Γιατρεύοντας τα λάθη μας

Γράφει ο Kozo Hattori για το Good Men Project 

Η πληγή είναι το σημείο απ’ όπου το φως μπαίνει μέσα σου – Rumi

Ένα πρωί, ο μεγαλύτερος γιος μου, 6 ετών τότε, δεν σηκωνόταν από το κρεβάτι ως τις 7:45. Μισή ώρα προτού αρχίσει το σχολείο. Δεν έτρωγε τα αβγά του γιατί έπαιζε με τις κάρτες Pokemon που είχε, κι έτσι εγώ τις πέταξα στα σκουπίδια. Τότε ήταν που ξέσπασε σε μια κρίση θυμού.

Ήταν 8 π.μ. κι εγώ του έδωσα τα ρούχα του, τα οποία μου πέταξε στα μούτρα. Τότε ήταν που εγώ ξέσπασα σε κρίση θυμού. Τον άρπαξα και τον έχωσα στο αυτοκίνητο με τις πυτζάμες του. Έπειτα τον έσυρα χωρίς παπούτσια ή μπουφάν μπροστά από όλο το σχολείο στην τάξη του. Κλωτσούσε και ούρλιαζε σε όλη τη διαδρομή, γι’ αυτό και δεν κατάφερα να του βάλω ούτε παπούτσια ούτε μπουφάν.

Όλη αυτή την ώρα εγώ φορούσα παρωπίδες. Δεν έβλεπα τα άλλα παιδιά που γελούσαν με το γιο μου ούτε και τους γονείς που με κοιτούσαν έντρομοι να τον σέρνω στο καταβρεγμένο πεζοδρόμιο χωρίς παπούτσια. Όταν φτάσαμε στην τάξη, ορισμένοι γονείς προσπάθησαν να μας καθησυχάσουν.

«Jeff, σταμάτα να κλαις γιατί θα έρθει η αστυνομία», είπε ένας γονιός.

«Προσπαθείς να προκαλέσεις ψυχολογικά τραύματα στο γιο μου;» σκέφτηκα κοιτάζοντας άγρια τον γονιό αυτόν – χωρίς να συνειδητοποιώ το οξύμωρο του τρόπου σκέψης μου.

Όταν η δασκάλα άνοιξε την πόρτα, έσπρωξα τον Jeff μέσα στην αίθουσα, αλλά εκείνος γύρισε τρέχοντας πίσω. Η δασκάλα του Jeff στην πρώτη δημοτικού έχει αυτό που αποκαλώ «βλέμμα κατανόησης» κι έτσι όταν την κοίταξα, τα μάγια λύθηκαν και είδα καθαρά.

Αγκάλιασα σφιχτά τον γιο μου και είπα στην κα. Tsai πως «θα αργήσουμε σήμερα».

Ο Jett έτρεμε, τόσο από το κρύο όσο και από την αδρεναλίνη και την κορτιζόλη που διαπερνούσε το κορμί του. Μπορούσα να νιώσω την καρδιά του να χτυπάει σαν τρελή.

Καθώς τον κουβάλησα ως το αυτοκίνητο, απολογήθηκα: «Συγγνώμη, γιε μου. Ο μπαμπάκας έχασε την ψυχραιμία του».

Ως θύμα φυσικής βίας, μιλώ εκ πείρας όταν λέω ότι παρά τον πόνο που προκαλούν τα χτυπήματα, δεν ήταν αυτά η αιτία των βαθύτερων ψυχολογικών πληγών. Αυτό που με διέλυσε σαν παιδί ήταν η έλλειψη συμπόνιας από τον πατριό μου και τη μητέρα μου ΜΕΤΑ το ξύλο. Κανείς δεν με παρηγόρησε ούτε και μου εξήγησε γιατί με χτυπούσαν. Κανείς δεν έβαλε το χέρι του στον ώμο μου να μου πει πως με αγαπούσαν ακόμη, παρόλο που είχα κάνει λάθος επιλογές.

