Σύμφωνω με όλα εκτός από το θέμα θηλασμος . Κατα τη γνώμη μου είναι απαράδεκτο μια γυναίκα να αποφασίζει ότι δεν θέλει να θηλασει .Just because !!! Δεν είναι δίκαιο για το μωρό . Δεν λέω κάποιες φορές είναι αναπόφευκτο για παράδειγμα λόγο ασθένειας, φαρμάκων κτλ.αλλά μόνο τότε . Τι παει να πει δεν θέλει ; Το γάλα τις μάνας δεν αναπληρωνεται ! Μια μανούλα 25 χρονόν από το Los Angeles που εννοείται θυλαζει. Άλλωστε είναι το πιο natural thing για μια γυναίκα.

Διότι ο τρόπος που βιώνει καποια γυναικα την γέννα της προκαλεί ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ....ειτε αρνητικά,είτε θετικά και αφορά αποκλειστικά εκείνη και τον ψυχισμο της.Επισης εξαρταται από τον χαρακτηρα και την ευαισθησία ενός ανθρωπου.....άλλη είναι σκληρη και δεν την αγγιζει ...και άλλη ευαισθητη και το παιρνει κατακαρδα.Ειτε γεννησει καποια με καισαρική ,είτε με φυσιολογικό τοκετό,εαν δεν την σεβαστούνε εκείνη την στιγμή,δεν της συμπεριφερθούνε σωστα,την εξαπατήσουνε,ειναι πολύ παρεμβατικος ο τοκετος χωρις λόγο....τοτε μια ευαισθητη γυναικα πληγωνεται.Οποιος και να είναι ο τροπος τοκετου η γυναικα δικαιουτε τον σεβασμο στην γεννα της!!!!!! Από την άλλη βεβαια μερικες εχουνε και εμμονες πλεον με τον τροπο τοκετου και αφήνουνε κιολας να επηρεασει την σχεση με το παιδι τους.....ακουγωνται πολλα παραλογα κατά καιρους μεχρι και το ότι ''το δεσιμο''με το παιδι εξαρτάται από τον τροπο γεννας ή τον θηλασμο κτλ.Σε αυτό το σημειο να πουμε ότι υπαρχουνε και ψυχικα αρρωστες γυναικες που ισως να φανατιζονται με διαφορα θεματα μητροτητας.....με αποτέλεσμα να εχουνε δαιμονοποιησει την καισαρικη πχ και να εχουνε κανει σημειο αναφορας της ζωης τους τον φ.τ με κάθε κοστος.....εκει πλεον το στενο περιβαλλον πρεπει να βοηθαει και να ζητειται βοηθεια από ειδικο. Στο ιντερνετ εχουνε προσβαση ολοι και ακουγωνται πολλες αποψεις.Παντως το παραπονο μιας γυναικας πληγωμενης που δεν βιωσε όπως ηθελε τον τοκετο της δεν είναι παραλογο.Το παραλογο είναι όταν ξεφευγει και γινεται εμμονη και φανατισμος.

Δεν διαφωνώ με το γενικότερο νόημα του άρθρου. Η αλήθεια είναι ότι πριν ανακαλύψω τα διάφορα μαμαδοσάιτ δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι υπάρχουν γυναίκες που τις στιγματίζει η καισαρική ή το γεγονός ότι δεν θήλασαν ή ότι έκαναν επισκληρίδιο.. Πολλές φορές σε διάφορα άρθρα εδώ στο είμαι μαμά αναρωτήθηκα αν υπάρχει και μια μεγάλη (έως τεράστια σε μερικές περιπτώσεις) δόση υπερβολής και μελοδραματισμού.( και φυσικά ΔΕΝ εννοώ άρθρα που αφορούν τον χαμό ενός μωρού ή μια ατυχή εγκυμοσύνη) Μπορεί να κάνω και λάθος βέβαια, ο καθένας εξάλλου διαφορετικά αντιλαμβάνεται αυτά που του συμβαίνουν.

