Νιώθω ότι φοβάται τον κόσμο!
Έχω ένα κοριτσάκι 2 ετών που το μεγαλώνω σχεδόν μόνη… Ο μπαμπάς μας εργάζεται ώρες πολλές και τον βλέπουμε λίγο πριν κοιμηθούμε το βράδυ… Οι παππούδες μας είναι οι μεν αδιάφοροι και οι δε εργαζόμενοι πράγμα που σημαίνει ότι οι επισκέψεις μας σ’ αυτούς μια με δύο φορές την εβδομάδα για δυο ώρες και πολύ μας είναι… επομένως νομίζω πως έχω το δικαίωμα να λέω πως μεγαλώνω την μικρή μου «σχεδόν μόνη»
Η καθημερινότητα μας από όταν ήταν πολύ μικρούλα μέχρι και σήμερα… ξυπνάμε με τραγουδάκια και πολλά πολλά χάδια (είναι σε μεγάλο βαθμό ένα παιδί που αναζητά τα χάδια και τις αγκαλιές), πίνουμε το γαλατάκι μας στο κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά γιατί μας αρέσουν τα μεγάλαααα μαξιλάρια (εδώ ξεκινάνε τα νάζια)… πλενόμαστε χτενιζόμαστε και έτοιμοι για παιχνίδι… το πρωινό μας παιχνίδι εκτός των άλλων περιλαμβάνει και τις δουλειές του σπιτιού, στρώνουμε κρεβάτια με κρυφτό στα σεντόνια, μαγειρεύουμε μετρώντας πατάτες, βάζουμε πλυντήριο ξεχωρίζοντας τα χρώματα στα ρούχα και άλλα πολλά έτσι ώστε να γίνουν κατά κάποιο τρόπο και οι δουλειές μας διασκέδαση… μεσημεράκι μαμ και νάνι και το απόγευμα τουλάχιστον για κανένα τρίωρο βόλτα σε παιδικές χαρές… όλα αυτά όμως εγώ κι εκείνη μόνες!!! Με εξαίρεση κάποιες φορές που καλούμε σπίτι φίλους με παιδάκια ή βγαίνουμε μαζί τους και σπάνιες περιπτώσεις που θα μείνει στο σπίτι της γιαγιάς γιατί και εμείς έχουμε ψυχή… Τα ΣΚ βέβαια αλωνίζουμε με τον μπαμπά μας που και σ’αυτόν μερικές φορές το παίζουμε δύσκολα κορίτσια…
Που είναι το θέμα θα μου πείς;
Η μικρούλα μου δίνει πολλές φορές την αίσθηση να φοβάται τον κόσμο… στα ψώνια που πάντα πάμε μαζί ουρλιάζει και κλαίει, στις παιδικές χαρές δεν πλησιάζει κανένα παιδάκι και κανένα παιχνίδι όταν αυτό έχει πολλά παιδάκια τριγύρω, ντρέπεται πολύ όταν τις μιλούν και κρύβεται πάνω μου, ζητάει συνέχεια να την έχω στην αγκαλιά μου και κάθε φορά που περνάει ακόμα και ένα παιδάκι από κοντά της απομακρύνεται και τρέχει πάνω μου φοβισμένη, έχει συμβεί και να κλαίει στην παιδική χαρά να μου ζητάει να γυρίσουμε σπίτι μας…(διευκρινίζω ότι ποτέ δεν είχαμε άσχημη εμπειρία από παιδική χαρά τύπου να την χτυπήσουν να πέσει και τέτοια…)
Αρκετές φορές δοκίμασα να πάρω μαζί μου παιχνιδάκια ώστε να προσελκύσουμε παιδάκια σε πιο ήσυχο σημείο για να παίξουν, φυσικά κατέληξα να παίζω εγώ μαζί της γιατί ή θα άφηνε να της πάρουν το παιχνίδι και να φύγουν χωρίς να αντιδράσει ή θα κρυβόταν και πάλι πάνω μου… τις μιλώ συνέχεια για άλλα παιδάκια ακόμα και σε ιστορίες που λέμε πριν κοιμηθούμε, παίζουμε αρκετά με κουκλίτσες τις φέρνω παραδείγματα για «φιλαράκια» που παίζουν μαζί και προσπαθώ να φέρνω γνωστά μας παιδάκια στο σπίτι που νοιώθει ασφάλεια αλλά τις περισσότερες φορές ακόμα και με συγγενικά πρόσωπα και παιδιά που έχει δει άπειρες φορές δεν δείχνει ενδιαφέρον και γαντζώνεται πάνω μου ενοχλημένη…
Όλοι όσοι το συζήτησα μου είπαν «είναι κολλημένη πάνω σου»… ε λοιπόν αυτή είναι η λύση για την ψυχούλα μου; Να την ξεκολλήσω από πάνω μου; Και σας ρωτώ… πως ένα παιδί που εξαρτάται αποκλειστικά από εμένα να μην είναι κολλημένο πάνω μου; Και αν δεν της δώσω την αγκαλιά και την ασφάλεια που αποζητά θ’ αλλάξει κάτι??? Αισθάνομαι πως δεν αξίζει τίποτα λιγότερο από τον χρόνο μου η μικρή μου, το μόνο που θέλω και ρωτώ είναι αν πρέπει να απευθυνθώ σε κάποιον ειδικό για να ξεκλειδώσω τις σκέψεις τις και τις ανασφάλειες της, για να καταλάβω και να αντιμετωπίσουμε μαζί τους φόβους τις και όχι στις κακιασμένες απαντήσεις που με κάνουν να είμαι κακιά μάνα επειδή θέλω να δίνω τα πάντα στο παιδί μου, δεν ανέχομαι να με κατακρίνουν γιατί δεν την παρατάω κάτω να χτυπιέται στο κλάμα για να μάθει και να μην μου πάρει τον αέρα… και πάλι ζητώ συγνώμη που παρασύρθηκα και ξέσπασα μιας και το θέμα δεν είμαι εγώ αλλά η μικρή μου και το πώς θα της δείξω να απολαμβάνει τη ζωή και να εμπιστεύεται ανθρώπους!!!
