Ανάμεσα σε δυο στρατόπεδα!
Ειμαι 30, παντρεμένη εδώ και 6 χρονια με τον άντρα μου κι εχουμε δυο μικρά κοριτσακια 3 και 6 ετών. Με τον άντρα μου διαφέρουμε σαν χαρακτήρες και σαν ενδιαφέροντα. Ενώ τον χαρακτηρίζει μια υπεροψία (Λιονταρι) η οποια ομως προκύπτει απο κομπλεξ κατωτερότητας.
Αφου πολλές φορές κι εμενα με θεωρεί κατωτερη κι ας μην εχουμε το ιδιο επιπεδο μορφωσης αλλα και διαπαιδαγώγησης. Αυτο το παραβλέπω. Αυτο καταλήγει ομως να μην εχει τρόπους τοσο προς εμενα οσο και προς τους άλλους.
Στο διαταυτα, ολα αυτα τα χρονια βρισκονται σε μια σιωπηρή κοντρα με τη μητέρα μου θεωρώντας εκεινος πως οι δικοί μου του «χρωστάνε», πως επρεπε να μας βοηθήσουν και οσο το δυνατο συχνοτερα ειδικότερα τωρα. Σημειωτέο πριν απο 2 χρονια η μητερα μου εδωσε ολο το ΕΦΑΠΑΞ της προκειμενου της δημιουργιας ενος παραρτήματος επιχειρησης στην πολη που ειμαι, ωστε απο κει να μπαινουν καθαρα εσοδα στο σπιτι μας. Και παλι ο αντρας μου δεν το εκτιμησε. Δυστυχως εδω και 2 χρονια σχεδον η επιχειρηση δεν πηγε καλα κι εκλεισε.
Τωρα ειμαι ανεργη. Το κακο με εκεινον ειναι πως δεν εχει τρόπους και δεν ξερει να ελέγξει το ποτε πρεπει να τσακωθεί μαζί μου ουτε και το που. Προσφατα μεσα απο ενα πανικό βλεποντας πως τα οικονομικά μας δεν πανε τοσο καλα, μπηκε σαν σιφουνας στο δωματιο ενώ ηξερε την υπαρξη της μητέρας μου στο μεσα δωματιο και μου αρχιζει ενα οχετο και μια φωνη προκειμενου να βρω δουλεια οπωσδήποτε, οτι κι αν γινει και δεν ακουει κουβέντα.
Δεν εχω σταματήσει ολον αυτον τον καιρό να ψαχνω δουλειά και ματαια του εξηγουσα πως δεν υπαρχουν δουλειες αυτον τον καιρο και αναγκαστικα κρατάω την μικρή κορη στο σπιτι. Αν υπήρχαν θα πήγαινα. Χρησιμοποιούσε εκφράσεις που με προσέβαλαν και ποσο μαλλον οταν τα ακουγε η μητερα που απο μεσα που δεν αντεξε και για πρώτη φορά ξεσπασε και μπηκε στη μεση εννοώντας με το ύφος της πως «πες μου ποσα σου λειπουν να σου τα δώσω εγω«..
Με τη μητέρα μου εχουμε σχεση «ψυχής».. Κοντεψε να με χάσει οταν ημουν μικρή απο αρρωστια και αυτο 20 χρονια μετα ακομα δεν το εχει ξεπεράσει.. συνεπως δεν ανέχεται απο κανέναν να με προσβαλλει αλλα δεν εχει ανακατευτεί καθόλου στη σχεση μας.
Θεωρωντας ως μανα πως παντα αξίζω το καλύτερο… Απο εκεινη τη στιγμή και επειτα αφού εφυγε απο το σπιτι εκεινη, επαθε κριση πανικού (το παθαίνει οταν στεναχωρεθει) και δεν θελει ουτε να ξαναρθει σπιτι μου, ουτε αυτός να ξαναπαει στο δικό της. Αυτα βεβαια ειναι πραγματα που τα γνωριζω μονο εγω κανεις τους δεν ξέρει την αποψη του ενός για τον άλλον. Ομως τώρα πια για αλλη μια φορα ειμαι ανάμεσα σε δυο στρατόπεδα γιατι εχει ξανασυμβεί στο παρελθον να συγκρουστουν μεταξύ τους με κοινο παρονομαστή γεγονότων. Ο εγωισμος δεν τους αφήνει να τα συμβιβάσουν. Η μια δηλώνει πως στην ηλικία που βρίσκεται δεν μπορει πια να ερχεται σε επαφή με τετοιους ανθρώπους, ο άλλος απλώς δεν καταννοει το λαθος του και φυσικα δεν εννοει να παρει πίσω οσα ειπε.
