Αρχίζοντας βρεφονηπιακό σταθμό από 6 μηνών..!
Αρχίζοντας βρεφονηπιακό σταθμό από 6 μηνών..!
μαμά Γεωργία
Θυμάμαι μέρες πριν μια συνομιλία με την Ολίβια για το θέμα του σχολείου και γυρνάω πίσω σχεδόν 2 χρόνια όταν έστειλα εγώ τον Κίκο σχολείο…
Θα σας περιγράψω την δική μου εμπειρία, γιατί διαβάζω οτι αφορά και φυσικά… αναστατώνει πολλές μανούλες!
Μετά απο μια πολύ προβληματική εγκυμοσύνη, ο Κίκο γεννήθηκε 01/01/10, πρόωρα, ακριβώς στη 13:00. Ήταν το δικό μου πρωτοχρονιάτικο δώρο και φυσικά νοσηλεύτηκε στην ΜΕΝΝ.
Έχοντας, λοιπόν, μια τέτοια εμπειρία, όπως αντιλαμβάνεστε ήμουν λίγο φοβισμένη έως πανικοβλημένη, αλλά ιδιαιτέρως ΚΟΥΛ πρωτομανούλα.
Ναι, είχα όλα τα άγχη και τις φοβίες για το βρέφος-μωρό που μέρα με την ημέρα γινόταν αγάπη που εξελισσόταν και εξακολουθεί βέβαια, σε έρωτα και απόλυτη λατρεία!!!
Τα κάναμε όλα ΜΑΖΙ.
Βγαίναμε μαζί. Πηγαίναμε για καφέ μαζί, κάναμε βόλτες, ψώνια, δουλειές, ΤΑ ΠΑΝΤΑ μαζί και περνούσε ο καιρός…
Ώσπου συνειδητοποίησα ότι πλησίαζε η ώρα και εγώ θα έπρεπε να επιστρέψω στην δουλειά μου…
Π Α Ν Ι Κ Ο Σ σε όλο του το μεγαλείο!!!! Δεν κοιμόμουν και τις λίγες ώρες που το κατάφερνα, πεταγόμουν έντρομη χωρίς λόγο και έτρεχα στο δωμάτιο του! Εγώ η ΚΟΥΛ μάνα, τώρα έκλαιγα μόνο στην σκέψη ότι θα τον αφήσω!!!
Παίρνοντας λοιπόν απόφαση ότι δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, ξεκίνησα τον Γολγοθά ανεύρεσης βρεφονηπιακού σταθμού…
Σημείωση: στην περιοχή μου δεν υπάρχει δημόσιος βρεφονηπιακός (όχι βέβαια ότι θα μας έπαιρναν…)
Το τι είδαν τα ματάκια μου και κυρίως τι άκουσαν τα αυτάκια μου, δεν θέλετε να σας πω…
Για να μην μακρηγορώ, χρειάστηκα 2 μήνες ψαξίματος, αλλεπάλληλων ραντεβού, ατελείωτου βραδινού διαβάσματος μαμαδο-blogs και τελικά δόξα τον Θεό κατέληξα.
Έπρεπε να γίνει προσαρμογή, δηλαδή να τον αφήνω σταδιακά λίγο λίγο κάθε μέρα ΧΩΡΙΣ να είμαι παρούσα!!!!!
Θυμάμαι την πρώτη ημέρα, η δασκάλα μας η Βαγγελίτσα μου τον πήρε από τα χέρια, αφού δεν τον άφηνα και γύρισε και μου είπε «Θα τον ξαναπάρεις πίσω, μην ανησυχείς, θα στον προσέχω!»
Θυμάμαι ακόμη πως κρατιόμουν να μην κλάψω και τα 10 βήματα έως το αυτοκίνητο μου φαινόταν αιώνας..
Δεν κρύβομαι, έκλαιγα στο αυτοκίνητο με λυγμούς!!
