Δύο αγώνες να γίνω καλά, ένα μωράκι και ένα τεράστιο ευχαριστώ στον άντρα μου!

Όταν έμεινα έγκυος είχα και εγώ υποσχεθεί στον εαυτό μου να γράψω την ιστορία μου, χωρίς φυσικά να ξέρω ότι η εγκυμοσύνη μου και η περίοδο λοχείας θα είχαν τόσο πόνο! Ας τα πάρω από την αρχή….

Πέρυσι το Νοέμβριο αντιλαμβάνομαι καθυστέρηση 2 εβδομάδες, αν και είχα θέματα με την περίοδο μου ωστόσο είπα στον άντρα μου να πάρουμε ένα τεστ. Το πρώτο στις 11 το βράδυ –αχνό- και το δεύτερο στις 6 το πρωί ελαφρώς πιο έντονο… ήμουν έγκυος κατά 99%! Το μεσημέρι δεν άντεχα και έκανα χοριακή η οποία επισήμως μου φώναξε είσαι εγκυούλα!!!! Η χαρά από την οικογένεια μου μεγάλη μα κυρίως από τον άντρα μου!

Μέσα σε λίγες ημέρες και μετά από ένα μεσημεριανό γεύμα με έπιασαν πόνοι στην επάνω δεξιά πλευρά της κοιλιάς και κάπου εκεί ξεκινάνε όλα. Με πηγαίνει ο άντρας μου κατευθείαν στο νοσοκομείο, εξετάσεις-τρυπήματα- αποτέλεσμα: πέτρα στη χολή! Σε λίγες ημέρες και μετά από πολλούς πόνους έπαθα χολοκυστίτιδα και νοσηλεύτηκα για μια εβδομάδα στο 424ΓΣΝ (την ημέρα πριν την εισαγωγή παντρεύομαι με πολιτικό γάμο και φυσικά με αφόρητους πόνους). Αφού έγινα καλά και παρά τις αντιξοότητες –γιατροί που έλεγαν ότι μπορεί να χρειάζεται να ρίξουμε το μωρό και άλλοι να με παροτρύνουν για χειρουργείο- συνέχισα την εγκυμοσύνη μου μέχρι τον 7 μήνα χωρίς θέματα με σύμμαχο μου μια αυστηρή δίαιτα.

Στον 7ο έπαθα χολιδοχολιθίαση. Ξανανοσηλεύομαι λίγο κλινική και μετά νοσοκομείο. Ο γυναικολόγος μου, μου κάνει 2 κορτιζόνες και μας προειδοποιεί ότι λόγω του οξύ πόνου μπορεί να ξεκινήσει τοκετός και θα πρέπει να είμαι σε κάποιο νοσοκομείο που να έχει θερμοκοιτίδα για τόσο μικρά νεογνά. Έμεινα στο Παπαγεωργίου 7 μέρες και ξαφνικά η πέτρα φεύγει… μια σπάνια εκδοχή έγινε πραγματικότητα σε εμένα…. Η κορούλα μου ήταν γραφτό να γεννηθεί στις σωστές εβδομάδες!

Στις 38+4 γεννάω στο Παπαγεωργίου με δικό μου γιατρό με καισαρική ένα κοριτσάκι ήρωα που άντεξε τα πάντα και νίκησε την πέτρα στη χολή. Το κορίτσι μου υγιέστατο και ίδιο ο μπαμπάκας της! Γυρνάμε σπίτι…. Και κάπου στις 20 ημέρες εκεί που προσπαθούσαμε ακόμα να μπούμε στη σειρά μας.. με πιάνει πόνος στο αριστερό πόδι… πηγαίνουμε στο γιατρό, κάνω τις εξετάσεις, μαγνητική και το αποτέλεσμα δισκοκήλη. Οι πόνοι αφόρητοι….. αυστηρή γραμμή του γιατρού ‘συνέχεια ξάπλα’… σταματώ το θηλασμό καθώς χτυπούσα 4 ενέσεις την ημέρα + παυσίπονα. Οι μέρες περνάνε και τίποτα, οι πόνοι εκεί… και άλλες ενέσεις κι άλλα φάρμακα και τα ίδια… περνώ όλες τις φάσεις που χρειάζονται για τη συντηρητική αντιμετώπιση της δισκοκηλης…. Το αποτέλεσμα; Τίποτα!

Φτάνουμε τους 2 μήνες κοντά και οι πόνοι ήταν καθημερινό φαινόμενο! Περπατούσα με σκυφτό το κεφάλι σαν γιαγιά… έπαιρνα συνέχεια φάρμακα… και τελικά αρχές Σεπτέμβρη μπαίνω για εγχείρηση για διπλή τελικά δισκεκτομή. Σήμερα ακόμη είμαι στην ανάρρωση όμως δεν πονάω και πιστεύω ότι όλα πήγανε καλά και όλα θα πάνε καλά.