μαμά Φωτεινή
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Αγαπητή μαμά, έχω το ίδιο θέμα με εσένα. 22 μηνών το μωράκι μου κ δείχνει να φοβάται τους ανθρώπους γενικά. Ουρλιάζει όταν έρθει κάποιος ξένος στο σπίτι ή όταν μας μιλάει. Πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα με το παιδάκι σου στο πέρασμα του χρόνου; δω σε μου τα φώτα σου! Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων..
Καλησπέρα. Αντιμετωπίζω το ιδιο πρόβλημα με τη μικρή μου και ια ήθελα να με ενημερωσεις και εμενα λως εξελιχθηκε το ζουζούνι σου κ πως τον βοηθησες γενικά?
Μαμά Φωτεινή καλησπέρα. Περάσανε χρόνια από την ανάρτησή σου αλλά επειδή με προβληματίζει το ίδιο θέμα, ψάχνοντας στο Internet, έπεσα σε εσένα.Αν μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί μου για ανταλλαγή εμπειριών και συμβουλών θα ήταν ευπρόσδεκτο. Ευχαριστώ πολύ.
Καμιά απάντηση της προκοπής θα δώσετε στη κοπέλα η θα σφαζεστε?το λέω γιατί και εγώ έχω το ίδιο πρόβλημα μόνο που ο δικός μου δεν θέλει καθόλου τους μεγάλους. Με τα παιδάκια τα πάει μια χαρά το μόνο που δεν θέλει είναι να τον πλησιάσει ενήλικας και να τον πάρει αγκαλιά. Αν έχει να δει τους παππούδες του πάνω από μια εβδομάδα , πλανταζει όταν έρχονται να τον δούνε. Πρέπει να καθήσουν μαζί του για μισή ώρα , με μένα φυσικά μπροστά , να τον έχω αγκαλιά και μετά συνηθίζει. Για τα παιδάκια που λες κοριτσάκι μου εγώ από πολύ μικρό φρόντιζα να βλέπει παιδάκια είτε σε παιδικές χαρές είτε σε παιδότοπους είτε φωνάζαμε τις ξαδέρφες του στο σπίτι . Θα μου πεις και εσύ το ίδιο κάνεις άμα θέλεις σκέψου και το παιδικό ίσως να της αρέσει μετά από λίγο καιρό
Δεν ξέρω αν στάλθηκε το προηγουμενο μήνυμα μου,γιατί έχασα τη σύνδεση. Συγμωμη λοιπόν και πάλι Ελενίτσα που υπέθεσα μερικά πράγματα για εσένα χωρις να ισχύουν. Συγνωμη για τον τόνο μου, που κατάλαβα ότι αυτό ήταν το ενοχλητικό στην απάντηση μου και όχι οι λεξεις μου όπως κατάλαβα αρχικά.Δεν είμαι πολύ νηφάλια τη συγκεκριμένη περίοδο γιατί είμαι ενθουσιασμένη. Και επειδή ειμαι παρορμητικη δεν μπορώ να το συγκρατήσω. Είμαι ενθουσιασμένη γιατί βρήκα τι θέλω να κάνω με τα παιδιά μου. Ναι, το έχω κάνει πολλή επιστήμη το μεγαλωμα των παιδιων, τρελαίνομαι να διαβάζω και να καταλαβαίνω το γιατί σκέφτονται όπως σκέφτονται. Το βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον, έχει αλλάξει εντελως η οπτική μου και θέλω να το μοιραστώ με όσο κόσμο γίνεται, γιατί ρομαντικά νιώθω ότι μπορεί να αλλάξει και ο δικός τους κόσμος.Έχω βρει ανθρώπους που ξερουν και συμμεριζονται αυτή τη χαρά μου και παίρνω μαζεμένη γνώση. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να βρω επαγγελματίες που δεν πιστεύουν στην κομποστοποίηση των παιδιων και που είναι διατεθημενοι πρώτα να εκπαιδεύσουν το γονιο. Πιστεύω υπερβολικά στην εκπαίδευση του γονιού και ότι είναι αυτος που χρειάζεται εκπαιδευση δευτερευόντως τα παιδια. Οπότε, δεν μπορώ να το κρατήσω για μένα μόνο θέλω να το πω παντού σε όλους τους γονείς...ψάξτε δασκαλους, αλλους επαγγελματίες η ακόμη και άλλες μαμάδες που θα σας αλλάξουν τον τρόπο που βλεπετε και αντιμετωπίζετε τα παιδια. Είναι μαγικό το ταξίδι της κατανόησης του κόσμου των παιδιων.