Κάθε μέρα έκλαιγα μέσα στο αυτοκίνητο εκεί έξω από τον σταθμό ώσπου να τον ξαναπάρω!!! Και έτσι πέρασε ο καιρός…
Το παιδάκι μου δεν χρειάστηκε καμία προσαρμογή, εναρμονίστηκε αμέσως και δέχτηκε πολύ θετικά το νέο του «σπίτι». Αυτό ίσως είναι και το μοναδικό αγκαθάκι, το ότι δεν έκλαψε, δεν με ζήτησε, ΤΙΠΟΤΑ και ήταν μόνο 6 μηνών!!
Με ρωτάνε πολλές μαμαδοφίλες
«Δεν το μετάνιωσες;»
Ειλικρινά ΟΧΙ, δεν είχα άλλη επιλογή..
«Δεν νιώθεις τύψεις;»
Άπειρες και θα τις νιώθω για πάντα για έναν και μόνο λόγο: γιατί τον έστειλα τόσο μικρούλη. Ανεξαρτητοποιήθηκε από την ημέρα που γεννήθηκε μένοντας μόνος του στην ΜΕΝΝ και ανεξαρτητοποιήθηκε πάρα πολύ γρήγορα και από την αγκαλιά μου!!
Βλέπω όμως τόσο καιρό την πρόοδο του παιδιού μου σε πάρα πολλά πράγματα που κακά τα ψέματα, δεν μπορούμε, ΟΧΙ γιατί δεν θέλουμε, αλλά γιατί δεν έχουμε πάντα την ίδια όρεξη να τα μεταδώσουμε.
Χαίρομαι που λαχταράει κάθε πρωί που ξυπνάει και φωνάζει «Μαμά κολείοοοοοο, Κίκο πάει «Βιλίτσα»
Χαίρομαι που είναι 2 χρονών και κάτι και έχει ξεκινήσει με επιτυχία την τουαλέτα, που είναι υπερκοινωνικό-χαρούμενο παιδάκι, που τρώει μόνος του, που ξέρει να μετράει ως το 10, που μιλάει και κάθε μέρα μας λέει καινούριες λέξεις, που μας απαριθμεί τους φίλους του, που παίζει άνετα με άλλα παιδάκια (και ας πέφτουν και κάποιες ψιλές), που καταλαβαίνει τα όρια και ξέρει που θα σταματήσει (ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ ΠΑΝΤΑ), που δεν μας έφερε ΠΟΤΕ έως σήμερα αρρώστια από τον σταθμό, που χαίρεται και ρουφάει την κάθε μέρα… γιατί έτσι απαλύνω τις τύψεις μου και νιώθω ικανοποίηση για την επιλογή μου, γιατί όλα αυτά και κυρίως την προετοιμασία του για τον ερχομό της μπουμπούς, τα χρωστάω ΠΡΩΤΑ στην δασκάλα του!!!
Για αυτό μανούλες μην άγχεστε, τα παιδιά μας είναι πάντα πιο έτοιμα από εμάς για το επόμενο βήμα.
Απλά ψάξτε, ψάξτε πολύ ΚΑΛΑ που θα εμπιστευτείτε τα μωρά σας, αυτό πραγματικά είναι η μοναδική συμβουλή μου!!!
Πηγαίνετε ξανά και ξανά ώσπου να αισθανθείτε σίγουρες!!!!
Με αγάπη,
Γεωργία
ΥΓ. Θαυμάζω και ζηλεύω απίστευτα τις μανούλες που δεν δουλεύουν ή δουλεύουν από το σπίτι και παράλληλα μεγαλώνουν και τα παιδιά τους, αλλά τότε και κυρίως με την σημερινή κατάσταση μου φαινόταν και μου φαίνεται αδύνατο να μην δουλέψω!!!
Χαίρομαι γιατί τώρα τουλάχιστον, η μπουμπού θα πάει λίγο μεγαλύτερη από τον Κίκο…
ΥΓ2. Για να προλάβω τυχόν σχόλια, ο Κίκο πάει σε ιδιωτικό, γιατί όπως προείπα, δεν έχουμε δημόσιο βρεφονηπιακό και γιατί πολύ απλά δεν θα με παίρνανε.
