μου. Έτσι φίλοι μου, έπειτα από μεγάλη προσπάθεια, κατάφερα να φτάσω στην οριστική θεραπεία μου και είμαι πλέον σε θέση να σας πω ακριβώς τι θα πρέπει να κάνετε. Παρακάτω θα σας εξηγήσω τα τρία βήματα που θα πρέπει να κάνετε. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να με εμπιστευτείτε και να δώσετε μεγάλη βαρύτητα και στα τρία βήματα, αλλά ιδιαίτερα στο τελευταίο! Τα βήματα αυτά θα πρέπει να γίνουν παράλληλα, έτσι ώστε να θεραπευτείτε στο μικρότερο δυνατό χρόνο. Πραγματικά, μη θεωρήσετε κανένα από τα τρία λιγότερο σημαντικό ή ότι μπορείτε να το παραλείψετε. Θέλω να ξέρετε πως σκοπός μου και ευχή μου είναι να θεραπευτείτε ολοκληρωτικά και όχι απλά να νιώσετε καλύτερα!
Βήμα 1ο:
Αρχικά φίλοι μου όταν εκδηλώνεται μια τέτοια διαταραχή, όπως θα γνωρίζετε, όλοι ανησυχούμε μήπως δεν πρόκειται για εκδήλωση του άγχους αλλά για κάποια άλλη παθολογική κατάσταση ή ασθένεια. Είναι απολύτως λογικό και όλοι περνάνε από αυτή τη φάση. Είναι άκρως σημαντικό να αποκλειστεί απόλυτα η περίπτωση ότι η οποιαδήποτε ενόχληση μπορεί να είναι σύμπτωμα κάποιας άλλης κλινικής κατάστασης ή ασθένειας και όχι του άγχους. Για το λόγο αυτό, αρχικά θα πρέπει να επισκεφτείτε καλούς γιατρούς οι οποίοι μπορούν να πραγματοποιήσουν μια τέτοια διάγνωση, τις περισσότερες φορές διαμέσου συγκεκριμένων εξετάσεων. Στους γιατρούς αυτούς θα περιλαμβάνεται σίγουρα ένας καλός ψυχίατρος και κάποιος γιατρός ή γιατροί άλλης ειδικότητας ανάλογα με το είδος των συμπτωμάτων από τα οποία ενοχλείστε. Είναι μια διαδικασία που θα πρέπει να περάσετε γιατί εκτός του ότι θα πρέπει να διαγνωσθεί με ακρίβεια ότι πρόκειται για αγχώδη διαταραχή και όχι κάτι άλλο, θα σας απαλλάξει και από μεγάλο φόβο και σκέψεις.
Αν τελικά διαγνωσθεί πως αυτό από το οποίο ταλαιπωρείστε είναι μια αγχώδης διαταραχή (όποιου είδους), τότε θα πρέπει να απευθυνθείτε σε έναν καλό ψυχίατρο, ο οποίος θα εκτιμήσει τη βαρύτητα της κατάστασής σας και αν θα πρέπει να ξεκινήσετε τη λήψη κάποιου φαρμάκου. Ειδικά σε πολύ επιβαρυμένες περιπτώσεις για τις οποίες μια άμεση ανακούφιση είναι απαραίτητη, θεωρώ πως η λήψη φαρμάκου είναι επιβεβλημένη! Παράλληλα, ο ψυχίατρος θα κρίνει αν κάποιες συνεδρίες ψυχοθεραπείας θα μπορούσαν να σας βοηθήσουν. Μη ξεχνάτε πως όλη η διαταραχή, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό, είναι αποτέλεσμα άγχους και πίεσης που συσσωρεύσατε στο παρελθόν για δικούς σας προσωπικούς λόγους. Τους λόγους αυτούς λοιπόν θα πρέπει να τους αντιμετωπίσετε για να πάψουν πια να σας ζορίζουν. Και εδώ ένας καλός ψυχίατρος ή ψυχολόγος μπορεί να παίξει σπουδαίο ρόλο. Ιδιαίτερα, σε άτομα με εμμονές, ψυχαναγκασμούς και φοβίες, νομίζω πως η ψυχοθεραπεία είναι απαραίτητη. Για όλους εσάς όμως που έχετε ακολουθήσει αυτά τα βήματα και δεν έχετε βρει λύση, μη βιαστείτε να πείτε πως σας λέω μια από τα ίδια διότι την οριστική θεραπεία θα τη βρείτε στα παρακάτω βήματα!
Βήμα 2ο:
Το βήμα αυτό φίλοι μου, είναι αυτό που θα σας θεραπεύσει σωματικά και δεν θα έχετε πια τα καθημερινά ψυχοσωματικά συμπτώματα και κρίσεις. Εμπιστευτείτε με, όσο και αν πιστεύω πως θα πρέπει όλοι να ξεκινάνε με το βήμα 1ο, όπως αυτό το περιέγραψα, σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετό για να σας θεραπεύσει. Υπάρχουν άτομα με αγχώδη διαταραχή που μπορούν να βρουν μέτρια έως καθόλου ανακούφιση μόνο με το βήμα 1ο. Στα άτομα αυτά ανήκα και εγώ. Επίσης, υπάρχουν άτομα στα οποία η διαταραχή μπορεί να υποχώρησε, μόνο κάνοντας τα πράγματα που περιγράφω στο βήμα 1ο, αλλά μετά από λίγα χρόνια επανήλθε. Αυτό φίλοι μου, δε συμβαίνει επειδή κάποιοι από εμάς δεν έχουμε τη δυνατότητα να θεραπευτούμε. Απλώς, για διάφορους λόγους, δε γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε και δύσκολα θα κινηθούμε προς το βήμα που θα σας περιγράψω έπειτα. Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε τι πρέπει να κάνετε.
Αρχικά, θα ήθελα να σας τονίσω πως το βήμα αυτό, θα πρέπει να γίνει υπό την απόλυτη καθοδήγηση ενός ειδικευμένου ανθρώπου στο αντικείμενο! Παρακαλώ να το θυμάστε αυτό! Όχι μόνοι σας και θα σας εξηγήσω γιατί. Επιπλέον, θα σας προτείνω τον άνθρωπο που εγώ ακολούθησα και εμπιστεύομαι απόλυτα. Τον θεωρώ ότι καλύτερο υπάρχει στο αντικείμενό του και θα σας οδηγήσει με ασφάλεια στη θεραπεία σας. Πριν σας πω το βήμα που πρέπει να ακολουθήσετε, θα ήθελα συνοπτικά να σας αναφέρω κάποια πράγματα τα οποία έμαθα και κατάλαβα βιωματικά. Όταν μιλάμε για άγχος, έχουμε όλοι την ιδέα πως ο οργανισμός μας μένει ανεπηρέαστος και ότι είναι κάτι για το οποίο δεν υπάρχει κάποια οργανική συνέπεια από όλο αυτό. Καθώς δηλαδή πραγματοποιούμε εξετάσεις και βγαίνουν καθαρές (δεν απεικονίζεται δηλαδή κάποιο οργανικό πρόβλημα), πιστεύουμε πως ο οργανισμός μας έχει μείνει ανεπηρέαστος και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να λάβουμε κάποιο φάρμακο για να ρυθμίσουμε τις ορμόνες του εγκεφάλου. Όμως φίλοι μου, πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Το άγχος και πόσο μάλλον το υπερβολικό άγχος, δημιουργεί τοξίνωση στα κύτταρα μας, κάτι το οποίο οδηγεί σε ένα γενικότερα όξινο (τοξικό) περιβάλλον εντός του οργανισμού μας. Όλο αυτό συμβαίνει μέσα από οργανικές διαδικασίες που δε χρειάζεται αυτή τη στιγμή να αναλύσουμε. Μπορεί να μην απεικονίζεται κάτι τέτοιο στις εξετάσεις αλλά πραγματικά φίλοι μου πιστέψτε με, συμβαίνει. Ο άλλος λόγος που δημιουργεί τοξίνωση στα κύτταρα μας είναι η λάθος διατροφή! Και όταν μιλάω για λάθος διατροφή δεν εννοώ μόνο τα junk foods , τις σοκολάτες και τα αναψυκτικά. Πραγματικά, χωρίς να θέλω σε καμία περίπτωση να πιστέψει κάποιος ότι φέρει ευθύνη γι αυτό, η συμβατική διατροφή που κάνουμε όλοι στα σπίτια μας δεν είναι η υγιεινή διατροφή που πιστεύουμε!! Θέλω να ξέρετε πως και εγώ την ίδια διατροφή με όλους εσάς έκανα πάντα. Σε βάθος χρόνου όμως, η διατροφή αυτή είναι επίσης ένας παράγοντας που οδηγεί σε τοξίνωση των κυττάρων μας. Θέλω να θυμάστε φίλοι μου, πως όλοι εσείς που ταλαιπωρείστε από αγχώδεις διαταραχές, κανένα φάρμακο δεν πρόκειται ποτέ να σας θεραπεύσει αν δεν αποτοξινωθείτε!!! Η τοξίνωση του οργανισμού δεν αφήνει ποτέ τον οργανισμό και το νευρικό σύστημα να έρθει σε ισορροπία και ηρεμία. Ακόμη και εκείνοι που ανακουφίστηκαν από τα ενοχλητικά συμπτώματα μέσω κάποιου φαρμάκου, θα πρέπει να ξέρετε πως αν δεν ακολουθήσει αποτοξίνωση του οργανισμού, είναι σαν να έχετε βάλει το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Πραγματικά, ο οργανισμός σας θα παραμείνει σε όξινη (τοξική) κατάσταση και είναι πολύ πιθανόν η ίδια διαταραχή να έρθει να σας ξαναβρεί στο μέλλον. Η αποτοξίνωση λοιπόν, του οργανισμού γίνεται μόνο με έναν τρόπο. Αλκαλική διατροφή και χυμούς λαχανικών!!!!!! Συγκεκριμένα όλη η δύναμη της θεραπείας βρίσκεται στους χυμούς λαχανικών!!! Αυτοί είναι που αποτοξινώνουν κατά κύριο λόγο τα κύτταρα μας. Θέλω να ξέρετε πως όταν πήρα για πρώτη φορά στα χέρια μια αντίστοιχη διατροφή (αλκαλική διατροφή!) με χυμούς λαχανικών, έλεγα από μέσα μου ‘’ έχω περάσει από τόσα φάρμακα και δεν έχω νιώσει καλύτερα. Και θα γίνω καλά με χυμούς λαχανικών..’’. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς φίλοι μου αυτό λέτε τώρα. Όμως όταν ξεκίνησα άρχισα να βλέπω τόσες αλλαγές που δε μπορούσα να το πιστέψω. Δε μπορούσα να πιστέψω πως είχαν περάσει τόσα χρόνια ταλαιπωρίας και η λύση ήταν τόσο απλή.. Θέλω να με πιστέψετε ότι από το πρώτο μήνα θα είστε άλλοι άνθρωποι. Τα ψυχοσωματικά σας συμπτώματα θα σβήνουν σιγά σιγά και δε θα ξανάρθουν ποτέ! Να θυμάστε πως ο καθένας από εσάς, ανάλογα του πόσο επιβαρυμένος είναι σε τοξίνες, χρειάζεται λιγότερο ή περισσότερο χρόνο. Σε κάθε περίπτωση όμως ο χρόνος αυτός θα είναι πάρα πολύ σύντομος και κοιτώντας πίσω δε θα πιστεύεται τι έχει γίνει!! Θα πρέπει όμως να επαναλάβω ότι η αποτοξίνωση αυτή δεν είναι μια διαδικασία που θα πρέπει να κάνετε μόνοι σας. Πιστέψτε με δε πρέπει σε καμία περίπτωση. Ο πιο σοβαρός λόγος είναι ότι θα πρέπει να γίνει κλιμακωτά και με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, έτσι ώστε να μην υπάρξουν αποτοξινωτικά συμπτώματα. Τέτοια αποτοξινωτικά συμπτώματα μπορούν να προκύψουν, αν δεν καθοδηγηθείτε από κάποιον ειδικό διατροφολόγο αυτού του είδους και πιστέψτε με, μπορούν να σας επιβαρύνουν. Σε καμία περίπτωση δε το λέω αυτό για να σας τρομάξω (δεν υπάρχει τέτοιο θέμα), απλώς είναι υποχρεωτικό να σας καθοδηγήσει κάποιος. Όσο και να σας φαίνεται παράξενο, οι χυμοί λαχανικών θα θέσουν όλα τα κύτταρα σας σε λειτουργία ώστε να πετάξουν όλες τις τοξίνες που έχουν συσσωρευτεί μέσα σας από τη παιδική σας ηλικία. Και αυτό φίλοι μου είναι μια σοβαρή διαδικασία που θα πρέπει να γίνει ομαλά. Για να μη σας κουράζω, ο άνθρωπος από τον οποίο εγώ καθοδηγήθηκα και τον εμπιστεύομαι απόλυτα είναι ο Σπάρτακος Μαρινάκης και μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του μέσω του διαδικτυακού ιστότοπου (website) που διατηρεί. Το website αυτό είναι το www.spartacus.gr. Στο site αυτό θα βρείτε όλη τη διαθέσιμη πληροφόρηση ώστε να πάρετε μια εικόνα για το τι περιλαμβάνει μια αλκαλική διατροφή με χυμούς λαχανικών. Θέλω να με εμπιστευτείτε ότι ο άνθρωπος αυτός που σας προτείνω είναι ο καλύτερος (πιστοποιημένος) έλληνας διατροφολόγος και ένας από τους καλύτερους στο κόσμο. Μπορείτε να διαβάσετε για αυτόν μέσω του site. Στείλτε του το μήνυμα σας περιγράφοντας την ιστορία σας και εκείνος θα ανταποκριθεί άμεσα. Με όλη μου τη καρδιά φίλοι μου, πιστέψτε με, αν ακολουθήσετε τον άνθρωπο αυτόν, πολύ σύντομα θα είστε απαλλαγμένοι μια για πάντα από τα ψυχοσωματικά σας προβλήματα και σωματικά αναγεννημένοι!