Εγώ μεσα απο ολα αυτα τη στάση πρεπει να κρατησω; Σχεδον ολα αυτα τα χρονια ειμαι στη μεση προσπαθωντας να κρατήσω ισσοροπίες με κάποιες στιγμές ανάπαυλας… Λιγες ομως..! Βαρέθηκα ομως και με στεναχωρει. Γιατι να μην μπορουν να συμβιβαστουν; Μενουμε σε διαφορετικές πολεις διπλανες ομως.. πως θα μπορουμε να συνυπάρχουμε πάλι σε 2 μέτωπα;
Εσεις τί θα με συμβουλευατε;;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Πρώτα να σου ευχηθώ καλα ξεμπερδεματα,,,,,που Εν τούτοις πιστεύω πως εςυ φταις για την όλη κατάσταση,,,απ την αρχή του κειμένου σου τοποθετείς τον άντρα σου σε κατώτερο επίπεδο κ παρακάτω καταλαβαινω πως έχεις κ τη σύμφωνη γνώμη της μαμάς!!!Αυτο απο μόνο του ειναι δυνατό κα κάνει έναν άντρα να αντιδράσει ετσι όπως μας λες αφού ειναι γνωστό,,στην Ελλάδα οι άντρες εχουν μια υπέροχη κ έναν υπέρμετρο εγωισμό που οι δικές τους μανούλες καλοθρεψαν σε όλη τους τη ζωη,,,,εχω να πω βεβαίως πως κ αυτός ειναι εντελώς λάθος αφού δεν εχει καταλάβει πως η συντήρηση της οικογένειας του ειναι πρώτα δική του δουλειά ,κ δική σου ειναι να συν τηρείς το κλίμα ανάπτυξης στην οικογένεια με γερούς δεσμούς εφ'οσον υπάρχουν κ δυο παιδιά που εσείς φέρατε στον κόσμο,,,Γιατι τα χαλια που έχουμε σαν οικογένειες στην Ελλάδα ειναι πως κανουμε γάμους με 1 ζευγάρι κ 4 γονείς απο πίσω που δεν αφήνουν τα παιδιά τους τα κακομαθημένα να απογαλακτισουν,,,κ γίνονται γονείς χωρις ποτέ να νιώσουν την ευτυχία της δικής τους οικογένειας ,χωρις τις καβάντζες τους απο πίσω να συντηρούν την αιώνια εφηβεία,,αποτέλεσμα ανίκανοι γονείς κ παιδιά που με τη σειρά τους δεν εχουν κανένα λόγο να προσπαθήσουν για τίποτα,,,(ήθελα να ξερά οταν θα έρθει η σειρά τους να ειναι πεθερικά κ παππούδες,,,,τι θα μπορέσουν να κανουν,,οταν αυτοί οι ίδιοι δεν εχουν μάθει να λειτουργούν σε τίποτα απο μόνοι τους),,,,κ για να τελειώνω φιλη μου χωρις ειλικρινά να θελω να σε στεναχωρήσω,,,,Πάρε τη ζωη στα χέρια σου ,,,αυτο σημαίνει πως μάθε εςυ η ίδια πρώτα αν εκτιμάς τον άντρα κ πατέρα των παιδιών σου,,,η αν θέλεις να μείνεις αιώνια κρεμασμένη απο τη φούστα της μαμάς σου,,,,αν θέλεις την οικογένεια σου κοιτά να βάλεις όρια σ αυτές τις δυο σχέσεις κ δώσε και στους δυο να καταλάβουν το ρόλο τους,,,,κ αυτα τα πράγματα να ξέρεις για λειτουργήσουν εχουν αυστηρά όρια χωρις πολλά περιθώρια,,,με όλο αυτο δεν εννοώ να μη δέχεσαι τη βοήθεια των γονιών σου(αλήθεια ο μπαμπά σου δεν αναφέρεται πουθενά) αλλα να ξέρουν πως η βοήθεια τους δεν επιδέχεται καμμιας άλλης θέσης μέσα στην οικογένεια!!!!κ φυσικά εςυ κ ο άντρας σου πρέπει να αναθεωρήσετε εκ βαθέων τη σχέση την αγάπη κ την αλληλοεκτιμηση,,,αλλιώς δεν αξιζει,,,,μη δέχεσαι να γίνεσαι βορά στων εγωισμό των άλλων,,,μηπως δεν αξιζει κανείς απ τους δυο τους??η μηπως εςυ φταις που έφτασαν εδω τα πράγματα??σου ευχομαι καλα ξεμπερδεματα απο καρδιάς,,αν κ νομίζω οτι το κλειδί σ αυτή την ιστορία ειναι η έστω κ αργά ενηλικίωση κ ανάληψη ευθυνών απο τα εμπλεκόμενα πρόσωπα,,,,,ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ
