Είμαι και εγώ μια μαμά, είμαι 38 χρόνων, είμαι παντρεμένη και έχω ένα αγοράκι 6.5 χρόνων. Είμαι παντρεμένη 10 χρόνια και δουλεύω σε μια εταιρεία 6ωρο. Απολύθηκα από την προηγούμενη μου δουλειά στην οποία ήμουν πολλά χρόνια. Όσο περίεργο και αν σας φαίνεται, από αυτή την απόλυση νομίζω ότι ξεκίνησε ο γολγοθάς μου. Ήμουν από τις τυχερές που βρήκα δουλειά, αλλά έπρεπε να παίρνω 4 συγκοινωνίες, ενώ στην προηγούμενη πήγαινα με το αυτοκίνητο (δεν είμαι καμιά καλομαθημένη!!!!) Μια απεργίες, μια συγκεντρώσεις, μια το περιβάλλον της δουλειάς που στην προηγούμενη ήμουν σε καλή θέση ενώ σε αυτή για να με κρατήσουν δεν μιλούσα καθόλου, μια μου έλεγαν ότι θα σε κρατήσουμε μέχρι το Ιανουάριο, μετά μέχρι το Μάρτιο, μετά μέχρι το Φεβρουάριο του άλλου χρόνου (τελικά ακόμη εδώ δουλεύω και έχω κλείσει τα 2 χρόνια), μου βγήκε ένα τρομερό άγχος να μην μπορώ να ηρεμήσω ούτε νύχτα ούτε μέρα. Όλο αυτό το άγχος να με χτυπάει στο στομάχι και να έχω διαταραχές στην όρεξη.
Μου λέγανε να πάω σε γιατρό πριν επιδεινωθεί η κατάσταση… Πήγα λοιπόν σε ένα ψυχίατρο μου είπε ότι είναι «Αγχώδης διαταραχή με στοιχεία κατάθλιψης», μου έδωσε να χάπι… Εν τω μεταξυ εγώ ήμουν ενάντια στο να πάρω χάπια, αλλά μου λέει θα σε βοηθήσει και δεν φέρνει εξάρτηση (αντικαταθλιπτικό)… Στεναχωρέθηκα και έγώ και ο άντρας μου πάρα πολύ. Λέω πως κατάντησα έτσι, εγώ που μόνο γελούσα, που ήμουν ο πιο αισιόδοξος και γελαστός άνθρωπος. Ο άντρας μου έλεγε ότι με αγάπησε για την θετική ενέργεια που έβγαζα σαν άνθρωπος και τώρα είμαι ένας άλλος άνθρωπος. Ο μικρός μου ζητάει να περνάμε χρόνο μαζί, παίζουμε για να μην καταλαβαίνει την κατάσταση που βρίσκεται η μαμά και κάθε μέρα ζητάει να του κάνουμε ένα αδελφάκι, παρακαλάει ακόμη και στην προσευχή του το βράδυ (αυτό το παιδί είναι όλη μου η ζωή!!! τον βλέπω και λέω πρέπει να καταφέρω, να γίνω καλά για να μεγαλώσω το παιδάκι μας).
