Ο μικρός μας μαχητής!

Ο μικρός μας μαχητής!

μαμά Μ.

Με λενε Μ. και πήρα θάρρος να γραψω και εγω την ιστορια μου για τον μπεμπη μου…

Εμεινα εγκυος με την 2η φορα και κρατησα ενα τεστακι θετικο στις 19 Ιουλιου.

ΠΗΤ 25-3-12, η χαρα δεν περιγραφεται, κλαμαααααα αλλο πραγμα, δεν το πιστευαααα! Ημουν τοσο ευτυχισμενη που σαν πρωταρα δεν ηξερα οτι στην εγκυμοσυνη θα υπαρχουν στεναχωριες και φοβος. Νομιζα θα ειναι ολα τελεια.. Και ομως ηταν μεχρι καποια στιγμη… Ειχα την πιο τελεια εγκυμοσυνη, χωρις ναυτιες, χωρις εμετους, χωρις ζαλαδες, ολα καλα.

Μετα απο 3 μηνες που ηταν ολα τελεια, και ενω ειχα παει ενα μακρυνο ταξιδι, στον γυρισμο νιωθω κατι να… τρεχει. Βλεπω λιγο αιματακι. Εκει τα ματια μου βουρκωσαν και αρχισα να τρεμω. Ηταν ημερα Κυριακη.

Φευγουμε του σκοτωμου να παμε στην γιατρο να μας δει. Μετα απο 4 ωρες αγωνιας φτανουμε, μας βλεπει… Αποκολληση πλακουντα. Κλαμα, στεναχωρια, με χαπακια και 20 μερες ξαπλα θα ηταν ολα καλα… Περασε και αυτο!!

Χαρα απεριγραπτη, εκανα αυχενικη, σουπερ τα αποτελεσματα, εκανα α τεστ, τελεια, εκανα β επιπεδου, τελεια… Μεχρι που πηγα τα αποτελεσματα στην γυναικολογο μου και τα ειδε. Μου λεει «Καλα, σε ακτινολογο τα εκανες;«

«Οχι» της λεω «σε διαγνωστικο κεντρο«

Εμεινα εγω, λεω τι συμβαινει…

«Τι «τι συμβαινει;» Εχεις ελειπείς εξετασεις«, μου λεει.

Με εκραξε «Γιατι δεν πηγες εκει που σε εστειλα εγω;«

Τελος παντων… περασε αυτο και ηρθε η εξεταση η προληπτικη… Triplex καρδιας εμβρυου… Εντελως προληπτικα…

Παω ολο χαρα, χωρις να περιμενω οτι θα εχει κατι.. Και οσο εκανε τον υπερηχο η γιατρος δεν μιλαγε και εγω μιλαγα στον μπεμπη μου γιατι εκανε σβουρες συνεχεια… Ειχα παει και μονη μου στην εμβρυοκαρδιολογο (και να πω οτι λιγες μερες πριν παω σκεφτομουν και ελεγα στον αντρα μου «Λες να εχει κατι το μωρο; Ο θειος μου εχει προβλημα με την καρδια του«)

Και μπομ, εσκασε η βομβα και επεσε πανω στο κεφαλι μου σαν οβιδα. Επεσε ο ουρανος και με πλακωσε!!!!

Και εδω αρχιζει το μαρτυριο μας… Στενωση πνευμονικης βαλβιδας ειχε το μωρο μας και «Με το που γεννηθει, θα μεταφερθει κατευθειαν στο νοσοκομειο για μπαλονακι» ηταν τα λογια της εμβρυοκαρδιολογου.