Φωτεινή, δε σου λέω σε καμία περίπτωση να πας το παιδί για εργοθεραπείες κλπ. τόσο τόσο μικρό. Καμία σχέση, το παραπάνω που έγραψα κάτω από το σχόλιο της Μαρίας το έγραψα για μεγαλύτερα παιδιά. Αλλά πολύ καλά κανείς και σκέφτεσαι να ρωτήσεις εσύ έναν άνθρωπο που ξέρει για να σου δώσει τα φώτα του. Αυτός αν στην πορεία δει ότι θα βοηθούσε κάτι το παιδί σου θα στο προτείνει. Κανένας άλλος δεν μπορεί και δεν πρέπει να σου προτείνει τέτοια πράγματα.
Μου αρεσει που καποιες στα σχολια τους εβγαλαν ηδη το παιδακι με καποιο προβλημα κοινωνικοποιησης, που χρειαζεται παιδοψυχολογο, παιδοψυχιατρο, εργοθεραπευτη και δεν ξερω τι αλλο. Βρε παιδια τοσο εχει επηρεασει ολες σας αυτη η ιατρικοποιηση και νοσοποιηση καθε καταστασης? Το παιδακι ειναι μοναχοπαιδι, με μια μαμα που ασχολειται αποκλειστικα, χωρις πολλα κοινωνικα ερεθισματα και κυριως ειναι δυο ετων. Εμενα πιο φυσιολογικη μου κανει αυτη η συμπεριφορα παρα να πηγαινε μονο του και να συστηνοταν στις παιδικες χαρες. Αν παει λιγες ωριτσες τα πρωινα σε εναν παιδικο σταθμο, παω στοιχημα οτι σε λιγους μηνες θα μαθαινε να ανοιγοταν καλυτερα και θα συνηθιζε την παρουσια συνομιληκων. Αλλωστε δεν εχουν ολοι οι ανθρωποι τον ιδιο βαθμο κοινωνικοτητας. Ουτε ειναι δειγμα νοσηροτητας καποιος ανθρωπος να ειναι πιο κλειστος. Το παιδακι ειναι σε ηλικια που μπορει να μαθει πολλα σε κοινωνικο επιπεδο, αρκει να του δοθει η ευκαιρια. Μια παρακληση μονο, μην κανετε διαγνωσεις απο το ιντερνετ, μονο πανικο προκαλουν.
Αν μιλάς σε εμένα, να πω στη μαμά ότι δε θεωρώ ότι το παιδί έχει κάποιο πρόβλημα. Το ότι όμως ουρλιάζει όταν βρεθεί με κόσμο είναι κάτι που σίγουρα το ταλαιπωρεί ψυχικά και κάτι στο οποίο μπορεί να το βοηθήσει. Αφού θέλει και έχει τη διάθεση να το κάνει. Για το σταθμό που λες, θα το ξαναπώ και δεν το λέω καθόλου τυχαία. Υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν εύκολη την επαφή με τους άλλους και ο σταθμός τα βοηθάει και άλλα που ο σταθμός του δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερη δυσκολία στο συγκεκριμένο κομμάτι. Εξαρτάται αν οι άνθρωποι στους οποίους θα πέσεις ξέρουν να το χειριστούν. Οι ειδικοί, που κι εγώ στη μεγάλη τους πλειοψηφία δεν τους πολυσυμπαθώ γιατί μονίμως τους αρέσει να πανικοβάλλουν, έχουν τρόπους που σου μαθαίνουν πως εσύ η ίδια να βοηθήσεις το παιδί. Αν τελικά πάει σε κάποιον και πέσει σε άνθρωπο που ενδιαφέρεται πραγματικά για τα παιδιά θα της μάθει πάρα πολλούς τρόπους και κολπάκια να εντάξει το παιδάκι ομαλά σε μια νέα κατάσταση. Αν πάει σε σταθμό 9 στους 10 θα της πούνε μετά από λίγες μέρες ή εβδομάδες άσε το παιδί εδώ θα κλάψει λίγο και θα συνηθίσει. Αυτό θα συμβεί, αλλά δεν είναι καθόλου ο σωστός τρόπος για ένα τέτοιο παιδί. Από έναν καλό ειδικό θα πάρει γνώση που δεν έχουμε οι μαμάδες. Δε θα πάει για να της λύσει κανένα πρόβλημα. Δεν υπάρχει πρόβλημα αν ένα παιδί ωριμάζει συναισθηματικά στα 2, άλλο στα 3 και άλλο στα 4 και αποχωρίζεται τότε τη μαμά του.
Kαι αν θέλεις βγάλε τη λέξη "νοσηρότητα" από όλα αυτά που είπες, γιατί κανένα από τα παιδιά που πάνε στους ειδικούς δεν είναι άρρωστα. Όταν είναι άρρωστα τα παιδιά μας τα πάμε στον παιδίατρο.
Αν ξαναδιαβασεις το μηνυμα στο οποιο σου απαντησα θα κατανοησεις γιατι εδωσα αυτην την απαντηση. Προτρεπεις μιαν αγνωστη σου γυναικα να παει το παιδι της σε ειδικο και μαλιστα δεν ξερεις και ποιας ειδικοτητας. Εσυ μπορει να εχεις αντιμετωπισει με επιτυχια καποιες δυσκολιες που πιθανον να εχει το δικο σου παιδι, ομως επαναλαμβανω οτι ειναι μεγαλο ρισκο να διαγιγνωσκουμε απο το διαδικτυο διοτι η θεματοθετρια μπορει απο την απαντηση σου να θορυβηθει χωρις λογο. Ειναι και αυτο ενα απο τα αρνητικα του ιντερνετ, οι ακατασχετες πληροφοριες που διατιθενται ανεξελεγκτα. Τελος οσον αφορα στη λεξη νοσηροτητα, αυτη ειναι η σωστη. Οταν υπονοεις οτι το παιδι της κοπελας χρηζει βοηθειας η παρεμβασης, αυτη δινεται οταν υπαρχει διαταραχη, οχι στα καλα καθουμενα, ετσι δεν ειναι?
