Μπερδεμενη μαμα,δεν εχω βρεθει στη θεση σου να αισθανομαι τοσο χαλια,τις φρικες μου τις τρωω κι εγω και σαν νορμαλ ανθρωπος που πιστευω οτι ειμαι εχω κι εγω τις ανασφαλειες μου.Ομως ποτε δεν εχω νοιωσει ετσι με κρισεις πανικου και εμετους!Πιστευω οτι η περιπτωση σου ειναι σοβαρη και χρειαζεται να πας σε καποιον ειδικο!!Οι Αγιοι,οι παπαδες και τα μαντζουνια στην περιπτωση σου δεν νομιζω οτι βοηθανε!!Αυτα οπως κι η ομοιοπαθητικη ειναι placebo και αν κανουν δουλεια ειναι μονο επιφανειακη!!Πρεπει να πας σε εναν ειδικο να ξεκινησεις ψυχοθεραπεια,μην ξεχνας εχεις κι ενα παιδι και πρεπει να εισαι καλα για εκεινον!!!Και μην ανησυχεις ολα καλα θα πανε αρκει να εχεις θεληση και να συνεργαστεις καλα και να μην κανεις μονη σου πειραματα με την αγωγη,ο,τι σου πει ο γιατρος!!

Φιλη μου...χαίρομαι που βρήκες το θάρρος να ζητήσεις έστω κ κάπως αργά την γνώμη κ άλλων ανθρώπων,,,κ οχι μόνο την γνώμη των φιλων(που απο άγνοια δεν μπορούν να βοηθήσουν)...Συμφωνώ απόλυτα με αυτούς που σου λένε κορίτσι μου πως για κάθε ασθένεια υπαρχει η κατάλληλη θεραπεία...το μόνο που κανείς χωρις την κατάλληλη αγωγή ειναι να αμβλύνεις το πρόβλημα σου....το οποίο πίστεψε με ειναι πολυ μικρό μπροστά στην αναστάτωση που δημιουργεί κ τον χαμένο χρόνο με την οικογένεια σου...ειμαι παθών κ με μεγαλύτερο πρόβλημα το οποίο κρατώ σε μια κατάσταση γιατί σαν κ σένα δεν εχω τα χρήματα να απευθυνθώ σε έναν ακριβό γιατρό..παρ'ολα αυτα ειμαι τυχερή γιατί αν κ στήνομαι στην ουρά της ψυχιατρικής μονάδας σε δημόσιο νοσοκομείο της επαρχίας εχω βρει έναν γιατρό που ειναι πάνω απ ολα άνθρωπος κ εχει δώσει την ζωη του κ τον χρόνο του σ όσους τον χρειάζονται...στα λέω ολα αυτα έχοντας μάθει να ζω με τα προβλήματα που μας δημιούργησαν οι αυξημένες κ πολλές φορές πλασματικές ανάγκες...εχω ταξιδέψει αρκετά κ αυτό που είδα σε χώρες όπου ο κόσμος εχει φτώχεια...ειναι η ανάγκη για επιβίωση σε κάνει χαρούμενο με το παραμικρό αγαθό κ πως το χαμόγελο αυτών που δεν προσπαθούν να διαμορφώσουν το μέλλον ..ειναι πως χαίρονται την κάθε στιγμή...αν κ εμεις μάθουμε να χαιρόμαστε τις στιγμές μας ειδικότερα με τα παιδιά μας που φεύγουν κ δεν μπορούμε να τις ξανά ζήσουμε...τότε έχεις κάνει μια νεα αρχή..κ πίστεψε με είτε με θεραπεία είτε οχι αυτό που πρέπει να κανείς ειναι να επαναπροσδιορισεις την στάση σου στη ζωη....ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ..και αυτό παλεύω 3 χρονια τωρα ...αυτό που κέρδισα όμως ειναι πως εκτίμησα πρώτα τον εαυτό μου μου κ τα λάθη μου κ προσπαθώ να ειμαι παρών ουσιαστικά κ οχι για να αποκτήςω κάποια ταμπέλα που ικανοποιεί τους γύρω μου...μην αναλωνεσαι άλλο με το πως φαίνεται στους άλλους ακομη κ στον άντρα σου η ιδέα της θεραπείας...ειναι έξω απ το παιχνίδι όπως ήταν κ ο δικός μου μέχρι που τον πήρα μαζί μου στο γιατρό κ κατάλαβε οτι ειναι ανάγκη όλων να αισθάνονται όμορφα κ ήρεμα...για να ζήσουν...Συγνωμη αν σε κούρασα θελω πολυ να βοηθήσω οποιονδήποτε εχει πρόβλημα γιατί εγω τα ανακάλυψα ολα μόνη...κ αυτό ήταν χάσιμο χρόνου κ κούραση κ αδιέξοδο....μην αρνείσαι στον εαυτό σου κατι που θα σε βοηθήσει....φαντάσου εγω εχω φτάσει σε σημείο που μπροστά σ όλους παραδέχομαι κ λέω πως η θεραπεία μου ήταν απαραίτητη κ πως νιώθω ακομη οτι εχω μπροστά μου πολυ χρόνο μ αυτή...καλή τύχη .....οτι χρειαστείς απο μένα ,,,μην διστασεις