Τα δικό μου παιδί, η ανάσα μου και η ζωή μου όλη!

Εφτασε λοιπον η μερα να πω και εγω την δικη μου ιστορια γεννας και εγκυμοσυνης…

Σας διαβαζω απο τον Νοεμβρη 2013, οταν ημουν περιπου 5 μηνων. Σας βρηκα τυχαια στο FB και ειμαι πολυ χαρουμενη γι’ αυτο, γιατι μου κρατατε παρεα ολους αυτους τους μηνες…..

Θα αρχισω λοιπον απο την αρχη… Με τον αντρα μου γνωριστηκαμε το καλοκαιρι του 2007, ουτε 16 εγω και 17 μισο εκεινος….. Ερωτας με την πρωτη ματια….. Και απο 30 Αυγουστου και μεχρι σημερα με τα πανω μας και τα κατω μας ειμαστε μαζι…..

Το 2011 λοιπον μετακομισαμε μονιμα στην Αμερικη. Το μονο που καναμε για 2 ολοκληρα χρονια ηταν μονο να δουλευουμε ολη μερα και να σχεδιαζουμε τον γαμο μας για το 2013…. Επισης ολο αυτο τον καιρο εγω να παλευω να μπω στο πανεπιστημιο που τοσο ηθελα και τελικα 2 μηνες πριν το γαμο με δεχτηκαν…. Τιποτα δεν θα με σταματαγε πια, ολα ειχαν παρει το δρομο τους….. Ο γαμος τελος Ιουλιου, Σεπτεμβρη αρχιζω μαθηματα και ημουν κατι παραπανω απο ευτυχισμενη….. Ελα ομως που οταν κανουμε σχεδια ο Θεουλης μας βλεπει και γελα…..

Ημουν τοσο απασχολημενη με ολα που δεν ειχα χρονο να δωσω σημασια στα συμπτωματα και ουτε στην καθυστερηση που η γιατρος μου ειπε ειναι απο το αγχος για το γαμο…

«Συμβαινει», ειπε…..

Ενα μηνα πριν τον γαμο παιρνω τα μπογαλακια μου και παω στου γονεις μου (οπου θα γινοταν και ο γαμος), ο συζυγος ηρθε δυο βδομαδες αργοτερα….. Με τα τρεχαματα μια εβδομαδα μετα την αφιξη μου μου μυριζε τρομερα το… προβειο τυρι, η πιεση στα ταρταρα και να μην μπορω ουτε νερο να πιω….. Ψυλλοι μπηκαν στα αυτια μου αλλα δεν ηθελα ουτε να το πιστεψω…. Τα ειχα ολα τελεια ντεεεε, δεν ειχα καιρο για μπεμπε….. Ερχεται ο συζυγος και την αλλη μερα τον παιρνω και παμε αμεσως πρωι πρωι στον γιατρο να μου πει οτι δεν ειμαι εγκυος….. Μολις ειπα στον γιατρο τα συμπτωματα μου λεει «Ελα να κανουμε υπερηχο….«

Αυτο αρκουσε, αφου ειδα απο μονη μου την φουσκιτσα με το μικρο φασολακι….. Το μονο που ειπα ηταν… F&@k….. Πολλες φορες κλαιγοντας…. Τα σχεδια μου…;;;;; Τα ονειρα μου;;;; Η σχολη μου;;;;; Με κοβετε εμενα για μανα;;;;;

Γινεται ο γαμος, γυρναμε σπιτι μετα απο 2 εβδομαδες και ολα καλα, μονο ναυτιες και αυτες εξαφανιστηκαν μολις μπηκα στον 4ο…. Πρωτος υπερηχος σχεδον καλα αλλα να μην ανησυχω γιατι το παιδι δεν ειχε σωστη θεση….. Η γιατρος οτι να ‘ναι, ξεχνουσε να μου πει τι εξετασεις πρεπει να κανω κτλ…. Φτανουμε 28 Νοεμβρη οπου καταλαθος στα χαρτια μου βλεπω οτι τις ημερες συλληψης εχω κανει ενα εμβολιο (mmr) που μπορει να εχει επίπτωσεις στην αναπτυξη του μωρου….. Πλεον 26 εβδομαδων, πολυ αργα για αλλες μετρησεις, αλλαξα γιατρο αλλα κανενας δεν μου ελεγε κατι… Μονο λογια στον αερα…. Μπορει, μπορει, μπορει….. Αλλα εμενε δεν με καλυπτε το «η μεγαλυτερη πιθανοτητα το παιδι να ειναι μια χαρα«, ηθελα κατι σιγουρο….. Απο 28 Νοεμβριου και μεχρι την γεννα δεν σταματησα ποτε να εχω την αισθηση οτι η καρδια μου παει να σπασει…. Τελικα το αποφασισα, θα δεχτω με αγαπη οτι μου δωσει ο θεος (αυτα ειναι η πρωτη φορα που τα γραφω, δεν τα μιλαω ποτε, και στον συζυγο πολυ λιγα ειπα στην αρχη που ημουν πολυ χαλια και με ρωτουσε τι εχω, νομιζα πως αν τα ξεστομιζα ερχοντουσαν πιο κοντα μου)