Βήμα 3ο
Το βήμα αυτό φίλοι μου είναι το πιο σημαντικό από όλα τα βήματα που μπορείτε να κάνετε, όχι μόνο για τη θεραπεία σας αλλά και για όλη σας τη ζωή. Το βήμα αυτό εγώ δεν το είχα επιχειρήσει πότε στη ζωή μου και μάλιστα όσο κοιτάω προς τα πίσω, καταλαβαίνω πόσο παραπλανημένος ήμουνα. Το βήμα αυτό το έκανα μόνο όταν απελπίστηκα. Όταν πια είχα δοκιμάσει πάρα πολλά φάρμακα και δεν είχα νιώσει καμία βελτίωση, ήρθε μια στιγμή που είπα μέσα μου πως δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνεις και θα πρέπει μάλλον να αποδεχτείς ότι θα συνεχίσεις μαζί με τα προβλήματα σου. Όμως στη σκέψη και μόνο, ότι θα έπρεπε να ζήσω παρέα με τα πολύ επώδυνα ψυχοσωματικά συμπτώματα που βίωνα τότε, ένιωθα αυτό που δε μπορεί να περιγραφεί αλλιώς, παρά μόνο με τη λέξη απελπισία. Τότε ήταν που ξεκίνησα να βγαίνω το βράδυ και να περπατάω σκεπτόμενος τη ζωή μου, τη κατάστασή μου και πως έχουν έρθει έτσι τα πράγματα. Καθώς περπατούσα έφτανα σε μια εκκλησία του αγίου Δημητρίου. Καθόμουνα λίγη ώρα απέξω, συνέχιζα να σκέφτομαι και έπειτα γυρνούσα πάλι σπίτι μου. Την ίδια διαδρομή έκανα για αρκετό καιρό και πολλά βράδια. Κάπου τότε λοιπόν, επιχείρησα μια από τις λιγοστές πλέον φορές να αναζητήσω στο διαδίκτυο αν υπάρχει κάτι άλλο να κάνω. Τότε ήταν που πέφτω πάνω σε ένα βίντεο το οποίο εξηγούσε πως η αλκαλική διατροφή και οι χυμοί λαχανικών συμβάλουν στο να αποτοξινωθεί και να αναγεννηθεί ο οργανισμός μας. Τότε σκέφτηκα πως ίσως να μπορούσε να βοηθήσει. Δεν είχα να χάσω και κάτι ούτως ή άλλως. Στη προσπάθεια μου λοιπόν να βρω κάποιο διατροφολόγο που θα μου σύστηνε κάποιο αντίστοιχο πρόγραμμα, γνώρισα τον Σπάρτακο (τον διατροφολόγο που σας ανέφερα προηγουμένως). Την ημέρα εκείνη ήταν που ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με το τι σημαίνει αλκαλική διατροφή με χυμούς λαχανικών, τι περιλαμβάνει και τι μπορεί να καταφέρει. Από τη πρώτη στιγμή άκουσα για απόλυτη θεραπεία στα προβλήματα μου. Δε σας κρύβω πως ενώ πήρα τεράστια ελπίδα μετά από πολύ καιρό, όπως θα καταλαβαίνετε υπήρχε και δυσπιστία μέσα μου για το αν κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Η δυσπιστία όμως αυτή τελείωσε μέσα μου, όταν κάποια στιγμή της ίδιας ημέρας (αρκετές ώρες αργότερα) αντιλήφθηκα κάτι που πιστέψτε με δεν είχα καταλάβει. Η ημέρα εκείνη ήταν 26 Οκτωβρίου, η ημέρα του αγίου Δημητρίου. Ήταν η ημέρα του αγίου της εκκλησίας στην όποια πήγαινα τα βράδια όλο εκείνο το διάστημα και καθόμουνα. Τότε έγινε μέσα μου, ένας τόσο μεγάλος κραδασμός, που σκέφτηκα ότι ο άγιος μου δείχνει ένα δρόμο να ακολουθήσω και ότι θα έπρεπε να το πάω μέχρι τέλους. Δε πίστεψα ούτε μια στιγμή ότι ένα τέτοιο σημάδι μπορεί να είναι μια απλή σύμπτωση και απλά αποφάσισα να ακολουθήσω τη διατροφή. Έκλεισα λοιπόν τα αφτιά μου σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε θα μπορούσε να μου σπείρει αμφιβολίες για αυτό που πάω να κάνω και το αποτέλεσμα που μπορεί να φέρει. Ξεκίνησα και προχώρησα τη διατροφή με μεγάλη πίστη και επιμονή. Έβλεπα πράγματα να αλλάζουν και απλά συνέχιζα με μεγαλύτερο πείσμα για να δω το τελικό αποτέλεσμα όλης αυτής της προσπάθειας. Το τελικό αποτέλεσμα φίλοι μου, ήρθε λίγο καιρό αργότερα, με εμένα να έχω απαλλαχτεί από όλα τα ψυχοσωματικά προβλήματα που με βασάνιζαν όλα αυτά τα χρόνια. Πιστέψτε με, όσο απίστευτο και αν ακούγεται, είναι η αλήθεια! Το θέμα είναι πως εγώ τότε σκέφτηκα πως θεραπεύτηκα πια, ότι ήμουνα καλά. Οπότε αναρωτήθηκα αν υπήρχε κάτι άλλο που θα έπρεπε να κάνω. Και ευτυχώς φίλοι μου, κατάλαβα πως θα έπρεπε να ολοκληρώσω το βήμα που άρχισα τότε, μέσα στην απελπισία μου, πηγαίνοντας στη εκκλησία του αγίου Δημητρίου. Παρακαλώ διαβάστε την επόμενη παράγραφο, η οποία θα είναι η τελευταία και η πιο σημαντική που θα ήθελα να κρατήσετε από εμένα σε όλο αυτό το κείμενο.
Το βήμα 3ο λοιπόν φίλοι μου που ξεκίνησα πηγαίνοντας τότε στην εκκλησία και έπρεπε να ολοκληρώσω, είναι το βήμα προς τον Χριστό. Το βήμα αυτό είναι που θα ήθελα πραγματικά να κάνετε όλοι εσείς που διαβάζετε τώρα αυτό το κείμενο. Εγώ, όπως και οι περισσότεροι από εσάς πιστεύω, είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος. Όμως, όπως σας ανέφερα και πριν, όλα τα χρόνια ήμουν μακριά από τον Χριστό. Απλά, κυλούσα τη ζωή μου χωρίς ποτέ να έχω τον Χριστό στη σκέψη μου. Όταν πια λοιπόν είχα ελευθερωθεί από την αγχώδη διαταραχή που με βασάνιζε τόσα χρόνια, σκέφτηκα να βρω έναν πνευματικό να μιλήσω για όλο αυτό που είχε συμβεί. Είναι κάτι το οποίο, θα ήθελα να κάνετε κι εσείς γιατί θα πάρετε τεράστια βοήθεια χωρίς κανένα απολύτως κόστος. Πραγματικά, υπάρχουν εξαιρετικοί ιερείς στους οποίους μπορείτε να μιλήσετε για τα θέματά σας. Έχουν να σας πουν πολύ σημαντικά πράγματα που θα σας ξαλαφρώσουν από το ψυχικό και συναισθηματικό φορτίο που κουβαλάτε. Αλλά το πιο σημαντικό, θα σας βοηθήσουν να καταλάβετε τι πρέπει να κάνετε για να πλησιάσετε προς τον Χριστό και να δείτε τα πάντα τότε να αλλάζουν. Έτσι λοιπόν, βρήκα και εγώ έναν πνευματικό, έναν εξαιρετικό άνθρωπο, μέσα από τον οποίο κατάλαβα τη σημασία της εξομολόγησης και της προσευχής. Έπειτα από όλα αυτά που είχαν συμβεί, είχα πλέον τη διάθεση να ακούσω και να καταλάβω. Ξεκίνησα να πάω λοιπόν για πρώτη φορά να εξομολογηθώ. Ξέρω φίλοι μου από τον εαυτό μου ότι τις περισσότερες φορές έχουμε τελείως λάθος εικόνα για το τι είναι εξομολόγηση. Πιστέψτε με, όταν κανείς θελήσει και πάει να εξομολογηθεί, τότε μόνο καταλαβαίνει τη διαφορά. Στην εξομολόγηση φίλοι μου θα σταθείτε μπροστά σε έναν ιερέα, θα αναφερθείτε στα λάθη που έχετε κάνει στο παρελθόν και έχετε μετανιώσει (όλοι έχουμε κάνει!), εκείνος θα σας ακούσει με μεγάλο σεβασμό και χωρίς κανένα σχόλιο. Όταν ολοκληρώσετε αυτά που θέλετε να πείτε, θα σας διαβάσει μια ευχή. Έπειτα, θα βγείτε έξω να φύγετε νιώθοντας ένα αίσθημα ανακούφισης, σαν να έχει φύγει ένα τεράστιο βάρος από πάνω σας. Θα πρέπει να σας πω ότι στο παρελθόν είχα και εγώ την άποψη, όπως πιστεύω και πολλοί από εσάς φίλοι μου, ότι αφού έχω μετανιώσει για κάτι και το λέω σε ένα φίλο μου ή συγγενή μου, το ίδιο είναι. Πραγματικά όμως φίλοι μου, πιστέψτε με δεν είναι το ίδιο. Είναι σημαντικό να έχεις ανθρώπους να τους εμπιστεύεσαι και να μοιράζεσαι το πρόβλημά σου, αλλά δεν είναι καθόλου το ίδιο. Το γεγονός ότι θα δείξετε τη φιλοτιμία και τη θέληση να μιλήσετε για τα λάθη σας σε έναν ιερέα ο οποίος δεν είναι φίλος σας ή κάποιο πολύ οικείο για εσάς πρόσωπο, είναι αυτό που δείχνει τη ταπείνωση και τη πραγματική σας μετάνοια. Αυτός είναι και ο λόγος που έπειτα θα νιώθετε την ανακούφιση που σας περιέγραψα (την οποία δεν μπορώ να εξηγήσω), αλλά κυρίως θα έχετε απαλλαχτεί οριστικά από το βάρος των λαθών του παρελθόντος. Μιλάω δηλαδή για τη σωτηρία της ψυχής σας, το γεγονός τις διαγραφής όλων αυτών των λαθών στα μάτια του Χριστού. Επιπλέον, έπειτα από τη βοήθεια του πνευματικού μου, είχα αρχίσει να σκέφτομαι ποιος ήταν ο λόγος πίσω από τα περισσότερα αρνητικά συναισθήματα τα οποία στοίβαζα για χρόνια και δημιούργησαν όλη αυτή τη διαταραχή. Ο λόγος φίλοι μου ήταν ένας και λέγεται εγωισμός. Όλα τα κακά από εκεί ξεκινάνε! Ο εγωισμός σε κάνει να νιώθεις συναισθήματα όπως θυμό, ζήλεια, μίσος, ναρκισσισμό, σε κάνει να κριτικάρεις και να κουτσομπολεύεις, να μην έχεις καθόλου υπομονή στις δυσκολίες, να αγχώνεσαι και να στεναχωριέσαι με το παραμικρό, να νομίζεις ότι αποτελείς κάτι ξεχωριστό και πως όλα θα έρχονται ρόδινα για σένα. Καταλαβαίνω απόλυτα όλους μας, ότι είναι δύσκολο, στη τόσο πιεστική εποχή που ζούμε, να μη νιώσεις τέτοια συναισθήματα. Στην ουσία όμως φίλοι μου το ξέρετε, πως όλα αυτά στρέφονται εναντίον μας. Αυτά τα συναισθήματα είναι που μας τοξινώνουν και μας φθείρουν εσωτερικά. Για αυτό και επιβάλλεται αρχικά να απομακρυνθείς από καταστάσεις και ανθρώπους που σας πιέζουν και σας οδηγούν σε τέτοια συναισθήματα. Αφού όμως απομακρυνθείτε θα πρέπει να σκεφτείτε πως δεν φταίνε μόνιμα οι άλλοι αλλά φταίει και ο εαυτός μας που είναι εγωιστής και δεν μπορεί να δεχτεί τη πίεση εύκολα. Θίγεται, θυμώνει, αγχώνεται, τα χάνει και έπειτα όλα του φταίνε. Στη συνέχεια ζηλεύει, κριτικάρει και απλά συντηρεί συνεχώς μέσα του μια αγανάκτηση. Ο άνθρωπος που πιστεύει στον Χριστό και έχει αποβάλει κάθε εγωισμό, δεν υπάρχει κατάσταση που να τον κάνει να αισθανθεί όλα τα παραπάνω. Και πάλι σας λέω πως δε κάνω τον έξυπνο γιατί κι εμένα όλα αυτά τα συναισθήματα με οδήγησαν στα προβλήματα. Στη δική μου περίπτωση λοιπόν, ήθελα πια όλα αυτά να τα πετάξω από πάνω μου. Και θέλω να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σας. Κάτι τέτοιο φίλοι μου γίνεται με δύο τρόπους. Τη προσευχή και τη θετική σκέψη. Όταν μιλάω για θετική σκέψη, εννοώ μια προσπάθεια που θα ήθελα να κάνετε να δείτε τα πάντα στη ζωή σας με αγάπη. Τους φίλους, τους γονείς σας, τους συγγενείς σας, τους γνωστούς. Προσπαθήστε σε όλους να κρατάτε μόνο τη καλή τους πλευρά και οτιδήποτε λάθος να μη το βάζετε καθόλου στη σκέψη σας και να ασχολείστε με αυτό. Έπειτα, τη κάθε δυσκολία που βιώνεται προσπαθήστε να το πιστέψετε πως συμβαίνει για κάποιο λόγο που εσείς τώρα που ζείτε με το πρόβλημα δε μπορείτε να το καταλάβετε, αλλά είναι για να σας πάει προς το καλύτερο. Να σας αλλάξει προς το καλύτερο. Και αυτή είναι η αλήθεια φίλοι μου. Τίποτα δε συμβαίνει τυχαία αλλά οτιδήποτε συμβαίνει, είναι μια ευκαιρία που μας δίνει ο Χριστός να γίνουμε καλύτεροι. Βέβαια όλα αυτά είναι εύκολα στα λόγια αλλά δύσκολα στη πράξη, το ξέρω. Όμως να θυμάστε πως ο Χριστός θέλει να δει από εμάς απλά μια μικρή προσπάθεια και το υπόλοιπο θα το βάλει Εκείνος. Εδώ έρχεται το κομμάτι της προσευχής, η οποία είναι αυτή που θα σας ηρεμήσει απόλυτα και θα σας καθαρίσει από κάθε αρνητικό συναίσθημα. Εκτός λοιπόν του να προσπαθείτε καθημερινά στη ζωή σας να κάνετε μόνο θετικές σκέψεις, προσπαθήστε να βρείτε λίγο χρόνο (όσο θέλει ο καθένας) να κάτσετε κάπου ήσυχα να προσευχηθείτε. Αν η προσπάθεια που κάνετε να αλλάξετε και να ηρεμήσετε από τα αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις είναι ειλικρινής, ο Χριστός θα ακούσει τη προσευχή σας και θα αρχίσετε να γίνεστε άλλοι άνθρωποι. Θα έρθει κάποια στιγμή που δε θα υπάρχουν πια αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα στη ζωή σας. Χρειάζεται όμως φίλοι μου να πιστέψετε στη προσευχή. Και να έχετε υπομονή. Μη το κάνετε ποτέ σαν μια τυπική διαδικασία. Πραγματικά, αν κάνετε αυτό το βήμα, θα είστε πλέον απόλυτα ήρεμοι ψυχικά και θα μιλάμε πια για ολοκληρωτική θεραπεία!
Συνοψίζοντας, θα ήθελα φίλοι μου να σας παρακαλέσω να κάνετε αυτά τα τρία βήματα που περιέγραψα παραπάνω. Εμένα η πορεία μου διαμορφώθηκε έτσι ώστε τα βήματα αυτά τα ανακάλυψα το ένα μετά το άλλο. Δεν τα γνώριζα όλα από την αρχή. Γι αυτό και θα ήθελα από εσάς, αφού διαβάσετε αυτό το κείμενο, να πραγματοποιήσετε και τα τρία βήματα μαζί, κατά το ίδιο διάστημα. Με τον τρόπο αυτό θα βρείτε τον εαυτό σας θεραπευμένο στο μικρότερο δυνατό χρόνο. Επίσης, θα ήθελα να σας παρακαλέσω να δείξετε το κείμενο αυτό και σε όποιον άλλο άνθρωπο γνωρίζετε πως αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα. Και μιλάω για όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα από τα πιστεύω τους (όχι μόνο τους Χριστιανούς Ορθόδοξους). Σας εύχομαι φίλοι μου ολόψυχα, να ξεκινήσετε όλη αυτή τη διαδρομή και όταν φτάσετε στο τέλος της να είστε τόσο καλά, όσο ποτέ δε θα μπορούσατε να φανταστείτε!!!
Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας!
Γεια σου,
Επειδή έχω περάσει παρόμοια κατάσταση θα σου πω, πως το ξεπέρασα εγώ.
Ξεκίνησα με ψυχολόγο στον οποίο πήγα για 6 μήνες και παράλληλα έπαιρνα φαρμακευτική αγωγή. Το χάπι για να δουλέψει χρειάζεται 6 με 10 μήνες. Εσύ γιατί το έκοψες τόσο νωρίς; Στην περίπτωση μου έκανε ενάμισυ χρόνο για να ολοκληρωθεί η αγωγή. Αλλά τώρα, μετά απο τρία χρόνια και αφού τελείωσα με αυτά, νιώθω τι μεγάλο δώρο έκανα στον εαυτό μου. Την ψυχοθεραπεία μην τη φοβάσαι. Θα βρεις έναν καλό ψυχολόγο ( προσοχή σε αυτό ) και θα σε βοηθήσει να βρεις ξανά τον εαυτό σου. Αφού πραγματικά θέλεις να το ξεπερασεις, θα το ξεπερασεις. Μη φοβάσαι ότι μπορεί να πας σε ψυχολόγο και να μην τα καταφέρεις. Η δύναμη ειναι σε σένα, απλά ο ειδικός θα σε βάλει στο σωστό το δρόμο. Ξέρω ότι ειναι δύσκολο τώρα να το πιστέψεις και σου φαίνεται βουνό, αλλά πίστεψε με, όπως έχουν βρεθεί άλλοι στην κατάσταση σου κ το εχουν ξεπεράσει, έτσι θα τα καταφέρεις κ συ. Να είσαι σίγουρη!!