Διαβάζοντας και τα υπόλοιπα σχόλια δε θέλω να σχολιάσω το θέμα σύζυγος γιατί μεγάλη είσαι, ξέρεις γιατί κάθεσαι μαζί του και αν δεν είχες κάποιο λόγο να κάθεσαι και αν αυτός ο άνθρωπος δε σε γέμιζε θα είχες ήδη φύγει. Οπότε, δε θεωρώ πως περιμένεις ούτε τη μαμά σου, ούτε έναν άγνωστο να σου πει αν ο άντρας σου είναι καλός ή κακός. Η μαμά σου, όμως, μήπως είναι γενικότερα λίγο επεμβατική στα της ζωής σου? Σχόλια και συμβουλές προσωπικές που δε ζήτησες ποτέ, γνώμες για τα επαγγελματικά σου ή για άλλα θέματα που δεν την αφορούν? Και ρωτάω από απλή περιέργεια γιατί κι εμείς το έχουμε αυτό το να σου λέω τη γνώμη μου χωρίς να τη ζητήσεις αλλά το έχουμε σε όλα τα θέματα και πολλές φορές η γνώμη λέγεται και πολύ απολυταρχικά. Και δεν έχει να κάνει με το αν δίνει βοήθεια ή όχι, γιατί και καθόλου που δε βοηθάει βοηθάει πάλι το κάνει αυτό. Είναι ότι με θεωρεί καθρέπτη του εαυτού της (έτσι νομίζω), οπότε το πως φαίνομαι και το τι κάνω το νιώθει σαν κάτι που χαρακτηρίζει και την ίδια. Αυτό είναι πολύ κακό και είναι ο εντελώς λάθος ρόλος του γονιού και θέλει κόψιμο γιατί με το καλό-καλό με τους ανθρώπους (γενικότερα) που σε θεωρούν κτήμα τους δε βρίσκεις άκρη ποτέ. Επειδή γράφεις πολύ μέσα από τα μάτια της μαμάς σου (π.χ. "δεν ανέχεται κανένας να με προσβάλλει", αντί να πεις "εγώ δεν ανέχομαι κανένας να με προσβάλλει"), μου δημιουργήθηκε η εντύπωση μήπως η μαμά σου είναι λίγο σαν τη δική μου που αν δεν της κόβεις τον αέρα, θεωρεί ότι αυτό που ζεις εσύ καθορίζει και την ίδια. Κανονικά θα έπρεπε να έχει εμπιστοσύνη σε εσένα ότι ξέρεις να υπερασπιστείς τον εαυτό σου και όσο κι αν θύμωσε στο σκηνικό, να σε ρωτούσε αργότερα κάτι για αυτό, αναγνωρίζοντας ότι είσαι ελεύθερος άνθρωπος που έχει το δικαίωμα της επιλογής, ακόμη και της λάθος επιλογής. Τη σχέση με τη μάνα σου δες πιο βαθειά μέσα σου γιατί αν υπάρχει κάτι που σε κρατάει δεμένη εκεί (το δεμένη με την κακή έννοια), τότε θα είναι δύσκολο να πάρεις οποιαδήποτε κατάσταση στα χέρια σου μόνη σου και να αντιμετωπίσεις τον άντρα σου και τον καθένα γενικότερα που κάποιες φορές σε μειώνει και απαξιώνει (επειδή το ένιωσες έτσι χρησιμοποιώ αυτές τις λέξεις). Για να μπορέσεις να μάθεις καλά τον εαυτό σου, το τι θέλεις/δε θέλεις και τι ανέχεσαι/δεν ανέχεσαι καμιά φορά είναι απαραίτητο να νιώσεις ότι είσαι εντελώς μόνος σου στη ζωή, σαν να μην υπάρχει ούτε ένας στον οποίο να μπορείς να βασιστείς παρά μόνο στον εαυτό σου.
συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΠΟΛΥΤΑ με την γνώμη του Antoin. το πρόβλημα το έχεις με τον άντρα σου. χωρίς να σημαίνει ότι πρέπει να απομακρυνθεις απο την μαμά σου. προς Θεού. απλά θεωρώ ότι αν το ζευγάρι είναι ενωμένο ως δια μαγείας τα πάντα είναι σε ισορροπία. σε κανέναν δεν χαρίζονται οι σωστές ανθρώπινες σχέσεις...απο τον συζυγο, την μαμά, την πεθερά κτλ. όλοι κάνουν τις προσπάθειές τους, τις υποχωρήσεις τους όπου πρέπει. για μένα η σχέση του ζευγαριού είναι το παν. είναι ο άνθρωπός σου. το άλλο σου μισό δεν λένε?
Και κατι τελευταιο.... ΤΗΝ ΜΑΝΟΥΛΑ ΣΟΥ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ και να μην επιτρεψεις ποτε ξανα τον αντρα σου να σας εκμεταλευτει οικονομικα..... δεν ειναι υποχρεωμενη η μαμα σου να σας συντηρει, αλλα αυτος..... κλασικη συμπεριφορα τεμπελη μου θυμιζει που θελει να πουλαει και μαγκια....
Καθε μανα που αγαπαει το παιδι της δε θα ηθελε να ξαναδει στα ματια της τον ανθρωπο που το προσβαλει και το μειωνει ( οταν μαλιστα αυτο εγινε μπροστα της). Δεν την βρισκω καθολου παραλογη τη μαμα σου....μην εχεις την απαιτηση να τα συμβιβασουν το βρισκω παραλογο.... οσον αφορα τον αντρα σου, απο οσα μας λες δεν εχετε και την καλυτερη σχεση.... οποτε καθισε σκεψου συζητησε μαζι του και πορευτειτε αναλογα..... η ζωη ειναι πολυ μικρη για να τη ζουμε μεσα σε γκρινια και συναισθηματικη μιζερια, και τα παιδια μαρτυρες μιας τετοιας καταστασης.
Εγώ παλι θα στθω στο οτι ο άντρας σε βρίζει και σε μειώνει μπροστά σε τρίτους ακόμα και αν αυτό ο τρίτος είναι η μάνα σου.Ίσα ίσα που μπροστά της θα έπρεπε να μην λεει κουβέντα που να σε μειώνει.Εγώ πραγματικα απορω τον2014 που μια γυναικα δέχεται την λεκτική βία απο τον άντρα της. μην το παίζουμε ανώτερες.Ολες αν ηματσταν μπροστά σε περιστατικό που μειωνουντο παιδι μας κάποια στιγμη δεν θα αντεχαμε.Αν ο άλλος δεν θέλει να ανακατεύεται η μαμα σου να φροντίζει να έχει τον στόμα του κλειστό μπροστά της.Εκείνος έδωσε το δικαίωμα να ανακατευτεί. κάπου διαβασα οτι τα προβληματα μας δεν πρεπει να τα ξέρει η μάνα μας.Συμφωνώ εν μέρει αλλά όπως διαβασα το σκηνικό έγινε μπροστά της πως να μην ξέρει.??? Σκέψου αν θες να είσαι με αυτον τον ανθρωπο.Αν θες τοτε θα πρεπει να ξέρεις οτι ο άνθρωπος δεν αλλάζει τα σκηνικά και η λεκτική βία θα συνεχιστεί και αφού αυτή θα είναι η επιλογή σου ( που απευχομαι) θα πρεπει να κρατησεις την μαμα σου σε απόσταση.