Φαίνεται ότι δεν έχεις πάει ποτέ σε ψυχολόγο ή παιδοψυχίατρο. Αν είχες πάει δε θα το φοβόσουν και θα ήξερες ότι δεν πάμε μόνο όταν έχουμε ένα πρόβλημα αλλά και όταν θέλουμε να ενημερωθούμε γενικότερα για το πως να μεγαλώσουμε τα παιδιά. Η κοπέλα ρώτησε να πάω? Και της απάντησα. Αν με ρωτάς που να πάει, να πάει σε παιδοψυχίατρο για το λόγο που είπα παραπάνω και άλλους που δεν ξέρω αν θα καταλάβεις ή πάλι θα παρερμηνεύσεις. Άρα, το δεν ξέρω που να πάει έχει να κάνει με το διάλεξε εσύ, όπου και να πας καλά είναι. Αν δε ρώταγε και δεν ήταν η ίδια ανοιχτή στο να πάει κάπου δε θα της έλεγα τίποτα. Το ότι γράφεις επιμένεις στη λέξη "νοσηρότητα" μου δείχνει 1. ότι δεν έχεις ιδέα (με αυτό επίσης απαντάω και στην τελευταία σου ερώτηση), 2. ότι την επίσκεψη σε έναν γιατρό που ξέρει και για το "σωστό" μεγάλωμα των παιδιών τη βλέπεις σαν ταμπού, άρα καλά κάνεις και μου λες να μην προτείνω στον κόσμο πράγματα του διαβόλου στα οποία πάνε μόνο οι άρρωστοι άνθρωποι. Το δικό μου παιδί δεν έχει δυσκολίες, σε ευχαριστώ όμως για το ενδιαφέρον. Του δικού μου παιδιού του δίνω εφόδια για το μέλλον για μια κοινωνία κλειστή στο να δεχτεί τα πράγματα διαφορετικά από αυτό που νομίζει ότι είναι (και ναι αυτή η κοινωνία περιμένει το παιδάκι στα 2,5 χρόνια να φεύγει από τη φούστα της μαμάς του). Άρα ούτε το δικό μου το παιδί θα το πήγαινα, αν με ρωτάς, αν δεν είχε δημιουργηθεί η ανάγκη να ανταποκριθεί σε καταστάσεις για τις οποίες πιθανότατα θα ωρίμαζε αργότερα. Και επειδή σε εμένα ήταν ανάγκη το να πάει σταθμό και επειδή αυτό προφανώς δεν ήταν έτοιμο (όπως πιθανολογώ εντελώς αυθαίρετα ότι δεν είναι και της κοπέλας του κειμένου), η ανάγκη να βρεθεί σε ανθρώπους που μας είπαν πως να χειριστούμε μερικά πράγματα που δεν ξέραμε ήρθε νωρίτερα. Θα μπορούσε απλά να μεγαλώσει χωρίς να κάνουμε τίποτα και θα τον έβρισκε το δρόμο του, όπως τον βρίσκουν τόσοι άλλοι. Κι αυτό σεβαστό είναι. Ένας άνθρωπος, όμως, που με ρωτάει αν θα είναι καλό να δει κάποιον επαγγελματία ναι θα του πω, ειδικά αν πρόκειται για ψυχολόγο ή παιδοψυχίατρο. Και σε σενα θα έλεγα να πας, όπως θα το πρότεινα σε οποιονδήποτε κι ας μην είχε κανένα θέμα που τον απασχολεί, γιατί μπορεί εντελώς τυχαία να διαπίστωνε ότι όλη η προσέγγισή του στο θέμα μεγαλώματος του παιδιού του να ήταν λάθος. Και επειδή αυτά τα πράγματα είναι πια σχεδόν δωρεάν σε πάρα πολλούς δήμους, φορείς και δημόσια νοσοκομεία, ναι αξίζει ένας να μην πει μεγαλώνω το παιδί μου εντελώς ερασιτεχνικά και χωρίς καμία στήριξη σε όποιο θέμα προβληματίζομαι πως να το χειριστώ. Τέλος, ευχαριστώ που δε με πιστεύεις και με ερμηνεύεις όπως θες....εγώ επιμένω να μη βλέπω κάτι παράλογο σε αυτά που περιγράφει η Φωτεινή για το παιδί της και επιμένω στο ότι δε βλέπω κάποιο πρόβλημα σε ένα παιδί που δείχνει να φοβάται μακριά από τη σιγουριά της μαμάς του.