Δεκεμβρης πλεον, η σχολη τελειωσε, ακομη δουλευα μεχρι τελος Γεναρη, 35 εβδομαδων…. Σερβιτορα, τα ποδια μου τουμπανα, αλλα ευτυχως εκτος της χαμηλης πιεσης καποιες μερες η εγκυμοσυνη μου ηταν καλη, μιλουσα και τραγουδουσα στο μωρο μου και οταν αυτο κλωτσουσε και ενιωθα σαν να μου απανταει….. Κοριτσακι, το μαθαμε τον Οκτωβρη….. Μονο εγω ημουν χαρουμενη γιατι κοριτσι ηθελα, ολοι οι υπολοιποι περιμεναν αγορι αλλα σιγα μην τους κανουμε την χαρη…..

Φτανουμε στο τελος (επιτελους γιατι σας κουρασα, sorry κοριτσια μου)…. 36+ και με μια ιωση για τρεις εβδομαδες που εμεινα στο κρεβατι…. Καθε εβδομαδα γιατρο για ελεγχο, διαστολη καμια αλλα εχω μαλακωσει…. Και περιμεναμε…. 4 φορες καναμε ψωνια για να ειναι το σπιτι γεματο μετα την γεννα, 4 φορες γενικη…. Χαχαχαχ…. Ο συζυγος ολο αυτο το διαστημα δουλευε σαν τρελος και πηγαινε και στην σχολη του….. Σαν τον Βεγγο ο καημενος ολη μερα…. Εγω απο την αλλη μονη στη ακρη του κοσμου χωρις συγγενεις, αγκαλια με το λαπτοπ και να μιλαω με τις ωρες με την μητερα μου και το μυαλο μου να τρεχει αλλου, ακομα με βασανιζαν οι σκεψεις για το μωρο….

Φτανουμε 40 εβδομαδων και η γιατρος να μου λεει παμε για προκληση, δεν μου πολυαρεσε η ιδεα…. Ξυνισα και μου λεει οτι ειναι το καλυτερο και οτι δεν της αρεσει να παμε πανω απο 41 εβδομαδες….

13 Μαρτιου, ωρα 7 το πρωι ημερα Πεμπτη το ραντεβου…. Μια μερα πριν κανουμε ξανα ψωνια φασηνα και τα σχετικα….. Και μια ζεστη σουπιτσα απο τα χερακια του αντρα μου και νανι…. 1-2 ωρες το πολυ… Πηρα τηλεφωνο και ειπα δεν θελω να ερθω, θελω να γεννησω μονη μου…. Θελω να μου σπασουν τα νερα, να αρχισω να ποναω και μετα να ερθω οπως ολες….. Μου ειπαν ωραια, αλλα τουλαχιστον ελα να σε βαλουμε στο μηχανημα, να σε εξετασουμε και φευγεις….

Την νυχτα με πιανουν εμετοι (ουτε στην αρχη δεν ειχα), επαθα anxiety attack ετσι μου ειπαν…. 7.15 ειμουν στο νοσοκαμειο…. Καλωδιωμενη…. Αααα δεν μπορεις να φυγεις, εχεις 5 λεπτες συσπασεις οποτε σε κραταμε, διαστολη σχεδον ενα…. Να σου βαλουμε ορο, οχι ελεγα εγω, θα γεννησω μονη μου…. Και ετσι περασαν 17 ωρες χωρις ιδιαιτερο πονο, μονο η μεση απο το κρεβατι και λιγο στα χαμηλα…. Μετα απο τοσες ωρες ειχα παει 4 εκατοστα….

– Δεν παει αλλο, μου ειπε η γιατρος, πρεπει να βαλουμε ορο, στρεσαρουμε το μωρο και θα καταληξεις σε καισαρικη και δεν το θελουμε….

Καλα αντε ας βαλουμε…. Η ιδεα της καισαρικης με τρομαζε, φοβομουν….

Βαζουμε ορο και αρχισαν τα οργανα…. Σε 15 λεπτα ζηταω παυσιπονο, μου δινουν ενδοφλεβιο και δεν κανει τιποτα….. Εν τω μεταξυ ο συζυγος παντα διπλα μου και ο μοναδικος…. Αλλα ηταν τοσο κουρασμενος που κοιμοταν στον καναπε του δωματιου, ευτυχως μονοκλινο….

Μετα οι πονοι ηταν ακομη χειροτεροι, οποτε επισκληριδιο…. Και ηταν ολαααααα τελεια μετα απο αυτο….