πιστεύω οτι ο καθε ανθρωπος λαμβανει και επηρεαζεται διαφορετικα απο ενα γεγονος και αυτο εχει να κανει πρωτιστως με τον χαρακτηρα του και μετα με το ιδιο το γεγονος δηλ.το οτι μια μανα χανει ενα παιδι ειναι σιγουρα σοβαρο,αλλα το πώς θα το αντιμετωπισει διαφερει απο ανθρωπο σε ανθρωπο κυρίως λόγω χαρακτηρα και μετα για το ιδιο το γεγονος.Δηλ πχ και εγω εχασα ενα παιδακι,πονεσα πολυ αλλα μετα απο λιγο καιρο ηρθε αλλο ευτυχως.Σιγουρα παντα με στεναχωρει το γεγονος οτι εχασα πριν ενα παιδακι,αλλα δεν αφησα να με επηρεασει στο μεγαλωμα του νεου μου παιδιου.Αλλες μαμαδες ομως που πχ με το παραμικρο προβλημα που θα τους συμβει,στεναχωριουνται πολυ και δεν μπορουν να το αντιμετωπισουν,αυτο εχει τις ριζες του στον χαρακτηρα τους και καλο θα ηταν να το ψαξουν πολυ για να αυτοιαθουν και να ζουν λιγο πιο χαρουμενα και ξεγνοιαστα.

Πολύ ελαφριά το προσεγγίζεις το θέμα και από την δική σου οπτική γωνία (λογικό βέβαια) που, ΟΚ σεβαστή. Αλλά who cares? Και συμφωνώ 100% με τη Nina. Δεν έχει καμία σημασία αν εσύ θεωρείς (ή εγώ, ή όποιος) ότι μια μάνα που θρηνεί για το χαμένο αγέννητο παιδί της κάνει άσχημα που δεν σταματάει τον θρήνο επειδή έκανε κι άλλο παιδί, και χάνει τον χρόνο της! Πώς βάζεις έτσι ελαφρά τη καρδία μέτρο στον πόνο της απώλειας? Αυτό που λες είναι αυθάδεια. Και θα το καταλάβεις καλύτερα αν μπεις στον κόπο να συνυπολογίσεις αυτά που βρίσκονται πίσω από τον θρήνο και τον πόνο ενός ανθρώπου, που κάνουν αυτό τον άνθρωπο να μην μπορεί να ορθοποδήσει και να ξεπεράσει την απώλεια. Νομίζεις ότι βοηθάς τον άλλο λέγοντάς του "σταμάτα να πονάς και προχώρα παρακάτω"! Και ποιος σου είπε ότι ο πόνος έχει διακόπτη? Άστο καλύτερα. Από κει και πέρα το γεγονός ότι πολλές μητέρες έρχονται εδώ και μοιράζονται τις όποιες σκέψεις τους δεν σημαίνει ότι δεν χαίρονται τη ζωή τους και τα παιδιά τους. Επιπλέον ξεχνάς ότι οι μωρομάνες λόγω ορμονών έχουν μια τάση να μεγαλοποιούν τα θέματα που τις απασχολούν. Κι αν είναι και πρωτάρες ακόμα περισσότερο. Ε, οκ. Τι σημαίνει ότι δεν χαίρονται τη ζωή με τα παιδάκια τους? Σιγά... Όπως πολύ πολύ σωστά το έθεσε η Nina, live and let live. Ο καθένας έχει τη δική του οπτική γωνία και όχι τη δική σου, if you know what I mean!