Φίλη μου μπορώ να σε καταλάβω .....Στην προηγούμενη δουλειά μου γύριζα σπίτι και έκλεγα και φαντάσου δεν είχα παιδιά να φροντίσω !!!! Μόνο τον εαυτό μου . Και ναι δεν ήταν οτι κουραζόμουν αλλά κάτι δεν με γέμιζε .Κάτι με χαλούσε πολύ .Ακόμα και μετά απο 7 χρόνια δεν μπορώ να βρω τι μου έφταιγε ,αλλά μόλις θυμάμαι την περίοδο αυτή .... Τι να πω ...Κουράγιο και θα σου ευχηθώ να βρείς άλλη δουλειά ( το ξέρω πως είναι δύσκολα) .
Είσαι τυχερή που μπορείς να μιλάς στον άντρα σου . Φίλες θα βρείς πολλές εδω μέσα και θα μιλάς και θα βρίζεις και θα εκτονώνεσε . Είσαι πολύ δυνατή που δεν παίρνεις το χάπι και που μπόρεσες μόνη σου και το έκοψες !!!!! Μπράβο . Το μικρούλη σου θα είναι καλύτερα με τους παππούδες να κάνει διακοπές , απο το να μείνει στην Αθήνα . Σίγουρα αυτός περνάει καλά και έκανες καλή επιλογή . Απο όσα γράφεις καταλαβαίνω πως είσαι άνθρωπος με λογική και σίγουρα δουλεύεις με το μυαλό σου όλα αυτά . Τώρα την καρδιά .... θα την αναλάβει ο άντρας σου !!!
Τί να κάνεις; Να λες δόξα το Θεό που έχεις την υγεία σου (αν εξαιρέσεις το άγχος φυσικά που το έχουμε όλοι μας πλέον) και εσύ και η οικογένεια σου! Και σε καταλαβαίνω απόλυτα στο θέμα του άγχους που "χτυπάει" στο στομάχι γιατί κ εγώ το ίδιο παθαίνω (να πεθαίνω από τον πόνο όχι απλά πόνος πόσο μάλλον όρεξη), οπότε ξέρω ακριβώς πως νιώθεις σ' αυτό!! Να ζητάς από την Παναγία να σου δίνει κουράγιο και "μωρία" (για να μην αγχώνεσαι τόσο)...! Δεν ξέρω κατά πόσο είσαι της θρησκείας αλλά θα σε βοηθούσε πολύ και ένας πνευματικός... πίστεψε με ειδικά σε τέτοιες καταστάσεις θα σε ηρεμήσει πάρα πολύ μόνο από αυτά που θα σου πει και θα δεις τα πράγματα με άλλο μάτι! Κάτι άλλο θα ήταν να θυμηθείς τι σε χαλάρωνε παλιότερα και τι σε ευχαριστούσε... από ένα καλό βιβλίο μέχρι να δεις μια κωμωδία ή να χαζέψεις αστεία βιντεάκια στο youtube ή να πας μια βόλτα είτε μόνη σου είτε με τον άντρα σου μαζί! Αυτή είναι η ταπεινή μου γνώμη, δεν ξέρω αν σε βοήθησα καθόλου! Να είσαι πάντα καλά και να μην απελπίζεσαι!!! Όλα καλά θα πάνε!!
Είμαι και εγώ σε παρόμοια κατάσταση, αν και εγω τρώω παραπάνω απ΄ όσο πρέπει. Αλλά, έχω σύζηγο άνεργο πια, και τωρα πια με σωματικό πρόβλημα. Δουελύω μόνο εγώ σε μια εταιρία που πεθαίνει. Ταξιδεύω κατά μεσο όρο με λεωφορεία 3,5 ώρες την μέρα για να πάω και έρθω. Στην δουλειά 9 ωρες, +3,5, 12,5 ωρες την μέρα εκτός σπιτιού. Τα ΣΚ ιδιαίτερα όταν βρίσκω για έξτρα εισόδημα. Τώρα στην άδεια μου, πίσω στην παλιά καλή δουλειά μου που έχασα προ 3ετίας, για να βοηθήσω 2-3 μέρες. Τα νούμερα δεν βγαίνουν ποτέ. Αλλά, εγώ θα κάνω και άλλα τόσα αν μπορώ. Εγώ θα τα καταφέρω. Θα κάνω ότι χρειαστεί για να είμαστε καλύτερα. Δεν με νοιάζει ο χρόνος που δεν είμαι σπίτι. Δεν με νοιάζει πως περνάω. Κοιτάω μόνο το αποτέλεσμα, να περάσει ο δύσκολος καιρός, και αυτό να σκέφτεσαι και εσύ. Η δουλειά βοηθάει το σπίτι μου - η δουλειά δεν καθορίζει τους ανθρώπους. Τα παιδιά δεν θυμούνται τους γονείς τους για τις δουλειές τους - αν αυτο του μείνει, να θυμούνται τους γονείς σαν επαγγελματίες, υπάρχει θέμα για μένα. (εκτός και αν μπαμπάς ειναι ο πικάσο, αλλά πόσοι έχουν μπαμπά τον πικάσο?) Μην αφήνεις την δουλειά να σε ορίζει, ένας χώρος που οι κομπλεξικοί και οι σκατόψυχοι γίνονται ακόμη χειρότεροι είναι. Απώθησέ το μόνη σου, δες τα πράγματα εντελώς πρακτικά και ρεαλιστικά, μην αφήνεις τίποτα να επηρρεάσει το παιδί και το σπίτι σου. Ο άντρας σου έχει δίκιο - το μυαλό μας, το πολεμάμε μόνοι μας. Να μάθεις να βλέπεις το καλό που σου δίνει η δουλειά σου, και να εστιάσεις σε αυτό. Αυτός είναι ο λόγος που πας ούτως ή άλλος, για να βοηθάς το σπίτι σου, δες το έτσι, και ξέχνα όλα τα αρνητικά. Ή παραιτήσου, και βρες άλλη λύση.
Πραγματικά χαίρομαι τόσο πολύ που βρίσκω ανθρώπους να μοιραστώ το πρόβλημα μου.ενα πρόβλημα που το περνάει και το γνωρίζει κάποιος.. Είμαι 43 ετών κι όλα ξεκίνησαν πριν δέκα χρόνια αν και πιστεύω ότι πάντα υπήρχαν άλλα όχι σε έντονο βαθμό.δουλςυα σε λογιστικό γραφείο...πολύ άγχος μέχρι που λύγισα από τις κρίσεις πανικού.καθε μέρα νοσοκομείο και πίσω στο σπίτι... Αρνιομουν αγωγές με χάπια και έφτασα σε σημείο κλαίω χωρίς λόγο και να έχω μια μόνιμη θλίψη. Από τότε μέχρι σήμερα έκανα αγωγή Τρίερ φορές με μεγάλη επιτυχία,ενοιωθα άλλος άνθρωπος !!!! Έκανα τα διαλείμματα μου και μετά από κάποιο διάστημα τα ξανάεπαιρνα.διαγνωστηκα.με γενικευμένη αγχωδη διαταραχή..... Ακόμη και σήμερα που μιλάμε παλεύω με αυτό...τον Απρίλιο τα ασταμάτητα και τώρα μέσα σε τρεις μήνες έχω την ανάγκη και πάλι. Είναι ένας φαύλος κύκλος που δε με αφήνει να ζήσω!!! Αγωνίζομαι χώρις να καταλαβαίνει κανείς τίποτα...όμως δυσκολεύομαι.... Ανησυχώ και αγχώνομαι για όλα!!!!! Μια θλίψη και μια απαισιοδοξία μόνιμη.... Δεν ξερω...νιώθω πως είναι μονίμως εκεί....
Μπερδεμενη μαμα,δεν εχω βρεθει στη θεση σου να αισθανομαι τοσο χαλια,τις φρικες μου τις τρωω κι εγω και σαν νορμαλ ανθρωπος που πιστευω οτι ειμαι εχω κι εγω τις ανασφαλειες μου.Ομως ποτε δεν εχω νοιωσει ετσι με κρισεις πανικου και εμετους!Πιστευω οτι η περιπτωση σου ειναι σοβαρη και χρειαζεται να πας σε καποιον ειδικο!!Οι Αγιοι,οι παπαδες και τα μαντζουνια στην περιπτωση σου δεν νομιζω οτι βοηθανε!!Αυτα οπως κι η ομοιοπαθητικη ειναι placebo και αν κανουν δουλεια ειναι μονο επιφανειακη!!Πρεπει να πας σε εναν ειδικο να ξεκινησεις ψυχοθεραπεια,μην ξεχνας εχεις κι ενα παιδι και πρεπει να εισαι καλα για εκεινον!!!Και μην ανησυχεις ολα καλα θα πανε αρκει να εχεις θεληση και να συνεργαστεις καλα και να μην κανεις μονη σου πειραματα με την αγωγη,ο,τι σου πει ο γιατρος!!
Η Ψυχοθεραπεια ειναι η λυση. Θα πηγαινεις με ενα βαρος στο στηθος και οταν βγαινεις θα νιωθεις αναλαφρη σαν να πετας ,αρκει να βρεις (θα συνιστουσα γυναικα)ψυχολογο που να ειναι ανθρωπος και οχι εμπορος.
Φιλη μου...χαίρομαι που βρήκες το θάρρος να ζητήσεις έστω κ κάπως αργά την γνώμη κ άλλων ανθρώπων,,,κ οχι μόνο την γνώμη των φιλων(που απο άγνοια δεν μπορούν να βοηθήσουν)...Συμφωνώ απόλυτα με αυτούς που σου λένε κορίτσι μου πως για κάθε ασθένεια υπαρχει η κατάλληλη θεραπεία...το μόνο που κανείς χωρις την κατάλληλη αγωγή ειναι να αμβλύνεις το πρόβλημα σου....το οποίο πίστεψε με ειναι πολυ μικρό μπροστά στην αναστάτωση που δημιουργεί κ τον χαμένο χρόνο με την οικογένεια σου...ειμαι παθών κ με μεγαλύτερο πρόβλημα το οποίο κρατώ σε μια κατάσταση γιατί σαν κ σένα δεν εχω τα χρήματα να απευθυνθώ σε έναν ακριβό γιατρό..παρ'ολα αυτα ειμαι τυχερή γιατί αν κ στήνομαι στην ουρά της ψυχιατρικής μονάδας σε δημόσιο νοσοκομείο της επαρχίας εχω βρει έναν γιατρό που ειναι πάνω απ ολα άνθρωπος κ εχει δώσει την ζωη του κ τον χρόνο του σ όσους τον χρειάζονται...στα λέω ολα αυτα έχοντας μάθει να ζω με τα προβλήματα που μας δημιούργησαν οι αυξημένες κ πολλές φορές πλασματικές ανάγκες...εχω ταξιδέψει αρκετά κ αυτό που είδα σε χώρες όπου ο κόσμος εχει φτώχεια...ειναι η ανάγκη για επιβίωση σε κάνει χαρούμενο με το παραμικρό αγαθό κ πως το χαμόγελο αυτών που δεν προσπαθούν να διαμορφώσουν το μέλλον ..ειναι πως χαίρονται την κάθε στιγμή...αν κ εμεις μάθουμε να χαιρόμαστε τις στιγμές μας ειδικότερα με τα παιδιά μας που φεύγουν κ δεν μπορούμε να τις ξανά ζήσουμε...τότε έχεις κάνει μια νεα αρχή..κ πίστεψε με είτε με θεραπεία είτε οχι αυτό που πρέπει να κανείς ειναι να επαναπροσδιορισεις την στάση σου στη ζωη....ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ..και αυτό παλεύω 3 χρονια τωρα ...αυτό που κέρδισα όμως ειναι πως εκτίμησα πρώτα τον εαυτό μου μου κ τα λάθη μου κ προσπαθώ να ειμαι παρών ουσιαστικά κ οχι για να αποκτήςω κάποια ταμπέλα που ικανοποιεί τους γύρω μου...μην αναλωνεσαι άλλο με το πως φαίνεται στους άλλους ακομη κ στον άντρα σου η ιδέα της θεραπείας...ειναι έξω απ το παιχνίδι όπως ήταν κ ο δικός μου μέχρι που τον πήρα μαζί μου στο γιατρό κ κατάλαβε οτι ειναι ανάγκη όλων να αισθάνονται όμορφα κ ήρεμα...για να ζήσουν...Συγνωμη αν σε κούρασα θελω πολυ να βοηθήσω οποιονδήποτε εχει πρόβλημα γιατί εγω τα ανακάλυψα ολα μόνη...κ αυτό ήταν χάσιμο χρόνου κ κούραση κ αδιέξοδο....μην αρνείσαι στον εαυτό σου κατι που θα σε βοηθήσει....φαντάσου εγω εχω φτάσει σε σημείο που μπροστά σ όλους παραδέχομαι κ λέω πως η θεραπεία μου ήταν απαραίτητη κ πως νιώθω ακομη οτι εχω μπροστά μου πολυ χρόνο μ αυτή...καλή τύχη .....οτι χρειαστείς απο μένα ,,,μην διστασεις
ΔΙΑΒΑΣΑ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΤΑ ΟΣΑ ΓΡΑΦΕΙΣ . ΔΕ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΕ ΦΑΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ . ΑΛΛΑ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΧΕΙ ΤΑ ΔΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΙ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΑΝΤΟΧΕΣ . ΘΑ ΜΕΙΝΩ ΟΜΩΣ ΣΕ ΜΙΑ ΦΡΑΣΗ ΣΟΥ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΙΠΕΣ ΟΤΙ Ο ΑΝΔΡΑΣ ΣΟΥ ΑΧΟΛΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΣΥ ΤΟ ΙΔΙΟ. ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΕΞΥΠΝΗ ,ΕΠΕΙΔΗ ΙΣΩΣ ΤΟ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΘΑ ΣΕ ΡΩΤΗΣΩ ΚΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΗΗ;;;;; ΕΙΠΕΣ ΔΕ ΜΙΛΑΤΕ ΠΟΛΥ ;;; ΓΙΑΤΙ;;; Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΡΥΒΕΙ ΚΑΤΙ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΗ ΜΟΥ ΒΕΒΕΙΑ ΓΝΩΜΗ. ΑΛΛΩΣΤΕ Η ΦΡΑΣΗ ΠΑΛΕΨΕ ΤΟ ΜΟΝΗ ΣΟΥ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΟΛΛΑΑΑΑΑ ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΗ ΣΟΥ ; ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΕΑ Η ΞΕΓΝΟΙΑΣΑ.. ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΝΙΑΞΙΜΟΟΟ . ΝΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ Η ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΑΝΑΓΚΗ ΑΛΛΑ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΒΓΑΛΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΙΜΩΡΙΑ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΟΛΑ ΠΕΡΝΑΝΕ ΚΑΝΕΡ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΣΤΑΣΟΥ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ ΒΡΕΣ ΜΙΑ ΦΙΛΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΣ ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣΕ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΕΣΕΝΑ
Δεν ξέρω αν αναφέρθηκε σε προηγούμενο σχόλιο,δεν τα διάβασα όλα. Σκέφθηκες ότι απλά είσαι κουρασμένη; Και όπως είπε ο ομοιοπαθητικός,χαλάρωσε. Σκέψου ποιές είναι στα αλήθεια οι προτεραιότητές σου. Παιδί,σύζυγος=γάμος,δουλειά,νοικοκυριό,ελεύθερος χρόνος,υγεία,κλπ κλπ κλπ... Η στάση του άντρα σου ποιά ακριβώς είναι; Ναι,σε αγάπησε χαρούμενη και γελαστή όταν δεν υπήρχαν τόσες ευθύνες,και τώρα σου ζητάει να το παλέψεις χωρίς ψυχολόγο. Πιστεύει ότι είσαι τόσο δυνατή ή σκέφτεται μόνο τα χρήματα; Μοιράζεστε τις δουλειές του σπιτιού και τις ευθύνες που έχει ένα μικρό παιδί; ή πέφτουν όλα πάνω σου; Πολλές φορές οι μικρομαμάδες νιώθουν ότι κλατάρουν διότι ακριβώς από τον σύζυγο δεν υπάρχει καμία μα καμία συνεργασία. Ναι,συνεργασία και όχι βοήθεια,διότι το να θεωρεί ένας άντρας πως στο 2014 η γυναίκα του είναι η μοναδική υπεύθυνη για το νοικοκυριό και τα τρεχάματα του παιδιού είναι τουλάχιστον αναίσθητο κι εγωϊστικό. Εσύ ξέρεις καλύτερα τη σχέση και τη συμβίωσή σας.Από ένα κείμενο λίγα μπορούμε να δούμε εμείς οι τρίτοι. Κι έπειτα η δουλειά. Γιατί μένεις σε ένα χώρο εργασίας τόσο μακριά από σένα όταν μάλιστα η αυτοπεποίθηση και η ενέργειά σου εξανεμίζονται στη σκέψη της και μόνο; Ψάξε να βρεις κάτι άλλο ή μείνε για λίγο στο σπίτι,χρειάζεσαι επειγοντως να γεμίσεις τις μπαταρίες σου. Κάνε κάτι για τον εαυτό σου.Βρες ένα χόμπι,έστω και 1 φορά τη βδομάδα. Ελεύερο χρόνο,το χρωστάς στον εαυτό και την οικογένειά σου να έχεις χρόνο για σένα ώστε να επιστρέφεις στις υποχρεώσεις και στις αγάπες σου ήρεμη,γεμάτη ενέργεια.