Την ιστορία μου την είπα πολύ περιληπτικά, υπήρξαν κι άλλες εισαγωγές σε νοσοκομεία λόγω της χολής, αλλαγές σε γυναικολόγους, είδα άσχημες και καλές συμπεριφορές από νοσοκόμες, μαίες και γιατρούς, τα χέρια μου κατατρυπηθήκανε… με τρυπούσαν για αίμα ακόμη και στα πόδια εσωτερικά, δεν θα ξεχάσω στο 7 μήνα που νοσηλευόμουν και λόγω σπασμένων φλεβών (λόγω καθημερινή αιμοληψίας) με έστειλαν σε αναισθησιολόγους για να με πάρουν αίμα γιατι έπρεπε να γίνουν εξετάσεις… γυμνή μόνο με το εσώρουχο να έχω 4 αναισθησιολόγους, έναν σε κάθε χέρι και πόδι να με τρυπάνε και να γυρνάνε τις βελόνες μέσα ψάχνοντας να βρουν κάποια φλέβα σώα και όλα αυτά και οι 4 ταυτόχρονα κι όμως δεν έβγαζα μιλιά γιατί φοβόμουν μην αντιληφθεί κάτι το κοριτσάκι μου στην κοιλιά.

Έκανα 2 μαγνητικές στην εγκυμοσύνη… Έμεινα νύχτες στα νοσοκομεία μόνη κλαίγοντας και ανυπομονώντας για την εξέλιξη της κατάστασης. Δεν θήλασα το παιδί μου παρά μόνο 20 ημέρες κι όμως το ήθελα πολύ και το προσπαθούσα πολύ.

Καμία φορά λέω στον άντρα μου πως δεν ξέρω τι είναι χειρότερο ένας κολικός χολής ή οι πόνοι από δισκοκήλη. Ο πόνος τους τελευταίους μήνες είχε γίνει κάτι γνωστό για το σώμα μου.

Υπήρξαν φορές που λόγω απειρίας τα έβαλα με τον άντρα μου, πολλές φορές τον μάλωσα για την υποτίθεται μη καλή στάση του όταν ήμουν στα νοσοκομεία… κι όμως.. τώρα που ηρέμησα από όλα… κάθε νύχτα που κλείνω τα ματιά μου περνάνε πολλές εικόνες από αυτά που έζησα στα νοσοκομεία το τελευταίο χρόνο κι όλες έχουν τον άντρα μου ως πρωταγωνιστή, δεν με άφησε ποτέ μόνη, ίσως στην αρχή να μην ήξερε πώς να φερθεί όμως ποιος θα ήξερε τι να κάνει σε μια ανάλογη θέση; Ήταν πάντα εκεί…. Να με κάνει βόλτες παρέα με τους ορούς μου… να μαγειρεύει για να φάω όταν ξάπλωνα για να μετριάσουν οι πόνοι… να βάζει πλυντήρια.. να απλώνει τα ρούχα.. να πλένει τα πιάτα… να τρέχει στα φαρμακεία τρεις και δυο για φάρμακα… να μου κάνει τις ενέσεις… να κάνει υπομονή ακούγοντας με να ουρλιάζω από τους πόνους… να κοιμάται δίπλα μου στο νοσοκομείο όταν γέννησα… να μου νοικιάζει νοσοκομειακό θήλαστρο για βγάλω γάλα για τη μικρή… να με κάνει μπάνιο όταν ήμουν εγχειρισμένη… να με ντύνει… να ταΐζει και να φροντίζει το μωράκι μας κάτι που εγώ δεν μπορούσα να κάνω….. Ήμουν πολύ άδικη μαζί του…. και αν και του λέω πολλές φορές ότι τον αγαπώ το σωστό είναι να το πω και δημόσια έστω κι έτσι…. Ο άντρας μου είναι το στήριγμα μου… λυπάμαι για τις φορές που του είπα άσχημα λόγια όμως ελπίζω ότι με έχει συγχωρέσει γιατί αυτά που τράβηξα ήταν τόσα πολλά… Τον άντρα μου τον αγαπώ πολύ και ελπίζω να γεράσω μαζί του στο ίδιο μαξιλάρι!

Υ.Γ. Εδώ και 2 μήνες απαγορευόταν να σηκώσω το μωρό και να το αγκαλιάσω… για τουλάχιστον ακόμη 3-4 μήνες δεν θα μπορώ γιατί και πάλι απαγορεύεται… να αγκαλιάζετε πολύ τα μωράκια σας! Να τα χορτάσετε αγκαλιά… αφήστε τους παιδιάτρους και τους συγγενείς να λένε… είναι τόσο μα τόσο άσχημο να μην μπορείς να αγκαλιάσεις το μωράκι σου που μόνο αν το ζήσεις καταλαβαίνεις!

Υ.Γ.2 Παναγιώτη μου σε ευχαριστώ για όλα! Σε αγαπώ για το τώρα, το πριν, το μετά και το πάντα…

Αναστασία Π.

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com