Καλη μου Νινα, οπως πολυ σωστα γραφεις και μονη σου, πιθανολογεις εντελως αυθαιρετα. Φυσικα και δεν εχω κανενα προβλημα με τους ψυχολογους, ψυχιατρους, εργοθεραπευτες, λογοθεραπευτες, και γενικα με την παρεμβαση αν και εφοσον ειναι απαραιτητη. Αυτο ομως θα το κρινει καποιος φορεας ψυχικης υγειας οπως πχ το ΚΕΔΔΥ και οχι η Νινα και καθε Νινα που μπαινει σε καποιο μπλογκ (δεν το λεω για να σε υποτιμησω, τη γνωμη σου ειπες. Αν ομως ειχες την καλοσυνη να διαβασεις με νηφαλιοτητα το αρχικο σου μηνυμα, θα καταλαβαινες οτι ο τονος σου θα μπορουσε να προκαλεσει περαιτερω αγχος σε μια μητερα που ηδη προβληματιζεται. Αυτη ειναι η ενσταση μου, οτι δηλ δεν ειναι ηθικα σωστο να "φωναζουμε" τη γνωμη μας διαγιγνωσκοντας εξ αποστασεως πιθανα προβληματα σε καποιο αγνωστο σε εμας παιδι.) Αν αισθανεσαι οτι σε προσβαλα, σου ζητω συγνωμη, δεν ηταν αυτη η προθεση μου, ουτε να σε θιξω προσωπικα. Απλα οταν ερχομαστε να πουμε τη γνωμη μας καλο ειναι να ειμαστε περισσοτερο νηφαλιοι και συγκαταβατικοι. Οσον αφορα τη λεξη "νοσηροτητα", θυμησου οτι παμε σε καποιον ειδικο υγειας οταν υπαρχει καποια παθολογικη κατασταση η διαταραχη, οχι οταν ολα ειναι καλα. Και ναι, εχω εμπειρια προσωπικη απο ψυχολογο και εργοθεραπευτη και λογοθεραπευτη που εχει παρεμβει για το δικο μου παιδι.
Να την στελεις παιδικο λιγες ωρες ( ειναι πολυ μικρουλα αλλωστε) ωστε να μαθει με αλλα παιδακια, στην αρχη θα εχετε κλαμματακια και γκρινιτσες αλλα σιγα σιγα ολα θα φτιαξουν. Μην ανησυχεις ειναι μικρο το παιδακι σου ακομη και θελει την μανουλα του...δεν εχεις λογο να απολογεισε σε κανεναν...!!!
Φωτεινή μου, να πας σε ειδικό. Δεν ξέρω σε τι ειδικό. Εγώ έχω πάει σε όλους και πιο καλά από όλους έχω καταλάβει ότι συνεννοούμαι με τους παιδοψυχίατρους. Με ψυχολόγους πιο σπάνια πετυχαίνω άνθρωπο που να μη νιώθεις ότι στα λέει σαν να διαβάζει βιβλίο και ότι λέει τα ίδια για όλες τις περιπτώσεις. Ο παιδοψυχίατρος σου λέει ό,τι και ένας ψυχολόγος, αλλά στα δικά μου τα αυτιά ακούγονται όλα πιο εμπεριστατωμένα. Μπορεί να έτυχε και βέβαια, πάντως σίγουρα κάποιος από αυτούς τους δύο θα σε βοηθήσει πολύ. Επίσης αν πας σε πολλούς θα ανακαλύψεις ότι ο καθένας λέει τα δικά του. Άλλοι είναι της άποψης ότι το ζορίζεις και λίγο το παιδί για να γίνει πιο ανεξάρτητο, άλλοι σου λένε πως αν δεν είναι συναισθηματικά έτοιμο να κάνει το επόμενο βήμα το περιμένεις, του δίνεις τα ερεθίσματα και σιγά-σιγά με τη βοήθειά σου το βάζεις σε όλο αυτό. Δε σου λένε το περιβόητο άστο να κλάψει και λίγο και θα συνηθίσει, σου λένε περίμενέ το. Εγώ στο δικό μου παιδί έχω δει ότι βοηθάει ο δεύτερος τρόπος κι εγώ η ίδια σαν πρώην ντροπαλό παιδί έχω δει ότι αυτό που με βοήθησε δεν ήταν το να εκβιάσουν οι άλλοι μια κατάσταση για την οποία δεν ήμουν έτοιμη. Οπότε κι εγώ συμφωνώ μαζί σου που δεν την πιέζεις και συμφωνώ πάρα πολύ στο να δεις κάποιον επαγγελματία να σε βοηθήσει. Γιατί η κοινωνικοποίηση τους σε αυτές τις ηλικίες είναι ίσως το πιο σημαντικό κομμάτι που τα βοηθάει στην ανάπτυξή τους (αυτό μου το έχουν πει και το πιστεύω κι εγώ πολύ). Επίσης βοηθάνε οι επαφές με λίγα παιδάκια για αρχή.,..ξεκινας με ένα που το καλείς στο σπίτι ή που βγαίνετε εξω για παιχνίδι και μετά προσθέτεις κι άλλα παιδιά. Τέλος υπάρχουν κάποια προγράμματα σε διάφορα κέντρα δραστηριοτήτων για παιδιά που συμμετέχουν γονείς και παιδιά ταυτόχρονα (π.χ. θεατρικό παιχνίδι, μουσική, χορός). Είχα πάει την κόρη μου πιο μικρή και μου είχαν φανεί ωραία, αλλά δε συνεχίσαμε. Ίσως και κάτι τέτοιο να τη βοηθούσε να ξεκουμπωθεί. Η γνώμη μου είναι ότι καλά κάνεις και δεν αγχώνεσαι και της δίνεις το χρόνο που θέλει χωρίς να την πιέζεις και καλά κάνεις και σκέφτεσαι να συμβουλευτείς κάποιον άνθρωπο που τα ξέρει εκ των πραγμάτων καλύτερα από εμάς.