Να απευθυνθείς στο δήμο που μένεις, μηπως έχουν τμήμα δωρεάν ψυχολογικής υποστήριξης κ συμβουλευτικής γονέων. Ο δήμος Μοσχάτου για παράδειγμα εχει για τους δημότες του και κανει καταπληκτική δουλειά, εντελώς δωρεάν. Εύχομαι να βγεις γρήγορα απο αυτήν την κατάσταση...
Εχουν περάσει 2 χρόνια από τη μερα που ξεκίνησαν τα πρώτα συμπτώματα από την κρίση πανικού:ζαλάδες,μουδιάσματα,αυπνία(1μήνα σχεδόν αυπνη κανονικά!),σφίξιμο στο στομάχι,εμετοί.Όλα ξεκίνησαν από μια δουλεια που δεν μπορόυσα να την αντέξω όσο κ αν ελεγα στον εαυτό μου "έλα μωρε όλοι αυτοι που δουλεύουν εδω τι έπαθαν?εγώ γτ να μην μπορω?"πολλές φορές όσο και να το παλεύουμε μόνοι μας ο ψυχισμός μας αντιδραει και φωναζει βοηθεια.Πώς?με τα ψυχοσωματικά!Άργησα να ζητησω βοηθεια από γιατρο γτ ημουν προκατειλημμένη με τα χάπια.Ε λοιπόν και θεραπεία έκανα αρχικά με αγχολυτικά κ επειτα με ήπια αντικαταθλιπτικα(χωρις να εχω καταθλιψη) χωρίς καμία παρενέργεια,χωρις να αλλαξει ο χαρακτήρας μου(γτ θα ακουσεις κ κατι τετοια) και ψυχοθεραπεία για 1 χρόνο.Χαλάλι τα χρήματα που ξόδεψα.Μαθαίνεις τόσα για τον εαυτό σου,μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι τα αγχη και τους φοβους σου(αυτό είναι το κλειδί).Από τότε είμαι μια χαρά,όσες φορές ένιωσα ότι κάτι πάει να στραβωσει το διαχειρίστηκα μόνη μου κ είμαι πολύ περήφανη γιαυτο!Ξέρω ότι στο μέλλον μπορει να συμβει κατι και να μη μπορέσω να το διαχειριστώ άλλα πλέον τον δρόμο τον ξέρω και θα είμαι κ προετοιμασμένη.Για μένα αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να βρείς έναν ΣΩΣΤΟ γιατρό,να ξεκινήσεις γυμναστική (ειναι επιστημονικα τεκμηριωμένο ότι βοηθάει πολυυυ και προληπτικά) και να σταματησεις να πιστευεις οτι ΠΡΕΠΕΙ να τα προλαβαίνεις όλα και να τα έχεις όλα τέλεια.Α και κάτι ακόμα μη θεωρείς τον εαυτό σου αδύναμο επείδη σου έτυχε αυτό,συνήθως οι δυνατοί την πατάνε.Εύχομαι μέσα απτην καρδιά μου να περάσει γρηγορα ..γτ θα περάσει.
Ψυχοθεραπεια φιλη μου! Αρκετα υπεμεινες μοναχη σου.
Καλησπέρα, έχω κρίσεις πανικού τον τελευταίο 1,5 χρόνο και μπορώ να καταλάβω τι περνάς, ακόμα κι από τον τρόπο που γράφεις, ξέροντας ακόμα κι αυτά που δεν γράφεις.. Βλέπεις είναι τόσο κοινά αυτά τα συμπτώματα, οι κρίσεις, οι ανασφάλειες.. Όλα αντιμετωπίζονται, αλλά θέλει τον σωστό τρόπο! Θα σου κάνει τρομερό καλό να αρχίσεις να βλέπεις έναν ψυχολόγο! Θα σε βοηθήσει πάρα πολύ! Δεν μπορείς να τα καταφέρεις μόνη σου, θέλεις κάποιον να βάζει σε τάξη τις σκέψεις σου, να σε απενεχοποιεί, να σε καθησυχάζει και να σε καθοδηγεί! Δεν είναι ταμπού πια, δεν χρειάζεται να ντρεπόμαστε επειδή σαν άνθρωποι έχουμε μια αδύναμη στιγμή και ζητάμε βοήθεια... Αυτό που μπορώ να σου πω είναι το εξής: Να μην κάνεις αρνητικά σενάρια, μην καταστροφολογείς! Ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει αυτή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και δεν σημαίνει ότι θα είναι έτσι για πάντα ή για καιρό.. Αυτός είναι ο φόβος σου και δεν βασίζεται πουθενά! Όσο περνάει ο καιρός θα ξεφουσκώνει... Υπάρχουν και βιβλία αυτοβοήθειας, τα οποία με βοήθησαν πολύ!
Μπερδεμμένη μανούλα καλησπέρα. Δεν έχω βιώσει κάτι παρόμοιο με το δικό σου, αλλά μέσα από όσα λες βλέπω δύο άκρες κι εσένα στην μέση. Το πρώτο πράγμα για το οποίο μιλάς με ένταση είναι η δουλειά σου. Μια δουλειά που σε αγχώνει σε περιορίζει και σε κάνει να αρρωσταίνεις. Αναφέρεις όμως και την οικογένειά σου και λες πως ο γιος σου είναι όλη σου η ζωή...Θεωρώ πως η λύση είναι μπροστά σου και απλά σε αγχώνει το πως θα το δεχτούν οι άλλοι. Καμιά φορά τα λόγια των άλλων (μην σκας, να τρως κλπ) μοιάζουν να υποβιβάζουν το πρόβλημά μας και πιστεύουμε πως οι άλλοι έχουν μια καλύτερη λύση από την δική μας. Θα σου πω λοιπόν τι πέρασα εγώ. Φέτος μετά από 8 χρόνια κλείνω την επιχείρησή μου. Η πελατεία καλή αλλά δεν πληρώνουν όλοι στην ώρα τους, τα έξοδα στάνταρ κι εγώ με το σταγονόμετρο να δω πως θα περάσουμε τον μήνα και πως θα βγει το δάνειο και τα έξοδα. Δούλευα κάτω από το σπίτι μου, έκανα μια δουλειά που λατρεύω (είχα φροντιστήριο ξένων γλωσσών) και τα απογεύματα άκουγα την μικρή να κλαίει και να με ζητάει και το στομάχι μου γινόταν κόμπος. Κλείνω την επιχείρησή μου (μετά από 3χρόνια που το πάλευα με νύχια και με δόντια) γιατί δουλεύω 8 μήνες για να πληρώνω για 12 και φέτος το καλοκαίρι η εφορία με καίει και δεν έχω να περάσω με την οικογένειά μου. Ο άντρας μου μέχρι πριν ένα μήνα σε διαθεσιμότητα. Φαινομενικά έχω πάρει λάθος απόφαση, αλλά βλέποντας κάποια πράγματα ξεκάθαρα είπα ότι οι προτεραιότητά μου είναι το παιδί μου. Δουλεύω 6-7 ώρες το απόγευμα (δεν είναι πολλές το ξέρω) αλλά λείπω από το σπίτι και την ακούω να κλαίει και σπαράζει η καρδιά μου για να πληρώνω την εφορία, το τέβε και την δεη; Να μου λείπει. Ιδιαίτερα, όσα και όπως μπορώ...Και οι γονείς μου ένα φαγητό κάθε τόσο μπορούν να φτιάχνουν για όλους. Δεν ξέρεις πόσο με άγχωνε η όλη απόφαση και πόσο φοβόμουν τον πόλεμο που θα δεχτώ από τους δικούς μου κυρίως ανθρώπους. Κυρίως από τον πατέρα μου, που θα έρθει να μου πει πάλι "έλα να τα βάλουμε κάτω να σου πω εγώ πόσα μπορείς να βγάζεις τον μήνα" κι ας μην έχει ιδέα 8 χρόνια τώρα πως λειτουργεί η επιχείρηση. Όμως την απόφαση την πήρα. Δεν θα αρρωστήσω και δεν θα χάσω την κόρη μου ούτε λεπτό παραπάνω για την εφορία και το κ@λοκράτος... Στην δική σου περίπτωση λοιπόν. Αξίζει το στριμωξίδι που τρως στην δουλειά και δεν μιλάς, οι τέσσερεις συγκοινωνίες που παίρνεις (βάλε πόσα σου πάει κάθε μήνα) και α λεφτά που σου μένουν για να σκας; Αξίζουν για να γίνεσαι κόμπος; Αν αξίζουν πόσο καιρό ακόμα μπορείς να τα καταφέρεις (που σίγουρα θα τα καταφέρεις) μέχρι να πεις "ως εδώ"....Τι έχει προτεραιότητα για σένα;
Ειμαι ψυχολογος. Πρεπει να ζητησεις βοηθεια απο ψυχολογο-ψυχοθεραπευτη η ψυχιατρο-ψυχοθεραπευτη. Αυτο που χρειαχεσαι ειναι σιγουρα ψυχοθεραπεια σε συνδυασμο με φαρμακευτικη αγωγη τουλαχιστον στην αρχη. Τα φαρμακα χρειαζονται αλλα οχι απο μονα τους.μην αργησεις να ζητησεις βοηθεια. Οσο πιο νωρις ξεκινησεις, τοσο το καλυτερο.
Βρες έναν πνευματικό,αν από ότι κατάλαβα μένεις Αθήνα στην Ιερά Μονή Αγιίου Κυπριανού και Ιουστίνης στον Ωρωπό θα βρεις ανάπαυση,ο Θεός μαζί σου.
Ναι μην ξεχάσεις να του πας μια νεκρη πέστροφα για να τη στριφογυρναει πανω από το κεφάλι του όταν κανει τα βουντου του. ΑΜΑΝ πια με τους παπαρδέλες γυριστε και κανενα γραναζι στο μυαλό σας κουρκουτι το κανατε απο το πολυ λιβανι και την αγιαστουρα.
Αμήν!
Εγώ πάσχω από κατάθλιψη εδώ και 5 χρόνια, βέβαια αντιμετωπίζω πάρα πολύ σοβαρά προβλήματα και πολλά μαζί και η κατάθλιψη είναι κάτι σαν φυσικό επακόλουθο στην περίπτωσή μου, σύμφωνα με την ψυχίατρο. Για 4 χρόνια προσπαθούσα με ψυχοθεραπεία να το "λύσω μόνη μου". Η ψυχολόγος με βοήθησε πολύ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη, να δω τι θέλω και τι με βλάπτει, βέβαια την μεγάλη προσπάθεια την έκανα μόνη μου. Όμως, η θλίψη, η απόγνωση, η απελπισία και -το χειρότερο για μένα- το συνεχές, καθημερινό κλάμα δεν σταματούσαν. Μέχρι που κάποια μέρα, εκεί που διέσχιζα το δρόμο, έπιασα τον εαυτό μου να θέλει να σταθεί στη μέση, να τελειώσει αυτή η μαυρίλα. Δύο δευτερόλεπτα μετά συνήλθα αλλά είχα φοβηθεί πολύ. Αυτό συνέβη άλλες 3-4 φορές μέχρι να πάρω την απόφαση ότι κάτι πάει πάρα πολύ στραβά με μένα. Πήγα σε ψυχίατρο και μου έδωσε το "μαγικό χαπάκι", όπως το λέω εγώ. Τους πρώτους 3 μήνες ήμουν άλλος άνθρωπος με τα Α κεφαλαία. Δεν πίστευα πόσο καλά ένιωθα παρόλα τα προβλήματά μου, δεν πίστευα πώς κατάφερνα να ζήσω τα τελευταία χρόνια στο χάλι που ήμουν. Είδα τραγικές διαφορές -προς το καλύτερο- στην οικογένειά μου, τα παιδιά μου επιτέλους με είδαν χαμογελαστή! Έπειτα όλος ο ενθουσιασμός καταλάγιασε κι επιτέλους είχα τον έλεγχο της ζωής μου. Ακόμα έχω προβλήματα, ακόμα περνάω φάσεις "χαμηλές" αλλά τώρα ξέρω ότι εγώ δεν είμαι έτσι και αύριο θα είμαι καλύτερα. Όλα αυτά τα λέω για να τονίσω ότι κι εγώ φοβόμουν τα αντικαταθλιπτικά, δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι τα χρειάζομαι, το έβλεπα σαν ήττα. Κι αυτό ήταν μια μεγάλη μπούρδα. Όταν πονάει το στομάχι, πάμε στον γαστρεντερολόγο, όταν πονάει το δόντι στον οδοντίατρο κι όταν πονάει η ψυχή μας, στον ψυχίατρο. Οι καλές μου φίλες με απέτρεπαν κι έκαναν λάθος. Πήγα σε ομοιοπαθητικό και δεν είδα την παραμικρή βελτίωση. Με τα αντικαταθλιπτικά, μέσα σε 15 μέρες κοίταξα τη φάτσα μου στον καθρέφτη και της χαμογέλασα! Κι από παρενέργειες, όλα αυτά που μου λέγανε ότι θα γίνω φυτό και δε θα έχω συναισθήματα και ένα σωρό άλλες βλακείες, τίποτα από αυτά δε συνέβη κι αν συνέβαινε θα άλλαζα αγωγή. Η παράλληλη ψυχοθεραπεία θεωρώ ότι είναι αναγκαία. Μην αφήνετε τη ζωή σας να περνάει, ζητήστε βοήθεια, δεν είμαστε σούπερ ήρωες.
Παρόμοια περίπτωση εδώ! ΜΑΖΙ ΣΟΥ 1000%!! Όποιος λέει ότι τα αντικαταθλιπτικά σε κάνουν φυτό και άλλα τέτοια, είναι το λιγότερο ανόητος και όχι στενοκέφαλος, αλλά αμόρφωτος. Τα αντικαταθλιπτικά δεν θα σας λύσουν τα προβλήματα, αλλά θα "λύσουν" εσάς ώστε να κάτσετε κάτω, να έχετε την ψυχραιμία και να λύσετε εσείς τα προβλήματα. Κι αυτό είναι λόγος για να είστε περήφανοι, όχι να ντρέπεστε!