Το χάπι το πήρα 4 μήνες και σταδιακά αρχισα να το μειώνω, έτσι τον Ιανουάριο το σταμάτησα, το Φεβρουάριο ξανά τα ίδια. Αποφάσισα να κάνω ομοιοπαθητική… Παιδιά έχω δει κάποια αποτελέσματα, όμως πάλι έχω διαταραχή στην όρεξη. Τώρα καλοκαίρι είπαμε να φύγει το παιδί λίγες μέρες στους γονείς του άντρα μου και λίγες μέρες στους δικούς μου γονείς για να ξεκουραστώ και εγώ! Δεν μπορείτε να φανταστείτε πως είμαι, ειδικά τις πρώτες μέρες που λείπει το παιδί… Κάνω εμετό, δεν έχω όρεξη να φάω. Και λέω είναι δυνατόν, είναι φυσιολογικά πράγματα αυτά; Με την οποιοπαθητικό που μίλησα μου λέει μπορεί να σε έχει επηρρεάσει η απουσία του μικρού. Στην τελευταία επισκεψη στην οποιοπαθητικό μου είπε «Μεγάλωσες στην επαρχία με τον πλέον παραδοσιακό τρόπο, τον οποίο έχεις υιοθετήσει και εδώ στην Αθήνα. Αυτό πρέπει να αλλάξεις, δεν μπορεί ότι κάνει μια νοικοκυρά στο χωριό να το κάνεις και εδώ και να δουλεύεις και να έχεις να διανύσεις και αποστάσεις για να φτάσεις στη δουλειά. Επιπροσθέτως δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες αντοχές!!! Χαλάρωσε»
Αντί να χαρώ που μειναμε μόνοι μας με τον άντρα μου, εγώ να παθαίνω τέτοιες κρίσεις;
Με τον άντρα μου δεν μιλάμε και πάρα πολύ, είναι της τεχνολογίας και ασχολείται πάρα πολύ με το computer ή το tablet και εγώ ασχολούμαι με το tablet. Μιλήσαμε πολλές φορές να πάω σε ένα ψυχολόγο αλλά μου λέει «Εάν και εκεί δεν καταφέρεις κάτι μετά τι θα κάνεις; Πάλεψέ το μόνη σου»
Δεν μας φτάνουν και λεφτά γιατί έχουμε και ένα στεγαστικό δάνειο, οπότε εγώ τώρα τι να κάνω… Δεν έχω και φίλες εδώ να τους μιλήσω, είναι όλες εκτός Αθήνας. Εχω μιλήσει στην κουμπάρα μου αλλά μένει στην Ξάνθη. Έχω δύο αδελφές, οι οποίες η μία είναι στο χωριό και η άλλη στην Αθήνα, γνωρίζουν το πρόβλημα αλλά μέχρι εκεί και οι γονείς μου λένε να μην στεναχωριέμαι, να μην αγχώνομαι και να τρώω. Βλέπετε, οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν τι είναι αυτό που με αγχώνει έτσι. Τώρα τελευταία το έχω στρέψει το βλέμμα μου και στους Άγιους, παρακαλώ να με βοηθήσουν.
Τι να κάνω; Πως θα μπορέσω να περάσω τα χρόνια σε αυτή τη κατάσταση; Πόσο θα μπορέσει να αντέξει ο γάμος μου; Θα μπορώ να ανταπεξέρχομαι στις ανάγκες της οικογένειάς μου και αλλά και των γονιών μας που μεγαλώνουν; To μόνο σίγουρο είναι ότι κάτι πρέπει να κάνω, αλλά τι;
Περιμένω με πολύ αγωνία τις γνώμες σας. Και άν κάποια κοπέλα έχει περάσει παρόμοια κατάσταση θα χαρώ πολύ να της μιλήσω.
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Μπερδεμενη μαμα,δεν εχω βρεθει στη θεση σου να αισθανομαι τοσο χαλια,τις φρικες μου τις τρωω κι εγω και σαν νορμαλ ανθρωπος που πιστευω οτι ειμαι εχω κι εγω τις ανασφαλειες μου.Ομως ποτε δεν εχω νοιωσει ετσι με κρισεις πανικου και εμετους!Πιστευω οτι η περιπτωση σου ειναι σοβαρη και χρειαζεται να πας σε καποιον ειδικο!!Οι Αγιοι,οι παπαδες και τα μαντζουνια στην περιπτωση σου δεν νομιζω οτι βοηθανε!!Αυτα οπως κι η ομοιοπαθητικη ειναι placebo και αν κανουν δουλεια ειναι μονο επιφανειακη!!Πρεπει να πας σε εναν ειδικο να ξεκινησεις ψυχοθεραπεια,μην ξεχνας εχεις κι ενα παιδι και πρεπει να εισαι καλα για εκεινον!!!Και μην ανησυχεις ολα καλα θα πανε αρκει να εχεις θεληση και να συνεργαστεις καλα και να μην κανεις μονη σου πειραματα με την αγωγη,ο,τι σου πει ο γιατρος!!
Η Ψυχοθεραπεια ειναι η λυση.
Θα πηγαινεις με ενα βαρος στο στηθος και οταν βγαινεις θα νιωθεις αναλαφρη σαν να πετας ,αρκει να βρεις (θα συνιστουσα γυναικα)ψυχολογο που να ειναι ανθρωπος και οχι εμπορος.