Καλημέρα σου! Μιλάς τόσο απαξιώτικα για τον άντρα σου που δεν μπορώ να καταλάβω αν τον αγαπάς ή οχι. Σε κάποιες που διάβασαν το κείμενο σου φάνηκε άξεστος και πολλά αλλα,οπότε αναρωτησου: ειναι αυτή η πραγματική εικόνα που εχεις για τον άντρα σου και που θες να δίνεις και στους έξω; Γιατι όλο αυτο δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο συναισθημάτων και σκέψεων που μονο τα αρνητικά του αλλου μπορούν να μας παρουσιάζουν. Ποια ειναι τα θετικά του άντρα σου; Τον αγαπάς; Κι έπειτα η μάνα σου...καταλαβαίνω να μην θες να σε μειώνουν μπροστά σε άλλους αλλα αυτο ειναι κατι που πρέπει να το λύσετε με τον σύζυγο σου. Αν η μητέρα σου ένιωσε την ανάγκη να επέμβη ίσως ειναι κατι που κι εσυ εχεις αφήσει να εννοηθεί οτι μπορει να κανει, ειδικά αν της εχεις παραπονεθεί για την συμπεριφορά του. Ωστόσο, όσο καλές σχέσεις κι αν εχεις για την ημέτερα σου, εισαι πλέον σε άλλη οικογένεια,την δική σου. Ας τς βρουν μεταξύ τους. Δεν χρειάζεται εσυ να διχάζεσαι και προσπαθείς να τους τα βρεις. Εξήγησε στην μάνα σου οτι αυτος ειναι ο σύζυγος σου και πατέρας των παιδιών σου και εχεις σκοπό να περάσεις το υπόλοιπο της ζωης σου μαζί του και στον σύζυγο σου, οτι αυτή ειναι η μάνα σου και πως δεν σου αρεσει να μιλάει απαξιώτικα για εκείνη. Απο κει κι έπειτα πες τους πως πρέπει να τς βρουν σαν ενήλικες και να σεβαστούν ο ένας τον άλλον και την οικογένεια που βρίσκεται στην μέση. Και μην ξανά ασχοληθείς με το να πεις τς παράπονα σου για τον έναν στον άλλο, γιατι απλα τρέχεις την κατασταση....
Τα πραγματα ειναι απλά. Φαίνεσαι κουρασμένη απο την κατάσταση. Αν έχεις σκοπο να κρατήσεις την οικογενεια δεμένη τοτε κάθεσαι και τα βρίσκεις με τον άντρα σου. Στο κατω κατω το τραγικό δεν ειναι που μίλησε μπροστα στη Μαμα σου αλλα μπροστα στα παιδια. Αλλού ειναι το προβλημα. Εχω την αίσθηση πως δεν έχεις κόψει τον ομφάλιο λώρο με τη Μαμα σου. Θα πρεπει να τον δεχθεί εφόσον εχετε σχεση ψυχής και οχι να σε "μπριζωνει". Σαν καλη Μαμα και έμπειρη θα ηταν το σωστο να σε βοηθήσει να κρατήσεις τον άντρα σου. Το φταίξιμο ειναι δικο σου γιατι τόσο καιρο δέχεσαι να είσαι ο αποδέκτης των παραπόνων και έχεις μοιραστεί. Ξεκαθάρισε πρωτα μεσα σου τι θέλεις, ποιο ειναι το καλο των παιδιών και μετα πραττεις. Καλη τύχη.