Τα γραφω και κλαιω, τα θυμαμαι και στεναχωριεμαι…. Πηγα στην γιατρο μου τα αποτελεσματα, ημουν ρακος και μου ειπε «Οταν στα λεγα… Επρεπε να εχει φανει στην β’ επιπεδου! Εισαι σε κινδυνο τωρα… Επρεπε να κανεις αμνιοπαρακεντηση να αποκλεισουμε την πιθανοτητα καποιας ανωμαλιας…«

Και τη ρωταω «Ποτε επρεπε να την ειχα κανει;«

«Χθες» μου λεει «Σηκω τωρα και πηγαινε εκει που θα σε στειλω«

Χριστουγεννα ηταν… Μαρτυριο… 2 μερες πριν ειχα κανει αμνιοπαρακεντηση, φοβος, κλαμα, κακο, ο αντρας μου να κλαιει σαν μικρο παιδακι… Την εκανα και ας ηξερα οτι υπαρχει πιθανοτητα αποβολης… Γιατι αν 1 στο εκατομμυριο εβγαινε θετικο, επρεπε να παω Αγγλια να κανω μια ενεση στην καρδουλα του μωρου να σταματησει και μετα να ερθω εδω να μου το βγαλουν, γιατι εδω δεν επιτρεπεται μετα τον 6ο μηνα να το βγαλουν… Αυτα ηταν τα λογια της γιατρου, το ποσο ισχυει δεν ξερω…

Περασα την εγκυμοσυνη μου μια κολαση…

Περασαν οι μηνες, καθε μηνα υπερηχο καρδιας εμβρυου και λογω του προβληματος γεννησαμε 2 βδομαδες νωριτερα με καισαρικη…

14-3-12 ηρθε ο αγγελος μου, η χαρα μου. Ενα τοσο δα ανθρωπακι στη ζωη μας…

Γεννησα με καισαρικη και ολικη αναισθησια γιατι φοβομουν την επισκληριδιο και μην κανω κατι και κανω κακο στο μωρο μου… Το μετανιωσα, ηθελα πολυ να τον δω να γεννιεται, να ακουσω το κλαμα του, να τον φιλησω….

Γεννηθηκε 3120 και 50 εκατοστα. Εκλαψε αμεσως και τους εκανε και πιπι με το που βγηκε..

Με ξυπνησαν και μου ελεγαν «Ολα καλα πηγαν, ο μπεμπης ειναι καλα… Ομορφος! Εκλαψε…«

Τον πηγαν κατευθειαν στη ΜΕΝΝ που να τους εχει ο Θεος καλα… Το τι κανουν δεν λεγεται, σωζουν τα παιδια μας!

Στεναχωρια εγω που δεν τον ειδα… Πηγε ο αντρας μου, τον εβγαλε φωτο και μου τον εδειξε, ηταν τοσο ομορφος, ηταν τοσο ροζουλης, εκλαιγε και μενα μου ραγισε η καρδια που δεν τον ειχα διπλα μου να τον παρω αγκαλια, να τον  φιλησω… Ακουγα απο τα αλλα δωματια τα μωρα και εκλαιγα που δεν ειχα το δικο μου διπλα μου…

Την πρωτη μερα δεν κατεβηκα να τον δω, δεν μπορουσα να σηκωθω. Την δευτερη κατεβηκα με το καροτσακι και οταν τον αντικρισα ενιωσα ενα ριγος, ενα… δεν μπορω να το περιγραψω.. Τον χαιδεψα και κουνηθηκε. Ηταν τοσο μικρουλης, τοσο ομορφος! Το παιδι μου, το μωρακι μου! Γιατι τοση ταλαιπωρια σε ενα τοσο δα πλασματακι;

Η κατασταση του ηταν σταθερη, δοξα το Θεο, με την καρδουλα του και την 2 μερα της ζωουλας του ερχεται και η 2 βομβα χωρις να το περιμενουμε: επρεπε να κανει επεμβαση!

Το ειχε παθει μεσα στην κοιλια μου αυτο… Δεν θα πω που εκανε επεμβαση, γιατι δεν θελω ουτε να το θυμαμαι, συγχωρεστε με….

Μπηκε εκανε πρωτα μια εξεταση για να δουμε αν ειναι βιωσιμο και μετα αν δεν ηταν θα περναγαν στην επεμβαση. Δυστυχως καναμε την επεμβαση. Κλαμα εμεις, στεναχωρια, κακο, ενα τοσο δα πλασματακι να ταλαιπωρειται με το που γεννηθηκε.