Επίσης επειδή το έχω ξανακούσει, όχι δεν μου περισσεύουν και μάλιστα θα δουλεύω από το Σεπτέμβρη που θα επιστρέψω στην δουλειά μου για να καλύπτω με τον μισθό μου τον σταθμό 2 παιδιών!!!!
Και όχι δεν μπορεί η μαμά μου-γιαγιά να τα κρατήσει, γιατί πρώτον δεν ήθελα τον ρόλο της γιαγιάς να μετατραπεί σε baby-sitter και δεύτερον γιατί η μαμά μου είναι εργαζόμενη!!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Κ τι γινεται κοριτσια με τα μωρα που θηλαζουν;Πως κοιμουνται;
ΕΧΩ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ,ΤΟ ΜΙΚΡΟ Μ ΕΙΝΑΙ 10 ΜΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗ ΣΤΕΙΛΩ ΠΑΙΔΙΚΟ ΓΙΑΤΙ ΞΕΚΙΝΑΩ ΔΟΥΛΕΙΑ.ΕΠΕΙΔΗ ΤΗ ΘΗΛΑΖΩ ΑΚΟΜΑ ΕΧΕΙ ΜΑΘΕΙ ΚΑΙ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΚΟΥΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ.ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΝΑ ΔΕΧΕΤΑΙ ΠΑΙΔΑΚΙ ΠΟΥ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΣΑΝ ΤΟ ΔΙΚΟ Μ?
ΑΠΟ 10 ΜΗΝΩΝ ΤΟΝ ΣΤΕΛΝΩ ΚΑΙ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟ ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΑΙ ΥΠΗΡΧΑΝ ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΗΘΕΛΑ ΒΡΕΦΟΝΗΠΙΑΚΟ.ΑΠΟ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ ΧΑΜΟΣ ΕΙΔΙΚΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ.ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΣΤΕ 2.5 Y.G. ΔΕΝ ΕΚΛΑΨΑ ΣΤΙΓΜΗ .ΤΥΨΕΙΣ ΕΙΧΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΟΠΩς ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΦΗΝΩ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΩΡΑ :)
Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να είναι αυτονόητο ότι από τη στιγμή που υπάρχει η γιαγιά θα πρέπει να φυλάξει και το παιδί! Όπως επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί είναι υποχρεωμένη μια μητέρα να παρατήσει τη δουλειά της ή την καριέρα της για να μεγαλώσει τα παιδιά όταν μπορεί να τα κάνει και τα δύο.... Τα παιδιά μετά από 6-7 χρόνια το πολύ μεγαλώνουν και ανεξαρτητοποιούνται... η μητέρα τότε έχει βγει τελείως από την αγορά εργασίας - ειδικα με τα σημερινά δεδομένα! Έχοντας στείλει το γιό μου σε παιδικό από 6 μηνών βλέπω και τα θετικά και τα αρνητικά... βλέπω όμως επίσης και τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του να τον είχα στο σπίτι. Το θέμα είναι τι ταιριάζει στον καθένα χωρίς να υπάρχει αίσθημα απώλειας και αίσθημα ανεκλπήρωτων επιθυμιών... :-)
poso xairomai pou Eida ayto to gramma.... Emeis simera Eimaste stin triti mera prosarmogis..... To mikro mou sokolataki einai 7 minwn. Den exw kanenan na me voithaei giayto kai mexri proxthes den tin eixa ksanaafisei moni tis. Pragmati polles fores emas mas enoxlei perissotero apoti ayta...