Συγνωμη που θα το πω αλλα βρε κοριτσια τι ειναι αυτα που λετε? Καλοι ειναι οι γονεις μονο οταν μας δινουν λεφτα,ψυχικη υποστηριξη,να μας κρατανε τα παιδια,να μας βοηθανε με τις δουλειες του σπιτιου,να μας κανουν τις μπειμπι σιτερ ειτε για να δουλευουμε ειτε για να παμε βολτα η τελωςπαντων οτι αλλο χρειαζομαστε αλλα κατα τα αλλα θα πρεπει να τους βαζουμε στη θεση τους και να τους κραταμε σε αποσταση γιατι θελουν και το κανουν δεν τους υποχρεωνουμε.Για να σοβαρευτουμε λιγο οταν δεν θες να ανακατευεται ο γονιος στη ζωη σου τοτε μαθαινεις να τα βγαζεις περα μονος σου σε ολες τι φασεις.Συμφωνω οτι η κυρια της ιστοριας εχει μπλεξει τους ρολους μεταξυ των δυο (μαμα και αντρα) οστοσω και ο συζυγος θα επρεπε να ζυγισει τα δεδομενα πριν δεχτει την οποια βοηθεια απο την πεθερα η οποιονδηποτε αλλο μην ξεχνατε οτι το παιδι της κακολογουσε οχι το γειτονα και εν παση περιπτωση τα οικογενειακα του τι ζευγαρι τα λεινει μονο του οχι παρουσια τριτων .Εγω θα ελεγα μηπως και ο συζυγος γλυκαθηκε απο την πρωτη βοηθεια και εριξε καμπανα και για την δευτερη.Τωρα οσο αφορα αυτα που σκεφτεται η θεματοθετρια για τον συζυγο της απορο γιατι μενει ακομα μαζι του αφου εχει τοσο ασχημα ελαττωματα(εαν ειναι ετσι σε ολο το μεγεθος).Γνωμη μου ειναι να μεινεις για λιγο μονη σου μακρια απο ολους να ζυγισεις τα πραγματα και να δεις τι εσυ θελεις πραγματικα και κοριτσια το να κρυβουμε πραγματα απο τους γονεις μας συμφωνω οτι μπορει να χρειαζεται αλλα καλο ειναι να μην εχουν την τελεια εικονα για τους συντροφους μας γιατι αν ομιγενετω συμβει κατι αντε να αποδειξεις το αντιθετω!!!!!!
λες "Με τον άντρα μου διαφέρουμε σαν χαρακτήρες και σαν ενδιαφέροντα. Ενώ τον χαρακτηρίζει μια υπεροψία (Λιονταρι) η οποια ομως προκύπτει απο κομπλεξ κατωτερότητας. Αφου πολλές φορές κι εμενα με θεωρεί κατωτερη κι ας μην εχουμε το ιδιο επιπεδο μορφωσης αλλα και διαπαιδαγώγησης. Αυτο το παραβλέπω. Αυτο καταλήγει ομως να μην εχει τρόπους τοσο προς εμενα οσο και προς τους άλλους." ολο το υπολοιπο κειμενο ειναι περιττό. Το προβλημα το χεις με τον αντρα σου. Εαν δεν ειχες αυτη την αποψη για τη σχεση σας, δε θα υπηρχε κανενα προβλημα.. Θα τον στηριζες και η μανα σου θα εκανε πισω. Οποτε κοιτα να δεις τι θα κανεις με το συντροφο σου.
και κατι αλλο να προσθεσω. υποσυνειδητα ο αντρας σου μπορει να αισθανεται οτι δεν εχεις και την καλυτερη αποψη γιαυτον και πως η σχεση σας δεν ειναι αυτη που θα θελατε να ειναι. Και δυστυχως σε κοντραρει. Κοντραρει και τη μητερα σου που αθελα σου την τοποθετεις πιο πανω απο αυτόν. Ισως ενας συμβουλος γαμου να σας βοηθούσε για να κατανοήσετε πολλα για τη μεταξυ σας σχεση και να βρειτε καλυτερες ισορροπιες.