Η μικρή έχει συνδυάσει το παιχνίδι και την καλοπέραση μαζί σου, το ίδιο έχουμε και εμείς με τον γιο μας, που είναι ήδη 4,5 ετών, που προτιμά στην παιδική χαρά ή στη θάλασσα να παίζει με μένα ή τον μπαμπά του. Δεν συμβαίνει το ίδιο, στον παιδικό σταθμό ή αν κανονίσουμε βόλτα με φίλο του από τον παιδικό σταθμό, όπου μας γράφει πλέον κανονικά. Η δική σου δεν ξέρει να παίζει με παιδάκια, και αυτό είναι φυσιολογικό, αφενός γιατί ασχολείσαι (και μπράβο σου) πολύ μαζί της και αφετέρου γιατί δεν έχει στον καθημερινό περιγυρό της (αδέλφια, ξαδέλφια, γειτονόπουλα, συμμαθητές) μικρά παιδάκια. Επίσης είναι και μικρή.Είναι τρομακτικό για ένα παιδί να πάει στον άγνωστο κόσμο να πλησιάσει παιδάκια που δεν ξέρουν τους κώδικες επικοινωνίας του και να έχουμε και απαίτηση να περάσει καλά. Απλά από τη δική μου εμπειρία, μεγαλώνοντας όταν πάτε π.χ. παιδική χαρά άσε την να παίξει μόνη της (ας κοιτάει ένα δέντρο, που λέει ο λόγος) για να της δημιουργηθεί η ανάγκη να πλησιάσει τα άλλα παιδάκια, αν έχει πάντα τη μαμά να την παίζει ακριβώς όπως αυτή θέλει, χαζή είναι να πάει στα παιδάκια;
Μαρία, έχεις πιάσει όλη την ουσία στην τελευταία σου πρόταση. Με αφορμή αυτό που λες πιάνομαι για να πω κάτι που θεωρώ πολύ σημαντικό και ξεφεύγει σε πάρα πολλούς γονείς. Υπάρχουν παιδιά που θέλουν βοήθεια στις κοινωνικές τους επαφές (και εννοώ βοήθεια επαγγελματική είτε μέσω εργοθεραπειών, είτε μέσω ψυχοθεραπειών....όχι η μαμά να πηγαίνει απλώς να λέει "να παίξε με τα παιδάκια") και οι γονείς δεν το αντιλαμβάνονται γιατί το παιδί μπορεί να παίζει με παιδιά λίγο μεγαλύτερης ηλικίας ή να είναι κοινωνικό με τους μεγάλους. Όλο το θέμα στην κοινωνικότητα ενός παιδιού είναι να τα βγάζει πέρα με συνομήλικους. Οπότε ένα παιδάκι που αποφεύγει να παίξει με παιδιά της ηλικίας του αλλά μπορεί να παίζει με μεγαλύτερα παιδιά ίσως να χρειάζεται και αυτό κάποιου είδους βοήθεια. Το να παίζω με κάποιον μεγαλύτερο είναι πιο εύκολο από το να παίξω με το συνομήλικο γιατί ο μεγαλύτερος ασυνείδητα δε με χειρίζεται ως ίσο προς ίσο, οπότε η όποια κοινωνική αδυναμία μου μπορεί να καλύπτεται και να μη φαίνεται. Το θέμα είναι τι κάνω με τους συνομήλικους, αν μπορώ να ανταποκριθώ και αν δεν μπορώ αρχικά να βρεθεί η αιτία (η οποία μπορεί να είναι αστεία και εντελώς παροδική) και μετά να μάθει ο γονιός από έναν επαγγελματία πως μπορεί να βοηθήσει το παιδί. Φαίνονται λίγο τραβηγμένα όλα αυτά πολλές φορές, αλλά η κοινωνικοποίηση είναι πολύ σημαντική και είναι κομμάτι στο οποίο μπορούμε να επέμβουμε και να τα βοηθήσουμε. Φυσικά χωρίς να τους αλλάξουμε χαρακτήρα. Αν ένας είναι ευτυχισμένος με 2 φίλους καλά κάνει και είναι και δεν υπάρχει λόγος να αποκτήσει περισσότερους. Το θέμα είναι αυτά που τον τρομοκρατούν ή δεν ξέρει να διαχειριστεί να του τα κάνουμε πιο εύκολα. Εγώ είμαι γενικά κατά του τρέχα το παιδί εδώ και εκεί και παραπέρα και στους 50 ειδικούς γιατί όλα αυτά το ταλαιπωρούν από ένα σημείο και μετά και αρχίζει να γίνεται και αυτοσκοπός του γονιού και τη χάνεις λίγο τη μπάλα, αλλά αν μπορείς να βοηθήσεις ένα παιδάκι χωρίς να τρελαθείτε οικογενειακώς να το κάνει κανείς γιατί αξίζει τον κόπο. Oπότε και η elegra που σου λέει, Φωτεινή, παραπάνω ότι δε θέλει να σε τρομάξει, δε σε τρομάζει στην πραγματικότητα γιατί για κάτι τέτοιο σου μιλάει που δεν είναι τίποτα το φοβερό. Πάντως επειδή είπατε πολλοί για παιδικό σταθμό, δυστυχώς, οι περισσότερες δασκάλες δεν έχουν ιδέα πως να προσεγγίσουν ένα τέτοιο παιδί, οπότε ο σταθμός από μόνος του μπορεί να μη φέρει κανένα αποτέλεσμα. Αντιθέτως μπορεί να κάνει ένα παιδί να κλειστεί ακόμη περισσότερο γιατί εκεί που δεν του έχουμε μάθει πως να χειρίζεται έναν συνομήλικο τον πετάμε στη λίμνη με άλλους 10 και δεν ξέρεις αν τελικά αυτό θα τον "ξυπνήσει" ή θα τον εγκλωβίσει περισσότερο. Αν η δασκάλα έχει ένστικτο και ξέρει και 5 πράγματα θα το χειριστεί καλά, αν δεν έχει ιδέα μπορεί και εντονότερο πρόβλημα να δημιουργήσει στο παιδί χωρίς να το καταλάβει. Χαζά θα μου πείτε και με τι ασχολούμαστε, αλλά αφού πια τα έχουμε όλα μέσα στα πόδια μας ας τα διευκολύνουμε όσο μπορούμε και για όσο δεν τρελαινόμαστε.
Τα παιδιά θέλουν πολλές φορές τον δικό τους χρόνο να κατακτήσουν κάποια σκαλοπάτια. Κι ένα απ αυτά είναι να εμπιστευτούν τον κόσμο ή ότι τα φοβίζει. Ίσως να βοηθαγε να ξεχωρίσεις ήδη εσύ τα πρόσωπά σας για να το κάνει σταδιακά και η μικρή. Για παράδειγμα όταν σε ακούει να μιλάς στον πρώτο πληθυντικό για εκείνη (όπως κάνεις στο κείμενο σου) συνδέει ίσως τον εαυτό της με εσένα. Έτσι τη στιγμή του φόβου ψάχνει να κρυφτεί στον μεγάλο της εαυτό που είσαι εσύ.
Η συστολή του παιδιού δεν οφείλεται στο δέσιμό του μαζί σου. Το δέσιμό σας είναι απόλυτα φυσιολογικό και πρέπει να υπάρχει και δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα. Μόνο καλά φέρνει. Το παιδί απλώς είναι μικρό ακόμα και πολλά παιδάκια σε αυτές τις ηλικίες (ιδίως τα μοναχοπαίδια) παρουσιάζουν αυτή τη συμπεριφορά. Μην σε ανησυχεί καθόλου. Εκεί κοντά στα 3 ή/και όταν πάει παιδικό σταθμό, θα αρχίσεις να βλέπεις σημαντική αλλαγή. Ακόμα δεν έχει φτάσει η κόρη σου στην ηλικία της κοινωνικής συναναστροφής. Συνήθως τα παιδάκια γύρω στην ηλικία των 2 ετών είναι κάπως μονόχνοτα και αρκούνται στο να παίζουν μόνα τους ή μόνο με ακόμα ένα παιδάκι (ή μόνο με τη μαμά τους κατά μέγιστη προτίμηση) και δεν θέλουν πολλά πολλά με ξένους, με ανθρώπους που δεν βλέπουν συχνά ή με πολύ κόσμο. Αυτό βέβαια ξενίζει τους τρίτους (ιδίως τους συγγενείς πχ. παππούδες) και λένε διάφορα άκυρα σαν αυτά που σου λένε κι εσένα. Μη μασάς καθόλου! Στα λέω όλα αυτά γιατί έτσι ακριβώς ήταν και η δική μου κόρη σε αυτή την ηλικία κι επειδή προβληματιζόμουν κι εγώ όπως εσύ, το έψαξα πολύ. Δεν ήθελε κανέναν εκτός από εμένα και τον πατέρα της (και η πεθερά μου φρίκαρε και έλεγε όοοοοτι μπορείς να φανταστείς... λες κι αυτή δεν μεγάλωσε παιδιά... anyway..). Σκέψου ότι όταν μαζευόμασταν με την παρέα μου για να παίξουν τα παιδιά μας, που είναι όλα νήπια με διαφορές μηνών μεταξύ τους (μιλάμε για παιδάκια με τα οποία η κόρη μου γνωρίζεται από γεννησιμιού), δεν ήθελε να παίζει μαζί τους, έδειχνε σαν να τους φοβάται και κόλλαγε στη φούστα μου σε σημείο να αναγκαζόμαστε να φεύγουμε από τη συγκέντρωση. Δεν τους μπορούσε όλους μαζί. Δεν μπορούσε την μεγάλη εντροπία! Και στις κούνιες το ίδιο, όπως το περιγράφεις. Ακόμα και τώρα που είναι 4 ετών πια, αν τύχει και οι κούνιες έχουν πολύ κόσμο (και δεν έχει παρέα κανέναν από τους φίλους της), έρχεται και μου λέει "δεν πάμε σπίτι να παίξουμε με τις κούκλες μου? Δεν μου αρέσει που έχει τόσα πολλά παιδάκια εδώ!"!!! Για να το αντιμετωπίσεις θα δίνεις άπειρη αγάπη, θα ανοίγεις πάντα την αγκαλιά σου να έρθει να κρυφτεί και να νιώσει όσο πιο ασφαλής γίνεται, δεν θα την πιέζεις να πάει να παίξει αν δε θέλει, ούτε θα την μαλώνεις που κρύβεται πίσω σου και δεν μιλάει σε γιαγιάδες/θείες/αγνώστους κλπ. Δώσε της χώρο να νιώσει ασφαλής και χρόνο να εξοικειωθεί. Όσο χρειάζεται, χωρίς πιέσεις. Με τον καιρό θα αισθανθεί πιο άνετα και θα δεις ότι θα αρχίσει να ξετσουμίζει! :) Να σου πω κι αυτό το σκηνικό (φαντάζομαι σου έχει συμβεί): όταν ήταν η κόρη μου σε αυτή τη φάση, είχε τύχει πολλές φορές άγνωστοι να έρχονται κοντά (πχ. στο σούπερ μάρκετ) και να απλώνουν χέρι να τη χαϊδέψουν, να της μιλάνε γουτσου γούτσου κλπ. Καταλαβαίνεις ότι αυτή φρίκαρε τελείως φυσικά, γύριζε το πρόσωπο, κρυβόταν πίσω μου, μπορεί και να έβαζε κλάματα. 9 στις 10 φορές άκουγα την ατάκα "Α, το κακόμοιρο είναι πολύ ντροπαλό" (σε διάφορους τόνους, από στυλ λύπησης μέχρι στυλ ότι κάτι κάνω λάθος)! 