K go exo stomaxikes diataraxes k piga se gastrenterologo....oxi se psyxiatro...k mou pe na paro mia agogi gia 1 mina k afto itan....min vazete etiketes ston eafto sas me toys psixiatrous....to agxos fevgei me oraies drastiriotites tin eleftero xrono k oxi me paraitisi ap ti douleia
Οταν γεννησα την κορη μου ειχα το ιδιο προβλημα σχεδον, αγχωδη διαταραχη με ψυχοσωματικες αντιδρασεις και καταθλιψη. Δεν μπορουσα να φαω κ εκανα εμετους. Πηρα κι εγω αντικαταθλιπτικα κ ηρεμηστικα τα οποια με βοηθησαν αρκετα αλλα θελει κ απο πλευρας σου προσπαθεια το οποιο ειναι και το πιο δυσκολο κομματι. Αυτο που με βοηθησε περισσοτερο ειναι το ηρεμιστικο. Παντως κανε και καποιες εξετασεις μηπως ειναι κ κατι παθολογικο γιατι εγω ετσι την πατησα. Το προβλημα μου ηταν κ παθολογικο και ψυχολογικο και το ενα επηρεαζε το αλλο. Ολοι μου ελεγαν οτι ειναι ψυχολογικο και τελικα εγω στην πορεια ειχα παθει παγκρεατιτιδα και πετρα στη χολη. χρειαστηκε να νοσηλευτω κ να κανω εγχειρηση. Οποτε κανε και μερικες εξετασεις. Οσον αφορα στο αγχος σου, προσπαθησε να σκεφτεσαι θετικα. Θελει πολυ προσπαθεια. Σου ευσομαι να πανε ολα καλα
Παλευοντας εδω και πολλα χρονια το 'τερας' που λεγεται καταθλιψη, συμπερανα οτι οριστικη και ριζικη θεραπεια δεν υπαρχει. Σημερα αγχωνομαι για τη δουλεια, περσι για προσωπικους λογους, προπερσι ηταν κατι οικογενειακα ζητηματα, κ.ο.κ... Παντα καποια αφορμη θα βρεθει, αλλα η πραγματικη αιτια ειναι η ιδια η ασθενεια. Δεν λεω οτι δεν βοηθουν οι εξωγενεις παραγοντες να νιωσω καλυτερα (πχ μια βολτα στη φυση 'η εξοδος με μια καλη φιλη), αλλα... νομιζω οτι ενας σωστος ειδικος που δεν θα σε φορτωσει απλα χαπια αλλα θα δοκιμασει πρωτα αρκετες συνεδριες ψυχαναλυσης-ψυχοθεραπειας θα βοηθησει πολυ. Μην θεωρεις οτι πρεπει να φανεις 'δυνατη' και να το παλεψεις μονη σου. Ισως οι ψυχικες νοσοι να αντικατοπτριζουν το οτι υπηρξαμε δυνατες για υπερβολικα πολυ καιρο και τελικα λυγισαμε... Να πας σε εναν καλο ψυχιατρο, προτεινω. Σε φιλω και να δεις που ολα θα πανε καλα. :-)
Αν θέλεις μπορείς να ζητήσεις βοήθεια σε κρατική υπηρεσία ψυχικής υγείας που σίγουρα υπάρχει γιατί υπάρχουν και σε μικρές πόλεις τώρα πια.Είναι ραντεβού με ψυχολόγο και πληρώνεις το πολύ 5Ε κάθε φορά.Είναι συναντήσεις μια φορά την εβδομάδα για όσο χρειαστεί.Αν θέλεις στείλε μου mail να σου πω λεπτομέρειες.
Μια σωστη αντικαταθλιπτικη αγωγη διαρκει τουλάχιστον ένα ετος και περιλαμβανει φαρμακευτικη αγωγη και ανα τακτα χρονικα διαστήματα παρακολουθηση από τον ψυχιατρο σου.Εσυ σταμάτησες μονη σου το χαπι και υποτροπιασες.Οι εμετοι,ταχυκαρδιες,φοβιες,τρεμουλο κτλ είναι τα σωματοποιημένα συμπτώματα της καθως επισης και οι μαυρες σκεψεις που μπορουν να φτασουν μεχρι αυτοκτονικο ιδεασμο.Σε παρακαλω μην εγκαταλείπεις την αγωγη σου,μην πειραματίζεσαι γιατι μπορει να μπεις σε ένα εξαιρετικα δυσκολο φαυλο κυκλο.Σου ευχομαι να εχεις ταχεια και πληρη αναρωση,ολα να πανε καλα!
Σε καταλαβαίνω απόλυτα αλλά για να νιώσεις καλύτερα δεν πρέπει να κοιτάς αυτά που έχασες αλλά αυτά που έχεις ακόμη! Δεν μπορώ να σου πω περισσότερα εδώ. Θα μπορούσα να σου εξηγήσω τι εννοώ ίσως σε κάποιο mail και πιστεύω θα δεις και την άλλη όψη του νομίσματος. Κουράγιο και όλα καλά θα πάνε!
Είμαι καλλιτέχνης, προσπάθησα για αρκετά χρόνια να ζήσω από την τέχνη μου και το κουτσοκατάφερα, αλλά από ένα σημείο και μετά δεν γινόταν. Έπρεπε να κάνω κάτι άλλο. Η τέχνη όμως είναι καημός και όταν καταλαβαίνεις ότι αν θέλεις να κάνεις οικογένεια πρέπει να την αφήσεις, η ψυχολογία παίρνει την κάτω βόλτα. Εγώ δεν είχα ιδιαίτερα προβλήματα με το φαγητό, αλλά πάθαινα απίστευτες κρίσεις άγχους και θλίψης. Όταν κάποια στιγμή κόντευα να τρελαθώ, ο άντρας μου μού πρότεινε να πάμε σε ψυχίατρο. Κι έτσι βρήκα την υγειά μου και σε λίγους μήνες μόλις ήμουν πολύ-πολύ καλά. Ο ψυχίατρος μου έδωσε αντικαταθλιπτικά, τα οποία κι εγώ στην αρχή δεν ήθελα να πάρω (ΤΟ λάθος, και το κάνουν οι περισσότεροι), αλλά είπα στον εαυτό μου ότι σε καμία περίπτωση δεν μου αξίζει η τρέλα που ζω και θα τα δοκιμάσω. Ο ψυχίατρος είναι όπως και οι άλλοι γιατροί, φίλη "μπερδεμένη μαμά". Όπως υπάρχουν νόσοι που δεν μπορούμε να φροντίσουμε μόνοι μας και πάμε σε ειδικό γιατρό, έτσι και η ψηχή μας κάποιες φορές συναντά προβλήματα που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας και τότε πρέπει να ζητάμε τη βοήθεια του ειδικού. Πρέπει επειτέλους να βγάλουμε από πάνω μας το εντελώς ανόητο στίγμα ότι όποιος πάει σε ψυχολόγο ή ψυχίατρο είναι τρελός ή τουλάχιστον "αδύναμος" άνθρωπος. Και το ίδιο ισχύει και για τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα. Από την εμπειρία μου μπορώ να σου πω ότι τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα δεν πρόκειται να σου δώσουν τη λύση στα προβλήματα που σου δημιουργούν την άσχημη ψυχολογική κατάσταση, θα σε βοηθήσουν όμως πολύ να βρεις την ψυχραιμία που χρειάζεσαι για να βάλεις τα πράγματα κάτω και να διορθώσεις εσύ αυτά που πρέπει να διορθωθούν για να είσαι καλύτερα. Εμένα με βοήθησαν πολύ. Τα πήρα για ενάμιση χρόνο και όταν ένιωσα καλά (και καλά για αρκετό διάστημα όχι μόλις ένιωσα κάπως καλύτερα να τα σταματήσω), τα σταμάτησα. Αν θέλεις τη συμβουλή μου, ρώτα, βρες έναν καλό ψυχίατρο και κάνε ό,τι σου πει. Άκουσέ τον. Άκουσέ τον καλά. Η παραδοχή του ότι έχεις πρόβλημα και η θέληση να βοηθήσεις τον εαυτό σου, είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο βήμα προς το να βελτιώσεις την κατάστασή σου. Όσο για τα χρήματα, ναι, μπορεί να κοστίζει ο ψυχίατρος ή ψυχολόγος, αλλά το κόστος της κατάστασης που ζεις τώρα είναι και θα είναι πολύ μεγαλύτερο. Κόψε χρήματα από αλλού και φρόντισε τον εαυτό σου. Να είσαι σίγουρη ότι με αυτόν τον τρόπο φροντίζεις και τον άνδρα σου και κυρίως το παιδάκι σου. Αυτό φροντίζεις πάνω απ' όλα. Σε νιώθω, σου στέλνω μια αγκαλιά και σου εύχομαι ό,τι καλύτερο!
Δεν έχεις καταλάβει ούτε εσύ ούτε ο άντρας σου (που θα έπρεπε να σε στηρίζει) ότι αυτή η κατάσταση που βρίσκεσαι δεν είναι θλίψη για να περάσει μόνη της και να το "παλέψεις μόνη σου". Αυτή η κατάσταση είναι ψυχική νόσος. Όπως πχ αρρωσταίνουν άλλα όργανα του σώματός μας και πάμε στο γιατρό και παίρνουμε φάρμακα (μπορεί και για πάντα σε κάποιες περιπτώσεις), έτσι και στην περίπτωσή σου χρειάζεσαι γιατρό να σου πει τί να κάνεις (κατά τη γνώμη μου ψυχίατρο πρέπει να δεις, όχι ψυχολόγο. Οι ψυχολόγοι είναι για άλλα θέματα, όχι για το δικό σου). Θα ξαναγίνεις ο εαυτός σου αν βοηθηθείς από γιατρό! Θα το δεις! Αν αφήσεις τον εαυτό σου δε θα βρίσκεις άκρη μετά. Η νευρική ανορεξία ήδη έχει κάνει την εμφάνισή της! Να έρθει μαζί και ο σύζυγός σου στο γιατρό και αφού σε αγαπάει να σε στηρίξει και να κοιτάξει το παρόν και το μέλλον μαζί σου, όχι το παρελθόν, αν θέλει να δει ξανά τη γυναίκα του να χαμογελάει! Σου εύχομαι περαστικά, να βρεις σύντομα τη λύση ή/και τη βοήθεια στο πρόβλημά σου και να είσαι και πάλι όπως πριν :)
Χρειάζεσαι βοήθεια ειδικού. Θέσε σωστά τις προτεραιότητες σου και επισκέψου έναν σύντομα. Κακώς έκοψες την φαρμακευτική αγωγή που σου έδωσε ο ψυχίατρος. Προφανώς την χρειαζόσουν. Ούτε ο άντρας σου (με την λάθος νοοτροπία του) ούτε οι Άγιοι θα σε βοηθήσουν. Έχεις σοβαρό πρόβλημα και χρειάζεσαι την βοήθεια ειδικού επιστήμονα. Άμεσα.
Καλησπερα! Θα ήθελα να σου ζητήσω να σκεφτείς λίγο διαφορετικά: Ας υποθέσουμε ότι είχες έναν πόνο στο πόδι, ο οποίος γινόταν όλο και χειρότερος. Θα πηγαίνες στον γιατρό και θα σου έλεγε να πάρεις ενα φάρμακο. Εσύ θα το επαιρνες χωρίς να το σκεφτείς και πολυ γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσες να περπατήσεις. Αν αυτό το φάρμακο δεν σε βοηθούσε, θα πηγαίνες και σε άλλον γιατρό και θα προσπαθουσες να βρεις και άλλους τρόπους για να βοηθηθείς προκειμένου να μην παίρνεις φάρμακο για πάντα. Αυτό που αντιμετωπίζεις ειναι μια ψυχική διαταραχή που έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με τη σωματική νόσο. Όπως δεν θα προσπαθουσες να κανείς μονη σου το πόδι σου καλα, έτσι δεν πρέπει να ταλαιπωρείσαι και να μην απευθύνεσαι σε κάποιον ειδικό. Η πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση για τις αγχώδεις διαταραχές ειναι η ψυχοθεραπεία, συχνά σε συνδυασμό με φαρμακευτική αγωγή για ενα μικρό διάστημα (και αυτό όχι πάντα). Φρόντισε τον εαυτό σου για να μπορέσεις να επανελθεις στην καθημερινότητα σου και στην φροντίδα του μικρού σου. Σου εύχομαι τα καλύτερα
Μπερδεμένη μαμά, έχω την εντύπωση ότι υπάρχουν καταστάσεις που σε πιέζουν και σου δημιουργούν όλο αυτό τον μπελά, άλλες συνειδητά και άλλες υποσυνείδητα. Θα πρέπει να συζητήσεις με κάποιον, να δώσεις περισσότερες πληροφορίες για τον εαυτό σου, το παρελθόν σου και την καθημερινότητά σου, μέχρι να ανακαλύψεις εσύ πού βρίσκεται ο κόμπος και να τον διαλύσεις (δεν είναι ανάγκη να είναι ψυχίατρος ή ψυχολόγος, μπορεί να είναι και οικογενειακός σύμβουλος ή ένας πολύ καλός φίλος). Εγώ προσωπικά διαβάζοντας βιβλία εμπνέομαι και αρχίζω την ενδοσκόπηση. Ο εαυτός μου είναι ο ψυχολόγος μου. Πάντως αν θες μπορείς να με βρεις στο μειλ korina-argi@hotmail.com. Καλή τύχη.
γλυκια μου καταλαβαινω οτι τα οικονομικα σας ειναι δυσκολα,οπως σε ολους,αλλα νομιζω οτι ενας ψυχολογος θα σε βοηθουσε πολυ.Αν δεν βρεις την αιτια του προβληματος δεν θα κανεις τιποτα.Τσαμπα λεφτα θα δινεις στους υπολοιπους γιατρους.Επισης για να σου δωσω κουραγιο,ολοι περναμε προβληματα,εγω τα τελευταια χρονια εχω περασει:θανατο αγαπημενου προσωπου,σοβαρα προβληματα υγειας του αντρα μου,οικονομικα προβληματα μεγαλα και προβληματα στην σχεση με τον αντρα μου...αυταααα...σιγουρα καθε ανθρωπος εχει διαφορετικες αντοχες αλλα ενας ψυχολογος θα σε βοηθησει οπως πρεπει.
Αγαπητή μανούλα.Το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να θυμώσεις.Να θυμώσεις πολύ! Το ότι ξεκίνησες να πηγαίνεις σε κάποιον ειδικό δεν είναι απαραίτητα λάθος, αν και θα έπρεπε ήδη να έχεις δει κάποια βελτίωση.Εάν όχι, άλλαξε ψυχολόγο και εάν μετά από κάθε επίσκεψη φεύγεις λιγότερο μπερδεμένη απ'ότι πας τότε αυτός είναι ο σωστός γιατρός για σένα. Σου λέω να θυμώσεις με το εαυτό σου βασικά. Δεν γίνεται να επιτρέπεις σε κανέναν και τίποτα να επεμβαίνει στη ψυχολογία και την υγεία σου.Έχω περάσει δυστυχώς τα ίδια και χειρότερα και έχω να σου πω τα εξής: Εάν δεν πιάσεις πάτο, δε γίνεται να ανέβεις πάλι στην επιφάνεια.Όταν όμως ξεπεράσεις την κατάθλιψη που περνάς(εάν το πιστέψεις πραγματικά, θα συμβεί), θα βγεις τόσο δυνατή που ποτέ ξανά δε θα φοβηθείς.. Πέταξε ανθρώπους και καταστάσεις από τη ζωή σου που θεωρείς πως δεν αξίζουν την προσοχή σου. Μίλα στον άνδρα σου.Πίστεψε με, είναι πολύ βαρύ αυτό που περνάει και ο ίδιος, και θα το καταλάβεις αργότερα.Μαζί θα είστε πιο δυνατοί και οι δύο.Αγάπησε και φρόντισε τον εαυτό σου(την εμφάνισή σου, κάνε πράγματα που σου αρέσουν,βρες ένα καινούριο χόμπι).Άλλαξε το περιβάλλον εργασίας σου.Μην πιέζεσαι να κάνεις πράγματα(π.χ. μαγείρεμα κ.τ.λ.)Είναι απόλυτα φυσιολογικό να μην έχεις όρεξη να κάνεις τίποτα.Προσπάθησε όμως να κάνεις κάθε μέρα και από κάτι με όρεξη, έως ότου να επανέλθεις.Πάρε την καινή διαθήκη και διάβαζε όσο σε ηρεμεί και σου δίνει δύναμη. Να ασχολείσαι με το παιδάκι σου και να θυμάσαι πως εσύ δε φταις σε τίποτα.Υπάρχουν άνθρωποι ευαίσθητοι και αυτό δεν είναι ελάττωμα. Απλά θέλει να προστατεύουμε λιγάκι περισσότερο την ψυχή μας. Θα το ξεπεράσεις και μετά θα είσαι πιο ευτυχισμένη από ποτέ.. Φιλικά...