Η γνώμη μου πάντα ήταν και εξακολουθεί να είναι πως όταν κάνουμε οικογένεια "ακολουθούμε" τον/την συζυγό μας . Ότι ισχύει για τους άντρες πρέπει να ισχύει και για τις γυναίκες , δεν νομίζεις ;; Όμως , όπως πολυ σωστά σου είπαν πολλές κοπέλες , εσύ θέλεις να είσαι με αυτόν τον άντρα ; Αν ναι , τότε η μαμά μπαίνει στη θέση της . Ας πονάει σπίτι της και ας βοηθαει απο εκεί .Εσύ σαν κόρη θα την προσέχεις όσο χρειάζεται και όσο οφείλεις , αλλά πρώτη θέση θα έχουν τα παιδιά σου και ο άντρας σου . Κάποτε η μητέρα μου , μου είπε , πως δεν θέλει να της λέω τα προβλήματα που έχω με τις φίλες μου γιατί εγω κάποια στιγμή μπορεί να τις συγχωρήσω , ενω αυτή ΠΟΤΕ . και αυτό εξακολουθώ και κάνω με τον άντρα μου . Ποτέ δεν της λέω κάτι που μπορεί να με στεναχώρησε , για αυτήν έχω τον τέλειο σύζυγο . Υπάρχουν φίλες να λες όότι θέλεις . Καταλαβαίνω πόσο την αγαπάς , αλλά δυστυχώς προέχουν τα παιδιά μας απο τους γονείς μας .
Ο τρόπος που γράφεις είναι αρκετά μειωτικός για τον άντρα σου. Μάλλον τον παντρεύτηκες γιατί έμεινες έγκυος και σίγουρα ταιριάζετε ελάχιστα μιας και είναι "απολίτιστος" για τα δικά σου δεδομένα. Μέσα στο κείμενο σου βγάζεις την δυσφορία σου γι΄αυτόν απ' την μια και την δικαιολογημένη αγανάκτηση της μάνας σου απέναντί του. Σίγουρα η μαμά σου και ως άτομο και ως απόψεις/στάση ζωής κλπ βαραίνει μέσα σου και σίγουρα το αντιλαμβάνεται και ο άντρας σου αυτό. Έχω την αίσθηση ότι κάθεσαι σ΄εναν γάμο που υπάρχει παντελής έλλειψη σεβασμού και απ΄τις δύο πλευρές και η μαμά σου μοιάζει το αποκούμπι σου. Δυο τινά λοιπόν μπορούν να συμβούν: ή να απογαλακτιστείς απ' τη μαμά σου(πράγμα δύσκολο για μένα) ή να χωρίσεις(δεν ξέρω ποιοι πραγματικά λόγοι σε κρατάνε και δεν το κάνεις γιατί είμαι σίγουρη ότι το έχεις σκεφτεί).Τώρα το σενάριο να παίξεις τον ρόλο του ουδέτερου παρατηρητή(που είναι και ο πιο σωστός) εγώ το βλέπω χλωμό στην περίπτωση σου.
αν ο άντρας σου είχε δίκιο θα σου έλεγα να υποστηρίξεις αυτόν επειδή μαζί του έχεις κάνει οικογένεια και οι γονείς καλώς ή κακώς περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Αυτό βέβαια δε σημαίνει να κακοκαρδίσεις τη μητέρα σου. Θα μπορούσες να έχεις καλή σχέση μαζί της χωρίς να έρχεται σε επαφή ο άντρας σου μαζί της. Όμως ο άντρας σου είναι επιεικώς απαράδεκτος και ανεξάρτητα απο τη σχέση του με τη μαμά σου θα πρέπει να σκεφτείς τη σε κρατά κοντά του. Σε προσβάλει, σε μειώνει, νομίζει οτι του χρωστάτε κλπ κλπ. Σου αξίζει ένας τέτοιος άνθρωπος; Εσύ θα δώσεις την απάντηση.