Ερχεται η γιατρος μια ωρα μετα τον ορο και απο 4 εκατοστα ειχα παει 7, μου κανει μασαζακι και με κανει 8….. Μου σπαει τα νερα… Δεν ενιωθα τιποτα και το μονο που ηθελα ηταν να κοιμηθω…. Με πηρε ο υπνος και απο την κουραση δεν καταλαβαινα οτι η μαια που ηταν διπλα μου ολο το βραδυ, μου αλλαζε πλευρο καθε μιση ωρα…. Καποια στιγμη βρισκω την δυναμη να την ρωτησω και μου λεει οτι οι παλμοι του μωρου εχουν πεσει λιγακι αλλα οχι πολυ….. 5.30 το πρωι ξυπναω το αντρα μου αφου ηρθε η γιατρος και σηκωσε ολο το κρεβατι και το εκανε σαν καρεκλα και μονο αυτη η σταση βοηθουσε το μωρο, καπου εκει εχανα την δοση ηρεμηστικου  και ζητουσα και αλλη…. Ηταν και η τελευταια….

Κατα τις 7 και κατι ερχεται παλι η γιατρος να δει ποσο ειχα παει…… Finally ειμουν 9 εκατοστα και παλι μασαζακι και με κανει 10, να κλαιω εγω, να παρακαλαω για μια ακομη δοση επισκληριδιο που δεν πηρα ποτε βεβαια, γιατι ηθελε να σπρωξω δυνατα και αμα μου εδινε δεν θα μπορουσα…. Με εκανε 10 εκ λοιπον και μου λεει «Αντε τωρα ξεκινα να σπρωχνεις με τις μαιες και σε λιγο θα ερθω και γω» Ελα μου ομως που με μια σπρωξια μου βλεπω μια απο τις νοσοκομες να τρεχει και να την φωναζει, ερχεται και αυτη τρεχοντας και μεχρι να φορεσει ποδια ειχα κανει αλλο ενα σπρωξιμο και φαινοταν το κεφαλι, ουτε να την δεσει δεν προλαβε…. Αλλη μια και το κεφαλι ηταν εξω, και μια τελευταια και η μικρη μου γεννηθηκε 7.32 το πρωι 14 Μαρτιου (την ημερα των λουλουδιων και της Ανοιξης)…

Ο συζυγος πηρε μερος σε ολη την γεννα, μαλιστα κρατουσε και το ενα μου ποδι για να σπρωχνω…. Και να μου λεει κλαιγωντας «βγηκε, την βλεπω, βλεπω το κεφαλι«

Την βαλανε αμεσως πανω μου αλλα για μονο λιγα δευτερολεπτα….. Εκλαιγε και τσιριζε, δεν σταματησε να με κοιταξει, εκλαιγα και γω μαζι της…. Εσπασε ενα κοκκαλακι της στην γεννα, αυτο μπροστα απο τον λαιμο, δεν ξερω πως το λενε ιατρικα…. Πονουσε το παιδι μου…. 4 κιλα παρα κατι γραμμαρια και 53 εκ, βγηκε πολυ γρηγορα… Αυτος ηταν ο λογος, εμεις το μαθαμε μετα απο 2 εβδομαδες οταν ειδα ενα καρουμπαλακι και τρελαθηκα….. Βεβαια το εψαξα και εμαθα οτι συμβαινει πολυ συχνα και οτι δεν εχει επιπτωσεις, καναμε και ακτινογραφια….

Με ραψανε, δεν ειχα πολλα ραμματα, περπατησα την ιδια μερα και σε μια εβδομαδα ημουν οπως πριν…. Γυρισαμε σπιτι και για 3 μηνες πηγαινα το μωρο στην γιατρο καθε 15 μερες…. Γιατι;;;;; Μα γιατι ημουν τρελη….. Το μωρο ηταν τελειο αλλα εγω ακομα ανησυχουσα για εκεινο το καταραμενο εμβολιο του περασμενου Ιουνη….. Καμια φορα την πηγαινα χωρις λογο ή τον εφτιαχνα απο μονη μου…. Εγινα υστερικη και υπερπροστατευτικη… Δεν ηθελα να ακουμπανε την μικρη, μονο εγω και ο συζυγος….. Τελικα το παιδι ειναι μια χαρα, μια τσαχπινουλα που μας χαριζει χαμογελα.

4,5 μηνων με 2 δοντακια κιολας και πλεον τιποτα δεν θυμιζει το κλαμα που εριξα ενα χρονο πριν….. Δεν δουλευω πια απο επιλογη για να ειμαι με το παιδι μου.

 Κοριτσια μην κανετε σχεδια γιατι ποτε δεν ξερετε μπορει ο Θεος να σας τα χαλασει, γιατι σιγουρα εχει κατι καλυτερο για εσας, μην σας πω το καλυτερο για εσας….

Να ειστε καλα και να χαιρεστε τα παιδακια σας…

Μαμα Γ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com