Φιλη μου...χαίρομαι που βρήκες το θάρρος να ζητήσεις έστω κ κάπως αργά την γνώμη κ άλλων ανθρώπων,,,κ οχι μόνο την γνώμη των φιλων(που απο άγνοια δεν μπορούν να βοηθήσουν)...Συμφωνώ απόλυτα με αυτούς που σου λένε κορίτσι μου πως για κάθε ασθένεια υπαρχει η κατάλληλη θεραπεία...το μόνο που κανείς χωρις την κατάλληλη αγωγή ειναι να αμβλύνεις το πρόβλημα σου....το οποίο πίστεψε με ειναι πολυ μικρό μπροστά στην αναστάτωση που δημιουργεί κ τον χαμένο χρόνο με την οικογένεια σου...ειμαι παθών κ με μεγαλύτερο πρόβλημα το οποίο κρατώ σε μια κατάσταση γιατί σαν κ σένα δεν εχω τα χρήματα να απευθυνθώ σε έναν ακριβό γιατρό..παρ'ολα αυτα ειμαι τυχερή γιατί αν κ στήνομαι στην ουρά της ψυχιατρικής μονάδας σε δημόσιο νοσοκομείο της επαρχίας εχω βρει έναν γιατρό που ειναι πάνω απ ολα άνθρωπος κ εχει δώσει την ζωη του κ τον χρόνο του σ όσους τον χρειάζονται...στα λέω ολα αυτα έχοντας μάθει να ζω με τα προβλήματα που μας δημιούργησαν οι αυξημένες κ πολλές φορές πλασματικές ανάγκες...εχω ταξιδέψει αρκετά κ αυτό που είδα σε χώρες όπου ο κόσμος εχει φτώχεια...ειναι η ανάγκη για επιβίωση σε κάνει χαρούμενο με το παραμικρό αγαθό κ πως το χαμόγελο αυτών που δεν προσπαθούν να διαμορφώσουν το μέλλον ..ειναι πως χαίρονται την κάθε στιγμή...αν κ εμεις μάθουμε να χαιρόμαστε τις στιγμές μας ειδικότερα με τα παιδιά μας που φεύγουν κ δεν μπορούμε να τις ξανά ζήσουμε...τότε έχεις κάνει μια νεα αρχή..κ πίστεψε με είτε με θεραπεία είτε οχι αυτό που πρέπει να κανείς ειναι να επαναπροσδιορισεις την στάση σου στη ζωη....ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ..και αυτό παλεύω 3 χρονια τωρα ...αυτό που κέρδισα όμως ειναι πως εκτίμησα πρώτα τον εαυτό μου μου κ τα λάθη μου κ προσπαθώ να ειμαι παρών ουσιαστικά κ οχι για να αποκτήςω κάποια ταμπέλα που ικανοποιεί τους γύρω μου...μην αναλωνεσαι άλλο με το πως φαίνεται στους άλλους ακομη κ στον άντρα σου η ιδέα της θεραπείας...ειναι έξω απ το παιχνίδι όπως ήταν κ ο δικός μου μέχρι που τον πήρα μαζί μου στο γιατρό κ κατάλαβε οτι ειναι ανάγκη όλων να αισθάνονται όμορφα κ ήρεμα...για να ζήσουν...Συγνωμη αν σε κούρασα θελω πολυ να βοηθήσω οποιονδήποτε εχει πρόβλημα γιατί εγω τα ανακάλυψα ολα μόνη...κ αυτό ήταν χάσιμο χρόνου κ κούραση κ αδιέξοδο....μην αρνείσαι στον εαυτό σου κατι που θα σε βοηθήσει....φαντάσου εγω εχω φτάσει σε σημείο που μπροστά σ όλους παραδέχομαι κ λέω πως η θεραπεία μου ήταν απαραίτητη κ πως νιώθω ακομη οτι εχω μπροστά μου πολυ χρόνο μ αυτή...καλή τύχη .....οτι χρειαστείς απο μένα ,,,μην διστασεις
ΔΙΑΒΑΣΑ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΤΑ ΟΣΑ ΓΡΑΦΕΙΣ . ΔΕ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΕ ΦΑΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ . ΑΛΛΑ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΧΕΙ ΤΑ ΔΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΙ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΑΝΤΟΧΕΣ . ΘΑ ΜΕΙΝΩ ΟΜΩΣ ΣΕ ΜΙΑ ΦΡΑΣΗ ΣΟΥ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΙΠΕΣ ΟΤΙ Ο ΑΝΔΡΑΣ ΣΟΥ ΑΧΟΛΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΣΥ ΤΟ ΙΔΙΟ. ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΕΞΥΠΝΗ ,ΕΠΕΙΔΗ ΙΣΩΣ ΤΟ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΘΑ ΣΕ ΡΩΤΗΣΩ ΚΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΗΗ;;;;; ΕΙΠΕΣ ΔΕ ΜΙΛΑΤΕ ΠΟΛΥ ;;; ΓΙΑΤΙ;;; Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΡΥΒΕΙ ΚΑΤΙ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΗ ΜΟΥ ΒΕΒΕΙΑ ΓΝΩΜΗ. ΑΛΛΩΣΤΕ Η ΦΡΑΣΗ ΠΑΛΕΨΕ ΤΟ ΜΟΝΗ ΣΟΥ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΟΛΛΑΑΑΑΑ ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΗ ΣΟΥ ; ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΕΑ Η ΞΕΓΝΟΙΑΣΑ.. ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΝΙΑΞΙΜΟΟΟ . ΝΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ Η ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΑΝΑΓΚΗ ΑΛΛΑ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΒΓΑΛΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΙΜΩΡΙΑ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΟΛΑ ΠΕΡΝΑΝΕ ΚΑΝΕΡ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΣΤΑΣΟΥ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ ΒΡΕΣ ΜΙΑ ΦΙΛΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΣ ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣΕ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΕΣΕΝΑ
Μπερδεμενη μαμα,δεν εχω βρεθει στη θεση σου να αισθανομαι τοσο χαλια,τις φρικες μου τις τρωω κι εγω και σαν νορμαλ ανθρωπος που πιστευω οτι ειμαι εχω κι εγω τις ανασφαλειες μου.Ομως ποτε δεν εχω νοιωσει ετσι με κρισεις πανικου και εμετους!Πιστευω οτι η περιπτωση σου ειναι σοβαρη και χρειαζεται να πας σε καποιον ειδικο!!Οι Αγιοι,οι παπαδες και τα μαντζουνια στην περιπτωση σου δεν νομιζω οτι βοηθανε!!Αυτα οπως κι η ομοιοπαθητικη ειναι placebo και αν κανουν δουλεια ειναι μονο επιφανειακη!!Πρεπει να πας σε εναν ειδικο να ξεκινησεις ψυχοθεραπεια,μην ξεχνας εχεις κι ενα παιδι και πρεπει να εισαι καλα για εκεινον!!!Και μην ανησυχεις ολα καλα θα πανε αρκει να εχεις θεληση και να συνεργαστεις καλα και να μην κανεις μονη σου πειραματα με την αγωγη,ο,τι σου πει ο γιατρος!!
Η Ψυχοθεραπεια ειναι η λυση. Θα πηγαινεις με ενα βαρος στο στηθος και οταν βγαινεις θα νιωθεις αναλαφρη σαν να πετας ,αρκει να βρεις (θα συνιστουσα γυναικα)ψυχολογο που να ειναι ανθρωπος και οχι εμπορος.
Φιλη μου...χαίρομαι που βρήκες το θάρρος να ζητήσεις έστω κ κάπως αργά την γνώμη κ άλλων ανθρώπων,,,κ οχι μόνο την γνώμη των φιλων(που απο άγνοια δεν μπορούν να βοηθήσουν)...Συμφωνώ απόλυτα με αυτούς που σου λένε κορίτσι μου πως για κάθε ασθένεια υπαρχει η κατάλληλη θεραπεία...το μόνο που κανείς χωρις την κατάλληλη αγωγή ειναι να αμβλύνεις το πρόβλημα σου....το οποίο πίστεψε με ειναι πολυ μικρό μπροστά στην αναστάτωση που δημιουργεί κ τον χαμένο χρόνο με την οικογένεια σου...ειμαι παθών κ με μεγαλύτερο πρόβλημα το οποίο κρατώ σε μια κατάσταση γιατί σαν κ σένα δεν εχω τα χρήματα να απευθυνθώ σε έναν ακριβό γιατρό..παρ'ολα αυτα ειμαι τυχερή γιατί αν κ στήνομαι στην ουρά της ψυχιατρικής μονάδας σε δημόσιο νοσοκομείο της επαρχίας εχω βρει έναν γιατρό που ειναι πάνω απ ολα άνθρωπος κ εχει δώσει την ζωη του κ τον χρόνο του σ όσους τον χρειάζονται...στα λέω ολα αυτα έχοντας μάθει να ζω με τα προβλήματα που μας δημιούργησαν οι αυξημένες κ πολλές φορές πλασματικές ανάγκες...εχω ταξιδέψει αρκετά κ αυτό που είδα σε χώρες όπου ο κόσμος εχει φτώχεια...