Διαβασα πολυ γρηγορα την ιστορια σου και η πρωτη εντυπωση που με αφησε ειναι οτι η μαμα σου δεν τον ηθελε για γαμπρο της αλλα δενμιλησε για να μη σε στεναχωρεσει. Κανει υπομονηγιατι ετσι εχουν μαθει οι μαμαδες μας.δενμιλαει, βοηθαει και παντα ειναι διπλα σου.προφανως ο αντρας σου ζηλευει τη σχεση σας... Τα πεθερικα που ειναι σε ολο αυτο;βοηθαν καθολου οικονομικα;μαλλον ο αντρας σου δεν εχει του ιδιου επιπεδου σχεση με τους γονεις του...μιλησε του κ δωστου να καταλαβει οτι η μαμασου δεν ειχε καμια υποχρεωση να σας βοηθησει αλλα το εκανε γιατι σας αγαπαει κ πανω απολους αγαπαει τα εγγονια της κ οτι δεν τξς αξιζει τετοια συμπεριφορα
Καλησπέρα φίλη μου! Κατ αρχήν όσο μπορείς να μη στεναχωριέσαι! Όσο είναι δυνατόν, γιατί τέτοια προβλήματα μας ρίχνουν ψυχολογικά και μας εξαντλούν.. έχεις και δύο παιδάκια που αντιλαμβάνονται ότι η μαμά είναι στεναχωρημενη... Κοίτα να ισορροπήσεις εσύ σε αυτές τις δύο σχέσεις και άσε το χρόνο στις δύο πλευρές να τους φέρει κοντά.. Επίσης κοιτα να έχεις τρυφερή σχέση με τον άντρα σου, όσο μπορεί τουλάχιστον, και γλυκειά σχέση με τη μαμα σου, ώστε να μη σε βλέπει στενάχωρημενη και στεναχωριέται κι εκείνη.. Μίλα στον καθένα με τα καλύτερα λόγια για τον άλλο για να μαλακώσουν οι καρδιές τους και πιστεύω όλα θα πάνε καλά!! Καλή δύναμη!
ειναι απλο!αν θελεις τον αντρα σου,θα πας μαζι του και θα βαλεις σε δευτερη μοιρα τη μανα σου.εστω κι αν νομιζεις οτι εχει δικιο.αν δεν τον θελεις,τον παρατας και πας με το μερος της μανας σου.το να μην εισαι σιγουρη αν θελεις να εισαι με αυτον τον αντρα ή οχι,ειναι προβλημα που πρεπει να λυσεις με τον εαυτο σου.αν καταλαβεις τι θελεις δεν ειναι δυσκολο
Εγώ τηρώ στάση παντελούς αδιαφορίας. Δε με ενδιαφέρει τi γνώμη έχει ο ένας για τον άλλον, δε με ενδιαφέρουν οι κρίσεις πανικού της μάνας μου επειδή την αναστατώνει η παρουσία του - δικό της πρόβλημα αυτό ας το λύσει μόνη της - δε με ενοχλεί ο ίδιος που δικαιολογημένα τσαντίζεται κάποιες φορές μαζί της - παρόλο που συμφωνώ μαζί του δεν κάθομαι να ακούσω τι λέει, του λέω πες της τα απευθείας μη με χρησιμοποιείς για μεσάζοντα. Από τότε που δεν εμπλέκομαι καθόλου στη μεταξύ τους σχέση και ούτε με ενδιαφέρει αν συμπαθιούνται ή όχι βρήκα την ησυχία μου. Και η μαμά σου μεγάλο κορίτσι είναι ας το λύσει μόνη της το πρόβλημα και ας μην έρχεται σπίτι σας αν δε θέλει. Δεν είσαι υποχρεωμένη να ακούς την γκρίνια της για τον άλλον, όσο κι αν σ' αγαπάει και όσο κι αν τα λέει από αγάπη. Για μενα η αγάπη της μάνας σημαίνει συμπαράσταση και μόνο και όχι να σε μπριζώνει και να σου δημιουργεί έξτρα προβλήμα που δεν είχες πριν. Ξέρω ότι είμαι λίγο αυστηρή στο συγκεκριμένο θέμα, αλλά η έννοια της αγάπης της μάνας προς το παιδί μερικές φορές ξεπερνάει κάποια όρια. Δεν είναι αγάπη το να σε βάζει στη μέση και να πρέπει να κρατάς ισορροπίες. Αγάπη είναι να κρατάει τη γνώμη της για τον εαυτό της, να τη δίνει μόνο αν πηγαίνεις εσύ από μόνη σου να τη συμβουλευτείς και να σου δείχνει ότι είναι πάντα δίπλα σου ό,τι κι αν αποφασίζεις.