Έτσι λοιπόν, αφού γυρίσαμε σπίτι, έβαλα τον Jeff να καθίσει προσεκτικά στο κάθισμα της τουαλέτας και του έπλυνα τα πόδια. Γνωρίζω ότι ο Χριστός έπλυνε τα πόδια των μαθητών του στο μυστικό δείπνο, και εγώ προσπάθησα να τον φροντίσω όπως θα έκανε και ο Χριστός εκείνη τη μοιραία νύχτα. Αφού ήταν καθαρός, κουβάλησα τον Jeff στο δωμάτιό του και τον άφησα να διαλέξει τα αγαπημένα του ρούχα. Ζέστανα έπειτα το μισοφαγωμένο πρωινό του και κάθισα μαζί του ενώ αυτός έτρωγε.

Του εξήγησα πόσο λυπόμουν που τον πήγα στο σχολείο με τις πυτζάμες του, αλλά και πόσο λυπημένος ήμουν που δεν με άκουγε. Του είπα πως τον αγαπούσα, αλλά χρειαζόμουν από αυτόν να είναι συνεργάσιμος για να μπορέσουμε να πάμε στο σχολείο στην ώρα μας. Του είπα επίσης πώς να διαχειριστεί τα άλλα παιδιά αν τον πείραζαν εκείνη τη μέρα. (Φρόντισα έπειτα να δω πώς αισθάνεται μετά το σχολείο και να τον απαλλάξω από όποια ντροπή ένιωθε μπροστά στα άλλα παιδιά στο σχολείο).

Αφότου τέλειωσε τα αβγά του, τον ρώτησα αν ήταν έτοιμος να πάει στο σχολείο. Είχαμε αργήσει περισσότερο από μισή ώρα εκείνη τη μέρα στην τάξη, αλλά προτού μπει στην αίθουσα, ο Jeff μου έκανε μια αγκαλιά.

«Σ’ αγαπώ μπαμπάκα», μου ψιθύρισε.

«Κι εγώ σ’ αγαπώ γιε μου», του είπα με δάκρυα στα μάτια μου.

Από εκείνη τη μέρα, κάτι άλλαξε ανάμεσα σε μένα και το γιο μου. Είναι δύσκολο να το εξηγήσω με λόγια, αλλά είναι κάτι το χειροπιαστό, κάτι βαθύ. Ακόμη αργούμε στο σχολείο, αλλά η ιστορία είναι διαφορετική. Η καινούρια ιστορία είναι κάπως έτσι: Ό,τι κι αν κάνω, όπως κι αν συμπεριφέρομαι, όσο κι αν αργοπορήσουμε, ο μπαμπάκας μου με αγαπάει και δεν θα με εγκαταλείψει ποτέ.

Είναι δύσκολο να είσαι ένας συμπονετικός άντρας. Είναι κόμη πιο δύσκολο να μεγαλώσεις συμπονετικά αγόρια. Ο εγκλιματισμός στην κοινωνία και οι πληγές του παρελθόντος χρειάζονται διαρκή φροντίδα για να τα ξεπεράσεις. Τα καλά νέα είναι πως η συμπόνια είναι μία δεξιότητα που μπορούμε να μάθουμε με τον καιρό. Μπορούμε να θεραπεύσουμε τον εαυτό μας και να θεραπεύσουμε και τους άλλους στην πορεία.

Παρόλο που δεν είμαι περήφανος για τις πράξεις μου εκείνη τη μέρα, είμαι ευγνώμων που είχα την ευκαιρία να γιατρευτώ και να γιατρέψω τους άλλους. Οι δικές σας αντιδράσεις και εμπειρίες μπορεί να μην είναι τόσο ακραίες όσο οι δικές μου, αλλά κάθε σφάλμα που κάνουμε εμείς οι γονείς προσφέρει ευκαιρίες για να γιατρευτούμε σε βάθος. Στο βιβλίο τους Mindful Discipline, οι Shauna Shapiro και Chris White αναφέρουν: «Λέγεται συχνά πως οι πληγές κρύβουν μέσα τους δώρα. Αυτό δεν είναι πουθενά πιο αληθινό απ’ όσο μέσα στη σχέση μεταξύ γονιού και παιδιού».

[divider]

Εσείς έχετε κάνει λάθη απέναντι στα παιδιά σας, τα οποία λάθη μετανιώνετε; Πώς το αντιμετωπίσατε;