μπράβο σου, είσαι πραγματικά άλλη μια ηρωίδα, διότι όλες οι μάνες που δουλεύουν κάνουν μεγάλο αγώνα.
menw se eparxia k exoume mono ena paidiko se ena mina tha ksana paw gia douleia k mou einai diskolo na to apoxoristw....einai 6minon einai siskolo na to apoxoristo to mpiskotaki m
Και εγώ με τη σειρά μου σαν νηπιαγωγός σε δημόσιο νηπιαγωγείο στη Β Αθήνας θα συμφωνήσω με τη Βάσω και τη maroulita ότι τα παιδιά σας γίνονται και δικά μας παιδιά, τα αγαπάμε και τα βάζουμε μέσα στην ψυχή και την καρδιά μας και προσέχουμε να μη πάθουν τίποτα γιατί τότε πονάμε και εμείς. Και αυτά τα νιώθεις είτε έχεις δικά σου παιδιά είτε όχι. Εγώ πριν από ένα χρόνο έγινα μανούλα αλλά κάποια παιδιά που περάσανε από τα χεριά μου ακόμα τα σκέφτομαι και θέλω να μαθαίνω τι κάνουνε και πως περνάνε. Γιατί πραγματικά αν δεν την αγαπάς αυτή τη δουλειά - λειτούργημα δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις στο βάρος και στις απαιτήσειε της.
η δικη μου κορη πηγαινε απο 5 μηνων σε βρεφονηπιακο σταθμο διοτι επρεπε να ολοκληρωθουν οι σπουδες μου και δεν ειχα αμεση βοηθεια απο καποια γιαγια. αυτο γινοταν βεβαια κατα διαστηματα. αποτελεσμα της παραμονης της στο σταθμο μπηκε σε διατροφικο προγραμμα και εμαθε να κοιμαται το μεσημερι!
8a sumfwnhsw apoluta me th basw.egw eimai nhpiagwgos se dhmosio sxoleio sthn dutikh attikh,kai pragmatika prosexoume ta paidakia sas san ta matia mas!!!!!!!!!oxi mono epeidh h eu8unh einai megalh,alla giati an den agapas auth th douleia den mporeis na thn kaneis....na milate me tis nhpiagwgous,na apaiteite thn prosoxh tous-se logika plaisia-kai na sunergazeste mazi tous.panw ap'ola eimaste an8rwpoi,oi perissoteres manoules,kai mporoume na katanohsoume ta agxh kai tis agwnies sas
ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ ΤΟΝ ΠΗΓΑ 16 ΜΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΥΜΑΜΑΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΘΕΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ! ΦΕΤΟΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΑΙ ΝΑ ΣΤΕΙΛΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΟΥΛΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΠΟΥ 15 ΜΗΝΩΝ ΓΙΑΤΙ ΝΑΙ ΜΕΝ Η ΠΕΘΕΡΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΕΡΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΗ ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΚΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΚΑΙ ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΗ ΟΡΕΞΗ ΚΑΙ ΔΙΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΗΣ.....ΕΙΜΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΙΓΟΥΡΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ Ν΄ΑΡΡΩΣΤΗΣΕΙ ΛΙΓΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ...ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΓΕΛΑΣΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ, ΘΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΚΑΛΙΑΣ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ!
Aχ Γεωργία περιγράφεις ακριβώς αυτά που αιθάνομαι. Και εμένα με έχω φανταστεί να κλαίω την πρώτη μέρα που θα πάω τον μικρό παιδικό. Εσύ δεν είχες όμως άλλη επιλογή και πήγες το παιδί στο βρεφονηπιακό. Το πρόβλημα είναι όταν υπάρχει επιλογή και μπορείς ή να το κρατήσεις στο σπίτι ή να το πας παιδικό. Πάντως τύψεις θα έχω πάντα ό,τι και να κάνω.
Πολύ ωραίο το κείμενό σου Γεωργία και πολύ συγκινητικό... Σε φαντάζομαι να κλαις στο αυτοκίνητο έξω από τον παιδικό και με δυσκολία κρατιέμαι! Σε νοιώθω, όσο γίνεται βέβαια, γιατί δεν έχω ζήσει κάτι ανάλογο. Εγώ είμαι ακόμη στο ψάξιμο, δεν έχουμε πάει ακόμη, άσε που είναι πολύ πιο μεγάλος από όταν πήγες εσύ τον Κίκο σου. Φιλιά μανούλα!