Στεναχωρέθηκα πολυ διαβάζοντας την ιστορία σου...έχουμε κι εμεις ενα μωρακι και τα οικονομικά μας.....χάλια!!πολυ άγχος,αγωνία,στενοχώρια!!!δεν το βάζουμε κάτω όμως,πάνω απο ολα πρεπει να ειμαστε καλα ,να έχουμε τη υγεια μας και το μυαλό μας για να μπορέσουμε να μεγαλώσουμε το παιδι μας....δυστυχως προβλήματα υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα...δεν γίνεται να καταστρέφεις την καθημερινότητα σου,τη σχέση σου με το παιδι και το γάμο σου και τη. Υγεια σου....πραγματικά απο προσωπική εμπειρία σου το προτείνω ένας ψυχολόγος βοηθάει και τα χάπια επίσης!!παντα με τις οδηγίες του γιατρού.εμεις έτσι ξεπέρασαμε παλιότερα πολυ σοβαρά προβλήματα...επίσης γλυκεια μου μιλά στον άντρα σου,πες του τα αγχη σου,τις αγωνίες σου,τις σκέψεις σου,συζητήστε και αφήστε την τεχνολογίας για αργότερα...εύχομαι ο θεός να σε φωτίσει να βρεις τον δρόμο σου και ολα να πανε καλα για εσένα και την οικογένεια σου!
Aλλαξε δουλεια, βρες κατι με λιγοτερες υποχρεωσεις, ξεφορτωσου υποχρεωσεις, κανε κατι που σου αρεσει, βρες μια καινουργια φιλη απο τη γειτονια, μιλα στον αντρα σου για το πως νιωθεις, γραψου σε εναν συλλογο για να γνωρισεις νεο κοσμο και να αποκτησεις ενα ενδιαφερον, αν η δουλεια του αντρα σου το επιτρεπει γυριστε πισω στην επαρχια... να συνεχισω? Και μη γυρισεις και βρεις δικαιολογιες οτι το ενα δεν γινεται, το αλλο ειναι δυσκολο κλπ γιατι το μονο που πραγματικα εχεις σε αυτην τη ζωη ειναι ο εαυτος σου, κι αν συνεχισεις να τον τσαλαπατας, θα στο "επιστρεψει" με ψυχοσωματικα, ισως και κατι σοβαροτερο. Δες ποιο ειναι το προβλημα (εσυ το ξερεις καλυτερα) και αλλαξε το.
Σταμάτησες με δική σου πρωτοβουλία τη θεραπεία που σου έδωσε ο γιατρός; Αν ναι ήταν φυσικό κι επόμενο να ξανακυλήσεις. Να ξαναρχίσεις τις επισκέψεις σου στον γιατρό (ψυχίατρο) να κάνεις και συνεδρίες με έναν ψυχοθεραπευτή και τότε θα δεις βελτίωση. Όταν κάνεις σωστά και ολοκληρώσεις τη θεραπεία σου Καλά έκανες και στράφηκες στους Αγίους, ο καθένας όπου βρίσκει παρηγοριά κι όπου αναπαύεται.Αλλά πρόσεξε!!! Μη πέσεις στην παγίδα να ακουμπήσεις ΜΟΝΟ εκεί και παρατήσεις χάπια και θεραπεία. Χωρίς τη συνέργεια του ανθρώπου, ο Θεός δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει κι εσύ να βάλεις ένα χεράκι. Προσευχήσου, πάρε συγχρόνως και την αγωγή σου. Αν είχες αμυγδαλίτιδα , θα επαναπαυόσουν μόνο στους αγίους; δε θα έπαιρνες αντιβίωση; Τώρα γιατί να μη πάρεις χάπι; Κι αν επιλέξεις να έχεις και πνευματικό να είσαι πολύ προσεκτική στην επιλογή του. Αν σου πει να σταματήσεις τα χάπια , καλά θα κάνεις να αποχωρήσεις με ελαφρά πηδηματάκια και να πας αλλού. Από μόνη της η πνευματική ζωή δε θεραπεύει της αρρώστιες του σώματος ή τις ασθένειες που προκαλεί το άγχος ή η έλλειπής έκκριση ουσιών στον εγκέφαλο. Αυτά θεραπεύονται με ΧΑΠΙΑ . Κι όσο αφήνεις την κατάσταση χωρίς να κάνεις κάτι , τόσο θα χειροτερεύεις. Από τη στιγμή που ο γιατρός σου έδωσε φαρμακευτική αγωγή, δεν μπορείς να γίνεις καλά χωρίς αυτή. Κι όσο νωρίτερα το καταλάβεις, τόσο καλύτερα θα είναι. Εύχομαι να πάρεις τη σωστή απόφαση για να έχεις το καλύτερο αποτέλεσμα. Μη ξεχνάς ότι έχεις κι ένα παιδί. Δεν είσαι μόνη! ΠΑΛΕΨΕ με όλα τα μέσα
Με έπιασε ο οίστρος και ξέχασα να σου αναφέρω ότι έχω περάσει κι εγώ από "αγχώδη διαταραχή με έντονα ψυχοσωματικά συμπτώματα", αυτή ήταν η διαγνωση. Έκανα κανονικά τη θεραπεία μου (ένα αντικαταθλιπτικό την ημέρα+ένα ελαφρύ ηρεμιστικό). Πήγαινα παράλληλα και σε ψυχολόγο.Τώρα το χω ξεπεράσει (έχει χρόνια που σταμάτησα τη θεραπεία) κι είμαι μια χαρά. Κι αν με πιάνει αραιά και που , ξέρω πώς να το διαχειριστώ
Αρχικά να σου πω πως οι άγιοι, οι ξεματιαστρες, τα φυλαχτα, τα διαβάσματα, τα αγιασμενα νερα κλπ δεν θα σου κάνουν τίποτα. Μην ακούσεις κανένα που θα τολμήσει να σου πει οτι σου έχουν κάνει μάγια επίσης, μην αρχίσεις να εξομολογείσαι και να κάνεις μετάνοιες και τάματα. Αυτά δεν λύνουν το πρόβλημα. Γιατί σταμάτησες το αντικαταθλιπτικό; Με τίνος την συμβουλή; Έτσι μόνη σου αποφάσισες να μειώσεις την ποσότητα γιατί είσαι "κατά των χαπιών"; Αν λες οτι ξαναρχισαν τα προβλήματα όταν το σταματησες τοτε όντως σε βοήθησε και αποφάσισες απο μόνη σου να το διακόψεις γιατί; Φυσικά και δεν βλέπεις βελτίωση με την ομοιοπαθητική, είναι placebo, δεν υπάρχει καμμία αποδεδειγμένη έρευνα που να λέει πως όσο αραιώνεις κατι τόσο αυξάνεται η αποτελεσματικότητά του, το αντίθετο μάλιστα. Μην παίζεις με την ψυική σου υγεία και μην ζητάς συμβουλές από μαμαδες ΔΕΝ ΒΟΗΘΑΝΕ. Πρέπει οπωσδηποτε να δεις γιατρό, και να ακολουθήσεις αγωγή που θα την παρακολουθεί εκείνος σε συνεργασία με εσένα, όχι του κεφαλιού σου, όχι τωρα ειμαι καλα τα κοβω τωρα δεν είμαι χαπακωνομαι. Αστα τα παλεψε το μόνη σου δεν γίνεται, αμα είχες πνευμονία θα το "παλευες μόνη σου"; Ή θα πηγαινες στον πνευμολόγο και η καταθλιψη πνευμονία του μυαλού είναι, δες το έτσι, για όλα παμε στο γιατρό για τα ψυχολογικά το "παλευουμε μονοι μας"; Τίποτα δεν παλεύεται έτσι, χρειαζεσαι την γνωμη και την θεραπεια του ειδικού. Καλή τύχη αλλά μην αναζητάς συμβουλές εδω...μίλα με γιατρό.
ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΕΣ ΜΟΥ, ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ! ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΓΧΩΔΕΙΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ!!! ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ. Φίλοι μου καλησπέρα. Αρχικά, θα ήθελα να με συγχωρέσετε για το μεγάλο κείμενο, όμως πιστέψτε με πως όταν θα το διαβάσετε, θα έχετε πια τη λύση στα χέρια σας. Θέλω να ξέρετε ότι καταλαβαίνω πολύ καλά πως περνάτε και πόσο δύσκολο είναι να παλεύεις με μια διαταραχή άγχους. Αυτή τη στιγμή είμαι 32 χρονών και πριν από 5 χρόνια ξεκίνησε και για μένα μια αντίστοιχη κατάσταση. Πραγματικά, θέλω να με πιστέψετε πως στο διάστημα αυτό πέρασα από πολλά στάδια που μπορεί να σε οδηγήσει μια τέτοια διαταραχή όπως γενικευμένο άγχος, κρίσεις πανικού, φοβίες, κατάθλιψη, εμμονές, ψυχαναγκασμοί και κυρίως έντονα ψυχοσωματικά συμπτώματα (για τα οποία η λίστα είναι ατελείωτη). Τα αναφέρω αυτά για να τονίσω πως απευθύνομαι σε όλους σας, ανεξάρτητα από τη μορφή εκδήλωσης του άγχους. Έτσι λοιπόν, από τη στιγμή που όλο αυτό εκδηλώθηκε σε μένα, ξεκίνησε ένας μεγάλος αγώνας με άπειρες εξετάσεις, φάρμακα, ψυχοθεραπείες και πολύ μεγάλη αναζήτηση για το τι σημαίνει αγχώδης διαταραχή. Παρόλα αυτά όμως, η κατάσταση μου παρέμενε πολύ επώδυνη με καθημερινές κρίσεις άγχους και διαφόρων τύπων ψυχοσωματικά συμπτώματα. Πραγματικά, παρά το γεγονός ότι όλο αυτό το διάστημα έλαβα θεραπεία με ένα πλήθος από αντικαταθλιπτικά φάρμακα ή συνδυασμούς αντικαταθλιπτικών και αντιψυχωσικών φαρμάκων, η κατάστασή μου παρέμενε εξαιρετικά κρίσιμη. Αυτός ήτανε και ο λόγος που με έκανε να μη σταματήσω ποτέ την αναζήτηση για το τι άλλο θα μπορούσα να κάνω για να βοηθήσω τη κατάσταση μου. Έτσι φίλοι μου, έπειτα από μεγάλη προσπάθεια, κατάφερα να φτάσω στην οριστική θεραπεία μου και είμαι πλέον σε θέση να σας πω ακριβώς τι θα πρέπει να κάνετε. Παρακάτω θα σας εξηγήσω τα τρία βήματα που θα πρέπει να κάνετε. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να με εμπιστευτείτε και να δώσετε μεγάλη βαρύτητα και στα τρία βήματα, αλλά ιδιαίτερα στο τελευταίο! Τα βήματα αυτά θα πρέπει να γίνουν παράλληλα, έτσι ώστε να θεραπευτείτε στο μικρότερο δυνατό χρόνο. Πραγματικά, μη θεωρήσετε κανένα από τα τρία λιγότερο σημαντικό ή ότι μπορείτε να το παραλείψετε. Θέλω να ξέρετε πως σκοπός μου και ευχή μου είναι να θεραπευτείτε ολοκληρωτικά και όχι απλά να νιώσετε καλύτερα! Βήμα 1ο: Αρχικά φίλοι μου όταν εκδηλώνεται μια τέτοια διαταραχή, όπως θα γνωρίζετε, όλοι ανησυχούμε μήπως δεν πρόκειται για εκδήλωση του άγχους αλλά για κάποια άλλη παθολογική κατάσταση ή ασθένεια. Είναι απολύτως λογικό και όλοι περνάνε από αυτή τη φάση. Είναι άκρως σημαντικό να αποκλειστεί απόλυτα η περίπτωση ότι η οποιαδήποτε ενόχληση μπορεί να είναι σύμπτωμα κάποιας άλλης κλινικής κατάστασης ή ασθένειας και όχι του άγχους. Για το λόγο αυτό, αρχικά θα πρέπει να επισκεφτείτε καλούς γιατρούς οι οποίοι μπορούν να πραγματοποιήσουν μια τέτοια διάγνωση, τις περισσότερες φορές διαμέσου συγκεκριμένων εξετάσεων. Στους γιατρούς αυτούς θα περιλαμβάνεται σίγουρα ένας καλός ψυχίατρος και κάποιος γιατρός ή γιατροί άλλης ειδικότητας ανάλογα με το είδος των συμπτωμάτων από τα οποία ενοχλείστε. Είναι μια διαδικασία που θα πρέπει να περάσετε γιατί εκτός του ότι θα πρέπει να διαγνωσθεί με ακρίβεια ότι πρόκειται για αγχώδη διαταραχή και όχι κάτι άλλο, θα σας απαλλάξει και από μεγάλο φόβο και σκέψεις. Αν τελικά διαγνωσθεί πως αυτό από το οποίο ταλαιπωρείστε είναι μια αγχώδης διαταραχή (όποιου είδους), τότε θα πρέπει να απευθυνθείτε σε έναν καλό ψυχίατρο, ο οποίος θα εκτιμήσει τη βαρύτητα της κατάστασής σας και αν θα πρέπει να ξεκινήσετε τη λήψη κάποιου φαρμάκου. Ειδικά σε πολύ επιβαρυμένες περιπτώσεις για τις οποίες μια άμεση ανακούφιση είναι απαραίτητη, θεωρώ πως η λήψη φαρμάκου είναι επιβεβλημένη! Παράλληλα, ο ψυχίατρος θα κρίνει αν κάποιες συνεδρίες ψυχοθεραπείας θα μπορούσαν να σας βοηθήσουν. Μη ξεχνάτε πως όλη η διαταραχή, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό, είναι αποτέλεσμα άγχους και πίεσης που συσσωρεύσατε στο παρελθόν για δικούς σας προσωπικούς λόγους. Τους λόγους αυτούς λοιπόν θα πρέπει να τους αντιμετωπίσετε για να πάψουν πια να σας ζορίζουν. Και εδώ ένας καλός ψυχίατρος ή ψυχολόγος μπορεί να παίξει σπουδαίο ρόλο. Ιδιαίτερα, σε άτομα με εμμονές, ψυχαναγκασμούς και φοβίες, νομίζω πως η ψυχοθεραπεία είναι απαραίτητη. Για όλους εσάς όμως που έχετε ακολουθήσει αυτά τα βήματα και δεν έχετε βρει λύση, μη βιαστείτε να πείτε πως σας λέω μια από τα ίδια διότι την οριστική θεραπεία θα τη βρείτε στα παρακάτω βήματα! Βήμα 2ο: Το βήμα αυτό φίλοι μου, είναι αυτό που θα σας θεραπεύσει σωματικά και δεν θα έχετε πια τα καθημερινά ψυχοσωματικά συμπτώματα και κρίσεις. Εμπιστευτείτε με, όσο και αν πιστεύω πως θα πρέπει όλοι να ξεκινάνε με το βήμα 1ο, όπως αυτό το περιέγραψα, σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετό για να σας θεραπεύσει. Υπάρχουν άτομα με αγχώδη διαταραχή που μπορούν να βρουν μέτρια έως καθόλου ανακούφιση μόνο με το βήμα 1ο. Στα άτομα αυτά ανήκα και εγώ. Επίσης, υπάρχουν άτομα στα οποία η διαταραχή μπορεί να υποχώρησε, μόνο κάνοντας τα πράγματα που περιγράφω στο βήμα 1ο, αλλά μετά από λίγα χρόνια επανήλθε. Αυτό φίλοι μου, δε συμβαίνει επειδή κάποιοι από εμάς δεν έχουμε τη δυνατότητα να θεραπευτούμε. Απλώς, για διάφορους λόγους, δε γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε και δύσκολα θα κινηθούμε προς το βήμα που θα σας περιγράψω έπειτα. Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε τι πρέπει να κάνετε. Αρχικά, θα ήθελα να σας τονίσω πως το βήμα αυτό, θα πρέπει να γίνει υπό την απόλυτη καθοδήγηση ενός ειδικευμένου ανθρώπου στο αντικείμενο! Παρακαλώ να το θυμάστε αυτό! Όχι μόνοι σας και θα σας εξηγήσω γιατί. Επιπλέον, θα σας προτείνω τον άνθρωπο που εγώ ακολούθησα και εμπιστεύομαι απόλυτα. Τον θεωρώ ότι καλύτερο υπάρχει στο αντικείμενό του και θα σας οδηγήσει με ασφάλεια στη θεραπεία σας. Πριν σας πω το βήμα που πρέπει να ακολουθήσετε, θα ήθελα συνοπτικά να σας αναφέρω κάποια πράγματα τα οποία έμαθα και κατάλαβα βιωματικά. Όταν μιλάμε για άγχος, έχουμε όλοι την ιδέα πως ο οργανισμός μας μένει ανεπηρέαστος και ότι είναι κάτι για το οποίο δεν υπάρχει κάποια οργανική συνέπεια από όλο αυτό. Καθώς δηλαδή πραγματοποιούμε εξετάσεις και βγαίνουν καθαρές (δεν απεικονίζεται δηλαδή κάποιο οργανικό πρόβλημα), πιστεύουμε πως ο οργανισμός μας έχει μείνει ανεπηρέαστος και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να λάβουμε κάποιο φάρμακο για να ρυθμίσουμε τις ορμόνες του εγκεφάλου. Όμως φίλοι μου, πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Το άγχος και πόσο μάλλον το υπερβολικό άγχος, δημιουργεί τοξίνωση στα κύτταρα μας, κάτι το οποίο οδηγεί σε ένα γενικότερα όξινο (τοξικό) περιβάλλον εντός του οργανισμού μας. Όλο αυτό συμβαίνει μέσα από οργανικές διαδικασίες που δε χρειάζεται αυτή τη στιγμή να αναλύσουμε. Μπορεί να μην απεικονίζεται κάτι τέτοιο στις εξετάσεις αλλά πραγματικά φίλοι μου πιστέψτε με, συμβαίνει. Ο άλλος λόγος που δημιουργεί τοξίνωση στα κύτταρα μας είναι η λάθος διατροφή! Και όταν μιλάω για λάθος διατροφή δεν εννοώ μόνο τα junk foods , τις σοκολάτες και τα αναψυκτικά. Πραγματικά, χωρίς να θέλω σε καμία περίπτωση να πιστέψει κάποιος ότι φέρει ευθύνη γι αυτό, η συμβατική διατροφή που κάνουμε όλοι στα σπίτια μας δεν είναι η υγιεινή διατροφή που πιστεύουμε!! Θέλω να ξέρετε πως και εγώ την ίδια διατροφή με όλους εσάς έκανα πάντα. Σε βάθος χρόνου όμως, η διατροφή αυτή είναι επίσης ένας παράγοντας που οδηγεί σε τοξίνωση των κυττάρων μας. Θέλω να θυμάστε φίλοι μου, πως όλοι εσείς που ταλαιπωρείστε από αγχώδεις διαταραχές, κανένα φάρμακο δεν πρόκειται ποτέ να σας θεραπεύσει αν δεν αποτοξινωθείτε!!! Η τοξίνωση του οργανισμού δεν αφήνει ποτέ τον οργανισμό και το νευρικό σύστημα να έρθει σε ισορροπία και ηρεμία. Ακόμη και εκείνοι που ανακουφίστηκαν από τα ενοχλητικά συμπτώματα μέσω κάποιου φαρμάκου, θα πρέπει να ξέρετε πως αν δεν ακολουθήσει αποτοξίνωση του οργανισμού, είναι σαν να έχετε βάλει το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Πραγματικά, ο οργανισμός σας θα παραμείνει σε όξινη (τοξική) κατάσταση και είναι πολύ πιθανόν η ίδια διαταραχή να έρθει να σας ξαναβρεί στο μέλλον. Η αποτοξίνωση λοιπόν, του οργανισμού γίνεται μόνο με έναν τρόπο. Αλκαλική διατροφή και χυμούς λαχανικών!!!!!! Συγκεκριμένα όλη η δύναμη της θεραπείας βρίσκεται στους χυμούς λαχανικών!!! Αυτοί είναι που αποτοξινώνουν κατά κύριο λόγο τα κύτταρα μας. Θέλω να ξέρετε πως όταν πήρα για πρώτη φορά στα χέρια μια αντίστοιχη διατροφή (αλκαλική διατροφή!) με χυμούς λαχανικών, έλεγα από μέσα μου ‘’ έχω περάσει από τόσα φάρμακα και δεν έχω νιώσει καλύτερα. Και θα γίνω καλά με χυμούς λαχανικών..’’. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς φίλοι μου αυτό λέτε τώρα. Όμως όταν ξεκίνησα άρχισα να βλέπω τόσες αλλαγές που δε μπορούσα να το πιστέψω. Δε μπορούσα να πιστέψω πως είχαν περάσει τόσα χρόνια ταλαιπωρίας και η λύση ήταν τόσο απλή.. Θέλω να με πιστέψετε ότι από το πρώτο μήνα θα είστε άλλοι άνθρωποι. Τα ψυχοσωματικά σας συμπτώματα θα σβήνουν σιγά σιγά και δε θα ξανάρθουν ποτέ! Να θυμάστε πως ο καθένας από εσάς, ανάλογα του πόσο επιβαρυμένος είναι σε τοξίνες, χρειάζεται λιγότερο ή περισσότερο χρόνο. Σε κάθε περίπτωση όμως ο χρόνος αυτός θα είναι πάρα πολύ σύντομος και κοιτώντας πίσω δε θα πιστεύεται τι έχει γίνει!! Θα πρέπει όμως να επαναλάβω ότι η αποτοξίνωση αυτή δεν είναι μια διαδικασία που θα πρέπει να κάνετε μόνοι σας. Πιστέψτε με δε πρέπει σε καμία περίπτωση. Ο πιο σοβαρός λόγος είναι ότι θα πρέπει να γίνει κλιμακωτά και με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, έτσι ώστε να μην υπάρξουν αποτοξινωτικά συμπτώματα. Τέτοια αποτοξινωτικά συμπτώματα μπορούν να προκύψουν, αν δεν καθοδηγηθείτε από κάποιον ειδικό διατροφολόγο αυτού του είδους και πιστέψτε με, μπορούν να σας επιβαρύνουν. Σε καμία περίπτωση δε το λέω αυτό για να σας τρομάξω (δεν υπάρχει τέτοιο θέμα), απλώς είναι υποχρεωτικό να σας καθοδηγήσει κάποιος. Όσο και να σας φαίνεται παράξενο, οι χυμοί λαχανικών θα θέσουν όλα τα κύτταρα σας σε λειτουργία ώστε να πετάξουν όλες τις τοξίνες που έχουν συσσωρευτεί μέσα σας από τη παιδική σας ηλικία. Και αυτό φίλοι μου είναι μια σοβαρή διαδικασία που θα πρέπει να γίνει ομαλά. Για να μη σας κουράζω, ο άνθρωπος από τον οποίο εγώ καθοδηγήθηκα και τον εμπιστεύομαι απόλυτα είναι ο Σπάρτακος Μαρινάκης και μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του μέσω του διαδικτυακού ιστότοπου (website) που διατηρεί. Το website αυτό είναι το www.spartacus.gr. Στο site αυτό θα βρείτε όλη τη διαθέσιμη πληροφόρηση ώστε να πάρετε μια εικόνα για το τι περιλαμβάνει μια αλκαλική διατροφή με χυμούς λαχανικών. Θέλω να με εμπιστευτείτε ότι ο άνθρωπος αυτός που σας προτείνω είναι ο καλύτερος (πιστοποιημένος) έλληνας διατροφολόγος και ένας από τους καλύτερους στο κόσμο. Μπορείτε να διαβάσετε για αυτόν μέσω του site. Στείλτε του το μήνυμα σας περιγράφοντας την ιστορία σας και εκείνος θα ανταποκριθεί άμεσα. Με όλη μου τη καρδιά φίλοι μου, πιστέψτε με, αν ακολουθήσετε τον άνθρωπο αυτόν, πολύ σύντομα θα είστε απαλλαγμένοι μια για πάντα από τα ψυχοσωματικά σας προβλήματα και σωματικά αναγεννημένοι! Βήμα 3ο Το βήμα αυτό φίλοι μου είναι το πιο σημαντικό από όλα τα βήματα που μπορείτε να κάνετε, όχι μόνο για τη θεραπεία σας αλλά και για όλη σας τη ζωή. Το βήμα αυτό εγώ δεν το είχα επιχειρήσει πότε στη ζωή μου και μάλιστα όσο κοιτάω προς τα πίσω, καταλαβαίνω πόσο παραπλανημένος ήμουνα. Το βήμα αυτό το έκανα μόνο όταν απελπίστηκα. Όταν πια είχα δοκιμάσει πάρα πολλά φάρμακα και δεν είχα νιώσει καμία βελτίωση, ήρθε μια στιγμή που είπα μέσα μου πως δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνεις και θα πρέπει μάλλον να αποδεχτείς ότι θα συνεχίσεις μαζί με τα προβλήματα σου. Όμως στη σκέψη και μόνο, ότι θα έπρεπε να ζήσω παρέα με τα πολύ επώδυνα ψυχοσωματικά συμπτώματα που βίωνα τότε, ένιωθα αυτό που δε μπορεί να περιγραφεί αλλιώς, παρά μόνο με τη λέξη απελπισία. Τότε ήταν που ξεκίνησα να βγαίνω το βράδυ και να περπατάω σκεπτόμενος τη ζωή μου, τη κατάστασή μου και πως έχουν έρθει έτσι τα πράγματα. Καθώς περπατούσα έφτανα σε μια εκκλησία του αγίου Δημητρίου. Καθόμουνα λίγη ώρα απέξω, συνέχιζα να σκέφτομαι και έπειτα γυρνούσα πάλι σπίτι μου. Την ίδια διαδρομή έκανα για αρκετό καιρό και πολλά βράδια. Κάπου τότε λοιπόν, επιχείρησα μια από τις λιγοστές πλέον φορές να αναζητήσω στο διαδίκτυο αν υπάρχει κάτι άλλο να κάνω. Τότε ήταν που πέφτω πάνω σε ένα βίντεο το οποίο εξηγούσε πως η αλκαλική διατροφή και οι χυμοί λαχανικών συμβάλουν στο να αποτοξινωθεί και να αναγεννηθεί ο οργανισμός μας. Τότε σκέφτηκα πως ίσως να μπορούσε να βοηθήσει. Δεν είχα να χάσω και κάτι ούτως ή άλλως. Στη προσπάθεια μου λοιπόν να βρω κάποιο διατροφολόγο που θα μου σύστηνε κάποιο αντίστοιχο πρόγραμμα, γνώρισα τον Σπάρτακο (τον διατροφολόγο που σας ανέφερα προηγουμένως). Την ημέρα εκείνη ήταν που ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με το τι σημαίνει αλκαλική διατροφή με χυμούς λαχανικών, τι περιλαμβάνει και τι μπορεί να καταφέρει. Από τη πρώτη στιγμή άκουσα για απόλυτη θεραπεία στα προβλήματα μου. Δε σας κρύβω πως ενώ πήρα τεράστια ελπίδα μετά από πολύ καιρό, όπως θα καταλαβαίνετε υπήρχε και δυσπιστία μέσα μου για το αν κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Η δυσπιστία όμως αυτή τελείωσε μέσα μου, όταν κάποια στιγμή της ίδιας ημέρας (αρκετές ώρες αργότερα) αντιλήφθηκα κάτι που πιστέψτε με δεν είχα καταλάβει. Η ημέρα εκείνη ήταν 26 Οκτωβρίου, η ημέρα του αγίου Δημητρίου. Ήταν η ημέρα του αγίου της εκκλησίας στην όποια πήγαινα τα βράδια όλο εκείνο το διάστημα και καθόμουνα. Τότε έγινε μέσα μου, ένας τόσο μεγάλος κραδασμός, που σκέφτηκα ότι ο άγιος μου δείχνει ένα δρόμο να ακολουθήσω και ότι θα έπρεπε να το πάω μέχρι τέλους. Δε πίστεψα ούτε μια στιγμή ότι ένα τέτοιο σημάδι μπορεί να είναι μια απλή σύμπτωση και απλά αποφάσισα να ακολουθήσω τη διατροφή. Έκλεισα λοιπόν τα αφτιά μου σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε θα μπορούσε να μου σπείρει αμφιβολίες για αυτό που πάω να κάνω και το αποτέλεσμα που μπορεί να φέρει. Ξεκίνησα και προχώρησα τη διατροφή με μεγάλη πίστη και επιμονή. Έβλεπα πράγματα να αλλάζουν και απλά συνέχιζα με μεγαλύτερο πείσμα για να δω το τελικό αποτέλεσμα όλης αυτής της προσπάθειας. Το τελικό αποτέλεσμα φίλοι μου, ήρθε λίγο καιρό αργότερα, με εμένα να έχω απαλλαχτεί από όλα τα ψυχοσωματικά προβλήματα που με βασάνιζαν όλα αυτά τα χρόνια. Πιστέψτε με, όσο απίστευτο και αν ακούγεται, είναι η αλήθεια! Το θέμα είναι πως εγώ τότε σκέφτηκα πως θεραπεύτηκα πια, ότι ήμουνα καλά. Οπότε αναρωτήθηκα αν υπήρχε κάτι άλλο που θα έπρεπε να κάνω. Και ευτυχώς φίλοι μου, κατάλαβα πως θα έπρεπε να ολοκληρώσω το βήμα που άρχισα τότε, μέσα στην απελπισία μου, πηγαίνοντας στη εκκλησία του αγίου Δημητρίου. Παρακαλώ διαβάστε την επόμενη παράγραφο, η οποία θα είναι η τελευταία και η πιο σημαντική που θα ήθελα να κρατήσετε από εμένα σε όλο αυτό το κείμενο. Το βήμα 3ο λοιπόν φίλοι μου που ξεκίνησα πηγαίνοντας τότε στην εκκλησία και έπρεπε να ολοκληρώσω, είναι το βήμα προς τον Χριστό. Το βήμα αυτό είναι που θα ήθελα πραγματικά να κάνετε όλοι εσείς που διαβάζετε τώρα αυτό το κείμενο. Εγώ, όπως και οι περισσότεροι από εσάς πιστεύω, είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος. Όμως, όπως σας ανέφερα και πριν, όλα τα χρόνια ήμουν μακριά από τον Χριστό. Απλά, κυλούσα τη ζωή μου χωρίς ποτέ να έχω τον Χριστό στη σκέψη μου. Όταν πια λοιπόν είχα ελευθερωθεί από την αγχώδη διαταραχή που με βασάνιζε τόσα χρόνια, σκέφτηκα να βρω έναν πνευματικό να μιλήσω για όλο αυτό που είχε συμβεί. Είναι κάτι το οποίο, θα ήθελα να κάνετε κι εσείς γιατί θα πάρετε τεράστια βοήθεια χωρίς κανένα απολύτως κόστος. Πραγματικά, υπάρχουν εξαιρετικοί ιερείς στους οποίους μπορείτε να μιλήσετε για τα θέματά σας. Έχουν να σας πουν πολύ σημαντικά πράγματα που θα σας ξαλαφρώσουν από το ψυχικό και συναισθηματικό φορτίο που κουβαλάτε. Αλλά το πιο σημαντικό, θα σας βοηθήσουν να καταλάβετε τι πρέπει να κάνετε για να πλησιάσετε προς τον Χριστό και να δείτε τα πάντα τότε να αλλάζουν. Έτσι λοιπόν, βρήκα και εγώ έναν πνευματικό, έναν εξαιρετικό άνθρωπο, μέσα από τον οποίο κατάλαβα τη σημασία της εξομολόγησης και της προσευχής. Έπειτα από όλα αυτά που είχαν συμβεί, είχα πλέον τη διάθεση να ακούσω και να καταλάβω. Ξεκίνησα να πάω λοιπόν για πρώτη φορά να εξομολογηθώ. Ξέρω φίλοι μου