θα σου πω εγω για μενα που ο γιος μου ειναι 16 μηνων κ ειμαι τρελλα ερωτευμενη μαζι του.. επαθα καταθληψη κ εβαλα κ 20 κιλα μετα τη γεννα.. εφτασα 41 βδομαδων γιατι δ ηθελα να φαω το μαχαιρι.. μου βαλανε τεχνητους πονους κ παλι δ τα καταφερα κ εκανα καισαρικη... δ μπορεις ν φανταστεις πως ενιωσα οταν ξυπνησα σε ενα δωματιο χωρις το μωρο μου .. συν του οτι δ μπορουσα να ευχαριστηθω την πρωτη μερα που γεννηθηκε.. επισης δ θυλασα ενω δεν ειχα παρει ουτε μπιμπερο.. δεν μπορεις ν φανταστεις πως με πονεσε... το τι τραβηξα μηπως κ το καταφερω δ αφορα κανεναν κ δ μπαινω σε αυτην την διαδικασια ν το γραψω.. ευχαριστηθηκα καθε στιγμη με το μωρο μου κ τωρα που δουλευω περιμενω πως κ πως τη μερα που θα τελειωσω για να μαι παλι ολη μερα με το μωρο μου... αλλα εγω πονεσα κ ποναω κ επαθα καταθληψη την οποια ακομα καταφερα ν βγω ακομα απο αυτην..

Στο πρώτο παιδί τα παίρνεις όλα τοις μετρητοίς, το παρόν άρθρο γράφτηκε πιθανόν κάτω από παρόμοια συναισθηματική φόρτιση. Στην συνέχεια με το δεύτερο ή τρίτο παιδί και λόγω του ότι μεγαλώνεις και ωριμάζεις και συνειδητοποιείς τον εαυτό σου καλύτερα και ούτε που σε νοιάζει τί λένε και τί δεν λένε. Ο καθένας μπορεί να εκφραστεί όπως θέλει, εσύ με τις πράξεις σου θα δείξεις πόσο άνετα νιώθεις στο ρόλο που έχεις αναλάβει να παίξεις με τον δικό σου τρόπο.

Προτων να χαίρεσαι το μωρακι σ να το δεις όπως επιθυμείς. Επειδή δεν συγκρατήσα μάλλον είχες μια φυσιολογική γεννά . Να μαι λυπόν 2 χρόνια πίσω (24 χρόνον τότε κ με μια τελεία εγκυμοσύνη )όπου μόλις είχα μπει στο μήνα μου πηγαίνοντας στον γιατρό για μια επίσκεψη ρουτίνας εντόπισε ο κύριος ότι το μωρό δεν είχε πάρει καθολου βάρος κάτι που τον έκανε να υποψιαστεί IUGR ενώ μέχρι τότε δεν το είχε δει.κ σαν μην έφτανε αυτό μου ανακοινώνει ότι μιας που δεν θα γεννούσα σε εκείνων να πήγαινα σε ένα εφημερεύων γιατί πας για καισαρική. Μην τα πολυλογο με παράτησε κ εμείς από φόβο κ άγνοια έτσι πράξαμε . Μετά από 2 μέρες νοσήλιασ γέννησα με καισαρική ένα πανέμορφο κ υγιέστατο αγοράκι με βάρος 2800 καμία σχέση με iugr . Τον λατρεύω είναι το φως τον ματιών μου ευγνωμονώ τον θεό που μου τον έφερε γερω.. Αλλά θυμάμαι με πίκρα το πόσο άδικα τον γέννησα με καισαρική αν ειχα αλλον γιατρο που να μην νοιαζοταν για τα λεφτά κ μονο θα ηταν διαφορετικη η εμπειρία γέννησης μου κ ενδεχόμενος να επικρατούσα την απορία σου γιατί σε κάποιες από εμάς δεν τους αρκεί που γίνανε μανουλες κ έφεραν γερά παιδιά στο κόσμο; Γιατι καλη μου Βιβιαν αν δεν έχεις βιώσει μια ανάλογη εμπειρία η κάποια άλλη πιο πικρή δεν μπορείς να ξέρεις πως είναι. Ζητώ συγγνώμη για το μεγάλο μου κειμένω τα έγραψα κ ανακάτεμενα συγγνώμη κορίτσια σας φιλω όλες γλυκές μου μανούλες να χαίρεστε τα ομορφα μπουμπουκια σας.