10 στις 10 φορές απαντούσα: "Δεν είναι ντροπαλό, απλώς δεν σας γνωρίζει!!!" ΝΑΙ ρε γαμώτο. Είσαι ένας εντελώς άγνωστος που ορμάς σε ένα 2χρονο μωρό να του πιάσεις το μάγουλο! Τι περιμένεις να κάνει?! Εσένα αν ερχόταν ένας άγνωστος στο δρόμο out of the blue και σε έπιανε και σε φιλούσε θα καθόσουν???? Το 2χρονο γιατί να κάτσει????!!!!! Αγενής δεν είμαι εγώ που λέω την αλήθεια. Αγενής είσαι εσύ που θεωρείς ΟΚ να φιλάς ξένους ανθρώπους και να τους ψέγεις κι από πάνω που δεν σου κάθονται! Και στους συγγενείς που δεν καταλαβαίνουν (το οποίο το θεωρώ ακόμα πιο τραγικό) θα τους κόβεις τον αέρα και θα τους λες ότι το παιδί χρειάζεται τον χρόνο του, κι αν τους αρέσει. Αν δεν τους αρέσει τζους! Εγώ έτσι έκανα. Όσο πιο πολύ παρέχεις την ασφάλεια που αποζητά και όσο πιο πολύ την υποστηρίζεις στο όλο σκηνικό, τόσο πιο ανώδυνα θα περάσει αυτή τη φάση. Φλυάρησα.. ελπίζω να σε βοήθησα. PS: Θεωρώ προσόν που έχω συνεσταλμένο παιδί και που δεν μιλάει στον κάθε τυχόντα. Το προτιμώ από το να ήταν κοινωνική και να μιλούσε στον κάθε άγνωστο με ευκολία (όπως κάνει πχ. η μεγάλη ανιψιά μου που είναι πολύ κοινωνικό νήπιο και η αδελφή μου είναι συνεχώς στην τσίτα)! Do the math.
ΜΑΜΑ ΦΩΤΕΙΝΗ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΤΡΟΜΑΞΩ ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΩ ΠΟΛΛΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΕΜΑΣ ΜΑΣ ΕΛΕΓΑΝ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΜΠΑΡΟΥΦΕΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΥΡΩ ΜΑΣ ΟΤΙ ΔΗΛ. ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΣ ΜΟΝΟ ΜΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΤΟΥ ,ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΣΕ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ-ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΚΑΙ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΜΑΘΕ ΜΕ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ, ΕΜΕΝΑ ΟΜΩΣ ΜΕ "ΕΤΡΩΓΕ" ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΟΤΑΝ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΕΓΙΝΕ 3 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΔΕΙ ΠΑΡΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΑΠΕΥΘΥΝΘΗΚΑ ΣΕ ΠΑΙΔΟΨΥΧΙΑΤΡΟ Η ΟΠΟΙΑ ΔΙΕΓΝΩΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΗΠΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΙΠΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΕΡΓΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ. ΣΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΩ ΠΩΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΞΑΜΗΝΟ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΗΤΑΝ ΑΛΛΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ 4,5 ΕΤΩΝ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΩΝ ΘΕΡΑΠΕΙΩΝ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΕΙΠΑΝ ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΤΟ ΑΝΤΙΛΗΦΘΗΚΑΜΕ ΝΩΡΙΣ. ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ ΑΚΟΜΗ ΓΙΑΤΙ ΑΠ' ΟΤΙ ΜΟΥ ΕΙΧΑΝ ΠΕΙ ΜΕΤΑ ΤΑ 2,5-3 ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΜΕ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΤΕΤΟΙΕΣ ΔΙΑΓΝΩΣΕΙΣ. ΦΥΣΙΚΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΤΕΤΟΙΟ ΟΜΩΣ ΑΝ ΔΕΙΣ ΟΤΙ ΣΥΝΕΧΕΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΑ 3 ΨΑΞΤΟ ΛΙΓΟ.
Η γνωμη μου ειναι να την γραψεις σε παιδικο σταθμο ωστε να πηγαινει λιγες ωρες τα πρωινα. Μονο καλο θα της κανει. Γραψτην και ελα σε εναν χρονο να το ξανασυζητησουμε.