από τον εαυτό μου ότι τις περισσότερες φορές έχουμε τελείως λάθος εικόνα για το τι είναι εξομολόγηση. Πιστέψτε με, όταν κανείς θελήσει και πάει να εξομολογηθεί, τότε μόνο καταλαβαίνει τη διαφορά. Στην εξομολόγηση φίλοι μου θα σταθείτε μπροστά σε έναν ιερέα, θα αναφερθείτε στα λάθη που έχετε κάνει στο παρελθόν και έχετε μετανιώσει (όλοι έχουμε κάνει!), εκείνος θα σας ακούσει με μεγάλο σεβασμό και χωρίς κανένα σχόλιο. Όταν ολοκληρώσετε αυτά που θέλετε να πείτε, θα σας διαβάσει μια ευχή. Έπειτα, θα βγείτε έξω να φύγετε νιώθοντας ένα αίσθημα ανακούφισης, σαν να έχει φύγει ένα τεράστιο βάρος από πάνω σας. Θα πρέπει να σας πω ότι στο παρελθόν είχα και εγώ την άποψη, όπως πιστεύω και πολλοί από εσάς φίλοι μου, ότι αφού έχω μετανιώσει για κάτι και το λέω σε ένα φίλο μου ή συγγενή μου, το ίδιο είναι. Πραγματικά όμως φίλοι μου, πιστέψτε με δεν είναι το ίδιο. Είναι σημαντικό να έχεις ανθρώπους να τους εμπιστεύεσαι και να μοιράζεσαι το πρόβλημά σου, αλλά δεν είναι καθόλου το ίδιο. Το γεγονός ότι θα δείξετε τη φιλοτιμία και τη θέληση να μιλήσετε για τα λάθη σας σε έναν ιερέα ο οποίος δεν είναι φίλος σας ή κάποιο πολύ οικείο για εσάς πρόσωπο, είναι αυτό που δείχνει τη ταπείνωση και τη πραγματική σας μετάνοια. Αυτός είναι και ο λόγος που έπειτα θα νιώθετε την ανακούφιση που σας περιέγραψα (την οποία δεν μπορώ να εξηγήσω), αλλά κυρίως θα έχετε απαλλαχτεί οριστικά από το βάρος των λαθών του παρελθόντος. Μιλάω δηλαδή για τη σωτηρία της ψυχής σας, το γεγονός τις διαγραφής όλων αυτών των λαθών στα μάτια του Χριστού. Επιπλέον, έπειτα από τη βοήθεια του πνευματικού μου, είχα αρχίσει να σκέφτομαι ποιος ήταν ο λόγος πίσω από τα περισσότερα αρνητικά συναισθήματα τα οποία στοίβαζα για χρόνια και δημιούργησαν όλη αυτή τη διαταραχή. Ο λόγος φίλοι μου ήταν ένας και λέγεται εγωισμός. Όλα τα κακά από εκεί ξεκινάνε! Ο εγωισμός σε κάνει να νιώθεις συναισθήματα όπως θυμό, ζήλεια, μίσος, ναρκισσισμό, σε κάνει να κριτικάρεις και να κουτσομπολεύεις, να μην έχεις καθόλου υπομονή στις δυσκολίες, να αγχώνεσαι και να στεναχωριέσαι με το παραμικρό, να νομίζεις ότι αποτελείς κάτι ξεχωριστό και πως όλα θα έρχονται ρόδινα για σένα. Καταλαβαίνω απόλυτα όλους μας, ότι είναι δύσκολο, στη τόσο πιεστική εποχή που ζούμε, να μη νιώσεις τέτοια συναισθήματα. Στην ουσία όμως φίλοι μου το ξέρετε, πως όλα αυτά στρέφονται εναντίον μας. Αυτά τα συναισθήματα είναι που μας τοξινώνουν και μας φθείρουν εσωτερικά. Για αυτό και επιβάλλεται αρχικά να απομακρυνθείς από καταστάσεις και ανθρώπους που σας πιέζουν και σας οδηγούν σε τέτοια συναισθήματα. Αφού όμως απομακρυνθείτε θα πρέπει να σκεφτείτε πως δεν φταίνε μόνιμα οι άλλοι αλλά φταίει και ο εαυτός μας που είναι εγωιστής και δεν μπορεί να δεχτεί τη πίεση εύκολα. Θίγεται, θυμώνει, αγχώνεται, τα χάνει και έπειτα όλα του φταίνε. Στη συνέχεια ζηλεύει, κριτικάρει και απλά συντηρεί συνεχώς μέσα του μια αγανάκτηση. Ο άνθρωπος που πιστεύει στον Χριστό και έχει αποβάλει κάθε εγωισμό, δεν υπάρχει κατάσταση που να τον κάνει να αισθανθεί όλα τα παραπάνω. Και πάλι σας λέω πως δε κάνω τον έξυπνο γιατί κι εμένα όλα αυτά τα συναισθήματα με οδήγησαν στα προβλήματα. Στη δική μου περίπτωση λοιπόν, ήθελα πια όλα αυτά να τα πετάξω από πάνω μου. Και θέλω να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σας. Κάτι τέτοιο φίλοι μου γίνεται με δύο τρόπους. Τη προσευχή και τη θετική σκέψη. Όταν μιλάω για θετική σκέψη, εννοώ μια προσπάθεια που θα ήθελα να κάνετε να δείτε τα πάντα στη ζωή σας με αγάπη. Τους φίλους, τους γονείς σας, τους συγγενείς σας, τους γνωστούς. Προσπαθήστε σε όλους να κρατάτε μόνο τη καλή τους πλευρά και οτιδήποτε λάθος να μη το βάζετε καθόλου στη σκέψη σας και να ασχολείστε με αυτό. Έπειτα, τη κάθε δυσκολία που βιώνεται προσπαθήστε να το πιστέψετε πως συμβαίνει για κάποιο λόγο που εσείς τώρα που ζείτε με το πρόβλημα δε μπορείτε να το καταλάβετε, αλλά είναι για να σας πάει προς το καλύτερο. Να σας αλλάξει προς το καλύτερο. Και αυτή είναι η αλήθεια φίλοι μου. Τίποτα δε συμβαίνει τυχαία αλλά οτιδήποτε συμβαίνει, είναι μια ευκαιρία που μας δίνει ο Χριστός να γίνουμε καλύτεροι. Βέβαια όλα αυτά είναι εύκολα στα λόγια αλλά δύσκολα στη πράξη, το ξέρω. Όμως να θυμάστε πως ο Χριστός θέλει να δει από εμάς απλά μια μικρή προσπάθεια και το υπόλοιπο θα το βάλει Εκείνος. Εδώ έρχεται το κομμάτι της προσευχής, η οποία είναι αυτή που θα σας ηρεμήσει απόλυτα και θα σας καθαρίσει από κάθε αρνητικό συναίσθημα. Εκτός λοιπόν του να προσπαθείτε καθημερινά στη ζωή σας να κάνετε μόνο θετικές σκέψεις, προσπαθήστε να βρείτε λίγο χρόνο (όσο θέλει ο καθένας) να κάτσετε κάπου ήσυχα να προσευχηθείτε. Αν η προσπάθεια που κάνετε να αλλάξετε και να ηρεμήσετε από τα αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις είναι ειλικρινής, ο Χριστός θα ακούσει τη προσευχή σας και θα αρχίσετε να γίνεστε άλλοι άνθρωποι. Θα έρθει κάποια στιγμή που δε θα υπάρχουν πια αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα στη ζωή σας. Χρειάζεται όμως φίλοι μου να πιστέψετε στη προσευχή. Και να έχετε υπομονή. Μη το κάνετε ποτέ σαν μια τυπική διαδικασία. Πραγματικά, αν κάνετε αυτό το βήμα, θα είστε πλέον απόλυτα ήρεμοι ψυχικά και θα μιλάμε πια για ολοκληρωτική θεραπεία! Συνοψίζοντας, θα ήθελα φίλοι μου να σας παρακαλέσω να κάνετε αυτά τα τρία βήματα που περιέγραψα παραπάνω. Εμένα η πορεία μου διαμορφώθηκε έτσι ώστε τα βήματα αυτά τα ανακάλυψα το ένα μετά το άλλο. Δεν τα γνώριζα όλα από την αρχή. Γι αυτό και θα ήθελα από εσάς, αφού διαβάσετε αυτό το κείμενο, να πραγματοποιήσετε και τα τρία βήματα μαζί, κατά το ίδιο διάστημα. Με τον τρόπο αυτό θα βρείτε τον εαυτό σας θεραπευμένο στο μικρότερο δυνατό χρόνο. Επίσης, θα ήθελα να σας παρακαλέσω να δείξετε το κείμενο αυτό και σε όποιον άλλο άνθρωπο γνωρίζετε πως αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα. Και μιλάω για όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα από τα πιστεύω τους (όχι μόνο τους Χριστιανούς Ορθόδοξους). Σας εύχομαι φίλοι μου ολόψυχα, να ξεκινήσετε όλη αυτή τη διαδρομή και όταν φτάσετε στο τέλος της να είστε τόσο καλά, όσο ποτέ δε θα μπορούσατε να φανταστείτε!!! Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας!
Γεια σου, Επειδή έχω περάσει παρόμοια κατάσταση θα σου πω, πως το ξεπέρασα εγώ. Ξεκίνησα με ψυχολόγο στον οποίο πήγα για 6 μήνες και παράλληλα έπαιρνα φαρμακευτική αγωγή. Το χάπι για να δουλέψει χρειάζεται 6 με 10 μήνες. Εσύ γιατί το έκοψες τόσο νωρίς; Στην περίπτωση μου έκανε ενάμισυ χρόνο για να ολοκληρωθεί η αγωγή. Αλλά τώρα, μετά απο τρία χρόνια και αφού τελείωσα με αυτά, νιώθω τι μεγάλο δώρο έκανα στον εαυτό μου. Την ψυχοθεραπεία μην τη φοβάσαι. Θα βρεις έναν καλό ψυχολόγο ( προσοχή σε αυτό ) και θα σε βοηθήσει να βρεις ξανά τον εαυτό σου. Αφού πραγματικά θέλεις να το ξεπερασεις, θα το ξεπερασεις. Μη φοβάσαι ότι μπορεί να πας σε ψυχολόγο και να μην τα καταφέρεις. Η δύναμη ειναι σε σένα, απλά ο ειδικός θα σε βάλει στο σωστό το δρόμο. Ξέρω ότι ειναι δύσκολο τώρα να το πιστέψεις και σου φαίνεται βουνό, αλλά πίστεψε με, όπως έχουν βρεθεί άλλοι στην κατάσταση σου κ το εχουν ξεπεράσει, έτσι θα τα καταφέρεις κ συ. Να είσαι σίγουρη!!
Φίλη μου μπορώ να σε καταλάβω .....Στην προηγούμενη δουλειά μου γύριζα σπίτι και έκλεγα και φαντάσου δεν είχα παιδιά να φροντίσω !!!! Μόνο τον εαυτό μου . Και ναι δεν ήταν οτι κουραζόμουν αλλά κάτι δεν με γέμιζε .Κάτι με χαλούσε πολύ .Ακόμα και μετά απο 7 χρόνια δεν μπορώ να βρω τι μου έφταιγε ,αλλά μόλις θυμάμαι την περίοδο αυτή .... Τι να πω ...Κουράγιο και θα σου ευχηθώ να βρείς άλλη δουλειά ( το ξέρω πως είναι δύσκολα) . Είσαι τυχερή που μπορείς να μιλάς στον άντρα σου . Φίλες θα βρείς πολλές εδω μέσα και θα μιλάς και θα βρίζεις και θα εκτονώνεσε . Είσαι πολύ δυνατή που δεν παίρνεις το χάπι και που μπόρεσες μόνη σου και το έκοψες !!!!! Μπράβο . Το μικρούλη σου θα είναι καλύτερα με τους παππούδες να κάνει διακοπές , απο το να μείνει στην Αθήνα . Σίγουρα αυτός περνάει καλά και έκανες καλή επιλογή . Απο όσα γράφεις καταλαβαίνω πως είσαι άνθρωπος με λογική και σίγουρα δουλεύεις με το μυαλό σου όλα αυτά . Τώρα την καρδιά .... θα την αναλάβει ο άντρας σου !!!
Τί να κάνεις; Να λες δόξα το Θεό που έχεις την υγεία σου (αν εξαιρέσεις το άγχος φυσικά που το έχουμε όλοι μας πλέον) και εσύ και η οικογένεια σου! Και σε καταλαβαίνω απόλυτα στο θέμα του άγχους που "χτυπάει" στο στομάχι γιατί κ εγώ το ίδιο παθαίνω (να πεθαίνω από τον πόνο όχι απλά πόνος πόσο μάλλον όρεξη), οπότε ξέρω ακριβώς πως νιώθεις σ' αυτό!! Να ζητάς από την Παναγία να σου δίνει κουράγιο και "μωρία" (για να μην αγχώνεσαι τόσο)...! Δεν ξέρω κατά πόσο είσαι της θρησκείας αλλά θα σε βοηθούσε πολύ και ένας πνευματικός... πίστεψε με ειδικά σε τέτοιες καταστάσεις θα σε ηρεμήσει πάρα πολύ μόνο από αυτά που θα σου πει και θα δεις τα πράγματα με άλλο μάτι! Κάτι άλλο θα ήταν να θυμηθείς τι σε χαλάρωνε παλιότερα και τι σε ευχαριστούσε... από ένα καλό βιβλίο μέχρι να δεις μια κωμωδία ή να χαζέψεις αστεία βιντεάκια στο youtube ή να πας μια βόλτα είτε μόνη σου είτε με τον άντρα σου μαζί! Αυτή είναι η ταπεινή μου γνώμη, δεν ξέρω αν σε βοήθησα καθόλου! Να είσαι πάντα καλά και να μην απελπίζεσαι!!! Όλα καλά θα πάνε!!
Είμαι και εγώ σε παρόμοια κατάσταση, αν και εγω τρώω παραπάνω απ΄ όσο πρέπει. Αλλά, έχω σύζηγο άνεργο πια, και τωρα πια με σωματικό πρόβλημα. Δουελύω μόνο εγώ σε μια εταιρία που πεθαίνει. Ταξιδεύω κατά μεσο όρο με λεωφορεία 3,5 ώρες την μέρα για να πάω και έρθω. Στην δουλειά 9 ωρες, +3,5, 12,5 ωρες την μέρα εκτός σπιτιού. Τα ΣΚ ιδιαίτερα όταν βρίσκω για έξτρα εισόδημα. Τώρα στην άδεια μου, πίσω στην παλιά καλή δουλειά μου που έχασα προ 3ετίας, για να βοηθήσω 2-3 μέρες. Τα νούμερα δεν βγαίνουν ποτέ. Αλλά, εγώ θα κάνω και άλλα τόσα αν μπορώ. Εγώ θα τα καταφέρω. Θα κάνω ότι χρειαστεί για να είμαστε καλύτερα. Δεν με νοιάζει ο χρόνος που δεν είμαι σπίτι. Δεν με νοιάζει πως περνάω. Κοιτάω μόνο το αποτέλεσμα, να περάσει ο δύσκολος καιρός, και αυτό να σκέφτεσαι και εσύ. Η δουλειά βοηθάει το σπίτι μου - η δουλειά δεν καθορίζει τους ανθρώπους. Τα παιδιά δεν θυμούνται τους γονείς τους για τις δουλειές τους - αν αυτο του μείνει, να θυμούνται τους γονείς σαν επαγγελματίες, υπάρχει θέμα για μένα. (εκτός και αν μπαμπάς ειναι ο πικάσο, αλλά πόσοι έχουν μπαμπά τον πικάσο?) Μην αφήνεις την δουλειά να σε ορίζει, ένας χώρος που οι κομπλεξικοί και οι σκατόψυχοι γίνονται ακόμη χειρότεροι είναι. Απώθησέ το μόνη σου, δες τα πράγματα εντελώς πρακτικά και ρεαλιστικά, μην αφήνεις τίποτα να επηρρεάσει το παιδί και το σπίτι σου. Ο άντρας σου έχει δίκιο - το μυαλό μας, το πολεμάμε μόνοι μας. Να μάθεις να βλέπεις το καλό που σου δίνει η δουλειά σου, και να εστιάσεις σε αυτό. Αυτός είναι ο λόγος που πας ούτως ή άλλος, για να βοηθάς το σπίτι σου, δες το έτσι, και ξέχνα όλα τα αρνητικά. Ή παραιτήσου, και βρες άλλη λύση.