Βγηκε, μας φωναξαν στην ΜΕΝΝ, πηγαμε αρων αρων και τι να δουμε; το μωρο μας ηταν με καλωδιακια παντου και με οξυγονο. Τρελαθηκα. Τον κοιτουσα και δεν μπορουσα να μιλησω, να κανω κατι, το μονο που εκανα ηταν να κλαιω. Τον χαιδεψα λιγο και ηρθε μια νοσοκομα να τον δει και να τον ξυπνησουν. Ο μικρουλης μου δεν ξυπναγε, δεν επαιρνε οξυγονο. Επεσα να πεθανω. Αρχισαν τα μηχανηματα και εκαναν πιπ… πιπ.. πιπ.. Διακοπη…

Τρελαθηκαμε. Μας φωναξαν οι γιατροι, μας εβγαλαν ολους τους γονεις εξω και μαζευτηκαν 5-6 απο πανω του. Δεν θα το ξεχασω ποτε αυτο, να καθομαι απο το παραθυρο και να βλεπω το παιδακι μου να τον τρυπανε, να προσπαθουν να τον ξυπνησουν και να του βαζουν οξυγονο. Επεσα στο πατωμα και εκλαιγα. Και να ‘ναι καλα 2 γονεις που ειχαν το κοριτσακι τους 3 μηνες στην ΜΕΝΝ και μας μιλησαν και μας ενθαρρυναν λιγο.

Το ξεπερασαμε και αυτο και εμεινε 10 μερες στη μοναδα. Πηγαινε καλα, με αντιβιωση, οξυγονο και ολα.. Δεν μας εκανε και καμια λοιμωξη, δοξα το Θεο…

Ηρθε η μερα να φυγω. Με τι δυναμη; Που θα αφηνα πισω μου την ψυχη μου… Δεν με κραταγαν το ποδια μου, πηγα και τον ειδα πριν φυγω και εκλαιγααα. Του ειπα «Εδω θα ειμαι καθε μερα να σε βλεπω» και πηγαινα σε καθε επισκεπτηριο, δεν ελειψα ουτε μια μερα μαζι με τον αντρα μου.

Ηρθε η μερα που μας ειπαν τα ευχαριστα οτι παμε καλυτερα και αυριο μαλλον θα βγουμε απο την θερμοκοιτιδα. Την αλλη μερα που πηγα, βρηκα το μωρο μου στο κουνακι του και τον πηρα αγκαλια και το βραδυ τον βρηκα σε αλλη πτερυγα που βαζουν τα μωρα οσα πανε καλυτερα. Πηρα ενημερωση απο τον παιδιατρο και μου ειπε «Ο μικρός παει πολυ καλα και αυριο εχετε ραντεβου 10 η ωρα με το Ωνασειο για να τον δει η καρδιολογος. Δηλαδή βγαίνετε!«

Κλαματα απο χαρα αυτην την φορα!

Πηγαμε πρωι πρωι εκει. Μολις τον αντικρισα ελιωσα, ηταν σαν ονειρο. Τον αλλαξαμε, φοβομουν μηπως δεν τον πιανω καλα και μου πεσει. Φυγαμε, πηγαμε Ωνασειο, μας ειδε και μας ειπε οτι θα κανουμε την επεμβαση σε λιγες μερες.

Περασαν σχεδον 4 μηνες και ειμαστε ακομα σπιτι μας, δεν καναμε ουτε την επεμβαση ουτε τιποτα ακομα. Παμε πολυ καλα, μας βλεπει καθε μηνα και μας ειπε την τελευταια φορα οτι υπαρχει πιθανοτητα η στενωση οσο μεγαλωνει ο μπεμπης να φτιαξει μονη της.

Σας ευχαριστω πολυ που με διαβασατε, να ειστε καλα με τα παιδακια σας να εχουν 1000 χρονια ζωη. Και να πω ενα μεγαλο συγνωμη αν σας κουρασααα με το τοσο μεγαλο θεμα, ειχα και αλλα να γραψω αλλα ειναι πολλα.

Η ΜΕΝΝ ειναι η σωτηρας τον παιδιων μας, ειναι ενα θαυμα. Να ειναι παντα καλα οσοι μας στηρηξαν εκει μεσα και μας βοηθησαν…

Να τους εχει ο Θεος καλά!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com