ΩΣ ΒΡΕΦΟΝΗΠΙΟΚΟΜΟΣ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΚΑΙ ΜΑΜΑ ΜΙΑΣ ΠΕΝΤΑΧΡΟΝΗΣ ΚΟΡΗΣ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΜΟΥ:ΝΑ ΜΑΣ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΤΕ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΦΥΣΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΤΑ ΑΓΑΠΑΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΕΙΔΙΚΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΕΣΑΣ ΓΙΑΤΙ Η ΕΥΘΥΝΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ.ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΚΡΑΤΑΜΕ ΣΤΗ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΑΣ ΟΤΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟ ΕΧΕΙ ΚΑΘΕ ΓΟΝΙΟΣ.ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΒΕΒΑΙΑ ΚΑΙ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ ..........
Βασω καλησπερα,μπορεις να μου πεις,στο περιπου,το προγραμμα που τηρειται στους βρεφικους σταθμους κ πως τα κοιμιζετε,γιατι εχω ενα αγορακι ενος χρονου,κ ετοιμαζομαι να το στειλω...Το μονο "προβλημα" ειναι οτι θηλαζει κ μονο ετσι κοιμαται;Πιστευεις οτι θα εχει προβλημα;Ευχαριστω πολυ
Αχ και γω απο 10 μηνων πηγα τον γιο μου,προωρακι και αυτος με νοσηλεια στην ΜΕΝΝ,προσαρμοστηκε αμεσως και πολυ καλα και σημερα 3 ετων ,απο αρρωστιες αστεια πραγματα και ηθικο ακμαιοτατο. Τον πρωτο καιρο ομως εριξα τρελο κλαμα
ο δικός μου πήγε 5,5 μηνών. Δεν το μετάνιωσα και ας άρρωστησε 1 μήνα, άπεδειξε ότι είναι δυνταός όπως είπε κ ο γιατρός. Δεν είχα τύψεις γιατί πήγα στην δουλειά για το δικό του μέλλον και όχι γιατί δεν ήθελα να περνάω χρόνο μαζί του. Είναι κοινωνικός και ο γιατρός είπε ότι αν και είναι 7 μηνών κάνει πράγματα για 11 μηνών παιδάκι (ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΜΑΝΑ ΕΓΩ). Ο ρόλος της γιαγιά είναι να είναι γιαγιά και όχι νταντά και να συνεχίσει να έχει ζωή γιατί και εκείνη δούλευε για να μας μεγαλώσει. Συμφωνώ ότι θέλει ψάξιμο και να είστε σίγουρες ότι οι κοπέλες εκεί τα προσέχουν, τα μαθαίνουν 1.000 πραγματάκια και αυτά είναι χαρούμενα που είναι μαζί με παιδάκια
κορίτσια συμφωνώ με αυτά που λέτε. κιεγώ εργαζόμενι μαμα,κιεγω με 2 παιδια στους σταθμούς που όμως τη μια βδομάδα πήγαιναν και την επόμενη ήταν άρρωστα...και αιντε ξενύχτια κι αιντε αντιβιωσεις...για μένα το θέμα παιδικού σταθμού είναι "ναι μεν αλλά.."
.... και ο δικός μου πήγε από ενος χρονών περίπου..... Η προσαρμογή γινόταν χωρίς εμένα 2 ωρες τις 3 πρώτες μερες 3 ωρες μετα΄και σταδιακά αυξάνονταν.... Τώρα ειναι 2,5 χρονών και νομίζω ότι ειναι αυτό που λεμε '' το σχολείο ειναι γραμμένο στο DNA του''' Δεν υπάρχει περιπτωση να πει δεν θα ξαναπάω σχολειο..... Κάθε πρωί πάει και κλείνει την πορτα με φιλί από δική μου προτροπή πάντα.. άντε μαμα πηγαινε...... Προσαρμογή εγω΄χρειάστηκα και όχι αυτός τελικα..........