ειναι η ανάγκη για επιβίωση σε κάνει χαρούμενο με το παραμικρό αγαθό κ πως το χαμόγελο αυτών που δεν προσπαθούν να διαμορφώσουν το μέλλον ..ειναι πως χαίρονται την κάθε στιγμή...αν κ εμεις μάθουμε να χαιρόμαστε τις στιγμές μας ειδικότερα με τα παιδιά μας που φεύγουν κ δεν μπορούμε να τις ξανά ζήσουμε...τότε έχεις κάνει μια νεα αρχή..κ πίστεψε με είτε με θεραπεία είτε οχι αυτό που πρέπει να κανείς ειναι να επαναπροσδιορισεις την στάση σου στη ζωη....ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ..και αυτό παλεύω 3 χρονια τωρα ...αυτό που κέρδισα όμως ειναι πως εκτίμησα πρώτα τον εαυτό μου μου κ τα λάθη μου κ προσπαθώ να ειμαι παρών ουσιαστικά κ οχι για να αποκτήςω κάποια ταμπέλα που ικανοποιεί τους γύρω μου...μην αναλωνεσαι άλλο με το πως φαίνεται στους άλλους ακομη κ στον άντρα σου η ιδέα της θεραπείας...ειναι έξω απ το παιχνίδι όπως ήταν κ ο δικός μου μέχρι που τον πήρα μαζί μου στο γιατρό κ κατάλαβε οτι ειναι ανάγκη όλων να αισθάνονται όμορφα κ ήρεμα...για να ζήσουν...Συγνωμη αν σε κούρασα θελω πολυ να βοηθήσω οποιονδήποτε εχει πρόβλημα γιατί εγω τα ανακάλυψα ολα μόνη...κ αυτό ήταν χάσιμο χρόνου κ κούραση κ αδιέξοδο....μην αρνείσαι στον εαυτό σου κατι που θα σε βοηθήσει....φαντάσου εγω εχω φτάσει σε σημείο που μπροστά σ όλους παραδέχομαι κ λέω πως η θεραπεία μου ήταν απαραίτητη κ πως νιώθω ακομη οτι εχω μπροστά μου πολυ χρόνο μ αυτή...καλή τύχη .....οτι χρειαστείς απο μένα ,,,μην διστασεις
ΔΙΑΒΑΣΑ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΤΑ ΟΣΑ ΓΡΑΦΕΙΣ . ΔΕ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΕ ΦΑΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ . ΑΛΛΑ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΧΕΙ ΤΑ ΔΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΙ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΑΝΤΟΧΕΣ . ΘΑ ΜΕΙΝΩ ΟΜΩΣ ΣΕ ΜΙΑ ΦΡΑΣΗ ΣΟΥ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΙΠΕΣ ΟΤΙ Ο ΑΝΔΡΑΣ ΣΟΥ ΑΧΟΛΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΣΥ ΤΟ ΙΔΙΟ. ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΕΞΥΠΝΗ ,ΕΠΕΙΔΗ ΙΣΩΣ ΤΟ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΘΑ ΣΕ ΡΩΤΗΣΩ ΚΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΗΗ;;;;; ΕΙΠΕΣ ΔΕ ΜΙΛΑΤΕ ΠΟΛΥ ;;; ΓΙΑΤΙ;;; Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΡΥΒΕΙ ΚΑΤΙ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΗ ΜΟΥ ΒΕΒΕΙΑ ΓΝΩΜΗ. ΑΛΛΩΣΤΕ Η ΦΡΑΣΗ ΠΑΛΕΨΕ ΤΟ ΜΟΝΗ ΣΟΥ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΟΛΛΑΑΑΑΑ ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΗ ΣΟΥ ; ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΕΑ Η ΞΕΓΝΟΙΑΣΑ.. ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΝΙΑΞΙΜΟΟΟ . ΝΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ Η ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΑΝΑΓΚΗ ΑΛΛΑ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΒΓΑΛΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΙΜΩΡΙΑ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΟΛΑ ΠΕΡΝΑΝΕ ΚΑΝΕΡ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΣΤΑΣΟΥ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ ΒΡΕΣ ΜΙΑ ΦΙΛΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΣ ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣΕ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΕΣΕΝΑ