Ποιος αλλάζει τα φώτα και ποιου;

γράφει η Τίνα Κωνσταντάτου

Λοιπόν, ας μιλήσουμε σήμερα συμβολικά για το δια βίου παιδί και το παιδί δια βίου. Ποιο παιδί; Ούλα! Ακόμα και το δικό μας -όχι, όχι αυτό που ίσως γεννήσαμε ή/και μεγαλώνουμε. Μιλώ για το μικρούλι που ήμασταν κάποτε, που πήρε μπόι (εντάξει, και κιλά) και γίναμε εμείς, εδώ και τώρα. Δεν λέω «αυτό που κρύβουμε μέσα μας», γιατί -μεταξύ μας, ε;- αυτό είναι από τα πράγματα που δεν κρύβονται, όπως εξάλλου και ο επιχείλιος έρπης.

Σύμφωνοι, υπάρχουν πολλά καλυπτικά τεχνάσματα (για τον έρπη, πχ.). Υπάρχουν πολλοί που δεν το βλέπουν, γιατί μας κοιτάζουν αλλού (στα βυζιά ή στο πορτοφόλι, πχ). Όπως υπάρχουν και αρκετοί πάσχοντες που αδιαφορούν γι’ αυτό («να κι αν έχω, να κι αν δεν έχω» θα πουν, εκφράζοντας με τρόπο κοινό την γενική τους απάθεια ή αδιαφορία και τιμώντας ταυτόχρονα και το μεγαλείο της ελληνικής γλώσσας, πχ.).

Διότι όλοι έχουμε κι άλλα πολλά πράγματα για να ασχοληθούμε και να απασχοληθούμε. Κι έτσι ασχολούμαστε κι απασχολούμαστε με όσα ξέρουμε, με όσα μπορούμε και με όσα αντέχουμε (…)

Μα αυτό είναι εκεί και μας αλλάζει τα φώτα (είτε ο έρπης, είτε το παιδί μας, είτε το άλλο παιδί που λέγαμε, είτε όλοι μαζί, είτε σε ζευγαράκια). Μόνιμα ή εκτάκτως.

Όπως βέβαια κι εμείς του(ς) αλλάζουμε τα φώτα (μόνιμα ή εκτάκτως) ακολουθώντας πολλές φορές όλες αυτές τις «μαγικές συνταγές» που μας δίνουν οι κολλητοί, οι γείτονες, οι τηλεπαρουσιαστές ή ακόμα κι εκείνοι οι βαριεστημένοι ή/και αποτυχημένοι «ειδικοί» (είτε επαγγελματίες είτε ερασιτέχνες), όταν μας πετυχαίνουν απελπιστικά διαθέσιμους, ανυποψίαστους ή/και αγχωμένους.

Το άλλαγμα των φώτων δεν είναι οπωσδήποτε μια επώδυνη κατάσταση. Είναι όμως συχνά απαραίτητη. Και οι αιτίες πολλές:

Η λάμπα έφαγε τα ψωμιά της (άσχετο: τρώνε και οι λάμπες ψωμιά;)

Έχει χαλάσει το ντουί.

Έχει χαλάσει η ασφάλεια και καίει την λάμπα μόλις τοποθετηθεί.

Έχει πέσει ο γενικός και δεν το ξέρουμε, γιατί α) το ψυγείο είναι μακριά και β) χρησιμοποιούμε μόνο αυτή την λάμπα ως πηγή φωτός, οπότε δεν μπορούμε να εντοπίσουμε εξαρχής το πρόβλημα.

Έχουμε δανειστεί την λάμπα και πρέπει να την επιστρέψουμε.

Αποφασίσαμε να βάλουμε μια άλλη για καλύτερο, για περισσότερο ή για λιγότερο φως στο συγκεκριμένο χώρο, για περισσότερη οικονομία, εκτάκτως μια χρωματιστή για πάρτι ή …στο κάτω κάτω, δική μας είναι η λάμπα και την κάνουμε ό,τι θέλουμε, κι άμα λάχει την βάζουμε κάτω και την πατάμε και λογαριασμό δεν θα δώσουμε (πολλές φορές ούτε στον καθρέφτη μας).

Όποια κι αν είναι η αιτία, βέβαια, κάποιος πρέπει να αλλάξει τα φώτα. Αυτός μπορεί να είναι:

Εμείς σόλο («μην μου μιλάτε, αφήστε με μονο μου» ή «σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ» κλπ.)

Εμείς με μια βοήθεια από κάτω («όταν σου πω, κλείσε το διακόπτη», «αχ, χτυπά το τηλέφωνο, πες ότι είμαι σε συνάντηση τώρα», «κράτα καλά την σκάλα, έχω υψοφοβία, μωρέ», «σου μυρίζει καμένο;», «να, βλέπεις πώς το κάνω;» κλπ.

Μια βοήθεια με εμάς από κάτω («λίγο πιο αριστερά, όχι, όχι…στο τέλος θα την σπάσεις, την βλέπω την δουλειά», «να ‘σαι καλά, δεν μπορούσα να την ξεβιδώσω με τίποτα», «άντε, αργείς, μια λάμπα σου ‘πα να αλλάξεις» κλπ.

Ο ηλεκτρολόγος, τον οποίο είτε τον καλέσαμε από μόνοι μας, είτε οι δικοί μας που φοβήθηκαν πως τελικά θα διαλυθεί ολόκληρη η ηλεκτρική εγκατάσταση του σπιτιού, και μας τον έφεραν με το ζόρι.

Ο συμπαθής τούτος επαγγελματίας (ή ερασιτέχνης) μπορεί να είναι από

εντελώς αχρείαστος (ή άχρηστος), μέχρι ασυζητητί απαραίτητος (και ικανός).

Και ίσως να κόβει απόδειξη, ίσως και να μην κόβει.

Στο σημείο αυτό να τονίσω πως δυστυχώς δεν έχει ακόμα ανακλυφθεί κάποια app (application ντε) για Android, ώστε να χαϊδεύουμε την touch screen μας και κείνη πάραυτα να μας αλλάζει τα φώτα. Στην κυριολεξία, γιατί μεταφορικά μας το κάνει.

[divider]

Η Τίνα Κωνσταντάτου υπογράφει την ιστορία «Ο Πεπονοκέφαλος και το Διαμάντι του«!

Μάθετε όλες τις λεπτομέρειες στη FB σελίδα της παράστασης!